HELLO ULZZANG . หนี้หลักล้านแลกรักหนุ่มไอดอลเกาหลี ♥

ลำดับตอนที่ #1 : Character ' บทนำ

THE' FARRY

CHARACTER






�




Chihoon ♥






Minjun♥






Taejun ♥



�

MARY� ♥


ตอนที่ 1� ;� กรรมฉันใดคือหนี้หลายล้าน� .

LET'S� START ;;

"อันยองฮาเซโยวว"
"ไฮ เฮลโลว์� ตะ แต้งกิ้ว!" ฉันพ่นคำทุกครั้งในภาษาอังกฤษที่คิดออก แม้ว่ามันจะปัญญาอ่อนแค่ไหนก็ตาม พนักงานที่คอยช่วยเหลือเหล่านักเดินทางในสนามบินทำหน้างงแต่ยังฉีกยิ้มเป็นมิตรต่อไป และนั่นทำให้ฉันแทบร้องไห้และซาบซึ้งของคนใจดีในเมืองโซล แต่ก็นะ
พี่คะ ทิ้งฉันไว้ตรงนี้เถอะค่ะ เพราะฉันรู้ว่าพี่คงจะหนักใจกับยัยบ้าหอบฟางคนนี้มาพอแล้ว และฉันทำตัวไม่ถูกอ่ะ �TOT

"เอิ่มมม มีอะรายห้ายชั่วไหมค่ะ ! ^^;;" ฉันหรี่ตามองพี่สาวพนักงานต้อนรับ อะไรนะ พี่อยากจะทำชั่วให้ฉันเหรอ ไม่ค่ะไม่ !! -_- ฉันส่ายหัวหงึกหงักพี่สาวคนสวยยังมองฉํนต่ออย่างให้แน่ใจ เพราะตอนนี้ฉันดูมี 'ปัญหา' มากกกก !
เน้นว่ามาก

เพราะไอ้พี่ชายเวรตะไลนั่น ! -_-�

"เอิ่มมม งั้นพี่ช่วยพาฉันไปที่จุดรับผู้โดยสารได้ไหมคะ-O-"
"=O="
"ทะ แท๊กซี่น่ะค่ะ =_=" ฉันพูดแบบไม่แน่ใจเพราะพี่เขาดูท่าจะงงมาก และแล้วพี่ก็เบิกตากว้างแล้วยิ้มกว้างแบบว่า 'ฉันหลุดรอดแล้วจากเด็กคนนี้' มาให้� -_-;;


"อ้อ ! ยูมีน ตั๊กซี่ !� โอเค�ๆ� ตั๊กซี่จ้ะ ^O^" พี่สาวของทางสนามบิน กวักมือเรียกฉันให้เดินตามและเมื่อประตูของสนามบินเปิดออกมันทำให้ฉันชะงักด้วยความตกใจของกองหิมะตรงหน้า แล้วมองเสื้อหนาวของตัวเองที่มันหนาแค่นิดเดียว
ตายแน่ ยัยแมรี่ตายแน่!

พี่สาวสายการบินเดินออกไปข้างนอกอย่างกล้าหาญในสภาพของกระโปรงถึงเข่าและเสื้อที่ฉันดูก็รู้ว่ามันคงไม่อุ่นมาก แต่ทำไมกันนะ พี่เขาถึงยังยิ้มต้อนรับฉันได้อยู่อีกเพราะเป็นฉันฉันคงจะกรี๊ดแล้ววิ่งกลับเข้ามาในสนามบินเหมือนโดนน้ำร้อนลวกแล้ว =_=;;

"คัมเฮียร์ ลิตเติ้ลเกริล์ ^O^/ ( come here ,little girl)"
"อะ โอเค จัสเวตมีอะมินิต TOT" ฉันพูดเสียงสั่นแล้วกระชับหมวกไหมพรมสีแดงแสบสันต์ตรงหัวก่อนจะตัดสินใจลากที่บรรทุกสัมภาระออกไป และแล้วเมื่อขาของฉันออกมานอกสนามบินมันทำให้ฉันรู้ซึ้ง !!

"ตั๊กซี่ คัมเฮียรร์!"�� ว่าโซลแม่ง หนาวชิบหาย !! T_T

และพี่สาวภูมิต้านหนาวก็ไม่ปรานีเลยที่จะกำจัดฉันไปให้หายไปจากสายตา พี่แกจับมือของฉันแล้วตวัดตัวฉันเข้าไปในรถแท๊กซ๊่ทันที โดยที่ฉันที่ตั้งตัวไม่ถูกได้แต่อ้าปากพะงาบๆ สัมภาระทุกอย่างถูกจัดเข้าที่ด้วยเวลาไม่เกินสองนาที มันทำให้ฉันได้รู้ว่า สนามบินของเกาหลีมีพนักงานบริการที่เป็นดั่งฮีโร่ รูปร่างสวยและพลังมากหลายอยู่ด้วย =_=

"แฮฟอะไนซ์วีคเอนท์อินโซลนะก๊ะ^O^/! (have a nice weekend in soul!)"
"ตะ แต๊งกิ้วเวรี่มัช!"
"โน โพรเบลมมม�แคนยูไซด์มีดิสส�>//< (Can you sign me this?)" พี่สาวหน้าแดงขึ้นอย่างไม่มีสาเหตุแล้วคว้าปากกาติดตัวของเธอ แบมือให้ฉัน ทำไมเขาถึงอยากได้ลายเซ็นของฉันกันนะ พี่เขาคงไม่เอาฉันไปเซ็นขายหรอกมั้ง ฉันวิตกมากไปแล้ว เซ็นๆไปเถอะนะ-_-;;
"หืมมม เอ่อ ได้เลยค่ะ=_=" ฉันบรรจงเซ็นให้พี่เขา และสุดท้ายก็ขอบคุณเธออีกรอบ


สังเกตจริงๆว่าหน้าเธอแดง เฮ้ เกิดอะไรขึ้นมีไข้รึเปล่านะ =_=

"$^&*)()_+)_ !!"
"ค่ะ คะ -O-!" เสียงตาลุงคนขับทำให้ฉันเลิกห่วงพี่สาวที่ยังหน้าแดงเอามือจิ้มแก้มเหมือนเป็นโรคบ้าบออยู่ และฉันก็เข้าใจสาเหตุที่ลุงคนขับส่งเสียงเรียกฉันเพราะเรายังไม่ได้ขับเคลื่อนออกจากสนามบินนี้เลยแม้แต่นิดเดียว และที่สำคัญกว่านั้น คือฉันเปิดประตูรถค้างไว้ ลมหนาวมันตีเข้ามาพึ่บพับเลยล่ะจ้ะ

โอ้ คนกรุงโซลก็หนาวเป็นซินะ =_=
ฉันรีบปิดประตูรถแล้วโบกมือลาพี่สาวนักบริการที่ยิ้มหวานให้ฉัน ปากพี่แกพึมพำคำที่ฉันฟังไม่รู้เรื่อง

"ออลจัง ออลจังงงง >///<"� ฉันไม่สามารถทราบได้ว่าพี่สาวเขากำลังชื่ออะไร ช่างมันเถอะนะ =_=

"ไปหนายยยย"
"อะ เอ่อออ ... แปปนะคะ (._.)" ฉันรีบคว้ากระดาษที่ช๊อตโน้ตมาตั้งแต่เมืองไทย อา...ที่นี้ล่ะที่พี่ซานต้าอยู่ ฉันรีบตะโกนบอกคนขับรถทันทีเพื่อไม่ให้ลุงแกพาวน ค่าโดยสารมันจะไม่เพิ่ม ซึ่งมันเท่ากับเงินฉันจะเหลือไปช้อปปิ้ง� ฮึฮึ =..=


ฉันบอกคุณลุงขับรถทันที สังเกตุข้างนอกที่มีแต่หิมะและหิมะ วัยรุ่นเกาหลีออกมาเดินเตร็ดเตร่แม้แต่ยามหนาวขนาดนี้ และนั่น !! O_O ...
สาบานได้ว่าฉันเห็นพ่อหนุ่มคนหนึ่งยืนฉี่อยู่� โอ๊ยตาย ผู้ชายเกาหลีบ้าเอ๊ย !
ฉันเบนสายตาแล้วหันไปมองเหล่าตึกแสงสีเสียงแทน มันกำลังมีภาพผู้ชายถอดเสื้อออกทีละชิ้น ละชิ้น และแล้วก็เผยถึงกล้ามข้างในสูทพร้อมเสียงอันเหนือคำบรรยาย และคำฮิตติดปากแบรนด์น้ำหอมนี้ว่า

"ผมรู้คุณก็ใช้:)"� ปกติเห็นไทยก๊อปเกาหลีนะ แต่คราวนี้คุณก๊อปแป้งตรางูเต็มๆเลยค่ะ =_=
ฉันนั่งเขย่าขาเล่นแล้วมองข้างนอกที่มีผู็คนเดินกันทุกซอกตึก และสาวเกาหลีเป็นอะไรที่น่ารักมากจริงๆ พวกเขามีฮู้ดสีน่ารักและสีสวยพร้อมรองเท้าบู๊ตที่ถ้าตีเป็นราคาไทยคงจะแพงหูฉี่
-_-

ฉันมองตัวเองในกระจกรถ มันสะท้อนภาพผู้หญิงหน้าขาวใสผมที่ตัดสั้นถึงประมาณคอ และดวงตากลมโตปากแดงน่ารัก หน้าใสๆที่ไร้เครื่องสำอางอะไรทั้งสิ้น มันช่างต่างกับผู้คนที่นี่ซะจริงๆ ฉันมองตัวเองที่ใส่เพียงแค่เสื้อแขนยาวสีแดง เสื้อกันหนาวสีขาว และรองเท้าบู๊ตสีดำเรียบๆ

"%%&())_" ฉันขมวดคิ้วแล้วพึ่งรู้สึกว่ารถจอดนิ่งเรียบร้อยแล้ว และที่นี่คือ...ที่ๆฉันไม่รู้จัก -_-; ฉันหันไปมองคุณลุงคนขับรถที่ชี้มือให้ฉันออกนอกรถ แต่เฮ้ นี่มันไม่ใช่ที่ๆฉันจะไปนี่ !
ฉันคลี่กระดาษแล้วแทบจะเอาไปชิดหน้าของลุงขับรถ อ่านซิคะ อ่านนน มันไม่ใช่ที่นี้ฉันสาบาน ไม่ใช่ที่หน้าสถานีรถไฟที่พุกพล่านอย่างนี้ ถึงพี่ชายฉันจะโง่เง่าแค่ไหนแต่เขาคงจะไม่มานอนเล่นอยู่ที่สถานีรถไฟจนถาวรหรอกน่า บ้าไปแล้ว ! =_=

"เก๊ตเอาท์!"
"ที่นี่ไม่ใช่ที่ๆฉันจะไป ไม่ใช่ โนวๆ -O-" คุณลุงมองฉันเหมือนคนบ้าแล้ว ฉกเงินที่ฉันกำมาตั้งแต่ขึ้นรถใหม่ๆ ช่างเป็น....อะไรที่ไร้มารยาทมาก ฉันอยากจะเอากระเป๋าเดินทางฟาดใส่หน้าคุณลุงจริงๆ ให้ตายเถอะน่า=_=
"-_-" ก็ได้...ก็ได้ -O-! ฉันเผลอสบถออกมาก่อนจะก้าวเท้าลงพร้อมกระเป๋าเดินทางใบใหญ่อีกสองใบ และที่น่าอัปยศคือที่นี่คือที่ไหนไม่รู้ ฉันกำลังหลงทางในเมืองโซล !!�

ฉันรู้สึกโกรธมากที่คุณลุงขับรถทำกับฉันได้ขนาดนี้ จึงไม่ต้องประหลาดใจที่รองเท้าบู๊ตสีดำของฉันจะถูกปาใส่หลังกระจกรถแท๊กซี่ของคุณลุง พร้อมฉันที่ตะโกนด่าว่าร้ายเขาเป็นภาษาไทย !!

และสุดท้าย ฉันเองที่เป็นฝ่ายเดินไปเก็บมันเพราะหนาวเท้า โอ๊ย ยัยบ้าแมรี่เอ๊ย หงุดหงิดชะมัด TOT!

"#%*&)((__"
"*)()_+&^*!!"
"=_=" ฉันทำหน้าเบื่อโลกอย่างถึงที่สุด ขณะที่เหล่าวัยรุ่นเกาหลีกำลังตะโกนข้ามหัวฉันไปมาอย่างสนุกสนาน นี่ซินะชาวเกาหลี จริงใจและไร้มารยาท

ถ้าจริงใจนักก็เดินเข้ามาแล้วถามซิว่าฉันต้องการพักไหม ถามฉันเถอะค่ะเพราะฉันกำลังหนาวมือ(ที่ใส่ถุงมือหนาขั้นเทพ)และเริ่มหมดแรง (หลังจากเดินมานานแสนนาน) แล้ว� =_=�

ฉันถอนหายใจแล้วหาที่นั่ง และสุดท้ายฉันก็นั่งอยู่ตรงฟุตบาต
เป็นที่ไทยฉันคงไม่กล้าทำหรอก นี่ซินะข้อดีของการมาเมืองนอก มันจะทำให้เราหน้าด้านขึ้นเยอะ ฮะฮ่า =_='
ฉันเป่าลมออกจากปากเล่น และมันเป็นไอสีขาว
โอ้ เจ๋งเป้ง -_-
ฉันเป่าไปเรื่อยๆอย่างไร้จุดหมาย ทุกคนคงมองว่าฉันบ้า เออ ฉันบ้าไปแล้ว ! ฉันอยากให้ใครสักคนมาสะกิดแล้วถามว่าฉันจะเอายังไงกับเกาหลีแดนกิมจินี่ชะมัด และฉันคงจะบอกว่าฉันจะให้เขาหลายวอนทีเดียวถ้าเขาพาฉันไปหาพี่ชายสายเลือดเดียวกันได้ TOT
คุณอาจจะงงว่าทำไมฉันไม่ขอความช่วยเหลือ ทำแล้วค่ะ
ผลตอบกลับคือ เกาหลีเป็นประเทศที่มีความรู้อังกฤษอ่อนมาก พวกเขาจะโบกมือไม่เข้าใจไม่ก็ทำเป็นเดินเลี่ยงไป
เวรี่แบดนะคะที่รัก -____-

"จึก จึก..."
"=_=" ฉันขมวดคิ้วเมื่อรู้สึกถึงแรงสะกิดด้านหลัง และพอหันไป ฉันก็เจอกับผู้ชายผมสีน้ำตาลอ่อนและดวงตาสีดำคมเข้ม (เขากรีดอายไลน์เนอร์ได้เจ๋งมาก -_-) เขากำลังมองฉันอย่างไม่แน่ใจ เสมองไปทางอื่นนิดหน่อย แล้วพูดขึ้นเสียงเบา


"เอิ่ม ให้ช่วยอะไรไหม ?" เฮ้ย ชายเกาหลีพูดภาษาไทยได้ด้วยเหรอวะ O_O !!



next chapter .

"เงินฉันล่ะ เงินฉัน!"
"ขอโทษ ... แต่อยากได้จริงๆ T_T"
"ไอ้เลวเอ๊ยย นายเอาเงินฉันไปช้อปเรอะ TOT; !"


ใบ้ให้ . ออลจังที่กรีดอายเก่ง คนๆนั้นคือ ?� 555555555555555555



talk with writer ;; เปิดประเจิมด้วยชื่อตอนก่อน� :)
บอกได้เลยว่าจุดขายคือ 'ผู้ชาย' 55555555555555 -..-
ใครชอบพวกออลจังอย่าพลาด เพราะไม่ได้มีแค่นี้แน่ที่จะโผล่ !!�

รักใครชอบใครโปรดเม้นบอก� พี่จะได้รู้ว่ากระแสใครดีสุด 555555555 (H)� และเป็นความอนุเคราะห์ เพราะนักเขียนไม่ได้ติดตามพวกเกาหลีมานานแล้ว น้องชายเรียกพี่ว่า พี่เรียกน้องว่า อีกมากมายเราจำไม่ได้แล้ว 55555 -� -;�

ใครเป็นสาวกซีรีย์หรืออะไรก็แล้วแต่ของเกาหลี ขอความอนุเคราะห์จะขอบคุณเป็นอย่างสูงค่ะ !!