คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : CHAPTER 2
CHAPTER 2
เกือบหนึ่งอาทิตย์ผ่านไปแล้วหลังจากที่ฉันมาเรียนที่ฮันลิม
ทุกๆอย่างเป็นไปได้ด้วยดี และตอนนี้ฉันก็ได้เพื่อนสนิทมาคนหนึ่งชื่อปาร์ค ซูยอง หรือจอย แต่ก็ไม่ได้แปลว่าฉันมีเพื่อนคนเดียวนะ
การเรียนก็เป็นไปด้วยดี นอกจากเรียนวิชาหลักแล้ว ก็ยังมีเรียนอาร์ตตามที่ตัวเองต้องการ จอยเลือกร้องเพลง ส่วนฉันเลือกเต้น ในบางครั้งฉันจึงได้เจอกับพี่ไอรีนและพี่เซฮุนเวลาเรียนคาบนี้ ส่วนพี่ชานยอล ฉันว่าเขาน่าจะเรียนดนตรี ฉันเคยเห็นเขาเล่นกีต้าร์ เท่มากๆเลยแหละ!
แต่ฉันก็ยังไม่มีโอกาสได้เจอกับเขาตรงๆซักที จะให้เจ๊รีนแนะนำให้ก็กระไรอยู่
ตอนนี้ก็ได้แต่แอบส่องบ้าง แอบไปเดินข้างๆบ้างเวลาขึ้นบันไดบนตึก ทำได้แค่นั้นจริงๆ TT
ตอนนี้ ฉันกับจอยกำลังนั่งกินข้าวอยู่ที่โรงอาหารตามปกติ อีก 5 วิปี 3 พัก
5
4
3
2
1
ออด~ แฮ่
แล้วทีนี้ฉันก็ต้องมานั่งลุ้นอีกว่าวันนี้พี่ชานจะมานั่งในโรงอาหารมั้ย เพราะปกติกลุ่มเจ๊รีนมักจะออกไปกินข้าวด้านนอกโรงเรียนกันหมด ส่วนฉันมันคนขี้เกียจเดิน ขอกินในโรงเรียนนี่แหละ อาหารอร่อย อากาศเย็นสบาย
อ้ะ! นั่น...พี่ชานยอล!
ฉันนั่งเหลือบๆเหล่ๆอยู่ซักพักจนสังเกตุว่าเจ๊รีน พี่สาวที่รักของฉันวันนี้ก็มากินกับพี่ชานยอลด้วย!!
อิจฉาจัง
เอ้ยยย คิดไรเนี่ยเยริ
ไม่พอ โต๊ะที่กลุ่มเจ๊รีนไปนั่งยังถัดจากโต๊ะของฉันกับจอยไปแค่โต๊ะเดียว และพี่ชานยอลก็นั่งหันมาทางที่ฉันนั่งหันไปด้วย
นั่นก็แปลว่า ถ้าฉันแอบมองพี่เขาแล้วพี่เขาเงยหน้าขึ้น ตาเราก็จะโป๊ะเช๊ะกันพอดีไง
ไม่ต้องถามทำไมฉันถึงรู้....
เพราะตอนนี้พี่เขากำลังมองฉันอยู่ไง TT
ฉันที่กำลังนั่งผุบๆโผล่ๆ อยู่ดีๆตอนที่ฉันเงยหน้าขึ้นมามองพี่เขาก็ดันเห็นพี่เขามองมาก่อนแล้ว
ตอนนี้ตาเราก็เลยประสานกัน.... เย้ยยยยย
ฉันรีบหุบตาลงอย่างรวดเร็ว ก่อนจะแอบส่องๆดูว่าพี่เค้ามีปฏิกิริยาอะไรรึเปล่า
เค้าจะรู้รึเปล่านะว่าฉันแอบมองอยู่ แต่เห็นเค้าบอกว่า 80% ของคนที่ถูกแอบมอง รู้ตัว TT_______TT
"เยริ... เยริ!"
"ห..หา"
"เป็นอะไรของแกเนี่ย เห็นนั่งคอยื่นคอหุบเป็นเต่าอยู่ได้?"
"เปล่า...ไม่มีไร"
"แน่นะ ไม่ใช่แกแอบส่องหนุ่มที่ไหนนะ ไหนดูดิ๊"
ไม่ทันใด จอยก็หันไปมองทางที่ฉันมองไปแล้วก็หันกลับมาอย่างรวดเร็วพร้อมกับถามฉันขึ้น
"คนไหนหว่า ผู้ชายเยอะแยะเต็มไปหมด -.-"
เฮ้ออ โล่งอก อะไรกัน นี่จอยมองไม่เห็นพี่ชานยอลหรอ ออร่าออกจะจับขนาดนั้น
"ก็บอกแล้วไงว่าไม่ได้มอง กินๆกินข้าว ของเธอเนี่ยเหลือเต็มจากเลยย!"
"คนสวยก็ต้องกินช้าๆสิยะ กินเร็วๆเดี๋ยวก็อ้วนกันพอดี"
"จ๊ะๆรีบกินต่อไป จะออดละ" เฮ้อออ ช่วงนี้ฉันโกหกบ่อยจัง รู้สึกผิด
ไม่รู้ว่าผ่านไปกี่วิที่ฉันคุยกับจอยเมื่อครู่เมื่ออยู่ดีๆเจ๊รีนก็มาปรากฏตัวตรงหน้าฉัน
"เยริอาา~"
"เจ๊ไอรีนนน~"
"อะไรกัน เห็นพี่ทำไมไม่ทัก"
"ก..ก็เจ๊รีนอยู่กับเพื่อนนี่นาาา~ เยไม่อยากรบกวน"
"รบกวนอะไรกัน ปะ! พี่จะพาไปแนะนำซะหน่อย!"
พ..พาไป โต๊ะพี่เบ งั้นก็แปลว่า.... พี่ชานยอล... เอิ้กก
"ด...เดี๋ยวๆ เจ๊รีน นี่จอย เพื่อนเยเอง"
"อ่อ ดีจ้า พี่ชื่อไอรีนนะ งั้นก็ไปกันทั้งสองคนเลยละกัน"
ไม่ทันได้ตอบรับ เจ๊รีนก็ลากเราทั้งสองไปที่โต๊ะของตนโดยไม่ถามความเห็นของจอยสักคำ
แหะๆ ขอโทษนะเพื่อน
"นี่~ ชินกูย๊าทั้งหลายยย นี่น้องฉันเอง เยริ กับเพื่อนน้องชื่อจอยยย"
"เอ่อ...สวัสดีค่า/สวัสดีค่ะ" ฉันกับจอยพูดขึ้นอย่างพร้อมเพียงเมื่อเห็นพี่ๆทั้งหลายหันมามองอย่างพร้อมเพียง
"เห้ยไม่ต้องเกร็งๆ พี่ชื่อเซฮุนนะ คงรู้จักละดิ พี่มีไอจีเราด้วย"
"แหะๆ"
ฉันยิ้มพร้อมเอามือขึ้นมาเกาหลังคออย่างเขินๆ
ไม่อยากจะอวดนะ(?) แต่กลุ่มพี่ฉันเนี่ย มีแต่คนหน้าตาดี ดังๆกันทั้งนั้น ยอดฟอลโล่วในไอจีก็ไม่ใช่ขี้ๆ อย่างพี่ฮุน พี่ชานงี้ก็เป็นแสน(!!) ส่วนเจ๊รีนของฉันก็หลายหมื่น แถมบางครั้ง พวกพี่ๆเค้ายังได้โฆษณาเสื้อผ้าแบรนด์ต่างๆในเกาหลีอีก
นับว่าดังในระดับนึงเลยแหละ
ดังนั้น...ฉันก็เป็นน้องคนดัง และรู้จักกับคนดัง ฮือออออ เป็นบุญมากโขของน้องเยริจริงๆ
ส่วนจอยที่เดินมากับฉันก็เอ๋อตั้งแต่เจอพี่รีนแล้วแหละ เพราะฉันยังไม่ทันได้บอกว่าเจ๊รีนคือพี่ของฉัน ก็คงตกใจแย่อยู่
"แล้วนั่นก็ซอฮยอน ไค แล้วก็ชานยอล" เจ๊รีนแนะนำเพื่อนๆในกลุ่มให้ฉันกับจอยรู้จักทีละคน แต่จริงๆฉันอยากจะบอกเจ๊รีนว่า ไม่ต้องบอกชื่อคนสุดท้ายก็ได้นะ เยรู้อยู่แล้ว....
เพื่อนๆของเจ๊รีนต่างหันมาทักทายฉันอย่างเป็นมิตร ไม่แม้แต่พี่ชานยอลก็ด้วย
"ไง! จำพี่ได้ไหม? คนที่ถ่ายรูปให้เราเมื่อวันงานอะ!"
"เอ่อ.. จ..จำได้คะ" ฉันตอบไปไม่เต็มเสียง เหมือนคนติดอ่าง
ฮือออ น่าอายจัง
"ไม่ต้องไปเขินมันหรอก~ เดี๋ยวอีกไม่นานน้องก็จะชินและเฉยชากับความหล่อของมัน 555" พี่ไคพูดขึ้นก่อนจะถูกพี่ชานยอลชกท้อง(เบาๆ)ไปรอบก่อนพี่ชานจะถูกพี่ซอฮยอนตีหลังต่อ
นี่มันวงเวียนอะไรกันเนี่ย - -; ท่าทางพี่ไคกับพี่ซอคงจะคบกันอยู่แน่ๆเลย
สวยกับหล่อ ฉันอยากมีอย่างนี้บ้างจัง T.T
"พอๆ เล่นอะไรให้น้องฉันดูไม่เข้าท่าจริงๆ ดูดิ๊น้องจอยตัวแข็งหมดแล้ว นั่งๆ ทั้งสองคนเลย"
และในที่สุด ฉันก็ถูกจับให้นั่งรวมกับพี่ๆเขาท่ามกลางสายตาของใครหลายคนในโรงอาหาร ซึ่งน่าจะสงสัยว่า ฉันเป็นใคร? ทำไมถึงมานั่งกับพี่ๆกลุ่มนี้?
แต่สิ่งที่ทำให้ฉันตัวเกร็งมากกว่าสายตาคนอื่นก็คือคนที่นั่งอยู่ตรงข้ามฉันนี่แหละ....
คือโต๊ะทานอาหารของโรงเรียนนี้มันเป็นแบบโต๊ะยาวๆไง แล้วคือพี่ชาน พี่ซอ พี่ไคนั่งอยู่ฝั่งหนึ่ง ส่วนฉันและจอยก็มานั่งฝั่งที่เจ๊รีนกับพี่เซฮุนนั่งอยู่ ตรงข้ามฉันจึงตรงกับพี่ชานเต็มๆ
ฮือออ เยริเขินนนนน
ฉันนั่งอยู่กับพี่ๆโดยพยายามมองไปซ้ายทีขวาที หันไปฟังพี่คุยกันแล้วก็นั่งเม้ากับจอย แต่ไม่สามารถหันไปด้านหน้าได้อย่างที่ต้องการ
โอ๊ยยย ไม่กล้ามองอ่ะะ ได้แต่มองผ่านๆ เออ ลืมไปอย่าง เสียงพี่เค้าต่างจากที่ฉันคิดไว้มากเลย ตอนแรกคิดว่าจะเสียงเป็ดๆกว่านี้กลายเป็นพี่ฮุนที่เสียงเป็ด ส่วนพี่ชานนี่เสียงแมนมาก
มองผ่านไป มองผ่านมา ตาจะเหล่อยู่แล้วเนี่ยเยริเอ๊ยยย
โอ๊ะ! ใครแตะโดนขาฉัน...?
ฉันก้มลงไปแอบมองเล็กน้อยแต่ขาทุกคนก็อยู่กับที่ดี ก่อนฉันจะกลับมานั่งแบบเดิม
โอ๊ะ เตะอีกละ -____- ชักจะอยากทำคืน แต่ไม่รู้ว่าใคร นี่ถ้าเป็นพี่แอมเบอร์(ญาติฉันเองเรียนอยู่นานาชาติเค้นท์)ฉันคงทำกลับอย่างไม่ต้องสงสัย
ฉันมองไปรอบๆโต๊ะจนไปพบกับสายตาคู่หนึ่งที่กำลังนั่งยิ้มให้ฉันอยู่
พ..พี่ช...านยอล
เมื่อเขาเห็นฉันมองหน้าเขาก็แกล้งผิวปากเล่นเหมือนไม่มีไรเกิดขึ้น เล่นอะไรของเขาเนี่ย…
โอยยยย แล้วถามสิว่าเยริจะทำอะไรได้นอกจากยิ้มแห้งๆและปล่อยผ่านไป~
"โอ๊ะ ย๊า ใครเตะขาฉัน?" อ่า ไม่ใช่แค่ฉันโดนคนเดียวแล้วแหละมั้ง แต่มันรามไปถึงเจ๊รีนที่นั่งอยู่ข้างๆฉันด้วย
ไม่นาน พี่เบของฉันก็สามารถรับรู้ได้ว่าใครเป็นตัวการและจัดการแก้แค้นเรียบร้อยจนเวลาล่วงเลยมาจนออดปี 1 เข้า
ออด~
"ออดแล้ว ไปกันเถอะเยริ"
"อื้มๆ เจ๊รีน งั้นเยไปก่อนเรียนก่อนนะ บ๊ายบายย เจอกันตอนเย็นน"
"จ้า ตั้งใจเรียนนะ!"
"ค่าาา ป้ะจอย บายค่ะพี่ๆ"
"บายยยย" พี่ๆต่างบอกลาฉันรวมถึงพี่ชานยอลพี่โบกมือบ๊ายบายแถมยังขยิบตาให้ฉันอีกด้วย
ขยิบตาทำม๊ายยย บอกทีว่าเค้าทำแบบนี้ให้ทุกๆคน เยริจะได้ไม่หวังง TT
"ปะ" จอยพูดก่อนที่เราสองคนจะเดินหันหลังไปเข้าเรียนตามปกติ
----
ตอนนี้ยาวมากๆเลยยย หลังจากที่ตอนที่แล้วสั้นกระจิ๊ดริด
ฝากเรื่องนี้ด้วยน้าาา
ปล.ไรต์ปรับคำบางคำ แก้ไขคำผิดแล้วน้าาา
1เม้น = 1 กำลังใจงามๆ
#TheYoungChanri
ความคิดเห็น