คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : เมื่อได้พบเธอ
ในห้องที่มีเพียง2พ่อลูกที่นอนอยู่บนเตียงเก่าๆในห้องที่เต็มไปด้วยข้าวของกระจัดกระจายที่เยอินลื้อจนไม่เหลือชิ้นดี
“จองโฮ...นอนสะนะลูก...ไม่เป็นหรอกนะ...นอนสะนะลูกนะ...”มินจูพยายามพูดกล่อมลูกของตนให้นอนหลับ
เด็กน้อยค่อยๆลงตัวลงนอนพร้อมกับพ่อของตน “ฮะ..ฮื้อ...ปะป๋า..แม่เยอีเค้าจะกลับมาอีกไมล์...คับ..ฮื้อ..ๆ”จองโฮเข้ามากอดพ่อแล้วร้องไหสะอึกสะอื้น
“อืม...พ่อก็ไม่รู้..หรอกนะ.. ไว้แม่เค้าหายโกรธเมื่อไหร่เค้าก็กลับมาเองแหละลูก..”มินจูพยายามพูดปลอบใจลูกของตนทั้งน้ำตาที่ไหลออกมาแล้วรีบเช็ดน้ำตาทันที
“คั๊บ...พ่อ.....”จองโอพูดจบแล้วก็หยุดร้องไหลและก็ค่อยๆหลับตาลง
มินจูมองลูกของตนที่ดูเหมือนจะเพลียจนหลับแล้วก็ค่อยลูบหัวเบ่าๆแล้วพูดในใจ-------ถึงจะเหลือแค่พ่อกับลูกแค่สองคน..พ่อก็จะสู้เพี่อลูกนะ ถึงแม้เยอีจะไม่อยู่แล้ว..พ่อก็จะสัญญาว่าจะให้ความอบอุ่นกับลูกเท่าที่พ่อจะให้ได้...------ พอพูดจบแล้วเขาก็ค่อยๆหลับตาลงโดยไม่ปล่อยลูกรักของเขาที่เขากอดไว้
ณ บ้านของโซฮี “นี่อะไรของแกห๊ะ!!! กลับบ้านก็ดึกดื่น นี่มันกี่โมงกี่ยามละห๊า...!!”พ่อของโซฮีโวยวายพร้อมกับฟาดหนังสือใส่น่าของโซฮี
“อะไรของพ่อ...ชั้นหนะ!รักพ่อมากรู้ไมล์...ว่าชั้นหนะ ชั้นหนะ อ๊วก!~” โซฮีพูดอย่าเมามายแล้วก็ล้มลงอ๊วกออกมา
“โซฮี..ลูก..นี่ลูกกินเหล้ามาหรอลูก..”แม่ของโซฮีรีบเค้าไปรีบตัวของโซฮีไว้
“ฮึ! คงจะเป็นไอ้ช่างกระจอกคนนั้นหล่ะสิที่พาแกกินหนะ? พอทีชั้นไม่อยากเสียเวลากับแกละ”พ่อของโซฮีพูดจบก็ไปขึ้นนอนอย่างหงุดหงิด
“เฮ้อ...แม่บอกแล้วไง..ว่าอยากเรียนช่างแม่ก็ให้เรียนได้ แต่อย่าไปคลุกคลีกับมินจูเค้าให้มากนัก เค้าช่วยอะไรให้ดีขึ้นไม่ได้หรอกลูก... อีกอย่างลูกก็เป็นผู้หญิงนะ...”แม่ของโซฮีพูดแล้วก็เอาผ้ามาเช็ดอ๊วกของโซฮีแล้วพาโซฮีไปบนโซฝา
“แม่...หนูบอกกี่ครั้งแล้ว..ว่าหนูไม่ผู้หญิงหน๊า....อึบ....”โซฮีพูดจบก็คบพับหลับลงคาตักแม่ทันที
“เฮ้อ....ลูกคนนี้เนี้ย...อยากจะเป็นผู้ชาย..แต่ก็ไม่เข้มแข็งกับเค้าซะที”แม่ของโซฮีพูดจบก็พาโซฮีขึ้นไปนอน
วันรุ่งขึ้น
“ฮ้าว...~ เช้าแล้วหรอเนี้ย...” มินจูตื่นขึ้นด้วยความงัวเงียแล้วก็มองดูลูกที่นอนหลับไม่ตื่นเขาจึงลุกไปทำกับข้าวให้ลูกกิน
“อื้ม...ทำอะไรกินดีนะ..อ้อ!”คิดออกมินจูก็หาเครื่องปลุงมาทำอาหารมาประกอบอาหาร
“อ้าว....หมด...แล้ว..”มินจูก็ไปหยิบกระเป๋าตังแล้วรีบเดินออกไปซื้อเครื่องปลุงอาหารที่ร้านสะดวกซื่อทันที
เมื่อมาถึงร้านสะดวกซื้อมินจูก็หยิบๆๆๆของที่จำเป็นไปเก็บกักไว้เพื่อจะอยู่ให้ถึงเดือน
“ขอบคุณคะ ทั้งหมด 2000 วอนคะ”พนักงานคิดเงินกล่าวของขอบคุณเมื่อเงินเสร็จ “ครับ”มินจูพูดจบควักกระเป๋าตังอออกมาเพื่อจะชำระเงิน “เอ๋? ทะ..ทำไม...เงินมัน...”มินจูพยายามตรวจดูเงินในกระเป๋าของตน
“มีแค่1000วอน...ก็ตอนนั้นเราพึ่งได้เงินจากตอนซ่อมตั้ง5000พันวอนหนิ... หรือว่า...”เค้าพยายามนึกให้ออก -----“เอาเงินมาซิ4000พัน”เยอีกล่าวขอเงิน “จ๊ะ”มินจูก็ควักกระเป๋าอย่างเต็มใจ----- และเค้าก็นึกออกว่าเมื่อ2วันก่อนเยอีขอเงินของเขาไปแล้ว4000วอน
“เฮ้อ...นี่ยังเหลือให้เราแค่พันเดียวหรอเนี่ย”มินจูบ่น
“เอ่อ..คุณค่ะ 2000วอนคะ”พนักงานกล่าวซ้ำ
“เอ่อ...ผมมีเงินอยู่1000วอนหนะครับ”มินจูกล่าวอย่างอายๆ
และตอนนั้นเองก็มีหญิงสาวผมสั้นสีทองใส่เสิอผ้าเนี้ยบดูดีมีสไตล์เดินมาคิดเงินข้างๆกับมินจู
“อ้าว...หรอคะ..งั้นให้ดิฉันคัดของบางรายการออกไมล์ค่ะ”พนักงานถามอย่างอึดอัดใจ
“เอ่อ...”มินจูทำน่ากังวลนิดๆเพราะมีนมผงและอาหารสำหรับเด็กกับของจำเป็นทั้งนั้น
เมื่อหญิงสาวข้างๆเห็นท่าทางของมินจูและสังเกตุการแต่งตัวที่มอบแมมและเห็นของใช้ของเด็กเล็กก็คิดสงสารเลยยื่นแบ้งค์1000กับแบ้ง100ให้พนักงาน
“ชั้นมีอยู่1000หนึ่ง ละก็นี่ค่าน้ำปล่าว”เธอจ่ายเงินส่วนของมินจูให้และจ่ายค่าน้ำปล่าว1ขวดที่เธอซื้ออย่าง
“เอ่อ...นี่คุณ”มินจูพูดอย่างงงๆ
“ชั้นออกให้”เธอพูดอย่างเย็นชา
“แต่...”มินจูพูดอย่างเกรงใจ
“เงินทอน50วอนคะ ขอบคุณคะโอกาศน่าเชิญใหม่คะ”พนักงานกล่าวขอบคุณแล้วเธอคนนั้นก็เดินจากไปทันที
“แต่คุณครับไม่ต้องจ่ายให้ผมก็ได้ คือเรา..”มินจูพูดพร้อมกับจับแขนของเธอไว้
“อะไร”เธอหันน่ามาถามอย่างเย็นชา
“เอ่อ...เราไม่ได้รู้จักกันซักหน่อยทำไมคุณถึงมาจ่ายให้ผมหล่ะครับ”มินจูถามอย่างเกรงใจ
“อืม...ชั้นสงสารหนะ ”เธอหันน่ามาพูด
“อะ...ขอบคุณ..”มินจูกล่าวยังไม่ทันจบ
“อะแหม่!”เธอทำท่าไอ้และมองไปที่มือของมินจูที่กำลังจับแขนเธออยู่
“อืม..โทษครับ”มินจูปล่อยทันทีแล้วก้มหัวนิดๆขอโทษ ไม่ทันใดเธอก็เดินจากไปทันที
“เอ่อ คุณชื่ออะไรครับ!”มินจูตะโกนถามก่อนที่ประตูเลื่อนของร้านสะดวกซื้อจะปิดลง
“คุณคะ...ของคะ”พนักงานกล่าวพร้อมกับถือของที่มินจูซื้อยื่นให้
“เอ่อ..ครับ”มินจูพูดพร้อมกับเกาหัวอย่างอายๆ
to be continue….
ความคิดเห็น