Wedding Dress-รักครั้งสุดท้ายของนายรันทด

ลำดับตอนที่ #2 : คนที่ถูกทิ้ง

ณ อู่ซ่อมรถแห่งหนึ่งก็มีครอบครัวหนึ่งที่อาคัยอยู่ในที่นั้นและพวกเค้าก็กำลังทะเลาะกันอย่างหนัก

 “อย่าไปเลยนะ...เยอี ชั้นขอร้อง” มินจูผู้เป็นหัวหน้าครอบครัวพูดขอร้องพร้อมกับจับข้อมือภรรยาของตนที่กำลังจะเดินจากไป

“อย่ามายุ่งกับชั้น!”เธอพูดพร้อมสะบัดข้อมืออย่ารุนแรง

“แต่ถ้าเราพยายามทำมาหากินช่วยกันมากกว่านี้ พวกเราก็คงลืมตาอ้าปากได้นะ เชื่อชั้นสิ” เขาพูดอย่าน้ำตาปริ่มๆ

“ไม่มีวันซะหรอกไอ้ช่างกระจอก! คนอย่างแกหนะ มันก็เป็นได้แค่คนชั้นต่ำ! ไม่มีทางที่แกจะเชิดน่าชูตาชั้นได้หรอก!”เธอพูดพร้อมกับสายตาเหยียดหยาม

“อ้อ..ที่เธอจะไป ก็เพราะเหตุผลแค่นี้เองหรอ ที่ชั้นเชิดน่าชูตาเธอไม่ได้หรือพูดง่ายๆ ว่าทำแบบ...ไอ้น่าใหญ่น่าบานหนะหรอ เหอะ! กะแค่เปลือกนอก มันจะมีค่าอะไรเท่าความรักของเราหล่ะเยอี”เขาพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“ถุย! ความรัก...เช่อะ.. กะแค่ชั่วครั้งชั่วคราวที่ชั้นหลงรักคนโง่ๆอย่างแก... และก่ะจำใส่กะโหลกเน่าๆของแกด้วยนะ ว่าชั้นจะไม่มีวันโสงมกลับมาเหยียบที่นี่อีก!”เยอีพูดจบก็สะบัดน่าและเดินลากกระเป๋าไป

“เด๋ว..! เยอีแล้วลูกของเราหล่ะ เธอใจดำพอที่จะทิ้งเค้าได้งั้นหรอ”มินจูพูดพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาและเขาก็อุ้มลูกที่กำลังร้องไหอยู่ขึ้นมา

“แง้..แง้”จองโฮลูกชายวัยสองขวบของเขาร้องไห

“เอ้อ..แกจะยกให้ชั้นเลียงลูกทั้งสองคนเลย ว่างั้น”

“ห๊ะ! สะ สอง หรอ.. หรือว่า..เธอจะ...ท้อง..อีก..” มินจูพูดและเพ่งสายตาไปที่ท้องของเยอี

“อะ..อะไรของแก! ชั้นพูดผิด โธ่เว๊ย!” เธอพูดอย่าตะกุกตะกักและรีบเดินลากกระเป๋าออกไปทันที

“เด๋ว... แล้วเธอจะเลี้ยงลุกคนเดียวได้หรอ” มินจูพูดด้วยน้ำตาที่รินไหล

“เอ้อ! ลูกนี่ก็ไม่ใช่ลูกคนอย่างแกหรอก!”เธอพูดแล้วก็ไม่รออะไรและรีบเดินออกไปจากอู่ซ่อมรถนั่นทันที

“เยอี...ชั้นขอโทษที่ชั้นไม่ดีพอ ชั้นขอโทษชั้นสัญญาว่าจะทำให้มันดีกว่านี้ ชั้นจะ..ชั้นจะสร้างฐานะของเราให้ดีกว่านี้..”มินจูพูดด้วยสั่นๆเพราะกำลังร้องไหพร้อมกับลูกชายที่อยู่ในอ้อมแขนของตน  ปี๊กๆ! เสียงแตรรถเก๋งคันใหญ่ที่ขับมารับเยอีก็จอดพร้อมกับมีคนมาเปิดประตูให้

“ไปเลยคะ”เยอีพูดอย่างไม่หันหลังกลับไปแล้วก็ขึ้นรถไป

“เด๋ว..เยอี เยอีอย่าไปนะ อย่าไปนะ! เห็นแก่ลูกบ้างซิ...ฮื้อ..”เขาพูดพร้อมเคาะกระจกรถแต่ไม่ทันไรรถก็เคลื่อนจากไปอย่ารวดเร็ว

“เยอี.....!!!!”มินจูตะโกนเรียกเยอีที่จากไปแล้วเขาก็ค่อยๆเข่าซุดลงกับพื้นและร้องไหกับลูกชายของเขา

“จองโฮไม่เป็นไรนะ..หนูอยู่กับพ่อนะลูก ไม่เป็นไรเลย..นะเราอยู่กันสองคนก็ได้ เรา...ฮืก..ต้องอยู่ต่อไปนะลูก..”มินจูพูดพร้อมกอดลูกไว้แน่นแล้วจูบที่หัวของลูก

“แง้...ปะป๋า...” เด็กน้อยร้องไหอย่างน่าสงสาร

“โอ่..ลูก...” มินจูพยายามปลอบใจลูกทั้งๆที่ตนก็ร้องไหไม่แพ้กับลูกชาย

ในระหว่างนั้นเองลูกน้องผู้หญิงที่ออกทอมๆที่มาทำงานพิเศษที่อู่ซ่อมรถของมินจูก็เดินเข้ามาเจอพอดี

“อาเฮีย...ฮะ”โซฮีพูดอย่างเศร้าๆเมื่อเห็นสภาพของมินจูกับลูก

“อ้าว..โซฮี มาทำอะไรหรอ ฮึๆ แต่ถ้าจะมาเอาเงินเดือน.. เฮียคงไม่มีให้แล้วหล่ะนะ ซืก เห้อ..” มินจูพูดพร้อมเช็ดน้ำตาละซูดน้ำมูกและพยายามยิ้มให้ออก

“ปล่าวฮะ... นี่อย่าบอกนะฮะ ว่าคุณเยอีจะ.. ไปแล้ว” โซฮีพูดอย่างเศร้าๆ

“อืม... ชั่งเถอะไปคุยกันในบ้านดีกว่านะ”มินจูพูดแล้วก็ลุกขึ้นพร้อมกับเช็ดน้ำตาให้ลูกที่อยู่ในอ้อมแขนแล้วก็เดินเข้าบ้านไป

“อา...เฮีย”โซฮีพูดอย่างเศร้าใจและคิดในใจ ----นึกแล้ว..ว่ายัยเยอีจะต้องทิ้งอาเฮียไป นี่ขนาดมีลูกแล้วนะเนี้ย----- คิดแล้วเธอก็ซ่ายหัวและเดินเข้าบ้านของมินจูไป

และในตอนนั้นเองเยอีที่กำลังนั่งรถที่มารับเธออย่างเชิดน่าอย่างภูมิใจ

“นี่..คนขับรถรู้มะคุณจูชอนเค้าไปไหนของเค้าหรอถึงได้ส่งแกมารับชั้นหนะ...”เธอพูดอย่างกระแนะกระแหน่

“ทางที่ดีคุณควรจะนั่งแล้วหุบปากไว้ดีกว่า!”คนขับรถเริ่มไม่พอใจ

“อืม! กะด้ายย... หึ๊!”เยอีประชดด้วยความฉุน

มาทางมินจูที่นั่งเสียใจและดื่มเหล้าที่บ้านของตนกับลูกน้องอยู่ก็พากันดื่มเหล้าแก้เครียดกัน

“นี่...อาเฮีย...รู้มะว่าตอนที่คุณเยอีที่เค้ายอมลำบากมากัยเฮียได้2ปีกว่า..เนี้ยก็เพราะเธอหวังจะฮุบ!กิจการของเฮีย...! แต่..ว่ากิจการของเฮียก็มาพังไม่เป็นท่า....แล้วอาเจ๊แกกะเลยไปมีชู้...กะคือคุณจูชอนเจ้าของบริษัทค่ายเพลงยักษ์ใหญ่...เพราะเจ๊แกคงไม่อยากชกชาไข่มุกขายไปจนตายแน่หล่ะ...ฮ๊ะๆๆๆ...ว่ามะอาเฮีย...ฮ้าๆๆๆ”โซฮีพูดอย่างเมามายจนลืมเกรงใจมินจูที่กำลังเสียใจอยู่

“เอ่อ...พอเถอะโซฮี ชั้นว่าเธอเมามากแล้วนะ ชั้นว่าเธอกลับบ้านได้แล้วหล่ะ เดียวพ่อแม่เป็นห่วงเอา”มิยจูพูดเตือนเราเพราะนั้นก็ 24.00น แล้ว

“โธ่...อาเฮีย..พ่อแม่ชั้นหนะจะเอาเวลาที่ไหนมาห่วงช้าน...พวกเค้าก็ต่างเลิกกันไปนานแล้ว...กะเหลือแต่ปูกับย่าที่แก่...จนชั้นม่าย...รู้ว่าชั้นจะหาอะไรเลี้ยงแกได้หล่ะ..หล่ะนะ ถึงปู่ชั้นจะมีเงินบำนานก็เถอะ...แต่ถ้าชั้นไม่ได้เฮียสอนพวกการช่างช่วยหล่ะ...ก็...ชั้นคงจะไม่สอบอะไรก็ได้คะแนนดีตลอดหรอก..นะ ข้อบคุณนะ อ้าเฮีย...”เธอพูดพร้อมกับก้มหัวคำนับมินจู

“ปะป๋า...”จองโฮลูน้อยของเค้าเริ่มง่วงนอนจึงเดินเข้ามากอดขาพ่อของตน

“อื้มเด๋วปะป๋าพาไปนอนนะ”มินจูพูดแล้วก็อุ้มลูกของตนแล้วหันไปบอกกับโซฮีว่า“ถ้าเธอยังดื่มไม่พอก็ไปเอาในตู้เย็นอีกก็ได้นะ ชั้นไม่ว่าอะไรหรอก”เขาพูดแล้วก็เข้าห้องไป

“อาเฮีย... อืม..ขอบคุณฮะ..”เธอพูดแล้วก็หฟุบลงกับโต๊ะแล้วพูดในใจ----ที่จริงเรา..ก็รู้สึกกับอาเฮีย...แบบนั้น...แต่เราก็ไม่ควร..หนิ ก็เฮียเค้ามีลูกมีเมียอยู่แล้วหนิ---พูดจบแล้วเธอก็ส่ายหัวอย่างรุนแรง “นี่เราคิดบ้า อะไรเนี้ย...เฮ้อ...อย่าไปรบกวนเฮียเค้ามากกว่านี้เลยดีกว่า”เธอพูดจบก็เก็บกวาดโต๊ะจนสะอาดแล้วเดินกลับบ้านไป                                                              to be continue….