คดีฆาตกรรมต่อเนื่องในลอสแองเจลิส

ลำดับตอนที่ #3 : ดำเนินการ

ตอนนี้ผมกำลังนั่งคุยอยู่ยมฑูตชื่อว่า ลุคกี้

"แล้วทำไมนายถึงต้องมาอยู่ในโลกมนุษย์ด้วยล้ะ" ผมถามเพราะผมสงสัยว่าทำไมยมฑูตถึงมาอยู่ที่นี้

"ก็ชั้นเบื่อหน่ะซิ ยมโลก หน่ะไม่มีอะไรดีหรอก ฆ่ามนุษย์ไปวันๆไม่เห้นมันจะสนุกตรงไหนเลยวันๆหน่ะ ยมฑูตก็ไม่ได้ทำอะไรหรอก บางตนก้เล่นพนัน กันบางตนก็ลงมาอยู่ในโลกมนุษย์...อ้อ ใช่ถ้ายมฑูตขี้เกียจเขียนชื่อมนุษย์ลงไปในเดธโน๊ตนานๆเข้ายมฑูตตนนั้นก็จะตาย เพราะการเขียนชื่อมนุษย์ลงไปในเดธโน้ตคือการต่ออายุชีวิตยมฑูตไงล่ะ"

ต่อชีวิตของตนเองด้วยการฆ่าคนอื่นเนี้ยนะ
 
"พี่ดาร์กกลับมาแล้วหรอ ช่วยสอนการบ้านให้แม*หน่อยดิ"

ฮึ่ย ยัยน้องบ้าถ้าเห็นลุคกี้ขี้นมาทำไงล่ะเนี้ย
"มีอะไรหรอเดี๋ยวพี่ช่วยสอนมให้"

"เนี้ยๆสแควรูดที่ 2 อ่ะ "

"นี้ไงตรงนี้ก็เอา 2x-a+8c แค่นี้เองส่วนการถอดสแควรูดก็เอา.......เข้าใจมั้ย"
ทำไมนะแมถึงไม่พูดอะไรเลย หรือว่ามองไม่เห้นลุคกี้กันแน่

"อ่อ ค่ะขอบคุณมากค่ะพี่ดาร์กวันหลังก็ช่วยสอนอีกนะ"

"อืม" ผมคิดว่าแมคงจะไม่เห็นลุคกี้
"เมื่อกี้น้องสาวชั้นมองไม่เห้นนายหรอ"

"แม่นแล้ว เอ๊ย~ ใช่แล้วล่ะ จะมีแค่คนที่แตะโน้ตเท่านั้นหล่ะที่มองเห็นและได้ยินเสียงของชั้น" ลุคกี้พูดพลางเอานิ้วชี้ไปที่เดธโน้ตที่วางอยู่บนโต๊ะ

"ดาร์ก แม่เอาแอ๊ปเปิ้ลไปให้นะลูก"

"ครับ แม่"

"ตั้งใจอ่านหนังสือนะลูก เดี๋ยว 3 เดือนหน้าก้ต้องเอ็นท์แล้วแม่ไม่กวนแล้วตั้งใจนะจ้ะ"แล้วแม่ผมก็เดินออกจากห้องไป

"แม่นายนี้ใจดีจริงๆนะ" ลุคกี้พูดแล้วหยิบแอ๊ปเปิ้ลขึ้นมา 1 ลูก แล้วกินอย่าเอร็ดอร่อย

"ก็นะ แม่ชั้นเค้าก็แบบนี้หล่ะ"ผมพุดแล้วหยิบแอ๊ปเปิ้ลขึ้นมากินบ้าง

"แอ๊ปเปิ้ลบนโลกมนุษย์นี้อร่อยจริงเลยนะ" ลุคกี้พูกแล้วเอาลิ้นขึ้นไปเลียที่ปาก

"แล้วที่ยมโลกนี่ไม่มีอะไรกินเลยงั้นหรอ"

"หืม...ก็ไม่มีหรอกมันก็มีนะแต่มันไม่อร่อยเท่าที่นี้"

มันไม่อร่อยงั้นหรอ ผมไม่อยากพูดกับยมฑูตแล้วหล่ะ ผมจึงเปิดเดธโน้ตขึ้นมาแล้วเขียนชื่อผุ้ต้องสงสัย จากข่าวในโทรทัศน์

"ฉันมีเงื่อนไขนะอยากจะฟังไหม.."

"เงื่อนไข??"

"ใช่แล้ว มันเป็นเงื่อไขเรื่องของ ดวงตายมฑูตหน่ะ ผู้ที่มีดวงตายมฑูตจะสามารถรู้ชื่อของคนที่เห็นหน้าได้โดยที่ไม่ต้องถามชื่อสนใจมั้ยล่ะ"

"แล้วมันแลกด้วยอะไร..."

"แลกกับ ครึ่งหนึ่งของอายุขัยที่นายมีอยู่"

แลกกับอายุขัยครึ่งหนึ่ง - - ผมไม่เอาด้วยหรอก
"ชั้นไม่เอาหรอก ชั้นไม่เอาอายุขัยตั้งครึ่งหนึ่งของชั้นไปแลกด้วยอะไรบ้าๆนั้นหรอกน่ามันมีประโยชน์มากก็จริง แต่มันไม่มากพอที่จะแลกกับอายุขัยของชั้นได้หรอก"

"แล้วแต่นายนะ ชั้นไม่อยากจะบังคับอะไรนาย"

"งั้นชั้นขอนอนก่อนล่ะกัน...อย่ากวนล่ะ"

เช้าของวันใหม่เริ่มต้นด้วยการตกเตียง เพราะว่าผมดันหันหน้าไปจ๊ะเอ๋กะลุคกี้เข้าหน่ะซิเลยตกใจตกเตียงไปเลย

"โอย...เจ็บนะเนี้ย" ผมพูดพลางเอามือขึ้นไปจับที่หัว

"เหอะๆๆๆ นายนี้งี่เง่าจริงๆนะ นายเห้นหน้าฉันมาตั้ง 14 ชั่วโมง 24 นาที 13 วินาทีแล้วนาเพิ่งจะมาตกใจ"

ยมฑูตนี้กวนประสาทเหมือนกันนะ แล้วผมก็ไปทำกิจวัตรส่วนตัวต่อด้วยการกินข้าวแล้วไปโรงเรียนกลับมาก็เขียนชื่ออาชญากรลงในเดธโน้ตวันล่ะหลายสิบชื่อผมทำแบบนี้จนกระทั่ง 1 เดือนผ่านไป


*แม เต็มคือแมรี่ แต่ถ้าเรียกจะเรียกสั้นๆว่า แม ( เป็นชื่อคนนะ )