พรายเสน่หา*

ลำดับตอนที่ #6 : บทที่ 5

บทที่ 5

จากลักษณะการใช้ชีวิตของพวกพราย หรือแม้แต่อมนุษย์อื่นๆ ที่หันมาเปิดตัวอยู่ร่วมสังคมกับพวกเราแบบให้เห็นกันจะๆ ที่จริงพวกเขาก็ยังพอใจที่จะซ่อนกายอยู่ในเงามืดของยามราตรี เครื่องหล่อเลี้ยงชีวิตที่ไม่ใช่จากอีกชีวิตอีกต่อไป จึงทำให้พวกนี้ต้องทำมาหารายได้ ซึ่งคงไม่มีอะไรจะเหมาะสมไปกว่าบรรดาธุรกิจกลางคืนสารพัน

นอกจากผับบาร์ที่ดูเป็นที่นิยมเปิดเป็นกิจการส่วนตัว ก็ยังมีทั้งร้านอาหารโต้รุ่ง หรือร้านสะดวกซื้อ หรือกระทั่งการเช่าห้องแถวเปิดร้านซักอบแห้งยี่สิบสี่ชั่วโมง แต่ก็นั่นละ อย่างไรเสียกิจการที่ทำรายได้ได้งดงามที่สุด ก็ย่อมต้องใช้อบายมุขเป็นสะพาน อย่างพวกผับบาร์นี่ละ

“พูดง่ายๆ คือพวกร่างผีฟ้าจะเรียกเก็บค่าคุ้มครอง อย่างงั้นใช่ไหม”

ไม่รู้พี่สิทธาจะย้ำอีกทำไม มันอาจทำให้พวกพรายรู้สึกเสียศักดิ์ศรี จนไม่อยากให้มีสักขีพยานในเรื่องน่าอายอย่างนี้ เหลือรอดไปได้สักคน ซึ่งก็เป็นเราสองคนนี้เอง ที่อาจจะต้องรับกรรมที่ไม่ได้ก่อ

“เรื่องนั้นช่างมันก่อนเถอะค่ะ คุณพิชายังไม่ได้ตอบฉันเรื่องทำไม อยู่ๆ มันไตรถึงมาวิ่งอยู่แถวนี้ เสื้อก็ไม่มี รองเท้าก็ไม่ใส่”

พรายผู้มาเยือนหันไปมองหน้ากันคล้ายกำลังหารือว่า จะให้ข้อมูลต่อไปแก่เราดีหรือไม่ พอฉันก้มมองมันไตร ก็เห็นว่าเขาตื่นเต้นไม่แพ้กัน ในการจะได้รู้ต้นสายปลายเหตุของความไม่รู้อะไรเลยของตนเอง

นั่นทำให้ฉันอุ่นใจขึ้นอีกมาก เพราะรู้ว่าแม้จอห์นหรือพิชาไม่อยากจะเล่าเรื่องนี้ให้มนุษย์อย่างฉันกับพี่ชายฟัง เขาหรือหล่อนก็ต้องเล่าให้เจ้านายของตน ที่กำลังตกอยู่ในอาการความจำเสื่อมฟังอยู่ดี

“เราขอเวลาพวกมัน บอกว่าเรื่องใหญ่อย่างนี้ต้องปรึกษากันให้รอบคอบ”

คราวนี้พรายหนุ่มลูกครึ่งแคชเมียร์ที่มีลายสักเป็นอักขระโบราณเต็มตัว เป็นฝ่ายเล่า

“แล้วเมื่อคืนนังหัวหน้าก็ส่งให้ลูกน้องคนหนึ่งมายื่นเงื่อนไขเพิ่มเติมอีกหลายอย่าง”

จอห์นหยุดเว้นระยะ ดูท่าว่าเขาคงอึดอัดใจกับเรื่องที่กำลังพูดอยู่ไม่ใช่น้อย

“คือว่า... ตั้งแต่พวกมันมากันรอบแรก นังร่างผีฟ้าตัวหัวหน้า เกิดนึกอยากจะได้คุณไตรเป็น... นั่นละ”

ฉันจับได้ว่าเขาแกล้งกลืนน้ำลายเพื่อจะไม่ต้องพูดคำนั้นออกมา

“ปกติแล้วพวกร่างทรง จะไม่ยอมมีอะไรกับอมนุษย์เด็ดขาด พวกหล่อนคิดว่าเป็นคนละชั้น ระหว่างคนที่ยังหายใจเพื่อให้มีชีวิต กับคนที่ไม่ต้องมีลมหายใจก็มีชีวิตอยู่อย่างพวกเรา เห็นได้ชัดๆ ว่า พวกร่างผีฟ้าไม่ได้ยึดถือความแตกต่างข้อนี้ นังหัวหน้านั่น แค่อยากได้มันไตรไว้บำเรอ มันก็จะเอาให้ได้...”

ประโยคท้ายๆ พรายหนุ่มแสดงสีหน้ารังเกียจที่จะพูดถึงเรื่องเหล่านี้อย่างชัดเจน

แต่มันน่าสนใจไม่ใช่หรือ แสดงว่าอาจมีอะไรมิดีมิร้ายเกิดขึ้นกับมันไตรก่อนที่จะโผล่มาอยู่ริมถนนก็เป็นได้

พี่สิทธาก็อยากรู้ว่าเป็นอย่างไรต่อไปเหมือนกัน เขาเขย่าขาและลูบหัวเข่าไปมา เพื่อสะกดความอยากรู้อยากเห็นของตัวเอง

หลังจากพรายหนุ่มลูกครึ่งนิ่งไปอึดใจใหญ่ เขาก็มีท่าเหมือนเพิ่งฟื้นจากความฝัน ก่อนจะเริ่มบอกเล่าเรื่องราวต่อไป

“ที่นางตัวหัวหน้าส่งลูกน้องมา ก็เพื่อจะบอกว่า หากคุณไตรยอมเป็นสามีของมันให้สาใจสักเจ็ดวันเจ็ดคืน พวกนั้นจะลดราคาที่เรียกร้องจากมากกว่าครึ่งเป็นเหลือไม่ถึงหนึ่งในห้า”

“พับผ่า!”

พี่สิทธาตบเข่าฉาด ก้มลงพูดกับมันไตรซึ่งยังนั่งอยู่กับพื้นและไม่ยอมกระดิกไปไหน

“นายจะต้องขึ้นชื่อลือชาว่าบรรเลงเรื่องอย่างว่าได้เด็ดสะเด่าไปเลยละซี”

น้ำเสียงนั้นไม่ใช่การประชดประชัน มันเป็นการชื่นชมกันตามประสาชายชาญ ซึ่งความคิดของพี่ชายฉันก็ยืนยันอย่างนั้นจริงๆ ในขณะที่คนถูกพาดพิง ก็มีอาการว่าภาคภูมิใจในข้อกล่าวหานี้อยู่ไม่ใช่น้อย

แต่พอมันไตรได้สบตากับฉัน ท่าทางอย่างนั้นก็เปลี่ยนไป คราวนี้กลิ่นอายของความยุ่งเหยิงกำลังฟุ้งตรลบอบอวล และชวนกระอักกระอ่วนเหลือเกิน มันคล้ายกับว่าเวลาเรากลืนอะไรลงคอแล้วมันทำท่าจะขย้อนออกมานั่นละ

“พวกที่เดอะพรายบางคนยุส่ง ให้คุณไตรยอมๆ มันไป แต่เจ้านายของเรากลับไม่ยอม”

คราวนี้น้ำเสียงของจอห์นเปลี่ยนเป็นเชิงเทิดทูนบูชา

“แถมยังโกรธพวกนั้นเป็นฟืนเป็นไฟ หาว่าคิดจะทำลายศักดิ์ของพวกอมนุษย์ ในที่สุดลูกน้องของมันก็เสกไสย์ดำสาปใส่คุณไตร”

ถึงตรงนี้ กระแสความคิดของมันไตรยิ่งยุ่งเหยิงจนแลเหมือนเส้นขีดดำมืดที่ขีดทับกันไปมาซ้ำแล้วซ้ำเล่า

“เป็นผมหน่อยไม่ได้นะคุณไตร จะแถมให้อีกสักเจ็ดวันเจ็ดคืน ไม่เข้าใจจริงๆ ว่าคุณจะไปปฏิเสธข้อเสนอที่เรามีแต่ได้กับได้อย่างนี้ทำไม”

“ผมไม่ทราบ”

มันไตรตอบเสียงเบา ขยับให้ลำตัวแนบชิดกับช่วงขาของฉันเหมือนจะหาหลักพักพิง อาการเคร่งเครียดของกล้ามเนื้อที่ฉันได้สัมผัส บอกให้รู้ว่าเขาไม่ได้โป้ปด

“กระทั่งชื่อตัวเองผมยังจำไม่ได้ ถ้า...คุณปาลิน ไม่บอก”

“แล้วคุณมาโผล่แถวนี้ได้ยังไง”

“ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน”

“อยู่ๆ เขาก็หายตัวไปจากตรงนั้น ตรงที่เรากำลังปรึกษากันจะยอมรับเงื่อนไขบ้าบอนั่นหรือไม่ ตอนนั้นมีร่างผีฟ้าอยู่ด้วยคนหนึ่ง หล่อนอายุไม่น่าจะเกินยี่สิบห้า”

พิชาช่วยอธิบาย หลังจากนิ่งอยู่นาน

“เหมือนระฆังช่วยซีนะคะ”

ฉันก้มลงพูดกับพรายเจ้าเสน่ห์ความจำเสื่อม โดยต้องพยายามหักห้ามใจ ไม่ยอมให้มือตัวเองเผลอไปลูบไล้ไรหนวดเขียวครึ้มตลอดแนวกรามและใต้คาง

แต่เขาดูเหมือนไม่เข้าใจสำนวนที่ฉันพูดออกมา จึงต้องรีบเปลี่ยนเป็นว่า

“ได้ยินอย่างนี้แล้ว พอจะนึกอะไรออกบ้างหรือยังคะ”

“ผมจำได้ตั้งแต่ตอนที่กำลังวิ่งแล้วคุณมาพบเข้านั่นละ ก่อนหน้านั้นมันมีแต่ความว่างเปล่าอยู่ในหัว”

ฟังแล้วไม่อยากจะคิดเลยว่า ถ้าฉันต้องตกอยู่ในสภาพอย่างนั้นแล้วจะเป็นอย่างไร

“เราก็เลยยังคงมืดแปดด้าน”

ฉันพยายามสรุป แต่ว่า...

“มันจะเป็นไปได้ยังไงกัน มันต้องมีต้นสายปลายเหตุมากกว่านี้สิน่า ถ้าอยู่คุณไตรมาโผล่ตรงไหนก็ไม่รู้ ปัญหาคงไม่ใช่ที่ปลายทาง มันต้องเปิดจากต้นทางนั่นละ”

พิชาทำให้เรียบๆ แบบการพยายามลอยตัวไม่รู้เป็นอะไรด้วย ขณะที่จอห์นแสดงออกทางสีหน้าเต็มที่ว่าไม่สบอารมณ์

จากอาการอย่างนั้น ทำให้ฉันจำเป็นต้องถาม

“บอกมาตามตรงเถอะค่ะ พวกคุณทำอะไรลงไปกันแน่ ตอนก่อนที่เจ้านายคุณจะหายตัวมาจากตรงนั้น”

ฉันชักฉุด เพราะจับเค้าความคิดได้รางๆ ว่าสองพรายยังมีอะไรปกปิดอยู่อีก

มันไตรรวบสองขาฉันไว้ในอ้อมกอด มันอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก แต่อีกทางก็อดคิดไม่ได้ว่าเขากำลังยึดตัวฉันไว้ไม่ให้ลุกขึ้นยืน

“เรื่องของการจะทำลายศักดิ์ศรีกันอย่างนี้ จอห์นเขาทนไม่ค่อยจะได้”

เสียงอธิบายของพิชาเบาลงอีก

ฉันต้องหลับตาเพื่อรวบรวมความคิด ขณะที่พี่ชายยังคงงุนงงกับความหมาย ส่วนมันไตรที่กอดท่อนขาของฉันไว้ก็เหมือนได้ใจ เพราะเขาซบเอียงหน้าอิงศีรษะอยู่กับต้นขาข้างหนึ่งของฉัน

“แสดงว่า... ต้องมีการใช้กำลังกันเกิดขึ้น...”

ฉันสรุปเองอีกครั้ง

“ยัง... แค่พอร่างผีฟ้านั่นทำท่าจะร่ายเวทย์มนตร์ คุณไตรก็หายวับไปแล้ว”

“เป็นการใช้เวทย์มนตร์โดยบังเอิญหรือคะ”

พิชาพยักหน้าแทนคำตอบ

“ก็อาจอย่างนั้นมั้งครับ ถึงพวกเราจะไม่เคยได้ยินว่าเวทย์มนตร์ของพวกร่างผีฟ้าจะกล้าแข็งถึงขนาดย้ายมวลสารได้ แต่เชื่อเถอะว่า ผมก็พยายามปกป้องศักดิ์ศรีของพวกพรายเต็มที่แล้ว”

จอห์นร่ายยาว ประมาณว่าเรื่องที่เกิดขึ้นไม่ใช่ความผิดของตนเอง

ฉันไม่รู้จะแสดงสีหน้าระอาใจกับใครดี จึงต้องหันหาพี่ชาย ก็เรื่องรับมันไตรขึ้นรถแล้วพาเข้ามาในบ้านก็ไม่ใช่ความผิดของฉันเหมือนกัน ทำไมถึงจะมาคิดฆ่าแกงกันง่ายๆ กับเหตุการณ์เท่าที่ประมวลได้ หากเรื่องที่พวกพรายถูกคุกคามจากผู้มีลมหายใจถึงขนาดนี้ แล้วจอห์นกลับเป็นฝ่ายทำให้สถานการณ์ยิ่งคับขันและเลวร้าย มหารานีรู้เข้าจอห์นก็คงไม่รอด

ทุกคนที่ล้อมวงกันอยู่นี้ พูดไม่ออกกันอีกพักหนึ่ง ขณะที่พี่สิทธาหันไปเปิดฝาขวดโลหิตสังเคราะห์แจกให้พรายทั้งสามตน

“มีใครเคยทำงานที่บาร์ร้านสุรากรุงเกษมบ้างหรือเปล่า”

พี่ชายของฉันถามขึ้นเมื่อถอยกลับมานั่งที่

“ที่ที่ทำงานของน้องสาวผมน่ะ”

มันไตรยักไหล่เป็นคำตอบ เพราะเขาย่อมจำอะไรไม่ได้

“คุณไตรไม่เคย แต่ฉันเคย... ใช่ไหมล่ะลิน”

พรายสาวมองมาที่ฉันราวกับจะให้ช่วยยืนยัน

พอฉันพยักหน้า พี่สิทธาจึงได้ข้อสรุปของตัวเอง

“เป็นอันว่า มันไตรกับปาลินไม่มีความเกี่ยวข้องกัน ไม่ว่าทางใดทั้งสิ้น จะไม่มีใครมาถามหาเขาจากปากของน้องสาวผม”

“ก็คงจะอย่างนั้นละ”

พิชาตอบเนื่อยๆ ขณะที่คนอื่นยังนิ่ง โดยที่อยู่ๆ ฉันก็รู้สึกไม่สบายใจขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก

“ที่ห่วงก็คือ นอกจากน้องสาวผมแล้ว ระหว่างทางที่มันไตรวิ่งอยู่นั่น มีคนอื่นเห็นเขาอีกหรือเปล่า”

พี่ชายฉันพยายามนำเสนอความคิดเห็นของตัวเองต่อไป

“ที่อยากรู้ที่สุดคือ ทำไมจะต้องเจาะจงหายตัวมาวิ่งอยู่บนถนนทางเข้าบ้านนี้”

ฉันอยากจะหอมแก้มพี่ชายสักฟอด เป็นรางวัลที่เขาตั้งคำถามได้ตรงใจฉันที่สุด

“ซึ่งเราไม่รู้แน่นอนว่ามันไตรวิ่งมานานแค่ไหน หรือวิ่งมาจากไหน พวกคุณก็คงจะรู้ดีว่าคนแถวๆ นี้ก็ชอบข้ามถิ่นไปเที่ยวถึงแถวเจริญกรุง ซึ่งแน่นอนดึกขนาดนั้น พวกเขาก็ต้องใช้ถนนใหญ่สายก่อนที่จะเลี้ยวเข้ามาในบ้านของน้องสาวผมนี้ละ ผมเองเวลาจะไปเที่ยวเดอะพราย ก็ต้องใช้เส้นทางนี้เหมือนกัน”

เรื่องที่พี่ชายเคยไปเดอะพรายนี้ เขาไม่เคยแพร่งพรายให้รู้มาก่อน ฉันค้อนให้เขา ส่งสัญญาณว่ารู้หรอกน่ะว่าตะกายไปถึงเดอะพรายด้วยจุดประสงค์อย่างไร

“ถ้าใครสักคนคนนั้น เกิดอยากจะได้รางวัล แล้วโทร.ไปตามหมายเลขนั้น ผมอยากรู้เหมือนกันว่าอะไรจะเกิดขึ้น”

“ถ้าพวกที่อ้างว่าเป็นเพื่อนสนิทคุณไตรเชื่อคนที่โทร.ไป พวกนั้นก็ต้องรีบออกตามหากันละ เพราะพวกมันต้องรู้แน่ๆ ว่าคุณไตรถูกไสย์ดำของพวกมัน และพวกมันก็คงมั่นใจว่าจะค้นหาคุณไตรได้ไม่ยาก หรือไม่อาจรีบส่งข่าวมาที่พวกร่างทรงแถวนี้ ให้ช่วยตามหาโดยการเสนอข้อแลกเปลี่ยนแบบที่ร่างทรงแถวนี้ไม่อาจปฏิเสธ”

จอห์นเป็นคนอธิบาย

“แถวสายสองนี้ไม่มีร่างทรงหรอกครับ”

พี่สิทธาสวนทันควัน พร้อมกับสีหน้าแบบตั้งคำถาม “ใช้สมองส่วนไหนคิดได้วะเนี่ย” ที่ส่งไปให้พรายลูกครึ่งแคชเมียร์ พี่ชายฉันชอบสรุปอะไร โดยการใช้ความคิดความเข้าใจของตัวเองเป็นที่ตั้งอย่างนี้เสมอๆ

“แต่ลินว่ามี พนันกันก็ยังได้” 

 ฉันแทรกขึ้นบ้าง

“พี่สิทธาจำที่ลินเคยเล่าให้ฟังไม่ได้หรือไง”

ฉันเคยเตือนพี่ชายเกี่ยวกับเรื่องของพวกสัตว์สมิงกับพวกรักษส์ ที่แปลงกายเป็นมนุษย์ได้อย่างเนียนๆ แต่ที่จริงฉันเชื่อว่านอกจากพราย สัตว์สมิง พวกรักษส์หรือรากษสแล้ว คงยังมีอมนุษย์อื่นอีกมากมายที่แฝงตัวอยู่ในเงามืด ในมิติชีวิตเดียวกันกับเรา

ก็ดูเถอะ แค่ไม่ถึงครึ่งคืน พี่สิทธาก็ต้องมามีส่วนรู้เห็นกับเรื่องเหลือเชื่อบ้าๆ นี้เต็มไปหมด จนฉันอดคิดไม่ได้ว่า น่าจะเกินความสามารถในการรับรู้ของเขาไปเสียแล้ว

“จ้ะ... อย่างนั้นลินก็บอกพี่มา ว่าถ้ามีพวกร่างผีฟ้าบ้าบออะไรนั่น พวกนั้นเป็นใครกันบ้าง”

พี่สิทธายอมจำนนด้วยท่าทีที่อ่อนเนือยลง

“ก็ทั้งนั้นแหละค่ะ ทั้งผู้หญิงและผู้ชาย”

พิชาเป็นฝ่ายอธิบายเสียเอง ด้วยท่าทางจำใจเป็นอย่างยิ่ง

“เขาก็อยู่ในสังคมทั่วไป ไปไหนมาไหนอย่างมนุษย์ปกติทั้งกลางวันกลางคืน พวกนิยามเล่นไสย์สมัยนี้ปกปิดกันมิดชิดก็มีมาก คุณดูไม่ออกหรอกว่า เพื่อนบ้านที่น่าคบหานั้นจริงๆ แล้วเขาเป็นมนุษย์หรืออมนุษย์ หรือหากเป็นมนุษย์ ก็ไม่รู้อยู่ดีว่าเป็นมนุษย์ที่นิยมอยู่กับศาสตร์เร้นลับชนิดไหน”

ท้ายๆ พิชาดูเหมือนจะไม่เห็นด้วยกับคำพูดของตัวเองเท่าไรนัก

“ซึ่งพวกไสยขาวก็คงมี แต่ก็ย่อมถูกพวกที่มีความคิดเลวร้าย หรือพวกที่นิยมความหายนะ พลอยทำให้มัวหมองไปด้วย”

“เราจึงสันนิษฐานว่า แถวสายสองของคุณนี้ก็น่าจะมีร่างทรงอยู่สักคนสองคน”

จอห์นหยุดพูด แล้วมองหน้าพิชาก่อนจะกล่าวต่อ

“แต่ก็ไม่น่าจะใช่พวกกลุ่มร่างผีฟ้าทั้งสิบสามคนนั่น และเราก็คิดว่าการให้พวกนอกกลุ่มช่วยเหลือ คงไม่ใช่เรื่องง่าย”

“แล้วทำไมพวกร่างผีฟ้าที่เคยไปเดอะพราย ไม่ใช้ไสยเวทย์เพื่อตามหามันไตรล่ะ”

ฉันถามด้วยความสงสัยจริงๆ

“มันต้องมีสื่อ คือของใช้ส่วนตัวอะไรสักอย่างของคุณไตร ซึ่งแน่นอนว่าพวกนั้นไม่มีวันจะได้อะไรไปจากพวกเรา พวกมันเลยตามล่าคุณไตรไม่ได้จากช่องทางนั้น”

พิชาคงภูมิใจไม่น้อยที่สามารถพิทักษ์ความปลอดภัยให้เจ้านายตนได้ระดับหนึ่ง

“มันไม่รู้ว่าที่ซ่อนตัวหลบแสงอาทิตย์ของคุณไตรอยู่ที่ไหน เลยหมดโอกาสที่จะได้สื่อที่จะเอาไปใช้ร่ายมนตรา และแถวนี้ก็ย่อมไม่มีคนที่เคยได้รับโลหิตจากคุณไตร”

เอาละซี!... ประโยคสุดท้ายทำให้ฉันต้องรู้สึกขนพองสยองเกล้าขึ้นมาอีกครั้ง มันไตรแอบสบตากันฉันพริบตาหนึ่ง ก็ฉันนี่ละที่เคยได้รับโลหิตจากเขา ใน “คราวซวย” เมื่อไม่นานมานี้ ฉันได้แต่ภาวนาว่าจะไม่มีใครรู้เรื่องนี้อีก นอกจากฉันกับเขาเท่านั้น

“หรือไม่ก็...” จอห์นค่อนข้างลังเลที่จะพูดต่อไป “พวกร่างผีฟ้าอาจใช้วิธีสืบหาแบบนั้นได้แต่กับมนุษย์ด้วยกันเท่านั้น หรือไม่ก็พวกภูตผี แต่เราเป็นพราย เป็นอมนุษย์ พวกนั้นอาจใช้วิธีนั้นไม่ได้ผล”

สองพรายลูกน้องผู้ภักดีของมันไตรสบตากันนิ่งนาน ราวกับกำลังระดมความคิดเห็นกันอย่างหนักหน่วง ซึ่งฉันไม่ชอบสถานการณ์อย่างนี้เลย

ส่วนตัวหัวหน้า คือ มันไตร เขาก็มองหน้าสองพรายสลับกันไปมา ทำให้ฉันยิ่งเชื่อได้ว่า เขาไม่รู้เรื่องอะไรด้วยเลยทั้งสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ หรือที่จะเกิดขึ้นต่อไป

อีกครู่หนึ่ง กว่าที่พิชาจะหันกลับมาหาฉัน

“เราคิดว่าคุณไตรต้องพำนักอยู่ที่นี่ การย้ายที่หลบภัยเป็นการเสี่ยงเกินไป ถ้าที่นี้... ซึ่งเราก็รู้แล้วว่าคุณไตรจะอยู่ได้อย่างปลอดภัย เราจะได้เบาใจ แล้วทุ่มเทต่อสู้กับพวกร่างผีฟ้าได้อย่างไม่ต้องห่วงหน้าพะวงหลัง”

“ฆ่ากันให้ตายยังจะง่ายกว่า”

พี่สิทธาพึมพำออกมา จากเจตนาประมาณว่า ฉันไม่น่าแส่หาเรื่องใส่ตัวเลยจริงๆ

หลังจากทบทวนความเข้าใจความหมายในคำพูดของพิชาได้ถี่ถ้วนดีแล้ว ฉันจึงเข้าใจว่า ความกังวลใจที่เกิดขึ้น ตอนที่พี่สิทธาพยายามเจาะจงว่าจะไม่มีใครสืบถามหามันไตรจากฉันได้ แท้ที่จริงในความหมายก็คือ คนที่รวยล้นฟ้า รูปหล่อราวเทพบุตรจุติลงมา ย่อมเป็นไปไม่ได้แน่ที่จะมาหลบอยู่กับสามเสิร์ฟเฉิ่มๆ เพี้ยนๆ จนๆ อย่างฉัน

ส่วนพรายความจำเสื่อมก็ยังทำตัวเป็นทองไม่รู้ร้อน ราวกับเป็นเด็กใสๆ ไร้เดียงสา จนฉันอดไม่ได้ที่จะต้องใช้สองมือปิดหูทั้งสองข้างของเขา มันไตรคงนึกสนุกเลยประกบฝ่ามือลงบนหลังมือฉัน ให้แนบแน่นยิ่งขึ้น

เราทุกคนต่างกำลังแสร้งทำเป็นว่าที่ฉันจะพูดออกมาทั้งหมด มันไตรจะไม่ได้ยิน

“พวกคุณต้องฟังฉันให้ชัดๆ ทั้งคุณ พิชา และจอห์น การจะให้ไตรอยู่ที่นี้ต่อไปเป็นความคิดที่ไม่ได้เรื่องที่สุด เพราะอะไรรู้ไหม...”

ให้ตายเถอะ! ปากที่พูดออกมามันไม่ทันกับใจเอาเสียเลย

“ทำไมฉันจะต้องกลายเป็นผู้อารักขาเขาล่ะ พวกคุณก็รู้ดี ถ้าเกิดอะไรขึ้น ก็ฉันนี่ละที่จะเดือดร้อน อาจถูกฆ่าอย่างน่าเวทนาที่สุด หรือหากรอดไปได้ ก็คงอยู่ในอาการเจ็บปางตาย”

ทว่าแววตาที่มองกับมาของสองพราย ว่างเปล่ามากับคำพูดนี้

ซ้ำสายตาของพิชายังคล้ายจะถามกลับมาว่า

“กับมันไตร ผู้หญิงทั้งโลกก็พร้อมจะพลีชีวิตให้ได้... หรือไม่จริง”

“ถ้า...ปาลินจำเป็นต้องทำหน้าที่องครักษ์พิทักษ์นายมันไตรคนนี้”

พี่สิทธาไม่ได้คิดจะปรึกษาฉันเลยกับสิ่งที่เขาพูดต่อไปว่า

“น้องสาวผมก็ควรจะได้รับค่าตอบแทนอย่างสมน้ำสมเนื้อ เหมาะสมกับความเสี่ยงภัยที่จะต้องแบกรับ”

ฉันอายแทบแทรกแผ่นดิน แต่พิชากับจอห์นกลับพยักหน้าอย่างเห็นด้วยตามนั้น

“อย่างน้อยก็ ควรจะได้เท่ากับพวกที่จะแจ้งเบาะแสไปยังเพื่อนสนิทร่างผีฟ้าอะไรนั่น”

พี่ชายฉันไล่มองหน้าพวกพรายทีละคน

“สองล้านห้าแลกกับความปลอดภัยของเจ้านายคุณ คงไม่มากมายอะไร”

“พี่คะ!”

ฉันแหวเข้าใส่ ขณะที่สองมือยิ่งกดฝ่ามือลงกับสองหูของมันไตรให้แน่นยิ่งขึ้น ทั้งอายทั้งโกรธ ดูเถอะพี่ชายของตัวเองกำลังเอาเรื่องคอขาดบาดตายมาต่อรองเป็นผลประโยชน์ โดยไม่หันมาเอ่ยถามฉันสักคำ ทำราวกับว่าเรื่องเงินทองทั้งหมดนี้เป็นของตัวเองอย่างนั้นละ

“แปดแสน”

จอห์นเสนอราคาต่อรอง

“สองล้าน”

พี่สิทธาทำเสียงเข้ม

“ล้านเจ็ด คำสุดท้าย”

“ตกลงตามนั้น”

พี่ชายฉันเน้นทุกคำอย่างผู้มีชัย ก่อนจะหันมาพูดกับฉันอย่างจริงจัง

“ลิน พี่ขอตัวเดี๋ยว จะไปหาอาวุธมาไว้ให้”

****************