น้ำค้างกลางจันทร์

ลำดับตอนที่ #5 : บทที่ ๕

อินทุอรก็ใจเต้นไม่เป็นส่ำ ใช่เขาแน่แล้วที่มองมา เธอนิ่งอั้นและประสานสายตา ในใจยังได้ยินเสียงเขาตะโกนก้องดัง เวียนวนด้วยถ้อยคำ

คิดถึง... คิดถึง... คิดถึง... ซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ทั้งที่จริง... เขายังไม่ไหวติง ไม่เคลื่อนขยับแม้กระทั่งแรงรับส่งของลมหายใจ

และ...

พร้อมกับที่ทั้งโลกราวหยุดนิ่งไปชั่วกัลป์

ความเคลื่อนไหวทั้งปวง เหลืออยู่แต่ในความครุ่นคิด

ล้านภาพฝันสาดสายความทรงจำ ประดังประเดเข้ามาในรอยใจ

...เขา...

ไม่ได้เหยียบย่ำหรือย่ำยี

...หรือมิใช่...

แล้วร่างเปล่าในเช้าวันนั้น ในเช้าอันเงียบงันและแสนเหงานั่นเล่า...

ใคร...

ใครเป็นคน...

ปลด...

เปลื้อง...

ให้เธอเปล่าเปลือย...

ไม่ใช่เขาหรอกหรือ ที่หลีกหาย ปล่อยให้เธอเดียวดาย

คล้ายการตกค้างอยู่กลางดิน แล้วถูกทิ้งให้แห้งแล้ง ปราศจากน้ำค้างชโลมริน จนทั้งหัวใจแตกระแหง เป็นร่องรอยปริแยกและบอบช้ำ

จากคืนนั้นในวันเก่า...

จนวันนี้ด้วยซ้ำ...

ที่หัวใจดวงนี้ถูกกระทำย่ำยี... ขืนข่มให้ช้ำชอก โดยที่ตัวคนกระทำ ไม่เคยรู้สึก ไม่เคยรับรู้อะไรด้วยเลย

...คนข้างหลังผลักดันเข้ามาเมื่อเธอหยุด!

มนุษย์เพศผู้สองตัว ที่มีมรรยาทแสนทราม ตามติดเธอออกมาด้วย

มันรุนด้านหลังด้วยสิ่งไรก็ป่วยการจะคาดคิด ครั้นจะยืนฝืน ทนขืนอยู่กับความแข็งขันของมันนั้น ก็คงจะยิ่งเปลืองเนื้อเปลืองตัว

อินทุอรจำเป็นต้องขยับ เคลื่อนตัวต่อไปข้างหน้า

แต่...

นั่นไง... เขาขยับตาม เขาเดินตามมาแล้ว เบียดแทรกคนนั้นคนนี้มาแล้ว คงสังเกตเห็นกระมัง ว่าเธอกำลังถูกรุกไล่ลวนลาม จึงได้คิดติดตามมาให้ความช่วยเหลือ

“จะกลับหรือครับ กลับยังไง ให้เราไปส่งเอาไหม”

“ออกมารอเพื่อนหรือครับ ให้เรารอเป็นเพื่อนนะครับ”

อินทุอรจับใจความคำพูดหว่านล้อมจากสองชาย ผู้ที่ฉายชัดในแววตาว่าหื่นกระหายกามาขนาดไหน ได้เพียงแค่นั้น แล้วก็หมดความสนใจ

ด้วยว่าเมื่อมาถึงระเบียงหน้าร้าน ก็ไม่เห็นเขาตามออกมา จนเธอต้องหันกลับไปหา ขณะที่ในใจยังตั้งคำถามกับตนเอง

“หรือจะย้อนกลับเข้าไป พูดคุยให้แน่ชัด ให้สมกับการรอคอย ทำความรู้จักกันอีกครั้ง ในเวลาที่สติยังสมบูรณ์พร้อมอยู่ตอนนี้”

แต่เสียงน่ารำคาญยังสอดแทรกเข้ามาอีก

“นั่งรอในร้านก็ดีนะครับ เดี๋ยวเรานั่งเป็นเพื่อน หรือจะย้ายโต๊ะ... เปลี่ยนทำเล...”

อินทุอรไม่ใส่ใจจะฟัง ทว่าก็ต้องสะดุดกึก เพราะอีกคำที่ตามมา

“พวกเรามีเงินนะครับ ถ้าคุณกำลัง... แบบว่า... ต้องการ...”

“ใช่สิ...”

เธอจำเป็นต้องตอบโต้ไปบ้าง

“...คนอย่างพวกคุณก็คงได้แต่ใช้เงินซื้อผู้หญิงสินะ นอกจากตอนที่รวมหัวกันรุมล้อมขืนใจคนอื่น เวลามากันเป็นหมู่ๆ แบบนี้”

ทว่าการกระแทกกลับไปตรงๆ ด้วยการกระทบกระเทียบเปรียบเปรยดังนี้ กลับไม่ทำให้สองคนสะดุ้งสะเทือนแต่อย่างใด หรือกระทั่งเขาจะมีท่าทางรับรู้รับทราบก็หาไม่

อีกทั้งยังคล้ายจะเข้าตำรา ยิ่งด่าว่าเหมือนยิ่งยั่วยุ เพราะทั้งคู่ขยับใกล้เข้ามา จนได้กลิ่นสุราคลุ้งออกจากลมหายใจ จนคนที่แสนรำคาญ อยากจะกรี๊ดไล่ให้รู้แล้วรู้รอด

“พวกคุณเมาแล้ว กลับไปพักผ่อนกันเถอะค่ะ”

เมื่อใช้ไม้แข็งไม่ได้ผล ก็จำใจต้องลองใช้ไม้อ่อนสักครั้ง

โธ่... ในเวลาคับขันขนาดนี้ เขาหายหน้าไปไหนเสียเล่า

ใจหนึ่งของอินทุอรนั้นแสนหวาดหวั่น ทั้งกังวลกับพฤติกรรมต่ำทรามต่างๆ ที่ไม่รู้ว่าสองคนนี้จะออกลายเพิ่มขึ้นอีกเมื่อไหร่

ทางอีกใจก็ห่วงพะวง ยังไม่ได้พูดคุยกันสักคำ หากเธอคิดจะตัดปัญหา หนีหายไปเสียจากตรงนี้ อีกเมื่อไหร่กันเล่า จะได้กลับมาพบเจอ

สายเรียกเข้าสั่นครืดๆ อยู่ในกระเป๋า อินทุอรรีบคว้าโทรศัพท์ ขึ้นมากดรับ

“หลิว... ฉัน...”

คนรับสายรีบกรอกเสียงลงไป แล้วก็ได้แต่หยุดคำไว้แค่นั้น

ลลิตาโทร.เข้ามาครั้งหนึ่งแล้ว ว่าขอกลับไปตั้งหลักรอที่รถ เพราะนายภาคอะไรของหล่อนก็ดันนั่งอยู่ในร้านนี้เหมือนกัน

ที่โทร.มาครั้งนี้ ก็เพื่อจะเร่งให้เธอรีบตามออกมาเพื่อถอยทัพ

เพื่อนเอ๋ย... จะให้กลับไปตอนนี้ได้อย่างไร... ในเมื่อ...

เขาของฉันก็ยังอยู่ในร้านนี้เช่นกัน

แต่แสนรำคาญสองตัวป่วนนี่จับใจ โดยที่ยังไม่รู้ว่าจะทำกับเรือดไรเห็บหมัดพวกนี้อย่างไรดี

“หลิว ฉัน... ฉันจะทำยังไง คือ มีผู้ชายสองคนตามฉันออกมา”

แล้วอินทุอรก็ยิ้มออก เมื่อเพื่อนรักตอบกลับ เป็นหนทางสว่างอันชื่นใจ

“ก็ถ่ายรูปมันไว้สิ ใช้มือถือของเธอนั่นละ ไอ้พวกนี้มันกลัวถูกโพสรูปประจานลงเน็ตยิ่งกว่าหมาจรจัดกลัวเทศบาล”

“งั้นแค่นี้ก่อนนะหลิว เดี๋ยวฉันจะรีบตามไป”

กดวางสายปุ๊บ อินทุอรก็ทำท่าให้เห็นชัดๆ ว่าจะถ่ายรูปน้ำหน้ามันเก็บเอาไว้ อยู่ๆ เหยื่ออันโอชะของจิ้งจอกราตรี ก็มีเขี้ยวงางอกออกมาจนพวกเขาต้องหลบหลีกปิดป้องกันวุ่นวาย

 “ได้ผล...”

อินทุอรลิงโลดอยู่ในใจ

แต่... ก็เพียงแค่อึดใจเดียว จิ้งจอกกระหายเหยื่อก็ตั้งหลักได้ เปลี่ยนจากท่าทางกรุ้มกริ่มมาเป็นอาฆาตมาดร้ายได้ในนาทีต่อมา และดูเหมือนพร้อมจะคุกคามรุนแรงได้ทันที โดยไม่ต้องใช้ความยั้งคิด

คนเกือบได้เปรียบอยู่แล้วต้องหันรีหันขวาง

ท่ามกลางผู้คนมากมายกลับรู้สึกคล้ายว่าโดดเดี่ยว ไม่มีเลยสักคนที่จะแลเหลียวเรื่องราวของเธออย่างจริงจัง

แต่... นั่นไง...

สวรรค์ทรงโปรด!

คุณพระคุณเจ้าช่างเมตตาไม่ทอดทิ้ง...

ก็นั่นอย่างไรเล่า เป็นเขา... เขาออกมาแล้ว ออกมาพร้อมกับพนักงานเสิร์ฟคนเดิมคนหนึ่ง กับอีกสองคนที่รูปร่างสูงใหญ่ในเครื่องแบบเดียวกันกับคนแรกที่นำเธอไปเข้าโต๊ะ

“สาวสวยคนนั้นน่าจะถูกก่อกวน”

ที่จริงอินทุอรไม่ได้ยินหรอกว่า เขาบอกอะไรกับบริกรคนเก่าแก่ แต่ที่เดาได้อย่างนั้น ก็เพราะพอกระซิบกันเสร็จสรรพ คนร่างใหญ่ทั้งสองก็เดินเข้ามาประกบจิ้งจอกราตรีทั้งสองตัว ส่วนอีกคนก็เดินเข้ามาหาเธอ

“มีอะไรให้ช่วยหรือเปล่าครับ”

อินทุอรได้แต่อึกอัก ทำตัวไม่ถูกว่า เมื่อตกอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้แล้ว ควรจะต้องพูดจาออกไปในทำนองไหน ขณะที่สายตาก็ยังเฝ้าพะวง... เวียนมอง...

เจ้าชายขี่ม้าขาว... ที่กำลังก้าวผ่าน...

เดินเลยลงบันไดหน้าร้านไปโน่นแล้ว...

อรุณรุ่งเรื่อรางขึ้นคาตา อินทุอรยังหลับไม่ลงตั้งแต่กลับมา จนกระทั่งตอนนี้ก็ยังค้างคาในความรู้สึก

ดูเถอะเขาจากไปไม่ไยดี ทั้งที่สถานการณ์ยุ่งยากยังไม่คลี่คลาย

รวมทั้ง... เพื่อนตัวดีก็หนีหาย...

เธอต้องกลับมาอย่างรวดร้าว

อะไรก็ไม่เท่าเรื่องที่ ลลิตาโทร.เข้ามาอีกครั้ง บอกให้แยกย้าย กลับสู่ที่ตั้งแบบตัวใครตัวมัน เพราะหล่อนก็กำลังจะเอาตัวไม่รอดอยู่เหมือนกัน

ตอนนั้นจิ้งจอกสองตัวยังเอะอะ กล่าวหาว่าเธอชวนพวกมันออกมา แล้วก็เกิดเปลี่ยนใจไม่สมยอม เสียงหมาทุเรศครวญครางเพราะคันขี้เรื้อน ยังน่าฟังกว่าคำพูดจากปากของสองคนนั่นเป็นไหนๆ

แต่กว่าจะหลุดพ้นมาได้ เพื่อนที่เคยคิดว่าเป็นเพื่อนร่วมตาย... ก็หายลับ

จนกระทั่งเช้านี้ ที่ราวกับว่าประสาทสั่งการจะแข็งค้าง

ขณะกำลังเติมกาแฟให้ตัวเอง ทั้งที่ปกติจะรับแค่โกโก้ร้อนกับขนมธัญพืชสองสามชิ้น ลลิตาก็โผล่เข้ามาถึงตัว

“จ๊ะเอ๋ยัยอิน เมื่อคืนเป็นไงบ้างล่ะเธอ”

หล่อนระรื่นมาจากด้านหลัง แต่พอเห็นหน้าตาของเพื่อนสนิท ก็ถึงกับผงะ

“ต๊าย! ทำไมมันเลอะเทอะเกรอะกรังหยั่งงี้ล่ะคะคุณนาย”

ลลิตาต้องอุทานอัปมงคลแต่เช้าตรู่ สภาพของเพื่อนดูเหมือนจะทรุดโทรมเกินบรรเทา

อินทุอรยังนิ่ง รู้ดีว่าตน ‘เขรอะ’ ขนาดไหนในตอนนี้

ตั้งแต่กลับมา ได้แค่เปลี่ยนชุด ล้างหน้า... แบบแค่ได้ตัวรู้ว่าได้ล้าง แล้วก็ยังไม่ได้ชำเลืองเงาของตนเองในกระจกบานใดอีกเลย

“ไป ไป ขึ้นไปล้างหน้าล้างตา เรื่องมีเรื่องต้องคุยกันยาวเลยนะเนี่ย”

แต่อินทุอรทำเหมือนไม่รับรู้ว่า ลลิตากำลังมาพูดคุยอยู่ตรงหน้า

“โธ่... เธอจ๋า... เมื่อคืนฉันก็เกือบเอาตัวไม่รอด รู้ไหมว่าคุณภาคของฉันนั่นน่ะ ไม่รู้โผล่มาจากไหน หรือว่าตามมาตั้งแต่ในร้านก็ไม่รู้ อยู่ๆ ก็โผล่มาที่ข้างกระจกรถ ฉันก็เลยต้องบอกไปว่าแค่มาส่งเพื่อน แล้วก็เผ่น...”

“แต่เธอไม่รับโทรศัพท์อีกเลย”

เสียงเย็นเยียบของคนยังไม่ได้นอน เพิ่งเอ่ยออกมาเป็นคำแรก

“ก็... หลังจากนั้นน่ะ มัน... แบบว่า... เออน่ะ ขึ้นไปข้างบนกันก่อนดีกว่าไหมล่ะ ฉันว่าเธอไปอาบน้ำอาบท่า ล้างหน้าล้างตาซะหน่อยดีกว่า อย่ามายืนเป็นผีบ้านอยู่อย่างนี้เลย เดี๋ยวคุณน้าผีเรือนข้างบนลงมาเห็นเข้าจะต๊กกะใจ”

พูดพลาง ลลิตาก็ปลดถ้วยกาแฟออกจากมือเพื่อน แล้วรุนหลังให้นำขึ้นไปข้างบน

“ทิ้งกันอีกแล้วนะหลิว”

อินทุอรยอมให้เพื่อนตามมาจนถึงในห้อง ก่อนจะตั้งคำถามร้ายแรงอันนี้

“เรื่องมันยาวน่ะ ยาวมากจริงๆ นะอิน ที่มาหาเธอแต่เช้านี่ก็เพราะเป็นห่วง”

“ห่วงว่าอะไรล่ะ ในเมื่อฉันกลับมาถึงบ้านนี่แล้ว”

“ก็ถึงหมดห่วงไปเปลาะนึงไงเล่า ที่ฉันทำท่าระริกระรื่นอยู่นี่ ไม่ใช่เพราะเห็นว่าเธอปลอดภัยดีหรอกรึ”

“ฉันจะอาบน้ำ เธอลงไปรอข้างล่างเถอะ เดี๋ยวตามลงไป”

อินทุอรยังขุ่นมัวเกินรับฟังเหตุผลหว่านล้อมใดๆ จึงต้องตัดบท หยุดอารมณ์ที่กรุ่นๆ ของตนเองเอาไว้ก่อน

“รอบนนี้ไม่ได้เรอะ เผื่อเธอเผลอหลับ ฉันก็รอเงกไปสิ”

แทนที่การตอบคำ ลลิตาก็มีอันต้องล่าถอย เพราะสายตาที่ขับไล่ให้ลงไปเสียโดยไว

“งั้นไปรอที่เฉลียงเล็กนะ จะได้คุยกันเงียบๆ”

ก่อนออกพ้นประตู หล่อนนัดแนะพร้อมส่งสายตาสำนึกผิดไปให้อีกที

เฉลียงเล็กที่ว่า หมายถึงส่วนระเบียงอีกฟากหนึ่งของตัวเรือนใหญ่ เป็นเฉลียงฝั่งตะวันตก ที่ปกติจะใช้สำหรับนั่งรับลมในยามเย็นย่ำ

ด้วยความคุ้นเคยกับบ้านนี้มานาน เหล่าคนรับใช้จึงไม่แปลกใจที่เห็นหล่อนแต่เช้า ลลิตาย้อนกลับไปตรงระเบียงใหญ่ที่สำหรับตั้งมือเช้าเป็นประจำ เพื่อเตรียมโกโก้ร้อนให้เพื่อน และน้ำส้มคั้นสดให้ตนเอง พร้อมกับขนมปังโฮลวีทราดน้ำผึ้งอีกสามแผ่น

จัดการใส่ถาดแล้วบริการตนเอง ด้วยการยกกลับมาทางฝั่งเฉลียงเล็กเสร็จสรรพ

ระหว่างผ่านโถงรับแขกอันกว้างขวางกลางตัวเรือน หล่อนยังเห็นว่ามีรถหรูหราคันหนึ่งผ่านประตูใหญ่เข้ามาแต่ไกล ยังแปลกใจว่า ใครจะมีธุระได้เช้าขนาดนี้ นอกจากตนเอง

อีกครู่ใหญ่ จนโกโก้ร้อนเปลี่ยนเป็นเย็นชืด กว่าที่อินทุอรจะตามลงมาสมทบ ดวงตานั้นยังอิดโรย แต่ดวงหน้าแลดูแจ่มใสขึ้น อย่างน้อยก็ไม่ด่างเป็นคราบเหมือนเมื่อแรกเจอ

“เมื่อคืนฉันก็เจอเขาแล้วละ...”

อินทุอรเอ่ยออกมาเรียบๆ หลังจากยกถ้วยโกโก้ขึ้นจิบ

ลลิตาจ้องหน้าคนพูดอย่างสงสัยใครรู้เต็มที่

“ไปเปลี่ยนโกโก้ให้หน่อยสิ”

แต่สิ่งที่รอฟังกลับเป็นคำสั่งที่เหมือนแกล้ง เพราะคนสั่งยิ้มๆ พร้อมกับยกคิ้วให้ข้างหนึ่ง

“ค่ะ... สุดแต่คุณหญิงท่านจะบัญชา อิฉันมันคนผิด ผิดจนไม่รู้จะไถ่โทษไถ่บาปยังไงได้แล้ว นอกจาก... ไปรินโกโก้ร้อนให้เพื่อนสาวสักแก้วนึง แล้วเธอจะหายโกรธ หยั่งงั้น ชิมิ ชิมิ”

อารมณ์ของอินทุอรคงชื่นขึ้นบ้างแล้ว ลลิตาจึงพยายามสานต่อ ให้บรรยากาศการสนทนากลับมามีชีวิตชีวาได้อีกครั้ง

หล่อนลุกไปอย่างว่าง่าย โดยมีอินทุอรแลตามอย่างปลงๆ

ถ้ายอมรับข้อบกพร่องของเพื่อนไม่ได้ จะคบหาเป็นเพื่อนกินเพื่อนตายกันไปทำไมเล่า ในเมื่อตนเองก็อยู่รอดปลอดภัย อีกทั้งยังเป็นการหาเรื่องใส่ตัวอีกต่างหาก

เผลอๆ ลลิตาอาจกลับเป็นฝ่ายต้องพลอยลำบากเสียด้วยซ้ำ ในเหตุการณ์เมื่อคืน

พอคิดได้ดังนี้ อินทุอรก็สบายใจขึ้นอีกมาก รื่นรมย์พอที่จะลุกไปชมน้ำค้างตามปลายใบ ของพลูด่างต้นใหญ่ที่ลงรากอยู่กับดิน แล้วเลื้อยเลาะชูใบขึ้นมาจนถึงราวระเบียง

ต้นไม้ใบหญ้าของตัวเรือนด้านนี้ยังสดกลิ่น อากาศชื้นชวนชื่นและนวลตา เงาของตัวเรือนหลังใหญ่ ช่วยทอนแสงให้กระจ่างทั่ว

พอเพลินตาก็เพลินใจ ทุกข์โศกและความรวดร้าวก็เริ่มคลี่คลาย อินทุอรถอยกลับมาบนโซฟาหวาย ที่มีพนักขนาดใหญ่และจนสูงเลยศีรษะขึ้นไปมากกว่าตอนยืน เธอค่อยทิ้งตัวลงบนเบาะผ้าฝ้ายพิมลายดอกไม้สีสด อันทอดไว้พร้อมกับหมอนอิงสีพื้น

ยังไม่ทันได้เอนหลังลงในท่าสบาย ลลิตาก็เดินหน้าบึ้งตึงกลับมา

กระแทกตัวนั่งลงข้างเพื่อน ก่อนจะปั้นสีหน้าบูดบึ้งต่อไป

“ไหนโกโก้ล่ะหลิว”

คำถามนี้เจือความแปลกใจอยู่ไม่น้อย

“เดี๋ยวพี่พันเอามาให้”

คำตอบห้วนสั้น ยิ่งทำให้ประหลาดใจ

“ทำไม เกิดอะไรขึ้น หรือว่าถูกคุณน้าเหน็บมาให้อีก”

“หยั่งคุณนายโสภาน่ะเรอะ นังหลิวคนนี้มันจะหงอให้”

“นั่นน่ะสิ ถึงงงไง เช้าๆ อย่างนี้ใครจะทำให้เธออารมณ์บูดได้ หรือว่าน้องพิม”

“ก็ไม่เชิง...”

“อย่ามาท่ามากได้ไหมหลิว จะอะไรยังไงก็ว่ามาเถอะน่า ตอนนี้ เรื่องของฉันต่างหากล่ะที่น่ากลุ้ม”

อินทุอรต้องแกล้งรำคาญ เพราะท่าทางปั้นปึ่งของเพื่อนยังไม่คลี่คลาย

“ตอนนี้น่ะ เรื่องของฉันกลุ้มกว่าแน่ๆ”

“เอ๊ะ! เธอนี่ยังไง จะพูดอะไรก็ไม่พูด”

“ก็จะไม่พูดน่ะสิ เอาไว้ให้พี่ชายที่แสนดีของเธอ เล่าให้ฟังก็แล้วกัน... แต่ฟังแล้วก็นิ่งๆ ไว้ก่อนนะ อย่าเพิ่งพูดอะไรออกไป”

“ทำไมล่ะ”

“เออน่ะ... ฟังเฉยๆ ก็แล้วกัน ไว้ฉันเป็นคนซักไซ้ไล่เรียงให้เอง”

“มันจะมีลับลมคมในอะไรกันนักหนา”

ยังไม่จบคำท้ายดี ตอนที่พันธกานต์โผล่พ้นมุมบันไดออกมา ลลิตาจึงต้องรีบส่งสัญญาณด้วยหางตา ให้อินทุอรรู้ว่า ต้องเริ่มสงบปาก เงียบ แล้วเริ่มฟัง ณ บัดนี้

“ใครหรือคะพี่พัน ไปมาหาสู่กันในวันหยุดตั้งแต่ตอนเช้าๆ ขนาดนี้”

ลลิตาตั้งคำถาม ยื่นมือรับโกโก้ร้อนถ้วยใหม่ ที่คนช่วยนำมาเสิร์ฟ ตั้งใจยื่นให้อินทุอร

“เพื่อนคุณแม่กับลูกชายเขาน่ะ เห็นว่าจะไปธุระที่วัดไหนกันก็ไม่รู้”

คำตอบไม่เต็มเสียงนัก ขณะสบสายตากับน้องสาวต่างบิดามารดา เพราะประโยคหลังที่พันธกานต์เอ่ยออกมา คือเรื่องของอินทุอรโดยตรง

“หลิวนึกว่าจะมาขายขนมจีบกะยัยอิน”

ลลิตายังหยอก กลบเกลื่อนสีหน้าบึ้งตึงเมื่อครู่ได้แนบเนียนนัก

“คู่แม่ลูกเขามาเรื่องธุระฤกษ์ยามของอิน จะมาขายขนมจีบได้ยังไงล่ะ”

“งั้นก็น้องสาวพี่พัน น้องพิมพิกาตาหวาน”

“ถ้าอย่างนั้นก็คงต้องรับประทานแห้วเป็นมื้อเช้า เพราะน้องพิมไม่ได้กลับ โทร.มาบอกว่าจะค้างที่คอนโด”

พันธกานต์ยังจับไม่ได้ว่า ทำไมลลิตาคุยวกเวียนอยู่แต่เรื่องนี้

“ไม่คุ้นเลยค่ะพี่พัน เพื่อนใหม่คุณน้าหรือคะ”

“อือ เห็นคุณแม่ว่าชื่อแวววิไล ใช่ไหมอิน คนเดียวกันกะที่พูดถึงเมื่อวานนั่นละ ส่วนลูกชาย เมื่อกี้ได้ยินเขาแนะนำกันแว่วๆ ว่าชื่อภาคๆ อะไรสักอย่าง”

เพราะคำว่า ‘ภาคๆ...’ นั่นแล้ว ทำที่ให้อินทุอรเกือบสะดุ้ง แต่เพื่อนสนิทเลื่อนมือมาแตะที่หลังมือเป็นการเตือนสติได้ทันท่วงที

“หล่อไหมล่ะคะ ยังโสดหรือเปล่า เผื่อน้องพิมไม่สน หลิวจะได้ยื่นใบสมัคร”

อินทุอรค่อยๆ ลำดับความ อาการปั้นปึ่งบูดบึ้ง กับลับลมคมในที่ลลิตาพยายามบอกให้ต้องแค่ฟังเฉยๆ ... ...อะไรมันจะจุดไต้ตำตอได้ขนาดนี้...

เธอได้แต่ครางในใจ ขณะตั้งอกตั้งใจดูต่อไป ว่าหน้าซื่อๆ เสียงใสๆ ของเพื่อน จะพาบทสนทนาเรื่องนี้ไปลงเอยอย่างไร

แต่พันธกานต์กลับนิ่งไป จนลลิตาต้องกระเซ้าต่อ

“หรือจะให้หลิวเฝ้าคานทองอยู่คนเดียวล่ะค่ะ ยัยอินก็จะได้ตบได้แต่งอยู่รอมร่อ รายเกือบสุดท้ายด้วยซ้ำในรุ่นๆ ที่เรียนมาด้วยกัน ถ้าคุณภาคอะไรนั่นเค้ารูปหล่อ พ่อรวยจริงอะไรจริง หลิวก็ต้องลองกันสักตั้งสองตั้งละค่ะ”

ประโยคยืดยาวนี้ ทำให้พันธกานต์จ้องหน้าลลิตาเขม็ง

อินทุอรเห็นอาการนั่นได้ชัดแจ้ง เพราะพี่ชาย... ลูกติดของคุณน้าโสภาพรรณ ภรรยาใหม่ของคุณพ่อ นั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวตรงกันข้าม

“แล้วจะชวนกันไปไหนหรืออิน ให้พี่ไปเป็นเพื่อนไหม”

พันธกานต์คงอึดอัด กับเรื่องที่ลลิตาพยายามวกวนอยู่นี่ จนสุดจะทนแล้วกระมัง จึงเปลี่ยนเรื่องกะทันหัน

“อินว่าจะอยู่บ้านพักผ่อนน่ะค่ะ”

คนตอบ ตอบไปตามเจตนาจริงแท้ของตนเอง

“แล้วหลิวล่ะ”

“ก็แค่ผ่านมา เลยแวะมาเท่านั้นละค่ะ ทำไมคะ... จะไล่กันแล้ว...”

“พี่หมายความว่า พี่จะออกไปข้างนอกเหมือนกัน เผื่อจะได้ช่วยไปส่ง”

“หลิวขับรถมาเอง ไม่ต้องลำบากพี่พันหรอกน่ะ”

ยิ่งฟัง อินทุอรก็ยิ่งรู้สึกผิดปกติ ไม่เข้าใจว่าเหตุไร ยามเอ่ยถึง ‘นายภาค’ ที่เมื่อวานเธอกับลลิตายังคุยกัน ว่าหล่อนอยากจะจริงจังกับเขาจริงๆ น้ำเสียงของเพื่อนสนิทกลับรื่นเริง แต่พอพูดถึงเรื่องไปนั่นมานี่ธรรมดาๆ กลายเป็นเหมือนว่าหล่อนกำลังกระเง้ากระงอดตัดพ้อ

“หรือพี่พันจะออกไปด้วยกัน ก็ดีนะคะ ช่วยชาติประหยัดพลังงาน”

น้ำเสียงนี้ประชดเต็มที่ แต่คนฟังเพียงแค่ทำสีหน้านิ่งๆ

แล้วก็เหมือนลลิตาจะเบรกเสีย จึงหยุดไม่อยู่อีกต่อไป

“ทำไมล่ะคะ พี่พันก็โสด หลิวก็ยังไม่มีใคร เผื่อไปนั่งรถกินลมชมวิวกันสักรอบสองรอบ เกิดปิ๊งปั๊งกันขึ้นมาบ้าง จะได้จัดงานแต่งให้มันพร้อมกันทั้งสามคู่ไปเลย ไม่ดีหรือคะ”

“เธอพูดอะไรน่ะหลิว”

คำหลังๆ ที่เริ่มกระแทกกระทั้นของเพื่อน ทำให้อินทุอรต้องพูดขึ้นบ้าง

“หรือไม่จริง เธอกำลังจะแต่งกะนายปริยัติอะไรนั่นอยู่วันสองวันนี่แล้ว ส่วนยัยพิมก็คงไม่แคล้วอีหรอบเดียวกันนั่นละ คือคุณนายน้าของเธอจัดการให้เสร็จสรรพ นี่คงนัดแนะกันให้มาดูตัว”

“เพ้อเจ้อน่ะหลิว แล้วก็ไม่สุภาพเลยนะที่เรียกคุณน้ากะน้องพิมอย่างนั้น”

“เธอจะมาเดือดร้อนอะไร เขานั่งอยู่นี่ทั้งคน แม่เขาน้องเขาเอง เขายังไม่เดือดร้อน”

อินทุอรก็เลยพลอยถูกเหวี่ยงไปอีกคน

ซ้ำร้าย... บรรยากาศที่กรุ่นไอระอุอย่างแปลกประหลาด ก็โหมความร้อนให้ยิ่งขึ้นไปอีก ตอนที่พิมพิกาย่องผ่านหลังบ้านเข้ามา

“ไหนว่าค้างคอนโดไงพิม”

พี่ชายแท้ๆ เอ่ยถาม หวังให้สถานการณ์ของตนดีขึ้นบ้าง ด้วยการเบี่ยงเบนหัวข้อสนทนาไปทางน้องสาว

“คุณแม่น่ะสิ บอกว่าต้องกลับมาให้ได้ มีคนมารอพบ อะไรนักหนาก็ไม่รู้คุณแม่เนี่ย”

พิมพิกามีท่าทางอิดโรย แต่เครื่องหน้ายังแต่งเต็ม เพียงชุดที่สวมใส่เท่านั้น ที่ดูเหมือนเพิ่งลุกจากที่นอน

“ก็ดีแล้วนี่คะ แต่งหน้ามาครบ ขึ้นไปเปลี่ยนผ้าเสียหน่อย เดี๋ยวก็ลงมากราบว่าที่คุณแม่สามีได้แล้วละมั้ง”

ลลิตาเลยยิ่งเหวี่ยงหนัก แต่คนอย่างพิมพิกาหรือจะยอม

“เอ๊ะ! จะมาแดกดันอะไรกันตั้งแต่เช้าคะพี่หลิว หรือว่าที่แล่นมาตั้งแต่ตะวันยังไม่ทันขึ้นมาแยงก้นใครได้นี่ เพราะอยากจะมาเกาะหัวกะไดชะเง้อชะแง้ และเล็ม รอเลีย พี่พันของหนูล่ะ ถ้าคันนักก็ยืนหันบั้นท้ายให้แดดซะให้สิ้นเรื่องสิคะ จะได้หายคัน”

ระหว่างถ้อยคำผันผวนในช่วงท้ายๆ มือหนึ่งพิมพิกายังเท้าสะเอว ขณะที่อีกมือหนึ่งก็ยกขึ้นแสร้งเช็ดริมฝีปาก เป็นเชิงให้คนถูกโวย รู้จักซับน้ำลายที่ไหลย้อยของตัวเองเสียบ้าง

“จะบอกซะก่อนนะว่า อย่ามาก้าวก่ายเรื่องของหนู หนูมีปัญญาหาเองได้ ไม่ต้องให้ใครมาจับผูกมัดกับใคร เหมือนกับคนอื่นๆ”

สถานการณ์ยิ่งเลวร้ายไปกันใหญ่ เมื่อทั้งงวงทั้งงาเริ่มฟาดมาทางอินทุอรอีกคน

“พอแล้วพิม ขึ้นบ้านเถอะ พี่จะขึ้นไปพอดี ใจเย็นๆ ไปล้างหน้าล้างตาเสียก่อน”

พันธกานต์ต้องลุกขึ้น เอาตัวบังสายตาหยามเหยียดชิงชังของน้องสาว กางกั้นไว้เสียจากอีกสองคนที่ยังนั่งอยู่ที่เดิม

“หลิวรอเดี๋ยวนะ เดี๋ยวพี่ขอติดรถไปด้วย...”

เขาโอบไหล่พาน้องสาวเกือบพ้นระเบียงเข้าไปแล้ว ตอนที่หันมาพูดกับลลิตา

จนสองพี่น้องลับตัวไปอีกเป็นครู่ สองคนที่นั่งเคียงกันตรงนี้ ก็ยังไม่รู้จะเริ่มพูดจาแก่กันด้วยเรื่องอะไรก่อนหลัง

ในท่ามกลางความตึงเครียดที่ผ่านมา อินทุอรลืมสังเกตว่า พันธกานต์ไม่ได้ออกปากปกป้องลลิตาเลยสักนิดจากคำพูดร้ายๆ ของพิมพิกา ส่วนตนเองนั้นช่างเถิด น้องสาวคนเล็กของบ้าน ก็เป็นอย่างนี้เสมอ จนตัวเธอเลิกถือสาหาความไปนานแล้ว

“ยัยพิมมันร้ายนัก” ในที่สุดลลิตาก็พึมพำออกมาได้บ้าง

“ก็เธอไปยั่วเขา... ก่อน...”

ทีแรกอินทุอรหมายจะหยอกให้เพื่อนหลุดจากอาการนิ่งๆ งันๆ แต่พอหันกลับไปเห็น ก็มีอันต้องล้มเลิกความตั้งใจ

ด้วยว่าลลิตาน้ำตาพราก เปียกแก้มไปหมดแล้วทั้งสองข้าง คนที่ได้แต่ตะลึงมอง ไม่มีทางรู้เลยว่า เพราะคำพูดจาตรงใด หรือเรื่องราวตรงไหน ที่ทำให้คนอย่างเพื่อนสนิทของเธอ ถึงกับกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่

“อะไร ทำไม เกิดอะไรขึ้นล่ะหลิว...”

อินทุอรทำอะไรไม่ถูก ตาสว่างขึ้นอีกไม่รู้ตั้งกี่เท่า

“เธอรู้ไหม ถ้าวิ่งออกไปยืนประกาศตัวต่อหน้าคุณภาคนั่นได้ ฉันก็จะทำ”

แต่คนฟังก็ยังงง ว่าหล่อนหมายความถึงอะไร

“ทำไมล่ะ ถ้าคบหากันอยู่ จะเป็นไรไป”

“ก็บอกแล้ว ถ้าทำได้ก็ทำไปแล้ว แต่เรื่องมันยาว แล้วก็ยุ่งยาก”

ราวกับตัดความเศร้าโศกทั้งปวงออกไปได้ในนาทีนี้เอง ลลิตาเริ่มหยิบกระดาษเช็ดหน้าขึ้นซับน้ำตา ทำท่าเหมือนจะเลิกพูดจาอะไรอีกตลอดไป

โกโก้ร้อนอีกแก้วเริ่มชืด แต่อินทุอรก็ยังยกขึ้นดื่มจนหมดแก้ว

ไม่ถึงห้านาทีต่อมา พันธกานต์จึงลงมาในชุดที่พร้อมออกนอกบ้านในวันสบายๆ เขายังแลดูหนุ่มแน่น น่ามองทั้งรูปร่างหน้าตา และความเรียบเนี้ยบที่ปรากฏ

แน่นอนว่าหากผู้หญิงคนไหนได้เห็น ก็เป็นต้องใจอ่อน

แต่ลลิตานั่งเฉย ไม่ยินดียินร้ายกับการหอมฟุ้งลงมาของพี่ชายเพื่อน

“นึกว่าจะไม่รอ” พันธกานต์ทำเหมือนจะปลอบคนยังหน้างอ ด้วยคำถามที่คล้ายว่าหากลลิตาชิงกลับไปเสียก่อน เขาจะไม่มีโอกาสออกไปไหนๆ ได้อีกเลย

“ไปกันหรือยังครับ หรือจะให้พี่ขับ มา...”

คำถามหลัง ส่งออกมาพร้อมการแบมือรอรับ ลลิตานิ่งอยู่อีกอึดใจ ก่อนล้วงพวงกุญแจรถยนต์ยื่นให้ คนรับไม่ได้จับเพียงกุญแจ กลับช่วยดึงมือหล่อน ฉุดให้ลุกได้รวดเร็วยิ่งขึ้น

“ออกทางหลังบ้าน แล้วค่อยอ้อมไปดีกว่า พี่ไม่อยากให้คุณแม่ถามมากเรื่อง”

สี่ห้าประโยคแล้ว ลลิตายังไม่ตอบคำใด แต่หล่อนก็ยินดีลุกขึ้น และคล้อยตาม

หันมาพยักหน้าให้เธอนิดหนึ่ง เป็นทำนองกล่าวลา ก่อนเดินตามพันธกานต์ลัดลงบันไดหลังออกไปเงียบๆ

อินทุอรต้องระบายลมหายใจอีกยืดยาว พยายามจับต้นชนปลายอะไรต่อมิอะไรที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ พร้อมคิดหาทางเดินเลี่ยงห้องโถงใหญ่เพื่อกลับขึ้นไปชั้นบน

โล่งใจเมื่อไม่เห็นใครในห้องโถงรับแขกนั้น เพราะไม่อยากให้คุณโสภาพรรณกล่าวหาว่า เสนอหน้าลงมาทำไม ในเวลาจวนแจจะได้คลุมถุงชนกันอีกคู่

ไม่รู้ว่าพาเดินไปชมสวนอยู่มุมไหน แต่คิดว่าดีแล้วที่ไม่ได้เจอ

ก็เธอยังมีเรื่องของเขาคนนั้นให้ครุ่นคิดอยู่หนักหนา...

แค่นั้นมันก็ยุ่งยากมากเกินไปแล้ว...

****************