คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : My Angel : : CHAPTERS 8
Chapters 8
เซฮุนนั่งมองร่างบางที่นอนสลบไสลอยู่บนที่นอนเงียบๆนานร่วมชั่วโมงแล้ว เขาตั้งใจเอาไว้ว่าพอกลับมาถึงจะบ่นจะด่าเธอให้หนำใจ โทษฐานปล่อยให้เขาวิ่งตามหาเธออย่างกับคนบ้า แต่พอเห็นว่าเธอหลับไปแล้ว ก็ลืมความคิดที่อยากจะทำไปเสียหมด
มือหนาไล้เบาๆที่แก้มเนียนใสของเธอ เขาไม่อยากจะยอมรับเลยจริงๆ ความรู้สึกเหล่านี้มันช่างเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วโดยที่ไม่ทันตั้งตัว ทั้งๆที่แรกเริ่มเขาออกจะเกลียดแสนเกลียด รำคาญเธอ อยากให้เธอไปไกลๆ ไปๆมา เพราะความใกล้ชิด และเพราะเห็นว่าเธอก็ดูน่ารัก ไม่มีพิษมีภัยอะไร หัวใจของเขากลับยกให้เธอไปเกินกว่าครึ่งแล้ว
แถมมันยังแทนที่ความรู้สึกที่มีต่อยุนอาไปเสียหมด นั่นทำให้เขาโมโหตัวเองอยู่เหมือนกัน ..ซอฮยอนมีดีกว่ายุนอาตรงไหน ทำไมเธอถึงสามารถเปลี่ยนใจเขาได้ง่ายขนาดนี้
อาจจะเป็นเพราะเวลาอยู่กับเธอเขาไม่ต้องเฟค ไม่ต้องเสแสร้ง แกล้งทำเป็นคนดี อยากจะพูดอะไรก็พูด แม้มันจะมีบางครั้งที่ปากไม่ตรงกับใจ แต่เธอก็เป็นคนที่ทำให้เขายิ้มได้อยู่บ่อยๆ
ไม่แปลกใช่ไหม ที่ผู้ชายคนนึงจะหวั่นไหวได้ง่ายขนาดนี้
“อือ..”
เขาสะดุ้งเล็กน้อยที่จู่ๆร่างบางก็ครางออกมาเบาๆ ราวกับว่าเธอกำลังตอบคำถามในใจของเขา “ยัยกระดานโต้คลื่นเอ๊ย”
เขามองเธอด้วยรอยยิ้มเอ็นดู และเหมือนมีแรงดึงดูดบางอย่างทำให้เขาต้องก้มลงเข้าไปใกล้เธอเรื่อยๆ มากขึ้น มากขึ้นจนปลายจมูกของเขาอยู่ห่างกับแก้มของเธอเพียงไม่กี่เซน แต่แล้ว..
“นายทำอะไรน่ะ”
พรึ่บ
เซฮุนเด้งตัวลุกขึ้นยืนทันทีเมื่อจู่ๆซอฮยอนก็ปรือตาขึ้นมาถามเขาด้วยน้ำเสียงงัวเงีย
“ทะ ทำอะไร ฉันไม่ได้ทำอะไรซะหน่อย”เขาพูดแล้วแกล้งบิดตัวไปมา
“หือ ก็ฉันเห็นนายยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆนี่นา”ซอฮยอนพูดต่ออย่างไร้เดียงสา เธอยังไม่ตื่นดีเลยด้วยซ้ำ
“ฉะ ฉันก็แค่ออกกำลังกาย ยัยกระดานโต้คลื่น เธอนอนๆไปเหอะ แล้วพรุ่งนี้ค่อยคุยกัน”
“คุย? คุยอะไรเหรอ”
“ถามนี่หมายความว่าไม่ง่วงแล้วใช่ไหม”
“ก็ง่วง แต่มีเรื่องอะไรก็คุยเลยเถอะ ฉันไม่ชอบค้างคา”
เขานั่งลงข้างเธอแล้วมองหน้าเธอนิ่งๆ “เธอมันยัยมารร้าย รู้ไหมว่าให้ฉันวิ่งหาเธอไปทั่ว เรียกก็ไม่ยอมมาหา เหนื่อยก็เหนื่อย ยังต้องมาตามหาเธออีก”
“...”
“จะแกล้งฉันใช่ไหมฮะ ยัยกระดานโต้คลื่น”
เธอมองตอบเขาด้วยใบหน้านิ่งๆไม่แพ้กัน “ทำอย่างกับว่า”
“...”
“นายสนใจฉันตายแหละ ไอ้เด็กโข่ง”
พูดจบก็ทิ้งตัวลงนอนทันที
“อะ อ้าว เฮ้ย มาคุยกันก่อนดิ พูดแบบนี้หมายความว่าไง”
“...ไม่เอา ไม่คุยแล้ว ฉันง่วงนอน”
“อะไรวะ”เขาบ่นอย่างหงุดหงิดเล็กน้อย “ยัยกระดานโต้คลื่นเอ๊ย”
“ไอ้เด็กโข่ง”เธอพึมพำเบาๆแล้วหลับตา แต่ก็ยังไม่หลับ เพราะพอพูดถึงเรื่องนี้ เธอก็นึกขึ้นได้ทันทีว่าเขาไม่ได้สนใจอะไรเธอเลย เอาแต่สนใจยุนอา แล้วตอนนี้ยังจะมาบ่นทำไมอีก ชิ
เซฮุนมองซอฮยอนที่นอนหันหลังให้เขาอย่างหงุดหงิดใจ เธอพูดแบบนี้ มันเหมือนกับประชดเขา เขาไม่สนใจเธอตอนไหน ก็สนใจอยู่ตลอดเวลา
ฮึ่ย แกล้งกันชัดๆ
ทางด้านยุนอา หลังจากปรึกษากับเซฮุนเรียบร้อยแล้ว เธอก็ตั้งใจเอาไว้ว่าจะต้องสารภาพกับเขาให้ได้ ไม่ว่าผลจะเป็นยังไง ..เธอคิดว่าเธอน่าจะพอทำใจได้ล่ะมั้ง
“ยังไม่นอนอีกเหรอ”
“แปลก”
“อะไร”คริสที่เพิ่งเดินเข้ามาพูด “อะไรที่ว่าแปลก”
“ก็การที่นายคุยกับฉันก่อนไง ปกตินายไม่พูด ถ้าฉันไม่พูดก่อนนี่นา”
“...”
“หรือว่าเริ่มจะเปลี่ยนฤดูกาลแล้ว อืม.. อยากรู้จังว่าฤดูหนาว นายจะนิสัยยังไง”
“ปกติก็ร่าเริงนั่นแหละนะ มันเป็นฤดูกาลแห่งการเฉลิมฉลองนี่ ใช่ไหม”
“ฉันก็ว่างั้น เพราะดูตอนนี้ ..นายพูดเก่งขึ้น”
“อื้ม”เขาพยักหน้า “แล้วทำไมยังไม่นอนอีก นี่มันดึกมากแล้วนะ”
“แล้วนายล่ะ ทำไมถึงเพิ่งกลับมา”
“..ฉัน”เขาอึกอักไม่ได้ตอบคำถามของเธอ
ยุนอาส่ายหน้ารัวๆ “เอาเถอะ ไม่คาดคั้นละ”
“อืม”เขาพยักหน้าตอบ “สมุดขึ้นว่าวันนี้เธอทำความดีเพิ่มขึ้นอีก 7 ครั้ง ดีใจด้วยนะ”
“จะ เจ็ดครั้งเลยเหรอ”
“ใช่”
เธอมีสีหน้าหม่นลงเล็กน้อยเมื่อได้ยินเขาพูดแบบนั้น เพราะมันหมายความว่าเวลาที่เขาจะอยู่กับเธอ มันเหลือน้อยลงไปทุกทีแล้ว งั้นก็ถึงเวลาที่เธอควรจะบอกความรู้สึกให้เขาได้รู้แล้วสินะ
“คริส”
“หืม?”เขาหันมามองหน้าเธออย่างสงสัย “มีอะไรเหรอ”
“คือว่า”
“??”
“ฉัน เอ่อ คือฉัน ..ฉัน”
“ฉัน? อะไรของเธอ”
“ฉัน..”
“นี่ ถ้าจะมัวพูดแบบนี้นะ เอาไว้พรุ่งนี้ค่อยพูดดีกะ..”
“ฉันชอบนาย”เธอพูดสวนขึ้นมาก่อนที่เขาจะได้พูดจบประโยค “ชอบนายจริงๆฉันไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่รู้สึกตัวอีกที ฉันก็.. ชอบนายไปแล้ว”
“...”
“คือ..”เธอหน้าเสียไปเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าเขาได้แต่มองเธอนิ่งๆ ขอบตาเริ่มรู้สึกร้อนผ่าวทั้งๆที่คิดเอาไว้ว่าจะยอมรับคำตอบให้ได้
“...”
“ฉัน ..คือ ถ้านายไม่พอใจ กะ ก็ลืมๆมันไปเถอะนะคริส ..ฉันขอโทษ”
ผิด มันผิดไปหมด ทุกสิ่งทุกอย่างที่เธอหวัง ทุกอย่างที่วาดฝันเอาไว้มันพังลงมาไม่เป็นท่า เขาคงไม่ได้รู้สึกกับเธอเหมือนที่เธอรู้สึกกับเขา สุดท้ายก็ลงเอยแบบนี้จนได้
“ไม่ต้องขอโทษหรอก”
“...”
“ถ้าเธอผิดที่ชอบฉัน ฉันก็ผิดเหมือนกัน”
“...”
“ที่ชอบเธอ”
“คริส”เธอเรียกเขา ในใจพองโตขึ้นมาทันทีที่เขาพูดจบ
กลับกัน คริสมองยุนอาด้วยใบหน้าที่ไม่สามารถบ่งบอกความรู้สึกใดๆได้ ใช่ เขาเองก็ชอบเธอ มันคงจะดีถ้าทั้ง 2 คนได้รักกัน แต่มันติดตรงที่ว่า ..เธอเป็นมนุษย์ ส่วนเขา ..ไม่ใช่
“ถะ ถ้างั้นเรา..”
“แต่เราเป็นแบบเดิมน่ะดีแล้ว”เขาพูดแล้วหันหน้าไปทางประตู
“ทำไม..”เธอถามเขาเสียงแผ่วเบา
“เธอก็รู้ยุนอา ..เธอรู้ ว่าเรารักกันไม่ได้เพราะอะไร”
“...”
“ฉันขอโทษนะ แต่ว่าฉันจะออกไปข้างนอก เธอนอนพักผ่อนเถอะ”
“...”
“หวังว่าเมื่อตอนฉันกลับมา ..เราจะยังเป็นเหมือนเดิม”
เช้าวันต่อมาเซฮุนลืมตาตื่นตั้งแต่เช้าตรู่ ไม่สิ ต้องเรียกว่าเขาแทบจะนอนไม่หลับเลยต่างหาก มันมีบางอย่างแปลกไป เป็นสาเหตุให้เขานอนไม่หลับ จะเรียกว่าเป็นการเสพติดได้หรือเปล่านะ
ทุกๆคืนซอฮยอนจะต้องนอนละเมอ พลิกตัวไปมาแล้วสุดท้ายก็มาลงเอยอยู่ที่การนอนกอดเขา แต่เมื่อคืนเธอกลับนอนหันหลังให้เขา นอนอยู่อย่างนั้นทั้งคืนไม่แม้แต่จะหันมา การถูกกอดทุกคืนจนคืนไหนไม่โดนกอดแล้วถึงกับนอนไม่หลับ
เรียกว่าเป็นการเสพติดได้หรือเปล่า??
“ฉันจะออกไปข้างนอก”
“ไปไหน”เขาถามเสียงเข้มเมื่อเห็นว่าซอฮยอนเตรียมตัวจะออกไปข้างนอกหลังจากที่เธอจัดการงานบ้านเสร็จเรียบร้อยแล้ว
“ฉันจะไปไหนมันก็เรื่องของฉัน”
“แต่เธอเป็นนางฟ้าประจำตัวฉันไม่ใช่เหรอ”
“ก็ใช่”เธอพูด “แต่นางฟ้าอย่างฉันก็ต้องมีธุระบ้าง ไม่ใช่มัวแต่มาขลุกอยู่กับเด็กโข่งแบบนาย”
“แล้วเธอจะไปไหน ไปทำอะไร”
“เฮ้อ ฉันจะไปทำธุระไง ไปกับใคร ฉันไปคนเดียว ส่วนไปทำอะไร ฉันจะทำอะไรมันก็เรื่องของฉัน”
พูดจบร่างของเธอก็หายไปทันที เซฮุนที่วิ่งไปคว้าร่างเธอเอาไว้เลยคว้าได้แต่เพียงลมเท่านั้น “อะไรของยัยนั่นวะ”
เขาบ่นพึมพำคนเดียว เกิดอะไรขึ้นกับเธอเขาไม่รู้จริงๆ เหมือนเธอจะโกรธ เหมือนจะงอนเขา แต่มันเรื่องอะไรกันล่ะ
อีกอย่าง เธอเคยบอกว่านางฟ้าอย่างเธอไม่มีอารมณ์อะไรพวกนั้นนี่ แล้วไอ้ที่เป็นอยู่มันหมายความว่ายังไง
“โว๊ย งงนะเนี่ย -*-“
ซอฮยอนเดินเลียบชายฝั่งไปเรื่อยๆอย่างไร้จุดหมายปลายทาง เธอดูในหนังสือเมื่อวาน เห็นว่ามีทะเลสวยๆที่มนุษย์เรียกกันว่าเกาะเชจู เธอเลยอยากลองมาสักครั้ง ตอนนี้คนไม่ค่อยมีเท่าไหร่ อาจจะเป็นเพราะว่าไม่ใช่ฤดูท่องเที่ยว หรืออาจจะเป็นเพราะว่ามันเป็นช่วงเริ่มเข้าสู่ฤดูหนาวล่ะมั้ง
เธอทิ้งตัวลงนั่งบนพื้นทรายอย่างไม่แคร์ว่าใครจะมอง เพราะแน่นอน ไม่มีใครเห็นเธออยู่แล้วนี่นา
“ฉันจะทำยังไงกับตัวเองดีนะ มันเกิดอะไรขึ้นกับความรู้สึกฉันกันแน่ นายทำฉันสับสน ไอ้เด็กโข่งเอ๊ย”เธอบ่นพึมพำ
“พี่สาวพูดกับใครน่ะฮะ”
“หือ?”เธอสะดุ้งอย่างตกใจเมื่อจู่ๆก็ได้ยินเสียงน่ารักๆดังขึ้นข้างๆ เมื่อหันไปมองก็พบว่าเป็นเด็กผู้ชายวัยกำลังน่ารักถามเธอด้วยสายตาเป็นประกาย
“เอ่อ พะ พูดกับพี่เหรอจ๊ะ”
“ใช่ฮะ ผมเห็นพี่สาวพูดอยู่คนเดียว แล้วมานั่งตรงนี้มันไม่เปื้อนเหรอฮะ พ่อของผมบอกว่ามันสกปรก”
“เอ่อ..”เธอมองเด็กชายแล้วจ้องลึกไปในดวงตาใสซื่อของหนูน้อย แววตาของเด็กสะท้อนเป็นภาพของเธอ “หนะ หนูมีนางฟ้าประจำตัวเหมือนกันเหรอจ๊ะ”
“นางฟ้าประจำตัว? มันไม่มีเรื่องแบบนั้นหรอกฮะ แม่ของผมก็ชอบเอามาพูดอยู่ตลอดว่าถ้าผมเป็นเด็กดี ผมจะได้เจอนางฟ้า”
“...”
“แต่มันนิทานหลอกเด็กชัดๆเลย ผมไม่เชื่อเรื่องนั้นหรอกฮะ”หนูน้อยพูดอย่างไร้เดียงสา
“งั้นก็หมายความว่าหนูไม่มีเหรอจ๊ะ”เธอถามย้ำอีกครั้ง และได้รับคำตอบยืนยันจากเด็กน้อยเป็นการพยักหน้ารัวๆอย่างหนักแน่น
เด็กคนนี้ไม่ได้โกหก เขาไม่มีนางฟ้าประจำตัว แต่ทำไม ..ถึงมองเห็นเธอ
“มินซอก ทำอะไรอยู่ลูก”
“อ๊า แม่ผมมาแล้ว”หนูน้อยมินซอกชี้ไปที่หญิงวัยกลางคนอย่างตื่นเต้น “แม่ฮะ ผมเจอพี่สาวคนนี้ พี่สาวเขามาคนเดียว คงเหงาแย่ เลยมานั่งเป็นเพื่อนน่ะฮะ”
“หือ?”
ซอฮยอนมองไปที่ผู้เป็นแม่ของหนูน้อยอย่างลุ้นๆ หรืออาจจะเป็นเพราะความเป็นเด็ก หนูน้อยมินซอกถึงได้มองเห็นเธอ
มันอาจจะเป็นอย่างนั้น ถ้า..
“กวนพี่เขาแย่เลยลูก ขอโทษด้วยนะจ๊ะ ที่ลูกน้ามากวนหนู”
“คะ คุณเห็นหนูเหรอคะ”
“เห็นสิจ๊ะ มินซอก ไปได้แล้วลูก คุณพ่อรอแล้วนะ”
“ฮะ”หนูน้อยตอบแม่ของเขาแล้วหันมาจับมือซอฮยอน “พี่สาวฮะ ผมไปก่อนนะฮะ แล้วถ้าเกิดพี่สาวเหงา ก็กลับไปคุยกับแฟนของพี่ซะนะฮะ”
“มินซอก แก่แดดใหญ่แล้วนะเรา”
ซอฮยอนมองตาม 2 แม่ลูกที่เดินห่างออกไปเรื่อยๆ เธอมองไปรอบๆอย่างแปลกใจ ทุกคนที่สบตากับเธอต่างก็ยิ้มให้กับเธอ เหมือนกับว่าพวกเขาทุกคนเห็นเธอ
“อะ อะไรกัน”
ลมเย็นของฤดูหนาวพัดผ่านเข้ามา ซอฮยอนเผลอยกมือขึ้นกอดตัวเอง เพราะความหนาวที่เข้ามาในร่างกาย ก่อนจะนึกขึ้นได้
“..ทะ ทำไมฉันถึงมีความรู้สึก”
มันเกิดอะไรขึ้นกับเธอกันแน่
ความคิดเห็น