[EXO SNSD]Last Tomorrow

ลำดับตอนที่ #9 : Last Tomorrow : : CHAPTERS 7

CRY .q

Chapters 7
 

            ร่างบางของหญิงสาววิ่งเข้าไปในบ้านหลังใหญ่อย่างเร็วหลังจากได้รู้ข่าวดีบางอย่างมา เธอวิ่งไปในพื้นที่สาวนต่างๆของบ้านด้วยความคุ้นเคย แต่เมื่อมองเห็นคนที่ตั้งใจมาหา ก็เปลี่ยนเป็นวิ่งขึ้นไปข้างบน เปิดประตูห้องด้านในสุดแล้วยิ้มกว้าง

            "ลู่หาน!!"

            "..."

            เจสสิก้าแทบหยุดหายใจเมื่อเขาทำเพียงแค่หันมามองเธอนิ่งๆ ไม่ได้มีคำพูดอะไรออกมา หรือว่า เขาจะจำเธอไม่ได้.. ไม่นะ มันต้องไม่เป็นแบบนี้สิ

            "ละ ลู่.."

            "..."

            "ลู่"

            "ไง ^^"

            "ตาบ้า ฉันนึกว่านายจะจำฉันไม่ได้ซะอีก"เจสสิก้ายิ้มกว้าง ตีแขนแกร่งของชายหนุ่มเบาๆ "ฮึก"

            "อ้าว -o- แค่นี้ร้องไห้แล้วเหรอเนี่ย ยังไม่ได้ทำอะไรให้เลยนะ"

            หมับ

            "ฉันคิดถึงนาย คิดถึงนายที่สุดเลยรู้ไหม"

            ลู่หานระบายยิ้ม ยกมือขึ้นลูบกลุ่มผมนุ่มเบาๆ "รู้ว่าคิดถึง ฉันก็มาแล้วนี่ไง"

            เจสสิก้าพยักหน้าช้าๆ ปล่อยเขาออกให้เป็นอิสระ ก่อนจะควงแขนเขาเดินลงไปข้างล่าง ลู่หานยิ้มอย่างอารมณ์ดีที่ได้กลับมาที่บ้าน แต่ก็ต้องแปลกใจเพราะขาดใครไปอีกคน

            "ว่าแต่ ..คริสตัลอยู่ไหนล่ะ"

            "โอย เด็กนั่นกำลังติดแฟนเลย อยู่ที่เกาหลีน่ะ"

            "เอ้อ จริงสิ ..เฮนรี่บอกฉันว่าเธอไปเจอฉันที่นั่นใช่ไหม"

            "อื้ม ก็ใช่น่ะสิ ฉันไปเจอนายเป็นเด็กเสิร์ฟ แต่นายก็กันบอกว่าจำฉันไม่ได้ รู้ไหมว่าฉันเสียใจขนาดไหน"

            "ขอโทษนะ"ลู่หานพูดเสียงนุ่ม เขารู้ว่าเธอคงรู้สึกแย่ แต่ในตอนนั้นเขาจำอะไรไม่ได้จริงๆ "งั้น เธอก็ต้องรู้จักผู้หญิงที่ชื่อซอฮยอนน่ะสิ"

            "..."

            "ว่าไงสิก้า"

            "กะ ก็เจอกับยัยนั่นไม่กี่ครั้งหรอก"

 

            "แล้ว.."

 

            "นี่ๆๆๆๆ เลิกพูดเรื่องพวกนั้นได้แล้ว ลืมๆไปซะให้หมดเถอะน่า"เจสสิก้าชิงพูดก่อนที่ลู่หานจะซักไซร้อะไรมากกว่านี้ "เราออกไปข้างนอกกันเถอะนะ"
 

            "อื้ม ไปสิ"ลู่หานพยักหน้าแต่โดยดี "จะไปไหนล่ะ"

            "ไปดูชุดแต่งงานไง"

            "สิก้า"

            "..."

            "เฮ้อ เธอนี่จริงๆเลย เราจะไปดูชุดแต่งงานทำไม"

            เจสสิก้าย่นจมูก มองเขาอย่างอ้อนๆ "ก็เราเป็นคู่หมั้นกันนี่นา"

            "เฮ้อ สิก้า เธอก็รู้นี่ว่าเรื่องหมั้นมันเป็นเรื่องที่ผู้ใหญ่เขาคุยกัน และฉันก็คัดค้านไปแล้ว"

            "แต่ลู่หาน นายเองก็รู้นี่ว่าถึงนายจะปฏิเสธ ยังไงคุณพ่อของฉันก็ต้องให้ฉันแต่งงานกับนายอยู่ดี"

            ลู่หานจับไหล่ของเจสสิก้าทั้ง 2 ข้างเอาไว้ บีบเบาๆ ก้มลงไปจนระดับสายตาอยู่ระดับเดียวกัน "เธอไม่ต้องห่วงเรื่องนั้นหรอกนะ เมื่อถึงเวลานั้น ปล่อยให้ฉันเป็นคนจัดการเอง"

            "แต่.."

            "สิก้า ฉันรู้จักกับเธอมาตั้งแต่เด็กๆนะ เราเล่นด้วยกัน ไปโรงเรียนด้วยกัน และฉันก็รักเธอมาก"

            "อื้อ ฉันก็รักนายมาก"

            "ใช่ เพราะเธอเป็นทั้งเพื่อน และน้องสาวของฉัน"

            "..."

            "จะให้ฉันแต่งงานกับคนที่ฉันรักเหมือนน้องสาวได้ยังไง ..จริงไหม"

            "..."

            "ใช่ไหม สิก้าอ่า"

            เจสสิก้าปัดมือลู่หานที่หยิกแก้มตัวเองอยู่ออก แวบนึงที่เหมือนน้ำตาจะไหลลงมาแต่สุดท้ายก็ต้องยิ้มให้เขา "กะ ก็ใช่น่ะสิ เกอเกอ" 

            "ไม่ต้องห่วงหรอกน่ามินโฮ บอกแล้วไงว่าถึงนายอยู่ก็ช่วยอะไรไม่ได้หรอก"

            (แต่ผมก็รู้สึกไม่ค่อยดีนี่พี่แบค ผมเป็นห่วงทั้งยุนทั้งซอเลยนะ แต่ผมก็ทิ้งคริสตัลไม่ได้อ่ะพี่)

            "พี่เข้าใจ เอาน่า นายก็ทำได้แค่ห่วงแหละ แต่ไม่ต้องกังวลอะไรนะ ยุนอาน่ะเราสามารถแกะรอยตามหาได้แล้วเพียงแต่ยังไม่เจอตัว ส่วนซอฮยอน ..พี่ดูแลเอง"

            (ฝากด้วยนะพี่)

            แบคฮยอนตอบรับก่อนจะกดวางสายไป มินโฮต้องไปพบครอบครัวของคริสตัลที่ตอนนี้อยู่ที่อเมริกา ในขณะที่เรื่องของยุนอา หลังจากที่เธอหายไปได้ 3 วัน คนของพ่อเขาก็สามารถแกะรอยได้ รูปถ่ายจากกล้องวงจรปิดบ่งบอกอย่างชัดเจนว่าเธอถูกอุ้มไปแบบไม่เต็มใจ และพ่อของเขาไม่แนะนำให้แจ้งตำรวจเพราะกลัวว่าคนร้ายจะรู้ตัวเสียก่อน

            มากไปกว่านั้นยังตรวจสอบได้ว่ายุนอาไม่ได้อยู่ในเกาหลี แต่ได้เดินทางไปที่ประเทศจีนแล้ว ..เมื่อไหร่ที่เขาจัดการธุระเรื่องร้านเสร็จ จะตามไปสมทบกับคนของพ่อเขาทันที

            "พี่แบคฮยอนคะ"

            "ครับ ..ซอฮยอน!"

            "ซอตัดสินใจแล้วค่ะ ซอรอไม่ไหวหรอก ยังไงซะ วันนี้ซอก็ต้องไป"

            "มันประเทศจีนนะซอ กว้างขนาดไหนซอก็รู้นี่"แบคฮยอนพูดค้าน มองหญิงสาวที่ถือกระเป๋าเดินทางขนาดเหมาะมือเอาไว้ "แล้วเราก็ยังไม่รู้ด้วยว่าตอนนี้ยุนอาอยู่ส่วนไหน เราไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคนที่จับตัวยุนอาไปเป็นใคร แล้วซอจะ.."

            "แต่จะให้ซออยู่เฉยๆแบบนี้ไม่ได้หรอกนะคะพี่แบค"

            "..."

            "ซอรู้ค่ะว่าเดี๋ยวอีกวันสองวันพี่แบคก็จะไปที่นั่นแล้ว แต่ซอรอไม่ไหวค่ะ ยังไงซะ ให้ซอได้ไปยืนอยู่บนแผ่นดินเดียวกับยุนก็ยังดี ..นะคะ"

            แบคฮยอนมองหญิงสาวที่เขารู้ดีว่าหากเธอตั้งใจจะทำอะไรแล้ว แย้งให้ตายเธอก็ไม่ฟังอยู่ดี ดังนั้นสิ่งที่เขาทำได้คือการพยักหน้าลงแม้จะเป็นกังวลมากก็ตาม..

            "เดี๋ยวพี่จะจัดการให้ซอไปไฟลท์ที่เร็วที่สุด เมื่อไปถึงที่นั่น จะมีคนของพ่อพี่ไปรอรับ"

            "ขอบคุณค่ะพี่แบคฮยอน"ซอฮยอนพยักหน้ารัวๆอย่างดีใจ ยุนอาจ๋า ฉันกำลังจะไปตามหาเธอแล้วนะ

            "แต่.. เสี่ยวละ.."

            "ไม่เกี่ยวอะไรกับเขานี่คะพี่แบคฮยอน"ซอฮยอนพูด ยิ้มบางๆ "ตอนนี้ เราไม่ได้มีอะไรที่มันข้องเกี่ยวกับเขานี่คะ ที่ซอจะไป ซอแค่จะไปตามหายุน"

            "..."

            "อีกอย่าง พี่แบคก็บอกเองว่าประเทศจีนมันตั้งกว้าง ..ซอคงไม่โชคร้ายขนาดนั้นมั้งคะ"

            มันเป็นการตัดสินใจที่รวดเร็วและมันก็ผ่านไปอย่างรวดเร็วเหลือเกิน ..ซอฮยอนมองรอบทางอย่างตื่นเต้น ไม่รู้ว่าควรจะเริ่มจากตรงไหนดี เมื่อตอนนี้ เท้าของเธอเหยียบอยู่ที่พื้นดินของประเทศจีน ประเทศที่ไม่เคยมา หนำซ้ำภาษาก็ได้แบบงูๆปลาๆเท่านั้น

            "เอ่อ ขะ ขอโทษนะคะ ฉันต้องทำยังไงต่อไปเหรอคะ"ซอฮยอนถามพนักงานสนามบินที่ยืนให้คำแนะนำอยู่ด้านในเป็นภาษาจีน แม้มันจะตะกุกตะกัก แต่ก็น่าจะฟังรู้เรื่อง

            "รับกระเป๋าแล้วออกไปด้านนอกได้เลยค่ะคุณ"

            "ขะ ขอบคุณมากค่ะ"

            ร่างบางพาตัวเองมาหยุดอยู่ที่บริเวณที่รับกระเป๋า ยกขึ้นมาสะพายเอาไว้ก่อนจะเดินไปตามป้ายเพื่อตามหาคนของพ่อแบคฮยอน ..แบคฮยอนบอกว่าเมื่อเธอออกมา จะมีคนของพ่อเขามารอรับ โดยการถือธงสีดำเอาไว้ในมือ และเมื่อออกมาก็มองเห็นธงสีดำเด่นชัดเจนอยู่ตรงหน้าจริงๆ ซอฮยอนยิ้มอย่างดีใจขณะก้าวเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าผู้ชายใส่สูทดำ 2 คนที่ถือธงดำเอาไว้

            "มาแล้วเหรอครับ"

            "ค่ะ พวกคุณ ใช้คนของคุณพ่อพี่แบคฮยอนหรือเปล่าคะ"ซอฮยอนพูดภาษาจีนออกไป เพราะดูเหมือนว่าพวกเขาจะไม่ค่อยเข้าใจภาษาเกาหลีนัก

            "รีบๆไปเถอะ"

            หนึ่งในนั้นพูด ขณะคว้ากระเป๋าของเธอออกไป แล้วดันหลังให้เธอเดินเร็วๆออกไปจากบริเวณนี้ ซอฮยอนได้แต่เก็บความสงสัยเอาไว้ ..ทำไมเขาจะต้องรีบกันขนาดนี้ด้วยนะ

            "ดะ เดี๋ยวนะ"

            "..."

            "พวกคุณใช่คนที่คุณพ่อพี่แบคฮยอนส่งมาไหมเนี่ย"

            "ใช่น่ะสิครับ รีบๆไปกันเถอะ"

            "อ่า ..ค่ะ"

            คงกลัวว่าจะมืดเอาซะก่อนล่ะมั้ง

            ซอฮยอนถูกดันให้ขึ้นมานั่งบนรถตู้ที่ติดฟิล์มดำทึบจนแทบจะมองอะไรไม่เห็น มองคน 2 คนอย่างแปลกใจแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร เธอหยิบโทรศัพท์ที่แบคฮยอนเตรียมมาให้ขึ้นมา กดส่งข้อความไปหาเขาตามสัญญา

            'ซอถึงแล้วค่ะพี่แบคฮยอน เจอคนของคุณพ่อพี่แล้ว ไม่มีอะไรต้องเป็นห่วงแล้วนะคะ'

            หลังจากส่งข้อความ ซอฮยอนก็นั่งมองวิวข้างทางอย่างครุ่นคิด ..ยังไงซะวันนี้ก็น่าจะลองออกไปตามหายุนอาดูก่อน ความรู้สึกของเธอ มันเหมือนกับว่า ยุนอาอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลนี่แหละ

            รอฉันก่อนนะยุน

            ซอฮยอนมองทั้ง 2 คนอีกครั้ง พวกเขากำลังคุยกันเป็นภาษาจีนที่เธอฟังออกบ้าง ไม่ออกบ้างอย่างไม่ค่อยสนใจอะไร ก่อนจะยกมือขึ้นมาปิดปากเมื่อรู้สึกง่วงนอน เปลือกตารู้สึกหนักอึ้งขึ้นมากะทันหัน แต่ก่อนที่จะหลับโทรศัพท์ก็สั่นเป็นการเตือนว่ามีข้อความเข้าเสียก่อน

            'ซอจูฮยอน หนีออกมาเดี๋ยวนี้ คนที่เธออยู่ด้วยไม่ใช่คนของพ่อพี่'

            "วะ ว่าไง ..นะ"

            ...




















 

            ความมืดมิดที่แทบจะไร้แสงไฟบวกกับอากาศเย็นของพื้นทำให้ร่างบางขยับตัวเล็กน้อยก่อนจะค่อยๆปรือตาขึ้นมาปรับสภาพกับความมืด

            ที่นี่ที่ไหนกันนะ..

            'ซอจูฮยอน หนีออกมาเดี๋ยวนี้ คนที่เธออยู่ด้วยไม่ใช่คนของพ่อพี่'

            "เฮือก!!!!"

            ซอฮยอนสะดุ้งสุดตัวหลังจากที่หัวสมองได้ทบทวนเหตุการณ์ที่เกิดก่อนที่สติจะดับวูบไป เธอมากับชายแปลกหน้าโดยเข้าใจผิดว่าพวกเขาคือคนของพ่อแบคฮยอน แต่แท้จริงแล้วไม่ใช่ นั่งอยู่บนรถ หลับไปจนในที่สุด ..ก็มาอยู่ที่นี่

            ปังๆๆๆๆ

            "มีใครอยู่บ้าง ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย"

            ปังๆๆๆๆๆๆๆๆ

            "ช่วยฉันด้วย เปิดประตูเดี๋ยวนี้นะ!!!!!"

            มือบางทุบรัวๆไปที่ประตูในขณะที่ปากก็ตะโกนร้องขอความช่วยเหลือหลากหลายภาษาเท่าที่จะพูดออกมาได้ หวังว่าจะมีใครสักคนได้ยินมันแล้วพาเธอออกไปจากที่น่ากลัวๆแบบนี้

            ปังๆๆๆๆๆๆ

            "เปิด ..นะ"

            สุดท้ายก็หมดแรง ค่อยๆปล่อยตัวให้ไหลไปกับประตูแล้วร้องไห้ออกมา รู้สึกย่ำแย่ถึงขีดสุด ..ชีวิตของเธอที่ดูเหมือนว่ากำลังจะไปด้วยดี แต่สุดท้ายก็พังทลายลงมาซะทุกอย่าง

            "ฮึก.. เปิด"

            "ร้องไปก็ไม่มีประโยชน์อะไรหรอก"

            ซอฮยอนเงยหน้าขึ้นมาอย่างตกใจเมื่อได้ยินเสียงคน ไฟในห้องค่อยๆสว่างขึ้นและนั่นทำให้เธอรู้ว่านอกจากเธอ ในห้องนี้ยังมีผู้หญิงอีกเกือบสิบคนอยู่ที่นี่ และคนที่กำลังยืนอยู่ก็พูดเป็นภาษาเกาหลี

            "คุณ.. พะ พวกคุณเป็นใครเหรอคะ"ซอฮยอนปาดน้ำตาขณะเอ่ยถาม มองสภาพของทุกคนในห้องด้วยความแปลกใจ เพราะพวกเธอทุกคนที่นี่มีแต่รอยฟกช้ำเต็มไปหมด

            "พวกเราทุกคนก็โดนแบบเธอแหละ ..โดนหลอกมา"

            "หละ หลอก.. หมายความว่ายังไงคะ"

            "อย่าได้ร้องตะโกนขอความช่วยเหลือเลยนะ เหนื่อยเปล่า"เธอคนนั้นพูด ยิ้มบางๆ "สุดท้ายแล้วพวกเราก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี นอกจาต้องรองรับอารมณ์สกปรกๆของคนพวกนั้น"

            "!!!!!!"

            "พวกเราไม่มีสิทธิ ..แม้แต่จะตายด้วยซ้ำ"

            ซอฮยอนส่ายหน้าไปมาช้าๆ หลังจากได้รู้ว่าหากไม่หนีออกไปจากที่นี่จะต้องเจอกับอะไร ดวงตากลมโตกวาดมองไปรอบๆห้องเพื่อหากระเป๋าแต่ก็ไม่พบ ดังนั้นจึงพาตัวเองมายืนอยู่ที่หน้าประตูอีกครั้ง

            ปังๆๆๆๆๆๆ

            "เปิดประตูเดี๋ยวนี้นะ ปล่อยฉันออกไป ปล่อย!!!!"

            "โวยวายอะไรนักหนาวะ"

            ซอฮยอนผงะไปด้านหลัง เมื่อประตูถูกเปิดออกพร้อมกับผู้ชาย 2 คนที่เธอเจอที่สนามบินเดินเข้ามา พวกเขาพูดภาษาจีนที่เธอฟังออกบ้าง ไม่ออกบ้าง แต่ก็พอจะจับใจความได้

            "ปล่อยฉัน พวกคุณไม่มีสิทธิมาจับฉันขังไว้แบบนี้ รวมถึงผู้หญิงทุกคนที่นี่ด้วย"

            "นังนี่พูดบ้าอะไรวะ เป็นบ้าเหรอ"

            ซอฮยอนกำมือแน่นเพื่อสะกดอารมณ์อ่อนแอของตัวเองลงไปให้ลึก พูดกลับไปเป็นภาษาจีนสั้นๆ "ปล่อยพวกเราเดี๋ยวนี้"

            และทันทีที่ได้ฟัง ทั้ง 2 คนก็หัวเราะราวกับว่ามันเป็นเรื่องตลก "ฮ่าๆๆๆๆๆๆ ปล่อย? นี่พูดง่ายๆแบบนี้เลยเหรอ"

            "นั่นสิ ไม่ ปล่อย เว้ย"

            ซอฮยอนกัดริมฝีปากของตัวเองแน่น ก่อนจะวิ่งไปทางประตูที่เปิดอ้าอยู่หวังให้รอดออกไปจากที่นี่ แต่ร่างของเธอกลับถูกเหวี่ยงกลับมาจนล้มลงไปกองอยู่กับพื้น

            "นั่งนี่ คิดจะหนีน่ะ มันง่ายไปหน่อยไหม"

            "ช่วยด้วย ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย!!!!!!!!!!!"

            เพี๊ยะ

            กลิ่นเลือดฝาดลอยคละคลุ้งเตะจมูกหลังจากที่ใบหน้าหันไปอีกทางตามแรงเหวี่ยงฝ่ามือหยาวกร้าน ซอฮยอนตวัดสายตามองทั้ง 2 คนอย่างไม่หวั่นเกรง ในขณะที่ผู้หญิงคนอื่นต่างก็ไปนั่งกองกันอยู่มุมห้องด้วยความกลัว เพราะรู้ดีว่าหากคิดจะสู้ ต้องเจอกับอะไร

            "เอะอะโวยวายอยู่ได้นะมึง น่ารำคาญ"

            เพี๊ยะ เพี๊ยะ

            เสียง่ามือที่กระทบกับใบหน้ายังคงดังต่อเนื่อง ในขณะที่ทั้ง 2 คนทั้งตบและเตะร่างบางไม่ยั้งราวกับว่าเธอไม่ใช่คน ..น้ำตาแห่งความเจ็บปวดไหลรินลงมา และก่อนที่เธอจะตายไปเสียก่อน ก็มีเสียงห้ามขึ้นมา..

            "เฮ้ย พวกมึงทำอะไร จะเอาตายเลยหรือไง"

            "ลูกพี่ ก็มันน่ารำคาญ เอะอะโวยวายอยู่ได้ มันต้องสั่งสอน"

            ซอฮยอนค่อยๆยันตัวเองให้ลุกขึ้นยืน มองคนที่มาใหม่ซึ่งก็เหมือนกันกับ 2 คนก่อนหน้า ..ชุดสูทสีดำทำให้รู้ว่าเป็นพวกเดียวกัน แต่การที่มีคนฟังคำสั่ง คนๆนี้น่าจะเป็นหัวหน้า

            "ปล่อย ..ฉัน"

            "หึ! พาตัวนังนี่ขึ้นไปให้นายได้แล้ว พวกมึงก็ เล่นซะช้ำหมด เกิดนายไม่พอใจ กูไม่รับผิดชอบด้วยนะโว๊ยยย"

            แต่เหมือนกับคำพูดของเธอจะเป็นแค่อากาศที่สุดท้ายก็จางหายไป ..ซอฮยอนงอตัวด้วยความรู้สึกจุก ในขณะที่รสชาติของเลือดยังมีออกมาให้ได้กลิ่นและรู้รสเป็นระยะ

            "มานี่.."

            "โอ๊ย"

            "อย่ามาสำออย หึ คอยดูเถอะ ถ้านายตรวจสอบมึงเสร็จเมื่อไหร่ กูจะเล่นทั้งคืนเลย"

            "ฮึก.."

            ซอฮยอนถูกลากขึ้นไปอย่างไร้ความปรานี ไปยังห้องห้องหนึ่งซึ่งเป็นห้องนอน ระหว่างทางที่สังเกตหาช่องทางหนีก็พบว่าที่นี่เป็นเหมือนบ้านหลังหนึ่งเท่านั้น ร่างบางถูกเหวี่ยงเข้าไปในห้อง ก่อนที่ประตูจะปิดลง ตากลมโตกวาดมองไปรอบๆห้องด้วยความหวาดระแวง และพบว่าอันตรายที่กำลังกลัวอยู่ใกล้เพียงแค่เอื้อมเท่านั้น

            "มาแล้วเหรอ .. ^^"

            ชายหนุ่มร่างสูงสมส่วน ใบหน้าหล่อเหลาหากแต่มีอะไรบางอย่างที่ทำให้สัญชาตญาณของเธอรับรู้ได้ว่าผู้ชายคนนี้ไม่ใช่คนดี และเมื่อชายหนุ่มยืนเหยียดขึ้นเต็มความสูง ซอฮยอนก็ต้องเบือนหน้าไปทางอื่นด้วยความกลัว เพราะเขาคนนี้อยู่ในชุดคลุมอาบน้ำ นั่นหมายความว่า หากเธอหนีไม่รอด.. เธออาจจะพบจุดจบแบบผู้หญิงเหล่านั้นก็ได้

            "คะ คุณเป็นใคร จับฉันมา ...ทำไม"

            "อ้าว ก็พ่อเธอเป็นคนขายเธอมาให้ฉันนี่นา"ชายหนุ่มตอบกลับเป็นภาษาเกาหลีอย่างคล่องแคล่ว

            ซอฮยอนหันไปมองหน้าเขาอย่างตกใจระคนดีใจ "งะ งั้นคุณก็จับมาผิดคนแล้ว ไม่ใช่ฉันหรอก พ่อฉันท่านเสียไปตั้งนานแล้ว ไม่มีทางที่ท่านจะขายฉันมาแน่ๆ"

            "เอ.. ไม่น่า เอามาผิดคนงั้นเหรอ"ชายหนุ่มพูดด้วยความสงสัย แต่ก็ดูเหมือนว่าเขาจะเชื่อในสิ่งที่เธอพูด "แล้วจะให้ทำยังไงดีล่ะครับ ถึงจะชดใช้กับความผิดพลาดครั้งนี้ได้"

            "คะ แค่ ปล่อยฉันออกไปก็พอค่ะ ..ได้โปรดเถอะ"

            "จุ๊ๆๆ เห็นทีผมจะทำแบบนั้นให้ไม่ได้"

            ซอฮยอนรับรู้ถึงลางร้ายอีกครั้ง หลังจากที่เพิ่งจะได้รู้สึกถึงความโชคดีไปได้ไม่นานแต่สุดท้ายมันก็ถูกทำลายลงไปอีกครั้ง เมื่อชายหนุ่มก้าวเข้ามาใกล้จนชิดกับตัวของเธอ ยกมือขึ้นไล้ที่แก้มของเธอเบาๆ จนซอฮยอนต้องหันหน้าหนี

            "ไหนๆก็จับมาผิดแล้ว ยังไงซะ เดี๋ยวผมจะชดใช้ให้ด้วยการ ..เล่นสนุกกับคุณให้ถึงใจเลยดีไหม"

            "ยะ อย่า.."

            "เอ ..ว่าแต่ทำไมของเล่นชิ้นใหม่ถึงได้มีร่องรอยการถูกทำร้ายแบบนี้น้า"ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงทะเล้น แต่ดวงตาคมกลับมองไปยังลูกน้องของตัวเองอย่างต้องการคำตอบ "ว่าไง"

            "คะ คือ.."

            "เอาล่ะ ฉันไม่อยากได้เหตุผลหรอกว่าทำไปทำไม"

            "..."

            "อี้เหริง"

            "ครับนาย"

            "พาพวกมัน2 คนไปทำให้เหมือนที่มันทำกับผู้หญิงคนนี้"

            "นายครับ พวกเรา.."

            "โอ๊ะ ไม่สิ ไม่เอาๆๆๆๆๆ ..เอาเป็นให้มากกว่าผู้หญิงคนนี้สัก 5 เท่าแล้วกัน"

            "นาย.."

            "ไป!!!!!!!!!!!"

            ซอฮยอนสะดุ้งอย่างตกใจหลังจากได้ยินเสียงตะโกน แม้จะไม่ได้เงยหน้าขึ้นไปมอง แต่ก็รู้ได้ว่าชายหนุ่มคนนี้น่ากลัวแค่ไหน

            "คราวนี้ก็เหลือแต่เรื่องของเราแล้วนะครับ.."

            "คะ คุณเป็นใคร"ซอฮยอนถามเสียงแผ่ว กำมือแน่นด้วยความกลัว เพราะไม่ว่าจะมองไปทางไหน ก็ไม่เห็นหนทางที่เธอจะรอดไปได้เลย

            "จริงสินะ ลืมแนะนำตัวไปได้ไงเนี่ย"

            ร่างบางยืนแข็งทื่อ และแทบจะหยุดหายใจเมื่อใบหน้าหล่อก้มลงมาใกล้ ริมฝีปากของเขาอยู่ติดกับหูของเธอ "ผมจองแทคอุน แต่ที่นี่เขาเรียกผมว่าเลโอ"

            "..."

            "รู้จักกันแล้ว งั้นก็คงถึงเวลาแล้วสินะ"

            "ปล่อยฉันนะ"

            ซอฮยอนตะโกนร้องขออีกครั้งหลังจากที่ถูกดึงเข้าไปใกล้ แต่ชายหนุ่มทำเพียงยิ้มแล้วจัดการเหวี่ยงเธอขึ้นไปบนเตียง ซอฮยอนพยายามที่จะดิ้นหนี แต่กลับถูกหมัดหนักๆกระแทกเข้าที่ท้องน้อยจนร่างแน่นิ่งไปด้วยความจุก

            "อึก.."

            "ความจริงแล้วก็อยากจะให้สนุกไปพร้อมๆกันนะ แต่ทำไมคุณถึงได้ดิ้นขนาดนี้ ..ช่วยไม่ได้น่ะนะ ถ้ารุนแรงขึ้นมา อย่ามาว่าก็แล้วกัน"

            "ฮือ ..ปะ ปล่อย"ซอฮยอนเอ่ยเสียงแผ่ว หันหน้าหนีเมื่อใบหน้าของเลโอก้มลงมาใกล้หมายจะประทับจูบลงบนกลีบปากบาง

            "ปล่อยฉัน ..ฮึก ปล่อย"

            เสื้อเชิ้ตที่สวมใส่ถูกกระชากออกแรงๆจนเสื้อแยกออกจากกันเนื่องจากระดุมหลายเม็ดที่หลุดออกไปจากเสื้อ เผยให้เห็นผิวเนื้อนุ่มเนียนน่าสัมผัส เรียกอารมณ์หื่นกระหายในตัวของชายหนุ่มได้เป็นอย่างดี กลีบปากหนาทาบทับลงไปตามลำตัวของหญิงสาวในขณะที่ซอฮยอนได้แต่ร้องไห้ออกมา

            ..มันต้องไม่จบแบบนี้ มันต้องไม่ใช่แบบนี้

            มือบางเอื้อมไปที่โต๊ะหัวเตียงด้วยความลำบากก่อนจะหยิบเอารีโมททีวีที่วางอยู่ขึ้นมาฟาดอย่างแรงที่หัวของเลโอ ทำให้การกระทำของเขาหยุดชะงักไป ซอฮยอนใช้โอกาสหนียกขาถีบร่างหนาออกแล้ววิ่งไปที่ริมหน้าต่าง

            "โอ๊ย!!!!!!!!"

            เลโอร้องเสียงหลง ขณะยกมือขึ้นกุมหัว ที่มีเลือดไหลอาบลงมาที่ข้างแก้ม

            "กลับมา ..แล้วฉันจะไม่รุนแรง"

            สรรพนามพร้อมกับดวงตาที่เปลี่ยนไปทำให้ซอฮยอนยิ่งสั่น แม้จะเจ็บจนร่างกายแทบจะเดินต่อไปไม่ไหวแต่ก็ยังต้องเดิน ไปบริเวณระเบียง มองลงไปที่พื้นดินชั้นล่างอย่างตัดสินใจ

            "หึ! นี่ชั้น 4 คงไม่มีความกล้าพอที่จะกระโดดลงไปใช่ไหม"

            "ฮึก.."

            "กลับมา เดี๋ยวนี้!!!!!!!!!"

            "ไม่!!!! ถ้าฉันจะต้องมีชะตากรรมแบบนั้น ฮึก ฉันขอตายดีกว่า"

            พูดจบก็กระโดดลงไปอย่างไร้ความลังเล เลโอมองอย่างตกใจกับการกระทำที่กล้าบ้าบิ่นของหญิงสาว ก่อนที่เขาจะรีบวิ่งออกไปเพื่อไปเอาตัวเธอกลับมา

            ซอฮยอนรู้สึกว่าเวลาช่างยาวนานเหลือเกิน ระยะทางที่ร่างของเธอจะกระทบลงกับพื้นดินทำไมมันช่างแสนไกล..

            ขอโทษนะยุน ..ฉันไปช่วย ไปตามหาเธอไม่ได้แล้วล่ะ

            ขอโทษนะ..

            ...

            พลั่ก

            ใบหน้าหวานเหยเกด้วยความเจ็บปวดเมื่อรับรู้ถึงแรงกระแทก แต่ก็ไม่ทำให้เธอถึงตายเมื่อเธอตกลงมาบริเวณพุ่มไม้พอดิบพอดี

            ขอบคุณพระเจ้า ..ที่ท่านไม่ใจร้ายกับลูกมากเกินไป ขอบคุณ

            ซอฮยอนกัดฟันลุกขึ้นยืน แต่เพราะความเจ็บและความจุกทำให้เกิดอาการตาพร่าขึ้นมา แข็งใจเอาไว้ซอฮยอน แค่วิ่ง ..วิ่งออกไปจากบ้านหลังนี้

            ขาเรียวออกวิ่งไปบริเวณประตูด้านหลังที่เปิดอ้าเอาไว้อย่างประมาท เมื่อวิ่งออกมาบริเวณถนน ซอฮยอนกลับไม่มีแรงแม้แต่จะร้องขอความช่วยเหลือ ที่ทำได้ตอนนี้มีเพียงแค่วิ่ง วิ่งเท่านั้น

            ปรี๊นๆๆๆๆๆ

            "..."

            ชายหนุ่มก้าวลงจากรถหลังจากจู่ๆก็มีหญิงสาววิ่งทะเล่อทะล่าเข้ามา

            "คุณครับ คุณ!!"

            "..."

            "นี่คุณ..!!!!!!"

            "..คะ คุณเฮนรี่"

            เฮนรี่เบิกตาโตอย่างตกใจเมื่อมองเห็นใบหน้าหญิงสาวอย่างชัดเจน "คุณจูฮยอน ทำไมคุณ.."

            "ช่วย ..ด้วย"

            พูดได้เพียงแค่นั้นซอฮยอนก็หมดสติไป เฮนรี่ประคองร่างสะบักสะบอมของหญิงสาวขึ้นมา แต่ก่อนจะพาเธอไปที่รถ ประตูด้านหลังก็เปิดออกมาเสียก่อน

            "มีอะไรน่ะเฮนรี่.."

            "นายน้อยครับ คือเธอ.."

            "นั่น.."

            ลู่หานมองหญิงสาวในอ้อมแขนของเฮนรี่อย่างตกใจ ก้าวเท้ายาวๆเข้าไปใกล้ หัวใจเต้นผิดจังหวะขึ้นมาอย่างไม่รู้เหตุผลเมื่อเห็นบาดแผลตามตัวของเธอ

            "มานี่.."ลู่หานก้มลงไปช้อนร่างบางมาไว้ในอ้อมแขนของตัวเอง พาขึ้นไปนั่งบนรถโดยมีเฮนรี่มาประจำที่คนขับ "กลับไปที่บ้านแล้วก็โทรบอกให้เจียตามหมอมาที่บ้านด้วย"

            "ครับนายน้อย"

            ลู่หานก้มมองใบหน้าฟกช้ำของซอฮยอนอย่างแปลกใจ ภายในหัวเต็มไปด้วยคำถามมากมาย แต่ยิ่งไปกว่าคำถาม ราวกับว่าร่างกายของเขาได้ขาดการควบคุมไป เมื่อมือของเขาโอบกอดเธอเอาไว้แน่นและรู้สึกอยากจะร้องไห้ออกมาดื้อๆ..

            เธอเป็นใครกันแน่..














 

อย่าแปลกใจที่ช่วงนี้เนื้อเรื่องจะมีแต่พาร์ทของฮานซอ ซะส่วนใหญ่

คู่อื่นๆจะตามมาหลังจากนี้แน่นอน มันแล้วแต่แต่ละช่วง แต่ละคู่ไปเน๊อะ

เด่นเท่ากันทุกคู่ ไม่ต้องเป็นห่วงนะ ตอนนี้ขอจัดคู่นี้ก่อน ><