[EXO SNSD]As Long As You Love Me

ลำดับตอนที่ #9 : จนกว่าเธอจะรัก : : C H A P T E R S 7 =100=

CRY .q

 

Chapters 7

            ซอฮยอนเดินเข้ามาในห้องหลังจากที่ไคพาเธอขับรถวนไปมาแถวๆนี้ เขาไม่ได้พูดอะไรกับเธอเลยสักคำ และตัวของเธอเอง ก็ไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่จะพูดอะไรทั้งนั้น

            "ค่ะ วันนี้ก็เรียนไม่หนักมากเท่าวันอื่น เพราะวันนี้อาจารย์ควอนไม่มา เห็นว่าป่วยน่ะค่ะ"

            ริมฝีปากบางคลี่ยิ้มให้กับพี่สาวร่วมห้องอย่างยุนอาเป็นการทักทาย ไม่ได้พูดอะไรเพราะยุนอากำลังคุยโทรศัพท์อยู่ ซอฮยอนเดินไปที่หน้าตู้เย็น หยิบขวดน้ำที่แช่อยู่ขึ้นมาเปิด แต่ยังไม่ทันที่จะยกขึ้นดื่ม บทสนทนาจากยุนอากลับทำให้หัวใจกระตุกวูบ

            "คะ คืนนี้เหรอคะพี่คริส"

            ...

            "เอ่อ คือ.."

            ซอฮยอนแสร้งทำเป็นไม่สนใจยุนอา หยิบหูฟังที่พาดอยู่บนไหล่ขึ้นมาเสียบทำเหมือนว่าเธอกำลังฟังเพลงอยู่ทั้งที่ความจริง เธอกำลังฟังยุนอาต่างหาก

            "จะดีเหรอคะพี่คริส"

            ...

            "เปล่านะคะ ยุนไม่ได้กลัว ไม่ได้เกลียด แต่ว่า.. ก็ได้ค่ะ แล้วเจอกันนะคะพี่คริส"

            หลังจากที่ยุนอาวางโทรศัพท์ด้วยสีหน้าเป็นกังวลแล้ว ซอฮยอนที่กังวลยิ่งกว่ากับเรื่องที่กำลังจะเกิดก็ดึงหูฟังออก ส่งยิ้มให้กับพี่สาวด้วยรู้ดีว่ายุนอาจะต้องพูด และขอคำปรึกษากับเธอแน่ๆ

            ขออย่าให้เป็นแบบที่คิดเลยเถอะ..

            ..อย่าทำร้ายยุนอาออนนีเลยนะ พี่คริส

            "ซอจู"ยุนอาลากเสียงยาวพร้อมกับดึงซอฮยอนให้นั่งลง บีบข้อมือบางเอาไว้เบาๆ "คือว่า.."

            "มีอะไรเหรอคะออนนี"

            "เอ่อ อะ ออนนีมีเรื่องจะปรึกษาหน่อยน่ะซอจู ได้ไหม?"

            "ได้ค่ะ มีอะไรเหรอคะ"

            "ออนนีน่ะ.."ยุนอาเม้มปากแน่น กลั้นใจเล่าเรื่องที่เกิดกับตัวเองให้น้องสาวฟัง "ออนนีกำลังคุยๆกับพี่คริสอยู่"

            "..ค่ะ ซอรู้"

            "แล้ว เอ่อ วันนี้ ไม่สิ คืนนี้ พี่คริสให้ออนนีไปหาที่ดาดฟ้าของหอชายฝั่งมหาลัย"

            "ออนนีอย่าไปนะคะ"

            "ออนนีรู้ รู้ว่าไม่ควรไปเลย มันไม่ดีใช่ไหม"

            "ใช่ค่ะ ปฏิเสธเขาไปเถอะนะคะออนนี ราก็น่าจะรู้นิสัยของเขาไม่ใช่เหรอคะ"

            "อื้ม เรารู้"

            ซอฮยอนถอนหายใจเบาๆด้วยความโล่ง แต่แค่เสี้ยววินาทีกลับยิ่งวิตกมากกว่าเดิม

            "แต่เรารู้กันมาแบบผิดๆ รู้ไหมซอจู พี่คริสน่ะเป็นสุภาพบุรุษ เขาอ่อนโยนมาก และออนนีมั่นใจว่าเขาจะให้เกียรติ ไม่ทำอะไรออนนีแน่ๆ"

            "ออนนีคะ แต่ออนนีเพิ่งคุยกับเขาได้ไม่นานนะคะ อย่าไปเลย ซอขอร้อง"

            "มะ มีอะไรหรือเปล่าซอจู ทำไมพูดเหมือนว่ารู้เรื่องอะไรมา"

            "...ไม่มีหรอกค่ะ"ซอฮยอนรีบส่ายหน้าปฏิเสธ พยายามคิดหาข้ออ้างอื่นมาใช้เพื่อให้ยุนอาเชื่อในสิ่งที่เธอบอก "ออนนีไม่กลัวโดนจับได้เหรอคะ การออกจากหอตอนกลางคืนถือเป็นความผิด แถมออนนียังเป็นประธานนักเรียนอีก"

            "ไม่หรอก"

            "..."

            "ยังไงออนนีก็ต้องไปหาพี่คริส ส่วนเรื่องจับได้น่ะ รับรองว่าไม่มีทางแน่"ยุนอาพูดอย่างมั่นใจ มองซอฮยอนที่มองเธออย่างเป็นห่วง มือบางจับที่แก้มป่องพร้อมกับบีบเบาๆ "ไม่ต้องเป็นห่วงออนนีนะซอจู"

            ...

            ซอฮยอนลุกขึ้นจากเตียงมองนาฬิกาบนโต๊ะก่อนจะหยิบเสื้อคลุมมาใส่ทับชุดนอนที่สวมใส่ ตอนนี้เป็นเวลาสี่ทุ่ม ซึ่งก็คือเวลาที่ยุนอาบอกว่าจะออกไปหาคริส เธอจะต้องไปขัดขวาง คริสจะทำอะไรยุนอาไม่ได้ทั้งนั้น

            ทางเดินมืดและเงียบสงัดเนื่องจากเป็นเวลาที่นักเรียนทุกคนของหอพักห้ามออกมานอกห้อง ร่างบางเดินไปตามทางเดินที่เปิดไฟสลัวๆเอาไว้ ลัดเลาะไปยังหอชายด้วยความคุ้นเคย

            ดาดฟ้าของหองั้นสินะ

            ดวงตากลมมองขึ้นไปชั้นบนสุด ในใจเต็มไปด้วยความวิตกกังวลมากมาย แต่ละย่างก้าวช่างดูหนักอึ้งเหลือเกิน ดูเหมือนว่าคริสจะเตรียมตัวเอาไว้เป็นอย่างดี เพราะไม่มีอาจารย์ที่คอยตรวจดูความเรียบร้อยเหมือนเช่นทุกครั้ง แน่ล่ะ ผู้ชายคนนั้นเป็นถึงลูซิเฟอร์ ไม่ใช่แค่นักเรียนที่กลัวเขา แม้แต่อาจารย์ก็ยังไม่กล้าทำอะไรเขาเลยด้วยซ้ำ

            มือของซอฮยอนแตะอยู่ที่ลูกบิดประตูอยู่พักใหญ่เพื่อใช้ความคิด หากเธอเข้าไปแล้วคริสโมโห แฉเรื่องของเธอให้ยุนอาฟังล่ะ

            จะมัวลังเลอะไรกันซอฮยอน ถ้าช้า ยุนอาออนนีต้องเสียใจไปตลอดชีวิตแน่ๆ

            คิดได้แบบนั้น ก็บิดลูกบิดประตูเข้าไปทันที แต่สิ่งที่เห็นกลับมีเพียงความมืดและว่างเปล่า ไม่เป็นอย่างที่เธอคิด

            ปัง

            ร่างบางสะดุ้งเฮือกเมื่อจู่ๆประตูดาดฟ้าก็ปิดอย่างแรง ซอฮยอนเดินเร็วๆไปบิดลูกบิดประตู แต่กลับพบว่ามันถูกล็อคจากด้านนอก ทำให้เธอเปิดออกไปไม่ได้ จู่ๆความกลัวก็แล่นขึ้นมาจับที่หัวใจ เมื่อรับรู้ได้ว่าไม่ได้มีแค่เธอที่อยู่ที่นี่

            "ฉันกะเอาไว้แล้ว ว่าเธอต้องมา"

            ราวกับว่ากำลังจะขาดใจเสียให้ได้เมื่อได้ยินเสียงทุ้มคุ้นหูดังมาจากด้านหลัง ซอฮยอนหมุนตัวหันไปมองช้าๆ ก่อนจะถอยไปจนแผ่นหลังแนบติดกับประตู มือรวมไปถึงตัวสั่นเทาอย่างไม่สามารถควบคุมได้

            "พะ พี่คริส"

            "ไหนล่ะ ใครที่บอกว่ามีปัญญาปกป้องเธอ"

            "พะ พี่จะทำอะไร แล้วออนนีอยู่ที่ไหน"

            "หึ! ออนนีของเธอก็คงนอนอยู่ที่ห้องนั่นล่ะ เพราะฉันเพิ่งส่งข้อความไปว่าไม่ต้องมาแล้ว"   

            "!!!!"

            "รู้ไหมทำไม"

            "ยะ อย่าเข้ามานะคะ"

            คำขอไม่เป็นผลเมื่อเธอถูกกระชากเข้าไปใกล้กับร่างใหญ่ "เพราะว่าฉัน อยากจะเล่นสนุกกับเธออีกสักหน่อยไง"

            "อย่านะ ปล่อย"

            "ปล่อย? เห๊อะ ผู้หญิงร่านๆอย่างเธอกล้าผลักไสผู้ชายด้วยเหรอ เลือกมาสักคนเซ่ ว่าจะเป็นไอ้ซูโฮพี่ชายของฉัน หรือว่าไอ้ไค เพื่อนของฉัน"คริสพูด เหยียบยิ้มอย่างสะใจเมื่อเห็นความหวาดกลัวที่สะท้อนออกมาอย่างชัดเจนจากดวงตากลมโต "แต่บอกไว้ก่อนเลยนะ ว่าไม่มีใครลีลาเด็ดเท่าฉันอีกแล้วล่ะ"

            "พี่คริส อย่านะคะ"

            "อย่าช้างั้นเหรอ ได้ๆ  ได้เลย ยัยเด็กสกปรก ฉันจะใจดี ทำตามที่เธอขอ"

            "ไม่นะ ปล่อยฉัน"

            คำพูดถูกกลืนหายไปเมื่อถูกริมฝีปากร้อนจับแนบทับลงมา ซอฮยอนพยายามดิ้นหนี แต่กลับยิ่งถูกบีบแขนเอาไว้จนรู้สึกเหมือนว่ากระดูกจะหัก ทำให้เผลอเผยอปากที่เม้มแน่นเป็นโอกาสให้เขาเข้าไปช่วงชิงความหอมหวานได้อย่างง่ายดาย

            "อื้อ.."





































 

            ยุนอานั่งกระวนกระวายในตอนบ่าย วันนี้โรงเรียนหยุดครึ่งวัน เนื่องจากอาจารย์มีประชุมครั้งใหญ่ เธอไม่ได้กังวลเรื่องนี้เลยสักนิด ที่กังวลเป็นเรื่องซอฮยอนหายไปต่างหาก

            เมื่อเช้าไม่เห็นซอฮยอนอยู่ในห้องก็คิดว่าเธออาจจะออกไปเรียนเช้า แต่พอตอนเลิกเรียน กลับมาก็ไม่พบซอฮยอนอยู่ที่ห้องอยู่ดี โทรหาก็ปิดเครื่อง

            "ซอจู ไปอยู่ไหนกันนะ"

            "ยุน!!"

            "อ๊ะ ตกใจหมด"ร่างบางสะดุ้งเฮือกเมื่อจู่ๆก็มีคนมาแตะที่ไหล่ของเธอแรงๆ หันไปมองก็เห็นว่าเป็นคริสนั่นเอง ที่ส่งยิ้มหวานมาให้เธอ "พี่คริส"

            "ขอโทษนะครับ พี่ทำให้ตกใจ"คริสเกาหัวตัวเองเบาๆ

            แต่เพียงการกระทำแบบนั้นกลับทำให้หญิงสาวหน้าแดงด้วยความเขิน "มะ ไม่เป็นไรค่ะ >////<"

            "มานั่งทำอะไรตรงนี้คนเดียวล่ะ"

            "คือ ซอจูน่ะค่ะพี่คริส จำได้ใช่ไหม"

            "หืม?"

            "คนที่เป็นรูมเมทกับยุน"

            "อ๋อ จำได้สิ มีอะไรเหรอ"

            "น้องหายตัวไปค่ะ ตามหาก็ไม่เจอ โทรหาก็ไม่ติด"

            ยุนอาพูดอย่างร้อนรน แต่แล้วมือของเธอกลับถูกดึงไปจับด้วยมือหนาของคนข้างๆ "พะ พี่คริส -////-"

            "อย่ากังวลเลยครับ บางทีเด็กคนนั้นอาจจะหนีกลับบ้านไปแล้ว หรือไม่ ก็อาจจะมีธุระอะไรก็ได้นะ"

            "./////. ค่ะ"หญิงสาวตอบเสียงเบาด้วยความเขินจัด แต่แล้วโทรศัพท์ที่มืออีกข้างกำอยู่ก็สั่นครืดขึ้นมาทำให้รีบเปิดดู หวังให้เป็นซอฮยอน "ออนนี ฉันไม่ค่อยสบาย ไปหาหมอมา ตอนนี้อยู่ที่ห้องแล้วค่ะ ..เฮ้อ โล่งอกไปที"

            "..."

            "พี่คริสคะ"

            "..ครับ?"

            ยุนอาไม่ได้พูดอะไร แต่ดึงมือของตัวเองออกมาเบาๆ "เหม่ออะไรเหรอคะ"

            "เปล่านี่ครับ"คริสพูดยิ้มๆ "งั้นเราไปกินไอติมกันไหม แถวๆนี้แหละ"

            "จะ จะดีเหรอคะ"

            "ดีสิครับ ไปเถอะ"

            ไม่รอให้เธอต้องตอบอะไร เขาก็ลากเธอให้ตามไปด้วยจนได้ ใช้เวลาไม่นานมากนักก็มาถึงร้านไอติมที่ตกแต่งน่ารักๆ ไม่ไกลจากโรงเรียนและมหาลัยมากนัก ทำให้ในร้านเต็มไปด้วยเด็กในเครือแทโซเป็นส่วนใหญ่

            ยุนอาและคริสต่างก็สั่งไอติมที่ตัวเองอยากกิน แต่จู่ๆคริสก็ลุกขึ้น ยุนอาเลยได้แต่มองอย่างสงสัย

            "จะไปไหนเหรอคะ"

            "เดี๋ยวพี่ไปเข้าห้องน้ำก่อนนะครับ"

            "อ๋อ ค่ะ"

            หญิงสาวตอบยิ้มๆ ปล่อยให้เขาเดินไปเข้าห้องน้ำ เธอนั่งเหม่อมองออกไปข้างหน้า ริมฝีปากไม่สามารถหุบยิ้มได้เลย เมื่อรู้ว่าตอนนี้ตัวเองกำลังอยู่ในสถานะที่ใครๆต่างก็พากันอิจฉา

            ถ้าไม่เข้าข้างตัวเองจนเกินไป คริสคงชอบเธอจริงๆใช่ไหมนะ?

            ..เขาจะชอบเธอหรือเปล่าไม่ใช่ประเด็นหลักแล้วล่ะ ประเด็นก็คือ เธอชอบเขาไปแล้วนี่สิ

            ">/////< นี่ฉันกำลังจะมีแฟนเป็นพี่คริสเหรอเนี่ย"

            ปึก

            ความคิดมืดหายไปเมื่อจู่ๆก็มีคนมาตบโต๊ะที่เธอนั่งอยู่ ยุนอาเงยหน้ามองอย่างแปลกใจ "อ๊ะ ระ รุ่นพี่ไค"

            "ซอฮยอนอยู่ที่ไหน"

            "คะ?"

            "-_- ฉันคิดว่าเธอน่าจะได้ยินคำถามชัดเจนแล้วนะ"

            "อะ เอ่อ คือว่า ซอฮยอนไม่สบาย ตอนนี้น่าจะนอนอยู่ที่ห้องค่ะ"

            เธอยังพูดไม่ทันจบประโยคดี ไคก็เดินออกไปโดยไม่แม้แต่จะบอกลา หญิงสาวเบ้ปากเล็กน้อย

            เห๊อะ นิสัยต่างกับคริสชะมัดเลย เป็นเพื่อนกันได้ยังไงนะ










 

            ไคโยนโทรศัพท์ไปที่เบาะหลังรถอย่างหงุดหงิดหลังจากพยายามติดต่อหาซอฮยอนอีกหลายครั้ง แต่กลับติดต่อไม่ได้

            "ไปอยู่ไหนของเธอนะซอฮยอน"

            ร่างสูงเดินลงจากรถ รู้สึกถึงลางสังหรณ์แปลกๆรีบวิ่งตรงไปยังหอหญิงของฝั่งโรงเรียน ไม่สนใจสายตาที่ต่างพากันมองมาอย่างแปลกใจ

            "นี่ คิมจงอิน นายจะไปไหนน่ะ"

            "อย่าเพิ่งขวางทางได้ไหมฮะอาจารย์"

            "นี่มันหอหญิง.."

            คำพูดของอาจารย์ฝ่ายปกครองจอมเขี้ยวเงียบหายไปเมื่อไคส่งเงินให้จำนวนหนึ่ง เขาสามารถวิ่งเข้ามาในหอได้อย่างสบายๆ พร้อมกับรอยยิ้มสมเพชโรงเรียนที่มีอาจารย์ห่วยๆแบบนี้

            จังหวะการเต้นของหัวใจเริ่มเต้นเร็วมากขึ้น เมื่อเข้าใกล้ที่หมายไปทุกที ตอนนี้นักเรียนน้อยเพราะคงออกไปเที่ยวเล่นข้างนอกกัน แต่คนที่เขาต้องการจะเจอ เขามั่นใจว่าเธอจะไม่ออกไปเที่ยวเล่นแน่ๆ มือหนาวางลงบนลูกบิดประตู สูดลมหายใจเข้าลึกๆแล้วตัดสินใจผลักเข้าไป ภาพที่เห็นทำเอาหัวใจแทบหยุดเต้น เมื่อลางสังหรณ์ของเขามันแม่นไม่มีผิดเพี้ยน

            หญิงสาวร่างโปร่งยืนหันหน้าไปทางระเบียงที่กั้น ขาของเธอก้าวข้ามที่กั้นไปแล้วข้างหนึ่ง เหลือเพียงอีกข้างราวกับว่ากำลังลังเลใจในสิ่งที่จะทำอยู่

            "ซอฮยอน อย่านะ!!!!!!"