คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Don't Relations : : CHAPTERS 7
มีอยู่หลายต่อหลายครั้ง ที่ผมจะเฝ้าถามตัวเอง ว่าการเป็นตัวผม มันดีแล้วจริงๆหรือ ..ถึงผมจะไม่มีพ่อหรือแม่แล้วแต่ผมก็ไม่ได้รู้สึกแย่มากนัก มันก็ยังดีที่ผมยังเหลือน้องสาวน่ารักๆอยู่กับผมคนนึง
แต่เมื่อเวลาได้ผ่านไป จากน้องสาวคนเดิมได้เปลี่ยนไป กลายเป็นหญิงสาวแสนสวยคนหนึ่งที่สะกดสายตาของผมให้มองตามเธอไปในทุกๆที่ โอเค ไม่ใช่เธอที่เปลี่ยนไป คนที่เปลี่ยนไปคือผมเองต่างหาก
ผมเกลียดการเป็นเสี่ยวลูฮาน
ผมเกลียดการที่ได้เป็นพี่ชายของเสี่ยวซอฮยอน
ผมเกลียดการที่ผมได้อยู่ใกล้ชิดกับเธอ
ผมเกลียดการที่ผมได้แต่มองเธออยู่ห่างๆ แต่ทำอะไรไม่ได้เลยสักอย่าง
ผมเกลียด ..'การที่เราต้องมาเป็นพี่น้องกัน'
ผมเกลียดจริงๆ
C h a p t e r s 7
(Seohyun)
ฉันนั่งมองพี่แอลที่ก้มลงแปะพลาสเตอร์ยาที่หัวเข่าของฉันอย่างเบามือ สายตาจับจ้องไปที่เขา แต่ยังไม่มีความกล้าพอที่จะพูดในสิ่งที่อยากพูด ดังนั้น เขาเลยได้แต่มองหน้าฉันแล้วเดินจากไปเมื่อแปะเสร็จเรียบร้อยแล้ว
"ดูแลตัวเองดีๆล่ะ"
เป็นคำธรรมดาๆ ที่ฟังดูดีๆมันมีความหมาย 2 แบบ ..มันเหมือนกับว่าเขากำลังบอกลา
เขาจะทำอย่างที่พี่ลู่พูดจริงๆงั้นหรือ
...
แล้วความรู้สึกดีๆที่ฉันคิดว่ามันเกิดขึ้นระหว่างเราล่ะ
"พี่แอลคะ"
"..."
"พี่แอล"ฉันเรียกชื่อเขา เดินกระเผลกไปหาเขาที่ยังคงยืนหันหลังให้กับฉัน "จะปล่อยให้เป็นแบบนี้จริงๆหรือคะ"
"ฉันไม่มีทางเลือกอื่นมากหรอกนะ"พี่แอลตอบ แต่ยังคงไม่ยอมมองหน้าฉันอยู่ดี
ฉันเลยได้แต่มองแผ่นหลังของเขาอยู่อย่างนี้ "ฉันไม่รู้นะคะว่าระหว่างพี่กับพี่ลู่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้น"
ดูเหมือนเขาสองคนจะเคยรู้จักกันมาก่อน..
"ฉันจะไม่ถาม ไม่ได้อยากได้คำตอบ และจะไม่สนใจเรื่องอดีต"
"..."
"ถ้าเรารู้สึกดีๆกับใครสักคน เราคงไม่อยากปล่อยให้เขาหายไปจากชีวิตของเราใช่หรือเปล่าคะ"
"ซอฮยอน.."พี่แอลหมุนตัวกลับมาหาฉัน มองฉันด้วยความแปลกใจ
"อย่าเชื่อพี่ลู่ได้ไหมคะ"
"..."
"อย่าหายไปได้ไหมคะ ฉันคงเสียใจแน่ ถ้าเกิดว่าคนที่เป็นเหมือนความรู้สึกดีๆ จะหายไปจากชีวิตอีกคน"
เพราะแค่พี่ชายคนเก่าของฉันหายไป มันก็เจ็บมากพอแล้ว
"แน่ใจแล้วเหรอ"พี่แอลถาม มองฉันอย่างรอคำตอบ "เรื่องระหว่างพี่กับพี่ชายเธอ ..หมอนั่นคงไม่ให้อภัยพี่แน่ๆ"
"..."
"และก็คงจะทำทุกอย่างเพื่อให้พี่ออกไปจากชีวิตของเธอ"
"..."
"แต่ถ้าเธอพร้อม ..ที่จะผ่านอุปสรรคนี้ไปด้วยกัน ..พี่ก็จะทำ พี่จะอยู่กับเธอต่อไปอย่างไม่กลัวอะไรทั้งนั้น"
ฉันสบตากับดวงตาแน่วแน่ตรงหน้า ยิ่งมองเขา แววตาของเขาก็ยิ่งน่าหลงใหล ฉันไม่แปลกใจเลย ที่ผู้หญิงจะชอบเขาเยอะมากขนาดนี้
"ฉันพร้อมค่ะ"
"ขอบคุณที่มาส่งนะคะ"
"มีเรื่องอะไรก็โทรเรียกได้ตลอดนะ"
ฉันยิ้มพร้อมกับพยักหน้ารัวๆให้พี่แอลที่มองมาด้วยสายตาที่ดู ..เป็นห่วงและลังเล ไม่แน่ใจ "แน่ใจแล้วนะ ซอฮยอน"
"ถ้าเกิดไม่แน่ใจ วันนี้คงไม่วิ่งตามไปจนล้มหัวเข่าถลอกหรอกค่ะ"
"หึๆ เธอซุ่มซ่ามเองต่างหาก"
ฉันย่นจมูก เบี่ยงตัวหลบพี่แอลที่เอื้อมมือมาจะเขกหัวฉัน "กลับได้แล้วค่ะ เย็นมากแล้วนะ"
"อืม เจอกันพรุ่งนี้นะ"
ฉันยิ้ม ถอยหลังมายืนชิดกับรั้วมองเขาที่ขึ้นไปนั่งบนรถ จนลับสายตาไปฉันถึงเข้ามาในบ้าน ..ถ้าถามถึงสถานะความสัมพันธ์ของฉันกับพี่แอลตอนนี้ บอกได้เลยว่าเราเป็นแค่คนที่มีความรู้สึกดีๆให้กันเท่านั้น
มันเร็วเกินไปถ้าจะเปลี่ยนสถานะ ..แต่ฉันก็มีความสุขดีกับตอนนี้ เพราะอย่างน้อยฉันก็ยังมีเขา ที่คอยอยู่ข้างๆฉันในเวลาที่ฉันท้อใจ
"กลับมาแล้วเหรอ"
"พะ พี่ลู่"
ฉันผงะไปด้านหลังอย่างตกใจเมื่อจู่ๆพี่ลู่ก็โผล่มาทันทีที่เปิดประตู และมากไปกว่านั้นฉันดันหงายไปข้างหลัง ดีที่พี่ลู่เอื้อมมือมาเกี่ยวเอวของฉันไว้ได้ทัน ไม่งั้นฉันคงหัวฟาดพื้นไปแล้ว
"ขอบคุณค่ะพี่ลู่"
"-/////////-"
พี่ลู่ไม่ได้พูดอะไร เขาดันตัวเองออก กระแอมอยู่หลายต่อหลายครั้ง แถมแก้มขาวๆของเขามันยังขึ้นสีอีกต่างหาก ไม่สบายหรือเปล่านะ?
"กินข้าวมาหรือยัง"
"เอ๋? คะ อะไรนะคะ"
"-_- ถามว่ากินข้าวมาหรือยัง แค่นี้ฟังไม่รู้เรื่องเหรอ"
ฉันมองพี่ลู่ที่ทำหน้าดุใส่ ส่ายหน้าตอบเขาเบาๆ "ยังค่ะ"
"ก็แค่นั้น เข้ามาในครัวสิ"
ฉันมองตามพี่ชายของตัวเองที่วันนี้แปลกไปอย่างสิ้นเชิง เมื่อเช้ายังเหมือนจะโกรธฉันอยู่เลย แต่ทำไมตอนเย็นถึงได้ ..แปลกๆแฮะ
แต่เมื่อเดินมาถึงที่ห้องครัว ฉันก็รู้สึกว่ามันคงไม่แปลกอะไรเท่าไหร่ พี่ลู่ไม่ได้อารมณ์ดีเพราะฉันหรอก ที่เขาอารมณ์ดี มันเป็นเพราะผู้หญิงที่สวมผ้ากันเปื้อนของฉัน ยืนอยู่ในตำแหน่งของฉัน ข้างๆกับ ..พี่ชายของฉันคนนั้น
"ซอฮยอน กลับมาแล้วเหรอคะ"
"อะ อื้ม"ฉันพยักหน้า มองโชรงที่ยิ้มหวานทักทาย "ชะ โชรงมาทำอะไรเหรอ"
"เสียมารยาท"
ฉันมองพี่ลู่ที่เอ็ดฉันเสียงดัง "ขอโทษค่ะ หนูแค่แปลกใจว่าทำไมโชรงถึงมาอยู่ที่บ้านเรา"
"ไม่เป็นไรหรอกค่ะพี่ลู่"โชรงพูด หันมามองฉัน "ซอกลับมาเหนื่อยๆ หิวหรือเปล่า โชรงทำกับข้าวเสร็จแล้วนะ"
"ดะ ดีเลย ฉันกำลังหิวเลย"ฉันยิ้มเจื่อนๆ เดินไปหยิบจานชามเหมือนที่ทำทุกวัน แต่โชรงกลับดึงมือของฉันออก "เห๋"
"ซอไปนั่งเถอะ เดี๋ยวโชรงทำเอง"
"...ขะ ขอบคุณนะ"
"ยินดีอยู่แล้ว"
ฉันมองเธอที่ยิ้มส่งมาให้อย่างจริงใจ มองคนข้างๆก่อนจะรู้สึกอิจฉาลึกๆ ..ทำไมพี่ลู่ถึงยิ้มให้โชรงแบบนั้น ทำไมถึงลูบหัวโชรงแบบนั้น ทำไม ..ถึงอบอุ่นกับโชรงได้มากขนาดนั้นกัน
"พรุ่งนี้เลิกเรียนกี่โมงครับโชรง"
"อืม เที่ยงครึ่งค่ะ"
"ไปดูหนังกันดีไหม"
"ดีค่ะดี"
ฉันก้มหน้ามองพื้นโต๊ะ ไม่กล้าที่จะเงยหน้าขึ้นมา ฉันไม่อยากเห็นเลย ว่าพี่ลู่อ่อนโยนกับโชรงมากแค่ไหน จนกระทั่งตอนกินข้าว ก็มีเพียงแค่เขาสองคนที่คุยกัน เหมือนกับว่าฉันไม่ได้อยู่ตรงนี้ด้วยซ้ำ
เคร้ง
ฉันวางช้อนลงกับจาน ก่อนจะลุกขึ้นยืน
"ซอ อิ่มแล้วเหรอ"
"..ขอโทษนะโชรง ตอนนี้ไม่ค่อยหิวแล้วล่ะ เหนื่อยๆ อยากนอนพักมากกว่า"
"อ้าว เสียดายจัง เหลืออีกเยอะเลย"
ฉันฝืนยิ้มให้กับเธอ มองผ่านไปยังพี่ลู่ที่มองฉันนิ่งๆ "หนูขอตัวไปนอนก่อนนะคะ"
"ไปสิ"
ฉันเดินขึ้นมาในห้องของตัวเองด้วยอารมณ์ความรู้สึกแปลกๆ ทิ้งตัวลงบนที่นอนกว้างก่อนจะหลับตาลงช้าๆ
"พี่ลู่สัญญากับหนูได้ไหม ว่าถ้าเกิดโตไป ถ้าพี่ลู่จะมีแฟน พี่ลู่ก็ต้องให้ความสำคัญกับหนูด้วย"
"หืม?"
"ต้องรักหนูเท่าๆกับที่พี่ลู่รักแฟน ไม่สิ ต้องรักหนูมากกว่าแฟนของพี่ลู่นะ"
"แก่แดดจังนะเรา"
"หนูรักพี่ลู่นะ พี่ลู่คือพี่ชายที่ดีที่สุดในโลกเลย"
"พี่ก็รักหนูเหมือนกันนะน้องสาว สัญญา ว่าหนูจะเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุดสำหรับพี่"
คำสัญญาที่ฉันจำได้ดีไม่เคยลืม ไม่เคยเลือนหายไปทำให้ฉันได้แต่ถอนหายใจออกมา รู้สึกอยากจะร้องไห้ขึ้นมาซะดื้อๆ
"ดูเหมือนว่า ..พี่ลู่จะให้ความสำคัญหนูน้อยเกินไป"
...
"ตอนนี้พี่ลู่ ..รักโชรงมากกว่าหนูอีก"
(Luhan)
ผมกลับมาที่บ้านหลังจากที่ไปส่งโชรงมา ตอนนี้เกือบสามทุ่มแล้ว ในบ้านเงียบมากผิดปกติ เพราะในทุกๆวันซอฮยอนจะมานั่งอ่านหนังสืออยู่ข้างล่างพร้อมกับเปิดเพลงไปด้วย แต่วันนี้กลับไม่เห็น
ไม่เห็นตั้งแต่ที่เดินหนีออกไปกลางวง
รู้สึกไม่ดีอยู่ใช่ไหม ..พี่ขอโทษนะที่พี่ผิดสัญญาอีกแล้ว
ผมเปิดเข้าไปในห้องฝั่งตรงข้ามเบาๆ ก่อนจะถอนหายใจออกมาเมื่อเห็นว่าเจ้าของห้องกำลังนอนหลับอยู่ อาจจะเป็นเพราะเหนื่อย หรืออะไรก็ตามแต่
ดูเธอรู้สึกไม่ค่อยดีเท่าไหร่นัก
"หือ?"
ผมมองหัวเข่าของซอฮยอนที่มีพลาสเตอร์ยาแปะอยู่ มากไปกว่านั้นมันมีเลือดไหลซึมออกมา ผมแทบจะโผเข้าไปในทันที แต่เพราะกลัวว่าจะทำให้น้องตื่น เลยเดินเข้าไปเบาๆ แกะพลาสเตอร์ออกพร้อมกับทำแผลให้ใหม่
คงจะไปซุ่มซ่ามที่ไหนอีกแล้วสินะ
"อืม.."
เสียงหวานร้องออกมาเบาๆเมื่อผมขยับจัดท่าให้เธอนอนสบายๆ ดึงผ้านวมขึ้นมาคลุมร่างของเธอก่อนจูลบหัวเธอเบาๆ พอดีกับที่โทรศัพท์ของซอฮยอนสั่นเพราะมีข้อความเข้า และผมก็เป็นพี่ชายที่เสียมารยาทอีกครั้งเมื่อผมเปิดดูข้อความนั้น
'หลับหรือยัง ..คืนนี้ฝันดีนะ ขอบคุณมาก ที่เลือกพี่ ..แอล'
ผมกดข้อความลบทันทีหลังจากอ่านจบ รู้สึกเหมือนถูกอะไรสักอย่างมาตีที่หัวจนมันมึนไปหมด มองหน้าของซอฮยอนก่อนจะแตะที่แก้มของเธอเบาๆ
"ถ้าเราไม่ได้เป็นพี่น้องกันก็คงดี"
...
"พี่จะบอกกับทุกๆคน ..ซอฮยอนเป็นของพี่"
แต่ผมทำไม่ได้จริงๆ..
(Kai)
ผมส่งถุงกระดาษใบใหญ่ให้กับยุนอาที่ยืนหน้ามุ่ยอยู่หน้าบ้านหลังเล็กๆที่เธอพยายามจะปิดผมแต่ผมก็สืบหาจนเจอ
"อะไร"
"เสื้อผ้า"
"แล้วไง"
"เปลี่ยนซะ แล้วก็ไปเรียนด้วยกัน"
"ทำไมฉันต้องไป"ยุนอาพูด ดึงถุงกระดาษไปถือก่อนจะปากลับมาหาผม "เลิกยุ่งกับฉัน ฟังไม่เข้าใจหรือไง"
ผมถอนหายใจอย่างแรง พยายามใช้ความอดทนให้ถึงที่สุด "ฟังฉันไม่ได้เหรอ"
"ไม่มีทาง เลิกยุ่งวุ่นวายกับชีวิตฉัน ไม่ต้องมาสนใจ จะต้องให้บอกอีกกี่ครั้ง ว่าฉันเกลียดนายคิมจงอิน"
"อิมยุนอา เธอน่าจะรู้นะว่าฉันเป็นคนยังไง ฟังนะ ถ้าเธอไม่รับเสื้อผ้านี่ไปเปลี่ยนแล้วไปเรียนกับฉัน สาบานได้ว่าฉันจะเข้าไปเปลี่ยนให้เธอเอง"
"นี่นายพูดไม่รู้เรื่องหรือไง"
"เธอต่างหากที่พูดไม่รู้เรื่อง"ผมตะคอกกลับ มองอย่างจริงจัง "เอาสิ เธอกล้าเสี่ยงไหมล่ะ ฉันทำจริงแน่"
ยุนอาเม้มปากแน่น สุดท้ายเธอก็ต้องยอมเอาถุงในมือของผมไปจริงๆ
"อย่าคิดหนีหรือล็อคบ้านล่ะ เธอน่าจะรู้ว่าฉันทำอะไรได้บ้าง"
ผมยิ้มมุมปากเมื่อเห็นท่าทีปึงปังของเธอ ไม่เปลี่ยนไปเลยสักนิด ยัยเด็กนี่
"มันเกิดอะไรขึ้นวะเนี่ย"
ผมพึมพำเบาๆ มองสภาพบ้านหลังเล็กหลังนี้ด้วยความรู้สึกสับสน เมื่อก่อนยุนอาไม่ได้อยู่บ้านหลังนี้ และไม่ได้อยู่คนเดียวด้วย เธออยู่กับครอบครัวของเธอ แต่เท่าที่ผมสืบมา ตอนนี้เธออยู่ที่นี่คนเดียว แถมยังดร็อปเรียน ทำงานอย่างหนักอีกด้วย
มันเกิดอะไรขึ้นในช่วงที่เธอหายไปกันนะ
"ฉันต้องรู้ให้ได้"
Tru Tru Tru
ในขณะที่กำลังคิดอะไรเพลินๆ โทรศัพท์ของผมก็มีสายเรียกเข้าขึ้นมา ผมเลยหยิบขึ้นมารับโดยไม่ได้ดูเบอร์โทรเข้าเลยด้วยซ้ำ คงไม่พ้นไอ้ลู่ หรือไม่ก็ไอ้ฉะ..
(พี่ไค)
"โบมีเหรอ"
ผิดคาดแฮะ
(ตอนนี้พี่อยู่ไหน มาหาโบมีได้ไหม)
"..ขอโทษทีนะ พอดีพี่ไม่ค่อยว่าง ไม่สิ พี่มีธุระด่วน"
(สำคัญมากไหมคะ)
"สำคัญมากสิ ขอโทษด้วยนะโบมี เอาไว้ค่อยคุยกัน"
แล้วผมก็ตัดสายไปในทันที เฮ้อ นี่คืออีกเรื่องที่น่าหนักใจของผม ก็รู้ล่ะนะว่าผมมันโคตรจะเลวเลยที่ทำแบบนี้กับผู้หญิงที่ไม่รู้เรื่องอะไร แต่ผมไม่ได้รักเธอจริงๆ แต่มันก็เลิกกับเธอไม่ได้ ไม่รู้เหตุผลเหมือนกันว่าทำไม อาจจะเป็นเพราะแม่ผมชอบโบมีล่ะมั้ง ท่านเห็นดีเห็นงามด้วยที่ผมคบกับโบมี เลยตัดปัญหาโดยการคบกับโบมีไปซะ ไม่งั้นแม่ก็หาผู้หญิงมาให้ผมอยู่เรื่อย
ถ้าหามาให้ธรรมดาก็โอเคอยู่หรอกนะ แต่ถ้าจะให้จริงจังด้วยน่ะ ..ไม่เอาหรอก ผมไม่ชอบ
"เสร็จแล้ว"
"ดีมาก"
ผมยิ้มอย่างพอใจเมื่อได้ยินเสียงเหวี่ยงๆของยุนอาที่เดินออกมาด้วยชุดที่ผมเพิ่งซื้อให้ "ถ้าคราวหลังฉันเห็นเธอใส่กระโปรงสั้นเท่ากางเกงในอีกล่ะก็ ฉันจัดการเธอแน่"
"ย๊า นายไม่มีสิทธิมาก้าวก่ายชีวิตของฉัน"
"ฉันจะทำ"
"นายนี่มันพูดไม่รู้เรื่อง ต้องให้บอกอีกครั้ง ว่าฉันเกลียดนาย เกลียดๆๆๆๆ เลิกยุ่งกับฉันสักที"
"เสียใจด้วย"
"ทำไมจงอิน ..นายยังสร้างความวุ่นวายให้ฉันไม่พออีกเหรอ เลิกทำแบบนี้สักทีเถอะ"
"ฉันเลิกยุ่งกับเธอไม่ได้ยุนอา"
"ทำไม"
"เพราะฉันรักเธอไงยัยโง่"
ผมรักใครไม่ได้อีก ผมจริงจังกับใครไม่ได้อีก เพราะคนที่ผมจะรักและจริงจังด้วย ก็มีแค่อิม ยุนอาเท่านั้นแหละ
Don't Relations เปิดจองแล้ว คลิ๊ก
เหมือนเรื่องจะเป็นแอลซอ #ยังหรอกๆ ยังอีกยาวไกล
เอ๊ะ! แต่ไม่แน่หรอกนะ ก็ในเมื่อพระนางเขาเป็นพี่น้องกันนี่นา T^T
ความคิดเห็น