คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : MY FIRST LOVE :: CHAPTERS 7
Chapters 7
(Chanyeol)
ผมเดินเข้าไปในบ้านของยุนอาอย่างคุ้นเคย มองไปรอบๆบ้านที่เงียบและไม่มีคนก่อนจะเดินขึ้นไปที่ชั้นสอง เห็นแสงไฟลอดออกมาจากห้องของยุนอาเลยเปิดประตูเข้าไป
"อ้าว ชานยอล"
เจอกับเซฮุนที่กำลังถือกะละมังใบเล็กเอาไว้พอดี "นายอยู่นี่เหรอ"
ผมแกล้งถาม ทั้งๆที่รู้คำตอบอยู่แล้ว
"อื้ม พอดีว่ายุนไม่สบาย ฉันก็เลยต้องมาส่งก่อน"
"นายกลับไปเถอะ ยุนเป็นแฟนฉัน เดี๋ยวฉันดูแลเอง"
"แหม หึงหรือเปล่าเนี่ย"
"ไร้สาระน่า"
ผมพูดยิ้มๆ แต่ในใจไม่ได้ยิ้มด้วยหรอกนะ มันก็ไม่เชิงหึงแต่ผมก็แค่อิจฉา ..ยุนอาไม่สบาย แต่ผมกลับไม่รู้เรื่องเลยทั้งๆที่ผมเป็นแฟนเธอ ก็รู้หรอกนะว่ามันเป็นเพราะอะไร
เป็นแฟน แต่ไม่ได้เป็นคนที่รักนี่
"นายกลับไปเถอะ ซอฮยอนไม่รู้ป่านนี้ถึงบ้านหรือยัง"
"ฮะ? ก็ฉันบอกให้ซอกลับตั้งแต่ห้าโมงครึ่งแล้ว นี่มันจะทุ่มนึงอยู่แล้ว ป่านนี้ถึงแล้วมั้ง"
"เหรอ.. แล้วคนที่ฉันเจอตอน 6 โมงครึ่งที่โรงเรียนเป็นใครกันล่ะ"
"นี่หมายความว่าซอยังไม่กลับเหรอ"
"ก็คงงั้น"
"ชานยอล งั้นฉันไปก่อนนะ ยุนอาหลับอยู่ ยังไงก็ฝากด้วย"
"ไม่ต้องฝากหรอก ยุนอาเป็นแฟนฉัน"
"อื้มๆ"
แล้วเซฮุนก็วิ่งออกไปอย่างรีบร้อน ผมถอนหายใจเบาๆ หันกลับเข้าไปในห้องของยุนอา ร่างบางที่นอนอยู่บนเตียงไม่นอนหลับอย่างที่เซฮุนคิด ตัวของเธอกำลังสั่น ผมได้แต่ยืนมองอยู่อย่างนั้น
"เซฮุนไม่เคยสนใจฉันเลย"
"...อืม"
"เขาจะไม่ไปไหน ถ้านายไม่มา ชานยอล นายมาทำอะไรที่นี่"
"..ก็เธอไม่สบายนี่"ผมพูดนิ่งๆ ยุนอาลุกขึ้นนั่ง หน้าของเธอแดง ปากก็แดง คงเป็นเพราะพิษไข้ "ไม่สบาย ทำไมไม่บอกฉัน"
"ไม่จำเป็น ฉันไม่ได้อยากรบกวนนาย"
ผมถอนหายใจออกมาเบาๆ นั่งลงบนเตียงข้างๆพร้อมกับส่งผ้าเช็ดหน้าให้เธอ "เช็ดน้ำตาเถอะ จะร้องทำไม"
"ไม่ต้องมายุ่ง"
พลั่ก
ผมถูกผลักกระเด็นจนตกลงมาที่พื้น ยุนอามีแววตาตกใจเล็กน้อย แต่ก็เบือนหน้าหนีไปทางอื่น ผมมองมือตัวเองรู้สึกเคล็ดนิดหน่อย
"ไม่อยากรบกวนฉัน แต่รบกวนไอ้ฮุนไม่เป็นไรงั้นเหรอ"
"เลิกพูดมากแล้วก็กลับไปได้แล้ว"
"...เลิกเถอะ"
"อะไร"
"เลิกทำร้ายตัวเองทียุนอา!!!!!!!!"ผมขึ้นเสียงดังแบบที่ไม่เคยทำมาก่อน ลุกขึ้นยืนมองหน้าเธอ "เธอก็รู้ ว่าไม่ว่าเธอจะทำยังไง ไอ้ฮุนมันก็ไม่มีวันสนใจเธอ คนเพียงคนเดียวที่ไอ้ฮุนมันรักก็คือซอฮยอน ไม่ใช่เธอ ..เธอย่าลืมสิ ว่าเธอเป็นแฟนฉันอยู่นะ"
"นายก็รู้ว่ามันเพราะอะไรชานยอล"
"..."
"ฮึก นายไม่เข้าใจฉัน ไม่เคยเข้าใจฉันเลย"
"เหรอ"ผมพูดเบาๆ เดินไปบีบไหล่ของเธอ "เธอรู้ไหมยุนอา ที่เธอบอกว่าฉันไม่เข้าใจเธอ มันไม่ใช่เลย ..กลับกันฉันคือคนที่เข้าใจเธอทุกอย่าง เข้าใจดีด้วย"
"ไม่"
"ฟังฉัน ..เวลาที่คนที่เรารักเขามองข้ามเราไป ต่อให้เราจะเจ็บแค่ไหน เขาก็ไม่เคยมอง ไม่เคยจะมีใจให้ ฉันรู้ว่ามันเสียใจ มันเจ็บมากแค่ไหน เพราะฉันเองก็เป็นอยู่!!!!"
"..."
"เธอเอาแต่คอยตาม คอยมอง คอยแคร์ไอ้ฮุน ในขณะที่ฉันได้แต่มองดูเธอ หวังว่าเธอจะสนใจฉันบ้าง แต่มันก็ไม่เลย เธอไม่เคยสนใจฉัน เหมือนที่ไอ้ฮุนมันจะไม่มีวันสนใจเธอนั่นแหละ"
พูดจบผมก็เดินออกมาจากห้อง เดินออกไปเพื่อจะกลับไปที่บ้าน เมื่อพ้นรั้วบ้านของเธอ ผมก็ยกมือขึ้นลูบหน้าตัวเอง เจ็บที่ใจ รวมไปถึงที่ข้อมือ ..มันคงจะเคล็ดแล้วจริงๆ
เจ็บที่ไหน มันก็คงไม่เท่าที่ใจ ..ผมควรจะทำยังไง
ผมเหนื่อยแล้วล่ะ..
(Sehun)
ผมกดโทรศัพท์หาซอฮยอนอีกหลายต่อหลายครั้งแต่เธอก็ไม่รับโทรศัพท์ ผมวิ่ง วิ่งออกมาตั้งแต่ที่หน้าโรงเรียนจนใกล้จะถึงบ้านของเธอ เพราะแท็กซี่ที่ผมนั่งมาดันมาเสียเอากลางทาง จะหารถคันใหม่ก็ไม่มี ตอนนี้ก็เกือบจะสามทุ่มแล้ว แต่ผมยังไม่ถึงบ้านเธอเลย
เธอจะโกรธผมไหมนะ ที่ปล่อยให้รออยู่คนเดียว..
"แฮ่กๆ"
ผมวิ่งมายืนหอบตัวโยนอยู่ที่หน้าบ้านของเธอ กดออดรัวๆ หวังให้เป็นซอฮยอนที่ออกมาเปิดประตู แต่เมื่อประตูเปิดออก ผมกลับได้แต่มองอย่างอึ้งๆ
"อ้าว นายเองเหรอ"
"ดีโอ ..ทำไมนายมาอยู่ที่นี่ล่ะ"ผมถาม ชะโงกออกไปมองเลขที่บ้าน ก็นี่บ้านของซอฮยอนนี่นา
"ฉันอยู่ที่นี่แล้วทำไมเหรอ"ดีโอพูด มองหน้าผมอย่างสงสัยก่อนที่เขาจะดีดนิ้ว "อ้อ! นายเองสินะ แฟนยัยนั่น"
"หือ?"
"ยัยนั่นนอนหลับไปแล้วล่ะ"
"- -??"
"เอ้า ทำหน้างงอีก ..ถ้านายมาหาซอฮยอนน่ะ ฉันจะบอกว่ายัยนั่นนอนหลับไปแล้ว"
"นาย ..อยู่บ้านเดียวกันกับซองั้นเหรอ"
"ก็เพิ่งมาอยู่ได้แค่ไม่กี่วัน พ่อกับแม่ของฉันรู้จักแม่ยัยนั่นน่ะ แล้วอีกอย่าง นายไม่ต้องห่วงหรอกนะ ผู้หญิงอย่างนั้น ฉันไม่สนใจอยู่แล้ว"
"..อืม ถ้างั้นฉันกลับก่อน แล้วเดี๋ยวค่อยมาหาซอฮยอนพรุ่งนี้"
"อืม ฉันคงไม่ต้องบอกยัยนั่นใช่ไหมว่านายมา"
"ไม่เป็นไร"
เมื่อผมพูดจบดีโอก็พยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะปิดประตู เดินกลับเข้าไปในบ้าน ผมเองก็เดินออกมาเพื่อจะกลับไปที่บ้านเหมือนกัน
ดีโออยู่ที่บ้านกับซอฮยอนงั้นเหรอ.. หืม มันคงไม่มีอะไร
ผมกลับเข้ามาที่บ้านด้วยสภาพปวดเมื่อยไปหมด เฮ้อ ..วิ่งอย่างกับวัวบ้าเลยแฮะเรา
"โอป้า!!!"
"อเลน่า ยังไม่นอนอีกเหรอ"
ผมหันไปมองที่มุมบันได เด็กผู้หญิงตากลมโตยืนกอดตุ๊กตาหมีมองมาที่ผม เธอก็คือน้องสาวของผมเอง 'โอ อเลน่า' ตัวเล็กเดินมาหาผม กอดขาผมแน่น
"ทำไมโอป้าเพิ่งกลับ เรน่าเพิ่งให้คุณแม่บ้านกลับไปเองนะ"
"ขอโทษที พอดีโอป้าติดธุระนิดหน่อย"ผมพูด ดึงร่างน้องสาวขึ้นมานั่งบนตัก ลูบผมนุ่มเบาๆ "แล้วทำไมถึงยังไม่นอน พรุ่งนี้ไปโรงเรียนนะ"
"ยังไม่ง่วง คิดถึงคุณพ่อกับคุณแม่"
"แหม เดี๋ยวปิดเทอมก็ค่อยไปหาก็ได้"ผมพูด จิ้มแก้มพองๆนี่เบาๆ ผมอยู่ที่บ้านกับน้องสาวแค่ 2 คนน่ะ พ่อกับแม่ไปอยุ่ที่ต่างประเทศกันถาวร บางทีเวลาผมไม่อยู่บ้าน อเลน่าก็โทรเรียกคุณแม่บ้านมาอยู่เป็นเพื่อน น้องของผมตอนนี้เรียนอยู่เกรด 5 อเลน่าติดผมมาก เธอถึงได้ตามมาอยู่กับผมที่นี่
"โอป้า"
"หืม?"
"ทำไมโอป้าดูเหนื่อยๆ"
"ก็โอป้าเหนื่อยไง งานเยอะ"
"วันเสาร์เราไปเที่ยวกันนะ"
"ที่ไหน"
"ล็อตเต้เวิร์ล เรน่าอยากไปสวนสนุกแหละ"
ผมยิ้ม ขยี้หัวน้องสาวอย่างเอ็นดูก่อนจะนึกขึ้นมาได้ "ไปสิ!! แต่โอป้าขอพาเพื่อนไปด้วยนะ"
"เอ๋? โอป้าเพิ่งเข้าเรียนแค่ 2 อาทิตย์เอง มีเพื่อนแล้วเหรอ"
"-_- พูดเหมือนโอป้าไม่น่าคบเลยนะเรน่า"ผมยิ้ม "ความจริงก็ไม่ใช่เพื่อนหรอก แต่เป็นว่าที่พี่สะใภ้ของเรน่านั่นแหละ"
"เห๋ ไม่จริงน่า"
"จริงๆ"
"อย่างนี้ต้องจัดการขั้นเด็ดขาดซะแล้ว"
"อย่าคิดจะทำอะไรแผลงๆนะ"
"ไม่ทำอะไรหรอกน่า เรน่าก็แค่อยากรู้จัก อยากจะรู้ว่าเหมาะสมกับโอป้าหรือเปล่าแค่นั้นเอง หวังว่าแฟนโอป้าจะเป็นผู้หญิงนะ"
"เรน่า ก็ต้องเป็นผู้หญิงสิ"ผมพูดเสียงดัง มองหน้าตัวแสบที่หัวเราะคิกคัก "ร้ายนักนะเรา ขึ้นไปนอนได้แล้ววววววว"
"โอป้า >< เดี๋ยวตก"
ผมอุ้มตัวเล็กไว้ในอ้อมแขน เหวี่ยงไปเหวี่ยงมา ก่อนจะเดินขึ้นไปข้างบน
เชื่อผมสิ ..แล้วอเลน่าจะต้องชอบซอฮยอน
...
เหมือนที่ผมชอบ
ความคิดเห็น