คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : My Angel : : CHAPTERS 7
Chapters 7
อากาศด้านนอกเริ่มมีการเปลี่ยนแปลงเป็นสัญญาณบอกว่าเริ่มจะเข้าสู่ฤดูกาลใหม่แล้ว ซอฮยอนนั่งเหม่อมองออกไปข้างนอก ถอนหายใจออกมาหลายต่อหลายครั้ง จนเซฮุนอดที่จะถามไม่ได้
“นี่ ยัยกระดานโต้คลื่น”
“...”
“เป็นอะไรของเธอ เฮ้อๆๆๆๆ หลายครั้งแล้วนะ”เขาพูดพลางเช็ดผมไปด้วย
ซอฮยอนหันมามองเขาด้วยสายตานิ่งๆ เธอส่ายหน้าเล็กน้อยเป็นคำตอบ
“เห๊อะ แปลก บอกไม่ได้เป็นอะไร แต่ฉันเห็นเธอนั่งซึมมาตั้งแต่วันที่เธอพาฉันไปวิ่งทำความดีมาแล้วนะ”
“ก็บอกว่าไม่ได้เป็นอะไรไง”
“โกหกชัดๆ เป็นอะไร บอกมานะ”
“เบื่อนายมั้งไอ้เด็กโข่ง เซ้าซี้อยู่ได้”
“หน็อยแน่ เบื่อฉันงั้นเหรอ ฉันก็เบื่อเธอเหมือนกันนั่นแหละ”
“...อืม ก็รีบๆทำความดีให้ครบสิ”
เซฮุนหยุดพูด มองแผ่นหลังของเธอด้วยความแปลกใจ ตั้งแต่เมื่อวันก่อน กลับมาซอฮยอนก็มีท่าทางแปลกๆ ไม่พูดไม่จา เอาแต่นั่งเหม่ออยู่คนเดียว เขากวนกลับ เธอก็ไม่ค่อยตอบโต้มาเหมือนทุกวัน
เซฮุนคว้ากระเป๋ากีตาร์ขึ้นมาสะพาย เดินไปใกล้เธอ ก่อนจะเอามือวางบนหัวของเธอ
“อะไรของนายอีกล่ะ”
“เบื่อใช่ไหม”
“อือ..”
“ฉันจะออกไปทำงาน”
“ก็ไปสิ”เธอพูดแล้วซบหน้าลงกับท่อนแขนของตัวเอง
เซฮุนมองยิ้มๆแล้วดึงแขนเธอขึ้นมา
“อะไรเล่าไอ้เด็กโข่ง”
“ไปด้วยกันเถอะ”
“ว่าไงนะ!!!!”ซอฮยอนเด้งตัวขึ้นยืนทันทีที่เขาพูดจบ “นะ นายให้ฉันไปด้วยเหรอ ที่ทำงานของนาย”
“เห็นแก่ที่เธอบ่นว่าเบื่อไง ..จะไปไหมล่ะ”
“ไปๆๆๆๆๆๆ”
“แหม พ่อได้ออกข้างนอกนี่ร่าเริงเชียวนะ”
“ชิ”เธอผลักเขาเบาๆ “ก็มันน่าเบื่อนี่นา อยู่แต่ในห้อง เจอแต่หน้านาย”
“นี่สรุปเบื่อฉันจริงๆเหรอเนี่ย”
“..ก็นิดนึง”เธอตอบแล้วยิ้มกว้าง “แต่ตอนนี้ไม่เบื่อแล้ว”
“หึๆ ตัวแสบเอ๊ย”
เขายิ้มแล้วดึงมือเธอมาจับเบาๆ “ไปกันเถอะ”
“ทะ ทำไมต้องจับมือด้วยล่ะ”
“ฉันกลัวเธอจะก่อเรื่องน่ะสิ”
“แล้วนายไม่กลัวออกไปคนมองว่านายบ้าเหรอ เดินจับมือฉัน แต่คนอื่นไม่ได้เห็นฉันนะ”
“อืม”เขาลากเสียงยาวอย่างครุ่นคิด ก่อนจะเอามือของเธอใส่เข้าไปในกระเป๋าเสื้อฮู้ดที่สวมอยู่ “งั้นแบบนี้คนก็จะมองว่าฉันเดินเอามือล้วงกระเป๋าใช่ไหม”
“-/////-“
“ไปกันได้แล้ว”
“อื้ม”
ใบหน้าของทั้ง 2 คนเปื้อนรอยยิ้มเหมือนๆกัน ..เขาไม่รู้ว่าเพราะอะไร ทำไมถึงได้อยากจะจับมือเธอ ส่วนเธอ ..ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าอาการที่เป็นอยู่หมายความว่ายังไง และที่สำคัญ
ทำไมเธอถึงได้รู้สึกอุ่นที่มือขนาดนี้นะ
เซฮุนและซอฮยอนเดินจับมือกันมาตลอดทางจนมาถึงร้านอาหาร เซฮุนยังคงไม่ยอมปล่อยมือจากซอฮยอน แม้ว่าจะเดินเข้ามาในร้านแล้ว
“เดี๋ยวเธอก็นั่งรออยู่แถวๆนี้ก่อนแล้วกันนะ”
และในที่สุดเขาก็ต้องปล่อยมือเธอเมื่อถึงเวลาที่เขาจะต้องไปเตรียมตัว
“อื้ม ได้”
“แล้วเดี๋ยวไปหาอะไรอร่อยๆซื้อกลับไปกินกัน”
“อื้ม”
“อย่าก่อเรื่องล่ะ”
“ฉันไม่ใช่เด็กนะ ไอ้เด็กโข่ง”
“อ้อเหรอ”
เธอเตรียมหลบมือของเขาที่ทำท่าเหมือนจะมาขยี้หัวเธอเหมือนเช่นเคย แต่แล้วมือของเซฮุนก็ชะงักค้างกลางอากาศเมื่อจู่ๆเสียงหวานใสก็ดังขึ้นเสียก่อน
“ฮุน”
“ยุนอา”เซฮุนหันกลับไปมองยุนอาทันทีที่เธอเดินเข้ามา
“นึกว่าจะมาไม่ได้ซะอีก แล้วนี่เป็นไง ไหวไหมเนี่ย”ยุนอาพูดแล้วเขย่งเอาหลังมือทาบที่หน้าผากของเซฮุน
ซอฮยอนยืนมองคนทั้งคู่ที่ยืนคุยกันอย่างสนิทสนม โดยลืมไปแล้วล่ะมั้ง ว่าเธออยู่ตรงนี้ ..เธอเผลอยกมือขึ้นมากุมที่หัวใจตัวเอง และในที่สุดเธอก็เดินออกไปจากตรงนั้น
ซอฮยอนเดินอย่างไร้จุดหมายปลายทางไปเรื่อยๆ จนได้ยินเสียงดนตรีจากที่ที่ไม่ไกลนัก เธอเดินตามเสียงไป จนกระทั่งพบกับคนที่คุ้นเคย
“พี่คริส”
คริสหยุดเล่นกีตาร์แล้วหันไปมองที่ต้นเสียงอย่างแปลกใจระคนดีใจ “ซอฮยอน”
เธอเดินเข้าไปนั่งใกล้ๆกับพี่ชาย แล้วเอนหัวซบที่ไหล่ของเขา “ดีใจจังที่เจอพี่”
“มาทำอะไรที่นี่ อ้อใช่! เซฮุนทำงานที่นี่นี่นา”
“อื้อ”
คริสมองน้องสาวที่มีท่าทางแปลกๆ เขาวางกีตาร์ไว้ข้างๆแล้วประคองหน้าของซอฮยอนเบาๆ “เป็นอะไร เกิดอะไรขึ้น”
เธอมองหน้าพี่ชายแล้วขบริมฝีปากตัวเองเบาๆ
“พี่”
“หืม?”
“พี่เคยรู้สึก ..หวิวๆในท้อง ใจเต้นแรง มือไม้สั่นแล้วก็เหมือนทำอะไรไม่ถูกเวลาที่อยู่ใกล้ๆกับคนๆหนึ่ง แล้วจู่ๆ ก็รู้สึกเหมือนตกลงมาจากที่สูง เหมือนว่าหัวใจจะเต้นช้าลง แขนขาก็ดูจะไร้เรี่ยวแรงไปหมด เมื่อเห็นเขาอยู่กับคนอื่นที่ไม่ใช่เรา..”
“นี่ไปเป็นแบบนี้กับใครเนี่ย”
“ปะ เปล่าๆๆๆ เปล่านะ วันนี้ฉันดูหนังน่ะ ก็เลยมาถามพี่ ว่าไอ้อาการพวกนี้มันคืออะไร พี่เคยเป็นไหม”ซอฮยอนรีบปฏิเสธอย่างรวดเร็ว เพราะถ้าคริสรู้ล่ะก็ ..ไม่ดีแน่ๆ
“เคยสิ”คริสพูดแล้วมองไปข้างหน้าอย่างเหม่อลอย “ตอนนี้พี่ก็เป็น ..แต่ที่แย่ยิ่งกว่าก็คือ”
“...”
“การที่พี่ไม่อยากให้คนที่พี่ดูแลอยู่ในตอนนี้ ทำความดีให้ครบร้อยครั้ง”
“พี่..”
“พี่รู้ว่ามันแย่มาก”เขาพูดแล้วหัวเราะออกมาเบาๆอย่างสมเพชตัวเอง “พี่เป็นเทวดา ต้องทำให้มนุษย์ทำความดี แต่พี่กลับไม่อยาก ..พี่ไม่อยากให้เธอคนนั้นทำความดีเลยสักวัน พี่อยากจะอยู่แบบนี้ไปเรื่อยๆ”
“มันคืออะไรเหรอ อาการแบบนี้”
“มันคือความรัก”
“ความรัก..”
ซอฮยอนทวนคำของพี่ชายเบาๆ แล้วนึกถึงคำพูดที่ป้าของเธอเคยพูดเอาไว้เมื่อครั้งแรกที่เธอได้เจอกับเซฮุน
“อดทนหน่อยนะซอฮยอน ดูแลเขาให้ดีๆ แล้วสักวัน เขาจะทำให้หลานได้รู้จักกับอะไรมากขึ้น”
นี่สินะคือสิ่งที่ป้าบอกไว้กับเธอ
เขาทำให้เธอได้รู้จักกับความรู้สึกที่แปลกใหม่ ซึ่งเรียกว่า ‘ความรัก’
“ยัยกระดานโต้คลื่น”
“...”
“เฮ้ ยัยกระดานโต้คลื่น เธออยู่ไหนน่ะ”
“...”
“ซอฮยอน!!”
“ฮุน”
เซฮุนสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงของยุนอา ตอนนี้เขาเลิกงานแล้วเลยมาหาซอฮยอนที่ห้องเก็บของเก่าของร้าน เพราะบอกว่าให้ซอฮยอนรออยู่ตรงนี้ แต่ก็ไม่เห็นวี่แววของนางฟ้าตัวแสบเลย
“มีอะไรหรือเปล่ายุน”
“ฮุนว่างไหม รีบกลับบ้านหรือเปล่า”
“เอ่อ”เขาอึกอัก สายตาก็มองหาซอฮยอน
“ฮุน”
“ว่างๆๆ มีอะไรเหรอ”
“ยุนมีเรื่องจะปรึกษา”ยุนอาพูดก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้หน้าห้องเก็บของนั่นล่ะ เธอถอนหายใจออกมายาวๆ เมื่อเซฮุนนั่งลงข้างๆเธอก็หันไปมองเขา
“มีอะไรเหรอจะปรึกษาเหรอ”
“ยุนรู้นะว่าฮุนคงพูดไม่ค่อยเก่งเท่าไหร่”
“อืม”
“แต่คิดว่าฮุนเป็นผู้ชาย ..ฮุนน่าจะให้คำปรึกษายุนได้ จะให้ไปถามแอบเบอร์ก็คงแปลกๆ”
“อืม มีอะไรล่ะ”
“คือ.. ยุนชอบผู้ชายอยู่คนนึง”
เซฮุนหันไปมองยุนอาอย่างตกใจ เมื่อได้ยินเธอบอกว่ามีคนที่ชอบอยู่แล้ว ความรู้สึกของเขาช่างแปลกประหลาด ได้ยินเธอบอกว่ามีคนที่ชอบ แต่ทำไมเขาถึงได้รู้สึกโล่งใจ
มันหมายความว่าเขาไม่ได้ชอบเธอแล้วงั้นเหรอ
“ยุนชอบเขา แต่ว่ายุนไม่ได้บอกเขาหรอกนะ เพราะยุนไม่รู้ ไม่รู้เลยสักนิดว่าเขารู้สึกยังไง”
“...”
“บางทีเขาก็ทำเหมือนว่าเขาไม่ได้สนใจอะไรยุน เย็นชาใส่ ถามอะไรก็ไม่ค่อยตอบ แต่บางทีเขาก็ดูแลยุนอย่างดี จนทำให้ยุนสั่นไหวไปเยอะเลย แต่ว่าทุกครั้ง มักจะมีคำว่าหน้าที่เข้ามาเกี่ยวข้องอยู่เสมอ”
“...”
“ยุนดูไม่ออกเลยว่าเขาคิดยังไงกันแน่”เธอพูดแล้วมองหน้าเขา “แต่ยุนไม่อยากเก็บเอาไว้แล้วฮุน”
“เธอ ..จะบอกเขาเหรอ”
“ยุนอยากถามฮุนนี่ไง ถ้าเกิดว่ายุนสารภาพกับเขาไป แล้วเขาไม่ได้รู้สึกอะไรกับยุนเลย ..เขากับยุน จะยังคงเป็นเพื่อนกัน มองหน้ากันได้เหมือนเดิมไหม”
เซฮุนยิ้มออกมาบางๆ เขาวางมือลงบนไหล่ของเธอเบาๆอย่างให้กำลังใจ “ฟังนะยุนอา”
“อื้ม”
“ฉันชอบเธอ”
“วะ ว่าไงนะ”
“ฉันบอกว่า ฉันชอบเธอ”
“แบบนี้ไม่ตลกนะฮุน”ยุนอาพูด แต่เมื่อเห็นสีหน้าของเขาเธอก็รู้ว่าเขาไม่ได้เล่นตลกอยู่ “เอ่อ..”
“ชอบมาตั้งแต่ตอนที่เราเรียนด้วยกัน จนมาทำงานด้วยกันก็ยังชอบอยู่”
“...คือว่ายุน”
“แต่เธอก็มีคนที่ชอบอยู่แล้ว”
“...”
“เราจะยังเป็นเพื่อนกันได้ไหมล่ะ”
ยุนอามองหน้าเซฮุน เธอส่ายหน้าช้าๆแตะหลังมือของเขา “ยุนยังอยากมีฮุนเป็นเพื่อนอยู่เสมอนะ”
เขายิ้มเมื่อได้ยินคำตอบของเธอ “ฉันไม่รู้หรอกนะว่าผู้ชายคนนั้นเป็นคนยังไง แต่ละคน ก็มีความคิดไม่เหมือนกัน แต่ฉันเชื่อ ว่าไม่มีผู้ชายคนไหน ไม่อยากเป็นเพื่อนกับเธอหรอก”
“...”
“บอกไปเถอะ เผื่อเขาจะคิดแบบเดียวกับเธออยู่ก็ได้”เขาพูดแล้วลุกขึ้นยืน “ฉันขอตัวก่อนนะ”
เซฮุนยิ้มให้ยุนอาอีกครั้งก่อนจะเดินออกมา
“ฮุน”
“หืม?”
“ขอบใจมากนะ”
เซฮุนพยักหน้าแล้วเกาหัวตัวเอง “ความจริงแล้ว ฉันก็ไม่ได้ชอบเธอแล้วล่ะ”
“^o^ ยุนรู้อยู่แล้วล่ะน่า”
เขาและเธอยิ้มให้กันอย่างเข้าใจกัน มิตรภาพก่อตัวแน่นแฟ้นมากยิ่งขึ้น เซฮุนวิ่งออกมาหน้าร้าน เพื่อตามหาซอฮยอน
“ฉันจะกลับบ้านแล้ว เธออยู่ไหน”
เขาเริ่มออกวิ่งไปบริเวณรอบๆ จนผู้คนเริ่มน้อยลงเรื่อยๆ เซฮุนเดินกลับมาที่ร้านอีกครั้งเพราะหวังว่าซอฮยอนจะอยู่ที่นี่
“อ้าวฮุน ฉันนึกว่านายกลับบ้านไปแล้วซะอีก”
“แอมเบอร์”
“ว่า”
“เธอเห็นผู้หญิง เอ่อ”
แม้จะรู้ว่าไม่มีใครเห็นซอฮยอนนอกจากยุนอาแต่เขาก็อยากจะถามดู
“ผู้หญิงที่สูงประมาณไหล่ฉัน ผิวขาวๆ ตาโตๆ แก้มป่องๆ แล้วก็..”
“ใส่ชุดสีขาวใช่ปะ”
เขามองหน้าแอบเบอร์อย่างตกใจ “ชะ ใช่”
“เหมือนว่าฉันจะเห็น ..นั่งอยู่ที่ห้องเก็บของตอนที่นายไปร้องเพลงน่ะ อยู่กับผู้ชายหน้าตาหล่อๆ ไม่รู้ว่าคนเดียวกันกับที่นายหาไหมนะ”
“เธอ ..”เขาอยากจะถามอะไรแอบเบอร์ต่ออีกเยอะแยะ แต่ก็ต้องเก็บความสงสัยเอาไว้ก่อน เพราะว่าตอนนี้เขาเป็นห่วงซอฮยอนจะแย่อยู่แล้ว “ขอบใจมากนะ”
“ด้วยความยินดี”
เมื่อได้รับคำตอบจากแอบเบอร์ เซฮุนก็วิ่งกลับไปที่ห้องเก็บของแต่ที่นี่ก็ไม่มีใครอีกเหมือนเดิม เขาทรุดตัวนั่งลงกับเก้าอี้ด้วยความเหนื่อยล้า
“เธออยู่ที่ไหน ..”
เสียงฝีเท้าเข้ามาใกล้เขามากขึ้นจนทำให้เขาต้องเงยหน้ามอง แล้วก็พบกับชายหนุ่มคนหนึ่งซึ่งจำได้ดีว่าคือ คริส พี่ชายของซอฮยอน
“คุณ”
“...”
“ซอฮยอนอยู่ที่ไหน”
คริสหันมามองเซฮุนด้วยแววตานิ่งๆ “...”
“ผมถามว่าซอฮยอนอยู่ที่ไหน คุณรู้ไหม”
“...น้องสาวฉัน”
“ตอบมาเร็วๆเซ่”
“อยู่ที่ห้องนายไง”
“ฮะ?”
“ซอฮยอนกลับไปตั้งนานแล้ว”
“บ้าชิบ”เขาสบถเบาๆ “ขอบคุณมากครับ”
“เดี๋ยว”
เซฮุนมองหน้าคริสที่ดึงแขนเขาเอาไว้อย่างสงสัย “มีอะไรครับ”
“รอให้ถึงฤดูร้อนก่อน”
“???”
“นายเจอฉันแน่”
เขามองอย่างไม่ค่อยเข้าใจคำพูดของคริส แต่ก็นึกขึ้นได้ว่าซอฮยอนเคยเล่าให้ฟังว่าพี่ชายของเธอนิสัยเปลี่ยนไปตามฤดูกาล ..เซฮุนยกยิ้มที่มุมปากแล้วเอามือตบบ่าคริสเบาๆ
“ผมจะรอวันนั้น”
พูดจบเซฮุนก็วิ่งออกไป คริสมองตามแล้วระบายรอยยิ้มออกมาอย่างพึงพอใจ
ไม่มีเทวดาคนไหน ใจถึงเหมือนมนุษย์ธรรมดาๆอย่างเซฮุนสักคน
...
นี่สิ น่าสนุก
ความคิดเห็น