คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Last Tomorrow : : CHAPTERS 6
Chapters 6
แบคฮยอนเร่งฝีเท้าให้เร็วมากขึ้นบนทางลาดยาวที่ไร้ซึ่งผู้คน โรงพยาบาลเล็กๆที่อยู่ไม่ไกลจากบ้านของซอฮยอนมากนัก หลังจากได้รับโทรศัพท์จากคนตัวเล็ก เสียงสะอื้นฮักของเธอทำให้เขาแทบจะขาดใจ นั่นทำให้ตัวเขามาอยู่ที่นี่ในเวลาที่ควรจะพักผ่อนแบบนี้
"ซอฮยอน"
แบคฮยอนเอ่ยเรียกหญิงสาวที่ตอนนี้นั่งร้องไห้อยู่บริเวณเก้าอี้หน้าห้องฉุกเฉิน ไม่ไกลกันนักมีผู้ชายแปลกหน้าคนหนึ่งยืนอยู่ ดูกระวนกระวายไม่แพ้กัน
"พี่แบคฮยอน"
ทันทีที่เห็นเขา ร่างบางที่ตอนนี้มีแต่น้ำตาที่นองหน้าก็โผเข้ามากอดอย่างคนต้องการที่พึ่งพิง และเขา ..ก็พร้อมจะเป็นให้เธอเสมอ
"เกิดอะไรขึ้น"
"เสี่ยวลู่ ฮึก ..เสี่ยวลู่"
เธอเอาแต่เรียกชื่อของเสี่ยวลู่ซ้ำไปซ้ำมาทำให้แบคฮยอนรู้ว่าตอนนี้ซอฮยอนคงไม่ได้อยู่ในสถานะที่จะตอบคำถามของเขาได้ ดังนั้นเขาจึงดันให้เธอนั่งลง แล้วตัวเองก็ปลอบใจเธออยู่แบบนั้น ในขณะที่สายตาก็มองไปยังชายหนุ่มอีกคนด้วยความสงสัย แต่ผ่านไปสักพักประตูห้องฉุกเฉินก็เปิดออก และซอฮยอนเป็นคนแรกที่ผละจากอ้อมกอดของเขาไปยืนอยู่ตรงหน้าคุณหมอ
"สะ เสี่ยวลู่เป็นยังไงบ้างคะ"
"บาดแผลที่เกิดจากการถูกตีอย่างแรงบริเวณศีรษะหมอได้พาไปทำ CT Scan*(เอกซเรย์คอมพิวเตอร์) ไม่มีส่วนไหนที่ผิดปกติ แต่ก็ต้องรอดูอาการภายใน 24 ชั่วโมงหากคนไข้มีอาการวิงเวียนหรืออาเจียน อาจต้องทำการตรวจอย่างละเอียดอีกครั้ง"
"ขะ เขาจะปลอดภัยใช่ไหมคะ"
"หมอยังรับปากเต็มร้อยไม่ได้นะครับว่าคนไข้จะปลอดภัย เพราะอาจมีอาการแทรกซ้อนอื่นๆได้ อย่างที่บอกครับว่าเราคงต้องตรวจดูอาการอย่างใกล้ชิด ถ้า 24 ชั่วโมงนี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้นก็ถือว่าคนไข้ปลอดภัยครับ"
ซอฮยอนพยักหน้า ยกมือขึ้นปาดน้ำตาที่ข้างแก้มออก ..รีบๆตื่นขึ้นมานะคะ เสี่ยวลู่
"ไม่ทราบว่าใครคือเจ้าของไข้คนไข้ครับ"
"ผมครับ/ผมครับ"
แบคฮยอนหันไปมองชายหนุ่มอีกคนอย่างแปลกใจ เขาก้มหัวอย่างสุภาพก่อนจะเดินไปตรงหน้าของคุณหมอ
"ไม่ว่ายังไงก็ต้องรักษาให้หายนะครับ"
"หมอจะพยายามอย่างดีที่สุดอยู่แล้วครับ"คุณหมอพูดรับอย่างเต็มใจ "งั้นเดี๋ยวหมอขอตัวก่อนนะครับ ตอนนี้คนไข้คงไปอยู่ที่ห้องพักผู้ป่วยเรียบร้อยแล้ว"
เมื่อฟังคุณหมอพูดจบ ซอฮยอนก็เดินตามนางพยาบาลไปอย่างเร่งรีบ เหลือแต่แบคฮยอนที่มองชายหนุ่มแปลกหน้าอย่างสงสัย
"ขอโทษนะครับ"
"ครับ.."
"ผมขอคุยอะไรด้วยหน่อยได้ไหมครับ"
"คุณมีอะไรเหรอครับ"
"นั่งก่อนเถอะครับ เพราะเราคงต้องคุยกันยาวหน่อย"
"..."
แบคฮยอนนั่งลงบนเก้าอี้ตัวเดิม ขณะที่ชายหนุ่มอีกคนก็นั่งลงข้างกันแบคฮยอนจึงเป็นคนเริ่มเปิดประเด็นขึ้นมาทำลายความเงียบที่น่าอึดอัด
"คุณเป็นใครครับ"
"ผมเฮนรี่ หลัวครับ เรียกผมว่าเฮนรี่ก็ได้"
"ครับ คุณเฮนรี่"
"ผมเป็นมือขวาของนายน้อยลู่หาน"
"ลู่หาน?"
"ผู้ชายคนนั้นแหละครับ ผมไม่รู้ว่าทำไมพวกคุณถึงเรียกเขาว่าเสี่ยวลู่"
"...เขาความจำเสื่อมครับ"
"ว่าไงนะครับ!!!"
"เขาความจำเสื่อมและมาอยู่กับน้องสาวผม 2 เดือนแล้ว เขาจำไม่ได้ว่าตัวเองเป็นใคร พวกเราเลยเรียกเขาว่าเสี่ยวลู่ มาจากสร้อยคอที่เขาใส่ไว้น่ะครับ"
"นายน้อย.."
"ผมอยากรู้ว่าเสี่ยวลู่ เอ่อ ลู่หาน เขาเป็นใครเหรอครับ คุณบอกผมได้ไหม"
"ผมขอตัวสักครู่นะครับ"เฮนรี่พูดขณะที่โทรศัพท์มีสายเข้า ชายหนุ่มลุกขึ้นยืน แต่เดินออกไปไม่ไกลนัก ดังนั้นเสียงของเขาจึงดังพอที่จะทำให้แบคฮยอนได้ยินการสนทนาทั้งหมด และดูเหมือนเฮนรี่จะไม่รู้เลย ว่าแบคฮยอนพอฟังภาษาจีนได้
"พวกที่ทำร้ายนายน้อยเป็นคนของเราจริงๆใช่ไหม ..ดี เก็บพวกมันให้หมด อย่าให้พวกมันรอดไปแม้แต่คนเดียว ใช่ ทันทีที่นายน้อยฟื้น เราจะพานายน้อยกลับ"
แบคฮยอนทำเป็นไม่สนใจในสิ่งที่เฮนรี่พูด แต่ในใจแอบหวั่นไม่น้อย แม้จะยังไม่รู้ว่าแท้จริงเสี่ยวลู่หานเป็นใคร มาจากไหน แต่เขาก็คิดว่าคงไม่ใช่ธรรมดาแน่ๆ
หากเสี่ยวลู่หานตื่นขึ้นมา ..จะเกิดอะไรขึ้นกับซอฮยอน
คนที่แบคฮยอนกำลังเป็นห่วงอยู่ในขณะนี้ ยังคงนั่งอยู่ที่ข้างเตียงไม่ขยับไปไหน สายตาก็จดจ้องไปที่ชายหนุ่มที่ยังนอนนิ่งไม่ไหวติงอยู่บนเตียง มือบางค่อยๆวางลงบนหลังมือของเขา บีบเบาๆ
"รีบๆตื่นมานะเสี่ยวลู่ ..ฉันยังบอกรักคุณไม่จบเลยนะ"
"..."
เสียงการทำงานของอุบปกรณ์ทางการแพทย์ที่ช่วยรักษาเสี่ยวลู่ดังเพียงเท่านั้น ซอฮยอนฟุบหน้าลงกับเตียง น้ำตาไหลลงมาที่ข้างแก้มแต่เธอก็ปล่อยเอาไว้อย่างนั้น
"คุณคือทุกอย่างที่ฉันมี ..อย่าทิ้งฉันไปอีกคนนะ"
นอกจากยุนอา มินโฮ และพี่แบคฮยอนที่เป็นเพื่อนและพี่ ..ก็มีแต่เขาที่เป็นทุกอย่างของเธอ
"ฉันอยู่ไม่ได้แน่.. รักษาสัญญาด้วยนะเสี่ยวลู่"
แบคฮยอนเปิดประตูห้องแล้วก้าวขาเดินเข้าไปข้างใน ภายในห้องนอกจากเสี่ยวลู่หานที่นอนอยู่บนเตียงพร้อมเครื่องมือแพทย์ที่ระโยงระยางและซอฮยอนที่นั่งอยู่ไม่ยอมขยับไปไหนตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว ยังมีเฮนรี่ผู้ชายแปลกหน้าที่ยืนอยู่ไม่ไกลจากเตียงนัก นอกจากนั้นมีชายชุดดำอีกสามคนที่ยืนอยู่ด้านหลังเฮนรี่ แบคฮยอนก้าวเข้าไปยืนอยู่ด้านหลังซอฮยอน และมันเป็นเวลาเดียวกับคนที่นอนอยู่บนเตียงค่อยๆปรือตาขึ้นมา
"พะ พี่แบคฮยอนคะ เสี่ยวลู่ เสี่ยวลู่ลืมตา"
"นายน้อย"
ทั้งห้องเกิดความวานวายทันที แต่ก่อนที่จะมีใครได้พูดอะไร คุณหมอที่จะเข้ามาตรวจอาการก็เดินเข้ามา จนทุกคนต้องออกไปยืนรอกันที่หน้าห้อง ซอฮยอนเผลอจับมือกับแบคฮยอนแน่น ทำเอาหัวใจของชายหนุ่มเต้นไม่เป็นจังหวะ แม้จะรู้ว่าไม่ใช่เวลาที่ควร แต่เขาก็ไม่สามารถห้ามใจตัวเองได้
"พี่แบค ..เสี่ยวลู่ลืมตาขึ้นมาแล้ว"
"อะ อืม พี่เห็นแล้วล่ะ"
ซอฮยอนยิ้มอย่างดีใจ และทันทีที่คุณหมอออกมาแจ้งอาการว่าเสี่ยวลู่ปลอดภัยแล้ว เธอก็เป็นคนแรกอีกครั้ง ที่วิ่งเข้าไปหาเขา
"เสี่ยวลู่ คุณฟื้นแล้ว"มือบางจับที่มือหนา บีบเบาๆอย่างดีใจ "คุณปลอดภัยแล้ว ^^"
"..."
"ฉันเป็นห่วงคุณมากนะคะ ..ในที่สุดคุณก็ฟื้นสักที"
"..."
แม้จะรู้สึกแปลกใจกับปฏิกิริยาและสายตาของชายหนุ่ม แต่ซอฮยอนก็ยังคงจับมือของเขาเอาไว้แน่น และยิ้มด้วยความดีใจ หากแต่การกระทำของเขากลับทำให้โลกของเธอแตกสลายขึ้นมา
พลั่ก
"เธอเป็นใคร"
ไม่เพียงแต่ซอฮยอนที่ตกใจ แต่แบคฮยอนที่เป็นคนรับร่างของซอฮยอนที่ถูกเสี่ยวลู่ผลักมาก็ตกใจไม่แพ้กัน
"สะ เสี่ยวลู่"
"เฮนรี่ ผู้หญิงคนนี้เป็นใคร"เสี่ยวลู่หันไปถามลูกน้องคนสนิทอย่างเฮนรี่เป็นภาษาจีน ตวัดสายตามองหญิงสาวอย่างไม่พอใจ "กล้าดียังไง มาเรียกฉันว่าเสี่ยวลู่"
ซอฮยอนเม้มปากแน่น ดันตัวเองออกจากแบคฮยอนแล้วโผไปจับมือเขาอีกครั้ง
"เสี่ยวลู่ คะ คุณเล่นอะไร คุณกำลังเล่นตลกอะไรอยู่"
"คนเกาหลีงั้นเหรอ?"
"เสี่ยวลู่"
"ฉันไม่ชอบให้ใครมาเรียกฉันแบบนั้น โดยเฉพาะกับคนที่ฉันไม่รู้จักแบบเธอ"คราวนี้เขาพูดกลับมาเป็นภาษาเกาหลี ตวัดสายตามองเธออย่างไม่พอใจ "เฮนรี่ พาผู้หญิงคนนี้ออกไป"
"เอ่อ นายน้อยครับ"
"ไม่ได้ยินหรือไง ฉันบอกว่าให้ออกไป!!!!!!"
ไม่เพียงแค่เสียงตวาดที่ทำให้ซอฮยอนหัวใจแตกสลาย แต่การกระทำของเขาที่ผลักเธอออกห่างอีกครั้งต่างหากที่ทำให้หัวใจของเธอถูกทำลายไม่มีชิ้นดี
"เสี่ยวลู่.."
"เสี่ยวลู่หาน มันจะมากไปแล้วนะ"แบคฮยอนที่ยืนมองอยู่นานพูดขึ้นอย่างไม่พอใจ "คุณทำแบบนี้กับซอฮยอนได้ยังไง ไม่ว่าคุณจะเป็นใคร คุณก็ไม่มีสิทธิ์ทำร้ายเธอ"
"มันเรื่องของผม ผมไม่รู้หรอกนะว่าคุณกับผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร ..ออกไปซะ ก่อนที่ผมจะทนไม่ไหว"
"ฮึก.."
เสียงสะอื้นจากหญิงสาวเรียกให้สายตาของเขาหันกลับไปมอง แต่ก็เพียงแค่แวบเดียวที่เขาหันกลับมา ทำเหมือนกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น..
ผู้หญิงคนนี้เป็นใคร ..ทำไมต้องรู้สึกแปลกๆ เวลาที่เธอร้องไห้ด้วย
ซอฮยอนรู้สึกตัวอีกทีเมื่อแสงแดดจางๆจากด้านนอกส่องมาที่หน้าของเธอ เมื่อยันตัวลุกขึ้นนั่ง มองที่นาฬิกาก็เห็นว่าเป็นเวลาเก้าโมงตรงแล้ว ให้ตายเถอะ ตื่นสายขนาดนี้จะไปทำงานไหวได้ยังไงกัน
เมื่อคิดได้แบบนั้นร่างบางก็เด้งตัวขึ้นยืน แต่แล้วก็มีความคิดอีกอย่างที่เข้ามาแทนที่ ..เขาไม่อยู่แล้วสินะ
เสี่ยวลู่คนนั้นของเธอ..
ร่างกายไม่มีแรงขึ้นมาฉับพลันจนต้องลงไปนั่งบนเตียงอีกครั้ง แต่แล้วเสียงจากในครัวก็ทำให้ดวงตากลมโตเป็นประกายขึ้นมาอีกครั้ง
"เสี่ยวลู่"
มันเป็นแค่ความฝันใช่ไหม มันก็แค่ความฝัน ในเมื่อความจริงเขาก็ยังอยู่ตรงนั้นอยู่เลย เสียงทำกับข้าวของเขายังดังมาจากห้องครัวอยู่เลย มันต้องใช่สิ เธอคงเหนื่อยจนฝันไปแล้วล่ะ
"เสี่ยวลู่!!"
"..."
"..พี่แบคฮยอน"
สุดท้ายก็ต้องเจอกับความจริงที่แสนเจ็บปวดอยู่ดีเมื่อคนที่ยืนอยู่ตรงนั้นหลับกลายเป็นแบคฮยอน ซอฮยอนปล่อยให้น้ำตาไหลลงมาที่ข้างแก้ม ค่อยๆปล่อยตัวเองให้ไหลลงไปนั่งกองอยู่กับพื้นในที่สุด
"ฮึก.."
แบคฮยอนถอนหายใจเบาๆ วางจานอาหารไว้บนโต๊ะก่อนจะเดินเข้ามาใกล้ นั่งลงเคียงข้างเธอ โอบกอดปลอบใจเธออย่างที่ทำมาตลอดทั้งคืน ใช่ มันเป็นความจริงที่แสนจะเจ็บปวดเหลือเกิน เมื่อเสี่ยวลู่จำเรื่องราวในอดีตได้ แต่นั่นไม่เท่ากับการที่คนๆนั้นลืมความทรงจำใหม่ๆที่เกิดขึ้นไปทั้งหมด มันถึงได้ทำให้ผู้หญิงคนนี้เศร้าใจมากขนาดนี้ แต่สำหรับเขา..
การเห็นเธอถูกทำร้ายแต่ไม่สามารถช่วยอะไรได้ต่างหากที่เศร้ายิ่งกว่า.. ทั้งๆที่ปล่อยเธอไปแล้ว ปล่อยเธอไปให้ใครอีกคนดูแล แต่สุดท้าย คนๆนั้นกลับเป็นคนที่ทำร้ายเธออย่างแสนสาหัส
แล้วตอนนี้คนอย่างแบคฮยอนจะทำอะไรได้อีก..
"อย่าร้องเลยนะ ..อย่าร้อง"
"ฮือ เขาไม่อยู่แล้ว ..เขา ฮึก เขาไม่อยู่แล้วจริงๆ"
ทำอะไรไม่ได้เลยสักอย่างนอกจากกอดเธอเอาไว้แบบนี้สินะ
ใช้เวลาค่อนข้างนานกว่าจะปลอบให้ซอฮยอนหยุดร้องไห้ได้ กว่าที่เธอจะยอมทานอาหารที่เขาทำ ต้องใช้หลายวิธีที่จะให้เธอยอม ยุนอาก็มาติดต่อไม่ได้ ไม่รู้ว่าถ้ารู้เรื่องนี้จะเป็นยังไง
จะฆ่าเสี่ยวลู่หานอย่างที่เคยพูดหรือเปล่า.. แน่นอนว่าต่อให้อยากแค่ไหนก็คงทำไม่ได้
ในเมื่อคนๆนั้นไม่ใช่คนธรรมดาไปแล้ว
ซอฮยอนสะดุ้งเบาๆเมื่อเสียงเคาะประตูจากหน้าบ้านดังขึ้น แต่แบคฮยอนดึงเธอให้นั่งลง มองเธอเป็นเชิงว่าเขาจะไปเอง และเมื่อไปถึงประตู เขาก็ต้องแปลกใจเมื่อพบว่าเป็นเฮนรี่หลัว
"คุณเฮนรี่.."
"ใครมาเหรอคะพี่แบค.. คุณเฮนรี่"
"สวัสดีครับ"เฮนรี่ตอบกลับมาอย่างสุภาพ "นายน้อยสั่งให้ผมมาทำธุระอะไรให้"
ซอฮยอนหน้าหมองไปนิดหน่อยหลังจากได้ยินสิ่งที่เฮนรี่พูด แต่สุดท้ายก็ฝืนยิ้มแล้วเชื้อเชิญให้ชายหนุ่มสัญชาติจีนเข้ามานั่งในบ้าน แบคฮยอนอาสาไปหาน้ำมาให้แขกในขณะที่ซอฮยอนนั่งคุยกับเฮนรี่
"คุณมีอะไรเหรอคะ"
"นายน้อยให้ผมมาจัดการธุระให้ครับ"
"..."
"ผมทราบมาว่าตอนที่นายน้อยความจำเสื่อม คุณซอช่วยเหลือดูแลนายน้อยมาตลอดเวลา นายน้อยก็เลยอยากจะตอบแทน ด้วยเงิน.."
"พอเถอะค่ะ"
"..."
"เก็บเงินพวกนั้นไปให้หมด ฉันไม่ต้องการมันหรอกค่ะ"ซอฮยอนพูด ดันเช็คที่มองเห็นตัวเลขจำนวนหลายล้านกลับคืนเฮนรี่ไป "ฉันช่วยไม่ได้หวังอะไร ..เสี่ยว ..เขาเป็นยังไงบ้างเหรอคะ"
"ตอนนี้นายน้อยอาการดีขึ้นแล้วครับ ผมจะพานายน้อยกลับจีนตอนค่ำวันนี้"
"..."
"คุณซอแน่ใจเหรอครับ ว่าจะไม่รับมัน"
แบคฮยอนที่เพ่งเดินมามองเช็คในมือเฮนรี่ ก่อนจะวางแก้วน้ำให้เขาแล้วนั่งลงข้างซอฮยอน "ซอช่วยเพราะอยากช่วยครับ เธอไม่หวังสิ่งตอบแทนพวกนี้หรอก ผมฝากบอกนายน้อยของคุณด้วย"
"ถ้ายืนยันอย่างนั้น ผมจะกลับไปรายงานนายน้อยให้ครับ ตอนนี้ผมขอตะ.."
"คุณเฮนรี่คะ"
"ครับ"
"ก่อนที่พวกคุณจะกลับไป ช่วยเล่าเรื่องเสี่ยวลู่ ..หานให้ฟังได้ไหมคะ เขาเป็นใครเหรอคะ"
เฮนรี่ถอนหายใจเฮือกใหญ่ มองหญิงสาวตรงหน้าด้วยความรู้สึกสงสารอยู่ไม่น้อย แม้ว่าเขาจะไม่รู้ว่าระหว่างที่เจ้านายจำอะไรไม่ได้มันเกิดอะไรขึ้นระหว่างทั้ง 2 คน แต่เขาก็เชื่อว่ามันคงเป็นความรู้สึกดีๆ และเธอคนนี้ก็คงรักเจ้านายของเขาไม่น้อย
"ถ้าคุณซออยากฟัง ผมก็จะเล่าครับ"
"..."
"นายน้อยของผม ชื่อเสี่ยวลู่หาน เป็นลูกบุญธรรมคนสุดท้องของนายใหญ่ ผมหมายถึงประมุขใหญ่แห่งตระกูลเสี่ยวครับ"
"..."
"นายท่านคือผู้ปกครอง และผู้มีอำนาจมากๆในประเทศจีน ท่านได้แบ่งเขตการปกครองให้แก่ลูกชายไปคนละเขต โดยในอีกไม่กี่เดือนจะมีการเลือกประมุขคนถัดไปและนายน้อยคืออันดับ 1 ในเวลานั้น ซึ่งก็สร้างความไม่พอใจให้กับพี่ทั้ง 3 คนของนายน้อย ดังนั้นในตอนที่นายน้อยมาติดต่อธุรกิจที่นี่ ก็ถูกลอบทำร้าย พวกนั้นคงคิดว่านายน้อยตาย โชคดีจริงๆครับที่นายน้อยมาเจอคุณ"
"แต่คุณรู้ไหมคะ.. ว่ามันคือโชคร้ายของฉัน"ซอฮยอนพูดเสียงแผ่ว เขาไม่น่ามาเจอกับเธอเลยจริงๆ
"ขอโทษนะครับคุณซอ"เฮนรี่พูดเมื่อเห็นสีหน้าเศร้าหมองของหญิงสาว เขาล้วงเข้าไปในเสื้อสูทแล้วหยิบเอานามบัตรขึ้นมาส่งให้กับเธอ "ถ้าคุณมีปัญหาอะไรในประเทศจีน คุณสามารถติดต่อผมได้ตลอดเวลา"
"ซอฮยอนคงไม่มีธุระอะไรที่เกี่ยวข้องกับพวกคุณหรอกครับ"แบคฮยอนพูดสวนขึ้นมา กำมือแน่นด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย "เพราะถ้าหากซอฮยอนมีปัญหาอะไรจริงๆ ผมจะเป็นคนดูแลเธอเอง คงไม่ปล่อยให้คนอื่นต้องดูแลอีกแล้ว"
"พี่แบคฮยอน.."ซอฮยอนหันไปปรามแบคฮยอนเบาๆ หันมารับนามบัตรจากเฮนรี่ "ขอบคุณมากนะคะ"
"ครับ ..ถ้าหมดเรื่องแล้ว ผมขอตัวกลับก่อน"
"ค่ะ"
ซอฮยอนลุกขึ้นยืน โค้งให้กับชายหนุ่มก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาด้วยน้ำตาที่เอ่อคลอรอบดวงตาคู่สวย "ฉัน.."
"..."
"ความจริงคงไม่ต้องฝาก แต่ฉันก็อยากจะพูด"
"..."
"ช่วยดูแลเขาดีๆนะคะ ..อย่าให้เขาต้องเจอกับอันตรายอะไรอีกเลยนะคะ"
"..ครับ"
ยังไงฉันก็ยังรักคุณอยู่ดี ยังไงซะ ..คุณก็ยังเป็นเสี่ยวลู่ของฉันอยู่ดี
ฉันรักคุณนะคะ ..เสี่ยวลู่
"ซอ ..ซอ"
เปลือกตาที่เพิ่งจะปิดลงไปได้ไม่นานถูกเปิดขึ้นอีกครั้งเมื่อได้ยินเสียงคนเรียกอยู่ข้างๆหู และเมื่อลืมตาก็เห็นว่าเป็นแบคฮยอน นอกเหนือจากเขาก็ยังมีมินโฮที่ยืนอยู่ด้านหลัง ทั้ง 2 คนมีสีหน้าที่เป็นกังวลไม่แพ้กัน
"เกิดอะไรขึ้นเหรอคะ"
และเพราะสีหน้าของทั้ง 2 คนทำให้เธอรับรู้โดยสัญชาตญาณว่าต้องมีเรื่องอะไรไม่ดีเกิดขึ้นแน่ๆ
"ใจเย็นๆก่อนนะ"แบคฮยอนพูดปลอบหันไปมองหน้ามินโฮพยักหน้าลงเป็นเชิงว่าให้พูดได้เลย
"คือซอ ..ยุนน่ะ ยุนมันหายตัวไป"
"ว่าไงนะ!!!!!"
"ที่บ้านไม่มี มหาลัยไม่มี โทรศัพท์ติดต่อไม่ได้ หายไปอย่างไร้ร่องรอยเลย ฉันก็เลยไปดูภาพจากกล้องวงจรปิดที่หน้าร้าน กล้องจับภาพได้ว่ามีคนลักพาตัวยุนอาไป"
"ทะ ทำไม"
ราวกับว่าโลกเริ่มหมุนช้าลงเรื่อยๆทันทีที่ได้รับฟัง นี่มันเกิดอะไรขึ้น มันเรื่องบ้าอะไรกันแน่ ทำไมจู่ๆเรื่องร้ายก็ถาโถมเข้ามาหาเธอแบบนี้
"ใจเย็นๆนะซอ ตอนนี้พ่อแม่ยุนอยู่ต่างประเทศ พี่หาทางติดต่อพวกเขาไม่ได้เลย พี่ก็เลยให้คนของพ่อช่วยออกตามหา ยุนต้องปลอดภัยนะ"
"ใช่ ยุนมันไม่เป็นไรหรอก เธอรู้ใช่ไหมล่ะ เพื่อนเรามันอึดและถึกจะตาย"มินโฮเสริม เพราะไม่อยากให้ซอฮยอนต้องเครียดแม้ว่าในตอนนี้เขาเองก็กังวลอยู่ไม่น้อย
ยุน ..ยุนอยู่ที่ไหน ซอคิดถึงยุน เป็นห่วงยุนมากนะ
ปังๆๆๆๆๆๆ
"เปิดประตูให้ฉันเดี๋ยวนี้นะโว๊ย เปิด บอกให้เปิดไง"
ปังๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เสียงเอะอะโวยวายผสมกับเสียงร้องตะโกนจนในที่สุดยุนอาก็ต้องทรุดตัวลงนั่งกับพื้นด้วยความเหนื่อย เธอไม่รู้เลยว่ามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง แต่พอมารู้ตัวอีกทีก็มานอนอยู่ในห้องหรูๆ ซึ่งก็ไม่รู้อีกว่ามันคือที่ไหน
ติ๊ด
ยุนอาค่อยๆลุกขึ้นยืนเมื่อได้ยินเสียงสัญญาณจากหน้าประตูมองประตูที่ถูกปลดล็อคอย่างพอใจก่อนจะกระโดดไปคว้าโคมไฟอันใหญ่มาถือเอาไว้ และเมื่อมีคนเดินเข้ามา
"ย๊ากกกก"
เพล้ง
โคมไฟในมือของเธอก็หล่นลงพื้น สุดท้ายก็แตกกระจายไปในที่สุด
อะไรอ่ะ ยังไม่ทันตีเลยด้วยซ้ำ
"มุขตื้นๆน่าคุณ อย่ามาเล่น ผมไม่ว่าง"
"นาย! นายเป็นใคร มีสิทธิอะไรมาขังฉันไว้ ปล่อยฉันออกไปเดี๋ยวนี้นะ แล้วที่นี่คือที่ไหน ไอ้บ้าเอ๊ย"
"ที่นี่คือประเทศจีน"
"ห๊า!!!!!"
นี่หลับข้ามประเทศมาเลยเหรอเนี่ย!!!!!
"ส่วนคำถามที่ว่าผมเป็นใคร ผมบอกคุณไปแล้ว แต่ผมจะแนะนำตัวอีกครั้งก็ได้ผมร้อยตำรวจเอกอู๋อี้ฟาน แต่คนส่วยใหญ่ก็เรียกผมว่าผู้กองคริสน่ะนะ"
"ตะ ตำรวจ นายเนี่ยนะตำรวจ"
"อ่าฮะ"
"ไอ้บ้า!!!!!!!! แล้วตำรวจที่ไหนเขาลักพาตัวประชาชนแบบนี้วะ ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ ไอ้ ไอ้ โอ๊ย ไม่รู้จะด่าอะไรแล้ว ปล่อยฉันนนนนนนนนนนน"
"ผมปล่อยคุณแน่ แต่ต้องปล่อยตอนที่งานของผมเสร็จเรียบร้อยแล้ว เพราะงั้น ก็ให้ความร่วมมือกับผมดีๆแล้วกันนะครับ คุณซอจูฮยอน"
"ฮะ? ซอจูฮยอน"
"..."
"นี่นายจะบ้าหรือไง ฉันไม่ใช่ซอจูฮยอนนะ เข้าใจผิดแล้ว เป็นตำรวจได้ยังไง ทำไมโง่แบบนี้"
"นี่คุณ ไม่ต้องมาปฏิเสธหรอกน่า คุณปฏิเสธตอนนี้มันก็ไม่มีประโยชน์อะไร ยังไงซะ ผมก็ต้องขังคุณเอาไว้ที่นี่อยู่ดี จนกว่าจะถึงวันที่ผมจับเสี่ยวลู่หานได้คาหนังคาเขา"
"นั่นมันก็เรื่องของคุณสิ ไม่เกี่ยวกับฉัน และซอจูฮยอนสักหน่อย นายเสี่ยวลู่หานนั่นเป็นใครฉันยังไม่รู้จักเลย"
"ผมว่าผมแนะนำคุณไปแล้วนะครับคุณซอ กรุณาให้ความร่วมมือกับผม อย่าให้ผมต้องใจร้ายกับคุณ"
ยุนอาเงียบไปเมื่อมองเห็นท่าทางดุดันจากเขา "ฉันบอกแล้วไงว่าฉันไม่ใช่.."
"งั้นคุณก็บอกผมมาสิว่าซอจูฮยอนตัวจริงอยู่ที่ไหน แล้วผมจะปล่อยคุณไป"
"ละ แล้วถ้าหากว่าคุณจับซอจูฮยอนตัวจริงมาได้ คุณจะทำยังไง ..กับเธอ"
"ผมก็จะขังเธอเอาไว้ แล้วถ้าเธอไม่ยอมให้ความร่วมมือกับผม ผมก็คงต้องทำอะไรบ้าง ผมไม่สนวิธีการที่ผมจะเอาชนะมันหรอกนะ ผมทำได้ทุกอย่าง แม้แต่.. ฆ่าผู้หญิงของมัน"
"แต่นายเป็นตำรวจนะ"
"ใช่! ผมเป็นตำรวจ แต่ผมไม่ใช่ตำรวจที่ดีร้อยเปอร์เซ็นต์หรอกนะ ถ้าอะไรที่มันทำให้ผมชนะเสี่ยวลู่หาน ผมทำได้ทุกอย่าง และยิ่งผมเป็นตำรวจ คุณรู้ใช่ไหมล่ะ ผมสามารถฆ่าคนได้ ..โดยที่ผมเป็นฝ่ายถูก"
"..."มือบางสั่นขึ้นเมื่อได้ยินคำพูดเหล่านั้น มองตาของเขาก็รู้แล้วว่าสิ่งที่เขาพูด ..เขาจะทำมันจริง
"ไงล่ะ บอกผมมาสิว่าคุณซอจูฮยอนตัวจริงอยู่ที่ไหน"
"..."
และซอฮยอนต้องรับมือกับเรื่องนี้ไม่ได้แน่ๆ..
"ว่าไงล่ะ"
"ฉันเนี่ยแหละ ซอจูฮยอน"
"หึ ก็แค่นั้น.. ระหว่างนี้ก็อยู่ในห้องนี้ไปก่อนแล้วกันนะ อ้อ คุณไม่ต้องคิดหนีล่ะ เพราะมันจะไม่มีทางสำเร็จ ห้องนี้มีแค่ผมคนเดียวที่เข้าออกได้อย่างอิสระ"
"..."
"ให้ความร่วมมือกับผม แล้วผมจะไม่ทำร้ายคุณ ผมสัญญา"
ความคิดเห็น