คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : จนกว่าเธอจะรัก : : C H A P T E R S 6 =100=
Chapters 6
จื่อเทามองบรรยากาศตรงหน้าอย่างไม่รู้จะทำยังไง นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันวะ ตั้งแต่เป็นเพื่อนกันมาไม่เคยเห็นคริสกับไคยืนจ้องหน้ากันอย่างกับจะฆ่ากันให้ตายแบบนี้มาก่อน มากไปกว่านั้น มอนสเตอร์อย่างคิมจงอินเนี่ยน่ะนะ
จับมือผู้หญิงแน่น แถมยังบอกว่าจะปกป้อง
..ซอจูฮยอน เธอนี่ไม่เบาเลยจริงๆ
"เอ่อ งะ งะ งั้นเอายังไงกันต่อดีครับรุ่นพี่"
จื่อเทาหันไปมองรุ่นน้องที่ถามอย่างกล้าๆกลัวๆ เขาเดินไปยินตรงกลางระหว่างคริสกับไค "พวกมึง อะไรกันวะ"
"..."
"..."
"งั้นก็ช่างแม่ง รู้แล้วนี่ ใครเป็นบัดดี้กับใคร แยกย้ายโว๊ยยยยยย"
"อะ เอ่อ งั้นยุนขอตัวก่อนนะคะ รุ่นพี่"
ยุนอาเมื่อเห็นสถานการณ์ตรงหน้าไม่ดีนักก็พูดเบาๆ คริสหันมายิ้มอย่างอ่อนโยน พยักหน้าช้าๆ "ไว้เจอกันนะครับยุน"
"ค่ะ ./////. ไว้เจอกัน"
"ครับ"
"ซะ ซอจู ไปเถอะจ้ะ"
"..ค่ะ ออนนี"
ไคปล่อยมือซอฮยอนเพื่อให้เธอเดินออกไปพร้อมยุนอา ทุกคนที่เหลืออย่างก็แยกย้ายกันไปคนละทิศทางจนที่สุดแล้ว ก็เหลือเพียงแก๊งบุคคลอันตรายของมหาลัยทั้ง 3 คน จื่อเทามองทั้งสองคนสลับกันไปมา ไคถอนหายใจออกมาเบาๆ
"กูขอตัวก่อนนะ มีธุระ"
"เดี๋ยวไอ้ไค"
"..."
คริสยืนมองแผ่นหลังของเพื่อนอย่างไม่เข้าใจ "มึงเป็นเหี้ยอะไรของมึง"
"..เปล่านี่"
"มึงก็รู้ ว่ายัยเด็กนั่นคือคนที่กูกำลังจะกดลงไปให้ตกต่ำมากที่สุด แล้วทำไมมึงถึงยังกล้าเอ่ยปากว่าจะปกป้องยัยนั่น"
"..."
"ยัยเด็กสกปรกนั่น ไม่มีค่าให้ใครต้องปกป้องหรอกนะ"
"..กูนี่ไง"
"ไอ้ไค"
"เฮ้ยๆๆๆ อย่ามาตีกันที่นี่นะโว๊ย"จื่อเทารีบห้าม เพราะเมื่อไคหันกลับมา คริสก็ขยุ้มคอเสื้อของไคไว้แน่น
ไคมองคนตรงหน้าด้วยแววตาเรียบเฉย ปัดมือของคริสออก "กูจะทำอย่างที่กูพูด มึงอย่าหวัง ว่ามึงจะได้ทำอะไรซอง่ายๆ และถ้าหากมึงทำ"
"..."
"กูไม่อยู่เฉยแน่"
"หึ! ถ้าใครที่คิดจะช่วยยัยนั่น ก็เหมือนว่าเป็นศัตรูของกู ถ้ามึงอยากจะช่วย ก็ไม่ต้องมาเป็นเพื่อนกูอีกต่อไป"
"ดี"ไคแค่นหัวเราะเบาๆ "กูจะลืมไปแล้วกัน ว่ามีเพื่อนเหี้ยๆแบบมึง!!!"
"มึงล่ะ ดีนักเหรอ มึงเอง ก็เลวไม่ต่างจากกูหรอก"
"ถึงกูจะเลว จะเหี้ย แต่มึงจำเอาไว้ไอ้คริส"
...
"กูไม่ทำร้ายเพศแม่"
"งั้นมึงก็ปกป้องยัยนั่นเอาไว้ให้ดีๆแล้วกัน เพราะเมื่อไหร่ที่มึงเผลอ ..ยัยเด็กนั่นเสร็จกูแน่!!"
จื่อเทาเดินเตะฝุ่นอย่างเซ็งๆ จากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเพิ่มความหมั่นไส้ที่เขามีต่อยัยเด็กจูฮยอนนั่นมากอีกเป็นเท่าตัว คิดว่าตัวเองเป็นใคร ถึงได้เสนอหน้ามาทำให้เพื่อนของเขาทะเลาะกัน
หงุดหงิดชิบเลย
"วันนี้ขอบคุณมากนะครับ ที่มาติวให้"
"ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ ยังไงก็สู้ๆนะ ต้องสอบเข้ามหาลัยดีๆให้ได้รู้ไหม จินวู"
ดวงตาคมหรี่ลงเมื่อมองเห็นภาพตรงหน้า ไอ้เด็กแว่นนั่นเป็นใคร ทำไมยัยนั่นถึงได้สนิทสนมมากขนาดนั้น "ครูฮะ"
"หืม?"
"พรุ่งนี้ผมก็จะไม่ได้เจอครูแล้ว ผมขอกอดครูหน่อยได้ไหมฮะ"
ไม่มีคำตอบใดๆออกมาจากปากของยูริ เมื่อหญิงสาวดึงร่างของลูกศิษย์คนโปรดเข้ามากอด ลูบหลังเบาๆอย่างให้กำลังใจ "ดูแลตัวเองด้วยนะจินวู ครูจะคิดถึงเธอนะ"
"ครับครู"
พลั่ก
"ว้าย"
"- -*"
"จื่อเทา ทำอะไรน่ะ"ยูริตะโกนเสียงดังด้วยความตกใจ จะเดินไปดึงจินวูที่ถูกซาตานถีบจนล้มลงไปขึ้นมา แต่แขนของเธอกลับถูกกระชากเอาไว้ ซ้ำยังบีบเอาไว้แน่น "ปล่อยนะ"
"ฉันไม่ถึงใจเธอพอหรือไง ถึงได้แล่นมาหาไอ่อ้อนนี่น่ะ"
"ไม่ใช่นะ จินวูเป็นลูกศิษย์ของฉัน"
"ลูกศิษย์? เห๊อะ ดูหน้ามันก็รู้แล้วว่ามันไม่ได้อยากได้เธอเป็นครู มันอยากได้เธอเป็นเมีย ไม่รู้หรือไง ห๊า!!"
เพี๊ยะ
"อย่าคิดว่าทุกคนจะเป็นเหมือนนายสิ"พูดจบก็สะบัดแขนของตัวเองออก วิ่งไปดึงจินวูขึ้นมา "เป็นอะไรไหมจินวู"
"ผะ ผมไม่เป็นไรครับครู"จินวูตอบเสียงอ่อย ขยับแว่นให้เข้าที่ "ผมไม่ได้คิดกับครูยูริอย่างนั้นเลยนะครับ รุ่นพี่"
พลั่ก
"จินวู!!!"
"มึงไม่ต้องมาแก้ตัว พูดอะไรมันก็ฟังไม่ขึ้นหรอก"มือหนาเอื้อมไปบีบที่ต้นแขนของยูริอีกครั้ง "ฟังเอาไว้ให้ชัดๆเลยนะ ว่าครูยูริของมึงน่ะ"
"..."
"คือของเล่นของกูคนเดียว"
"ซอจู พี่คริสน่ะ น่ารักมากเลย เขาไม่เห็นจะเป็นอย่างที่คนพูดกันเลยเน๊อะ"
"ไม่รู้สิคะออนนี"ซอฮยอนพูดเสียงแผ่ว มองยุนอาที่กำลังหลงไปกับคารมของผู้ชายคนนั้น เธอควรจะบอกออนนีของเธอดีไหม ว่าผู้ชายคนนั้น ดีก็แค่เปลือกนอกเท่านั้น "ออนนีคะ คือว่า.."
"อ๊ะ เบอร์รุ่นพี่คริสนี่"
"..."
"ขอตัวก่อนนะจ๊ะซอจู"
สุดท้ายก็ได้แต่มองดูยุนอาวิ่งเข้าห้องของตัวเองไปอย่างร่าเริง ซอฮยอนถอนหายใจออกมายาวๆ เอนตัวพิงเบาะด้วยความรู้สึกเหนื่อย แต่โทรศัพท์ของเธอที่ซูโฮให้มาใหม่เนื่องจากเครื่องที่คริสให้เธอมา เธอโยนมันทิ้งไปแล้ว ก็สั่นจนต้องหยิบขึ้นมากดรับ
"ค่ะ"
(เป็นยังไงบ้าง โอเคนะ)
"ถ้าบอกว่าไม่โอเคล่ะคะพี่ซูโฮ"
(กลับมาอยู่บ้านไหม)
"..."
(พี่จะบอกคุณพ่อเอง)
"..อย่าเลยค่ะ ซอแค่ล้อเล่น"ซอฮยอนส่ายหน้าเบาๆ เมื่อน้ำเสียงของซูโฮวิตกกังวลขึ้น "สบายดีค่ะ ไม่มีอะไรจริงๆ"
(บอกพี่ได้ตลอดนะซอ พี่เป็นห่วง)
"ค่ะ ขอบคุณมากนะคะ แต่ว่าเขาคงไม่ทำอะไรซอหรอกค่ะพี่ซูโฮ ในเมื่อซอมีผู้พิทักษ์อย่างพี่ซูโฮ แถมยังมีอีกคนนึงด้วยนะ"
(ใครเหรอ)
"เขาคืออัศวินที่มาช่วยชีวิตซอเอาไว้เวลาที่ซอกำลังลำบากน่ะค่ะ ชื่อรุ่นพี่ไค"
(ไค? ...อื้ม งั้นก็ดีแล้วล่ะ)
"ค่ะ"
(แต่ว่า ..อย่าไว้ใจใครง่ายๆรู้ไหม บางที มันก็แค่ภาพลวงตาที่ถูกสร้างขึ้นมาบังสิ่งไม่ดีจากข้างในเท่านั้น)
"ค่ะพี่ซูโฮ"
...
"ซอจะไม่ไว้ใจใครง่ายๆอีกแล้วล่ะค่ะ"
บทเรียนที่ได้รับมา ..มันเจ็บมากพอแล้ว
คริสเดินไปเดินมาอยู่ภายในห้องของหอพัก หลังจากที่เพิ่งสร้างภาพการเป็นชายหนุ่มผู้แสนดีเพื่อหลอกล่อให้ยุนอามาติดกับไปเมื่อกี้
ใช่ มันก็แค่ภาพมายาที่สร้างขึ้นมาเท่านั้นล่ะ คริสผู้ชายแสนดีของเธอไม่มีจริงหรอกนะ ยุนอา
ความจริงก็ไม่ได้อยากจะดึงคนที่ไม่ได้เกี่ยวข้องเข้ามาร่วมด้วยเลย แต่การจะทำให้เด็กสกปรกนั่นกระอักก็เห็นจะมีอยู่ทางเดียว คือการเข้ามายุ่งวุ่นวายกับยุนอา มองดูสายตาของซอฮยอนที่มองมาอย่างเจ็บปวด
หึ! มันสนุกจะตาย
ติ๊ดๆ ติ๊ดๆ
มือหนาหยิบโทรศัพท์บนโต๊ะขึ้นมากดเปิดดูเมื่อเห็นว่ามีข้อความส่งเข้ามา
'ขอบคุณมากนะคะสำหรับเรื่องวันนี้ อันที่จริง พี่คริสก็ไม่เห็นจะเลวร้ายเหมือนที่คนอื่นเขาพูดกันเลย'
"หึ"ชายหนุ่มแค่นหัวเราะอย่างพึงพอใจกับข้อความที่ถูกส่งมาโดยยุนอา นิ้วเรียวกดพิมพ์ข้อความกดตอบลงไปก่อนจะเอนตัวลงนอนอย่างสบายใจ
'พี่เลือกจะเลวกับคนที่พี่เกลียดน่ะค่ะ แต่สำหรับยุนคงไม่ เพราะยุน ..คือคนที่พี่ชอบ'
"ขอโทษด้วยนะยุนอา เธออยากเป็นคนที่รู้จักของยัยเด็กสกปรกนั่นเอง"
ไม่ว่าใคร ก็ขวางเขาไม่ได้ทั้งนั้น แม้แต่มอนสเตอร์อย่างคิมจงอินก็ตาม
"หลังจากนี้ ..เธอเจอของจริงแน่ยัยเด็กสกปรก"
หลังจากเลิกเรียน ซอฮยอนก็เดินกลับมาที่หอเหมือนอย่างเช่นทุกวัน เพราะเธอเป็นคนพูดไม่ค่อยเก่งนัก ดังนั้นนอกจากยุนอาและคณะกรรมการนักเรียนที่เรียนอยู่ในห้องเดียวกัน เธอก็ไม่สนิทกับใครทั้งนั้น หวังให้มันเป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆ แค่มีเพื่อนดีๆแบบนิโคล และมีพี่สาวที่น่ารักแบบยุนอาไปตลอดก็พอแล้ว
หมับ
"อ๊ะ"
ร่างบางสะดุ้งอย่างตกใจเมื่อจู่ๆก็ถูกกระชากด้วยแรงที่ค่อนข้างแรง จนแขนของเธอครูดไปกับกำแพงจนเกิดรอยถลอก แต่มันไม่ได้ทำให้เจ็บทำกับการที่ได้เห็นหน้าของคนที่กระชากเธอเข้ามา
"พะ พี่คริส"
"ใช่ ฉันเอง ขอบใจนะที่ยังจำฉันได้อยู่"
"..ปล่อยค่ะ"
"ปล่อย? เห๊อะ ผู้หญิงร่านๆอย่างเธอเนี่ยนะกล้าปฏิเสธการถูกสัมผัส อ้อ ใช่สิ เจอเหยื่อใหม่แล้วนี่ จะเลือกใครดีล่ะ ไอ้ซูโฮพี่ชายของฉัน หรือจะไอ้ไค เพื่อนของฉัน แต่แหม ..บอกไว้ก่อนเลยนะ ไม่มีใครลีลาเด็ดเท่าฉันอีกแล้วล่ะ"
เพี๊ยะ
ใบหน้าหล่อหันไปตามแรงเหวี่ยงจากฝ่ามือเล็กๆ แต่ก็สร้างความแสบซ้ำยังเป็นรอยมือปรากฏบนแก้มขาวอย่างเห็นได้ชัด
"เธอ กล้าตบฉันเหรอ"
"หยุดพูดจาแบบนั้นใส่ฉันได้แล้ว!!!"
"มากกว่านั้นฉันก็กล้า ยัยเด็กสกปรก ยัยบ้าเอ๊ย"
ซอฮยอนหลับตาปี๋ด้วยความกลัวเมื่อมือใหญ่เงื้อขึ้นหมายจะฟาดลงมาที่แก้มของเธอหากแต่ผ่านไปนานเกิน ดวงตาหวานก็ค่อยๆเปิดขึ้นอีกครั้ง
"ปล่อยกู!!!"
"เอามือสกปรกของมึงออกไปจากคนของกูก่อนสิ"
ซอฮยอนมองชายหนุ่มที่มายืนขวางหน้าของเธอเอาไว้ ซ้ำเขายังเป็นคนจับข้อมือของคริสค้างไว้บนอากาศอีกด้วย
เมื่อเห็นว่าคริสไม่ยอมปล่อยมือจากต้นแขนของซอฮยอน ไคก็จัดการออกแรงดึงตัวซอฮยอนให้เป็นอิสระ ตวัดสายตากลับมามองที่คริสอีกครั้ง
"ก็บอกมึงแล้วไม่ใช่เหรอ ว่าอย่ามายุ่งกับซอฮยอน"
"มึงเสือกอะไรด้วยวะไอ้ไค ถ้าไม่อยากยุ่งเกี่ยว ก็อย่าเอาหน้าเข้ามาสอด"
"หึ กูจะไม่มายุ่งเกี่ยวเลย ถ้าหากว่าผู้หญิงคนที่มึงกำลังจะทำร้าย ไม่ใช่ซอฮยอน"ไคพูดพร้อมกับยิ้มเหยียดๆ เขาจับมือของซอฮยอนเอาไว้เบาๆ "ไปกันเถอะซอ"
"ค่ะ"
ทั้งสองคนเดินผ่านคริสไปแต่ไคกลับหยุดเดิน หันไปมองหน้าอดีตเพื่อนที่กำลังยืนทำหน้าเจ็บใจอยู่
"มึงอย่าลืมอะไรไปสิไอ้คริส ถึงลูซิเฟอร์จะเป็นตำแหน่งที่ยิ่งใหญ่ที่สุด แต่ถ้าวันนั้นกูไม่สละตำแหน่ง คนที่เป็นลูซิเฟอร์น่ะ"
"..."
"คือกู ไม่ใช่มึง"
ถาม!!! ถ้าหากเปิดให้จองฟิคเรื่องนี้ มีใครสนใจบ้าง จะได้สั่งทำหน้าปก
ความคืบหน้าของฟิคเรื่องนี้จะแจ้งให้ทราบคร่าวๆดังนี้
ฟิคเรื่องนี้ 20 ตอนจบ(รวมตอนพิเศษ) และตอนนี้ได้ทำการพิมพ์ไปแล้วถึงตอนที่ 14
แต่จะทยอยเอามาลงในเว็บตามสมควร
มีฉาก NC ทั้งหมด 4 ตอน และมีเนื้อหาในเล่มที่ไม่ได้เอาลงเว็บประมาณ 30%
ถ้าหากมีคนสนใจ คลิ๊ก
ความคิดเห็น