คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Don't Relations : : CHAPTERS 6
ผมนั่งขดตัวอยู่ในห้องนอนมืดๆ หลังจากที่กลับมาจากโรงเรียนก็ไม่คิดที่จะโผล่หน้าออกไปให้พ่อเห็นอีกเลย จนกระทั่งประตูห้องของผมถูกเปิด พร้อมกับพ่อที่เดินเข้ามาหาผมเอง
"มยองซู"
"พ่อทำแบบนี้ทำไม"
ผมถามทันทีที่พ่อเดินมาแตะแขนของผม
"- - ฉันทำเพื่อแกนะ"
"ทำเพื่อผม? ยังไงล่ะ"
"แกผลักเพื่อนจนตกบันไดแบบนั้น ยังไงซะโทษของแกมันก็ต้องถึงไล่ออกแน่ๆ ฉันไม่อยากมีลูกที่ถูกไล่ออกจากโรงเรียนตั้งแต่เด็กๆหรอกนะ"
"แล้วไง ก็ในเมื่อผมทำจริงๆ แต่ทำไมพ่อถึง.."ผมเม้มปากแน่น น้ำตาหยดทันทีที่นึกถึง "ทำไมพ่อถึงโยนความผิดให้อาลู่"
"เพราะเด็กนั่นมันไม่มีอะไรต้องเสีย พ่อแม่มันก็ไม่อยู่ให้ต้องอายแล้วไงล่ะ แกน่ะตั้งใจเรียนให้ดี อย่าทำให้ฉันผิดหวัง"
ผมเม้มปากแน่น ผลักพ่อออกเบาๆ "แต่ผมผิดหวังในตัวพ่อมาก"
"คิมมยองซู"
"ลูฮานไม่ได้ผิดอะไรเลยสักนิด แต่กลับถูกทำโทษแทนผม ฮึก ลูฮานคือเพื่อนคนเดียวที่เข้าใจและอยู่ข้างๆผมมาตลอด เขาปกป้องผมอยู่เสมอ แต่หลังจากนี้เขาคงไม่อยากมีผม ที่เป็นไอ้ขี้ขลาดเป็นเพื่อนอีกแล้ว"
"..."
"พ่อไม่มีวันได้ในสิ่งที่พ่อต้องการหรอก ..อย่าหวังว่าผมจะเป็นในแบบที่พ่อต้องการ เพราะพ่อ ก็ไม่เคยเป็นพ่อในแบบที่ผมต้องการเลยสักนิด"
C h a p t e r s 6
(Seohyun)
ฉันยกมือขึ้นมาป้องตาเอาไว้เพราะแสงแดดจากข้างนอกที่ส่องเข้ามาจนไม่สามารถทนหลับต่อได้ เมื่อลืมตาจนเต็มตาและสามารถปรับสภาพแสงรอบข้างได้แล้ว ฉันก็พบว่าไม่ได้มีฉันอยู่คนเดียวในห้อง
"พี่ลู่"
"-_-"
"หนู ..หนูกลับมาที่ห้องได้ยังไง"
ฉันถาม รู้สึกปวดหัวแบบหน่วงๆ เมื่อคืนจำได้ว่าฉันยังอยู่ที่ผับนั้น แต่ทำไมตอนนี้ฉันถึงกลับมาอยู่ที่ห้องของตัวเองแล้วล่ะ
"สนุกมากไหมล่ะ เที่ยวกลางคืน ..กับผู้ชาย"
"พี่ลู่ หนู ..หนูขอโทษค่ะที่ไม่ได้บอกพี่ลู่ก่อน แต่ว่าหนูโทรหาพี่แล้ว แต่พี่ไม่รับโทรศัพท์หนู"
"ก็เลยไปเที่ยวซะเลยงั้นสิ"พี่ลู่พูด นั่งนิ่งอยู่ที่เก้าอี้ตัวเดิม "เหลวไหลใหญ่แล้วนะ"
"..."
ฉันก้มหน้า ไม่ได้ตอบอะไรออกไป เพราะต่อให้พูดให้ตาย ยังไงฉันก็ผิดอยู่ดี
"ซอฮยอน"
"..คะ"
"เธอกับไอ้มยองซู เป็นอะไรกัน"
"มยองซู? พะ พี่แอลเหรอคะ"
ฉันเงยหน้ามองพี่ลู่อย่างรนๆ เมื่อคืนพี่ลู่เห็นฉันอยู่กับพี่แอลเหรอ แล้วเราใกล้ชิดกันมากเกินไปหรือเปล่านะ ฉันเม้มปาก มองสบตากับพี่ลู่อย่างกลัวๆ "หนูกับพี่แอลเป็น.."
"ไม่ว่าจะเป็นอะไรกัน ตั้งแต่นี้ฉันขอสั่งให้เธอเลิกยุ่งกับมัน"
"คะ?"
"เลิกยุ่งกับมันซะ เป็นคำสั่ง"
"ทำไมล่ะคะ"
"ไม่ต้องถามอะไรทั้งนั้น"พี่ลู่พูดเสียงแข็ง ลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปที่ประตู
"หนูไม่เลิกค่ะ"
"ทำไม"พี่ลู่หันกลับมา มองอย่างไม่พอใจ "เพราะอะไรถึงไม่เลิก รักมันมาก?"
"แม่เคยสอนเอาไว้ว่าไม่ว่าคนเราจะทำอะไร ก็ต้องมีเหตุผลเสมอ บอกเหตุผลหนูมาสิคะว่าทำไม หนูถึงต้องเลิกยุ่งกับพี่แอล"
"..มันเป็นคำสั่งนะซอฮยอน เธอกล้าขัดฉันเหรอ"
"หนูกล้าค่ะ"
"นี่เธอ.."
"ถ้าพี่ลู่คือพี่ชายคนเดิมของหนู หนูก็อาจจะเชื่อเพราะว่าพี่ชายคนเดิมของหนูมีเหตุผลในทุกการกระทำเสมอ แต่ถ้าเป็นคนๆนี้ หนูไม่เชื่อค่ะ"
"..."
"มันไร้เหตุผลเกินไป"
"ซอฮยอน!!!"
ฉันผงะไปด้านหลังอย่างตกใจนิดหน่อย เมื่อพี่ลู่ตวาดเสียงดัง ก้าวเข้ามา แต่ก็ถอยหลับไป
"ได้!!! อยากจะทำอะไรก็ทำ"
"พี่ลู่คะ"
"..."
"เมื่อคืนนี้ ..หนูรู้สึก.."
ปัง!!
ไหล่ทั้งสองข้างยกขึ้นอย่างตกใจกับเสียงประตูห้องที่ดังตั้งแต่ที่ฉันยังพูดไม่ทันจบ ..ยกมือขึ้นมาแตะที่ริมฝีปากของตัวเองเบาๆ ความอบอุ่นจากอะไรบางอย่างยังคงติดตรึงอยู่ตรงนี้ไม่จางหายไปไหน
มันคือฝัน หรือเรื่องจริงนะ
ฉันมาเรียนด้วยสภาพหัวสมองยังคงเบลอๆ เกือบจะลงรถเมล์ผิดป้ายเพราะว่ามัวแต่เหม่อ รู้งี้ฉันขอให้ซึงฮุนมาส่งซะก็ดี อ่า ..ซึงฮุนไปต่างประเทศอีกแล้วนี่นา
ฉันเมาค้างหรือไง
"ซอ"
"ซะ ซองจงงี่"
"เมื่อคืนเป็นไงบ้าง โดนพี่ชายดุเอาหรือเปล่า"
ฉันมองหน้าซองจงอย่างตกใจ "เมื่อคืน พี่ลู่เป็นคนพาฉันกลับบ้านเหรอ"
"อื้อ ก็ใช่น่ะสิ พี่ชายซอน่ะ ต่อยพี่แอลซะล้มเลย"
"ว่าไงนะ!!!"
"ก็ไม่รู้หรอกนะ แต่ดูเหมือนว่าพี่แอลกับพี่ชายซอน่ะ คงเคยมีเรื่องอะไรกันมาก่อน"
"..."
"นั่นไงพี่แอล"
ฉันรีบหันไปมองตามที่ซฮงจงพูดทันที มองเห็นพี่แอลจากที่ไกลๆ แต่เมื่อเห็นฉัน เขากลับหันหลังแล้วเดินหนีไป "พะ พี่แอล"
"เอ่อ ..บางทีคงเป็นเพราะเมื่อคืนล่ะมั้ง"
"เกิดอะไรขึ้นเหรอซองจง"
ซองจงถอนหายใจเบาๆ "เมื่อคืนน่ะซอเมา แล้วฉันกับพี่แอลจะไปส่งซอที่บ้าน แต่พี่ชายซอดันมาเจอซะก่อนก็เลยต่อยพี่แอล แล้วก็บอกพี่แอลว่าให้เลิกยุ่งกับซอ"
"ซะ ซองจงงี่ เดี๋ยวฉันมานะ"
ฉันยัดกระเป๋าใส่มือซองจง วิ่งตรงไปหาพี่แอลที่ห่างออกไปเรื่อยๆทันที
"พี่แอลคะ.."
แต่เหมือนพอฉันไปใกล้เขา เขากลับเร่งฝีเท้าเพื่อหนีไปไกลจากฉันมากขึ้น
"พี่แอลคะ โอ๊ย.."
ฉันล้มลงไปกับพื้นหลังจากที่สะดุดขาตัวเอง ชันเข่าขึ้นมาดูด้วยความเจ็บแสบ เลือดไหลออกมานิดหน่อยเพราะเข่าถลอก แต่การเจ็บตัวแบบนี้ มันก็คงคุ้มล่ะนะ เมื่อ..
"ซอฮยอน เป็นอะไรไหม"
"พี่แอล"
"ทำไมชอบทำให้ตัวเองเจ็บตัวอยู่เรื่อยเลยฮะ!!!"
"คือ.."
"คลาดสายตาไม่ได้เลยจริงๆใช่ไหม"
(Luhan)
"ไอ้ไคหายหัวไปไหนของมันวะ"
ผมถามเมื่อเข้ามาในห้องชมรมแต่กลับไม่เห็นไอ้ไคที่ปกติมักจะขลุกอยู่ในห้องนี้กับผู้หญิง ในห้องมีเพียงเฉินและซูโฮเท่านั้นที่นั่งอยู่ในห้อง
"ไปหายุนอาอ่ะดิ"เฉินตอบ ยังไหล่เหมือนไม่ได้สนใจอะไร
"ยุนอา? มันจะไปหายุนอาทำไม"ผมถามอย่างแปลกใจ "ก็เขาทิ้งมันไปแล้วนี่"
"ไอ้ทิ้งน่ะใช่ ส่วนไปหาทำไมน่ะไม่รู้ว่ะ แต่เห็นมันวิ่งวุ่นเดินเรื่องย้ายยุนอามาเรียนที่นี่ตั้งแต่เช้าแล้ว"ซูโฮอธิบาย "ดูก็รู้ว่ายังมีเยื่อใย สงสารยัยโบมีชะมัด"
ผมพยักหน้าเห็นด้วย มองนาฬิกาข้อมือของตัวเอง "งั้นเดี๋ยวฉันขอตัวก่อนแล้วกัน"
"ไปไหนวะ"
"มีนัด"
พูดสั้นๆก็เดินออกมาจากห้องชมรม ตรงไปยังลานน้ำพุของมหาลัยเพื่อรอใครบางคน แต่แล้วที่ลานน้ำพุกลับเป็นผมซะอีกที่เป็นฝ่ายถูกรอ
"โชรง"
"พะ พี่ลู่ -/////-"
ผมยิ้มบางๆให้กับเธอที่วันนี้ดูจะน่ารักเป็นพิเศษด้วยชุดเดรสสีขาวสะอาดตา "ขอโทษนะ รอนานหรือเปล่า"
"ไม่หรอกค่ะ โชรงมาก่อนเวลานัดเอง"เธอพูด ยิ้มบางๆ "ต้องขอบคุณพี่ลู่ซะอีกนะคะ ที่สละเวลามาช่วย"
"อันที่จริงก็ไม่รู้ว่าจะช่วยได้หรือเปล่านะ"ผมพูด เกาหัวตัวเองอย่างเขินๆ "ไอ้บทละคร กับเรียนแคลนี่มันไปกันคนละทางเลยนะ"
โชรงหัวเราะเบาๆก่อนที่จะส่งกระดาษปึกใหญ่ให้กับผม "อันที่จริงโชรงไม่ได้อยากแสดงมันหรอกนะคะ แต่ว่าอาจารย์บังคับ แถมวันนี้คนที่ต้องแสดงด้วยเขาก็ดันป่วย เพื่อนๆก็หยุดอยู่บ้านกันหมดเลย"
"ไม่เป็นไร พี่บอกแล้วไง ว่าพี่ยินดีช่วย"ผมพูด โยกหัวเธอเบาๆอย่างเอ็นดู รู้สึกดีเมื่อเห็นดวงตาคู่นี้เป็นประกายสดใส แต่มันกลับพาให้ผม ..นึกถึงอีกคน
"ค่ะ งั้นเราระ อ๊ะ"
"ระวัง"
ผมเอื้อมมือไปเกี่ยวร่างบางที่เสียหลักจะล้มเอาไว้อย่างรวดเร็ว "เป็นอะไรไหม"
"-//////- ขะ ขอบคุณค่ะ"
"ไม่เป็นไร แต่ระวังหน่อยนะ เดี๋ยวเจ็บตัวจนได้"
"พี่ลู่คะ"
"ครับ?"
"โชรงรู้นะคะว่ามันอาจจะดูไม่สมควรเท่าไหร่ทั้งๆที่เราก็เพิ่งรู้จักกันไม่นาน แต่ ..แต่คือ ..โชรงรู้สึกดีกับพี่มากเลยค่ะ โชรงชอบพี่ลู่นะคะ"
"..."
ผมมองอย่างตกใจกับคำสารภาพสายฟ้าแลบของโชรง เกาหัวตัวเองด้วยความประหม่าอีกครั้ง
"..ขอโทษค่ะ พี่ลู่ก็ ..ลืมๆมันไป คิดซะว่าโชรงไม่เคยพูดนะคะ"
ผมมองโชรงที่หน้าเจื่อนไปหลังจากที่เห็นปฏิกิริยาของผม มันก็ไม่ใช่แบบนั้นหรอกนะ อย่างที่ผมบอก โชรงเองก็น่ารักและสดใสดี ผมเองก็ยอมรับเลยล่ะ ว่าไม่เคยรู้สึกกับผู้หญิงคนไหน ..นอกจากซอฮยอน แบบนี้มาก่อนเลย มันเป็นความรู้สึกดี อยากอยู่ใกล้ๆเธอน่ะ
บางทีถ้ามันเป็นแบบนั้นคงเป็นเรื่องดี ..ผมจะได้ลืมๆไปซะ ว่าผมเคยคิดยังไง
...
กับน้องสาวของตัวเอง
"โชรงครับ"
"คะ?"
"ลองดูก็ได้ครับ"
"คะ.."
"ดูกันไปเรื่อยๆก็ได้ครับ"
มันคงเป็นทางออกที่ดีแล้วล่ะ ผมหวัง ..สักวันผมคงรักโชรงได้
\
ความคิดเห็น