คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : My Pretty Boy : : CHAPTERS 6
ถ้าหากฉันสูญเสียทุกอย่างไป ..ถ้าหากความนิยมของฉันลดลง
ถ้าหากฉันร้องเพลงไม่ได้อีกต่อไป ..ถ้าหากฉันเปลี่ยนไปทำงานอื่น
ถ้าหากเป็นอย่างนั้นจริง ..เธอจะยังรักฉันในแบบที่ฉันเป็นอยู่รึเปล่า
C H A P T E R S 6
“อะ โอป้า”ฉันเรียกเขาเบาๆก่อนจะแตะที่ไหล่ของเขา “คริส”
ไหล่ของเขากำลังสั่นเทา เขาหันมามองหน้าฉัน ใบหน้าของเขาเปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำตา
“เกิดอะไรขึ้นคะ”
“ฮึก”เขาไม่ตอบฉันแต่ยังคงร้องไห้
ฉันมองอย่างไม่รู้จะทำยังไง เลยได้แต่นั่งอยู่ตรงนั้น ฉันเอื้อมมือไปบีบมือเขาเบาๆ “ทุกอย่างจะดีเองนะ”
“เป็นอะไรอีกแล้วล่ะ ดูทำหน้าเข้า ..แล้วทำไมวันนี้ไม่เห็นเธอไปเรียน โดดเรียนงั้นเหรอ”
“นายเป็นพ่อฉันเหรอ”ฉันพูดกับลูฮานก่อนจะทิ้งตัวลงนอนบนที่นอน “เฮ้อ..”
“นี่! ไม่ได้เป็นพ่อหรอกนะ แต่ถ้าเธอทำตัวแบบนี้น่ะ พ่อเธอรู้เข้าคงเสียใจแย่ ลูกสาวทำตัวเหลวไหลชะมัด”ลูฮานพูดแล้วเดินมานั่งที่เตียงของเขา
ฉันยันตัวขึ้นนั่งก่อนจะมองหน้าเขา “ฉันทำอะไรได้บ้างนะ”
“...”
“เฮ้อ..”
“อะไรของเธอเนี่ยยัยบ้า”
“พอพูดได้แล้วพูดใหญ่เลยนะยะ”ฉันพูดก่อนจะเอียงคอ “คริสโอป้าน่ะ เกิดอุบัติเหตุตอนขึ้นแสดงไลฟ์”
“เหรอ ..ก็เรื่องของหมอนั่นสิ”
“นายนี่ใจแคบชะมัด”ฉันพูดก่อนจะย่นจมูก “กระดูกขาของเขาน่ะร้าว และบางทีมันอาจจะทำให้เขาต้องหยุดเต้นไปเลยก็ได้”
“...”
“นายก็น่าจะเข้าใจนะ เพราะนายเองก็ชอบเต้นไม่ใช่เหรอ”
“..อืม”ลูฮานพยักหน้าช้าๆ “แล้วจะให้ทำไงล่ะ เธอทำอะไรไม่ได้หรอก”
“ใช่ เพราะฉันทำอะไรไม่ได้ไง ฉันถึงได้เซ็งเนี่ย ถึงจะปลอบใจเขา ให้กำลังใจเขาก็ไม่รู้ว่าเขาจะดีขึ้นไหม”
“เฮ้อ เป็นยัยลินดานี่มันน่าเบื่อชิบเลย นี่ ฉันฝากรีดกระโปรงบ้าๆนี่หน่อยนะ ยัยบ๊อง”
ฉันหันไปมองลูฮานก่อนจะถอนหายใจ “เออ วางไว้นั่นแหละ”
ฉันลุกขึ้นนั่งก่อนจะกระโดดขึ้นเมื่อนึกขึ้นได้ “ลินดา”
“อะไรของเธอวะ”
“ลินดาไง ฉันช่วยไม่ได้ แต่ถ้าเป็นลินดา ต้องทำได้แน่ๆ”ฉันไปเกาะแขนลูฮานก่อนจะเขย่า “นะๆๆๆๆ นายช่วยหน่อยสิ ช่วยหน่อยนะ”
“-_-“ลูฮานมองหน้าฉันก่อนจะแกะมือออก “ฉันจะไปทำอะไรได้”
“อย่างน้อยเขียนข้อความให้กำลังใจก็ยังดี นะๆๆๆๆๆ”ฉันพูดก่อนจะวิ่งไปหยิบกระดาษให้เขา “เขียนเร็ว”
“ไร้สาระ -_-“ลูฮานพูดสั้นๆก่อนจะเดินไปหยิบหมวกมาใส่ “ถ้าเป็นฉัน เธอจะเดือดร้อนแบบนี้บ้างปะเนี่ย”
“อะไร”
“ช่างเถอะ”ลูฮานยักไหล่ก่อนจะดันฉัน “หลบๆ ฉันจะไปซ้อมเต้น”
ฉันมองตามเขาที่กระโดดลงไปก่อนจะถอนหายใจ “คนไม่มีน้ำใจ แค่เขียนข้อความนิดๆหน่อยๆก็ทำไม่ได้”
...
“ฉันทำเองก็ได้ย่ะ”
“ช่วงนี้คริสหายเงียบไปเลยแฮะ”เอ็นพูดในตอนที่ฉันกับเขามานั่งเล่นกันที่หน้าหอพัก
“ก็ใช่ ..ไม่รู้ว่าเขาดีขึ้นรึยังอ่ะ”ฉันพูดก่อนจะมองหน้าเอ็น “นายอยู่หอเดียวกับเขานี่ ไม่เจอบ้างเลยเหรอ”
“นี่ เขาน่ะอยู่ระดับวีไอพี ฉันน่ะมันคนธรรมดาๆ จะไปรู้เรื่องอะไรได้ไง”เอ็นพูดแล้วลุกขึ้นยืนทำตาปิ๊งๆ “ลินดา..”
ฉันหัวเราะในลำคอก่อนจะพึมพำ “แม้แต่เพื่อนฉันก็หลงรักผู้ชายเหรอเนี่ย”
“ว่าไงนะ”
“หือ!! เปล่านี่”ฉันส่ายหน้าก่อนจะหยิบกระเป๋า “ฉันไปก่อนนะ นายเองก็รีบเก็บของเข้าล่ะ เดี๋ยวจะไม่ทันพรุ่งนี้”
“รู้หรอกน่า”เอ็นพูดก่อนจะมองตามยัยลินดาที่เดินไป
ฉันเดินไปตามทางเรื่อยๆ ตั้งแต่วันนั้นนี่ก็ผ่านมา 5 วันแล้ว ฉันไม่รู้ว่าคริสโอป้า ตอนนี้สภาพจิตใจเขาเป็นยังไงบ้างเพราะไม่เจอเขาเลย แต่หลังจากที่เขาอ่านข้อความที่ฉันเขียนเอาไว้โดยใช้ชื่อลินดา ..เขาน่าจะดีขึ้นมั้ง
“จูฮยอน”
ฉันหยุดเดินก่อนจะหันไปมองด้านหลัง “โอป้า”
“ไง ^^”เขาโบกมือให้ฉันก่อนจะค่อยๆเดินมา “นี่ มาพยุงหน่อยสิ เดินไม่ไหว”
ฉันเดินไปใกล้เขาก่อนที่เขาจะเอาแขนมาพาดที่ไหล่ของฉัน “-///- ปะ เป็นไงบ้าง”
“..ทำใจ”เขาพูดสั้นๆก่อนจะหันมายิ้ม “เธอรู้ไหมว่าลินดาบอกกับฉันว่าอะไร”
“วะ ว่าอะไรเหรอคะ”ฉันถามเขาเบาๆ ทำไมจะไม่รู้ล่ะ ในเมื่อฉันเป็นคนเขียนมันเองน่ะ
“ฉันอ่านทุกวัน จำขึ้นใจเลยล่ะ ..ลินดาบอกว่าให้ฉันสู้ๆ แล้วก็อย่าท้อ บอกว่าจะเป็นกำลังใจให้ฉันตลอดไปด้วยล่ะ”
“เอ่อ ค่ะ”ฉันพยักหน้าก่อนจะหยุดเดินเพราะเขาขืนตัวเอาไว้
“พรุ่งนี้ฉันจะไปทัศนศึกษาพร้อมกัน เธอก็ต้องไปนะ ..อ้อ! แล้วลากลินดามาด้วยล่ะ”
“ค่ะ”
“ขอบคุณนะจูฮยอน ที่วันนั้นอยู่เป็นเพื่อนฉัน ..เธอช่วยฉันได้เยอะเลยล่ะ”
“ค่ะ”
“เมื่อวันก่อนๆทำหน้าอย่างกับจะตาย วันนี้หน้าระรื่นเชียวนะ”
“ก็อารมณ์ดีนี่”ฉันพูดกับลูฮานก่อนจะแตะไหล่เขา “นายรู้ไหม ว่าคริสโอป้าเขาดีขึ้นแล้วนะ”
“..แล้วไง”
“เออ ใช่สิ อะไรที่มันไม่เกี่ยวกับนาย นายก็ไม่สนใจสักอย่าง”ฉันพูดก่อนจะหันหลังเพื่อจะเดินไปที่โต๊ะ แต่เพราะความซุ่มซ่ามไม่มีที่สิ้นสุดของฉันทำให้สะดุดขาโต๊ะแล้วหน้าคว่ำไปกับพื้น
หน้าคว่ำจริงๆนะ
“หึ! ซุ่มซ่าม”ลูฮานพูดในลำคอก่อนจะหันมาแล้วยื่นมือมาดึงฉัน “เธอนี่มันที่สุดของที่สุดจริงๆ”
“ละ แล้วไงล่ะ ไม่ต้องมายุ่งเลย”ฉันปัดมือเขาออกก่อนจะเดินไปที่เตียงแล้วทิ้งตัวลงนอนแต่ไปกระแทกกับอะไรบางอย่างที่อยู่บนเตียง “โอ๊ะ”
ฉันหยิบมันขึ้นมาดูอย่างแปลกใจ กล่องสีชมพูดนี่ ..ในนี้มีนาฬิกาอยู่ มันสวยชะมัดเลย “นะ นี่นาย ..ตาซิ่วหมินให้มาแล้วเอามาโยนให้ฉันอีกแล้วเหรอ”
แบบนี้ประจำ เวลาเขาได้ของมาในคราบของลินดาเขาก็มักจะโยนมาให้ฉันตลอด
ลูฮานลุกขึ้นยืนก่อนจะส่ายหน้า “เปล่า ฉันซื้อ”
“ซื้อ? ซะ ซื้อทำไม”
“ไม่รู้สิ เหมือนเมื่อวันก่อนได้ยินใครบ่นว่านาฬิกาข้อมือพัง”เขาพูดแล้วยิ้มมุมปาก “ฉันไปก่อนละ จะไปซ้อมเต้น”
ฉันมองเขาที่เดินออกไปจากห้อง เดินนะเพราะตอนนี้เย็นอยู่ เขาเลยออกไปในคราบของลินดาน่ะ ..ฉันหันมามองนาฬิกาข้อมือก่อนจะนึกไปถึงเมื่อคืนก่อน
“อ๊า ให้ตายเถอะ”
“อะไรของเธอเนี่ย ง้องแง้งอยู่ได้”
“นาฬิกาตายอ่ะ เซ็งเลย แล้วแบบนี้ฉันจะดูเวลาได้ไงล่ะ”
“...”
“ฉันติดนาฬิกาข้อมือมากซะด้วยสิ ฮือๆๆๆ”
“บางที ..หมอนั่นก็ไม่ได้ใจแคบเสมอไปหรอกนะ ^^”
50%
“ฮัลโหล มาถึงแล้วล่ะนิโคล น่าเสียดายจังที่เธอไม่ได้มาด้วยน่ะ”
(ฉันก็อยากไปเหมือนกัน เอาไว้ฉันจะรีบตามไปนะ)
“โอเครีบมานะ”
ฉันกดวางโทรศัพท์ก่อนจะหันไปพูดกับเอ็น “ปะ”
“ทำไมนิโคลเพื่อนเธอไม่มาล่ะ”
“ไปออดดิชั่นน่ะ”
“..ฉันอยากกล้าแบบนั้นบ้างจัง”เอ็นพูดก่อนจะลากกระเป๋าฉัน
ฉันกอดคอเขาก่อนจะพยักหน้า “นายทำได้อยู่แล้วน่า ฉันเป็นกำลังใจให้”
ฉันกับเอ็นเดินไปรวมตัวที่หน้าตึกใหญ่ๆซึ่งก็คือที่นอนสำหรับพวกเรา วันนี้ห้องของฉันมีการจัดทัศนศึกษา ดีตรงที่ทัศนศึกษาในสถานที่ร่มรื่น เป็นเวลาตั้ง 1 อาทิตย์แน่ะ ได้พักผ่อนบ้างก็ดีเหมือนกัน
“ย๊า ลากกระเป๋ายังไงของนายยะ”
ฉันกับเอ็นหยุดเดินก่อนจะหันไปมองด้านหลัง นานะกำลังยืนเท้าเอวแล้วก็กำลังว่าพวกเราอยู่ “ก็ลากมาตามทางนี่แหละ”
“มันโดนเพื่อนฉันเห็นไหม”โชยูพูดแล้วผลักเอ็น
“ขอโทษแล้วกันนะ”ฉันพูดก่อนจะจับแขนเอ็น “ไปเถอะน่า”
“ยัยพวกนี้ทำตัวน่ารังเกียจชะมัด”เอ็นบ่นก่อนจะเดินมาหยุดอยู่ข้างนายซิ่วหมิน
“นี่ซอฮยอน”
“อะไรอีก”ฉันมองซิ่วหมินอย่างเบื่อๆก่อนจะกลอกตาไปมา
“ลินดาไปไหน ทำไมลินดาไม่มา”
“ฉันจะไปรู้หมอนั่นเหรอ”
“หมอนั่น??”เอ็นกับซิ่วหมินพูดขึ้นพร้อมกัน
“เอ่อ ฉันหมายถึงซูโฮโอป้าผู้จัดการส่วนตัวของลินดาน่ะ ..คะ คงติดงานมั้ง เดี๋ยวก็ตามมา”
“แต่..”
“นี่ๆๆๆ อาจารย์มาแล้วนะ”ฉันชี้ไปที่อาจารย์เพื่อเบนความสนใจ และมันได้ผลเมื่อเอ็นกับซิ่วหมินหันไปสนใจอาจารย์
“เราจะมาพูดถึงเรื่องที่พักกันก่อนนะ เดี๋ยวจะให้พักตามที่พักในหอ ที่นี่มีทั้งหมด 7 ชั้น ก็เลือกห้องเอาเลยแล้วกัน ครูรู้ว่านักเรียนทุกคนคงไม่ทำเรื่องผิดๆ เพราะฉะนั้นไม่ได้แยกห้องฝั่งชายหญิง โอเคนะ”
“ค่า/ครับ”
“แล้วเดี๋ยวมาเซ็นชื่อกันก่อนเข้าไปด้วย”
“ฉันต้องอยู่ห้องเดียวกับนายซิ่วหมินอีกแล้วเหรอเนี่ย”เอ็นกระซิบก่อนจะมองซิ่วหมิน “น่าเบื่อชะมัด”
“เอาน่า” ฉันได้อยู่ห้องเดียวกับอีตาลูฮาน ..ยังไม่บ่นเลย
“นี่!”
ฉันเดินไปที่แถวแต่เอ็นกลับดึงแขนฉัน “อะไร”
“เหมือนคริสจะกวักมือเรียกเธอรึเปล่า”เอ็นพูดแล้วบุ้ยปากไปทางคริสที่ยืนอยู่ ฉันมองตามไปก่อนจะขมวดคิ้ว เขากวักมือรัวๆก่อนจะส่งยิ้มให้ ฉันคิดว่าเขาเรียกฉันนะ แต่ฮยอนอาเดินไป ..เขาคงเรียกฮยอนอามั้ง
“ฉันไม่ได้เรียกเธอนะ”เขาพูดกับฮยอนอาก่อนจะหันมามองฉัน “เธอน่ะจูฮยอน มานี่หน่อย”
ฉันชี้ตัวเองอย่างงงๆก่อนจะถูกเอ็นผลักไปข้างหน้า ฉันเดินไปหาเขาช้าๆสวนทางกับฮยอนอา เธอมองหน้าฉันก่อนจะเดินเบียดฉัน
“อย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะ ว่าเธอกำลังจะทำอะไรน่ะ”เธอกระซิบกับฉันก่อนจะเดินผ่านไป
ฉันมองตามเธอไปก่อนจะหันมามองคริสโอป้า “คะ?”
“ช่วยเซ็นชื่อให้หน่อยสิ แล้วก็ช่วยถือกระเป๋าให้หน่อยได้ไหม พอดีเจ็บขาน่ะ”
“เจ็บขา? ละ แล้วทำไมไม่เซ็นชื่อเองล่ะคะ”ฉันพูด “ไม่ได้ใช่ขาเซ็นซะหน่อย”
“หึๆ เอาน่า”เขาพูดก่อนจะขยี้หัวฉัน “บอกให้ทำก็ทำเถอะ เออ ว่าแต่ลินดาไปไหน มีงานเหรอ”
“ค่ะ สงสัยมีถ่ายแบบ”
“..ถ้าขาฉันไม่เป็นแบบนี้ ..ตอนนี้ฉันอาจจะกำลังเต้นอยู่บนเวทีก็ได้”
ฉันมองหน้าเขาก่อนจะยิ้มให้กำลังใจ “สักวันโอป้าก็กลับไปบนเวทีได้เหมือนเดิม ฉันเชื่ออย่างนั้นค่ะ”
ฉันพูดก่อนจะก้มลงไปเซ็นชื่อให้เขา แต่แล้วเขากลับปัดมือฉันออกก่อนจะมองที่กระดาษ “คะ?”
“ลายมือนี้?”เขาพูดก่อนจะขมวดคิ้ว
“คะ?”
“ช่างมันเถอะ”เขาพูดก่อนจะยิ้มกว้างแล้วส่งกระเป๋าเป้มาให้ฉัน “ไปกันเถอะ”
“ละ แล้วโอป้าจะพักห้องไหนล่ะคะ”ฉันถามก่อนจะสะพายกระเป๋าเป้ของเขา เอ็นมองมาที่ฉันก่อนจะยิ้มอย่างแซวๆ “-//-“
“ห้องไหนก็ได้ ..ห้องติดกับเธอน่ะ”
“คะ”ฉันมองเขาอย่างตกใจ แต่เขากระแอมก่อนจะยักไหล่
“ก็จะได้อยู่ใกล้ๆกับลินดาไง”
“อ๋อ ..ค่ะ”
ถ้าวันใดวันนึงเขารู้ว่าลินดา แท้จริงแล้วเป็นเสี่ยวลูฮาน ..ฮอลลล ไม่อยากจะคิดเลย
ความคิดเห็น