คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Love's Twin : : Chapters 6
Chapters 6
“ฉันจะอยู่กับซอ ฉันจะอยู่ที่บ้านซอ ถ้าไม่ให้ฉันอยู่ที่บ้าน ฉันก็จะไปอยู่กับน้องฉัน”
เจสสิก้าโวยวายก่อนจะวิ่งไปเกาะแขนซอฮยอน หลังจากวันที่ถูกไอ้บ้าเผด็จการนี่ลากออกมาจากร้านอาหารวันนั้นเธอก็ไม่ได้เจอกับซอฮยอนอีกเลย ต้องมาขลุกอยู่ที่บ้านวันๆเจอแต่หน้าแม่บ้านในบ้านและไอ้บ้าคริส บอดี้การ์ดที่เผด็จการสุดๆ ไม่รู้คุณพ่อจะจ้างหมอนี่มาทำไม ไม่เห็นจะมีอันตรายอะไรเกิดขึ้นเลยสักนิด
“ไม่ได้ ผมปล่อยให้คุณอยู่ห่างสายตาผมไม่ได้”คริสประกาศกร้าวก่อนจะเอื้อมมือไปจับแขนเจสสิก้า คุณหนูจอมเอาแต่ใจที่เขาจะต้องดูแล “ขืนปล่อยคุณไว้ไกลตา คุณก็ต้องก่อเรื่องอีก รู้ไหมว่ามันเหนื่อยแค่ไหนที่ต้องตามจัดการปัญหาให้คุณน่ะ”
“เฮีย นี่มันอะไรกันเนี่ย”ยุนอาถามพี่ชายตัวเองก่อนจะมองผู้หญิงที่ยืนข้างซอฮยอนอย่างงุนงง
“คุณหนูเจสสิก้า ลูกสาวเจ้านายของพี่”คริสตอบเนือยๆก่อนจะลากสายตากลับไปมองเจสสิก้า “เข้าไปในบ้าน ยังไงคุณก็ต้องอยู่ที่นี่”
“ไม่ ไม่เอา”เจสสิก้าตะโกนลั่นก่อนจะหันมองซอฮยอน “ซอ ให้พี่ไปอยู่กับเรานะ ขืนให้พี่อยู่กับไอ้เผด็จการคนนี้พี่ต้องอกแตกตายแน่ๆ”
“นูนา นี่มันอะไรครับเนี่ยลูฮานเดินมาข้างซอฮยอนถามเจสสิก้า ก่อนจะมองไปที่ผู้ชายที่คาดว่าน่าจะเป็นพี่ของยัยถึกยุนอา “มันเกิดเรื่องอะไรครับ”
“คุณท่านไม่อยู่ที่เกาหลี 3 เดือน ท่านก็เลยให้คุณหนูมาอยู่ที่บ้านของผมเพราะกลัวว่าจะมีอันตรายเกิดขึ้นระหว่างที่ท่านไม่อยู่”
“ช่วงนี้มันช่วงจะเลือกตั้งประธานาธิบดีใหม่นี่”เซฮุนพูดหลังจากที่เงียบมานาน
“อืม เพราะท่านกลัวว่าลูกสาวจะเกิดอันตรายก็เลยจ้างให้ฉันไปดูแล แต่เหมือนจะไม่ง่ายเลย ถ้าคุณหนูยังเอาแต่ใจอยู่แบบนี้”
ซอฮยอนมองเจสสิก้าก่อนจะมองไปข้างหลัง “อ๊ะ บ้านนี่ของยุนเหรอ”
ยุนอามองก่อนจะพยักหน้า “อืมใช่ ทำไมเหรอ”
“งั้นข้างๆกันหลังนั้นบ้านเซฮุนรึเปล่า”
เซฮุนมองก่อนจะพยักหน้าแล้วมองลูฮานที่ได้แต่มองซอฮยอนอย่างแปลกใจ ก่อนที่ลูฮานจะดีดนิ้ว “เฮ้ย ข้างหลงบ้านแกมันบ้านซอนี่”
“อ้าว จริงดิ”เซฮุนถามอย่างแปลกใจ
“อื้ม”ซอฮยอนพยักหน้าก่อนจะเดินมาข้างหน้าพี่ชายของยุนอา “ให้ออนนีไปอยู่กับฉันเถอะค่ะ ใกล้ๆกันแค่นี้เอง ไม่อันตรายหรอก”
“แต่ว่า..”
“เฮีย ไม่เป็นไรหรอกมั้ง คุณเจสสิก้าคงอึดอัดแย่เลย ให้ไปอยู่กับซอแหละ แค่หลังบ้านเอง เดี๋ยวผมช่วยดูแลด้วย”เซฮุนพยายามช่วยพูดเกลี้ยกล่อมคริส เจสสิก้าจ้องหน้าคริสอย่างลุ้นกับคำตอบ ขอทีเถอะ ..ยอมทีเถอะ
“เฮ้อ ก็ได้”
หลังจากจัดการทุกอย่างเรียบร้อย ซฮฮยอนก็พาเจสสิก้ากลับมาที่บ้านของตัวเองพร้อมกับลูฮานและเซฮุนที่ช่วยขนสัมภาระของเจสสิก้ามาส่ง
“โอ้โห น้องชายนายดูหล่อกว่านายเยอะเลยนะอาลู่”
“จบสิ้นเลยชีวิต”ลูฮานเอามือตบหน้าผากตัวเองก่อนจะยิ้มให้เจสสิก้า “เดี๋ยวก็จับกลับไปบ้านนั้นเลย”
“ชิ ไม่เอาอ่ะ”เจสสิก้าส่ายหน้าก่อนจะมองหน้าเซฮุน “ชื่ออะไรจ๊ะ”
“นูนา ทำไมพูดเพราะจังอ่ะ นี่ไม่ใช่ว่าหลงเสน่ห์เจ้านี่เข้าแล้วนะ”
“บ้า ฉันก็แค่อยากรู้จักชื่อน้องนายไง ฉันไม่หลงเสน่ห์หรอกย่ะ เห็นหน้าแบบนายมาตั้งนาน ฉันเบื่อแล้ว”
“ผมโอเซฮุนครับ”เซฮุนพูดก่อนจะวางกระเป๋าไว้ที่พื้น
“เรียกพี่ว่านูนาเหมือนที่อาลู่เรียกก็ได้ ไม่ต้องเกร็ง”
“ฮ่ะๆ ครับ”เซฮุนเกาหัวตัวเองก่อนจะยิ้มอายๆ
“เวลายิ้มยิ่งดูหล่อแฮะ อาลู่ ทำไมไม่หล่อแบบน้องบ้างฮะ”
“ก็ไอ้ลู่มันสวยไงสิก”
“อ้าวแพค”
“ฮยอง/แพคฮยอง”
แพคฮยอนเดินลงมาจากรถก่อนจะจับไหล่ลูฮานแล้วยิ้มแซวๆ “ดูหน้ามันดิ นับวันยิ่งจะสวยแซงหน้าเธอแล้ว”
“อ๊ากกกกกกกกกกก ฉันไม่ยอมให้อาลู่สวยแซงหรอกย่ะ”เจสสิก้าพูดก่อนจะหันไปมองซอฮยอน “เดี๋ยวพี่เอาของไปเก็บก่อนนะ ห้องไหนห้องพี่ล่ะ”
“มีห้องว่างอยู่ห้องเดียวค่ะออนนี ขึ้นไปเลย”ซอฮยอนตอบก่อนจะหันไปมองหนุ่มๆทั้ง 3 คน “ตามสบายนะ เดี๋ยวฉันขอไปช่วยออนนีก่อน”
“อืม”
“ไม่ได้เจอกันนานเลยไอ้ฮุน พี่โทรหาแกไม่ได้เลย”
“พอดีดทรศัพท์ผมหาย บังเอิญเป็นช่วงย้ายบ้านด้วยก็เลยเปลี่ยนหมดทุกอย่าง”เซฮุนพูดก่อนจะนั่งลงที่โซฟา ลูฮานนั่งลงข้างเซฮุนก่อนจะเริ่มพูดคุย
“ทำไมถึงย้ายบ้านล่ะ แล้วย้ายตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมฉันไม่รู้เรื่องเลย”
“พอดีมีปัญหานิดหน่อย เจ้าหนีไล่ตามทวงหนีพ่อเมื่อ 5 ปีที่แล้วก็เลยต้องย้ายบ้าน บังเอิญว่ายุนอาจะย้ายมาที่นี่เหมือนกัน พวกเราก็เลยย้ายมาพร้อมกันน่ะ”
“เจ้าหนี้? มีหนี้กันด้วยเหรอ”ลูฮานพูดก่อนจะขมวดคิ้ว
เขาไปอยู่กับแม่ที่ประเทศจีน แน่นอนว่าไม่เหมือนกับทั้ง 2 คนที่อยู่เกาหลี แม่ของเขาค่อนข้างมีฐานะดีที่ประเทศจีนนั่นเลยทำให้เขาไม่ค่อยพบเจอกับความลำบาก แต่เซฮุน ..ดูเหมือนจะไม่ใช่แบบเขาเลย
“ก็นิดหน่อยน่ะ แต่พ่อทำงานหนักจนจัดการได้หมดแล้วล่ะ”เซฮุนพูดก่อนจะเอนตัวพิงเบาะด้านหลังอย่างสบายๆ เขาผ่านความยากลำบากมามาก อาจจะเพราะเหตุผลนี้ด้วยล่ะมั้งที่ทำให้เขาดูเข้มแข็งต่างจากลูฮาน
“ถ้าพ่อไม่ทิ้งแม่ในวันนั้นก็คงไม่ลำบากแบบนี้หรอก”
เซฮุนลุกขึ้นยืนทันทีที่ได้ยินสิ่งที่ลูฮานพูด “พ่อไม่ได้อยากทิ้งแม่”
“แต่ก็ทำ”
“พ่อมีเหตุผล พ่อไม่ได้อยากทิ้งแม่แต่พ่อมีเหตุผล”
“แต่สุดท้ายทิ้งก็คือทิ้งอยู่ดี รู้ไหมว่าแม่เจ็บปวดแค่ไหน”
เซฮุนกำมือก่อนจะขยุ้มคอเสื้อของลูฮาน “ฉันบอกว่าพ่อมีเหตุผล”
“เฮ้ยๆๆๆๆๆๆๆ”แพคฮยอนที่เห็นอย่างนั้นวิ่งเข้ามาแยกทั้งคู่ออกจากกันก่อนจะส่ายหน้าเบาๆ “พวกแกเพิ่งจะเจอกันก็อย่ามาทะเลาะกันได้ไหมวะ ไม่ว่าใครก็มีเหตุผลกันทั้งนั้นแหละทั้งคุณลุง คุณป้า ไม่ใช่เรื่องของลูกอย่างพวกแก”
“...”
“อืม ผมคงพูดมากเกินไป”ลูฮานพยักหน้าอย่างยอมแพ้ “คุยกันไปเถอะ ผมจะไปช่วย 2 คนจัดของ”
แพคฮยอนมองลูอานที่เดินขึ้นไปด้านบนก่อนจะมองเซฮุนที่ยืนขมวดคิ้วอยู่ “เอาน่า อย่างน้อยตอนนี้ฝาแฝดอย่างพวกแกก็ได้มายืนอยู่ในที่ที่เดียวกันแล้ว อย่าทะเลาะกันนักเลย”
“ผมก็ไม่ได้อยากทะเลาะหรอก”เซฮุนพูดก่อนจะยิ้มให้แพคฮยอน “ผมขอตัวกลับบ้านก่อนนะฮยอง เอาไว้คงเจอกันบ่อยขึ้น”
เซฮุนเดินออกไปจากบ้านทิ้งให้แพคฮยอนยืนอยู่ที่เดิม แพคฮยอนรู้จักกับเด็กทั้ง 2 คน แต่เขาสนิทกับลูฮานมากกว่า โลกกลมเหลือเกินที่เจสสิก้ารู้จักกับซอฮยอนแฟนของลูฮาน เจสสิก้าเป็นเพื่อนสมัยประถมของเขา วันนี้เขาตั้งใจจะมาหาฝาแฝดทั้ง 2 คนแต่สุดท้ายก็ถูกทิ้งให้อยู่คนเดียว
“แล้วฉันจะอยู่ทำไมวะเนี่ย”แพคฮยอนบ่นพึมพำก่อนจะเดินออกไปจากบ้านในที่สุด
หลังจากอาบน้ำเสร็จแล้วซอฮยอนก็ออกมาที่ระเบียงเพื่อสูดอากาศเย็นๆยามกลางคืน
“อ้าวยุนอา เซฮุน”
ยุนอากับเซฮุนหันไปมองผู้มาใหม่อย่างแปลกใจ เซฮุนยิ้มก่อนจะทักซอฮยอน “ยังไม่นอนอีกเหรอ”
“พอดีเพิ่งช่วยออนนีเขาจัดของเสร็จน่ะ”ซอฮยอนตอบก่อนจะยิ้มให้ยุนอา “ยังไม่นอนเหรอ”
“ปกติฉันนอนดึกน่ะ”ยุนอาพูด “แล้วคุณหนูคนนั้นล่ะ หลับไปแล้วเหรอ”
“ไม่รู้สิ อาจจะยังมั้ง”
“ไอ้ยุน พรุ่งนี้แกจะตื่นไหมเนี่ย”
“ฉันไม่ตื่นแกก็มาปลุกฉันอยู่ดีไม่ใช่เหรอ”
ซอฮยอนมองทั้ง 2 คนพูดคุยกันมีเพียงระเบียงเท่านั้นที่กั้นระหว่างพวกเขา ..ดูสายตาที่เซฮุนมองยุนอาแล้วเธอรู้สึกได้เลยว่าเซฮุนชอบยุนอามาก และเมื่อมองที่ยุนอาก็ให้ความรู้สึกไม่ต่างกันเลย
“ทำไมไม่บอกชอบกันไปนะ”
“ฮะ?”
“อะไรนะซอ”
ซอฮยอนสะดุ้งก่อนจะหัวเราะแห้งๆ “เปล่าๆๆๆ ไม่มีอะไร ฉันไปนอนก่อนนะ คุยกันตามสบาย J”
ยุนอามองซอฮยอนที่เดินเข้าไปก่อนจะหันมองเซฮุน “เมื่อกี๊ซอพูดว่าไงนะ”
“ไม่รุ้ว่ะ ไม่ได้ยิน”เซฮุนพูดก่อนจะอ้าปากหาว “ห๊าวววว -o-“
“อี๋ หุบปากบ้างเถอะ”
“แหม แม่คนเรียบร้อย”เฮซุนขยี้หัวยุนอาอย่างแซวๆก่อนจะลูบผมให้เหมือนเดิม “ไปนอนได้แล้วแกน่ะ พรุ่งนี้จะได้ตื่น”
ยุนอาพยักหน้าก่อนจะมองเซฮุนที่เดินกลับเข้าห้องของตัวเอง ..เธอและเซฮุนมักจะมานั่งคุยกันที่ระเบียงเสมอเพราะห้องของทั้งคู่อยู่ติดกัน ยุนอาเอามือจับผมตัวเองก่อนจะยิ้มอย่างอายๆ
“แกทำฉันหวั่นไหวรอบดึกอีกแล้ว ฮุนเอ๊ยยยยยย”
40%
“อ้าวซอ ตื่นเช้าจัง”
เซฮุนทักซอฮยอนที่ยืนอยู่หน้าบ้านยุนอา เขากำลังจะไปปลุกยุนอาเหมือนทุกวัน เพราะดูแล้วยุนอาคงยังไม่ตื่นง่ายๆแน่
“มาปลุกยุนเหรอ ฉันมารอไปเรียนพร้อมกันน่ะ แต่ไม่กล้าเข้าไป”
“อ๋อ”เซฮุนลากเสียงยาวก่อนจะเดินไปเปิดรั้วบ้านแล้วเข้าไป เขาหันมากวักมือเรียกซอฮยอนที่ยืนอยู่หน้าบ้าน “เข้ามาสิ”
“เอ่อ ไม่ดีกว่า นายเข้าไปปลุกเถอะ เดี๋ยวฉันรอข้างนอก”
“เอางั้นก็ได้”เซฮุนยักไหล่ก่อนจะเดินเข้าไปในบ้าน “เฮีย”
“ยังไม่ตื่น ขึ้นไปเถอะ”คริสพูดก่อนจะหยิบแจ็กเก็ตสีดำมาใส่
“อ้าวเฮีย วันนี้จะไปไหนอ่ะ”
“ยัยคุณหนูจอมเอาแต่ใจบอกว่าอยากไปซื้อเสื้อผ้า”คริสพูดเนือยๆก่อนจะตบบ่าเซฮุน “ไปละ”
เซฮุนพยักหน้าก่อนจะเดินขึ้นไปบนห้องยุนอา เจ้าของห้องยังคงนอนอยู่เหมือนเดิมเป็นภาพที่เห็นจนชินตา เซฮุนเขย่าร่างบางก่อนจะเรียกเบาๆ “ยุนอา ไอ้ยุน ตื่น”
“...”
“ยุนเว้ย ตื่นได้แล้ว”
“งืม”ยุนอาครางในลำคอก่อนจะบิดตัวหนี
“เฮ้ย ตื่นได้แล้ว นี่มันเช้าแล้ว เดี๋ยวไปเรียนไม่ทันหรอก”
“งือ ..OoO”
ยุนอาบิดตัวไปมาจนทำให้เซฮุนที่กำลังเท้าผ้าบนเตียงเสียหลังล้มลงไป ทั้ง 2 คนสบตากันก่อนที่ยุนอาจะออกแรงผลักเซฮุนออก
“ไอ้ฮุน ไอ้บ้า -/////-“
“เอ่อ -///-“เซฮุนเกาหัวตัวเองอย่างเก้อๆก่อนจะเดินออกไป “รีบอาบน้ำล่ะ เดี๋ยวไปเรียนสาย”
“-////- อ๊ากกกกกกกก”ยุนอาโวยวายก่อนจะวิ่งไปที่ห้องน้ำแต่แล้ว
“ไอ้ยุน ระวัง!!!”
โครม!!!!
เฮ้อ มันชินตาจริงๆ
“อ้าวซอ!!”
“หวัดดีจ้ะ”ซอฮยอนยืนขึ้นก่อนจะทักยุนอาด้วยรอยยิ้ม
“รอนานไหม”เซฮุนที่เดินตามออกมาหลังจากจัดการล็อคบ้านให้ยุนอาแล้วถามก่อนจะเหลือบมองยุนอา “ต้องทำใจนะถ้าจะไปเรียนพร้อมกัน อาจจะสายทุกวัน เพราะคนบางคนไม่ตื่น”
“ย๊า อย่ามาเผา”ยุนอาพูดก่อนจะหันไปยิ้มแห้งๆให้ซอฮยอน “ขอโทษทีนะซอ ต่อไปฉันจะพยายามตื่น”
“ฮ่าๆๆ ไม่เป็นไรจ้ะ ฉันรอได้”
“ไปกันเถอะ เดี๋ยวไอ้แทก็บ่นอีกหรอก”เซฮุนพูดก่อนจะคว้ากระเป๋าเป้ของยุนอามาสะพาย ก่อนจะมองไปที่ซอฮยอนที่ถือกระเป๋าอยู่ “เอ่อ ให้ถือให้ไหม”
“ไม่เป็นไรจ้า”ซอฮยอนยิ้มก่อนจะส่ายหน้า “ฮุนนี่ดูแลยุนดีมากเลยน้า”
“-//- ก็แค่สร้างภาพน่าซอ อย่าเชื่อในสิ่งที่ตาเห็นนะ”ยุนอาพูดก่อนจะแลบลิ้นให้เซฮุน
“เหรอ เออใช่สิ สร้างภาพ”
ทั้ง 3 คนพูดคุยกันไปตลอดทางจนกระทั่งถึงแยกไฟแดง เซฮุนคว้าข้อมือของยุนอาเหมือนเช่นทุกทีก่อนจะเดินมาอีกฝั่ง
“เอ่อฮุน แล้วยุนล่ะ”
เขาหันไปมองข้างๆอย่างตกใจ ก่อนจะตกใจยิ่งกว่าเมื่อคนที่เขาจับมืออยู่ในตอนนี้คือซอฮยอนไม่ใช่ยุนอา เขาหันไปมองฝั่งตรงข้ามยุนอายังคงยืนอยู่ที่เดิมก่อนจะมองมาทางเขา
เขารู้ดีว่าเขาพายุนอาข้ามถนนทุกวันนั่นเป็นเพราะยุนอากลัวการข้ามถนน
“ไอ้ยุน รออยู่ตรงนั้นแหละ”เซฮุนตะโกนไปก่อนจะมองไปที่สัญญาณไฟที่ใกล้จะเปลี่ยนเป็นสีแดง
“เอ่อ ฮุน ไม่เป็นไรๆ ฉันข้ามเองได้”ยุนอาพูดก่อนจะก้าวขาลงไปที่ถนน แต่แล้ว
“ยุน ระวัง!!!”ซอฮยอนมองเห็นรถที่วิ่งเข้ามาด้วยความเร็ว เธอตะโกนเตือนยุนอาเสียงดังลั่นก่อนจะมองไปที่ยุนอาอย่างเป็นห่วงเมื่อเห็นรถคันนั้นวิ่งผ่านไปอย่างเร็ว “เฮ้อ..”
ยุนอาหลับตาปี๋ก่อนจะค่อยๆลืมตาขึ้นเมื่อรู้สึกว่ามีแขนแข็งแรงของใครบางคนกำลังโอบรอบตัวเธออยู่ แวบแรกที่เห็นคือใบหน้าของเซฮุน แต่จะเป็นเซฮุนได้ยังไงในเมื่อเซฮุนยืนอยู่ตรงนั้น
“นี่นาย ..”
“เดินให้มันดีๆหน่อยได้ไหม อยากตายเร๊อะ”
ไม่ใช่เซฮุน แต่เป็นใครอีกคนที่หน้าเหมือนเซฮุนต่างหาก
80%
“เจ็บไหม”
“ไม่เป็นไร”ลูฮานตอบซอฮยอนก่อนจะเอามือวางบนหัวเธอเบาๆ “ทำไมทำหน้าแบบนั้นอ่ะ”
“ก็ตกใจนี่”
“โอ๋ๆๆๆ”ลูฮานหัวเราะเบาๆก่อนจะดึงซอฮยอนมากอด “ตกใจอะไรล่ะ ไม่มีใครเป็นอะไรสักหน่อย”
“แต่ก็เกือบใช่ไหมล่ะ”ซอฮยอนพูดก่อนจะผละออกจากอ้อมกอดของลูฮานแล้วหันไปหายุนอาที่มีเซฮุนยืนอยู่ข้างๆ “ยุนไม่เป็นอะไรใช่ไหม”
“เอ่อ มะไม่”ยุนอาตอบก่อนจะมองเลยไปด้านหลังซอฮยอน “เอ่อ ขะ ขอบใจนะ”
“นึกว่าจะเป็นพวกไม่รู้คุณคนซะอีก”ลูฮานพูดแล้วคว้ามือซอฮยอนมาจับ “ไปเรียนกันเถอะ มันสายมากแล้วนะ”
“อ่ะ อืม”ซอฮยอนพยักหน้าก่อนจะเดินไปตามแรงดึงของลูฮาน “รีบไปกันเถอะ เซฮุน ยุนอา”
“จ้ะๆ”ยุนอาตอบก่อนจะเดินตามทั้งคู่ไปโดยไม่หันไปมองเซฮุนแม้แต่น้อย แต่เมื่อจะเดินผ่านเซฮุนกลับคว้าแขนเธอไว้ “นี่ จะรีบไป ปล่อย”
“แกโกรธฉันใช่ไหม”
“...ฉะ ฉันจะโกรธแกเรื่องอะไร”ยุนอาถามก่อนจะพยายามดึงมือออก
“ก็เรื่องที่ฉันจับมือซอข้ามถนนเมื่อกี๊ไง”
“...”
“แกโกรธใช่ไหมไอ้ยุน”
“..ปะ เปล่า ฉันจะโกรธแกทำไมล่ะ ก็แค่ปกติแกจะพาฉันข้ามถนน แต่แล้ววันนี้แกกลับไปคว้ามือซอฮยอนต่อหน้าฉันแล้วปล่อยให้ฉันยืนเอ๋อ อยู่คนเดียวทั้งๆที่แกก็น่าจะรู้อยู่แก่ใจว่าฉันข้ามถนนเองไม่เป็น”
“...”
“ฉันไม่โกรธแกเลยฮุน”
“เฮ้อ”เซฮุนถอนหายใจก่อนจะขยี้หัวยุนอาจนฟู “ก็ที่แกกำลังเป็นแหละเรียกว่าโกรธ แถมโกรธมากด้วย”
“...”
“ฉันขอโทษ”
“...”
“ตอนนั้นแกกับซอยืนข้างหลังฉันทั้งคู่แล้วฉันก็คว้ามือมาไม่ได้ดูว่าเป็นใคร ฉันไม่ได้ตั้งใจจะจับมือซอจริงๆนะ คนที่ฉันตั้งใจจะพาข้ามถนนน่ะ จริงๆแล้ว”
“...”
“มีแต่แกนะไอ้ยุน”
“ทำไมถึงได้มากันสายขนาดนี้ล่ะ”ลูฮานถามซอฮยอนในขณะที่ทั้งคู่กำลังเดินไปที่มหาลัย
ปกติแล้วซอฮยอนเป็นคนที่มาเรียนเช้ามาก แต่เมื่อลูฮานมาถึงมหาลัยกลับยังไม่เห็นซอฮยอนก็เลยขับรถไปที่บ้านของเธอ ไปเจอเจสสิก้ากับคริสที่กำลังจะออกไปข้างนอกพอดี เจสสิก้าบอกว่าทั้ง 3 คนออกมาเรียนกันแล้วเขาก็เลยจอดรถทิ้งไว้แล้ววิ่งตามมา
มาทันเห็นว่าเซฮุนจับมือซอฮยอนข้ามถนนทิ้งยัยถึกนั่นยืนเอ๋ออยู่คนเดียว และยัยถึกนั่นก็เอ๋อเกินกว่าที่เขาจะคิด ข้ามถนนทั้งๆที่มีรถวิ่งมาด้วยความเร็ว ดีแค่ไหนแล้วที่เขาวิ่งตามไปดึงมา ไม่งั้นคงไม่รอดแหงๆ
“ยุนอาตื่นสายนิดหน่อยน่ะ”
“เฮ้อ แล้วแบบนี้มันจะพากันไปรอดไหมเนี่ย”
“แหม มันคงไม่เป็นแบบนี้ทุกวันหรอกน่า”ซอฮยอนพูดก่อนจะหันไปมองข้างหลัง “ทำไมเซฮุนกับยุนอายังไม่ตามมานะ”
“เดี๋ยวก็มา”ลูฮานพูดก่อนจะดึงกระเป๋าซอฮยอนมาถือไว้ “โอ๊ะ”
“ลู่ เป็นอะไร”
“ปะ เปล่า”
ซอฮยอนมองลูฮานอย่างจับผิดก่อนจะจับมืออีกข้างของเขา
“โอ๊ยๆ เบาๆซอ เจ็บๆๆ”
“แล้วบอกว่าไม่เป็นอะไร”เธอพูดก่อนจะจับข้อมือของเขาเบาๆ “มันคงเคล็ดแน่ๆเลย เดี๋ยวไปทายาที่ห้องพยาบาลนะ”
ลูฮานยิ้มอย่างพอใจเมื่อเห็นท่าทีเป็นห่วงเป็นใยของซอฮยอน เขาชอบเวลาที่เธอบ่น เวลาที่เธอทำหน้านิ่วคิ้วขมวด เวลาแบบนี้น่ารักที่สุด
“ยังจะมายิ้มอีก เดี๋ยวจับหักมือซะเลยดีไหม”
“แฟนใคร โหดชะมัด”
“..แฟนเสี่ยวลูฮานไงล่ะจ๊ะ ;)”
ทั้งคู่หัวเราะให้กันก่อนจะพากันเดินไปที่มหาลัยอย่างมีความสุข ..ถ้าเป็นแบบนี้ไปทุกวันก็คงจะดีสิ
100%
ความคิดเห็น