คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Last Tomorrow : : CHAPTERS 5
ซีนหวาน โรแมนติก มุ้งมิ้งซีนสุดท้าย ตอนนี้สูบความหวานกันให้เต็มปอดเลยนะ แนะนำจากใจ
ให้จำความมุ้งมิ้งที่ผ่านมาเอาไว้ให้ดี ..นับถอยหลังความดราม่าที่กำลังจะมาเยือน
Chapters 5
หลังจากมาถึงแม่น้ำฮัน เสี่ยวลู่ก็ขี่รถวนไปรอบๆซอฮยอนจนเหนื่อย ทั้งคู่มายืนพิงรถด้วยกัน สูดอากาศบริสุทธิ์ในตอนนี้เข้าไปเต็มปอด ชายหนุ่มใช้หางตามองร่างบางข้างๆ เมื่อเห็นว่าเธอหลับตาอยู่เขาก็หันไปมองเธอเต็มๆตา
ตั้งแต่ความจำของเขาหายไป แรกๆเขาเคยคิดที่จะเอามันกลับมา อยากจะรู้ว่าตัวเองเป็นใคร อยากจะกลับ ..ไปในที่ที่ตัวเองเคยอยู่ แต่ในตอนนี้เขาไม่อยากแล้ว ไม่อยากรู้ว่าตัวเองเป็นใคร เจอกับอะไรมาบ้าง อยากจะรู้แค่เพียงว่าตัวเองคือเสี่ยวลู่ ผู้ชายที่รักคนข้างกายตอนนี้มากที่สุดในโลกเท่านั้นเอง
"คุณมองซะฉันไม่กล้าลืมตาแล้วนะคะเสี่ยวลู่"
ชายหนุ่มสะดุ้งโหยงเมื่อได้ยินเธอพูด เขาเสหน้าไปทางอื่น อมยิ้มอย่างอายๆในขณะที่ซอฮยอนค่อยๆปรือตาขึ้นมาช้าๆ ยิ้มบางๆเมื่อเห็นท่าทางเขินอายของเขา ความเงียบเข้าครอบคลุมพื้นที่ ซอฮยอนกัดริมฝีปากเพราะไม่รู้ว่าจะพูดอะไรออกมา หลังมือของทั้งคู่เฉียดกันเบาๆ ซอฮยอนเลยมองหน้าเขาที่ทำหน้าตกใจมาก และเมื่อเห็นว่าเขากำลังจะขยับมือออก เธอกลับทำในสิ่งที่ตัวเองก็ไม่คาดคิดว่าจะกล้าทำเช่นกัน
เสี่ยวลู่เบิกตากว้างอย่างตกใจเมื่อมือนุ่มสอดเข้ามาประสานมือของเขา และเมื่อมองไปที่เธอ ก็เห็นพวงแก้มยุ้ยกำลังขึ้นสีแดงระเรื่อจนทำให้อดไม่ได้ที่จะก้มลงไปใกล้ ฝังจมูกลงบนแก้มเนียนเบาๆ
ฟอด
"O///////O"
"^-^"
"สะ เสี่ยวลู่"
"ขอโทษครับ ผมอดใจไม่ไหว แก้มคุณน่าหอมเกินไป"
">//////< คนบ้า นี่ถ้ายุนอารู้เรื่องล่ะก็คุณ"
"ตายแน่ ..ผมรู้แล้วล่ะครับซอฮยอน"เสี่ยวลู่พูด หันไปหาเธอแล้วยกมือเธอขึ้นมาประสานแน่น "แต่ถ้าคุณไม่บอก คุณยุนอาจะรู้ได้ยังไงใช่ไหมครับ"
"./////. มะ มันก็ใช่"ซอฮยอนพึมพำเสียงแผ่ว ไม่กล้าเงยหน้าสบตากับเขาตรงๆ "เมื่อไหร่ยุนอาจะเลิกเกลียดคุณนะ ฉันไม่ค่อยสบายใจเลย"
"ไม่ต้องห่วงนะครับ ผมจะทำให้คุณยุนอายอมรับในตัวผมให้ได้เลย"
"..."
"ผมสัญญา"
เสี่ยวลู่และซอฮยอนใช้เวลาทั้งวันหมดไปกับการขี่รถเล่นรอบๆเมือง ตอนนี้ก็มืดแล้วซอฮยอนที่เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จเรียบร้อยแล้วหยิบหนังสือออกมาจากห้อง กระโดดไปตรงหน้าเสี่ยวลู่ที่กำลังง่วนอยู่กับอะไรบางอย่าง
"ทำอะไรคะ"
"ซอฮยอน อาบน้ำเสร็จแล้วเหรอครับ"
"อื้อ"
ชายหนุ่มยิ้มอย่างเอ็นดูหญิงสาวตรงหน้า ดวงตากลมโตของเธอเป็นประกายแวววาวราวกับเด็กที่เจอของเล่นถูกใจ "ผมกำลังหัดทำคิมบับครับ สูตรของคุณป้ามิซอลเลยนะ"
"คุณต้องทำอร่อยแน่ๆ"ซอฮยอนพูด อมลมเข้าไปในปากจนแก้มที่พองอยู่แล้วพองขึ้นไปอีก "ผู้ชายสมัยนี้นี่น้า ทำกับข้าวอร่อยๆทั้งนั้น พี่แบคฮยอนก็คนแล้ว คุณก็อีก ทำอะไรก็อร่อยหมดเลย"
มันไม่ใช่คำชมที่เธอชมเขาไปอย่างงั้น แต่มันคือความจริง ตั้งแต่อยู่ด้วยกัน หากวันไหนที่ไม่ได้ไปทำงาน เสี่ยวลู่จะรับหน้าที่ทำอาหารอยู่เสมอ เขาจะไปเรียนการทำอาหารจากคุณป้ามิซอล และกลับมาทำให้เธอ อร่อยๆทั้งนั้น
"ถืออะไรอยู่ครับ"เสี่ยวลู่ถามขณะกำลังตั้งใจม้วนสาหร่ายให้ได้รูปทรง
"นี่คะ"ซอฮยอนยื่นหนังสือออกมาตรงหน้าเขา ยิ้มกว้างอย่างร่าเริง
"หนังสือภาษาจีน?"
"อื้ม คุณก็รู้ใช่ไหม ว่าฉันเคยเรียนภาษาจีนมา เวลาพูดกับคุณก็รู้เรื่องบ้างไม่รู้เรื่องบ้าง"
"แต่ผมพูดภาษาเกาหลีกับคุณได้ดีเลยนะ"
"ก็ใช่ไง ฉันว่ามันไม่ยุติธรรมนะ คุณได้ภาษาเกาหลีไปเต็มๆเลย ในขณะที่ฉัน ภาษาจีนกำลังจะหลุดออกจากสมองไปอยู่แล้ว ฉันเลยไปยืมหนังสือของพี่แบคฮยอนมา ว่าจะเอามาอ่านสักหน่อย"
"โอเคครับ"เสี่ยวลู่ระบายรอยยิ้มหวาน เมื่อซอฮยอนยกเหตุผลมาอธิบายซะยืดยาว "คุณจะไปอ่านที่ไหน"
"หลังบ้านน่ะค่ะ"
"งั้นเดี๋ยวผมตามไป"
ซอฮยอนพยักหน้ารับ เดินไปที่หลังบ้านกระโดดขึ้นไปนั่งบนเก้าอี้ตัวยาวที่เธอเอาไว้ใช้นอนหรือนั่งเล่นเวลาที่อากาศดีๆ เปิดหนังสือออก เริ่มอ่านไปตามที่เข้าใจ ..เสี่ยวลู่เป็นคนจีนหรือเปล่า ก็ไม่มีใครสรุปได้แน่ชัดเพราะอาการความจำเสื่อมของเขา แต่ที่แน่ๆคือเขาพูดภาษาจีนเก่งมากถึงมากที่สุด ดูได้จากการที่มีลูกค้าชาวจีนไปทานอาหารที่ร้านและเสี่ยวลู่ก็รับมือได้เป็นอย่างดี
"มาแล้ว"
ซอฮยอนเงยหน้าจากหนังสือ ขยับเพื่อให้ชายหนุ่มได้ขึ้นมานั่งด้วยกัน เขากระโดดขึ้นมานั่งข้างๆเธอ ทั้ง 2 คนอ่านหนังสือด้วยกันอย่างสนุกสนาน จนละจากหนังสือ ซอฮยอนก็ก้มหน้าลงไปฟุบกับแขนอย่างเหนื่อยๆ
"ง่วงแล้วเหรอครับ"
"นิดหน่อยค่ะ"
"..."
"..."
"คุณจำได้ไหมซอฮยอน ว่าผมบอกกับคุณว่าอะไร"
"..อะไรคะ"ซอฮยอนตอบเสียงอู้อี้ เงยหน้าขึ้นมามองเขา "หือ?"
"ผมเคยบอกกับคุณ ..ว่าผมจะปกป้องคุณด้วยชีวิตของผม"
"เสี่ยวลู่"
"..."
"ฉันบอกแล้วไงว่าอย่าพูดแบบนี้ ..คุณไม่ต้องปกป้องฉันหรอก แค่คุณปลอดภัยก็พอ แต่เสี่ยวลู่ คุณจำที่คุณสัญญากับฉันไว้ได้หรือเปล่า"
"..."
"สัญญาแล้วนะ ว่าเราจะอยู่กันอย่างนี้ตลอดไป"ซอฮยอนพูด มองตาเขาตรงๆ
"ครับ ผมสัญญา"
ชายหนุ่มตอบรับเบาๆ สบตากับเธออย่างสื่อความหมาย "ผม.."
"..."
"ผมรักคุณ ซอฮยอน"
".//////. ฉะ ฉันก็รัก.."
คำพูดของเธอยังไม่ทันจบประโยค ริมฝีปากบางก็ถูกกลืนหายไปด้วยริมฝีปากนุ่มของเขา เสี่ยวลู่กดจูบลงไปอย่างอ่อนโยน ในขณะที่ซอฮยอนค่อยๆปิดตาลงช้าๆเพื่อซึมซับสัมผัสอ่อนหวานจากเขา
เหมือนความหวานของเค้กที่กินยังไงก็ไม่มีวันเบื่อ ..จูบของเขามันเป็นแบบนั้นจริงๆ
เนิ่นนานกว่าที่เสี่ยวลู่จะละริมฝีปากออก ทั้งๆที่ความจริงเขายังไม่อยากห่างจากเธอเลยสักนิด แต่ก็กลัวว่าเธอจะขาดอากาศหายใจตายเสียก่อนจึงจำใจต้องยอมถอยห่างออกมาอย่างอ้อยอิ่ง และเมื่อริมฝีปากเป็นอิสระแล้วก็เหมือนภาพที่ได้เห็นจนชินตา เสียวลู่ขยับเข้าไปใกล้ฝังจมูกลงบนแก้มเนียนที่ขึ้นสีอีกครั้ง
"ไปนอนเถอะครับ"
"อะ อื้ม"
"ฝันดีนะครับ ..ซอจูฮยอน"
"คะ คุณก็ด้วยนะคะเสี่ยวลู่ ..ฝันดีค่ะ"
ซอฮยอนพูดตะกุกตะกัก รีบลงจากเก้าอี้แล้ววิ่งเข้าไปในห้องนอนของตัวเองทันที โดยมีสายตาหวานของเสี่ยวลู่มองตามไปจนลับตา ร่างสูงเอนตัวลงนอน มองดวงดาวที่ส่องสว่างอยู่บนฟากฟ้าอย่างมีความสุข
"ผมจะอยู่กับคุณตลอดไป ..ที่รักของผม"
"เชิญค่ะ"
"ยินดีต้อนรับครับ"
เสียงของหนุ่มสาวที่ทำหน้าที่เป็นพนักงานต้อนรับดังพร้อมกันอย่างแข็งขัน ในจะบรรยากาศหวานชื่นรื่นเริงที่ไม่เคยเห็นนี่ทำให้ยุนอาต้องถอยมายืนตรงเคาน์เตอร์เคียงข้างกับมินโฮที่กำลังเช็ดแก้วอยู่
"ย่า~ นายว่ามันแปลกๆปะ"
"อะไรแปลก"
"ก็ซอฮยอนกับนายแมวบ้าไง ทำไมวันนี้ถึงได้ร่าเริงขนาดนั้นล่ะ"ยุนอาพูด จับตาดูทั้ง 2 หนุ่มสาวที่ง่วนและยิ้มร่าอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย "มันต้องมีอะไรเกิดขึ้นเมื่อวานนี้แน่ๆเลย"
"เห๊อะ มีอะไรเกิดขึ้นแล้วไปยุ่งอะไรกับเขา"
"ชเวมินโฮ อยากตายเหรอ เดี๋ยวปั๊ด.."ยุนอาเงื้อมือขึ้นหมายจะฟาดมินโฮสักทีแต่ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อซอฮยอนเดินมายื่นออเดอร์ให้ด้วยรอยยิ้ม "นี่ซอ เหงือกแห้งแล้วมั้งเธอ"
"อะ อะไรเหรอยุน ^^"
"หยุดยิ้มบ้างก็ได้ จะยิ้มอะไรนักหนาเนี่ย"
ป๊อก
"งานบริการก็ต้องยิ้มสิ"
"แบคฮยอนอ่ะ T^T"ยุนอาหันไปมุ่ยหน้าใส่เจ้าของร้านที่เดินมาเขกหัวเธอ "มีแต่คนรังแกฉัน งอนแล้ว"
"โอ๋ๆๆ ง้อนะ"ซอฮยอนพูด กอดยุนอาเบาๆ "เอ้อมินโฮ มีอะไรจะบอกฉันเหรอ"
"อ๋อ คือว่า ..ฉันจะบอกเธอว่าวันนี้คริสตัลจะกลับมาที่นี่อีกน่ะ"
"อื้ม แล้วไงล่ะ"
"คือ พะ พี่เจสสิก้าก็มาด้วย"
"..."
"เธอโอเคไหม"
"ยัยแม่มดนั่นมาด้วยเหรอ ฮึ่ย ถ้าหากทำอะไรซอของฉันล่ะก็ ฉันจัดการแน่"
"ใครจะทำอะไรซอฮยอนเหรอครับ"
ยุนอาหันไปตวัดสายตาใส่หนุ่มหน้าหวานที่เดินเข้ามา "ยุ่ง!!"
"อ้าว -o-"
"ยุนอาเอ๊ย เพลาๆหน่อยเหอะความแก่นเซี้ยวของเธอเนี่ย ขอเถอะนะ ยังไงพี่เจสสิก้าก็เป็นพี่สาวแฟนฉันนะเว้ย"
"ย๊า ก็ถ้าฉันไม่เห็นแก่น้องคริสตัลล่ะก็ ฉันจัดการไปแล้ว ชิ"
"ดีแล้วๆ ซอ เธอโอเคนะ"
ซอฮยอนเงยหน้ามองมินโฮ และทุกๆสายตาที่จับจ้องมาที่เธอ ใบหน้าหวานจึงระบายรอยยิ้มออกมา "โอเคสิ ไม่มีอะไรน่ากลัวนี่นา"
"เอาล่ะๆ ไปทำงานกันได้แล้ว อ้อ คุณเสี่ยวลู่ อีกสักพักจะมีลูกค้าชาวจีนโทรมาติดต่อ รบกวนคุณด้วยนะ"
"ครับ"เสี่ยวลู่พยักหน้าตอบ หันมองซอฮยอนที่ยืนอยู่ข้างๆ "ไม่เป็นไรนะ ผมก็อยู่"
"อื้ม ไม่เป็นไร"
ยุนอาเบ้ปากอย่างหมั่นไส้ ดึงแขนซอฮยอนออกมา "ทำงานๆๆๆๆๆ"
"^^ จ้าๆ"
ทุกคนต่างก็เริ่มทำงานกันปกติ วันนี้ดูเหมือนลูกค้าในร้านจะน้อยกว่าทุกวัน อาจเป็นเพราะมีร้านอาหารเปิดใหม่เยอะแยะเต็มไปหมด เสียงกระดิ่งหน้าประตูดังขึ้นอีกครั้ง ยังไม่ทันที่ซอฮยอนจะเอ่ยต้อนรับ มินโฮที่กำลังเก็บโต๊ะอยู่ก็ปรี่ไปที่หน้าประตูทันที
"ตัล"
"พี่มินโฮ ^^"
มินโฮยิ้มหวาน ขณะกระชับมือของแฟนสาวเอาไว้แล้วพาเดินเข้ามาข้างในร้าน เพราะวันนี้เป็นวันสุดท้ายที่คริสตัลจะอยู่ที่เกาหลีแล้ว เธอเลยมาลาเขาที่นี่เพราะไม่ชอบการบอกลาที่สนามบิน
"สวัสดีค่ะทุกคน"คริสตัลก้มหัวทักทายทุกคนอย่างเป็นมิตร มองไปยังหญิงสาวแก้มป่องที่กำลังยิ้มให้เธออยู่เช่นกัน "สวัสดีค่ะพี่สาว"
"ค่ะ"
"เรื่องวันนั้นตัลต้องขอโทษแทนพี่สิก้าด้วยนะคะ"
"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ มันผ่านมาแล้ว"ซอฮยอนตอบ ไม่ถือโทษโกรธอะไร
"นี่ ฉันยังไม่ได้แนะนำคริสตัลให้พวกเธอรู้จักเลย"มินโฮพูดอย่างนึกขึ้นได้ เมื่อเห็นทั้งยุนอาและซอฮยอนยืนอยู่ตรงนี้แล้ว "นี่จองซูจองหรือคริสตัล แฟนฉันเอง เธออยู่ที่อเมริกา และเราไปเจอกันบังเอิญตอนที่ฉันบินไปเรียนภาษาเพิ่มเติมน่ะ"
"อ๋อ.."
"คริสตัล คนนี้ยุนอา แล้วก็นี่ ซอฮยอน"
"ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ พี่ยุนอา พี่ซอฮยอน"
"มารยาทดีกว่าพี่สาวเป็นไหนๆ นี่ถ้าไม่บอก พี่นึกว่าไม่ใช่พี่น้องกันนะคะ"
"ยุน"ทั้งมินโฮและซอฮยอนต่างก็ปรามยุนอา แต่เจ้าตัวกลับไม่สนใจ
"ขอโทษนะน้องคริสตัล พี่เป็นคนตรงๆ คิดอะไรก็พูดแบบนั้น"
"เอ่อ ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ตัลเข้าใจ"
มินโฮยิ้มบางๆอย่างเอ็นดูแฟนสาวที่ดีไปซะทุกอย่าง เขาดันคริสตัลให้นั่งลงบนเก้าอี้ ชะเง้อมองเสี่ยวลู่ที่กำลังจะเดินออกมาพอดี "เสี่ยวลู่ มานี่หน่อย ผมจะแนะนำแฟนให้รู้จัก"
คริสตัลก้มลงมองเมนูที่ยุนอาส่งมาให้ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นเมื่อมินโฮสะกิดเบาๆ
"คริสตัล แล้วนี่ก็เสี่ยวลู่ เพื่อนที่พี่เล่าให้ฟังไง"
"ยินดีที่ได้รู้จักค.. พี่ลู่หาน"
"ครับ?"
"พะ พี่ลู่หานจริงๆด้วย"
ทุกคนต่างก็มองหน้ากันอย่างตกใจเมื่อจู่ๆคริสตัลก็ลุกขึ้นยืน แล้วเรียกชื่อของเสี่ยวลู่เป็นลู่หาน ..ชายหนุ่มมองหญิงสาวตรงหน้า เหมือนมีภาพอะไรเบลอๆที่วิ่งกลับเข้ามาในสมอง แต่สักพักก็หายไป
"ขะ ขอโทษนะครับ ผมเสี่ยวลู่ ไม่ใช่ลู่หาน"
"จะไม่ใช่ได้ไงคะ พี่ลู่หาน นี่พี่ลู่หานชัดๆเลย"
ซอฮยอนมองทั้ง 2 คนอย่างสงสัย หัวใจเต้นรัวด้วยความรู้สึกที่อธิบายออกมาไม่ถูก ลู่หาน..
"ยัยตัล อากาศที่นี่แย่มากเลย พี่อยากกลับจะแย่อยู่แล้วนะ"
"พะ พี่สิก้า"
"อะไร แล้วนั่นมุงอะไรกัน"
เจสสิก้าที่เพิ่งเดินตามเข้ามาทีหลังเอ่ยถามอย่างสงสัย ก่อนจะเดินเข้ามายืนข้างคริสตัล ทำให้เห็นผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้า
"ลู่หาน"
"???"
ไม่มีใครพูดอะไรออกมา ร่างบางของเจสสิก้าโผเข้ากกอดเสี่ยวลู่แน่นจนซอฮยอนที่ยืนอยู่ข้างๆเซไปด้านหลังดีที่แบคฮยอนรับไว้ได้ทัน แต่ก็ได้แต่มองเหตุการณ์ตรงหน้าอย่างอึ้งๆ
"ลู่หาน ฮึก ฉันคิดถึงนายมากเลย นายหายไปไหนมา ฮือ ฉันคิดถึงนาย"
"เอ่อ.."
"กลับไปด้วยกันนะ ทุกคนเป็นห่วงนายมาก"
เสี่ยวลู่ยืนนิ่ง ความรู้สึกสับสันฉายแววชัดเจนออกมาจากแววตา ..ใช่ว่าเขาไม่รู้สึกอะไร เพราะเมื่อได้มองหน้าของคริสตัลและผู้หญิงที่กอดเขาอยู่ มันก็มีความคิดมาจากลึกๆว่าเขาต้องรู้จักเธอ 2 คนนี้แน่
แต่ ..เขาคือเสี่ยวลู่ ไม่ใช่ลู่หานอย่างที่ 2 คนนี้เรียก
คิดได้แบบนั้น มือหนาก็ดันร่างของเจสสิก้าออกห่าง ถอยหลังไปหาซอฮยอน กุมมือเธอเอาไว้หลวมๆ "ขอโทษนะครับ พวกคุณคงจำผิดคนแล้ว ผมคือเสี่ยวลู่ ไม่ใช่ลู่หาน"
"ฮึก ไม่ นายคือลู่หาน นายจำฉันไม่ได้เหรอ ..ฉัน คู่หมั้นของนายไง"
ราวกับว่ามีคนเอาของแข็งๆมาทุบที่กลางศีรษะของซอฮยอน เหมือนโลกใบนี้หมุนเคว้งคว้างไปหมด ..คู่หมั้น ..งั้นเหรอ?
เสี่ยวลู่เหลือบมองซอฮยอนที่เริ่มมีสีหน้าไม่สู้ดีนัก เขากระชับมือเธอให้แน่นมากขึ้น ก้มหัวให้กับเจสสิก้าอย่างสุภาพ
"ขอโทษครับ ผมคงไม่ใช่คนที่คุณตามหา ผมคือเสี่ยวลู่ ..ของซอฮยอนครับ"
"ลู่หาน.."
"ขอตัวก่อนนะครับ"
พูดจบก็พาซอฮยอนเดินเข้าไปที่หลังร้าน รู้สึกสับสนกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเป็นอย่างมาก หากเขา คือลู่หาน นั่นหมายความว่าเขามีคนรักอยู่แล้วงั้นเหรอ ..นั่นหมายความว่าเขาจะรักซอฮยอนอีกไม่ได้งั้นเหรอ
ไม่หรอก ..นายคือเสี่ยวลู่ไง นายไม่ใช่ลู่หาน
"ซอฮยอน.."
"คุณคือใครกันแน่นะ"ซอฮยอนพึมพำเบาๆ ยังรู้สึกชาไม่หาย
มือหนาบีบที่มือบางเบาๆ ก่อนจะปล่อยออกแล้วเปลี่ยนเป็นจับที่ไหล่ทั้ง 2 ข้างของเธอ มองตาเธออย่างจริงจัง
"ผมคือเสี่ยวลู่ไงครับ"
"แต่คุณ.."
"ไม่ว่าใครจะบอกว่าผมเป็นใคร แต่ผมคือเสี่ยวลู่ ..เสี่ยวลู่ของคุณไง"
"..."
"ผมไม่รู้ว่าก่อนหน้านั้นผมเป็นใคร ไม่รู้ว่าผมเคยผ่านอะไรมาบ้าง ไม่อยากจะรู้ว่าตัวเองเคยรักใครมาก่อน มันอาจจะดูเห็นแก่ตัว แต่ผมอยากจะทิ้งทุกๆอย่าง"
"..."
"แล้วเริ่มต้นใหม่กับคุณ.."
"เสี่ยวลู่"
"ผมจะเป็นเสี่ยวลู่ของคุณตลอดไปนะครับซอฮยอน"
"ขอบคุณนะคะ"ซอฮยอนพูดเบาๆ รู้สึกตื้นตันในใจก่อนจะโผเข้ากอดเขาแน่น "ขอบคุณ.."
จริงอยู่ที่มันอาจจะดูเห็นแก่ตัวเกินไป หากว่าเขาคือคนที่เจสสิก้ากำลังตามหาจริงๆ
..แต่ขอเถอะนะ
ขอให้เขาได้อยู่ กับคนที่เปรียบเสมือนทุกสิ่งทุกอย่างของเขาอย่างซอฮยอนเถอะ
ยุนอาลากถุงขยะใบใหญ่ออกทางหลังร้านเพื่อเดินไปทิ้ง เหตุการณ์วันนี้เกิดขึ้นอย่างรวดเร็วและสร้างความตกใจให้กับทุกคนมาก แต่ก็ดูเหมือนจะผ่านไปด้วยดีเพราะหลังจากที่เสี่ยวลู่พาซอฮยอนเข้าไปที่หลังร้าน พี่สาวของคริสตัลก็วิ่งออกไปจากร้าน และดูเหมือนว่าทั้งเสี่ยวลู่กับซอฮยอนก็ไม่ได้มีท่าทีหวั่นเกรงอะไรกับสิ่งที่เกิดขึ้นซึ่งมันก็ทำให้เธอสบายใจ ที่อย่างน้อยเพื่อนรักของเธอยังมีความสุขดีอยู่
"ให้ผมช่วยไหมครับ"
"-_- ไม่ต้องยุ่ง!!!"
"แต่ผมอยากช่วย"
หนุ่มหน้าหวานพูดแล้วจัดการแย่งถุงขยะมาจากมือยุนอา ก่อนจะโยนมันลงไปในถัง "แค่นี้ก็เรียบร้อย"
"ชิ ไม่ได้ขอให้ช่วยเลยนะ ไอ้แมวบ้า"
พูดจบหญิงสาวก็จะเดินกลับเข้าไปในร้านเพื่อเอากระเป๋า เพราะวันนี้เธอต้องเป็นคนปิดประตูร้านเนื่องจากแบคฮยอนติดธุระกับลูกค้ารายใหญ่ที่เดินทางมาจากประเทศจีน
"คุณยุนอาครับ"
ร่างบางหยุดเดิน หันไปมองชายหนุ่มที่ยิ้มบางๆ "อะไร"
"เมื่อไหร่คุณถึงจะเลิกเกลียดผม"
"..."
"ผมแค่ ..คุณไม่พอใจอะไรผมหรือเปล่าครับ ถึงได้เกลียดผมมากขนาดนี้"
"..."
"ซอฮยอนไม่สบายใจที่คุณเกลียดผม ผมเลยไม่อยากทำให้เธอต้องกังวลน่ะครับ ถ้ามันมีอะไรที่ผมพอจะทำได้แล้วคุณจะไม่เกลียดผม คุณก็บอกผมมาเลยนะครับ ถ้าเพื่อซอฮยอน ผมทำได้ทุกอย่าง"
"ฉะ ฉัน.."เมื่อเห็นท่าทางจริงจังจากชายหนุ่ม ยุนอาก็ตะกุกตะกักขึ้นมา "ฉัน ก็ไม่ได้เกลียดอะไรนายหรอก"
"^^"
"แต่ก็ไม่ได้ชอบ!! ไม่ต้องมายิ้ม"
"-o-"
"นายสบายใจเหอะ ฉันไม่ได้เกลียดนายขนาดนั้น"ยุนอาพูดเสียงเข้มก่อนจะพึมพำกับตัวเองเบาๆ "ก็แค่ผิดหวังเพราะคนที่ฉันเชียร์มาตั้งแต่แรกไม่ใช่นาย"
"งั้นก็ดีแล้วครับ ขอบคุณนะครับที่ไม่เกลียดผม"
"แต่!!! ถ้าหากนายทำให้ซอฮยอนเสียใจล่ะก็ นายตะ.."
"ผมรู้ครับ ผมตายแน่"เสี่ยวลู่พูดอย่างรู้ทัน "คุณยุนอาจะกลับเลยหรือเปล่าครับ ตอนนี้ซอฮยอนน่าจะรออยู่ที่หน้าร้าน"
"ไม่ต้องรออ่ะ บ้านฉันอยู่ใกล้แค่นี้ นายพาซอฮยอนไปพักเหอะ"
"ครับ"เสี่ยวลู่พยักหน้าตอบ เดินไปตามทางเดินเพื่อไปหาซอฮยอน แต่ยุนอาเรียกเขาเอาไว้ก่อน
"นี่นาย ไอ้แมว เอ่อ เสี่ยวลู่"
"ครับ?"
"นายสัญญากับฉันนะ ว่านายจะต้องดูแลซอฮยอนให้ดี ดูแลให้ดีที่สุดเลยเข้าใจไหม"
"ผมสัญญาครับ"
"อืม ดีแล้วล่ะ"
ยุนอาพยักหน้าเบาๆ เดินเข้าไปภายในร้านเพื่อตรวจดูความเรียบร้อยอีกครั้งก่อนที่จะสับสวิตซ์ไฟลง แล้วเดินมาที่หน้าร้านเพื่อล็อคประตู
"เฮ้อ ทำไมรู้สึกแปลกๆนะ"
บ่นพึมพำกับตัวเอง แล้วเดินกลับไปที่บ้าน แต่แล้วกลับมีร่างสูงของชายหนุ่มแปลกหน้ามายืนขวางทางเอาไว้ เธอเลยเลี่ยงเดินไปอีกฝั่งแต่เขาก็ยังตามมา
"เอ๊ะคุณ!! ทางเดินก็มีเยอะแยะ"
"ผมมีเรื่องจะคุยกับคุณน่ะ"
ยุนอาขมวดคิ้วมองคนตรงหน้า เขาสวมหมวกสีดำเอาไว้ทำให้มองเห็นหน้าได้ไม่ชัดเท่าไหร่ มือบางล้วงเข้าไปในกระเป๋ากำเครื่องช็อตไฟฟ้าเอาไว้แน่น
"คุณรู้จักนายลู่หานไหม"
"ลู่หาน?"ยุนอาทวนคำของเขา "ฉันไม่รู้จัก"
"คุณอย่ามาโกหกผมเลยน่า คุณรู้จักมันใช่ไหม"
"ฉันบอกว่าฉันไม่รู้จักคนชื่อลู่หานไง หลีกไป ฉันจะกลับบ้าน"
พูดจบก็ดันตัวชายหนุ่มออก แต่สุดท้ายเขาก็วิ่งมาดักหน้าเธอเอาไว้อยู่ดี "คุณเป็นใครเนี่ย"
"อู๋อี้ฟาน"
"ฮะ?"
"ก็คุณถามชื่อผม"
"ฉันไม่ได้อยากรู้ชื่อหรอกนะ แต่ฉันอยากรู้ว่าคุณเป็นใคร ถึงได้ตามรังควานฉันอยู่ได้"
"ขอโทษนะ ผมไม่จำเป็นต้องบอกรายละเอียดมากไปกว่านี้หรอก แต่ที่ผมกำลังตามคุณ เพราะว่าผมอยากได้ตัวผู้หญิงของเสี่ยวลู่หานไง"
"ผู้หญิงของ ..นะ นี่คุณบ้าปะเนี่ย ฉันไม่รู้เรื่องหรอกนะ ฉันไม่รู้จักนายเสี่ยวลู่หานอะไรนั่น ถ้าคนที่ฉันรู้จัก เขาก็แค่ชื่อคล้าย ไม่ได้ชื่อนั้นสักหน่อย อีกอย่าง ฉันไม่ชะ ..อุ๊บ"
ยังไม่ทันที่ยุนอาจะได้พูดอะไรมากไปกว่านี้ ชายหนุ่มที่บอกว่าตัวเองชื่ออู๋อี้ฟานก็เอาผ้ามาปิดที่ปากของเธอ ออกแรงกดทำให้ร่างบางเผลอสูดหายใจเข้าไป เครื่องช็อตไฟฟ้าถูกดึงออกมาแต่ยังไม่ทันได้ใช้งานก็หล่นลงกับพื้น
อี้ฟานมองร่างในอ้อมแขนที่สลบไปเพราะยาสลบอย่างพึงพอใจก่อนจะช้อนตัวอุ้มเธอขึ้นมา
"ผมก็ไม่ได้อยากทำแบบนี้หรอกนะ ..แต่ผมต้องมีตัวคุณเอาไว้เพื่อให้หมอนั่นยอมมอบตัว"
...
"โทษใครไม่ได้หรอกนะ โทษตัวเองที่เป็นผู้หญิงของมันเถอะ ..ซอจูฮยอน"
ซอฮยอนนั่งอยู่บนโซฟาเพื่อรอการกลับมาของเสี่ยวลู่ที่ออกไปซื้อรามยอนมาต้มกินเป็นมื้อดึก เธอเอนตัวพิงกับพนักโซฟา หลับตาลงช้าๆด้วยความเหนื่อย
ภาพที่เจสสิก้ากอดเสี่ยวลู่ยังติดตรึงไม่หายไปไหน
หากเจสสิก้าเป็นคู่หมั้นของเสี่ยวลู่จริงๆ มันไม่ดูใจร้ายไปหน่อยเหรอ ที่ไม่ยอมคืนเขากลับไป..
"ฉันสับสนไปหมดแล้วนะคะ ..เสี่ยวลู่"
ปังๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
"ซอฮยอน หนูซอ!!"
ร่างบางสะดุ้ง เด้งตัวยืนแล้ววิ่งไปเปิดประตู "ป้ามิซอล มีอะเหรอคะ"
"เสี่ยวลู่ ตอนนี้เสี่ยวลู่ถูกรุมทำร้ายอยู่ที่กลางซอยลูก รีบไปดูเร็ว"
"เสี่ยวลู่!!!!!!!"
ซอฮยอนวิ่งออกจากบ้านทันทีที่ได้ยินแบบนั้น ฝนที่เหมือนจงใจตกลงมาแกล้ง แต่โชคดีที่ป้ามิซอลให้ร่มกับเธอเอาไว้ แต่มันก็ไม่ใช่สิ่งที่เธอจะสนใจมากที่สุดในตอนนี้ สิ่งที่เธอสนใจมากที่สุดคือเขาต่างหาก
"เสี่ยวลู่.."
ซอฮยอนตะโกนเรียกชายหนุ่มที่ตอนนี้นอนกองอยู่กับพื้น มีรถตำรวจมาจอดอยู่ไม่ไกลนัก เธอวิ่งไปใกล้ ช้อนศีรษะของเขาขึ้นมาบนตัก "เสี่ยวลู่"
"..."
ไม่มีเสียงตอบรับ ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยบาดแผลเหมือนในวันแรกไม่มีผิด ไม่สิ! มันหนักกว่าวันนั้นเสียอีก
"คุณต้องไม่เป็นอะไรนะ ฉันมาแล้ว"
"..."
"แข็งใจไว้ก่อนนะ คุณห้ามเป็นอะไรนะ"
ดวงตาของเขาปรือขึ้นช้าๆ มองเห็นใบหน้าของเธอที่กำลังร้องไห้ อยากจะยกมือขึ้นไปเช็ดน้ำตาของเธอ อยากจะพูดกับเธอว่าอย่าร้องไห้แต่ก็ทำไม่ได้ ดวงตาของเขาปิดลงอีกครั้ง ภาพของเธอวนเวียนเข้ามาในหัวไม่หยุด
ผมเคยบอกคุณว่าผมจะปกป้องคุณด้วยชีวิตของผม..และผม
..ก็ได้ทำมันแล้ว
...
รักคุณเหลือเกิน ..ซอจูฮยอน
"เสี่ยวลู่!!!!!!!!"ซอฮยอนตะโกนเรียกเขาอีกครั้งเมื่อเขาหลับตาลงไปอีก "ฮือ เสี่ยวลู่ ตื่นนะ คุณตื่นขึ้นมานะ"
"หลีกทางหน่อยครับ ขอโทษครับ"
เสียงตะโกนของผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้นพร้อมกับการวิ่งฝ่าคนที่กำลังมุงดูเหตุการณ์อยู่เข้ามา มองหน้าชายหนุ่มที่หลับตาอยู่บนตักของหญิงสาวอย่างตกใจ
ใช่จริงๆด้วย..
"นายน้อย!!!!!!"
ผู้ชายคนนั้น ยูเป็นใคร? ทำไมเรียกเสี่ยวลู่ว่านายน้อย
ดราม่ามาแล้วล่ะ เตรียมใจกันพร้อมหรือยังเอ่ย?? ไม่พร้อมก็ต้องพร้อมล่ะเน๊อะ
ไหนจะเรื่องเสี่ยวลู่ แล้วไหนจะเรื่องยุนอา
เอ่อ คุณผู้ชายมีเงิง(?) ที่อุ้มอยู่น่ะ คืออิมยุนอานะ ไม่ใช่ซอจูฮยอน
ความคิดเห็น