[EXO SNSD ETC.]Don't Relations ถ้าเรา ..ไม่ใช่พี่น้อง

ลำดับตอนที่ #7 : Don't Relations : : CHAPTERS 5

CRY .q

        "ในชีวิตฉันน่ะ ไม่เคยมีเพื่อนกล้าได้กล้าเสียแบบแกเลยว่ะไอ้ลู่"

            "เออ เหมือนกันนั่นแหละ เกิดเป็นคนต้องดิ้นรนเว้ย รู้ปะ ว่าถ้าอ่อนแอให้ใครรังแกน่ะ มันก็จะวนเวียนอยู่แบบนั้นซ้ำไปซ้ำมา เพราะงั้น แกต้องหัดสู้คนซะบ้าง"

            "ไม่อ่ะว่ะ"

            "เอ้า ทำไม"

            "ก็ฉันมีแกอยู่ทั้งคนนี่หว่า"

            "มยองซู แกจะหวังพึ่งฉันอย่างเดียวไม่ได้หรอกนะ ใครจะไปรู้ ในอนาคตข้างหน้าพอโตไปเราก็อาจจะไม่สนิทกัน ไม่ได้อยู่ด้วยกันเหมือนเดิม ดีไม่ดีเราอาจจะเป็นศัตรูกันเลยด้วยซ้ำ"

            "..แล้วถ้าเราเป็นศัตรูกัน แกจะอัดฉันไหม"

            ผมมองหน้าเด็กผู้ชายหน้าหวานที่ใจเด็ดไม่เหมือนใบหน้า แม้ว่าจะเด็กแต่เขาก็ดูโตกว่าเด็กในรุ่นเดียวกันมาก อย่างน้อยหมอนี่ก็เพิ่งช่วยผมจากการถูกแกล้งมาล่ะนะ

            "มันก็ต้องขึ้นอยู่กับสถานการณ์ แต่แกรู้เอาไว้เลยนะ ถ้ามันมีวันนั้นจริงๆ แกต้องสู้ฉัน ห้ามยอมเด็ดขาด"

            ...

            "มันไม่มีวันนั้นหรอกน่าลูฮาน"

            ...

            "เราจะเป็นเพื่อนกันตลอดไป"









 

 

C h a p t e r s 5

            (Myungsoo)

            "มึงอยากโดนกูเตะมากใช่ไหมซองยอล บอกไปแล้วนี่ ว่าอย่าให้ซอฮยอนดื่ม"

            "กูให้นิดเดียวเอง แต่น้องมันเล่นซะหมดแก้วเลย"ซองยอลพูดจ๋อยๆ ยกมือขึ้นทั้งสองข้าง "กูยอมแพ้ จะด่ากู เตะกู กระทืบกูก็ได้"

            "จริงเหรอวะ"

            "ซองกยู กูไม่ได้หมายถึงมึงนะ หุบปากไปเลย"

            ผมส่ายหน้าปล่อยให้สองคนมันเถียงกันไป มองซอฮยอนที่นั่งฟุบอยู่กับที่ หน้าแดงเถือกไปถึงหูเลย "นี่ก็อีกคน คลาดสายตาหน่อยไม่ได้เลยใช่ไหม"

            "ผมว่าพาซอฮยอนกลับบ้านเถอะ แบบนี้ไม่สนุกแล้วล่ะ"

            ผมพยักหน้าเห็นด้วยกับซองจง โยนกระเป๋าตังค์ให้ซองกยูเพื่อให้มันจัดการ "แล้วนี่อูฮยอนไปไหน"

            "มันออกไปข้างนอก เห็นบอกว่านัดโบมีไว้มั้ง"

            ผมพยักหน้าเป็นอันว่าเข้าใจ ดึงซอฮยอนที่มีสติเหลือเพียงน้อยนิด หรืออาจจะไม่เหลือเลยมาประคองเอาไว้

            "จะปายหนายยยยยยยยย"

            "กลับบ้านน่ะสิ"

            "ม่ายอาว ไม่กลับอ่า วันเน้วันเกิดฉันทั้งที ฉลองหน่อยเร้วววววว วู้"

            ผมหันไปส่งสายตาอำมหิตให้ซองยอลที่กุมขมับตัวเองเมื่อเห็นสภาพของซอฮยอน ยัยนี่นี่ เมาแล้วรั่วงั้นเหรอ

            "พี่แอลลลลล ไม่กลับบ้านได้ไหม"

            "จะไม่กลับได้ไงล่ะ เมาซะขนาดนี้"ผมพูด พาเธอลงมาที่ชั้นล่าง

            "ฮึก ถ้ากลับปายยย ฉันก็ต้องเจอพี่ลู่ ฮือ เดี๋ยวก็โดนเกลียดอีก"

            ผมมองเธออย่างแปลกใจ ถ้าจำไม่ผิด ตอนที่อยู่โรงพยาบาลเธอก็เพ้อถึงพี่ชายแบบนี้แหละ ผมชักอยากจะเห็นแล้วสิ ว่าพี่ชายยัยนี่เป็นยังไง ทำไมถึงได้ดูเศร้ามากขนาดนี้นะ

            "พี่แอล ข้างล่างมันมีเรื่องกันอยู่อ่ะ เราจะออกไปไงอ่ะ"

            ผมมองลงไปข้างล่าง จริงอย่างที่ซองจงพูด เพราะข้างล่างผู้คนจับกลุ่มกันเป็นกลุ่มใหญ่ ขวางทางออกหมดเลย "เดินฝ่าๆไปเนี่ยแหละ มันยังไม่ตีกัน"

            "งั้นก็รีบไปดีกว่า"ซองจงพยักหน้า เดินนำหน้าผมไป

            "ฮือ ทำไมไม่รักหนูบ้าง"

            "รักสิ รักจะบ้าอยู่แล้วเนี่ย"ผมพูด เผลอก้มลงไปหอมแก้มของเธอเข้าอย่างจังก่อนจะมานึกละอายใจ ลวนลามคนเมา ทำไปได้

            "มึงเป็นใครเนี่ย"

            "มือสกปรกของมึงไม่สมควรถูกตัวยัยนี่"

            "ไอ้เด็กเวรนี่"

            "เกิดอะไรขึ้นวะไอ้ไค"

            ผมส่ายหน้าไปมาอย่างเอือมระอา ในผับมันก็มีเรื่องแบบนี้ซ้ำไปซ้ำมา ซึ่งมันไม่ใช่เวลาที่ผมจะต้องมาสนใจอะไรแล้ว ที่ผมสนใจและควรจะทำมากที่สุดก็คือการรีบพาตัวซอฮยอนที่เอาแต่ดิ้นไปมาออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด

            "ไม่กลับ ไม่เอา"

            "อยู่นิ่งๆสิซอฮยอน เดี๋ยวพวกมันตีกันก็เจ็บตัวจนได้หรอก"

            "พี่แอล ..ให้ฉันไปนอนบ้านพี่ได้ไหม"

            "-//////- หยุดเพ้อเจ้อได้แล้วน่า"

            ผมพูด โอบเอวของเธอให้เข้ามาใกล้กับตัวของผมมากขึ้นเมื่อผู้คนเริ่มดันกันไปมา จนกระทั่งเรามาจนถึงจุดที่กำลังมีเรื่องกัน

            "ซอฮยอน!!!!!!!!!"

            ผมหยุดเดินเงยหน้ามองตรงหน้าเมื่อได้ยินเสียงตะโกนเรียกชื่อซอฮยอนดังลั่น และเมื่อมองเห็นคนตรงหน้า มือที่จับซอฮยอนอยู่ก็แทบจะหลุด

            "ไอ้มยองซู มึงทำอะไรน้องกู!!!!!!!!!!!!!"

            "ไอ้ลู่.."

            ผมพึมพำเบาๆอย่างไม่อยากจะเชื่อว่าจะได้มาเจอกันอีก กับคนที่ครั้งหนึ่งเมื่อนานมาแล้ว ผมได้ทิ้งเขาอย่างคนขี้ขลาด ไวกว่าความคิด เมื่อร่างของซอฮยอนที่อยู่กับผมบัดนี้ไปอยู่ในอ้อมแขนของลูฮานแล้ว

            "พี่แอล เกิดอะไรขึ้นน่ะ"

            ผมมองหน้าลูฮานไม่ได้สนใจในสิ่งที่ซองจงพูด ลากสายตามองซอฮยอนแทบจะล้มทั้งยืนเมื่อค้นพบความจริงว่า พี่ชายที่ซอฮยอนเอาแต่เพ้อหาอยู่ตลอดยามหลับก็คือ เสี่ยวลูฮาน

            ผู้หญิงที่ผมชอบ เป็นน้องสาวของคนที่เกลียดผม

            "ยัยเด็กบ้า มาโผล่อะไรที่นี่วะ"

            ลูฮานเขย่าตัวซอฮยอนแรงๆ แต่ดูเหมือนตอนนี้ซอฮยอนจะหลับไปซะแล้ว สายตาคู่นั้นเลยหันกลับมาจ้องผมอีกครั้ง "ไอ้เวรเอ๊ย ถ้าน้องกูเป็นอะไรล่ะก็ กูสาบานได้เลย ว่ากูเล่นมึงแน่"

            "..."

            "แต่ตอนนี้น่ะ"

            ผัวะ

            ผมล้มลงไปกับพื้นเมื่อถูกหมัดของลูฮานปล่อยใส่อย่างแรง

            "เฮ้ยพี่.."

            "ไม่ว่ามึงจะเป็นอะไรกับซอฮยอนก็ตาม ต่อไปนี้ อย่ามายุ่งกับน้องกูอีก!!!!!!"








 

 

            (Kai)

            ผมมองไอ้ลู่ที่อุ้มซอฮยอนออกไป หันกลับมามองตรงหน้าที่ไอ้หน้าหล่อมยองซูที่ยังนั่งอยู่กับพื้นเหมือนคนไร้สติ ผมไม่รู้หรอกนะว่าระหว่างมันกับเพื่อนผมมีเรื่องอะไรกัน เพราะตั้งแต่ไหนแต่ไรมาไอ้ลู่ก็เกลียดขี้หน้ามันมากๆ เลยพาผมเกลียดไปด้วย ถึงจะไม่เคยคุยอะไรกันสักเท่าไหร่ก็เถอะ แต่ว่าตอนนี้ไม่ใช่เวลามาเล่าความหลังอะไรหรอก ผมคว้าข้อมือบางของยุนอามาจับเอาไว้ ออกแรงกระชากจนตัวยัยนี่ปลิว

            "ย๊า ทำอะไรของนายน่ะ"

            "มัวยืนบื้ออยู่ทำไมล่ะยัยโง่"

            "เฮ้ย จะหนีไปไหนวะ"

            ไอ้พวกนั้นต่างก็พากันตะโกน แต่ใครจะสน ผมลากยุนอาให้วิ่งไปทางด้านหลัง ต้องขอบคุณที่วันนี้คนโคตรจะเยอะทำให้พวกเราเนียนๆหนีออกมาได้สำเร็จ เมื่อออกมาแล้วผมก็มาหยุดหอบอยู่ที่ข้างๆตึก

            พลั่ก

            "โอ๊ย เตะฉันทำไมวะ"

            "เลิกมายุ่งกับฉัน!!!"

            ผมถลาไปคว้าข้อมือของยุนอามาจับเอาไว้อีกครั้ง เมิ่อเธอทำท่าจะเดินหนี "จะกลับเข้าไปอีกหรือไง"

            "ฉันต้องทำงาน"

            "คิดว่าตัวต้นเหตุที่ทำให้ร้านเกิดความวุ่นวายแบบเธอ เจ้าของร้านเขาจะรับกลับเข้าไปทำอีกหรือไง"

            "- -*"

            "แต่งตัวบ้าอะไรวะเนี่ย เห็นแล้วขัดหูขัดตาชิบเลย"ผมพูด รูดซิปเสื้อตัวนอกของตัวเอง ถอดออกก่อนจะโยนมันใส่เธอ "ใส่แบบนี้คราวหลังก็ใส่แค่กางเกงนะ.."

            "หุบปาก!!!!!"ยุนอาพูดเสียงดัง โยนเสื้อกลับคืนมาให้ผม "ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน ต้องให้บอกอีกกี่ครั้ง"

            ผมขมวดคิ้วมองหน้ายัยนี่ "ฉันจะไม่ยุ่งเลยถ้าไม่เห็น โผล่หน้ามาให้เห็นทำไม ทั้งๆที่ก็หายไปตั้งนานน่ะ"

            "ฉันหายไปก็เพราะว่านายนั่นแหละ"

            "อะไรวะ"

            "ละ เลิกมายุ่งวุ่นวายกับฉัน ชีวิตของฉันต้องพังก็เพราะนาย!!!!!"

            ผมมองหยาดน้ำตาที่ไหลรินอาบแก้มใสของยุนอา ..เมื่อ 4 ปีก่อนผมเคยคบกับเธอ เรารักกันมาก แต่แล้วจู่ๆเธอก็หายไป ทิ้งไว้เพียงคำบอกลาที่ทำร้ายผมอย่างเยือกเย็น หลังจากนั้นเป็นต้นมาผมก็เลยสาบานกับตัวเองว่าจะไม่จริงจังกับผู้หญิงคนไหน จนได้มาเจอกับโบมี ..ผมไม่ได้รู้สึกรักเธอ แต่ไม่รู้ว่าทำไมผมถึงทิ้งเธอไม่ได้เหมือนผู้หญิงคนอื่น

            "เกิดอะไรขึ้น"

            "ฮึก.."

            "เธอหายไปไหนมายุนอา"

            "มันพังหมดแล้ว พังหมดก็เพราะนาย"ยุนอาพูด ทุบผมแรงๆหลายที "เลิกมายุ่งกับฉันได้แล้ว"

            ผมรวบข้อมือของเธอเอาไว้ ดึงร่างบางเข้ามากอดแน่น "ฉันเลิกยุ่งกับเธอไม่ได้หรอกนะ ..อย่าไล่ฉันเลย"

            (Woohyun)

            ผมกัดฟันของตัวเองแน่นเพื่ออดทนกับความเจ็บปวดที่ถูกโบมีจิกแขนแน่น แต่ผมก็ไม่ได้ผลักเธอออก หรือคิดจะว่าอะไรเลย ผมรู้ ..ว่าคนข้างๆเจ็บมากกว่าผมหลายเท่า

            "กลับบ้านไหม เดี๋ยวไปส่ง"

            "อูฮยอน มันคือความฝันใช่ไหม"

            "..."

            ผมเบือนหน้าไปอีกทางเพราะไม่อยากเห็นโบมีต้องร้องไห้ ภาพตรงหน้าคงทำร้ายเธอมาก ภาพที่แฟนของเธอกำลังกอดกับผู้หญิงคนอื่นอยู่แบบนั้น

            "เมื่อไหร่ฉันจะตื่นจากฝันมาเจอความจริงสักที"

            "..."

            "ฉันไม่อยากอยู่ตรงนี้แล้ว"

            "กลับบ้านเถอะ"

            ผมพูด ออกแรงดึงโบมีให้เดินไปที่รถของผม ขับรถออกไปโดยที่ไมคิดจะพูดอะไรอีก ..ผมกับยุนโบมีเราเคยสนิทกันมาก เธอเป็นรุ่นน้องที่น่ารัก สดใส และร่าเริงเสมอ แต่เมื่อมีไคเข้ามาในชีวิต จากเด็กที่เคยสดใส ก็เปลี่ยนไป

            เธอปิดตัวเอง กักขังตัวเอง จนเพื่อนที่มีก็เริ่มตีตัวออกห่าง แต่ดูเหมือนว่าโบมีจะไม่ได้สนใจ คนที่เธอสนใจมีเพียงหมอนั่นเท่านั้น

            จะรู้บ้างไหมว่าสิ่งที่เธอกำลังเป็น ..ผมเองก็เจ็บไม่แพ้กันเลย

            ...

            ได้แต่รอ ว่าเมื่อไหร่ ยุนโบมี คนเดิมจะกลับมา

























 

            (Luhan)

            ผมกึ่งโยนกึ่งเหวี่ยงร่างบางที่ไม่ได้สติของซอฮยอนลงบนเตียงในห้องของเธอเอง ขมวดคิ้วมองตัวปัญหาอย่างขุ่นเคืองใจ ไปโผล่ที่ผับกับผู้ชาย แถมยังเป็นหมอนั่นอีก

            "พี่แอล.. ไม่อยากกลับบ้านเลย"

            "เสียใจด้วยที่จะบอกว่าตอนนี้เธออยู่บ้านแล้ว"ผมกระแทกเสียงอย่างไม่พอใจกับถ้อยคำที่ได้ยิน เสียงอ่อนเสียงหวานเชียว - -*

            "วันนี้วันเกิดฉันนะ ทำไมต้องขัดใจกันด้วยล่ะ"

            ผมส่ายหน้าอย่างระอาใจกับพฤติกรรมตอนเมาของน้องสาว เดินเข้าไปในห้องน้ำเพื่อหาผ้าชุบน้ำมาเช็ดตัวจะได้มีสติ แล้วตื่นขึ้นมาฟังคำด่าจากผม

            "เหลวไหลจริงๆ.."

            บ่นไปพลาง เช็ดตัวให้เธอไปพลาง เช็ดที่แขน ลากมาที่คอ ก่อนจะเช็ดที่หน้าหวานอย่างแผ่วเบา

            "ที่นี่ที่ไหน นอนสบายจัง เหมือนที่บ้านเลย.."

            "-*-"

            "กลิ่นเหมือนพี่ลู่"

            ผมชะงักมือของตัวเองที่เอื้อมไปประคองหัวของซอฮยอนให้นอนดีๆ ทำให้ตอนนี้หน้าอกของผมอยู่ตรงหน้าของเธอ มือบางขยุ้มที่เสื้อของผม ก่อนจะกดหน้าของตัวเองลงมา

            "พี่ลู่.."

            "..."

            และเพราะการกระทำแบบนี้ทำให้หัวใจของผมเต้นแรงขึ้นมาอีกครั้ง ผมค่อยๆถอยตัวเองให้ออกห่าง นั่งมองใบหน้าของซอฮยอนที่แดงระเรื่อเพราะฤทธิ์แอลกอฮอลล์

            "..วันนี้วันเกิดหนู ..บอกรักหนูหน่อยได้ไหมพี่ลู่"

            "..."

            "พี่ลู่รักหนูไหม"

            ผมมองซอฮยอนที่เอาแต่เพ้อไม่ยอมหยุด มองหน้า สุดท้ายสายตาก็หยุดอยู่ที่ริมฝีปากอิ่มที่แดงจัด ..จนทำให้ผมใจสั่นและทนแรงต้านทานของตัวเองไม่ได้อีกต่อไป

            "หนูรักพี่ลู่นะ.."

            ผมก้มลงไปใกล้กดจูบลงที่เปลือกตาของซอฮยอน ไล่ลงมาเรื่อยๆจนในที่สุด สิ่งที่ผมคิดว่ามันคือเรื่องที่เลว และชั่วที่สุดก็เกิดขึ้นจนได้ ผมไม่สามารถทนแรงต้านทานของตัวเองได้เลย ริมฝีปากของผมกดทับอยู่ที่กลีบปากบางอยู่อย่างนั้น เนิ่นนาน ..จากการแตะ กลับกลายเป็นลึกซึ้ง

            ผมทำสิ่งที่ไม่ควรทำลงไปอีกครั้ง..

            ...

            ผมทำเรื่องชั่วๆลงไปอีกแล้ว