คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : My Angel : : CHAPTERS 5
Chapters 5
ยุนอาถูกซอฮยอนจูงมือไปที่ด้านหลัง เธอถูกสั่งว่าให้รออยู่ตรงนี้ก่อน ผ่านไปสักพักซอฮยอนก็กลับมา
“แล้วจะเข้าไปได้ยังไงล่ะจ๊ะ”
“เอ่อ คุณยุนอาคะ หลับตาก่อนแป็บนึงได้ไหมคะ”
“จ้ะ”ยุนอาพยักหน้ารับแล้วหลับตาตามที่ซอฮยอนขอ
ซอฮยอนจับมือยุนอาเบาๆพาเธอเดินเข้าไปด้านใน มันต้องได้ผลสิ เมื่อกี้เธอไปขอคำปรึกษาจากป้ามา แค่เธอเอาตัวบังยุนอาไว้ ท่องมนต์ตามที่ป้าบอกก็จะทำให้ไม่มีใครเห็นยุนอาแล้ว
“ซอฮยอน ฉันลืมตาได้หรือยัง”
“ดะ ได้แล้วค่ะ แต่คุณยุนอาห้ามส่งเสียงอะไรเลยนะคะ”
“จ้ะ”ยุนอาลืมตา เดินตามซอฮยอนไปเรื่อยๆ
ซอฮยอนไม่ยอมปล่อยมือจากยุนอาเพราะว่าหากเธอปล่อยมือ คงมีคนจับได้แน่ๆ แต่แล้วประตูลิฟต์ก็เปิดออก เธอมองอย่างตกใจสุดขีดเมื่อเห็นคนในลิฟต์
“พี่ลีทึก”พี่ชายข้างห้องตัวจุ้นของเซฮุนนั่นเอง
เธอแทบจะหยุดหายใจเพราะกังวลว่าเขาจะมองเห็นยุนอา แต่เขากลับเดินผ่านไปเฉยๆนั่นหมายความว่ามนต์ของเธอสำเร็จแต่หากมือของเธอหลุดจากยุนอาล่ะก็ จบเห่แน่ๆ
“ซอฮยอนจ๊ะ ทำไมผู้ชายคนนั้นถึงมองไม่เห็นพี่ ไม่เห็นเราล่ะ”
“อะ เอ่อ คือว่า”
“พี่คิดว่าเราจะถูกจับได้แล้วซะอีก มันใกล้มากเลยนะ”
“คือ ..พี่ชายคนนั้นเขาตาไม่ค่อยดีน่ะค่ะ ตอนนี้เรารีบขึ้นไปข้างบนกันดีกว่านะคะ ไอ้เด็กขะ.. พี่เซฮุนคงจะแย่แล้ว”
ยุนอาพยักหน้ารับ แม้จะยังงงๆแต่ก็ยอมเข้าไปในลิฟต์แต่โดยดี ที่งงอีกอย่างก็คือซอฮยอน สาวน้อยคนนี้ไม่ยอมปล่อยมือเธอเลย คงจะลุ้นล่ะมั้ง
ในที่สุดซอฮยอนก็สามารถพายุนอาเข้ามาในห้องได้สำเร็จเธอปล่อยมือยุนอาแล้ววิ่งไปดูเซฮุนที่ยังนอนเหงื่อท่วมอยู่
“นี่ไอ้เด็กโข่ง นายอาการแย่แล้วนะ”
“...”
ไม่มีเสียงตอบรับกลับมา เซฮุนยังไม่ยอมตื่นนอนเลย ยุนอาเดินเข้ามาใกล้แล้วนั่งลงข้างๆเขา
“ฮุน”
“...”
เธอเอื้อมมือไปอังที่หน้าผากของเซฮุนแล้วชักมือกลับเพราะอุณหภูมิที่ขึ้นสูงมาก “ตัวร้อนจี๋เลย”
“เขาจะตายไหมคะ”
“ไม่ตายหรอกจ้ะ”ยุนอายิ้มตอบกับคำถามใสซื่อของซอฮยอน “เดี๋ยวเช็ดตัว กินยาสักหน่อยก็คงดีขึ้น ซอฮยอนช่วยเอาข้าวต้มที่เราซื้อมาใส่ชามให้ทีนะ เดี๋ยวพี่จะเอาผ้ามาเช็ดตัวฮุน”
“ค่ะ”
ซอฮยอนรับคำพลางเอาถุงข้าวต้มไปใส่ชามตามที่ยุนอาบอก
“อ่า..”
“เด็กโข่ง”เธอได้ยินเสียงเซฮุนเมื่อหันไปมองก็พบว่าเขารู้สึกตัวแล้ว “ไอ้เด็กโข่ง นายฟื้นแล้ว”
“เอะอะโวยวายอะไรของเธอ”
ซอฮยอนวิ่งมาหาเซฮุนด้วยความดีใจที่เขาฟื้น “ทำไมนายหลับลึกหลับนานขนาดนี้เล่า ฉันตกใจแทบแย่ นึกว่านายจะตาย”
“ปวดหัวชะมัด”
“ชิ แล้วบอกว่าไม่ป่วยง่าย”
“ใครจะไปรู้”เขาพึมพำแล้วปิดเปลือกตาอีกครั้งเพราะรู้สึกหนักๆ “เธอทำอะไรน่ะ”
“นี่ นายต้องขอบใจฉันนะ”
“เรื่อง”
“ฮุน ตื่นแล้วเหรอ”
“ยะ ยุน”เซฮุนหันไปมองตามเสียงหวานอย่างตกใจ เขาลากสายตากลับมามองซอฮยอนที่ยิ้มแป้นอย่างดุๆ “เธอทำบ้าอะไรของเธอ”
“อะไรกัน ฉันอุตส่าห์ทำเพื่อนายเชียวนะ”เธอพูดแล้วถอยออกมาให้ยุนอาเข้าไปนั่งแทน
“ซอฮยอนไปหายุนแล้วบอกว่าฮุนไม่สบาย ยุนก็เลยมาดูน่ะ”
“ขะ ขอบใจนะ แต่ฉัน..”
“พี่เซฮุนป่วยมากเลยค่ะ แทบจะไม่มีแรงกินข้าวอยู่แล้ว”ซอฮยอนพูดก่อนที่เซฮุนจะได้พูดจบ
เซฮุนมองไปที่เธออย่างดุๆ แต่แล้วยุนอาก็เอาผ้าขนหนูมาเช็ดเบาๆที่ใบหน้าของเขา “เช็ดตัวแล้วก็กินข้าวกินยานอนนะ”
“เอ่อ มะ ไม่เป็นไร ฉันเช็ดเองก็ได้”
“อายเหรอ”
“เปล่า แต่มะ มันแปลกๆ”
“ไม่เป็นไรหรอกจ้า เราเพื่อนกันมาตั้งนานแล้วนะ”
ซอฮยอนมองยุนอากับเซฮุนที่คุยกันกระหนุงกระหนิงแล้วถอยออกไปยืนที่หน้าระเบียง เธอไม่อยากอยู่เป็นก้างขวางคอหรอกนะ เซฮุนก็ออกจะดีใจจะตายที่ยุนอาเป็นคนดูแล
“โธ่เอ๊ย แล้วทำเป็นมาโวยวายใส่เรา ไอ้เด็กโข่ง ชิ”
บ่นไปก็เท่านั้น เธอเลยเลือกที่จะยืนอยู่ข้างนอกเงียบๆ มองดูบรรยากาศภายนอก ฝนตกปรอยๆอีกแล้ว เธอเอื้อมมือไปข้างนอก หยาดน้ำฝนกระเด็นมาที่มือของเธอ
“เอ๊ะ”
ซอฮยอนชักมือกลับอย่างตกใจ ทำไม ..เมื่อกี้เธอถึงได้รู้สึกว่ามันเย็นล่ะตามปกติเธอไม่ได้รับรู้ความรู้สึกพวกนี้นี่นา
“จุ้นจริงๆนะเธอน่ะ”
ซอฮยอนสะดุ้งแล้วหันไปมองข้างหลัง “อะไร ฉันไม่ได้จุ้นซะหน่อยไอ้เด็กโข่ง แต่ถึงฉันจะจุ้น นายก็ชอบไม่ใช่เหรอ”
“ไม่รู้สิ”เซฮุนยักไหล่แล้วยืนข้างซอฮยอน “คราวหลังไม่ต้องทำแบบนี้หรอกนะเข้าใจไหม”
“ก็ฉันคิดว่าให้คุณยุนอามาดูแลนาย น่าจะดีกว่า ขืนให้ฉันทำนะ นายคงตายแหงๆ”
“หึๆ”เขาหัวเราะในลำคอ “ฉันไม่ตายง่ายๆหรอก”
“แล้วนายออกมาทำไม คุณยุนอาไปไหนล่ะ”
“เข้าห้องน้ำ ฉันเห็นเธอออกมานานเลยมาดู”เขาพูดแล้วหันไปมองหน้าเธอ “เข้าไปข้างในได้แล้ว ก็เห็นอยู่ว่าฝนมันตก เธออยากตายเหรอ”
“...”
“ไปดิยัยกระดานโต้คลื่น”
“ย่ะ”
เขามองตามเธอที่เดินเข้าไปแล้วระบายรอยยิ้มออกมาบางๆ “ยัยตัวจุ้นเอ๊ย”
เมื่อเข้ามาในห้อง ซอฮยอนก้นั่งจุมปุ๊กอยู่ที่หน้าโต๊ะหนังสือ ส่วนยุนอาก็นั่งคุยเล่นกับเซฮุนไปเรื่อยๆ ดูจากสีหน้าแล้วเซฮุนก็คงดีขึ้นมาก คิดถูกแล้วล่ะที่ตามยุนอามา
“เออนี่ วันมะรืนถ้าอาการมันไม่ดีขึ้นก็ไม่ต้องไปทำงานหรอกนะฮุน เดี๋ยวยุนลาให้”
“ขอดูก่อนแล้วกันนะ”
“อื้ม เดี๋ยวยุนกวาดห้องให้นะ ฮุนนอนพักผ่อนเถอะ”
“ไม่เป็นไรหรอก”
“ไม่เป็นไรหรอกน่า เดี๋ยวยุนทำให้”
ยุนอาพูดพลางดันตัวเซฮุนให้นอน เธอเดินไปจัดการเก็บของที่ไม่ค่อยเป็นระเบียบวางให้เข้าที่ กวาดพื้นอีกนิดหน่อย ห้องของเซฮุนเรียบร้อยมาก มากกว่าที่เธอคิดเอาไว้ ห้องขงผู้ชายน่าจะรกกว่านี้ ใช้เวลาไม่นานนักยุนอาก็จัดการกวาดห้องเสร็จ เธอหันไปมองเซฮุนก็เห็นว่าเขาหลับไปแล้ว เมื่อลากสายตามองซอฮยอน ก็เห็นว่ารายนี้ก็ฟุบหลับไปแล้วเช่นกัน
“หลับทั้งพี่ทั้งน้องเลยแฮะ”
“...”
เธอยิ้มบางๆ เดินไปคว้ากระเป๋าขึ้นมาสะพาย “งั้นยุนกลับแล้วนะ”
ร่างบางเดินออกไปแล้วปิดประตูห้องอย่างแผ่วเบาเพราะกลัวว่าคนในห้องจะตื่นโดยไม่รู้เลยว่าคนที่เธอเข้าใจว่าหลับ ไม่ได้หลับอย่างที่คิด
เซฮุนลืมตาขึ้นเมื่อได้ยินเสียงปิดประตู เขายันตัวลุกขึ้นนั่ง มันก็ดีที่ยุนอามาดูแล แต่ทำไมเขากลับรู้สึกเหมือนว่าเพื่อนมาดูแลเพื่อน ถึงจะตื่นเต้น แต่ก็ไม่ใช่อาการแบบแต่ก่อน อาจจะเป็นเพราะว่ายุนอาย้ำคำว่าเพื่อนตลอดมั้ง เขาเลยพยายามทำใจว่าคงได้เป็นแค่เพื่อนของเธอเท่านั้น
มันต้องใช่แน่ๆ
เขาหันไปมองที่โต๊ะหนังสือ เห็นนางฟ้าตัวน้อยนอนหลับนั่นทำให้อดยิ้มออกมาอย่างเอ็นดูไม่ได้
“หายตัวไปหายุนสินะ”
เพราะอาการหลับลึกแบบนี้คงเป็นเพราะที่เธอบอกว่าถ้าหายตัวจะเสียพลังงานไปมาก
“รู้แล้วก็ยังจะทำอีก ยัยกระดานโต้คลื่นเอ๊ย”
เขาบ่นพึมพำก่อนจะลุกขึ้นยืน เดินไปอุ้มเธอมานอนบนที่นอน มองใบหน้ายามหลับของเธอ แล้วเอนตัวลงนอนข้างๆ
“ขอบใจนะ..”
“ขอบใจนะที่มาช่วยฉันน่ะ”
“ไม่เป็นไร มันเป็นหน้าที่อยู่แล้วนี่”
“...นั่นสินะ”
ยุนอาพยักหน้าช้าๆเมื่อชายหนุ่มตรงหน้าพูดตอบกลับมานิ่งๆ ตอนออกมาจากห้องของเซฮุนเธอก็ลืมนึกไปว่าที่นี่เป็นอพาร์ทเม้นท์ชายขืนเดินออกมามั่วๆถูกจับได้แย่แน่ๆ ดังนั้นเธอเลยเรียกเทวดาประจำตัวให้มาช่วย และเขาก็พาเธอออกมาได้สำเร็จ
อาจจะเป็นเรื่องแปลกที่คนอย่างเธออยู่ๆก็มีเทวดาประจำตัว แถมยังหน้าตาดีมากๆอีกด้วย
“จะกลับบ้านกันเลยหรือเปล่า”
“ไปเดินเล่นกันก่อนไหม คริส”
“แล้วแต่เธอ”
เขาตอบเธอมาด้วยใบหน้านิ่งเรียบไร้ความรู้สึก ก็นั่นแหละ เธอเองก็เริ่มจะชินแล้ว อยู่กับเขามาตั้ง 3 เดือน ก็ไม่เห็นว่าเขาจะมีอารมณ์อื่นสักเท่าไหร่ หรืออาจจะเป็นเพราะมันยังไม่ผ่านช่วงฤดูฝนล่ะมั้ง เขาบอกกับเธอว่า อารมณ์ของเขาจะเปลี่ยนไปตามฤดูกาล อยากรู้เหมือนกันว่าฤดูอื่นๆเขาจะเป็นยังไง
ทั้งคู่เดินกันมาจนถึงสวนสาธารณะแห่งหนึ่งที่ไม่ไกลจากบ้านนัก ยุนอานั่งลงบนม้านั่งริมทะเลสาบ และคริสเองก็นั่งลงข้างๆกัน เกิดความเงียบขึ้นรอบๆตัวของคนทั้งคู่ ตามปกติยุนอาก็เป็นคนคุยเก่ง แต่พออยู่กับเขา เธอกลับรู้สึกแปลกๆ มักจะเขินอายที่จะพูดออกไปเสมอ
“87 ครั้งแล้วนะ”
“หืม?”
“อีกแค่ 13 ครั้ง ก็จะครบร้อยแล้ว”
เขาพูดพลางชูสมุดโน้ตสีน้ำเงินเข้มขึ้นมา ที่หน้าล่าสุดมีตัวหนังสือขึ้น วันนี้เธอไปช่วยดูแลเซฮุน ก็เปรียบเสมือนเธอได้ทำความดี รวมกับของเดิมก็เป็น 87 ครั้ง ยุนอาพยักหน้า อดมองคริสด้วยแววตาแปลกๆไม่ได้ แต่ก็ไม่รู้ว่าเขาจะสังเกตเห็นหรือเปล่า
“น่าตลกเน๊อะ ตั้ง 3 เดือนแต่ฉันทำความดีได้แค่ 87 ครั้งเอง”
“อืม..”
“คริส”
“...”
“ถ้านายไม่อยู่แล้ว ฉันคงเหงาแย่เลยนะ จะคุยกับใครดีเวลาที่เหงา จะมีใครดูแลเวลาที่ฉันป่วย จะมีใครคอยปลุกให้ฉันไปทำงาน ..มันคงรู้สึกแปลกๆถ้าไม่มีนายอีกแล้ว”
“...”
เขาไม่ได้พูดตอบอะไรเธอ แต่จู่ๆเขาก็ลุกขึ้นยืน “เรากลับกันเถอะ ฝนจะตกแล้วนะ”
“อะ อื้ม”
พูดไม่ทันขาดคำ สายฝนก็เทลงมา คริสถอดเสื้อที่สวมใส่อยู่เป็นประจำออกแล้วกางมัน “เข้ามาสิ”
“ขะ ขอบใจนะ”
เธอเดินเข้าไปใกล้กับเขา บริเวณนี้ไม่มีคนอยู่เลย อาจจะเป็นเพราะว่าฝนเริ่มตกเลยไม่ค่อยมีคนออกมาจากบ้านนัก แต่ถ้าจะมีคน พวกเขาคงตกใจน่าดูที่เห็นเสื้อลอยได้แบบนี้
แต่เวลานี้เธอไม่อยากจะคิดอะไรแล้ว ความใกล้ชิดระหว่างเธอกับเขาทำให้จังหวะหัวใจของเธอเผลอเต้นผิดจังหวะไปแทบจะทุกครั้ง ไหนจะความอบอุ่นจากตัวเขาที่เผื่อแผ่มาถึงเธอนั่นอีก
จะเป็นอะไรไหม
ถ้าเธอ
ตกหลุมรักเทวดาประจำตัวของตัวเอง
บางทีการที่เธอทำความดีได้น้อยขนาดนี้ อาจจะเป็นเพราะว่า ..ไม่อยากให้เขาไปไหนก็ได้
ความคิดเห็น