คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Last Tomorrow : : CHAPTERS 4
Chapters 4
"โอย วันนี้เหนื่อยชะมัดเลยอ่ะ ปวดแขนไปหมดแล้ววววววว"
"นี่ยุนอา แค่นี้ทำเป็นบ่นเหรอ ซอฮยอนมาทำงานก่อนเธอตั้งกี่ชั่วโมงยังไม่เห็นบ่นเลย"
ยุนอาเบ้ปากใส่แบคฮยอน "ใช่สิ๊ ซอฮยอนทำอะไรก็ดีไปหมดแหละจ้าสำหรบแบคฮยอนน่ะ"
"นี่.."
"อ๊ะ"
ในขณะที่ทั้ง 2 คนกำลังเถียงกันอยู่นั้น ซอฮยอนที่ยืนยิ้มอยู่ก็อุทานออกมาเบาๆ แล้วเดินดุ่มๆที่หน้าร้าน "เสี่ยวลู่"
"-o- ไอ้แมวนั่นยังไม่กลับอีกเหรอ"
ยุนอาบ่นพึมพำก่อนจะเดินตามซอฮยอนออกไป เสี่ยวลู่ลุกขึ้นยืน ยิ้มหวานให้ซอฮยอน
"รอกลับพร้อมคุณน่ะ"
"นี่คุณนั่งอยู่ตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย"
"โหยซอ จะห่วงอะไรนักหนา ฉันเพิ่งพาคุณเสี่ยวลู่เขามาส่งเนี่ย พาไปตระเวนกรุงโซลมา"
"มินโฮ นายก็อยู่เหรอ"
"เออน่ะสิ"มินโฮพยักหน้า ยกมือขึ้นแตะไหล่แบคฮยอนที่เพิ่งออกมาจากร้าน "ไงพี่ วันนี้เหนื่อยอ่ะดิ"
"ก็เหนื่อย แต่ซอกับยุนน่าจะเหนื่อยกว่า"แบคฮยอนตอบยิ้มๆ มองเสี่ยวลู่ที่มีซอฮยอนยืนอยู่ข้างๆ ทั้ง 2 คนพูดคุยกันและมองกันด้วยสายตาเป็นห่วง เขาลอบถอนหายใจออกมาเบาๆ เดินไปตรงหน้าเสี่ยวลู่ "คุณเสี่ยวลู่ครับ"
"ครับ?"
"ผมรู้เรื่องของคุณจากยุนอามาหมดแล้ว"
"??"
"สนใจมาทำงานที่ร้านไหมครับ"
"เอ๋?"ซอฮยอนร้องเสียงหลง มองแบคฮยอนอย่างแปลกใจ ในขณะที่ยุนอา..
"พี่แบคฮยอน พี่จะบ้าเหรอ พี่ดูนายแมวนี่สิ ผิวพรรณก็ขาวๆ มือก็บ๊าง บาง จะทำงานหนักๆที่ร้านได้เหรอ ในชีวิตหมอนี่เคยล้างจานหรือเปล่าเหอะ"
"ผมทำได้ครับ"เสี่ยวลู่พูดอย่างแข็งขัน พยักหน้ารัวๆ
ยุนอาเบ้หน้าอีกครั้ง หันไปเกาะแขนแบคฮยอน "นี่แบคฮยอน คิดอะไรอยู่เนี่ยฮะ"
"ก็คิดถึงความปลอดภัยของซอฮยอนไง"แบคฮยอนตอบเรียบๆ "ต้องกลับบ้านมืดๆค่ำๆ ทางก็เปลี่ยว อันตรายจะตาย ถ้ามีคุณเสี่ยวลู่ ซอฮยอนจะได้ปลอดภัย ไม่ดีเหรอยุน"
"มันก็ดีแหละ แต่ว่า.."
"ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้น นายด้วยนะมินโฮ พรุ่งนี้เริ่มงานได้เลย"
"รับทราบครับ"มินโฮตะเบ๊ะ หันไปชกไหล่เสี่ยวลู่ "ได้ใกล้ทั้งวันทั้งคืนเลยนะ"
ซอฮยอนเม้มปากแน่น ไม่กล้าหันไปสบตากับเสี่ยวลู่เพราะรู้สึกประหม่าขึ้นมาเมื่อได้ยินคำพูดของมินโฮ มันอายจนไม่รู้จะพูดอะไรกับเขาดีแล้ว ><
"กลับบ้านกันได้แล้วล่ะ พรุ่งนี้จะได้มาทำงานกันเช้าๆ"
"งั้น ซอกลับก่อนนะคะพี่แบคฮยอน"ซอฮยอนพูด ก้มหัวให้ชายหนุ่มใจดี "ขอบคุณมากค่ะ เรื่องงานของเสี่ยวลู่"
"อื้ม ไม่เป็นไรหรอก พวกเราจะได้มีคนช่วยงานไง"
"ขอบคุณมากนะครับ"
"ครับ ผมไม่ได้ทำอะไรมากเลยครับ"
แบคฮยอนพูดยิ้มๆ สุดท้ายรอยยิ้มบนใบหน้าก็ค่อยๆจางหายไปเมื่อหนุ่มสาวเดินจากไปจนที่สุดก็ลับสายตา เขาถอนหายใจออกมายาวๆ แววตาฉายความเศร้าออกมาอย่างชัดเจน
เธอไม่รักก็ว่าเจ็บแล้ว
แต่ต้องทนเห็นเธอแสดงความรักกับใครที่ไม่ใช่ตัวเอง ..เจ็บกว่าซะอีก
"โห่ เซ็งเลยอ่ะ อย่างนี้นายนั่นก็ได้ใกล้ชิดซอฮยอนเข้าไปใหญ่เลยน่ะสิ"
"นี่แม่คุณ มันจะเป็นอะไรไปล่ะ คุณเสี่ยวลู่เขาก็เป็นคนดีออก"
ป๊าบ
"โอ๊ยยัยบ้า เจ็บนะ ตีทำไม"
"นายทรยศฉัน -*- นายไปอยู่กับไอ้แมวนั่นได้ยังไง ฮึ่ย เพื่อนทรยศ"
"ย๊าๆๆๆ ฉันไม่ได้ทรยศนะเว้ย ไม่ได้รับปากตั้งแต่แรกซะหน่อยว่าจะอยู่ข้างเดียวกับเธอ ฉันขออยู่ข้างซอฮยอนเว้ย เห้นใครที่ดีพอจะดูแลเพื่อนได้ฉันก็สนับสนุน"
"ชิ"เมื่อเห็นว่าเถียงมินโฮไปเท่าไหร่ก็คงแพ้ ยุนอาเลยหันมาเกาะแขนแบคฮยอน "นี่ก็อีกคนแบคฮยอน พี่คิดอะไรอยู่เนี่ย ทำไมต้องให้นายนั่นมาทำงานด้วย ทำแบบนี้ คะแนนพี่ก็ยิ่งลดลงไปใหญ่เลยสิ"
"คะแนนอะไรเหรอ"
"ก็.."
"สำหรับซอฮยอนน่ะ พี่ไม่ได้มีคะแนนมาตั้งแต่แรกอยู่แล้วต่างหากยุน"
...
ที่ทำได้ก็มีเท่านี้ ..หวังว่าผู้ชายคนนี้จะดูแลเธอเป็นอย่างดี และไม่ทำให้เธอเสียใจก็พอ
นี่แหละ คือความรักในรูปแบบของเขา.. บยอนแบคฮยอน
"ซอฮยอน เสิร์ฟหน่อย"
"ได้ค่าพี่แบค"
แบคฮยอนมองหญิงสาวที่ตะโกนตอบอย่างร่าเริงยิ้มๆ เธอวิ่งมารับถาดอาหารจากเขา ก่อนจะรีบเดินออกไป ยุนอาที่เพิ่งออกมาจากห้องครัวมาหยุดยืนอยู่ข้างเขา ส่ายหน้าไปมาเบาๆ
"ร่าเริงเกินไปไหมเนี่ย"
"ไม่ดีเหรอ ซอไม่ได้ร่าเริงแบบนี้มานานแล้วนะ ต้องขอบคุณเสี่ยวลู่เลยนะ ที่ทำให้ซอเป็นแบบนี้ได้น่ะ"
"โห่แบคฮยอนอ่ะ จะไปพูดถึงไอ้แมวบ้านั่นทำไม กำลังจะอารมณ์ดีด้วยอยู่แล้วเชียว ไม่เกี่ยวกับหมอนั่นเลยนะ"
"ยอมรับความจริงเหอะน่ายุน นี่มันก็จะ 2 เดือนแล้วนะ เราก็เห็นอยู่ว่าเสี่ยวลู่ดีมากแค่ไหน"
"ชิ.. ก็อยากจะยอมรับอยู่หรอกนะ ถ้าไม่ติดว่าฉันเชียร์พี่มาตั้งแต่แรกอ่ะ"
"เลิกพูดเรื่องนี้เหอะน่า"
เพล้ง
"นี่!!!!!!"
"หือ"แบคฮยอนสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงดังพร้อมกับเสียงแหลมตวาดลั่นร้าน ทั้งตัวเขาและยุนอาต่างก็รีบวิ่งไปดูเหตุการณ์ทันที ซอฮยอนกำลังยืนก้มหัวให้กับหญิงสาวคนหนึ่ง ที่พื้นมีเศษแก้วแตก และเสื้อผ้าของผู้หญิงคนนั้นก็เปียกนิดหน่อย
"ขอโทษค่ะ ฉันขอโทษจริงๆ"
"ขอโทษแล้วเสื้อฉันมันแห้งไหม ทำไมเธอไม่รู้จักระวังเลยยะ"
"ฉันขอโทษค่ะคุณ พอดีว่าฉันจะหันหลับมาแล้วคุณก็เดินเร็วมาก มันก็เลย.."
"อ๋อ นี่เธอจะโทษว่ามันเป็นความผิดของฉันใช่ไหม"
"มะ ไม่ใช่นะคะ ฉะ ฉันขอโทษค่ะ ขอโทษจริงๆ"
"มารยาทแย่มาก ผู้จัดการไปไหน เรียกมาพบฉันเดี๋ยวนี้"
แบคฮยอนก้าวขาออกไปยืนข้างหน้าซอฮยอน มองหญิงสาวที่กำลังโวยวาย ใบหน้าสวยๆของเธอแสดงถึงความไม่พอใจอย่างชัดเจน
"เกิดอะไรขึ้นเหรอครับ"
"ฉันอยากพบผู้จัดการ"
"ไม่ต้องผู้จัดการหรอกครับ ผมเป็นเจ้าของร้านนี้"
"อ๋อ ดีเลย"
"มีอะไรเหรอครับ"แบคฮยอนพูดอย่างสุภาพ มองยุนอาเป็นเชิงให้เข้ามาเก็บกวาดเศษแก้วซึ่งเธอก็พยักหน้ารับ
"ก็แม่นี่น่ะสิ ซุ่มซ่ามไม่ระวัง ทำเสื้อผ้าฉันเปียกไปหมดแล้ว"
"ผมต้องขอโทษแทนด้วยนะครับ เดี๋ยวผมจะอบรมให้ ..ซอฮยอน ขอโทษลูกค้าแล้วเข้าไปหลังร้านก่อน"
"ค่ะ ..ฉันขอทะ.."
"ฉันไม่ต้องการคำขอโทษ"
"..."
"ฉันต้องการให้ไล่ยัยนี่ออกไปซะ บริการแย่ขนาดนี้มาเป็นพนักงานเสิร์ฟได้ยังไง"
"ขอโทษนะครับคุณลูกค้า พนักงานของผมคงไม่ได้มีเจตนาให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นหรอกครับ เธอไม่ได้ตั้งใจและเธอก็ขอโทษแล้ว ซึ่งโทษของเธอเป็นสิ่งที่เจ้าของร้านอย่างผมจะพิจารณา และแน่นอนว่าไม่ใช่การไล่ออกแน่นอน"
"นี่คุณ!!!"
"พี่สิก้า เกิดอะไรขึ้นน่ะ"
ประตูร้านเปิดขึ้นอีกครั้งพร้อมกับร่างของผู้หญิงอีกคนที่เดินเข้ามายืนข้างกับเธอ "พี่ก่อเรื่องอะไรอีกเนี่ย"
"ยัยตัล! พี่ไม่ได้ทำอะไรนะ แต่พนักงานร้านนี้ต่างหากที่ทำน้ำหกใส่พี่ แถมเจ้าของร้านก็ยังนิ่งดูดายไม่ทำอะไรเลย"
"โธ่ พี่สิก้าคะ.."
"เพราะเจ้าของร้านห่วยแบบนี้ไง ร้านถึงได้ใกล้จะเจ๊งน่ะ"
"นี่คุณ ให้มันน้อยๆหน่อยเถอะค่ะ ถ้าร้านนี้เจ๊ง ร้านละแวกนี้ก็คงล่มไม่เป็นท่าแล้ว ใช้ตาดูหรือเปล่ามาบอกว่าร้านจะเจ๊งน่ะ"
"ยะ ยุนอา อย่าสิ"ซอฮยอนดึงยุนอาเอาไว้ ก้มหน้างุด
แบคฮยอนถอนหายใจเบาๆ "ทั้ง 2 คนไปทำงานต่อไป เดี๋ยวทางนี้พี่จัดการเอง"
"ค่ะพี่แบคฮยอน ..ไปเร็วยุนอา"
"ฉันยังพูดไม่จบนะ นี่คุณ หน้าตาก็สวยอยู่หรอก แต่นิสัยทำไมสวนทางกับหน้าตาแบบนี้"
"ยุน พอแล้ว"แบคฮยอนปรามเสียงเข้มจนสุดท้ายยุนอาก็เดินไปกับซอฮยอน "ผมขอโทษอีกครั้งครับ จะไม่ให้เกิดเรื่องแบบนี้อีก"
"มันไม่มีแน่ย่ะ เพราะฉันจะไม่มาเหยียบที่ร้านนี้อีกแล้ว"
"พี่สิก้า T^T ตัลขอร้องเหอะ อย่าเป็นแบบนี้สิคะ"
"จองซูจอง เธอเป็นน้องพี่หรือเปล่า"
"ขอร้อง ให้เรื่องมันจบไปเถอะนะ"
"-*-"
"นะคะ"
"ฮึ่ย พี่เห็นแก่เธอหรอกนะ พี่จะออกไปรอที่รถ รีบๆทำธุระให้เสร็จ แล้วรีบตามไป อึดอัดจะแย่อยู่แล้วเนี่ย"
"ค่าๆ ออกไปรอที่รถนะ"
'จองคริสตัล' พูดพร้อมกับออกแรงดันร่างพี่สาวอย่าง 'จองเจสสิก้า' ให้ออกไปนอกร้าน ก่อนจะหันมามองเจ้าของร้านหนุ่มหล่ออย่างขอโทษขอโพย
"ฉันขอโทษนะคะ ขอโทษแทนพี่สาวฉันด้วย"
"ไม่เป็นไรครับ ผมเองก็ต้องขอโทษเหมือนกัน"
"เฮ้อ พี่สาวฉันก็เป็นแบบนี้แหละค่ะ เธอถูกตามใจมาตลอดก็เลยออกจะเอาแต่ใจไปหน่อย ขอโทษจริงๆนะคะ อย่าโกรธอย่าเกลียดเธอเลย"
"ครับ"
"เอ่อ พี่มินโฮอยู่ที่นี่ไหมคะ"
"มินโฮเหรอครับ"
"ใช่ค่ะ ชเวมินโฮน่ะค่ะ"
"ตอนนี้มินโฮออกไปส่งของน่ะครับ คงอีกสักพักกว่าจะกลับ"
"อ่า ถ้างั้นรบกวนฝากบอกเขาด้วยนะคะว่าคริสตัลอยู่ที่เกาหลีแล้ว ยังไงก็ขอตัวก่อน แล้วก็ขอโทษอีกครั้งนะคะ"
"ไม่เป็นไรครับ ไว้ผมจะบอกมินโฮให้นะครับ"
"ขอบคุณค่ะ"
แบคฮยอนยิ้มใจดีให้กับหญิงสาวที่เดินออกไปจากร้าน ..พี่สาวกับน้องสาวเหรอ นิสัยห่างไกลกันเป็นโยชน์เลยแฮะ
"แบคฮยอน"
"ไง"
"ยัยนั่นคิดว่าตัวเองเป็นใคร ยิ่งใหญ่มาจากไหน เมื่อกี้ไม่น่าห้ามเลย จะเข้าไปด่าๆๆๆแล้วก็ต่อยปากสักที"
"เอาน่า น้องสาวเขาก็ขอโทษแล้ว"
"น้องสาว? ผู้หญิงที่เข้ามาทีหลังอ่ะเหรอ ..สวยดีเน๊อะ ดูนิสัยดีด้วย"
"คงเป็นแฟนมินโฮมั้ง"
"ห๊า นั่นน่ะเหรอน้องคริสตัลแฟนที่มินโฮมันเล่าให้ฟังบ่อยๆน่ะ"
"อื้ม.. แล้วซอฮยอนไปไหน"
"หลังร้านมั้ง คงไปนั่งทำใจน่ะ โดนด่าซะขนาดนั้น"
ไม่รอให้ยุนอาได้พูดจบประโยคดี แบคฮยอนก็เดินปรี่ไปที่หลังร้าน กวาดตามองหาหญิงสาวแล้วก็เจอเธอนั่งเงียบๆอยู่ที่มุมห้อง ..เขาเดินเข้าไปใกล้ มองอย่างตกใจเมื่อเห็นว่าเธอร้องไห้
"ซอ.."
"ซะ ซอ ฮึก ขอโทษค่ะพี่แบค ซอขอโทษ"
แบคฮยอนระบายรอยยิ้มอ่อนโยน ลูบกลุ่มผมนุ่มเบาๆ "ขอโทษทำไมล่ะ"
"เพราะซอเอง ซอซุ่มซ่าม ทำให้เกิดเรื่องแบบนั้น ทำให้พี่แบคต้องเสียลูกค้า"
"โอ๊ยซอฮยอน ถ้าต้องเสียลูกค้าแบบผู้หญิงคนนั้นน่ะพี่ไม่เสียดายเลยนะ ไร้เหตุผลจะตาย แย่มาก"
ใครได้ผู้หญิงคนนั้นเป็นแฟนคงเป็นผู้ชายที่น่าสงสารที่สุดในโลก
"ตะ แต่ ฮึก ซอก็.."
"พอแล้วน่า"แบคฮยอนพูด เชยคางซอฮยอนขึ้นมา มองดวงตากลมโตที่รื้นไปด้วยน้ำตา เขายกมือขึ้นตั้งใจว่าจะเช็ดน้ำตาให้กับเธอ แต่สายตากลับมองเห็นใครอีกคนที่กำลังเดินเข้ามาทำให้มือหยุดค้างอยู่กลางอากาศ สูดลมหายใจเข้าแล้วระบายรอยยิ้มให้กับเธออีกครั้ง "พี่ไปก่อนดีกว่า"
"..."
"ก็พระเอกตัวจริงเขามาแล้วนี่นะ"
ซอฮยอนมองแบคฮยอนที่เดินจากไปอย่างงงๆ แต่น้ำตาที่กำลังไหลอยู่กลับอยากจะเหือดหายไปซะดื้อๆเมื่อมองเห็นเสี่ยวลู่ที่เดินหน้าตารตื่นเข้ามา
"ซอฮยอน"
"สะ เสี่ยวลู่"
แบคฮยอนหยุดที่หน้าประตู หันกลับไปมองทั้ง 2 คน ..เหมาะสมแล้ว ที่เสี่ยวลู่เป็นคนดูแลซอฮยอน
เสี่ยวลู่ที่เพิ่งกลับมาจากการไปส่งของกับมินโฮได้รู้เรื่องจากยุนอาเขาก็รีบมาข้างหลังร้านทันทีด้วยความเป็นห่วงซอฮยอน และมันก็จริงที่เขาเป็นห่วงเธอ กะไว้อยู่แล้วว่าเธอจะต้องร้องไห้แน่ๆ
"ไม่เป็นไรนะครับ"
"อื้ม"ซอฮยอนพยักหน้า กลั้นเสียงสะอื้นเอาไว้ "ฉะ ฉันไม่เป็นไรหรอก"
"คุณยุนอาเล่าให้ผมฟังหมดแล้วล่ะ คุณไม่ผิดนะ ผู้หญิงคนนั้นต่างหากที่ผิด เพราะงั้นก็ไม่ต้องเศร้านะครับ ผมเคยบอกคุณไปแล้วไง ว่าไม่ชอบเห็นคุณร้องไห้เลย"
"ฉัน ..ไม่อยากร้องหรอกนะเสี่ยวลู่ แต่มัน ฮึก มาเอง"
เสี่ยวลู่ลอบยิ้มอย่างรู้สึกเอ็นดูหญิงสาวตรงหน้าเมื่อเห็นท่าทางพยายามกลั้นสะอื้นของเธอ เขาดึงเธอเข้ามาใกล้ เอื้อมแขนโอบรอบตัวเธอเอาไว้ แล้วโยกเบาๆ
"คนเก่งของผมต้องไม่ร้องไห้สิครับ ตอนนี้ชีวิตของคุณควรจะมีแต่ความสุขไม่ใช่เหรอ"
"อื้อ"ซอฮยอนพูดอู้อี้อยู่ในอ้อมอกของเขา "ก็เพราะคุณนั่นแหละ"
"^o^"
เวลามันผ่านไปเร็วมากจริงๆ เขามาอยู่ที่บ้านของเธอได้ 2 เดือนแล้ว มาทำงานด้วยกัน กลับบ้านด้วยกัน ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันจนคุณป้ามิซอลข้างๆบ้านมองว่าเธอและเขาเป็น ..เอ่อ สามีภรรยา และมันก็เปล่าประโยชน์ที่จะเถียงเพราะเถียงยังไงก็ไม่มีใครเชื่อ
ตอนแรกแบคฮยอนยื่นข้อเสนอให้เสี่ยวลู่ไปพักอยู่ที่บ้านของเขาแทนเพราะเห็นว่าผู้หญิงกับผู้ชายอยู่ด้วยกันคงไม่ดี แต่เพราะต่อจากนั้นอีกไม่นานพวกเจ้าหนี้ของพี่ชายเธอก็กลับมาจะทำลายข้าวของอีกครั้ง ถ้าไม่ได้เสี่ยวลู่ เธอก็คงแย่อีกเหมือนเคย ตั้งแต่วันนั้นเสี่ยวลู่เลยไม่ยอมไปไหนทั้งนั้น เขายืนยันที่จะอยู่บ้านของเธอ
ตั้งแต่วันแรกจนถึงวันนี้ที่ได้เจอกับเขา
..ไม่มีวันไหนเลยที่เธอไม่ยิ้ม ไม่มีวันไหนเลยที่ไม่มีความสุข และไม่มีวันไหนเลยที่ต้องร้องไห้อยู่เพียงลำพัง
"ขอบคุณนะเสี่ยวลู่"
"ครับ?"
"ขอบคุณ.."
ไม่มีคำไหนที่จะอยากพูดมากไปกว่าคำนี้อีกแล้ว
ซอฮยอนเดินออกมาจากห้องนอนหลังจากอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จเรียบร้อยแล้ว ในมือถือโทรศัพท์เอาไว้เพื่อรอยุนอาที่อยู่ปลายสาย
(ฮัลโหลๆๆ)
"อื้อยุน"
(นี่ วันหยุดวันนี้ไปเที่ยวไหนหรือเปล่า)
"อืม.. ก็ไม่รู้สิ"ซอฮยอนลากเสียงยาว มองไปรอบๆบ้านที่เงียบสงัดเพื่อหาเสี่ยวลู่ แต่ก็ไม่มีวี่แววของเขา "แล้วยุนล่ะ"
(เสียดายอ่ะซอ ต้องไปเยี่ยมคุณย่า ท่านไม่สบาย ถ้าไม่งั้นฉันว่าจะไปเที่ยวกับเธอนะ)
"ไม่เป็นไรหรอก ยังไงเราก็เจอกันทุกวันอยู่แล้วนี่นา"
(ที่อยากไปน่ะ เพราะฉันจะไปขัดขวางเธอกับไอ้แมวบ้าต่างหาก ไม่อยากให้อยู่กันสองต่อสองหรอกนะยะ)
"ตะ แต่ยุน ถึงไม่ได้ไปเที่ยว ฉันก็อยู่บ้านกับเสี่ยวลู่อยู่แล้วนะ ฉันว่าที่บ้านนี่แหละ ที่มันออกจะ.."
(ว๊ากๆๆๆ อย่าพูดให้ฉันจินตนาการเด็ดขาดซอจูฮยอน เออๆๆๆ ออกไปข้างนอกเลย ห้ามอยู่ในบ้านเด็ดขาด แล้วถ้าเกิดไอ้หมอนั่นจะพาเข้าโรงแรมล่ะก็ ห้ามเข้าไปกับมันนะ)
"-////////- ยุน พูดอะไร เสี่ยวลู่เขาไม่ทำแบบนั้นหรอกน่า"
(ชิ ปกป้องกันตลอด โอเค้ ตอนนี้หมอนั่นยังไม่ทำ แต่ถ้ามันทำอะไรเธอ หรือทำให้เธอเสียใจล่ะก็ ฉันบอกแล้วใช่ไหม ตายอย่าเดียว)
"จ้าๆ ตายก็ตาย"
(งั้นฉันไปก่อนนะ คุณแม่เรียกแล้วล่ะ)
"อื้อ"
ซอฮยอนเก็บโทรศัพท์ใส่ในเสื้อแขนยาวตัวนอกที่สวมใส่เอาไว้ มองไปรอบๆบ้านอีกครั้ง "เสี่ยวลู่ไปไหนนะ"
ปรี๊นๆ
ร่างบางสะดุ้งอย่างตกใจกับเสียงแตรรถจากหน้าบ้าน มันเหมือนเสียงแตรรถของมินโฮเลย ..เธอพาร่างของตัวเองออกไปข้างหน้าบ้าน ก่อนจะเบิกตากว้างอย่างตกใจ
ใช่จริงๆ นั่นรถของมินโฮ แต่คนขับไม่ใช่ ..
"เสี่ยวลู่!!!"
"มาขึ้นรถเร็วครับ ไปเที่ยวกันเถอะ"เสี่ยวลู่โบกมือเรียกซอฮยอนอย่างร่าเริง และหญิงสาวพยักหน้ารับ วิ่งเข้าไปในบ้านเพื่อหยิบกุญแจมาล็อคบ้าน และเมื่อเธอออกมาเขาก็ส่งหมวกกันน็อคอันเล็กๆสีขาวให้กับเธอ
"เอ๋?"
"ผมซื้อมาเมื่อวันก่อน อันนี้ของผม และอันนี้ของคุณ"
"ขอบคุณมากนะ"ซอฮยอนยิ้มรับ รับหมวกกันน็อคมาแต่จู่ๆเขาก็ดึงกลับไป "อ้าว"
เสี่ยวลู่ยิ้มบางๆภายใต้หมวกกันน็อค เขามองเธอแล้วจัดการสวมหมวกให้กับเธออย่างเบามือ "วันนี้คุณน่ารักจังครับ"
">//////<"
"ไปกันเถอะ"
"เดี๋ยวค่ะ.. คุณไปเอารถมินโฮมาได้ยังไงคะ"
"ขอยืมครับ ช่วงนี้มินโฮคงขับรถยนต์"
"อ้อใช่สินะ แฟนหมอนั่นมานี่นา"ซอฮยอนพยักหน้าเข้าใจ กระโดดขึ้นไปนั่งบนรถ "ไปเลยค่า"
เสี่ยวลู่ยิ้มกว้าง ออกรถทันที ..เมื่อมาสู่ถนนกว้าง เขาก็เริ่มเร่งความเร็วมากขึ้น ในขณะที่ซอฮยอนอ้าแขนรับลมที่ปะทะกับตัวอย่างสดชื่น
"ผมจะเร่งความเร็วแล้วนะ"
"อะไรนะคะ"ซอฮยอนตะโกนโต้กลับเพราะไม่ได้ยินว่าเขาพูดอะไร
เสี่ยวลู่ยิ้มบางๆก่อนจะบิดคันเร่งเพื่อให้รถเคลื่อนที่ไปข้างหน้าอย่างเร็วขึ้น จนซอฮยอนสะดุ้งเอื้อมมือมาโอบกอดเขาเอาไว้แน่น "คุณขับเร็วไปแล้วนะเสี่ยวลู่"
"ฮ่าๆๆๆๆๆๆ"
"><"
ก็นี่แหละนะทีต้องการ ..กอดผมให้แน่นๆเลยนะครับ ซอฮยอน
นับถอยหลังเตรียมรอรับความดราม่าเต็มพิกัดของ #ficlastt ได้เร็วๆนี้ ตอนนี้อัพถึง C4
ที่วางแผนเอาไว้ คาดว่า C6 เราจะเริ่มน้ำตาแตกกันแล้วล่ะ T^T
แต่รู้สึกถึงอะไรแปลกๆด้วยล่ะ น่าเศร้าใจมาก ..คนกดแอดเฟบไว้เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ
แต่คนคอมเม้นท์ก็น้อยลงไปเรื่อยๆเหมือนกัน ถ้ามันยังคงน้อยลงๆแบบนี้อีกต่อไปล่ะก็ อาจจะ
"หยุด!!" อัพไปเลย เพราะจะถือว่ากระแสตอบรับไม่ดีอย่างที่คิด
แอบมากระซิบก่อนล่ะ ตอนหน้าผู้ชายมีเงิง(?) จะออกมาแล้วนะ ตัวละครเริ่มทยอยกันออกมาละ
อย่าลืม ถ้าคอมเม้นท์ยังน้อยอยู่แบบนี้ อาจจะพากันอดอ่านหมดก็ได้
ความคิดเห็น