คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : จนกว่าเธอจะรัก : : C H A P T E R S 4 =100=
ชายหนุ่มมองผู้หญิงตรงหน้าที่ทรุดลงไปนั่งกับพื้น ร้องไห้และกอดตัวเองแน่น เขาลากสายตามามองผู้ชาย 2 คนซึ่งจำได้ดีว่าเป็นลูกน้องในกลุ่มของเขาเอง
"กูจำได้ว่าเคยบอกพวกมึงแล้วไง ว่าต่อให้มึงจะทำตัวเลวแค่ไหน แต่ถ้าผู้หญิงไม่เต็มใจ อย่าทำ!"
"ผะ ผม ผม ขะ ขอโทษ"
"มึงขอโทษใคร ขอโทษกู? คนที่พวกมึงควรจะขอโทษไม่ใช่กู"
"พะ พวกผมขอโทษครับ"
"ขอโทษครับ ขอโทษ"
ซอฮยอนเงยหน้ามอง 2 คนตรงหน้า ก่อนจะเห็นว่าคนพวกนั้นวิ่งไกลออกไป และภาพตรงหน้าถูกแทนที่ด้วยชายหนุ่มหน้าหล่อคม ที่ย่อตัวมานั่งอยู่ระดับสายตาเดียวกัน
"อย่าร้องไห้"เขาพูดเสียงเข้ม ยกมือขึ้นปาดน้ำตาที่ข้างแก้มเนียนแผ่วเบา "ไปจากที่นี่ซะ ที่นี่ไม่เหมาะกับเธอหรอก"
"คะ คุณเป็นใคร"
"..."
"ขะ ขอบคุณมากนะคะ"
ซอฮยอนไปแล้ว ชายหนุ่มยืนทอดถอนหายใจออกมายาวๆ เธอคนนั้นคงเป็นลูกภรรยาใหม่ของพ่อคริสสินะ
ทำไมต้องเป็นเธอด้วย ..ซอฮยอน
"ไอ้ไค มึงมัวทำอะไรอยู่วะ ไอ้คริสมันจะแข่งแล้วนะมึง"
ไคเงยหน้ามองจื่อเทาที่เดินตะโกนเสียงดังมาแต่ไกล เขายิ้ม เดินเข้าไปใกล้ "ขอโทษว่ะ กูเหม่อไปหน่อย"
"แล้วนี่ทำไมมึงมาช้าจัง"
"มีเรื่องนิดหน่อย"
"มาไม่ทันเจอหน้ายัยเด็กนั่นเลยมึง หน้าก็สวยนะ เสียดายชิบเลย เสร็จไอ้คริสไปแล้ว"
"..."
"แต่ก็นะ ช่วยไม่ได้จริงๆว่ะ มาเป็นเหยื่อใครไม่เป็น ดันมากลายเป็นเหยื่อไอ้คริส หึ ช่วยอะไรไม่ได้จริงๆ"
...
ช่วยไม่ได้งั้นเหรอ? ..ถ้าลองช่วยดู จะเป็นอะไรไหมนะ
ซูโฮมองตรงไปข้างหน้าอย่างร้อนใจ เสียงล้อรถเบียดเสียดกับพื้นถนนดังก้องไปทั่วบริเวณ เมื่อเขาเหยียบเบรคหลังจากมองเห็นร่างบางที่โทรให้เขามารับ ไม่รอช้า เขาลงจากรถ วิ่งไปทางซอฮยอนที่ยืนร้องไห้อยู่ไม่ไกลนัก
"ซอ"
"พี่ซูโฮ"
ทันทีที่เห็นซูโฮ ซอฮยอนก็โผเข้ากอดชายหนุ่ม ร้องไห้ออกมาอย่างหนัก "ฮึก ฮือ"
"ไม่เป็นไรแล้วนะ"
"วันนี้ไปไหนกันปะวะพวกมึง เราไม่ได้อยู่พร้อมหน้า 3 คนแบบนี้มานานแล้วนะเว้ย"
คริสโยนบุหรี่ลงพื้น ใช้ปลายเท้าบดขยี้ลงไป "กูบาย ง่วงนอนชิบหาย"
"อะไรวะไอ้คริส วันนี้มึงแข่งชนะทั้งที ไม่ไปดริ๊งค์กันหน่อยเหรอวะ นี่เพิ่งเที่ยงคืนกว่าเอง"
"ไม่เอา กูเหนื่อยจริงๆไอ้เทา เอาไว้วันหลังแล้วกัน"
จื่อเทาย่นจมูกอย่างขัดใจ ขัดกับภาพลักษณ์ซาตานที่ใครๆต่างก็ขนานนามโดยสิ้นเชิง คนอย่างเขา ถ้าจะเป็นซาตาน ก็เป็นแค่กับคนที่เกลียดขี้หน้าเท่านั้นแหละ
"แล้วมึงอ่ะไอ้ไค ไปปะ"
"กูก็ไม่ไป ปวดเนื้อปวดตัวไปหมด กูอยากพักว่ะ"
"-*- พวกมึงแม่ง ใช้ชีวิตไม่คุ้มค่าเลย กูไปคนเดียวก็ได้วะ หิ้วหญิงกลับห้องสักสองสามคน"
"เรื่องของมึง"
"ชิ กูไปแล้ว ไอ้พวกเวร"
คริสหัวเราะในลำคอ มองจื่อเทาที่เดินห่างออกไปเรื่อยๆ ก่อนจะหันกลับมามองเพื่อนที่ไม่ค่อยได้เห็นหน้าค่าตากันสักเท่าไหร่ เพราะคิมจงอินที่ได้รับฉายาว่าเป็นมอนสเตอร์คือนักสู้ตัวฉกาจ ไคเป็นลูกชายคนเดียวของหัวหน้าแก๊งมาเฟีย เลยทำให้ได้รับอิทธิพลเหล่านั้นมาเต็ม ก็คงเหมือนเขา
ได้เลือดชั่วๆของพ่อมาเต็มๆ หึ!
"ไอ้คริส"
"อะไร"
"..ไม่ทำร้ายยัยนั่นไม่ได้เหรอวะ"
"ใครวะ"
"ซอฮยอน"
"..."
"กูอยากให้มึงแยกแยะบ้าง คนที่เป็นเมียน้อยพ่อมึง คือแม่ยัยนั่นนะเว้ย"
"มึงพูดอะไรเนี่ย"คริสถามอย่างแปลกใจ "ทำเหมือนว่ารู้จักยัยเด็กสกปรกนั่น"
"..กูจะไปรู้จักได้ไงล่ะ"
"ก็ใช่ไง กูถึงมองว่ามันแปลก เพราะคนอย่างมึงไม่เห็นจะเคยสนใจเรื่องพวกนี้เลยนี่หว่า"
"แค่อยากให้มึงแก้ปัญหาให้ถูกจุดเท่านั้นเอง ช่างเหอะ กูไปละ ไว้เจอกัน"
"เออ!"
ไคเดินกลับไปที่รถของตัวเองที่จอดอยู่ไม่ไกลมากนัก หยิบหมวกกันน็อคขึ้นมาใส่ ปิดบังสีหน้าที่ไม่ค่อยดีเอาไว้
"นี่ คุณ คุณคะ คุณ"
"..."
"คุณ.. เฮ้อ จะทำยังไงดีล่ะเนี่ย"
"..เธอ ..เธอเป็นใคร"
"ฉันเป็นใครไม่สำคัญหรอก คุณเป็นยังไงบ้าง ไหวไหม"
"อึก"
"เลือดเต็มตัวคุณเลย ไปพักที่บ้านฉันก่อนนะคะ"
"..."
"คุณ ..โอย ตัวหนักชะมัด ทำใจดีๆไว้นะ ฉันจะปกป้องคุณเอง"
3 ปีที่แล้วเขาเคยถูกคู่อริรุมซ้อมซะเละไม่เหลือสภาพ ในตอนที่คิดว่าจะถูกปล่อยให้นอนตายอยู่ตรงนั้น กลับมีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งเข้ามาช่วยเขาเอาไว้ ดูแลเขาเป็นอย่างดี หนำซ้ำยังให้เขาไปนอนที่บ้านที่มีเพียงเธอคนเดียว และคำพูดของเธอ ทำให้ผู้ชายอย่างเขา ..หวั่นไหวขึ้นมาดื้อๆ
ตอนนั้นแผลคงเต็มหน้าเลยสินะ เธอถึงจำฉันไม่ได้ ซอฮยอน
จะทำยังไง เธอถึงจะปลอดภัยจากลูซิเฟอร์ได้นะ..
..คราวนี้ถึงตาฉันบ้างแล้วล่ะ ที่จะปกป้องเธอ
ร่างสูงสมส่วนในแบบของผู้หญิงเดินออกมาจากห้องหลังจากได้ยินเสียงเอะอะโวยวายจากหน้าประตู ผมยาวปลิวสยายไปตามแรงลมที่ปะทะยามย่างก้าวไปข้างหน้า ก่อนที่มือบางจะเปิดประตูห้องคอนโดสุดหรูที่อยู่ชั้นบนสุดออก
ทันทีที่ประตูเปิดออก ร่างสูงของเจ้าของห้องโดยแท้จริงก็เซมาหา ซ้ำยังโถมน้ำหนักมาหาจนเธอเกือบจะทรงตัวไม่อยู่
'ควอน ยูริ' ถอนหายใจเบาๆขณะประคองร่างของจื่อเทาที่กำลังเมามายเข้าไปในห้อง ก่อนจะดันให้เขานอนราบไปกับเตียงนุ่ม
"ทำไมถึงดื่มจนเมาขนาดนี้ล่ะ"พึมพำเบาๆ ก็หมุนตัวเพื่อจะไปหาผ้าชุบน้ำมาเช็ดหน้าเช็ดตาให้กับชายหนุ่ม แต่ข้อมือบางกลับถูกจับไว้ ซ้ำยังโดนกระตุกจนเธอเซลงไปบนเตียง สุดท้ายก็ไปอยู่ในอ้อมกอดของเขา "จะ จื่อเทา"
ชายหนุ่มไม่พูดอะไรแต่กลับกดจมูกลงไปที่ซอกคอขาว ซุกไซร้เบาๆ จนร่างบางเกือบจะเคลิ้ม แต่เพราะสติที่ยังมีอยู่ครบถ้วน ทำให้เธอผลักเขาออก
"ทำไม"จื่อเทาถามหน้ายุ่ง อันที่จริงเขาสร่างตั้งแต่ได้กลิ่นหอมๆจากตัวของยูริแล้วล่ะ "แตะนิดแตะหน่อยไม่ได้เลยหรือไง"
"พรุ่งนี้ฉันต้องทำงาน นายเอง ..ก็มีเรียนไม่ใช่เหรอ"
"..."
เขาไม่ได้พูดอะไร แต่ลุกขึ้นยืน เดินปึงปังออกไป ยูริถอนหายใจเบาๆ แต่ก็ล้มตัวลงนอนตามปกติ จื่อเทาเป็นแบบนี้เสมอเวลาที่ถูกขัดใจ และเธอเองก็ทำอะไรไม่ได้ ในเมื่อตอนนี้ สถานะของเธอ..
ก็แค่ลูกหนี้ของเขาเท่านั้น
หญิงสาวพยายามข่มตาให้หลับ เพราะกลัวว่าถ้าซาตานอย่างเขากลับมาอีกครั้ง เธอจะโดนอะไรอีก มันไม่ไหวหรอกนะ นี่ก็ตีสองแล้ว พรุ่งนี้เธอมีสอนที่มหาลัยตั้งแต่แปดโมง ขอร้องล่ะนะจื่อเทา วันนี้ฉันรองรับอารมณ์ร้ายๆของนายไม่ไหวหรอก
ปัง
ร่างบางสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงปิดประตูดังลั่น หลับตาแน่นแกล้งทำเหมือนว่าตัวเองหลับไปแล้ว แต่กลับถูกสะกิดให้ตื่นขึ้นมา
"ลุกขึ้นมา ฉันรู้ว่าเธอไม่ได้หลับ"
"..."ยูริไม่ได้ตอบอะไร แต่ลุกขึ้นตามที่เขาบอก รู้สึกเจ็บที่หัวใจอย่างบอกไม่ถูกเมื่อมองเห็นหญิงสาวหน้าตาสะสวยคนหนึ่งยืนอยู่ข้างๆกับเขา "ทะ ทำไมเหรอ"
"ออกไปนอนนอกห้องไป"
"ทำไม"
"ไม่เห็นเหรอ ว่าฉันมีแขก"
"..."
"หรืออยากจะนอนดูหนังสดอยู่ในนี้ก็ได้นะ ไม่ว่า"พูดจบเขาก็โน้มคอลงไปประกบปากกับแม่สาวที่เพิ่งพาเข้ามาอย่างดุเดือด
ดวงตาหวานเอ่อคลอไปด้วยน้ำตาก่อนจะรีบวิ่งออกไปจากห้อง ทรุดตัวลงนั่งอย่างไร้เรี่ยวแรง ยกมือขึ้นมาปิดหูเมื่อได้ยินเสียงที่บ่งบอกถึงอารมณ์คนในห้องทั้งสอง
"ฮึก.."
เจ็บจัง ..ทำไมเจ็บแบบนี้นะ
ควอนยูริ ..เธอเป็นแค่ลูกหนี้นะ แค่ลูกหนี้
..มีสิทธิ์อะไรไปหึงหวงเขากันล่ะ
ความคิดเห็น