คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Love Triangle : : Chapters 4 EDIT!!
C H A P T E R S 4
ฉันเดินออกมาหน้าบ้านเพื่อมารอพี่ลูฮานเหมือนทุกวัน โดยในมือก็ถือหนังสือเล่มโปรดที่ไม่ว่าจะหยิบมาอ่านกี่ครั้งๆก็สนุกไม่เปลี่ยนเลย หนังสือเล่มนี้ไม่ตีพิมพ์แล้ว โชคดีที่พี่ลูฮานซื้อเป็นเล่มสุดท้ายพอดี ฉันเกือบไม่ได้อ่านหนังสือดีๆแน่ะ
“อากาศที่นี่แย่ชะมัด”
ฉันเงยหน้าจากหนังสือก่อนจะยิ้มทักพี่เจสสิก้าที่เดินบ่นออกมาจากบ้าน
“ยิ้มให้ฉันทำไมยะ”
ฉันหุบยิ้มก่อนจะก้มหน้าอ่านหนังสือต่อ ฉันยิ้มให้พี่ ฉันผิดตรงไหนเนี่ย
“โอ๊ย ดันลืมหยิบกุญแจรถมาอีก”
ฉันเงยหน้ามองพี่เจสสิก้าอีกครั้งก่อนจะลุกขึ้น “เดี๋ยวซอไปหยิบให้ไหมคะ”
“ก็ดี”เธอพูดก่อนจะเดินมานั่งแทนที่ฉัน
ฉันวิ่งเข้าไปในบ้านก่อนจะหยิบกุญแจรถที่วางอยู่บนโต๊ะออกมาเพื่อให้พี่เจสสิก้า แต่เมื่อออกมา “OoO”
“...”
“พี่เจส ทำไมหนังสือซอเป็นแบบนี้ล่ะ”
“ฉะ ฉันก็แค่หยิบมันขึ้นมา แล้วมันก็ขาด”พี่เจสสิก้าพูดแล้วคว้ากุญแจในมือฉันไป “หนังสือมันเปื่อยขนาดนั้นแล้ว แค่แตะนิดหน่อยก็หลุดออกมาแล้ว”
“แต่ว่าซออ่านมันมาตั้งนานมันยังไม่เป็นแบบนี้เลยนะคะ”
“อย่ามาโทษฉันนะ ก็บอกแล้วไงว่าหนังสือมันเก่าน่ะ”พี่เจสสิก้าพูดก่อนจะมองหน้าฉัน “ฉันไปดีกว่า ขี้เกียจยืนเถียงกับเธอ”
ฉันมองหนังสือที่ขาดเป็น 2 ท่อนก่อนจะหยิบมันขึ้นมา ฉันจะทำยังไงดีเนี่ย
ปี๊นๆ
ฉันชะโงกหน้ามองออกไปนอกรั้วก่อนจะยัดหนังสือใส่ไว้ในกระเป๋าแล้ววิ่งไปขึ้นรถพี่ลูฮาน เอาไว้ค่อยซ่อมมันแล้วกัน
“สวัสดีตอนเช้าค่ะพี่ลู่”
“อื้ม”เขาพยักหน้าก่อนจะลูบหัวฉัน “เป็นอะไร ทำไมเหงื่อแตกแบบนั้นล่ะ”
“ร้อนค่ะ”ฉันตอบแล้วทำเป็นเร่งแอร์ “พี่ลู่ไม่ร้อนเหรอ”
“ก็ธรรมดานี่นา”เขาพึมพำ “เจสไปแล้วเหรอ”
“ค่ะ”
“แปลกใจไหมล่ะ ว่าทำไมพักนี้พี่สาวเราไปเรียนเช้าน่ะ”
“ซอไม่แปลกใจหรอกค่ะ แต่คุณแม่แปลกใจมากเลย 2-3 วันมานี่พี่เจสตื่นเช้ามาก แล้วก็ออกไปเรียนเร็วมากกกกกกกกกก”
“พี่สาวเราเขาปิ๊งหนุ่มน่ะสิ”
“เอ๋”
“เห็นว่าเคยเรียนที่อเมริกาด้วยกันมาก่อนน่ะ”
“ค่ะ”ฉันพยักหน้าก่อนจะมองหน้าพี่ลูฮาน “วันนี้พี่ลู่สบายใจรึยังคะ”
“หืม?”
“บอกซอได้รึยังว่าเครียดเรื่องอะไร”
เขายิ้มก่อนจะส่ายหน้า “อย่าเพิ่งรู้เลยดีกว่านะครับ”
“...ก็ได้ค่ะ แต่พี่ลู่ต้องยิ้มเยอะๆนะวันนี้ ทำหน้าเครียดๆแล้วหน้าแก่ไม่รู้ด้วยนะ”
เขาหัวเราะก่อนจะโยกหัวฉัน “ครับๆๆ พี่รู้แล้ว”
“เยี่ยมไปเลย”
“^^”
“หวัดดีจ้ะโชรง”ฉันทักโชรงที่เดินออกมาหน้าห้องก่อนจะเอียงคอมองเธอเพราะสีหน้าของโชรงดูแปลกๆ “มีอะไรรึเปล่า”
“วันนี้เซฮุนมาเรียนแล้วน่ะสิ”
“ห๋า”
“ไม่ห๋าหรอก ไปดูเองเถอะ ..ดูเหมือนอาการไม่ค่อยดีเท่าไหร่นะ”
ฉันมองหน้าโชรงก่อนจะเดินเข้าไปในห้อง เซฮุนฟุบอยู่ที่โต๊ะของเขาจริงๆด้วย ฉันเดินไปนั่งลงก่อนจะสะกิดเขาเบาๆ “เซฮุน”
“...”
“ไปอดหลับอดนอนมาจากไหนเนี่ย”
“...”
“OoO”ฉันมองอย่างตกใจเมื่อเขาเงยหน้าขึ้นมา “นายไปโดนอะไรมา ไปฟัดกับใครมาเนี่ย”
“หมา”
“ฮะ?”
“หมาลอบกัดน่ะ”เขาพูดก่อนจะบิดตัว “อา ..เมื่อยชะมัดเลย”
“นี่ ยะ อย่าบอกนะว่าฝีมือนีเอลน่ะ”
“ฉันเพิ่งมาเกาหลีได้แค่อาทิตย์เดียวเองนะ ..จะไปมีเรื่องกับใครได้ นอกจากมันนั่นแหละ”
ฉันมองเขาอย่างเครียดๆก่อนดึงมือเขามาจับ
“อะไร เธอจะไปไหน”
“ไปห้องพยาบาลน่ะสิ นายยังไม่ได้ทายาใช่ไหม”
“อืม”
“อะไรกัน ที่บ้านไม่มีกล่องยารึไง”
“คงมี แต่ฉันไม่รู้ว่าอยู่ตรงไหน”
ฉันมองเขาก่อนจะทำหน้ามุ่ย “อย่างน้อยแม่นายก็น่าจะรู้ นายก็น่าจะถามแม่นายสิ”
“...”
“...”
“ถ้าเขาสนใจฉันก็ดีสิ”เขาพูดก่อนจะลุกขึ้นแล้วเขย่าแขนทำให้มือฉันสั่นไปด้วย “ไปเร็วๆสิ เธอจะพาฉันไปทำแผลไม่ใช่เหรอ”
“อืม”
“ขอโทษค่ะ อ้าว –o- ไม่มีใครอยู่แฮะ”
“มันเช้าขนาดนี้ อาจารย์ก็คงไม่อยากตื่นหรอกน่า”เซอุนพูดแล้วเดินไปนั่งที่เก้าอี้ก่อนจะกระดิกนิ้วเรียกฉันอย่างกวนๆ “มาสิ เธอก็ได้”
“อะไรของนาย”
“เธอนั่นแหละ ..ทำแผลให้ฉันหน่อย เร็วๆเข้า”
ฉันมองหน้าเขาก่อนจะจำใจเดินไปเพื่อจะทำแผลให้ กลัวว่ามัวช้าแล้วจะเข้าไปไม่ทันอาจารย์เช็คชื่อน่ะสิ ฉันมองหาสำลีก่อนจะเอามันมาจุ่มกับแอลกอฮอลล์แล้วเอาไปแตะที่แผลของเขา
เซฮุนนั่งเงียบไม่มีร้องสักแอะเลย เขาทนได้ยังไงเนี่ย เป็นฉันคง ..โวยวายโรงเรียนแตกไปแล้ว
“เธอนี่มือเบาดีนะ"
“..ไม่รู้สิ ไม่เคยทำแผลให้ใครน่ะ”
ฉันทำแผลให้เขาอย่างตั้งใจเพราะกลัวจะไปทำให้เขาเจ็บ จนกระทั่งถึงตอนที่แปะพลาสเตอร์ยาให้เขาเรียบร้อยแล้ว “เสร็จแล้ว ไปเรียนกันถะ..”
เหลือเชื่อ ..นอกจากเขาไม่ร้องแล้ว ยังหลับได้อีก
ฉันมองหน้าเซฮุนใกล้ๆ ถึงใบหน้าเขาจะมีแต่แผลแต่ก็ปิดความหล่อของเขาไม่มิดเลยสักนิด เขายังคงดูหล่ออยู่ ไม่หล่อธรรมดานะ หล่อมากด้วย
“เซฮุน..”
“อืม”เขาผงกหัวขึ้นมาก่อนจะปรือตามองฉัน “เสร็จแล้วเหรอ”
“ใช่ ไปเรียนกันได้แล้ว”
“อืม”
เซฮุนพยักหน้า ฉันเอาของเก็บใส่กล่องยา แต่แล้ว ตัวฉันก็ถลาไปข้างหน้า เพราะเซฮุนเซมาทางฉัน แถมเขายังทับฉันเต็มๆอีกต่างหาก
“นี่!!!!”
“OoO”
“O_O”
ตาของเรา 2 คนสบกันในระยะใกล้ ..มาก ฉันได้ยินเสียงหัวใจที่คาดว่าน่าจะเป็นของฉันเต้นรัวและเร็วมาก
ฉัน ..ไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใครเลยจริงๆนะ
-Jessica Part-
ฉันลืมตาขึ้นมาก่อนจะหันมองคนข้างๆ “เลิกเรียนแล้วเหรออาลู่”
“หึๆ หลับเป็นตายเชียวนะ”ลูฮานพูดกับฉันก่อนจะเก็บของใส่กระเป๋า
“นี่นายจะไปไหน”
“เหมือนเดิม”
ฉันเด้งตัวขึ้นอย่างนึกขึ้นได้ก่อนจะจับแขนเขาไว้ “นี่ ..นายรู้จักหนังสือ Land รึเปล่า”
“ใครเป็นคนแต่งล่ะ ถ้าเป็นไมเคิล ไรท์น่ะ ฉันรู้จัก”
“เอ่อ น่าจะใช่ล่ะมั้ง”
ลูฮานขมวดคิ้วมองฉัน “เธออยากอ่านเหรอ”
“...”
“ถ้าอยากอ่านไปขอยืมซอสิ ฉันเคยซื้อให้ซอ เพราะถ้าหาซื้อ ฉันไม่รู้ว่าจะหาซื้อได้ไหมน่ะ”
ฉันมองหน้าลูฮานก่อนจะก้มหน้า “นะ นายเป็นคนซื้อให้ยัยซอเหรอ”
“ใช่”
ถึงว่าสิ เด็กนั่นถึงได้หวงนักหวงหนา
“มันหาซื้อยากแล้วจริงๆเหรอเนี่ย”ฉันบ่นพึมพำก่อนจะเงยหน้ามองลูฮาน “แล้วถ้าจะหาซื้อ ฉันต้องไปหาซื้อที่ไหนเหรอ”
“ก็บอกว่าให้ไปยืมซอไง แต่ถ้าเธออยากซื้อนะ ..อืม ที่หอสมุดน่าจะมีมั้ง ฉันไม่แน่ใจนะ”
ฉันพยักหน้าก่อนจะเก็บของใส่กระเป๋าแล้ววิ่งไปที่รถ หอสมุดงั้นเหรอ ..ขอให้มีด้วยเถอะ
ฉันไม่อยากได้ชื่อว่าเป็นพี่สาวใจร้ายหรอกนะ
...
หนังสือของยัยซอน่ะ แค่หยิบขึ้นมามันก็ขาดเป็น 2 ท่อนแล้ว ยังไม่ทันทำอะไรเลย
“เธอนี่มันน้องจอมยุ่งจริงๆเลย”
ความคิดเห็น