คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Last Tomorrow : : CHAPTERS 3
Chapters 3
เสี่ยวลู่ยืนอึ้งอยู่หน้าประตูในขณะที่ซอฮยอนวิ่งเข้าไปภายในบ้าน ปากก็ร้องตะโกนให้คนพวกนี้เลิกทำลายข้าวของในบ้านของเธอ
"หยุดนะ ฉันบอกให้หยุดไง"
"ใครจะหยุดให้โง่วะ ตราบใดที่พี่ชายแกยังหายหัวไปพร้อมกับเงินก้อนโตนั่นพวกเราก็จะทำแบบนี้ไปเรื่อยๆ"
"ฮึก พวกคุณมีปัญหากับพี่ก็ไปตามตัวพี่สิ เขาไม่ได้อยู่ที่นี่ เขาน่ะ เขาไม่เคยมาดูแลฉันอย่างที่คนเป็นพี่ชายควรจะทำเลย"
"นั่นมันไม่ใช่เรื่องของพวกเราโว๊ย เฮ้ย พังให้เรียบ อย่าให้เหลือซาก"
"ฮือ พอแล้ว พอได้แล้ว"
ดวงตากวางที่ตอนนี้ค่อยๆแปรเปลี่ยนเป็นดวงตาของเสื้อร้ายที่พร้อมจะโจมตีเหยื่อจ้องมองไปยังร่างบางของหญิงสาวที่ค่อยๆทรุดลงไปนั่งกอดขาของคนที่กำลังพังบ้านเธอ น้ำตาไหลอาบพวงแก้มยุ้ยของเธอ และนั่นทำให้มือของเขาค่อยๆกำเข้าหากันแน่น
"อันนั้นไม่ได้นะ พวกคุณพังไม่ได้ นั่นมันของสำคัญของฉัน"
"ใครจะสน"
"ฮือ ไม่ได้ อย่านะ"
"นังเด็กนี่ น่ารำคาญจริงๆเลยเว้ย"
ซอฮยอนหลับตาด้วยความกลัว เมื่อฝ่ามือใหญ่เงื้อขึ้นหมายจะตบที่หน้าของเธอ แต่ผ่านไปนานกลับไม่มีอะไรเกิดขึ้น เธอจึงค่อยๆปรือตาขึ้นมา ภาพที่เห็นเลือนรางเนื่องจากหยาดน้ำตาที่เอ่อคลอรอบดวงตา แต่สิ่งที่เห็นก็คือ..
"ปล่อยกูนะเว้ย"
"ปล่อยมือออกจากของพวกนั้นซะ"
"มึงเป็นใครมาสั่งกูวะ โอ๊ย"
"ปล่อย!"
"ไม่ปล่อยโว๊ย มึงนั่นแหละไอ้หน้าอ่อน ปล่อยมือกู"
"บอกให้ปล่อย!!!!!!!!"
ทุกคนในบ้านหยุดการเคลื่อนไหวฉับพลันเมื่อเสี่ยวลู่ตะโกนเสียงดังลั่น สายตาของเขาเหมือนพร้อมที่จะฉีกเนื้อคนออกมาเป็นชิ้นๆ เสียงกระดูกลั่นดังไปทั่วบ้าน ซอฮยอนมองอย่างตกใจก่อนจะฉวยโอกาสที่ทุกคนเผลอ ดึงเอากรอบรูปครอบครัวของเธอมากอดเอาไว้แน่น
"อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก"
"!!!!!"
"พวกมึงจะยืนเฉยกันทำไมวะ จัดการมัน!!"
ซอฮยอนถอยไปยืนมุมบ้านเมื่อผู้ชาย 3 คนพุ่งเข้าไปหาเสี่ยวลู่ เธอมองเขาอย่างเป็นห่วง แต่ดูเหมือนว่ามันจะไม่ใช่อย่างที่เธอคิด เสี่ยวลู่ ผู้ชายที่เธอมองว่าเขาเป็นคนอ่อนแอบัดนี้กลับดูแข็งแรงและน่ากลัวมาก เขาหลบหมัดพร้อมกับเตะสวนหนึ่งในสามก่อนจะวาดขาเตะเข้าที่คอจนอีกคนล้มพับลงไปกับพื้น
"อ๊ะ เสี่ยวลู่! ระวัง!!!!"
เพล้ง
เมื่อได้ยินเสียงตะโกนของซอฮยอน ขาที่แตะอยู่กับพื้นก็ยกขึ้นเตะไปด้านหลังทำเอาขวดที่อีกฝ่ายถืออยู่ตกลงพื้นแตกกระจาย เสี่ยวลู่จัดการเหวี่ยงทุกคนไปนั่งกองรวมกัน
"อย่ามาให้ผมเห็นหน้าอีก!"
"ทะ ทำไมกูต้องฟังมึงด้วย"
"ถ้ามีใครทำให้ผู้หญิงคนนี้ต้องร้องไห้อีกล่ะก็ ..ผมจะฆ่ามันซะ!!!!"
"กะ กะ กูไม่กลัวหรอกโว๊ย"
"..."
"เฮ้ย กลับดิวะ"
ซอฮยอนทรุดลงไปนั่งกับพื้นอย่างหมดแรงอีกครั้งเมื่อภายในบ้านของเธอเหลือเพียงแค่เธอและเสี่ยวลู่ ..ชายหนุ่มมองตามแผ่นหลังที่พากันวิ่งหนีอย่างดุดันก่อนที่แววตาจะแปรเปลี่ยนเป็นอ่อนโยนอีกครั้งเมื่อหันมามองร่างบางที่นั่งกอดเข่าร้องไห้อย่างน่าสงสาร
"เสี่ยวลู่"
"..."
"ฮึก ไม่เหลือแล้ว ไม่เหลืออะไรอีกแล้ว"
หมับ
ไม่มีคำพูดใดใด มีเพียงอ้อมแขนแข็งแรงที่รั้งร่างบางเข้าไปกอดแนบอก ซอฮยอนสะอื้นฮักอยู่ในอ้อมกอดของเขา ในขณะที่เขาลูบหัวเธออย่างปลอบโยน
"ซอฮยอนไม่ได้ไม่เหลือใครนะครับ คุณยังเหลือผม"
"ฮือ.."
"ผมสัญญา ผมจะปกป้องคุณด้วยชีวิตของผม"
เสี่ยวลู่ขยับตัวออกอย่างเบาที่สุดเพราะกลัวว่าจะทำให้คนที่อยู่ในอ้อมแขนต้องตื่นขึ้นมา วันนี้เธอเหนื่อยมามากแล้ว เธอต่อสู้กับอะไรมาเยอะมากเกินกว่าที่ผู้หญิงตัวเล็กๆจะรับไหวแล้ว เขาอยากให้เธอพักผ่อน และยิ้มให้เขาเหมือนเดิมในวันพรุ่งนี้
"ฝันดีนะครับ"
พูดเสียงแผ่วก่อนจะกดจูบลงไปที่หน้าผากมนอย่างอ่อนโยน ชายหนุ่มลุกขึ้นเดินออกมาจากห้องนอนปล่อยให้เจ้าของบ้านหลับต่อ เขามองสภาพบ้านที่เละแทบจะไม่เหลือชิ้นดีก่อนจะเริ่มลงมือเก็บข้าวของซึ่งส่วนใหญ่ก็พังและใช้การต่อไปไม่ได้อีกแล้ว เขาเก็บเอาของเหล่านั้นไปกองรวมกันไว้ที่หน้าประตูบ้าน เดินย้อนกลับเข้ามาจัดเก็บของที่ล้มระเนระนาดให้เข้าที่ พลันสายตาก็เหลือบไปเห็นอะไรบางอย่างที่วางอยู่บนโต๊ะ
กรอบรูปครอบครัวของซอฮยอน
มือหนาหยิบขึ้นมาแขวนไว้บนผนังบ้านเช่นเดิม จ้องมองใบหน้าของซอฮยอนที่ยิ้มอย่างอิ่มเอม เช่นเดียวกันกับทุกๆคนในรูป แต่สายตาของเขากลับสะดุดตากับคนในรูปซึ่งดูแล้วน่าจะเป็นพี่ชายที่ซอฮยอนพูดถึง
มือของเขาชาขึ้นมาเฉียบพลัน สายตาก็เริ่มพร่ามัวอย่างกะทันหันจนต้องยกมือขึ้นมาปิดตาเอาไว้
ปัง ปัง
"อ๊ะ"
ร่างสูงทรุดนั่งกับพื้น กุมหัวของตัวเองไว้แน่น เขามองเห็นภาพอะไรบางอย่าง ..ภาพควันที่ออกมาจากปากกระบอกปืน ภาพใบหน้าของเขา
"ไม่.."
ซอฮยอนตื่นขึ้นมาในตอนเช้าเหมือนปกติทุกวัน อาการไม่สบายของเธอดีขึ้นจากเมื่อวานแล้ว แต่ทางด้านสภาพจิตใจ หากเมื่อคืนไม่ได้เสี่ยวลู่คอยปลอบ วันนี้เธอคงไม่มีแรงจะลุกไปทำงานแน่ แต่เป็นเพราะเขาที่กอดเธอเอาไว้ด้วยอ้อมแขนที่อบอุ่น เพราะเขาที่ทำในสิ่งที่เธอขาดหายไปนานแสนนาน หัวใจดวงน้อยที่แหลกสลายก็เหมือนกลับได้กาวมาประสานให้กลับมาเป็นดังเดิม
"ตื่นแล้วเหรอครับ"
"เสี่ยวลู่"ซอฮยอนยิ้มบางๆเมื่อเห็นชายหนุ่มที่นึกถึงในใจร้องทัก ในมือของเขาถือชามใบใหญ่เอาไว้ 2 ใบ "อะไรคะน่ะ"
"ข้าวต้มครับ"
"โอย ฉันกินไม่ทันหรอกค่ะ เดี๋ยวไปทำงานสาย"
"ไม่ได้นะครับซอฮยอน คุณยังไม่หายป่วยดี ควรจะกินอะไรบ้าง"
"แต่.."
"ไม่งั้นก็ไม่ต้องไป ผมจะบอกเรื่องเมื่อวานให้คุณยุนอากับคุณมินโฮรู้ดีไหม"
"อย่านะ"
"กินสิครับ"
"คุณนี่เจ้าเล่ห์จริงๆเลยนะ"หญิงสาวมุ่ยหน้า จำใจนั่งลงบนเก้าอี้เพื่อกินข้าวต้มที่เขายื่นให้ "ซื้อมาเหรอ คุณคงไม่ได้ทำเองใช่ไหม"
"ผมทำเอง"
"หึๆๆๆ นี่มันข้าวต้มฝีมือคุณป้ามิซอลชัดๆ ฉันจำได้หรอกน่า"
"-o- ง่า ..ผมกะจะหล่อซะหน่อย"
"แค่เมื่อวานก็หล่อมากแล้วล่ะค่ะ"
"ครับ?"
"-///////- ฉะ ฉันไม่ค่อยหิวจริงๆค่ะเสี่ยวลู่ 3 คำก็พอแล้วเน๊อะ ฉันไปทำงานก่อนนะคะ แล้วจะรีบกลับมา"
พูดจบหญิงสาวก็ลุกขึ้นยืนรนๆออกไปจากบ้าน ก่อนจะมายืนพิงประตู "ซอฮยอน พูดอะไรของเธอเนี่ย"
ซอฮยอนส่ายหน้าตัวเองแรงๆเพื่อเรียกสติ เดินออกไปจากบ้านเพื่อตรงไปยังร้านอาหารที่ทำงาน วันนี้ยุนอามีเรียนคงได้เข้าไปทำงานช่วงเย็น ตอนช่วงเช้าคงไม่ยุ่งอะไรมากมายอยู่แล้ว มันก็เป็นปกติแบบนี้อยู่ทุกวัน
ผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมง ซอฮยอนก็เดินมาถึงร้าน เธอผลักประตูเข้าไป ภายในร้านว่างเปล่า มีเพียงไฟสลัวๆที่ติดอยู่มุมของร้าน หญิงสาวยิ้มขณะเดินเข้าไปใกล้ร่างที่กำลังง่วนอยู่กับการตรวจบัญชี
"สวัสดีค่ะ"
"เฮือก ตกใจหมด"
ชายหนุ่มสะดุ้งสุดตัว ทำเอาซอฮยอนหลุดหัวเราะออกมากับท่าทางของเขา
"ขอโทษนะคะพี่แบคฮยอน เมื่อวานซอลางานแล้วไม่ได้โทรมาบอก"
บยอนแบคฮยอนยิ้มใจดี ส่ายหน้าเบาๆ "ไม่เป็นไรหรอก มันเป็นเหตุสุดวิสัย ยุนอาจัดการหมดแล้วล่ะ"
"ค่ะ"
"ว่าแต่ หายไข้แล้วเหรอ วันนี้ถึงมาทำงานได้"
"ค่ะ หายแล้ว"ซอฮยอนตอบยิ้มๆ เดินเข้าไปหลังเคาน์เตอร์ "ฉันลืมอะไรหรือเปล่านะ"
"บ่นอะไรน่ะ"
"เปล่าค่า ไม่มีอะไร"ซอฮยอนหันไปยิ้มกว้างให้แบคฮยอนที่ยืนเท้าเคาน์เตอร์มองมาที่เธอ เขายิ้มนิดๆก่อนจะเดินเข้ามาด้านหลังเคาน์เตอร์ ในขณะที่ซอฮยอนเปิดตู้ด้านบนเพื่อจะเอื้อมหยิบของจากบนนั้น ระยะของมันแค่นิดเดียวเท่านั้นเธอก็จะเอื้อมถึง แต่มันก็ไม่ถึงสักทีแม้ว่าเธอจะเขย่งจนสุดปลายเท้าแล้วก็ตาม
"ความจริงพี่ก็ไม่ได้สูงอะไรมากนะ แต่พอจะหยิบให้ได้"
เมื่อแบคฮยอนพูดจบ ชายหนุ่มก็เขย่งปลายเท้าขึ้นแล้วหยิบโหลแก้วที่ซอฮยอนต้องการลงมา ซอฮยอนรับมาถือเอาไว้อย่างดีใจ หันไปขอบคุณเขา
"ขอบคุณค่ะพี่แบคฮยอน"
"o//////o"
"เอ๋.. พะ พี่แบคฮยอนเป็นอะไรไปคะ"
แบคฮยอนจ้องดวงตาใสซื่อที่อยู่ใกล้ ใกล้มากๆไม่วางตา มือหนายกขึ้นเกลี่ยปอยผมของซอฮยอนเบาๆก่อนจะเอาหลังมือแตะที่หน้าผากของเธอ "ยังไม่หายไข้นี่ ตัวยังอุ่นอยู่เลย"
"แต่ซอว่าพี่แบคฮยอนไม่สบายแล้วนะคะ"
".///////."
"พี่หน้าแดงมากเลยค่ะ"
"น่ะ นั่นสิ"
แบคฮยอนหมุนตัวหันไปอีกด้าน ถอนหายใจออกมาเบาๆ "พี่คงไม่สบายจริงๆนั่นแหละ.."
ซอฮยอนยิ้มบางๆให้แบคฮยอน ขณะที่มือบางก็ง่วนอยู่กับการจัดของเพื่อเตรียมจะเปิดร้าน เธอทำงานอยู่ที่ร้านนี้เข้าปีที่ 2 แล้ว หลังจากได้รับการชักชวนมาจากยุนอาที่รู้จักกับแบคฮยอนซึ่งเป็นรุ่นพี่ในมหาลัยของเธอ ร้านอาหารแห่งนี้เป็นร้านเล็กๆ ไม่ได้ใหญ่อะไรมากมาย แต่ก็ถือว่าเป็นกิจการที่ดีอาจจะเป็นเพราะว่ามีผู้บริหารดีอย่างแบคฮยอนก็เป็นได้
เขาเรียนจบเมื่อต้นปี จบทางด้านคหกรรม และเป็นพ่อครัวฝีมือดีจนลูกค้าทุกคนชมเปาะว่าอาหารอร่อย นอกจากฐานะเจ้าของร้านแล้ว เขายังเป็นคนใจดี และคอยช่วยเหลือซอฮยอนอยู่เสมอ ถึงขั้นจะให้เธอไปเรียนหนังสือโดยที่เขาจะออกเงินให้ แต่เธอเกรงใจเขา เธอจึงไม่รับข้อเสนอนั้น แค่เขาให้เธอทำงานก็พอแล้ว
กรุ๊งกริ๊ง
“ขอโทษนะครับ ร้านเรายังไม่เปิดเลยครับ”
“ผมไม่ได้มาทานครับ ผมมาหา..”
ซอฮยอนเงยหน้าจากเคาน์เตอร์เมื่อได้ยินเสียงทุ้มคุ้นหู และก็เป็นเขาจริงๆ “เสี่ยวลู่ คุณมาทำอะไรที่นี่”
“คุณลืมกระเป๋าน่ะ”
“อ๊า ฉันก็คิดอยู่ว่าฉันลืมอะไร”ซอฮยอนยิ้มกว้างอย่างดีใจ รับกระเป๋ามาถือไว้ “ขอบคุณมากนะคะ ว่าแต่ คุณมาที่นี่ได้ยังไง”
“ป้ามิซอลไงครับ”
“^^”
แบคฮยอนยืนมองคน 2 คนที่คุยกันอย่างสนิทสนม คิ้วเข้มค่อยๆขมวดเข้าหากันอย่างแปลกใจ นอกจากเขาและมินโฮ ซอฮยอนจะไม่ค่อยคุยกับผู้ชายคนไหน แต่ทำไมกับนายคนนี้เธอถึงดู ..สนิทกันจังนะ
“จริงสิ มาทางนี้ค่ะเสี่ยวลู่”ซอฮยอนดึงแขนเสี่ยวลู่มาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าแบคฮยอน “นี่พี่แบคฮยอนค่ะ เป็นเจ้าของร้านนี้”
“สวัสดีครับ”เสี่ยวลู่ยิ้มทักอย่างอารมณ์ดี รู้สึกเป็นมิตรกับผู้ชายคนนี้มากกว่านายมินโฮเสียอีก
“แล้วนี่ก็เสี่ยวลู่ค่ะ เขาเป็น เอ่อ..”
“ตอนนี้เป็นเพื่อนครับ แต่ต่อไปผมยังไม่รู้”
“>/////< เสี่ยวลู่”
เจ็บ..
เป็นเพียงคำๆเดียวที่แบคฮยอนจะบอกอาการของตัวเองในตอนนี้ได้ ซออยอนตีแขนของเสี่ยวลู่ในขณะที่ใบหน้าของเธอแดงระเรื่อ และเขาไม่เคยเห็นอาการแบบนี้จากเธอมาก่อน แม้ว่าเขาจะพยายามเข้าไปใกล้เธอมากแค่ไหน แต่เธอก็ไม่เคยรู้อะไรเลย
ไม่รู้เลยว่าผู้ชายคนนี้ ..ชอบเธอ
กรุ๊งกริ๊ง
“เฮ้ ทำไมวันนี้เปิดร้านเลทจังล่ะฮะ อ้าว คุณแมวน้อยนี่นา”
“มินโฮ”ซอฮยอนทักชายหนุ่มที่เดินเข้ามาอย่างแปลกใจ “มาทำอะไรที่นี่”
“พอดีมีธุระนิดหน่อย ผ่านมาเลยแวะมาหา”มินโฮตอบ มองแบคฮยอนเป็นเชิงทักทายก่อนจะลากสายตามองเสี่ยวลู่ “หวัดดีครับ คุณแมวน้อย”
“แมวน้อย?”เสี่ยวลู่พูดซ้ำอย่างแปลกใจ “แมวน้อยคืออะไร”
“ก็ไอ้ตัวที่มันร้องเหมียวๆ ชอบมาพันแข้งพันขาเจ้านายไงคุณ”
“มินโฮ ทำไมเรียกเสี่ยวลู่แบบนั้นล่ะ”
“เอ้า ก็ยุนมันเรียกแบบนี้ ฉันก็เลยเรียกตาม”
ซอฮยอนยิ้มเจื่อนๆ มองเสี่ยวลู่อย่างขอโทษและเขาก็พยักหน้าน้อยๆ แบคฮยอนกระแอมเรียกความสนใจ มองซอฮยอน
“ไปเปลี่ยนเสื้อได้แล้วซอ จะเปิดร้านแล้ว”
“ค่ะ”ซอฮยอนพยักหน้า มองแบคฮยอนที่เดินเข้าไปหลังร้านก่อนจะหันกลับมา “เสี่ยวลู่ เดี๋ยวคุณรออยู่นี่ก่อนนะ เดี๋ยวฉันมา”
“ครับ”
เสี่ยวลู่ยิ้มรับ มองซอฮยอนที่เดินหายไปหลังร้าน ในขณะที่มินโฮเดินมายืนอยู่ข้างๆเขา “คุณมาทำอะไรที่นี่เนี่ยคุณแมวน้อย”
“...”
“เฮ้ ผมพูดกับคุณอยู่นะ”
“พูดกับผมเหรอ ขอโทษทีนะ พอดีผมไม่ได้ชื่อแมวน้อย ผมเลยไม่รู้”
มินโฮหัวเราะในลำคอ มองชายตรงหน้าอย่างอารมณ์ดี “เอาเหอะๆ จะชื่ออะไรก็ช่าง คุณมาทำอะไรที่นี่”
“ผมเอาของมาให้ซอฮยอน แล้วคุณล่ะ”
“บอกแล้วว่ามีธุระเลยแวะมาหา ให้ของแล้วนี่นา ทำไมไม่กลับล่ะครับ”
“ผมจะกลับ”เสี่ยวลู่พูดเสียงแข็ง ทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้ “ก็ต่อเมื่อคุณกลับเหมือนกัน”
“งั้นคงยาก กว่าผมจะกลับคงอีกนาน หิวข้าวน่ะ”
“..คุณชอบคุณซอฮยอนเหรอ”
“ฮะ?”
“ผมชอบว่าคุณชอบซออยอนเหรอ”
มินโฮมองหน้าชายหนุ่มหน้าหวานนิ่งๆ จ้องมองไปในแววตาของเขา สุดท้ายก็หัวเราะออกมา
“คุณ ผมกับซอนะเราเป็นเพื่อนกัน ผมมีแฟนอยู่แล้ว”
“วะ ว่าไงนะ”
“ผมบอกว่าผมมีแฟนอยู่แล้ว ผมก็แค่เอ็นดูซอฮยอนเหมือนเป็นน้องสาวนั่นแหละ ก็เหมือนกับยุนอาไง”
“จะ จริงนะครับ”
“จริงสิ”
“งั้นผมก็เป็นเพื่อนกับคุณได้สินะ”เสี่ยวลู่พึมพำ มองมินโฮยิ้มๆ
โล่งใจจัง ..มันโล่งใจจริงๆเลย
“แล้วคุณล่ะ ..ชอบซอฮยอนหรือไง”
เสี่ยวลู่มองมินโฮที่ถาม พยักหน้าอย่างหนักแน่น “ใช่ ผมคิดว่าผมชอบเธอเข้าแล้ว ถึงจะเจอกับเธอแค่ 2 วันก็เถอะ”
“ไม่แปลกหรอกคุณ รักแรกพบไง ..ผมกับแฟนผมก็แบบนี้แหละ ว่าแต่ คุณชอบเพื่อนผมจริงๆนะ”
“จริงครับ”
“งั้นคุณคงต้องผ่านหลายด่านหน่อย ของผมน่ะไม่ยากอะไรเท่าไหร่หรอก แต่ของยุนอาล่ะก็ ..หึๆ ผมคิดว่าคุณคงรู้”
“จะยากแค่ไหนผมก็สู้อยู่แล้ว”
ทั้ง 2 คนพูดคุยกัน เสียงหัวเราะดังไปทั่วร้าน บรรยากาศที่สนิทใจเกิดขึ้นระหว่างคน 2 คนที่เหมือนจะเป็นศัตรูกันไป กลับกลายเป็นบรรยากาศดีๆของมิตรภาพที่กำลังจะเข้ามาแทน ในขณะที่อีกด้าน
“-////////-“
ซอฮยอนยืนกำมือแน่น รู้สึกมวนๆในท้องขณะที่แก้มขึ้นสีแดงระเรื่อ ใบหน้าร้อนผ่าวๆขึ้นมา เธอได้ยินทุกอย่างชัดเจน ได้ยิน ..ที่เสี่ยวลู่บอกว่าชอบเธอ
ร่างบางหมุนตัวเพื่อจะกลับเข้าไปหลังร้านเพื่อทำใจเสียหน่อยแต่กลับต้องสะดุ้งเมื่อมองเห็นใครอีกคนที่ยืนอยู่ “พะ พี่แบคฮยอน”
“...”
“ซะ ซอขอตัวก่อนนะคะ”
แบคฮยอนเอียงตัวปล่อยให้ซอฮยอนเดินเข้าไปด้านหลัง เขาถอนหายใจเบาๆ มองไปที่หนุ่มหน้าหวานที่เพิ่งรู้มาว่ารู้จักกับซอฮยอนได้ไม่นาน
ดูเหมือนว่าซอฮยอนก็จะชอบนายคนนั้น..
ทั้งๆที่เขาเจอเธอก่อนแท้ๆ
“แพ้ตั้งแต่ยังไม่เริ่มเลยเหรอเนี่ย แบคฮยอนเอ๊ยยยย”
เพราะกลัวเกินกว่าจะบอก
ถึงได้.. แพ้
เอาวีดิโอตัวที่ 2 มาฝาก เอามาให้เตรียมใจ ..รอพบกับความดราม่าได้เร็วๆนี้
ช่วยดูให้เป็นลู่ซอด้วยนะ แม้ว่าเสียงกับหน้าจะไม่ใช่ก็ตาม หาได้แค่นี้จริงๆ แฮ่ๆ ทำสุดฝีมือแล้ว >,,<
ความคิดเห็น