[EXO SNSD]As Long As You Love Me

ลำดับตอนที่ #5 : จนกว่าเธอจะรัก : : C H A P T E R S 3 =100=

CRY .q

Chapters 3

            ซอฮยอนออกมาจากห้องน้ำหลังจากที่แต่งตัวเป็นชุดลำลองเสร็จเรียบร้อยแล้ว ยุนอาโทรมาโวยวายตั้งแต่เช้ามืดว่าเธอหายไปไหน ทำไมไม่บอกเอาไว้ก่อน แต่ตอนนี้จะให้ทำยังไงได้เมื่อมันไม่ทันแล้วนี่นะ ร่างบางก้าวออกมาบริเวณห้องนอน มองเตียงกว้างก่อนจะรู้สึกร้อนวูบวาบที่ใบหน้าเมื่อนึกถึงสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อคืนระหว่างเธอกับคริส

            สิ่งที่เธอหวงแหนมาตลอด 17 ปี ยกให้เขาได้เป็นเจ้าของมันไปแล้ว

            ..เขาที่เป็นผู้ชายที่เธอรัก

            "พี่คริสคะ เราจะกลับบ้านกันเลย หรือว่าไปหาอะไรทานกันก่อนดีคะ"

            "..."

            "เมื่อวันก่อนพี่คริสบอกว่าอยากดูหนัง เราไปดูหนังกันก่อนไหมคะ แล้วค่อยกลับบ้าน"

            "..."

            "หรือว่าเราจะไปเดินเล่นที่แม่น้ำฮันดี ช่วงนี้อากาศกำลังดะ.."

            "เงียบเถอะ"

            "...พี่คริส"

            "กลับบ้านนั่นแหละ ดีที่สุด"

            พูดจบร่างสูงก็คว้ากุญแจรถ เดินออกไปจากห้องโดยไม่มีซึ่งคำพูดใดๆอีกเลยหลังจากนั้น ..ซอฮยอนมองแผ่นหลังกว้างที่จากไปไกลจนลับสายตาพร้อมกับถอนหายใจออกมาเบาๆ

            มันเช้าอยู่ ..เราคงไปเซ้าซี้พี่คริสมากเกินไปสินะ

            ภายในรถบรรยากาศเงียบเชียบจนเหมือนกับว่าจะหายใจไม่ออกจนกระทั่งที่รถออดี้ของเขาจอดนิ่งอยู่ในโรงจอดรถ ซอฮยอนเดินลงจากรถเงียบๆ มองคริสที่ล็อคประตูรถ ยิ้มให้ เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นมา แต่เขากลับมองเธอด้วยสายตานิ่งเรียบก่อนจะเดินเข้าไปในคฤหาสน์ เธอเดินตามเขาไปเพราะมีเรื่องอยากจะถามเขา บางทีเขาอาจจะป่วย? อาจจะกำลังรู้สึกไม่ดีอยู่หรือเปล่า?

            "ใครใช้ให้พาตัวสกปรกๆของเธอเข้ามาเหยียบในบ้านหลังนี้"

            "คะ คุณท่าน"

            ซอฮยอนผงะอย่างตกใจ มองหญิงวัยกลางคนตรงหน้าอย่างตระหนก "คะ คือหนู หนูตาม.."

            "ไสหัวออกไป รู้ไว้ด้วยว่าบ้านหลังนี้ไม่ต้อนรับเธอ"

            "หนู.."

            "คุณแม่ครับ"

            ราวกับมีมือมาดึงเธอให้ขึ้นมาจากหลุมลึกที่พยายามตะกายตัวเองขึ้นมาเท่าไหร่ก็ขึ้นไม่ได้ ซอฮยอนยิ้มให้คริสที่เดินย้อนกลับมาอย่างดีใจ หวังเอาไว้ว่าเขาจะทำในสิ่งที่บอกกับเธอ

            ทำให้แม่ของเขาเข้าใจ ว่าเรารักกัน

            "เข้าบ้านกันเถอะครับ อากาศข้างนอกมันเริ่มหนาวแล้วนะ"

            "แม่ไม่เข้า จนกว่าแม่จะไล่ยัยเด็กโสโครกนี่ออกไปจากบ้านได้"

            คริสปรายตามองซอฮยอนที่ยืนหน้าเสียอยู่ตรงประตูบานใหญ่ "แม่จะไล่ทำไมล่ะครับ"

            "พี่คริส"ซอฮยอนยิ้มบางๆเมื่อได้ยินเช่นนั้น

            เขากำลังจะทำใช่ไหม กำลังจะบอกกับแม่ของเขาใช่ไหมว่าเราเป็น..

            "ผมจะไล่ให้เอง"

            "พี่คริส"ดวงตากลมมองชายหนุ่มตรงหน้าอย่างตกใจ น้ำตาเอ่อคลอเมื่อแววตาของเขาสะท้อนออกมาแต่ความเย็นชา "ทะ ทำไม"

            "ไม่ได้ยินเหรอว่าแม่ฉันบอกให้เธอไปให้พ้น"

            ...

            "ไปให้พ้นจากบ้านหลังนี้ไปอยู่ในที่ที่เธอควรอยู่ซะ ..ยัยเด็กสกปรก"

            นะ นี่มันอะไรกัน














 

            "ซอฮยอนกลับมาที่บ้านแล้วเหรอครับป้า"

            "ค่ะคุณซูโฮ ตอนนี้น่าจะอยู่ที่บ้านหลังเล็กค่ะ"

            ซูโฮยิ้มเป็นเชิงขอบคุณแม่บ้านเก่าแก่ที่อยู่ที่นี่มานาน เดินเลี่ยงไปที่บ้านหลังเล็กที่อยู่ห่างจากคฤหาสน์หลังใหญ่ประมาณห้าร้อยเมตร เขายืนมองผ่านกระจกใสเข้าไปภายในบ้านที่เงียบเชียบราวกับว่าไม่มีใครอยู่ มือหนาจับที่ลูกบิดก่อนจะเปิดประตูที่ไม่ได้ล็อคเข้าไปอย่างถือวิสาสะ

            เขาเพิ่งกลับมาจากที่บริษัทหลังจากที่สะสางงานเสร็จเรียบร้อยแล้ว เมื่อเห็นคริสอยู่ในบ้านเขาก็เลยคิดว่าซอฮยอนเองก็น่าจะกลับมาแล้ว เพราะที่ผ่านมาเวลาที่คุยโทรศัพท์กับเธอ มันเป็นเรื่องที่เชื่อยากเหลือเกินว่าคนอย่างคริสจะสนิทสนมกับซอฮยอนเป็นอย่างดี เธอชื่นชมคริส และบอกว่าคริสดีกับเธอมาก

            ซึ่งมันไม่น่าเชื่อเลยสักนิด ..คนอย่างคริสน่ะเหรอ จะดีกับใครได้

            ถึงแม้จะไม่ได้เป็นพี่ชายแท้ๆ แต่ซูโฮก็ขึ้นชื่อว่าเป็นพี่ชายของซอฮยอน ยอมรับเลยว่าตั้งแต่เห็นหน้าเธอในครั้งแรก หัวใจก็เต้นแรงอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เธอน่ารัก บริสุทธิ์และบอบบาง มันทำให้เขาอยากจะถะนุถนอมเธอ อยากจะดูแลเธอ

            "ซอฮยอน"

            ...

            ซูโฮขมวดคิ้วอย่างแปลกใจ เพราะตั้งแต่เข้ามาเขาก็ไม่เห็นซอฮยอนเลย เธอไม่น่าจะออกไปไหนได้ ถ้าไม่หลับ ก็น่าจะมีเสียงอะไรบ้างสิ

            "ซอฮะ.."เสียงนุ่มขาดหายไป ริมฝีปากคลี่ยิ้มออกมาเมื่อเห็นร่างบางกำลังนั่งกอดเข่าอยู่ที่เก้าอี้ไม้หลังบ้าน เขาเดินเข้าไปใกล้เธอ ใกล้มากแต่น่าแปลกที่เธอกลับไม่รู้ตัวเลยว่าเขามายืนอยู่ข้างหลังแล้ว "ซอ.."

            ร่างบางสะดุ้งเฮือก ก่อนที่ดวงตาหวานจะมองเห็นพี่ชายใจดียืนยิ้มให้อยู่ข้างหลัง "พี่ซูโฮ"
 

            "เป็นยังไงบ้าง"

            "ฮึก.."

            แค่คำถามธรรมดาๆที่ออกมาจากปากของเขาเท่านั้น น้ำตาที่เหือดหายไปแล้วก็ไหลรินลงมาอาบแก้ม เหมือนกับว่าเธอไม่สามารถกลั้นมันเอาไว้ได้อยู่ ร่างบางโผเข้ากอดคนตัวใหญ่กว่าแน่น ร้องไห้ราวกับว่าตัวเองเป็นเด็กน้อย

            "เกิดอะไรขึ้นซอ"ซูโฮถามอย่างตกใจ แต่เมื่อเห็นคนตัวเล็กสะอึกสะอื้น เขาก็ยกมือขึ้นมาลูบหลังเธอแทนการถามอะไร

            "ฮึก พี่คริส ..ทำไมถึงได้ ฮือ ทำแบบนั้น"

            "..."

            คิดไว้ไม่ผิดจริงๆด้วย

            ..คนอย่างหมอนั่นน่ะเหรอ จะดีกับคนที่ด้อยกว่าตัวเอง

            หลังจากปลอบใจจนซอฮยอนหลับไปแล้ว ซูโฮก็เดินกลับไปที่คฤหาสน์ เดินตรงไปยังห้องนอนฝั่งตรงข้ามกับเขา จัดการเปิดเข้าไปโดยไม่ได้เคาะประตู มองเจ้าของห้องที่กำลังนั่งเล่นเกมส์อยู่

            "มารยาทน่ะมีปะ ไม่รู้จักเคาะประตูก่อนวะ"

            "..."

            "ก็อย่างว่าแหละนะ แม่แกมันก็คนชั้นต่ำนี่ จะไปมีเรื่องแบบนี้ได้ยังไง"

            "นายทำอะไรซอฮยอน"

            "หึ! ไปฟ้องอะไรกันล่ะ"คริสลุกขึ้นยืนเต็มความสูง มองพี่ชายต่างมารดาอย่างไม่สะทกสะท้าน "ก็ไม่ได้ทำอะไรนี่"

            "ขอเตือนไว้ก่อนเลยว่าอย่าทำร้ายซอฮยอน"

            "ฉันต้องฟังแกปะ"คริสพูด ทำหน้ากวนประสาทก่อนจะยกมือขึ้นบิดขี้เกียจ "ก็แค่ลูกเมียน้อยนี่"

            "ลืมไปหรือเปล่าว่านายเองก็ลูกเมียน้อย"

            กึก

            คริสหยุดชะงักเมื่อได้ฟังถ้อยคำร้ายที่ออกมาจากปากของซูโฮ มือหนาขยุ้มที่ปกเสื้อพี่ชายอย่างแรง "มึงว่าไงนะ"

            ซูโฮมองสบตากับน้องชายอย่างไม่เกรงกลัว ปัดมือของคริสออกแรงๆ "ต้องให้ย้ำอีกครั้ง ไม่อายหรือไง"

            "..."

            "ลูกเมียน้อย"

            "มึง ไอ้ซูโฮ"

            "ต่อให้แม่นายจะได้เป็นภรรยาของคุณพ่ออย่างถูกต้องตามกฎหมาย แต่มันก็เป็นแค่กระดาษธรรมดาๆใบนึงเท่านั้นแหละ แม่ของฉันต่างหาก คือตัวจริง"

            "ไอ้ซูโฮ มึงหุบปากไป ก่อนที่กูจะทนไม่ไหว เตะปากมึงซะ"

            "ก็ลองดูสิ"

            "มึงจะเอาใช่ไหม!!!!"

            "แล้วก็มาดูกันว่าถ้าฉันบอกคุณพ่อ มันจะเกิดอะไรขึ้นกับนายและแม่ของนาย"

            ...

            "สำหรับคุณพ่อน่ะ ท่านรักใครมากกว่ากันระหว่างฉันกับนาย"

            ...

            "รู้อยู่ใช่ไหม"ซูโฮพูดอย่างเป็นต่อ มองชายหนุ่มตรงหน้าอย่างจริงจัง "ฉันขอเตือนนายอีกครั้ง อย่าทำร้ายซอฮยอน"

            พี่จะปกป้องเธอเอง ซอจูฮยอน

            ซอฮยอนสะดุ้งตื่นขึ้นมาอีกครั้งในตอนดึก เธอเดินออกมาจากห้องนอนตรงไปยังห้องครัวเพราะรู้สึกกระหายน้ำ แต่เมื่อออกมาจากห้อง กลับมองเห็นว่าภายในบ้านที่ไม่น่าจะมีใครกลับมี และคนๆนั้นก็คือ..

            คนที่เพิ่งทำร้ายเธออย่างเลือดเย็น

            "จะแต่งตัวใหม่ หรือจะออกไปทั้งแบบนี้"

            "คะ"

            "ให้เวลาห้านาที ถ้าไม่เปลี่ยนก็ไปด้วยกัน"

            ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันแน่น มองชายหนุ่มตรงหน้าอย่างตัดพ้อ "พี่คิดจะทำอะไรอีกคะ"

            "ก็ไม่ได้จะทำอะไรนี่"

            "..จะเล่นอะไรอีก"เสียงหวานเปล่งออกไปอย่างแผ่วเบา ส่ายหน้าไปมา "ฉันไม่ไป ..ไม่ไปไหนกับพี่ ..อีกแล้ว"

            "งั้นเหรอ"ใบหน้าหล่อคลี่ยิ้มร้าย มองหญิงสาวตรงหน้าที่กำลังจะร้องไห้อย่างไม่รู้สึกอะไร มือหนาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดปุ่มอย่างใจเย็น แต่ทำเอาอีกคนรู้สึกกลัวขึ้นมาจับใจ

            "พะ พี่จะทำอะไร"

            "ถ้าไม่อยากกลายเป็นนางเอกหนังโป๊ ก็ฟังฉันดีกว่านะ ซอจูฮยอน แม่นางฟ้าปีกหัก"

            เสียงเครื่องยนต์ แสงสีในยามค่ำคืน กลิ่นควันบุหรี่ แอลกอฮอลล์ รวมไปถึงบรรดาผู้หญิงที่นุ่งน้อยห่มน้อยมารวมกันอยู่ในที่แห่งเดียว คริสยกยิ้มอย่างพอใจในขณะที่อีกคนกลับหน้าเสียใกล้จะร้องไห้เต็มที

            แม่ขา แม่มาช่วยหนูด้วย หนูกลัว

            "มาช้าจังวะมึง"

            "ขอโทษทีว่ะ พอดี กูมีธุระต้องทำนิดหน่อย"

            จื่อเทาพยักหน้ารับ มองเลยคริสไปยังหญิงสาวด้านหลัง เธอดูไร้เดียงสา ใสซื่อ เขาก็สงสารน่ะนะ แต่จะให้ทำไงได้ ก็อยากเป็นคนที่คริสเกลียดทำไม ช่วยอะไรไม่ได้นะ แม่สาวน้อย

            คริสมองคนข้างหลังที่ตอนนี้กำลังตัวสั่นบวกกับแววตาที่กำลังสั่นระริกของเธอ แสยะยิ้มอย่างสะใจ

            นี่มันเพิ่งเริ่มต้นเองนะ..

            "กูขอไปเช็ครถก่อนนะ"คริสพพูดกับจื่อเทาเดินออกไปทันทีโดยทิ้งซอฮยอนให้ยืนอยู่ที่เดิม

            ซอฮยอนมองตามเขาไป น้ำตารื้นขึ้นมาที่ขอบตา อยากจะร้องไห้ อยากจะหนีกลับไปที่บ้าน อยากไปให้พ้นจากที่นี่ แต่ก็กลัวเหลือเกิน ..กลัวเรื่องคลิปนั่น

            ซอไปทำอะไรให้พี่โกรธมากขนาดนี้ พี่คริส

            ในขณะที่กำลังยืนเคว้งอยู่เพียงลำพัง ก็นึกขึ้นมาได้ว่าเธอยังมีซูโฮอยู่อีกคน ถ้าเราโทรให้พี่ซูโฮมารับ เขาต้องมารับเราแน่ๆ

            คิดได้แบบนั้นก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา แต่ข้อมือกลับถูกกระชากเอาไว้ด้วยมือหยาบกร้านของผู้ชายแปลกหน้าสองคนที่มายืนมองเธอด้วยสายตาโลมเลีย

            "มาคนเดียวเหรอจ๊ะสาวน้อย"

            "ปะ เปล่า"ซอฮยอนส่ายหน้า พยายามดึงมือของตัวเองออกแต่ก็ไร้ผล "ปล่อยนะ"

            "แหม เล่นตัวซะด้วย ดีๆ แบบนี้พี่ชอบ"

            "เฮ้ย ชอบแล้วจะรออะไรล่ะวะ ไปกันเถอะ"

            สิ้นคำพูด ซอฮยอนก็ถูกดึงไปตามทางเดิน เธอพยายามมองไปรอบๆอย่างขอความช่วยเหลือ แต่ทุกคนที่นี่กลับไม่ได้สนใจ เพราะผู้หญิงทุกคนที่มาอยู่ที่นี่ รู้กันดีว่าไม่มาเป็นของกำนัล ก็เป็นผู้หญิงอย่างว่า

            ดวงตากลมกวาดมองไปรอบๆ มองหาคนที่พาเธอมา เห็นว่าเขาอยู่ไม่ไกลมากนักก็ตะโกนเรียก "พี่คริส พี่คริส"

            เขาเงยหน้าจากการเช็คเครื่องรถ แน่นอนว่าเธอมองไม่ผิดแน่ๆ ว่าเธอกับเขาสบตากัน หัวใจดวงน้อยเต้นรัวอย่างมีความหวัง หากแต่ความหวังนั้นกลับพังทลายลงในพริบตาเมื่อเขาเบือนหน้าไปอีกทาง หนำซ้ำยังยิ้มราวกับว่าสะใจมากมาย ..น้ำตาที่กลั้นเอาไว้ไหลอาบแก้ม พยายามดิ้นรนขัดขืนด้วยตัวเองอีกครั้ง

            "ปล่อยฉันนะ ปล่อย!!"

            "ไม่ปล่อยโว๊ย อย่าต้องให้พูดมาก ไปด้วยกันดีๆ จะได้ไม่ต้องเจ็บตัว"

            "ฮึก ปล่อยฉัน"

            "นังนี่ อยากโดนดีใช่ไหม"

            ซอฮยอนหลับตาแน่นด้วยความกลัวฝ่ามือที่เงื้อหมายจะฟาดลงที่แก้มของเธอ หากแต่ผ่านไปเนิ่นนานกลับยังไม่รู้สึกเจ็บ หรือว่าเธอด้านชาไปหมดแล้วกันนะ

            "มะ มะ มอนสเตอร์"

            "ปล่อยมือซะ ก่อนจะโดนตีนยัดปาก!!"













เอามอนสเตอร์มาเสิร์ฟ บทบาทจะเป็นยังไงต้องรอลุ้น
จะเป็นพระเอกขี่ม้าขาว หรือว่าจะเป็นตัวซ้ำเติมความเจ็บปวดกันนะ?

คำเตือน : จะเตือนมันทุกตอนนี่แหละ รู้ใช่ไหมว่าพระเอกเรื่องนี้โคตร ของโคตรเลวเลย
เกลียดมันไปเถอะ ในฟิคน่ะ นอกชีวิตรักและหลงกันเข้าไป มันไม่ใช่เรื่องจริงเน๊อะ มันคือฟิค
ขึ้นชื่อว่า "ลูซิเฟอร์" แค่ชื่อก็บอกหมดทุกอย่างแล้วนี่นะ  .