[EXO SNSD ETC.]Don't Relations ถ้าเรา ..ไม่ใช่พี่น้อง

ลำดับตอนที่ #5 : Don't Relations : : CHAPTERS 3

CRY .q

            "บอกมาว่าเธอคือคนที่แกล้งเพื่อนใช่ไหม"

            "ผมเปล่า"

            "ยังจะกล้าโกหกอีกเหรอเสี่ยวลูฮาน นับวันยิ่งก้าวร้าว ฉันจะทำโทษเธอซะให้เข็ดเลย"

            "ผมไม่ได้ทำจริงๆ"

            หาดไม่มีอำนาจและความยิ่งใหญ่อยู่ในมือ ไม่ว่าเราจะถูกหรือไม่ ผลสุดท้ายคนพวกนั้นก็จะยัดเยียดความผิดมาให้กับเรา ผมเหลือบมองเพื่อนอีกคนซึ่งยืนก้มหน้าอยู่ข้างๆอย่างตัดพ้อ

            ทั้งๆที่ผมเป็นคนยื่นมือไปช่วย แต่ทำไมผลสุดท้ายถึงกลายเป็นผมที่ทำผิดล่ะ

            "คุณชายครับ"

            ผมไม่ทักทายซึงฮุนตอบ แต่เดินเลี่ยงขึ้นไปนั่งบนรถที่มีซอฮยอนน้องสาวของผมนั่งอยู่ก่อนแล้ว

            "พี่ลู่ วันนี้หนูมีเพื่อนเพิ่มด้วย"

            "จริงเหรอ ดีแล้วล่ะ"

            "แล้วพี่ลู่ล่ะ เป็นยังไงบ้างกับการเรียนป.6"

            "ดีสิ ดีมากเลยด้วย"ผมตอบกับน้องไปแบบนั้น ได้เห็นแววตาไร้เดียงสาของเธอก็ทำให้มีความสุขได้แล้วแม้ว่าจะเจอเรื่องที่แย่สุดๆมาก็ตาม

            ...

            "คุณชายครับ"

            "..เราไม่ได้ทำผิด"

            "..."

            "แต่ทำไมเราถึงถูกทำโทษล่ะ"

            ผมพูดโดยที่ไม่มองหน้าซึงฮุน

            "คุณชายครับ ผมเชื่อครับว่าคุณชายไม่ได้ทำ.."

            "ซึงฮุนเชื่อ แต่คนอื่นไม่ได้เชื่อเราด้วยนี่"

            "..."

            "เราอยากย้ายโรงเรียน"

            "..."

            "อยากไปให้ไกลจากมยองซู.. เราไม่อยากเห็นหน้าหมอนั่นอีก"





 

C h a p t e r s 3


 

            (Seohyun)

            ฉันนอนพลิกตัวไปมาอยู่บนเตียงผู้ป่วยอย่างเบื่อหน่าย ติดแหง็กอยู่ที่นี่ตั้งสองวันแล้ว เมื่อไหร่ซึงฮุนจะ กลับมานะ ฉันเหงาจัง..

            แอ๊ด..

            ฉันหันไปมองที่ประตูอย่างดีใจเมื่อได้ยินเสียงประตู หวังเอาไว้ว่าอาจจะเป็นพี่ละ..

            "สวัสดีซอฮยอน"

            "ซองจงเองเหรอ"

            กลับกลายเป็นซองจงไปซะได้ ไม่รู้ว่าฉันเผลอแสดงทำสีหน้าผิดหวังออกไปหรือเปล่า เพราะซองจงดูตกใจนิดหน่อย ฉันเลยรีบยิ้มทักเขา

            "หวัดดีซองจง"

            "อื้ม"เขาพยักหน้า ลากเก้าอี้มาที่ข้างๆเตียง "เป็นยังไงบ้าง โอเคยัง?"

            "ดีแล้วล่ะ พรุ่งนี้ฉันก็ออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว"ฉันตอบ "ซองจงมาคนเดียวเหรอ"

            "เปล่า มากับพี่น่ะ"

            "พี่?"

            "ก็.."

            "ซองจงงี่ จะไปไหนมาไหนก็รู้จักรอกันหน่อยได้ไหม แค่มาเป็นเพื่อนก็มากพอแล้วนะ ยังจะมะ.. ซอฮยอน"

            "ระ รุ่นพี่แอล"

            ฉันมองคนที่เดินทำหน้ายุ่งๆเข้ามาอย่างแปลกใจ แต่ก็ไม่แปลกใจอะไรมากนัก เพราะคิดไว้อยู่แล้วล่ะ ว่าเขาต้องรู้จักกันแน่ๆ

            "พี่รู้จักซอฮยอนด้วยเหรอ"

            "อือ"เขาพยักหน้า เดินมาที่ข้างๆเตียง "ถึงว่าฉันไม่เห็นเธอเลย ไหนวันนั้นบอกว่าไม่เป็นอะไรไงล่ะ"

            "คือ ก็ไม่รู้เหมือนกันน่ะค่ะว่ามันจะเป็น พอดีมันกำเริบ ขอบโทษที่ทำให้เป็นห่วงนะคะรุ่นพี่"

            "เป็นห่วง? ฉะ ฉันจะไปเป็นห่วงเธอทำไม"

            ฉันหันไปตบปากตัวเอง ให้ตายเถอะ ฉันนี่พูดอะไรออกไป บ้าไปแล้วเหรอซอฮยอน >,,<

            "เอาเหอะ ถ้ารู้จักกันน่ะก็ดีแล้ว ตอนนี้ผมหิวมากเลย ขอลงไปซื้ออะไรกินก่อนนะ"ซองจงหันไปพูดกับรุ่นพี่แอล หันมายิ้มให้ฉัน "เดี๋ยวมานะซอฮยอน ไม่อึดอัดใช่ไหม ที่ต้องอยู่กับพี่แอลน่ะ"

            "เอ่อ มะ ไม่หรอก"

            ฉันตอบกลับไป แม้ว่าในใจจะรู้สึกแปลกๆที่ต้องอยู่ตามลำพังกับรุ่นพี่แอล คนที่เพิ่งรู้จักกันได้ไม่นานก็ตาม ..มันก็ไม่ใช่ความรู้สึกอึดอัดใจอะไรหรอกนะ เพียงแต่ว่า..

            ฉันรู้สึกประหม่ามากๆเลยน่ะ

            "-_-"

            "-////- แค่กๆ"ฉันไอเบาๆ เบือนหน้าหลบสายตาคมของรุ่นพี่แอลที่เอาแต่จ้องไม่วางตา "คือ.."

            "ไม่ต้องเรียกรุ่นพี่หรอก เรียกพี่ก็ได้"

            "..ค่ะ"

            เขามองหน้าฉันอย่างนั้นต่อไป ไม่ปริปากพูดอะไรออกมาเลยสักคำ ฉันเลยเอนตัวลงนอน แล้วค่อยๆดึงผ้าขึ้นมาคลุมปิดไปถึงจมูก แกล้งปิดตาลง แต่ดูเหมือนว่าจะเริ่มง่วงจริง อาจจะเป็นเพราะฤทธิ์ยาที่เพิ่งกินเข้าไป

            ทำให้เผลอเข้าสู่ห้วงนิทราแบบไม่รู้ตัว..

            (Myungsoo)

            ผมปิดหนังสือที่เอาขึ้นมาบังหน้าเก็บใส่กระเป๋า ไอ้หนังสือชีวิตสัตว์โลกเนี่ย คงไม่คิดว่าผมจะสนใจมันใช่ไหม ผมก็แค่เอามาดูผ่านๆ เพราะไม่อยากทำให้บรรยากาศมันดูน่าอึดอัดเกินไป แต่ว่าใครจะไปรู้ มันกลับอึดอัดซะยิ่งกว่าการนั่งเฉยๆซะอีก

            "หลับซะละ.."

            ผมพึมพำเบาๆ เท้าคางนั่งมองใบหน้ายามหลับของเธอ ตอนที่ตื่นขึ้นมาเธอดูสวยมากแล้ว แต่เมื่อตอนเธอหลับกลับเพิ่มความหลงใหลอย่างน่าประหลาด อาจเป็นเพราะแววตาเศร้าๆของเธอล่ะมั้ง ที่ทำให้ผมรู้สึกอยากจะอยู่ข้างๆ แม้ว่าจะไม่รู้เรื่องอะไรเลยก็ตาม

            Tru Tru

            "ฮัลโหล.."

            (พี่แอล ผมขอโทษนะ แต่ว่าผมต้องกลับก่อน)

            "เพราะ?"

            (ก็พี่ซองกยูอ่ะดิดันไปก่อเรื่องที่ร้านอาหาร ผมต้องรีบไปเคลียร์เนี่ย พี่ซองยอลบอกว่าเอาไม่อยู่)

            "- -* วันๆมันจะไม่ทำอะไรเลยนอกจากไปตีกับชาวบ้านเขาหรือไงวะเนี่ย"ผมพึมพำเบาๆ "เออๆ รีบๆไปเถอะ

            (พี่ก็กลับเลยแล้วกัน ฝากบอกซอฮยอนให้ด้วยนะ)

            แล้วสายก็ถูกตัดไป ผมยักไหล่ขณะเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋าเหมือนเดิม "เรื่องอะไรฉันจะต้องรีบกลับ"

            ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ผมกลายเป็นไอ้โรคจิต ที่เอาแต่นึกถึงหน้าของเธอ คอยมองหา พอไม่เจอก็โมโหหัวฟัดหัวเหวี่ยงไปทั่ว ผมไม่เคยเป็นแบบนี้เลยจริงๆนะ ภาพของผมที่คนทั่วไปเห็นก็คือ หัวหน้ากลุ่ม INFINITE ที่นิ่งๆ ขรึมๆ เก๊กๆ ไปวันๆ แต่เปล่าเลย ผมไม่ได้นิ่ง ผมไม่ขรึม และผมก็ไม่ได้เก๊กด้วย นั่นมันเป็นภาพที่ถูกสร้างขึ้นมาต่างหากล่ะ

            "ฮึก.."

            ผมสะดุ้งอย่างตกใจเมื่อห้องเงียบๆมีเสียงสะอื้นดังมา แน่นอนล่ะว่ามันไม่ได้มาจากผม แต่มันมาจากคนตรงหน้าผมต่างหาก

            ผมลุกขึ้นยืนมองอย่างตกใจเมื่อเห็นว่าแก้มเนียนใสมีหยาดน้ำตาไหลลงมาเป็นทางยาว ร่างกายดิ้นพลิกไปมา เมื่อผมจะเอื้อมมือไปกดปุ่มสัญญาณเรียกหมอ แต่มือของผมกลับถูกคว้าเอาไว้

            "อย่าไป อย่าหนีหนูไป"

            "..."ผมมองเธอนิ่งๆ เสียงของเธอกำลังสั่น มือของเธอก็สั่นด้วย

            "พ่อกับแม่ก็ทิ้งหนูไปแล้ว พะ พี่ลู่อย่าไป"

            "..."

            "อย่าเกลียดหนู ฮึก อย่าทิ้งหนูไป"

            ผมมองด้วยความสะท้อนใจ คิดว่าพอจะรู้ที่มาของดวงตาเศร้าๆคู่นี้แล้ว ผมปล่อยให้เธอจับมืออยู่แบบนั้น ในขณะที่มืออีกข้างก็ลูบหัวเธอเบาๆอย่างตั้งใจจะปลอบโยน

            "เข้าใจแล้ว .."

            "..อย่าไป"

            "พี่จะไม่ทิ้งเธอไปไหนหรอก พี่สัญญา"

            ...

            ความทุกข์ของเธอ ผมอยากจะแบ่งมันมาบ้าง ..โลกทีมืดมนของเธอ ผมอยากจะทำให้มันสดใสเหลือเกิน













 

            (Luhan)

            "เออ กูถึงบ้านแล้วเนี่ย มึงจะอะไรนักหนา"

            (มึงนะมึง หนีกลับบ้านก่อนซะงั้น เอาเหอะ แต่มึงอย่าลืมนะ วันมะรืนมีนัด)

            "รู้แล้ว"

            ผมโยนโทรศัพท์ลงบนเบาะโซฟาอย่างรำคาญไอ้ไคที่โทรมาบ่นยกใหญ่เรื่องที่ผมหนีมันกลับมาบ้านก่อน ใครจะไปรอมันล่ะ เอาแต่เหล่หญิงอยู่ได้ แฟนก็มีเป็นตัวเป็นตนอยู่แล้วแท้ๆ ผมมองเข็มนาฬิกาที่เดินต่อไปเรื่อยๆไม่มีหยุดพัก จนตอนนี้มันเป็นเวลาหกโมงเย็นแล้ว

            "ป่านนี้ทำไมซอฮยอนยังไม่กลับ"

            บ่นอย่างหัวเสีย สุดท้ายก็ต้องออกไปยืนรอหน้าบ้าน เพื่อรอยัยเด็กนั่น ถ้าถามว่าผมรู้สึกผิดไหม ผมบอกเลยนะว่าก็รู้สึกแหละ ซอฮยอนนอนโรงพยาบาลสองคืน แต่ผมไม่เคยไปนอนเฝ้าเลยสักคืน ไม่เคยไปหาด้วย เพราะผมกลัว กลัวว่ากำแพงที่ก่อมานานมันจะพังลงดื้อๆ หนำซ้ำวันนี้น้องเพิ่งกลับไปเรียนวันแรกทั้งๆที่เพิ่งออกจากโรงพยาบาล พี่เลวๆอย่างผมยังไม่สนใจเลย

            พ่อกับแม่คงโกรธผมมากเลยใช่ไหมที่ผมดูแลน้องเหมือนที่สัญญาไม่ได้

            ...

            อย่าโกรธผมเลยนะครับ ที่ผมทำ เพราะผมไม่อยากทำร้ายน้องต่างหาก

            ผมมองไปที่ถนนอย่างตกใจ ทั้งๆที่กำลังนึกถึงก็โผล่มาแทบจะทันทีเลย มองซ้ายมองขวาทำท่าว่าจะวิ่งกลับเข้าไปในบ้านเพราะกลัวว่าซอฮยอนจะเห็นว่าผมออกมา แต่ดูเหมือนจะไม่ทัน เมื่อแวบเดียวเธอก็มาหยุดยืนอยู่ที่หน้าบ้านแล้ว แต่ดูเหมือนว่าจะไม่เห็นผมนะ

            "ขอบคุณมากนะซองจง พี่ซองยอล"

            "ไม่เป็นไร มีอะไรเรียกได้ตลอดเวลาเลยนะ"

            ผมแอบอยู่ด้านหลังพุ่มไม้ใหญ่ มองดูซอฮยอนที่ยืนคุยกับผู้ชายสองคนอย่างสนิทสนม และหนึ่งในนั้นก็เอื้อมมือมาลูบหัวเธอ แถมยังถึงเนื้อถึงตัวอีกต่างหาก

            "- -*"

            ไม่รู้ว่าอารมณ์ของผมในตอนนี้มันคืออะไร ผมหวงน้องในแบบที่พี่ชายเขาเป็นกัน หรือผมหวงผู้หญิงคนนั้น เพราะเธอคือของผม..

            ไอ้ลู่ ..น้องสาวของมึง

            แม้จะเตือนตัวเองแบบนั้น แต่ดูเหมือนสิ่งที่รู้สึกในใจมันจะเอนไปทางอันหลังเสียมากกว่า เมื่อซอฮยอนเดินเข้ามา ผมก็ก้าวไปยืนข้างหน้าเธอ

            "พี่ลู่.."

            "ดีเน๊อะ ไปเรียน แต่กลับมาเย็นๆพร้อมกับผู้ชาย แถมยังไม่ใช่คนเดียวอีกต่างหาก"

            "คือว่า.."

            "ช่วยสำนึกหน่อยได้ไหมว่าฉันส่งเธอไปเรียน ไม่ได้ส่งเธอไปมั่วผู้ชายแบบนั้นซอฮยอน"

            "..."

            "เธอทำให้ฉันผิดหวังมากนะ"

            ผมมองซอฮยอน แวบเดียวที่ผมเกือบจะตบปากตัวเองแล้ว แต่ก็ต้องทำเป็นนิ่งไว้ ซอฮยอนมองหน้าผม น้ำตาไหลลงมาช้าๆ

            "พี่ลู่ก็ทำให้หนูผิดหวังเหมือนกัน"

            "..."

            "พี่คือใคร พี่เป็นใครกันแน่ หนูไม่รู้จักพี่เลย ..พี่ลู่ของหนูไปไหน พี่ลู่ที่ใจดี และเข้าใจหนูหายไปไหน ฮึก"

            "ซะ ซอฮยอน.."

            "หนูป่วย แต่เพราะซองจงกับพี่ซองยอลกลัวว่าหนูจะเป็นอะไรระหว่างทางก็เลยอาสามาส่งเพราะเห็นว่ามันเย็นแล้ว ในขณะที่พี่ชายของหนูกลับมาอยู่ที่บ้าน ไม่มีแม้การโทรไปถามว่าหนูเป็นยังไงบ้าง แต่พอกลับมา ก็มาว่าหนูแบบนี้"

            "..."

            "หนูน่ะ ..หนู ..หนูไม่อยากรักพี่ลู่อีกต่อไปแล้ว ไม่อยาก!!!!!!"

            ผมมองน้องที่วิ่งเข้าไปในบ้าน ก่อนจะทรุดตัวลงนั่งที่หน้าบ้าน

            ..ผมทำร้ายน้องอีกแล้วใช่ไหม ไอ้พี่เลวๆคนนี้มันทำร้ายน้องของมันอีกแล้ว

            ...

            ไม่ว่าจะเป็นทางการกระทำ คำพูด และจิตใจ.. 















 

 

            (Woohyun)

            ผมล็อคห้องวิทย์ตามปกติเหมือนที่ทำในทุกๆวันเป็นหน้าที่ของผมที่เป็นประธานชมรมวิทยาศาสตร์ กว่าจะจัดการภายในห้องเรียบร้อยก็เล่นซะมืดค่ำ เพื่อนๆคนอื่นคงกลับกันหมดแล้วแหละ เพราะงั้นผมเลยเดินไปตามทางเดินทอดยาวที่ไม่มีคนเลยสักคน

            ผมเดินไปเรื่อยๆจนถึงหน้ามหาลัยเพราะว่าวันนี้ผมไม่ได้เอารถมา เลยต้องอกมานั่งรถเมล์ที่ด้านหน้า แต่แล้วในบริเวณมืดมิดที่คิดว่าไม่มีใครอยู่แล้ว ผมกลับมองเห็นใครบางคนที่นั่งอยู่ในมุมมืด

            ผมก้าวเดินเข้าไปหาร่างนั้นช้าๆ จนเห็นว่าคือใคร หัวใจของผมกระตุกวูบเมื่อมองเห็นใบหน้าโศกเศร้าของเธอ ..คนที่เคยร่าเริง

            "โบมี"

            ยุน โบมี รุ่นน้องที่คณะหันมามองผมอย่างตกใจ เธอยกมือขึ้นปาดน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม ก่อนจะเดินหนีไปโดยไม่พูดอะไรกับผมเลยสักคำ ผมเดินตามไปใกล้เธอ คว้าข้อมือของเธอเอาไว้

            "เกิดอะไรขึ้น"

            "..อย่ามายุ่งกับฉัน"

            "ยุนโบมี ฉันจะไม่ยุ่งกับเธอหรอกนะถ้าไม่เห็นว่าเธอมานั่งร้องไห้อยู่แบบนี้น่ะ"

            ...

            เธอก้มหน้านิ่งๆ ไม่ตอบโต้อะไรผม แต่น้ำตากลับหยดลงพื้นหยดแล้วหยดเล่า ผมถอนหายใจ เลื่อนมือขึ้นไปบีบไหล่ของเธอ

            "หมอนั่นอีกแล้วเหรอ"

            "..อูฮยอน เขาไม่เคยจำได้เลยว่ามันสำคัญมากแค่ไหน"

            "..."

            "ทั้งๆที่วันนี้คือวันครบรอบของเรา แต่ทำไมเขาถึง.."

            "ฉันบอกกี่ครั้งแล้วล่ะ ว่าให้เธอเลิก"ผมพูด แต่โบมีกลับช้อนตามองผม เธอเม้มปากแน่น ดันตัวเองออกห่าง

            "อย่ามายุ่งกับฉัน"

            "..."

            "แม้แต่นายเองก็ไม่เคยเข้าใจ ..ฉันรักเขา นายรู้ไหม ว่าฉันรักเขา รักมากแค่ไหน"

            "ทำไมฉันจะไม่รู้ล่ะ ฉันรู้ตั้งแต่ที่ยุนโบมีคนเก่ามันหายไปแล้ว"ผมพูดเสียงดังขึ้น มองเธออย่างโมโห "มองดูตัวเองบ้างโบมีว่าเธอเปลี่ยนไปแค่ไหน เธอคิดว่ามีแต่มันหรือไงทั้งโลกนี้น่ะ"

            "ฮึก.."

            "เลิกกับมันไปซะ"

            โบมีส่ายหน้าไปมา ทรุดตัวลงนั่งกับพื้น "ฉันทำไม่ได้"

            ...

            "ฉันรักเขาอูฮยอน"

            "..."

            "ฉะ ฉันรัก ..จงอิน ฉันเลิกกับเขาไม่ได้จริงๆ"