คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : MY FIRST LOVE :: CHAPTERS 3
Chapters 3
ฉันวางรองเท้าไว้ในล็อคเกอร์หลังจากเปลี่ยนเสร็จเรียบร้อยแล้ว เมื่อปิดตู้ล็อคเกอร์ฉันก็ผงะไปด้านหลังพร้อมกับสะดุดขาตัวเองเมื่อเห็นหน้าของแทยอนในระยะใกล้ ฉันล้ม แต่ไม่ได้ล้มคนเดียว พาแบคฮยอนที่ยืนอยู่ข้างหลังล้มลงไปด้วย
"โอ๊ะ เอาคืนฉันเหรอหัวหน้าห้อง"
"ขอโทษ ขอโทษ"ฉันรีบก้มหัวขอโทษขอโพยแบคฮยอน ก่อนจะดันตัวเองให้ลุกขึ้นยืน
"เจ็บไหม"
ฉันหันไปมองเซฮุนที่ถามฉันอย่างอ่อนโยน จนฉันเผลอใจเต้นกับเขาอีกแล้ว >,,<
"อะไรอ่ะไอ้ฮุน นายต้องถามฉันสิ หัวหน้าห้องล้มมาทับฉันนะ ขาฉันจะหักหรือเปล่า"
"ขอโทษ ขอโทษจริงๆ"ฉันก้มหัวให้แบคฮยอนอีกหลายๆครั้งอย่างรู้สึกผิด แต่แทยอนก็มาจับแขนฉันพร้อมกับสายหน้า
"เลิกขอโทษได้แล้วซอของฉัน อีตาแบคฮยอนก็แค่สำออยไปงั้นแหละ คนอย่างอีตานี่เนี่ยนะจะเจ็บ กระดูกใหญ่ซะขนาดนั้น"
"แทแท เค้าเจ็บจริงๆนะ ไม่ได้โกหกด้วย T^T"
"งั้นวันนี้ก็ไปนัดบอดกับสาวๆโรงเรียนอันยางไม่ได้แล้วน่ะสิ"
ฉันหันไปมองชานยอลที่พูดยิ้มๆ และเมื่อหันกลับมามองแบคฮยอนก็เห็นว่าเขาลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว ..หนะ ไหนเมื่อกี้บอกเจ็บมากไง เจ็บเหมือนจะตายเลยนะ - -
"นายนี่จริงๆเลยนะแบคฮยอน ดูสิ ซอฮยอนตกใจหมดแล้ว"เซฮุนพูดแล้วหันมาหยิกแก้มฉัน "ใช่ไหม"
"./////."
"ซอ วันนี้เราไปเที่ยวกันเถอะ พวกเราจะไปเดินเล่นกันที่เมียงดงน่ะ ไปด้วยกันนะๆๆๆๆ"
"เอ่อ.."ฉันมองแทยอนที่กอดแขนฉันแน่น
มองพวกเขาทุกคนด้วยความรู้สึกแปลกๆ นี่เป็นครั้งแรกที่มีคนมาชวนฉันไปเที่ยว เป็นครั้งแรกที่มีคนยืนอยู่ข้างๆฉันแบบนี้ เป็นครั้งแรกที่ได้เห็นรอยยิ้มจริงใจที่ไม่ได้หาดูได้จากที่ไหนง่ายๆ แต่ฉันสามารถเห็นมันได้จากเซฮุน แบคฮยอน แทยอน ชานยอล และถึงยุนอาจะไม่ค่อยยิ้ม แต่เธอก็ไม่ได้ดูเสแสร้งเหมือนคนอื่นๆ
"ไปด้วยกันนะ ผมอยากให้เธอไปด้วยน่ะ"
ฉันเงยหน้ามองเซฮุน ก่อนจะพยักหน้าเบาๆ "อืม.."
"เย้ ดีจัง คราวนี้ก็ไม่ต้องเข้าร้านของกินกับยุนแล้ว ยุนน่ะกินนู่นกินนี่แต่ไม่อ้วน มาทำให้ฉันอ้วนเป็นหมูแทนแล้ว"
"อ้วนยังไงเค้าก็รักแทแทนะ"
"ไม่ต้องพูดเลยนะไอ้หมา"
"ฉันไปรอข้างนอกนะ ทะเลาะกันเสร็จแล้วก็ตามมาด้วย"
"อ้าวยุน ยุน รอด้วยดิ"
แล้วชานยอลก็วิ่งตามยุนอาออกไป ตามด้วยแทยอนที่วิ่งหนีแบคฮยอน บริเวณล็อคเกอร์จึงเหลือแค่ฉันกับเซฮุน ฉันก้มหน้ามองพื้นไม่กล้าที่จะเงยหน้ามองเขา แต่แล้วมือของฉันก็ถูกคว้าไปจับทำให้ฉันต้องเงยหน้ามองเขาอย่างตกใจ
"เราไปกันเถอะ ^^"
"./////. อืม"
"ไอศกรีมมมมมมมมมมมมมมมมมมม"
ฉันเผลอสะดุ้งอย่างตกใจเมื่อจู่ๆแทยอนก็ตะโกนเสียงดังลั่น วิ่งเข้าหาร้านไอศกรีมทันทีโดยมีแบคฮยอนที่วิ่งตามไปด้วย ชานยอลหัวเราะ หันมามองหน้าฉัน
"ไปกินด้วยกันไหมซอ"
"เอ่อ มะ ไม่ล่ะ"
ฉันส่ายหน้า ชานยอลเลยเดินเข้าไป เหลือแต่เซฮุนและยุนอาที่ยืนอยู่ที่เดิม ฉันล้วงเข้าไปในกระเป๋า หยิบหมวกแก๊ปของเซฮุนขึ้นมาส่งคืนให้เขา "ของนาย"
"ไม่เป็นไรหรอก ผมให้เธอนะ"
"ไม่เอา ให้ฉันทำไม"
"ก็ ถือซะว่ามันเป็นของขวัญในการเจอกันของเราก็แล้วกัน"เขาก้มลงมาจนใบหน้าของเราเกือบติดกัน ยัดหมวกคืนใส่มือฉัน เดินเข้าไปในร้านไอศกรีมหน้าตาเฉย ปล่อยให้ฉันยืนแข็งทื่ออยู่กับที่ แต่แล้วไหล่ของฉันก็ถูกดึงเบาๆไปที่ด้านหลัง แต่เพราะว่าฉันไม่ทันได้ตั้งตัวเลยทำให้เซ แขนไปขูดกับผนังจนถลอกนิดหน่อย
"เธอคิดว่าเธอทำอะไรอยู่"
ฉันมองหน้ายุนอาอย่างงงๆ เธอบีบแขนฉันแน่น "อะ อะไรเหรอ"
"ที่เซฮุนสนใจเธอ แล้วมาทำเชิดใส่นี่หมายความว่ายังไงไม่ทราบ"
"ฉะ ฉันไม่เข้าใจเธอ"
"งั้นเหรอ ..ฉันไม่รู้หรอกนะว่าเธอไปทำอีท่าไหน เซฮุนเขาถึงได้สนใจเธอนักหนา แต่ว่ารู้อะไรไหมล่ะ มีผู้หญิงตั้งมากมายที่ให้ความสนใจเขา แถมแต่ละคนก็ดีกว่าเธอทั้งนั้น ฉันเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไม เซฮุนถึงได้เลือกที่จะสนใจยัยโนเนมแบบเธอ"
"..."
"ถ้าคิดจะเล่นๆ ปั่นประสาทเพื่อนฉันล่ะก็ ขอบอกไว้ก่อนเลยว่าไปให้พ้นซะ เซฮุนไม่ใช่ใครก็ได้ที่เธอจะมากดขี่ ทำเป็นนิ่งเพื่อให้เขาเอาใจแบบนี้"
พูดจบเธอก็เดินเข้าไปในร้าน ปล่อยให้ฉันยืนนิ่งอยู่ที่เดิม ..มันก็จริงอย่างที่ยุนอาบอก ฉันมันเป็นแค่ยัยโนเนมคนนึงที่ไม่น่าจะมีคนระดับท็อปอย่างเซฮุนมาสนใจ ฉันไม่น่ามายืนอยู่ท่ามกลางพวกเขาแบบนี้เลยด้วยซ้ำ แล้วนี่ฉันมาทำอะไรอยู่..
"อย่าสนใจคำพูดยุนอาเลยนะ"
ฉันหันไปมองข้างหลังอย่างตกใจ เห็นชานยอลยืนยิ้มบางๆส่งให้ "นาย.."
"ยุนก็เป็นแบบนี้แหละ กว่าจะเปิดรับใครเข้ามาในชีวิตสักคนน่ะยาก ..เหมือนกับเธอเลย"
"..."
"ไอ้ฮุนคือคนแรกที่ทำให้ยุนยอมเปิดใจ ยุนก็เลยหวงและห่วงเซฮุนมากไปหน่อย"
"แต่มันก็จริงอย่างที่ยุนอาว่านี่นา.."
"ไม่หรอก"ฉันมองมือของชานยอลที่บีบไหล่ของฉันเบาๆ "เพราะถ้าลองไอ้ฮุนมันสนใจเธอขึ้นมาแล้ว แสดงว่าเธอน่ะต้องมีอะไรบางอย่างที่น่าสนใจมากอยู่ ..เธอคือซอฮยอนนะ ไม่ใช่ยัยโนเนม"
"..."
"ทำใจให้สบายเถอะ สักวันยุนอาจะเปิดใจยอมรับเธอ"
"..อืม ฉันจะพยายาม"
"เข้าไปข้างในกันเถอะ ไอ้ฮุนมันชะเง้อคอมองหาเธอจนคอมันยาวเป็นยีราฟแล้ว"
"นายส่งฉันตรงนี้ก็ได้"
"เธออยู่ที่นี่คนเดียวเหรอ"
"อืม"ฉันพยักหน้า ไขกุญแจรั้วบ้านหลังเล็กๆ แต่มือของฉันกลับถูกดึงเอาไว้ก่อน "มีอะไรเหรอ"
"ขอโทษนะ"
เขาพึมพำเบาๆ ก่อนจะจัดการดึงเสื้อตัวนอกที่ฉันใส่สวมทับชุดนักเรียนอยู่ออก
"นายทำอะไรน่ะ!!!!!!"
"ผมขอโทษที่ทำแบบนี้นะ"เขาพูดกับฉันแล้วเบิกตากว้างอย่างตกใจ "เธอมีแผลจริงๆด้วย"
ฉันยกมือขึ้นมาจับแขนที่เป็นรอยถลอก แต่เขากลับงัดมือฉันออก "ชะ ช่างมันเถอะ"
"ไม่ช่างหรอก เลือดมันยังไหลอยู่เลยนะ เธอไปโดนอะไรมา"
"..."
"ผมน่ะ เห็นเธอกุมแขนตัวเองตั้งแต่ตอนอยู่เมียงดงแล้ว ถ้าถามเธอก็คงไม่บอก ผมเลยจัดการดูเองให้เห็นกับตาเลย"
"..."
"ทำไมไม่บอกผมล่ะว่าเธอเจ็บแขนอยู่ เดี๋ยวผมจะไปเอายา แล้วจะมาทำผะ.."
"พอที"ฉันพูดเสียงแข็งขัดเขา
"ทะ ทำไม"
"นายเลิกทำแบบนี้สักทีเถอะ"
"..."
"ฉัน ..ฉัน"
หมับ
"O_O"
ร่างของฉันถูกดึงเขาไปกอดอย่างแรง ฉันยืนนิ่งอยู่ในอ้อมแขนของเขา ทำอะไรไม่ถูกอยู่ตรงนั้น นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันถูกกอด ..และเป็นครั้งแรก ที่รู้สึกอบอุ่นเหลือเกิน
"ขอร้องเถอะนะ เธอจะให้ผมทำอะไรก็ได้ จะว่า จะด่า จะทำอะไรก็ได้ทั้งนั้น แต่ขออย่างเดียว อย่าไล่ผม อย่าห้ามไม่ให้ผมยุ่งกับเธอ"
"..."
"ผมทำไม่ได้"
"..นาย"
"ผมไม่เคยรู้สึกดีกับใครแบบเธอมาก่อนเลย มันอาจจะเร็วเกินไป แต่ผมก็รู้สึกรักเธอไปแล้ว"
"..."
"อย่าไล่ผมเลยนะ"
"..."
ฉันกำมือตัวเองแน่น ในขณะที่เขากระชับอ้อมแขนแน่นขึ้น ..และในที่สุด กำแพงในใจของฉันที่ก่อตั้งมานานแสนนานก็พังลงมาอย่างไม่เป็นท่า มือของฉันยกขึ้นโอบกอดตอบเขา ซบหน้าลงกับไหล่กว้างของเขา
"..อย่าหลอกฉันนะ"
"ผมไม่หลอกอะไรเธออยู่แล้ว"
"อย่าหักหลังฉัน ยะ ..อย่าทิ้งให้ฉันอยู่คนเดียว"
เขาดึงฉันออกจากอ้อมกอด พยักหน้าอย่างหนักแน่นและมั่นคง ปลายนิ้วของเขาสัมผัสที่ข้างแก้มของฉัน เช็ดน้ำตาที่ไหลลงมาอย่างอ่อนโยน "ผมสัญญา.."
ใบหน้าของเขาก้มลงมาใกล้ ปลายจมูกของเราสัมผัสกันเบาๆ ฉันยืนนิ่งตกตะลึงอย่างทำอะไรไม่ถูกได้แต่หลับตาปี๋ เม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่น ..ผ่านไปสักพักฉันก็รู้สึกถึงความอบอุ่นที่บริเวณหน้าผาก ทำให้ฉันต้องลืมตาขึ้นช้าๆ
"ตอนนี้เธอยังคงไม่เปิดรับผมไปร้อยเปอร์เซ็นต์"
...
"รอให้เธอเต็มร้อยกับผมก่อน ..ผมจะทำมากกว่านี้"
".///////."
..ฉันไม่ต้องอยู่อย่างเดียวดายอีกแล้ว
...
ใช่ไหม?
ความคิดเห็น