[EXO&SNSD]WE'RE ONE

ลำดับตอนที่ #5 : WE'RE ONE : : CHAPTERS 3

PORCELAIN  THEMEs

Chapters 3

            "เฮ้ย นี่ตายไปกี่วันแล้วเนี่ย"

            "...ขอเข้าไปหน่อยได้ไหม"

            เมื่อได้ยินน้ำเสียงแหบพร่าของซอฮยอน เซฮุนก็ต้องเบี่ยงตัวหลบให้เธอเดินเข้ามา ไม่พูดแซวหรือกวนอะไรอีก ตอนเปิดประตูออกมาเขาแทบจะปิดกลับเหมือนเดิมเมื่อเห็นสภาพของหญิงสาวตรงหน้า ดวงตาบวมเป่ง แถมรอบตายังคล้ำแบบสุดๆเหมือนอดนอนมาหลายคืน

            "อ้าวซอ"

            ไคที่เดินออกมาจากห้องเรียกทักแฟนสาวอย่างดีใจ แต่เมื่อเห็นใบหน้าของเธอ "นี่ไปทำอะไรมา ทำไมโทรมแบบนี้ล่ะ"

            "..อ่านหนังสือน่ะ"

            "โห จะอ่านอะไรนักหนา ฉลาดๆแบบซอไม่อ่านก็ทำข้อสอบได้อยู่แล้ว"ไคพูดแล้วดึงร่างบางไปโอบเอาไว้ "ไม่ต้องหักโหมมากก็ได้ ฉันเป็นห่วงนะ"

            "..."ซอฮยอนยิ้มตอบแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร

            "เดี๋ยวนะ ช่วงนี้มันฤดูการสอบเหรอ เธอจะฟิตอ่านหนังสือไปทำไม"เซฮุนถามอย่างสงสัย เขาจำได้ว่ากว่าจะสอบอีกตั้งเดือนนึงไม่ใช่เหรอ

            "มันเป็นสอบของคณะน่ะ ..ลองถามลู่ดูสิ"

            "หือ?"

            ลูฮานที่เพิ่งออกมาจากห้องมองซอฮยอนอย่างงงๆ แต่เมื่อเห็นสายตาของเธอเขาก็พยักหน้าเออออไปด้วย "อ่า ใช่ๆ แค่คณะนิติน่ะที่สอบ"

            ซอฮยอนแอบมองลูฮานอย่างรู้สึกขอบคุณที่เออออกับเธอไปด้วยทั้งๆที่ความจริงมันไม่ใช่เลย ..ตั้งแต่วันนั้น ผ่านมา 3 คืนแล้วที่เธอนอนไม่หลับ นอนหลับไปได้แค่แป็บเดียวสุดท้ายก็ต้องตื่นขึ้นมา คำถามมากมายผุดขึ้นมาในหัว จนทำให้เธอต้องนั่งร้องไห้กับตัวเองอยู่เงียบๆ

            เธอกำลังทนไปเพื่ออะไร ..

          และในที่สุดก็ได้คำตอบกลับมา ว่ามันเป็นเพราะความรัก อย่างที่ได้บอกไปว่าตราบใดที่เขายังคงยกให้เธอเป็นอันดับหนึ่ง และใช้คำว่าแฟนกับเธอเพียงแค่คนเดียว เธอก็จะทน เพราะสุดท้ายแล้ว

            เขาต้องกลับมาหาเธอ

          เพียงแต่ ..ไม่รู้ว่าจะทนได้อีกนานแค่ไหน ไม่มีผู้หญิงคนไหนหรอกนะ ที่อยากให้แฟนไปมีผู้หญิงคนอื่น

            "สบายจังเลย"

            "อื้ม ^-^"

            ลูฮานมองไคที่เอนตัวลงนอนบนตักของซอฮยอนด้วยใบหน้าระรื่นไม่รู้สึกอะไร เขาอดที่จะโกรธเพื่อนไม่ได้ ซอฮยอนต้องเป็นแบบนี้ ทำไมเขาจะไม่รู้ว่ามันมีสาเหตุมาจากอะไร แต่ในเมื่อเธอเลือกที่จะทนเพื่อนเขา คนนอกอย่างเขาจะไปทำอะไรได้

            ทำได้แต่หวังว่าสักวัน ไคจะรู้ว่ากำลังทำร้ายความรู้สึกของผู้หญิงที่รัก แล้วกลับตัวกลับใจซะใหม่

          "ไอ้ลู่ กูหิวว่ะ มึงทำอะไรกินยังอ่ะ"

            "ยัง วันนี้กูขี้เกียจ"

            "โห่ ไรวะ แล้วแบบนี้จะกินไรกัน กูหิวววววววววววววว"

            "พวกมึงก็ลงไปกินข้าวข้างล่างดิ"ไคหันไปพูดแล้วยักคิ้วกวนๆ "ส่วนกูน่ะไม่ แค่เห็นหน้าซอ กูก็อิ่มไปเป็นอาทิตย์แล้ว"

            "หมั่นไส้ชิบหาย"เซฮุนเชิดปากขึ้นอย่างเซ็งๆก่อนจะโยนหมอนใส่ไค "ไอ้ลู่ ไปเหอะ  ก่อนที่กูจะทนไม่ไหว"

            "กินอะไรไหมซอ เดี๋ยวซื้อขึ้นมาเผื่อ"

            "ไม่เป็นไร ฉันไม่หิว"ซอฮยอนตอบยิ้มๆ

            ทั้ง 2 คนออกไปจากห้องเหลือทิ้งไว้แค่เพียงสองคน เป็นแบบนี้ในทุกๆครั้ง เวลาที่ซอฮยอนมาหา เธอจะต้องมานั่งให้ไคนอนหนุนตักอยู่เป็นประจำ และครั้งนี้ก็เช่นกัน

            "เหนื่อยก็พักบ้างเข้าใจไหม ไม่ต้องหวังมันหรอก เกียรตินิยมน่ะ"

            "ก็ไม่ได้หวัง"

            "จะบอกว่ามันได้เองใช่ไหม หืมมมม หมั่นไส้ว่ะ"พูดจบก็ยกมือขึ้นหยิกแก้มป่องอย่างหมั่นเขี้ยว

            "ไค"

            "ว่าไงครับ?"

            "ทำไม 2 วันที่ผ่านมาไม่รับโทรศัพท์เลย"

            "อ๋อ พอดีปิดเสียงไว้ ลืมเปิด ก็เลยไม่ได้ยินเลย ขอโทษทีนะ"

            เขาพูดอย่างไหลลื่น และเป็นคำตอบเดิมๆที่เธอรู้ว่าเขาคงไม่ได้ทำแบบนั้นจริง "งั้นทำไมถึงไม่โทรหาฉันบ้างเลยล่ะ"

            "ขอโทษนะ พอดีว่ามันยุ่งจริงๆ"

            "อืม ..ไม่เป็นไร"

            ไคยิ้มอย่างพอใจเมื่อซอฮยอนไม่คิดจะซักไซ้อะไรต่อ

            "ไคกับแจวอน เป็นยังไงบ้างเหรอ"

            "ก็เหมือนเดิม ไอ้เวรนั่นมันจ้องแต่จะหาเรื่องอยู่ตลอดแหละ"

            "แล้วไคไปยุ่งกับผู้หญิงของเขาทำไม"

            "หือ? ว่าไงนะ"

            ซอฮยอนมองหน้าไคที่แสดงสีหน้าตกใจอย่างชัดเจน เธอเลยรีบส่ายหน้า "เปล่าหรอก ไม่มีอะไร"

            เธอลูบผมของไคเบาๆ ปิดเปลือกตาลงช้าๆ เขาเคยรู้อะไรเกี่ยวกับเธอบ้างไหม เคยสนใจบ้างไหมว่าเธอ ..เจ็บมากแค่ไหน

            "จริงดิ แล้วผู้หญิงคนนั้นเป็นใครวะ"

            "กูไม่รู้"

            "เชี่ย แม่งต้องน่าสนใจมากแน่ๆ กูไม่เคยเห็นไอ้ไคมันบอกว่ามันคิดจะจริงจังกับใครมาก่อน"

            "แล้วซอฮยอนล่ะ"

            เซฮุนมองลูฮานที่ถามขึ้นมา "ทำไม"

            "มึงว่ามันคิดจะจริงจังกับซอบ้างไหม"

            "ถ้าไม่จริงจัง ไอ้ไคมันคงไม่คบกับยัยซอมาจนถึงวันนี้หรอก กูก็ไม่รู้นะเว้ยว่าผู้หญิงเขาคิดอะไรอยู่ ถ้ากูเป็นยัยซอนะ เจอแบบไอ้ไค กูตัดให้เป็ดกินแม่ง"

            เซฮุนพูดติดตลกหวังให้ลูฮานหัวเราะ แต่กลับตรงกันข้ามเมื่อลูฮานได้แต่ก้มหน้ากินข้าวต่อเงียบๆ เรื่องผู้หญิง(อีกคน)ของไค ลูฮานก็เพิ่งจะเล่าให้เขาฟัง และชักอยากเห็นหน้าแล้ว ว่าผู้หญิงคนนั้นหน้าตาเป็นยังไง ผู้ชายอย่างไคถึงได้นึกสนใจ ทั้งๆที่ปกติ ต่อให้สวยแค่ไหนก็ไม่คิดจะใส่ใจ เพราะยกย่องให้ซอฮยอนเป็นหนึ่งเดียวอยู่แล้ว

            ตัวเขาเองไม่ได้ขอ ไม่ได้หวังอะไรอยู่แล้ว ขอเพียงอย่างเดียว

            อย่าให้ใครมาทำลายมิตรภาพของพวกเขาเท่านั้นก็พอ

          หลังจากกินข้าวกันจนอิ่มหนำแล้วเซฮุนกับลูฮานก็กลับขึ้นมาบนห้อง เมื่อเปิดประตูเข้าไปในห้อง ก็เห็นว่าทั้งไคและซอฮยอนต่างก็หลับปุ๋ยด้วยกันทั้งคู่

            "ทำไมมันไม่ไปนอนกันในห้องดีๆวะเนี่ย"เซฮุนบ่นแล้วระบายยิ้มออกมาน้อยๆ "อ้อ! ยัยซอไม่ยอมเข้าไปในห้องกับไอ้ไคนี่หว่า ผู้หญิงอะไร ใจแข็งชะมัด"

            "ก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ"ลูฮานพูดยิ้มๆ "มีผู้หญิงไม่กี่คนหรอกนะที่จะเป็นแบบซอฮยอน"

            ผู้หญิงดีๆแบบเธอ

            "ก็ใช่ไง มีไม่กี่คน กูถึงได้แปลกใจไง กูนะ ถ้าสมมติเป็นผู้หญิง แค่เห็นไอ้ไคถอดเสื้อกูก็อยากจะกระโจนเข้าใส่ละ"

            "ตอนนี้ก็อยากเหรอวะ"

            "เชี่ย กูบอกว่าถ้ากูเป็นผู้หญิง"

            "ฮ่าๆ"

            ไคที่กำลังหลับได้ยินเสียงพูดคุยทำให้เขาต้องลืมตาขึ้นมาอย่างงัวเงีย บวกกับโทรศัพท์ที่กำลังสั่นอยู่ในกระเป๋าด้วย

            "ว่าไง"

            (ไอ้ไค ตอนนี้มึงอยู่ไหนเนี่ย มึงรีบมาที่เดิมเลย วันนี้เด็กมึงมาว่ะ)

            "เฮ้ยเอาจริง"

            (เออดิ กูจะโกหกมึงทำไม)

            "เออๆ กูจะไปเดี๋ยวนี้แหละ"

            เซฮุนมองไคที่ลุกขึ้นยืนหยิบเสื้อตัวนอกขึ้นมาใส่ทำท่าเหมือนว่าจะออกไปข้างนอก "ไอ้ไค มึงจะไปไหนวะ"

            "กูจะออกไปข้างนอกแป็บนึงว่ะ"

            "ไปทำเชี่ยไรของมึง"

            ไคขยิบตาอย่างรู้กันก่อนจะหยิบกุญแจรถ

            "ไอ้ไค"

            "อะไรของมึงไอ้ฮุน กูรีบนะเนี่ย"

            "แล้วยัยซออ่ะ"เซฮุนชี้ไปที่ซอฮยอนที่ยังคงนั่งหลับอยู่บนโซฟา "แฟนมึงอยู่นี่นะเว้ย"

            ไคหันกลับไปมองซอฮยอน ลากสายตากลับมามองที่โทรศัพท์อีกครั้ง ก่อนจะตัดสินใจได้

            "ซอหลับอยู่นี่ กูฝากด้วยแล้วกัน กูต้องไปแล้ว"

            พูดจบก็วิ่งออกไปอย่างรวดเร็วปล่อยให้เซฮุนมองตามไปอย่างงงๆ ลูฮานเดินออกมาจากห้องหลังจากที่ได้ยินบทสนทนาทั้งหมดแล้ว เขาตรงมาช้อนร่างของซอฮยอนไว้ในอ้อมแขน

            "อ้าวไอ้ลู่ มึงจะพายัยซอไปไหนอ่ะ"

            "กูจะพาซอไปนอนในห้องดีๆ"

            "ห้องใคร?"

            "ห้องกูไง"พูดจบก็เดินไปที่หน้าประตูห้องของตัวเอง แต่เซฮุนกลับเดินเข้ามาจับข้อมือของเขาเอาไว้ "อะไรไอ้ฮุน"

            "แล้วทำไมมึงไม่ให้ยัยซอไปนอนในห้องไอ้ไค"

            "มึงก็ลองคิดดูแล้วกัน ว่าในห้องไอ้ไค มันมีอะไรบ้าง"ลูฮานพูดอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์ก่อนจะเดินเข้ามาภายในห้องของตัวเอง แต่เมื่อจะวางเธอไว้บนเตียง ข้อมือบางของคนที่คิดว่าหลับไปแล้วกลับเอื้อมมาโอบรอบคอพร้อมกับซุกใบหน้าเข้าที่หน้าอกของเขา

            เธอไม่ได้หลับ

          "ซอ..."

            "ฮึก"

            ร่างบางของซอฮยอนสั่นเทาอยู่ภายในอ้อมแขนของลูฮาน ความเปียกชุ่มที่หน้าอกเสื้อทำให้เขารับรู้ได้ว่าเธอกำลังร้องไห้หนักมากแค่ไหน

            เมื่อไหร่มึงจะรู้ตัวเสียที ..ไอ้ไค


















 

            "เย็นแล้ว เดี๋ยวฉันกลับก่อนนะ"

            "ไหวเหรอ"ลูฮานถามซอฮยอนอย่างเป็นห่วง เขานั่งอยู่ข้างๆเธอเป็นเวลาร่วมชั่วโมงที่เธอร้องไห้ การที่เขาอยู่ในห้องกับเธอเพียงลำพังน่าจะไม่เสียหายอะไร เพราะอย่างน้อยเขาก็เปิดประตูเอาไว้ เซฮุนก็เห็น อย่างน้อยก็เพื่อความสบายใจของซอฮยอน "เดี๋ยวฉันไปส่ง"

            "ไม่ต้องหรอก ฉันเอารถมา"ซอฮยอนตอบเขายิ้มๆ "ขอบคุณมาก ฉันกลับเองดีกว่า"

            "อย่าดื้อสิ"เขาพูดพร้อมกับดึงกระเป๋าเธอมาถือเอาไว้ "เดี๋ยวฉันขับรถเธอไปส่งที่บ้าน แล้วฉันก็ขับกลับมา พรุ่งนี้เช้าจะไปรับเธอ เพราะพรุ่งนี้เราเรียนคลาสเดียวกัน"

            "..เอางั้นเหรอ"เมื่อเห็นท่าทางของเขาที่คงไม่ยอมให้เธอกลับไปคนเดียวแน่ๆ ซอฮยอนเลยต้องจำใจพยักหน้า "งั้นก็ได้ ขอบคุณมากนะ"

            "ไม่เป็นไร เธอเป็นแฟนไอ้ไค ก็เหมือนเป็นเพื่อนฉัน"

            "..อืม ฉันเป็นแฟนไค"

            แฟนประสาอะไร??

            ทั้ง 2 คนเดินออกมาจากห้อง เซฮุนที่นั่งดูฟุตบอลอยู่เหลือบมองซอฮยอน "ไง เลิกงอแงแล้วเหรอ"

            "งอแง? ใช้คำอย่างกับว่าฉันเป็นเด็กๆเลยนะ"

            "ก็เด็กไงร้องไห้งอแงซะ"

            เซฮุนมองเห็นทุกอย่างเพียงแต่เขาไม่คิดจะเข้าไปยุ่ง อย่างน้อยการที่ซอฮยอนได้ร้องไห้ เธอก็คงรู้สึกดีขึ้นมาบ้าง

            "กูจะไปส่งซอ มึงจะไปด้วยกันไหม"

            "กูจะไปทำไมล่ะ"เซฮุนตอบลูฮาน "แต่กูมีเรื่องจะคุยกับมึงว่ะ"

            "..งั้นเดี๋ยวฉันลงไปรอข้างล่างนะ"

            ซอฮยอนพูดแล้วขอตัวเดินออกมาก่อน ปล่อยให้เซฮุนได้คุยกับลูฮาน

            "มีอะไรวะ เดี๋ยวกลับมาค่อยคุยก็ได้"

            "ไอ้ลู่"เซฮุนเรียกลูฮานเอาไว้ก่อนที่ลูฮานจะออกไปจากห้อง "ยัยซอเป็นแฟนไอ้ไค"

            "กูรู้แล้ว บอกกูทำไม"

            "แล้วไอ้ไคก็คือเพื่อนของมึง ..เพื่อนที่ดีที่สุดในชีวิตมึง"

            "มึงต้องการจะพูดอะไรไอ้ฮุน"

            เซฮุนเดินไปใกล้ลูฮาน แตะที่บ่าของเพื่อนเบาๆ "กูรู้ว่ามึงเข้าใจว่ากูต้องการจะสื่ออะไร"

            "..."ลูฮานเม้มปากแน่น เขาดึงมือเซฮุนออก "กูรู้ มึงไม่ต้องบอกกูหรอก"

            "ไอ้ไครักยัยซอมาก ถึงมันจะทำตัวเหี้ยยังไง แต่มึงรู้ใช่ไหมว่าซอฮยอนคือผู้หญิงที่มันรัก แล้วการที่ซอฮยอนยังยืนอยู่ตรงนี้ นั่นก็เป็นเพราะว่ายัยนั่นเลือกเอง เลือกที่จะเจ็บ"

            "..."

            "ใครก็ได้ กูจะดีใจด้วยถ้าหากว่ามึงจะรักใครสักคน แต่คนๆนั้นต้องไม่ใช่ผู้หญิงของเพื่อนมึง"

            "..แล้วถ้าเกิดว่ากูรักซอมาก่อนที่ไอ้ไคมันจะรักล่ะ"

            "มึงหมายความว่าไง"

            "มึงไม่ต้องรู้หรอก"ลูฮานพูดก่อนจะหันหน้าไปทางประตู "รู้แค่ว่า กูไม่เคยคิดจะแย่งผู้หญิงของเพื่อน กูก็แค่ ..ไม่อยากเห็นคนที่กูรักต้องเจ็บปวด"

            "..."

            "รู้แค่นี้ก็พอ"

















 

 

เนื้อเรื่องเริ่มเข้มข้นกันตั้งแต่ตอนแรกๆเลยทีเดียว

อีกเดี๋ยวเราจะได้รู้กันแล้วว่าผู้หญิงคนนั้นคือใคร จงอินถึงได้สนใจนักหนา

เหลือผู้หญิงอยู่แค่ 2 คนอ่ะเน๊อะ ก็เดาๆดูเอาละกัน

ยิ่งแต่ง จงอินยิ่ง สา ระ เลว #แค่ในฟิคนะจ๊ะ

แต่ก็นะ บทมันพาไป คาดว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องที่ค่อนข้างจะดราม่ากระชากตับไตมากเลยทีเดียว

คำหยาบ #โอ้ เพียบ ใครถอดใจเลิกอ่านไปแล้วก็ไม่ว่ากัน

แต่คนที่ยังติดตามอยู่ก็ขอบคุณมากค่ะ ไม่ต้องตกใจนะที่เห็นว่ามาอัพเรื่องนี้บ่อย

เนื่องจากว่าพิมพ์เอาไว้แล้วทั้งหมด 10 ตอน ก็เลยทยอยลงได้ตลอดแล้วแต่อารมณ์

ส่วนใครที่รอติดตามเพื่อนร่วมบ้านฯ อยู่ เค้าไม่ได้ทิ้งนะ แต่มันยังไม่ได้พิมพ์อ่ะ ช่วงนี้ไม่ค่อยมีเวลาด้วย



ขอให้สนุกกับการอ่านฟิคค่ะ :)