คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : My Angel : : CHAPTERS 3
Chapters 3
“พะ พี่”
ซอฮยอนร้องเรียกชายหนุ่มตรงหน้าด้วยความแปลกใจระคนดีใจ ร่างบางวิ่งเข้าไปใกล้แล้วสวมกอดชายหนุ่มอย่างแรง
“ฮะ เฮ้ ทำอะไรน่ะ”เซฮุนตะโกนแล้วมองอย่างขัดใจเมื่อเห็นแม่นางฟ้ากอดผู้ชายตรงหน้าแน่นซะอย่างกับจะรวมร่างกัน
“พี่คริส คิดถึงพี่ที่สุดเลย พี่หายไปไหนมาตั้งนาน”
“พี่ก็คิดถึงเธอ”
เซฮุนเม้มปากแน่นเมื่อเห็นว่า 2 คนตรงหน้าไม่มีทีท่าว่าจะสนใจเขา “นี่ยัยกระดานโต้คลื่น เลิกทำแบบนี้ได้ไหม มันน่าเกลียดแค่ไหน รู้บ้างสิ”
ซอฮยอนผละออกจากชายหนุ่มที่กอดอยู่แล้วมองหน้าเซฮุน “ไอ้เด็กโข่ง ฉันว่าคนที่นายควรจะเป็นห่วงน่ะ นายน่าจะห่วงตัวเองนะ”
“ทำไม”
“ลืมไปแล้วเหรอ นอกจากนาย ไม่มีใครเห็นฉันแล้วก็พี่ฉันซะหน่อย”
“เออว่ะ -[ ]-“ชายหนุ่มอ้าปากหวออย่างเขินๆแล้วรีบกลบเกลื่อนด้วยการปั้นหน้าโหด “งะ งั้นอยากจะพลอดรัก อยากจะทำอะไรกันก็เชิญฉันเข้าห้องดีกว่า”
เซฮุนไขกุญแจเข้าไปในห้องแล้วยืนพิงประตูอยู่อย่างรู้สึกขัดใจ มันน่าโมโหที่เห็นคนกอดกันหรอกนะ ไม่ใช่เพราะว่ายัยกระดานโต้คลื่นนั่น จะไปกอดกับใครก็เชิญ แต่ไม่เห็นต้องมาทำต่อหน้าเขาเลย หึ!!
เขาไล่ความคิดพวกนั้นออกไปจากหัว เดินไปที่หน้าตู้เสื้อผ้าแล้วจัดการถอดเสื้อที่สวมอยู่แขวนเอาไว้ เนื่องจากใส่ในเวลาสั้นๆ มันยังใส่ซ้ำได้ แต่แล้วก็นึกอะไรขึ้นมาได้
“ตอนนี้ฉันมียัยกระดานโต้คลื่นเป็นแจ๋วอยู่นี่หว่า”
คิดได้ดังนั้นความอยากแกล้งทำให้เขาดึงเสื้อออกจากไม้แขวนแล้วโยนไปบนพื้น “หึ มัวแต่กอดกันดีนัก ฉันจะรื้อห้องให้กระจุยกระจายเลยคอยดู”
ไวเท่าความคิดมือหนาเอื้อมไปดึงเสื้อผ้าที่อยู่ในตระกร้าขึ้นมาแล้วโยนไปรอบๆห้อง ไม่นานนักประตูห้องก็ถูกเปิดอีกครั้งโดยซอฮยอนเธอมองการกระทำของเขาอย่างตกใจ
“บ๊า ไอ้เด็กโข่ง ฉันเพิ่งจัดห้องนายไปนะ ทำไมมันกลับคืนสภาพเดิมแล้วล่ะ”
“ฉันจะไปรู้เร๊อะ”เจ้าของห้องตอบแล้วฟุบหน้าลงกับหมอน “เก็บซะสิยัยแจ๋วโต้คลื่น จะยืนบ่นอยู่ทำไม”
“หน็อย”ซอฮยอนฮึ่มฮั่มในลำคออย่างเคียดแค้น แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ นอกจากเก็บเสื้อผ้าลงตะกร้าอย่างเดิม “นายมันไอ้ตัวแสบ”
“...”
เธอเดินไปที่โต๊ะหนังสือแล้วจัดเรียงหนังสือให้เรียบร้อยเหมือนเดิม ในใจก็นึกด่าเซฮุนไปด้วย
“นี่”
“อะไรของนายอีก”
“ผู้ชายคนนั้นคือใคร ..เทวดาแฟนเธอเหรอ”เขาถามเสียงอู้อี้เพราะหน้าฟุบอยู่กับหมอน
“แฟน? แฟนที่ไหน นั่นพี่ชายฉัน พี่ชายแท้ๆเลยล่ะ”
“เอาจริงดิ”ร่างสูงลุกพรวดจากที่นอนแล้วมองอย่างตกใจ “ทำไมหน้าไม่เห็นเหมือนกันเลยวะ”
“ฉันจะไปรู้ได้ไง”เธอตอบเขาแล้วปัดมือไปมา “ถ้านายทำห้องรกอีกนะ ฉันฆ่านายแน่”
“กลัวตายแหละ”เซฮุนยักไหล่แล้วจ้องมองเธออีกครั้ง “แล้วพี่ชายเธอมาทำไม”
“ก็มาหาไง ว่าแต่ ..ตอนนี้ที่โลกมนุษย์คือฤดูกาลอะไรเหรอ”
“เธอไม่รู้สึกอะไรเลยหรือไง อากาศมันเป็นแบบนี้น่ะ”
“ฉันไม่รู้สึกร้อนหรือหนาวอะไรหรอก”
“แล้วรสชาติล่ะ เธอรับรู้ไหม”
“รู้”
“งี้ก็มีคนทำอาหารให้ฉันแล้วสินะ”
“=[ ]=”
“หึๆ ยัยแจ๋วเอ๊ย”เขาหัวเราะกับสีหน้าของเธอแล้วเอนตัวลงนอน “ตอนนี้ฤดูฝน เธอก็เห็นนี่ ฝนตกแทบจะทั้งวัน”
“ถึงว่าสิ..”
“ทำไม”เขาถาม สายตาเหล่มองเธอที่นั่งอยู่บนโต๊ะหนังสือ
“ก็พี่ชายฉันดูเหงาๆไง แถมไม่ค่อยพูดอีกต่างหาก”เธอพูดแล้วหันไปมองหน้าเขา “พี่ชายฉันนิสัยเปลี่ยนไปตามฤดูกาลน่ะ”
“ประหลาดชะมัด งั้นแบบนี้เวลาหน้าร้อนพี่ชายเธอคงฮอตน่าดูเลยใช่ไหม”
“น่ากลัวสุดๆไปเลยล่ะ ถ้าถึงฤดูร้อนเมื่อไหร่ พี่ชายฉันจะไม่ให้ฉันเข้าใกล้เทวดาที่เป็นผู้ชายเลยนะ”
เขาลุกขึ้นเท้าคางจ้องหน้าเธอ “หน้าอย่างนี้ มันน่าหวงตรงไหน”
“ชิ”เธอจิ๊ปากอย่างขัดใจแต่ก็ไม่ได้เถียงอะไรกลับไป เพราะรู้ดีว่าเถียงกลับไป อีตาเด็กโข่งนี่ก็คงไม่ยอมแพ้แน่ มีหวังได้เถียงกันทั้งคืนไม่มีจบ
“ปิดไฟเถอะ ฉันจะนอนแล้ว ง่วง”
“แล้วฉันล่ะ”ซอฮยอนถามแล้วชี้ตัวเอง
“เธอก็ฟุบหลับเอากับโต๊ะนั่นล่ะ”เขาตอบแล้วดึงผ้านวมผืนหนามาคลุมตัวเอง
“นี่! ฉันเป็นผู้หญิงนะ”
“แล้วไง ใครจะสน”เขาพูดแล้วหลับตาพริ้มไม่สนใจ “ปิดไฟสิ มันแยงตา”
“ไอ้เด็กโข่งบ้าไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษเลย”
เธอบ่นแล้วเดินไปปิดไฟแต่โดยดี ให้ตายเถอะ ทำไมเธอต้องมาเจอคนอย่างเขาด้วย ทีกับผู้หญิงคนนั้นล่ะ เปิดประตูรถให้ ไม่กวนประสาท แถมยังมองด้วยสายตาหวานเยิ้มสุดๆ ไอ้คน 2 มาตรฐานเอ๊ย
คิดไปก็ปวดหัว หลับดีกว่า ชิ!!
เซฮุนนอนหลับสนิทเพราะอากาศที่เย็นสบายเหมือนเช่นทุกคืน หากแต่คืนนี้มันไม่เหมือนเคย เพราะจู่ๆเขาก็รู้สึกอึดอัด และหายใจไม่ออก ดวงตาของเขาเปิดขึ้นแล้วถอนหายใจออกมาอย่างหงุดหงิด แต่เมื่อหันไปมองข้าง อาการหงุดหงิดก็แปรเปลี่ยนเป็นความตกใจสุดขีด
“เฮ้ย”เขาตะโกนเสียงดังเมื่อเห็นว่าซอฮยอนนอนหลับตาพริ้มอยู่ข้างๆ แถมยังกอดเขาจนแน่นอีกต่างหาก “ยัยกระดานโต้คลื่น ทำบ้าอะไรเนี่ย”
“zzz”
ไม่มีเสียงตอบกลับ มีแต่แรงกอดที่แน่นมากขึ้น ไม่พอ ขาเรียวๆของซอฮยอนก็ยกขึ้นมาพาดที่ตัวเขา เซฮุนรวบแรงเฮือกสุดท้ายผลักซอฮยอนออกแล้วเด้งตัวออกจากที่นอนทันที
“zzz”
เขายืนมองร่างของนางฟ้าสาวที่นอนหลับไม่รู้เรื่องผ่านความมืดแล้วถอนหายใจออกมาแรงๆ
“ยัยบ้าเอ๊ย ภาระฉันจริงๆ”
บ่นเสร็จเขาก็เดินไปที่หน้าโต๊ะเขียนหนังสือ กระแทกตัวนั่งลงบนเก้าอี้แล้วฟุบลงไปกับโต๊ะอย่างขัดใจ
สุดท้ายคนที่มานอนตรงนี้ก็เป็นเขาจนได้ ฮึ่ย -*-
เช้าวันต่อมาเซฮุนตื่นขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัวตั้งแต่เช้าตรู่ โดยซอฮยอนนั่งมองเขาตาแป๋ว แปลกใจเล็กน้อยที่วันนี้เขาไม่กัด ไม่แขวะ และไม่สบตากับเธอ
“นี่ เด็กโข่ง”
“...”
“นี่ ฉันพูดกับนายนะ”ซอฮยอนเท้าเอวแล้วกระโดดไปยืนขวางทางเซฮุนที่เตรียมจะออกจากห้อง “นายจะไปไหน พูดกับฉันก่อนสิ”
“ฉะ ฉันจะไปทำธุระ”เขาพูดโดยที่ไม่ยอมสบตากับเธอ
จะให้สบตากับเธอได้ยังไง ตื่นเช้ามาก็รู้สึกแปลกๆ เพราะอะไร อาจจะเป็นเพราะเมื่อคืนก็ได้ ตั้งแต่เกิดมา นอกจากแม่ เขาเคยโดนผู้หญิงกอดซะที่ไหน
“ฉันไปด้วย”
“ไม่ต้อง”
“ไม่เอา จะไปด้วย”เธอพูดแล้วเขย่าแขนเขา “นะๆๆๆๆๆๆ”
เขาหันไปมองเธอเพื่อเตรียมจะว้ากใส่ แต่เมื่อสบตากับเธอ เขาก็ต้องหันหน้าหนีไปอีกทาง “ยัยกระดานโต้คลื่น ฉันไม่ได้ไปเที่ยวนะ จะไปทำงาน”
“ก็ฉันอยากไปด้วยนี่ ห้องนายตอนนี้ก็สะอาดเรียบร้อยดีแล้ว อีกอย่างนะ เผื่อว่ามีเรื่องให้ฉันช่วยไง นาสยรู้ไหมว่าเมื่อวานเป็นเพราะการหายตัวไปหานายนั่นแหละ ฉันเสียพลังงานไปตั้งเยอะ”
“ถึงว่า หลับเป็นตาย”เขาพึมพำ รวบรวมความกล้าหันไปมองหน้าเธออีกครั้ง “งั้นเธอก็นอนชาร์จพลังไปสิ”
“มันเต็มแล้ว ><”เธอพูดร่าเริง “เออ ว่าแต่ว่า ทำไมตอนเช้าฉันถึงมานอนอยู่บนที่นอนล่ะ”
“- -* จำอะไรไม่ได้เลยงั้นสิ”
“หือ?”
“ช่างเหอะ”เขายักไหล่ “จะไปด้วยให้ได้เลยใช่ไหม”
“ใช่”
“งั้นก็ตามมา อย่าก่อเรื่อง อย่าทำให้ฉันขายหน้าล่ะ”
“รับทราบ!!!!”
“หึ ยัยต๊องเอ๊ย”เขาลอบยิ้มก่อนจะเดินออกมาจากห้องพร้อมกับกีตาร์คู่ใจ โดยมีซอฮยอนเดินตามมาเงียบๆ
หวังว่าเธอจะไม่ก่อเรื่องอะไรให้เขาต้องปวดหัวก็พอ
เมียงดง เป็นแหล่งการค้าที่มีวัยรุ่นมาเดินเที่ยวมากที่สุด แต่เป็นเพราะวันนี้เป็นวันอังคารทำให้มีคนบางตามากกว่าทุก
วัน เซฮุนมองหาที่เหมาะๆ เขาเปิดกระเป๋าหยิบกีตาร์ออกมาแล้วเริ่มเล่นดนตรีเปิดหมวก
เขาเป็นลูกชายคนเดียวจากครอบครัวที่ไม่ได้มีฐานะดีมากมาย เมื่อปีที่แล้วพ่อกับแม่ของเขาก็เพิ่งเสียจากอุบัติเหตุรถยนต์ ทำให้เขาต้องดิ้นรนเอาชีวิตรอดเพียงลำพัง เพราะไม่มีญาติคนไหนยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือ
เขามีความฝันอยากจะเป็นนักดนตรีที่มีชื่อเสียง แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าความฝันช่างห่างไกลเหลือเกิน เขาเริ่มเล่นและร้องเพลง ผู้คนที่เดินผ่านไปมา บางคนก็เอาเงินใส่ในกระเป๋ากีตาร์ของเขา บางคนก็เดินผ่านไปไม่สนใจอะไร น้อยคนนักที่จะยืนฟังอยู่
ซอฮยอนมองเซฮุนแล้วแอบยิ้มเมื่อเห็นสีหน้าที่จริงจังดูมีเสน่ห์ของเขายามได้เล่นดนตรี เธอมองไปรอบๆแล้วเกิดความคิดบางอย่างขึ้น
“เอาล่ะ ถึงเวลาที่ฉันจะได้ท้าทายความสามารถของตัวเองแล้ว”เธอพึมพำแล้วเริ่มร่ายมนต์
คนที่เดินผ่านไปผ่านมา หากใครที่ไม่ได้เร่งรีบจะไปไหน ช่วยอยู่ฟังเพลงของผู้ชายคนนี้สักนิดเถอะ..
เซฮุนเล่นและร้องต่อไป เขารู้ว่ามันคงจะเหมือนทุกๆครั้งที่เขามาที่นี่ คนจะไม่ค่อยอยู่ฟังนัก แต่แล้วความคิดของเขาก็ต้องเปลี่ยนไป เมื่อผู้คนเริ่มหยุดเดินและหันมาสนใจกับดนตรีของเขา มากขึ้น และมากขึ้นเรื่อยๆ
ซอฮยอนแอบยิ้มอีกครั้งอย่างภูมิใจ เธอสบตากับเขา ชูนิ้วโป้งให้เขา พร้อมกับตะโกนฝ่าผู้คนเข้าไป
“นายเจ๋งมาก ไอ้เด็กโข่ง”
เมื่อได้ยินคำพูดของนางฟ้าสาว เซฮุนก็อดยิ้มออกมาไม่ได้ เขาเริ่มเล่นเพลงต่อๆมาเมื่อเห็นคนมามุงเยอะขึ้นจนตอนนี้แทบจะไม่มีทางเดินเหลือแล้ว เงินในกระเป๋ากีตาร์ของเขาก็เพิ่มขึ้นตามจำนวนคน แต่แล้ว..
“เฮ้ย ไปๆๆๆๆๆ ไปกันให้หมดเลยไป”
เสียงตะโกนดังลั่นดูมีอำนาจทำให้ผู้คนที่กำลังเคลิ้มไปกับเพลงแตกตื่นกันไปคนละทิศละทาง เซฮุนหยุดเล่นแล้วมองชายหนุ่ม 3 คนที่มายืนมองเขาด้วยสายตาไม่ชอบใจ
“มีอะไรเหรอพี่ชาย ทำไมมาไล่คนที่กำลังฟังเพลงของผมแบบนี้ล่ะ”แม้จะไม่พอใจแต่เขาก็พูดกับคนพวกนี้ด้วยท่าทางสุภาพ ซอฮยอนมองอยู่ห่างๆด้วยความเป็นห่วง
“จะมาทำมาหากินที่นี่ รู้หรือเปล่าว่าต้องจ่ายค่าคุ้มครองก่อน”
“ผมก็มาของผมทุกอาทิตย์ ไม่เห็นจะต้องจ่ายอะไรเลยนี่”
เซฮุนพูดอย่างรู้ทัน ตามปกติเวลาที่เขามา ไม่ได้มีคนมามุงเยอะขนาดวันนี้ เห็นแบบนี้คนพวกนี้เลยคิดจะมารีดไถสินะ
“อีกอย่าง ผมก็ไม่ได้ต้องการให้ใครมาคุ้มครองผมด้วย”
“ไอ้นี่มันกวนนี่หว่า”พูดจบเท้าของนักเลงก็เตะไปที่กระเป๋ากีตาร์ของเซฮุนจนเงินกระจายไปทั่ว “จ่ายมาดีๆก็จบแล้วไอ้น้อง”
“ฉันเคยมีความอดทนมากกว่านี้นะ”เซฮุนพึมพำก่อนจะเงยหน้ามองนักเลงด้วยแววตากร้าว “แต่วันนี้ไม่ไหวแล้วโว๊ย”
สิ้นคำพูด เขาก็เหวี่ยงหมัดใส่นักเลงคนที่เตะกระเป๋าเข้าอย่างจังจนร่างใหญ่เซไปด้านหลัง
“เฮ้ย อัดมัน”
ทั้งหมดเข้าตะลุมบอนกันโดยมีเซฮุนเป็นฝ่ายเสียเปรียบเพราะฝั่งตรงข้ามเป็นผู้ชายตัวใหญ่แถมยังมีตั้ง 3 คน ซอฮยอนมองอย่างทำอะไรไม่ถูก ในที่สุดเธอก็ตัดสินใจเข้าไปช่วย เธอหยิบกีตาร์ของเซฮุนขึ้นมา “ไอ้เด็กโข่ง หนีเร็ว”
“เฮ้ย อะไรวะนั่น”เมื่อเห็นว่าพวกนักเลงมองมาที่กีตาร์ที่ลอยได้ เซฮุนก็คว้ากระเป๋ากีตาร์ พร้อมกันนั้นเขาก็คว้าข้อมือของซอฮยอนให้วิ่งไปกับเขาด้วย
ทั้ง 2 คนวิ่งไปเรื่อยๆอย่างไร้จุดหมาย ไม่มีวี่แววของนักเลงพวกนั้นจะตามมา เซฮุนหอบหายใจถี่ๆทรุดตัวลงกับม้านั่งอย่างเหนื่อยอ่อน
“แฮ่กๆ เหนื่อยเป็นบ้า”
ซอฮยอนมองร่างของชายหนุ่มด้วยความเป็นกังวลเมื่อเห็นว่าใบหน้าของเขามีรอยฟกช้ำนิดหน่อย “นายเจ็บไหมไอ้เด็กโข่ง”
“เจ็บดิยัยบ้า ถามแปลกๆ”เขาเงยหน้ามองเธอแล้วยักไหล่ “แต่ก็เอาเถอะ ยังไงก็ขอบใจเธอมาก”
“เรื่องอะไร”
“คิดว่าทำอะไรให้ฉัน ฉันก็ขอบใจเรื่องนั้นแหละ”เขาพูดนิ่งๆ “นี่ เธอสามารถทำให้แผลพวกนี้หายไปได้ไหม”
“เอ่อ ฉันก็ไม่แน่ใจ แต่จะลองดูนะ”
ซอฮยอนหลับตาเอื้อมมือไปแตะแผลที่ข้างแก้มของเซฮุน เมื่อปลายนิ้วของเธอสัมผัสที่แก้มของเขา ก็เหมือนมีไฟฟ้าเข้ามาปะทุภายในร่างกาย เซฮุนจ้องมองใบหน้าใสซื่อตรงหน้าราวกับถูกมนต์สะกด ..เขาเคยเห็นเธอจากที่ไหนสักแห่ง ที่ที่เขาก็ไม่รู้ว่าคือที่ไหน..
“อ๊า หายจริงๆด้วย”เมื่อเธอลืมตาก็ร้องตะโกนออกมาอย่างดีใจเมื่อเห็นว่าแผลบนใบหน้าของเขาได้หายไปจนหมด “นี่เด็กโข่ง นายยังเจ็บอยู่ไหม”
“...”
“นี่”
“ฮะ ฮะ?”
“ฉันถามว่านายยังเจ็บอยู่ไหม”
เขาเอื้อมมือมาแตะที่แก้มของตัวเองแล้วส่ายหน้า “มะ ไม่แล้ว เธอทำได้จริงๆเหรอเนี่ย”
“อื้อ ^o^ ไม่คิดเหมือนกันว่าจะทำได้”
“อย่ายิ้มบ่อยได้ปะ”เขาพูดเมื่อเห็นรอยยิ้มใสซื่อของเธอ “น่ารำคาญ” และเป็นอีกครั้ง ที่เขาพูดตรงข้ามกับที่ใจคิด
“ชิ”
“กลับบ้านกันเถอะ ไม่มีอารมณ์จะทำอะไรแล้ว”
“นายยังไม่ได้ทำความดีเลยนะ”
“เดี๋ยวฉันก็ทำเองแหละน่า”
ซอฮยอนย่นจมูกแล้วจำใจพยักหน้า “งั้นก็ตามใจนายแล้วกัน”
“ขอบใจนะสำหรับที่ทำให้แผลฉันหาย บางทีการมีเธอ ..มันก็ดีเหมือนกัน”
เมื่อพูดจบเซฮุนก็เสหน้าไปทางอื่นแล้วเดินออกไปจากตรงนี้ ..อะไรบางอย่างในตัวเธอ ทำให้เขาเริ่มรู้สึกแปลกๆขึ้นทุกที
รอยยิ้มของเธอ ดวงตาของเธอ สัมผัสจากเธอ ..ทำให้เขากำลังจะเป็นบ้าจริงๆ
ความคิดเห็น