คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Last Tomorrow : : CHAPTERS 2
Chapters 2
เสี่ยวลู่นั่งมองเจ้าของบ้านที่ยังคงนอนหลับไม่ได้สติมาเกือบชั่วโมงแล้ว อุณหภูมิของร่างกายเธอลดลงจากตอนแรกไปมาก แต่พิษไข้ทำให้ริมฝีปากสวยได้รูปแดงจัดไม่หาย ปลายนิ้วเรียวของเขาสัมผัสที่ริมฝีปากของเธอเบาๆพอดีกับที่เธอค่อยๆปรือตาขึ้นมา
"OoO"
"เสี่ยวลู่! คุณทำอะไรน่ะ"
ชายหนุ่มเด้งตัวออกจากที่นอนเมื่อเสียงแหบพร่าดังออกมาจากหญิงสาว เขาเกาหัวตัวเองก่อนจะเหยเกเมื่อรู้สึกแสบบริเวณมุมปาก
"คุณเป็นอะไรไหม"
"ผม.."
ทั้งๆที่เธอป่วย แต่เมื่อเห็นสีหน้าของเขาเธอก็โผเข้ามาถามอย่างห่วงใย เสี่ยวลู่มองซอฮยอนราวกับตกอยู่ในภวังค์ แม้ว่ามือของเธอกำลังจะโบกอยู่ตรงหน้าเขาแต่ก็ดูเหมือนตอนนี้เขาไม่รับรู้อะไรอีกแล้ว รู้แค่ว่า..
ผู้หญิงคนนี้ช่างงดงามเหลือเกิน ..ทั้งหน้าตาและจิตใจของเธอ
"ย๊า! ออกไปห่างๆกันเลยนะ"
พลันภวังค์ความคิดของเสี่ยวลู่ก็หายไปเมื่อมีเสียงตะโกนแปดหลอดดังมาจากประตูห้อง ซอฮยอนผละออกจากเสี่ยวลู่มองผู้มาใหม่อย่างตกใจระคนแปลกใจ
"ยุน! มาได้ไงน่ะ"
"หมอนี่น่ะเหรอเสี่ยวลู่ ชื่อคนเหรอคะคุณ ฉันนึกว่าชื่อแมว"
"-o-"
"เอ่อ ยุน"ซอฮยอนดึงแขนเพื่อนเอาไว้เป็นเชิงห้าม มองหน้าชายหนุ่มอย่างขอโทษ "ทำไมพูดแบบนั้นล่ะ"
"หมอนี่เป็นใครซอฮยอน ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่กับเธอ และที่สำคัญ สองต่อสองอีกด้วย"
"เขา คือว่ายุน เรื่องมันยาวมากเลย ไปนั่งคุยกันดีๆเถอะนะ"
"ก็ได้"ยุนอาพยักหน้า ก่อนจะยกมือขึ้นแตะหน้าผากซอฮยอน "เธอเป็นไงบ้าง ทำไมถึงป่วยได้ล่ะฮะ ฉันก็ตกใจแทบแย่รู้ไหม ไม่เห็นเธอไปทำงาน พอโทรเข้าเบอร์เธอก็ดันมี คนแปลกหน้า!!! รับสายซะได้"
เสี่ยวลู่เกาหัวตัวเองแกรกๆ มองหญิงสาวหน้าสวยที่มีนิสัยห้าวหาญซะยิ่งกว้าผู้ชายประคองซอฮยอนเดินผ่านหน้าเขาไปอย่างงงๆ เธอคนนั้นคือเพื่อนของซอฮยอนจริงใช่ไหมนะ หรือว่าเป็นอย่างอื่น
"(>_< )( >_<) บ้าเหรอเสี่ยวลู่ ซอฮยอนเป็นผู้หญิงนะ แถมนั่นก็ผู้หญิงชัดๆ"
เมื่อส่ายหัวตัวเองจนชักเริ่มเบลอ เสี่ยวลู่ก็เดินตาม 2 สาวออกไปนั่งบนโซฟาตัวแคบๆ โดยมีสายตาโหดๆของเธอคนนั้นมองมาจนซอฮยอนต้องรีบพูดขึ้นเพื่อดึงความสนใจ
"ฉันขอโทษนะ ที่วันนี้ไม่ได้ไปทำงานแล้วไม่ได้โทรบอก"
"ไม่เห็นต้องขอโทษ เธอป่วยนี่"
"อื้ม"
"เรื่องนั้นฉันไม่ได้อยากรู้หรอกนะ เรื่องที่อยากรู้น่ะคือ หมอนี่คือใคร มีสถานะอะไรกับเธอ แล้วทำไม ถึงได้มาอยู่กับเธอที่บ้าน"
"ยุนอา เธออย่าเพิ่งโมโหนะ มันไม่มีอะไรหรอก"ซอฮยอนพูด บีบมือยุนอาเบาๆ
เธอรู้ว่ายุนอาเป็นห่วงเธอ และยุนอาก็หวงเธอมากด้วย มันไม่ใช่เรื่องแปลกเลยนะที่คนอย่างเธอไม่มีแฟน ก็เพราะเวลามีผู้ชายเข้ามาใกล้ทีไร ยุนอาก็ไล่จนเผ่นกันไปซะทุกราย แล้วกรณีเสี่ยวลู่ นี่เล่นมาอยู่ในบ้านหลังเดียวกันกับเธอเลย ยุนอาถึงได้ดูจะไม่ชอบเสี่ยวลู่เอาซะขนาดนี้
"เมื่อวานตอนฉันกลับมาฉันก็เจอกับเสี่ยวลู่ เขาถูกรุมทำร้ายน่ะ เธอดูหน้าเขาสิ เยินซะขนาดนี้ เห็นไหม"
ยุนอาเพ่งมองไปที่ใบหน้าหวานของชายหนุ่มที่มองเธออย่างใสซื่อ ก็จริง แผลเต็มหน้าเลยแฮะ
แต่ก็ไว้ใจไม่ได้อยู่ดี ทำตัวซื่อๆแบบนี้ แอ๊บหรือเปล่าเถอะ!
"แย่ไปกว่านั้นน่ะ เขาความจำเสื่อม"
"ความจำเสื่อม!!"
"อื้ม เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองเป็นใคร ฉันคิดว่าเขาอาจจะถูกทำร้ายเพราะเหตุผลบางอย่างแต่ที่แน่ๆมันไม่ใช่การปล้น เพราะว่าเงินยังติดตัวเขาอยู่ เธอคงไม่คิดว่าฉันจะใจร้ายพอที่จะไล่เขาออกไปทั้งที่เขายังจำอะไรไม่ได้ใช่ไหม"
"ซอ! เธอน่ะใจอ่อนเกินไป ถ้าเป็นฉัน ยังไงซะฉันก็ไม่กล้าให้คนแปลกหน้ามาอยู่ในบ้านหรอกนะ"ยุนอาพูดกับซอฮยอนอย่างอ่อนใจกับความขี้สงสารคนของเพื่อนก่อนจะตวัดสายตาไปมองผู้ชายที่กำลังปั้นหน้าแบ๊วอย่างวิเคราะห์ "นายน่ะ ความจำเสื่อมจริงหรือเปล่า ไม่ใช่ว่าเป็นพวก 18 มงกุฎมาหลอกเพื่อนฉันหรอกนะ"
"ผมจำอะไรไม่ได้จริงๆครับ"
"ตกลงคือเธอจะให้หมอนี่มาอยู่กับเธอใช่ไหม"
ซอฮยอนพยักหน้าเมื่อยุนอาหันมาถาม "จะให้ฉันทำไงได้ล่ะ"
"งั้นฉันจะมาอยู่กับเธอ"
"บ้าเหรอยุน บ้านฉันกับมหาลัยเธอมันไกลกันตั้งเกือบ 10 กิโลนะ"ซอฮยอนพูดเสียงดัง "ไม่เป็นไรหรอกน่า เสี่ยวลู่ไม่ทำอะไรฉันหรอก ใช่ไหม"
"ครับ ผมไม่ทำร้ายซอฮยอน"
"เขาน่าสงสารออกนะยุน"
"ให้ตายเถอะ ฉันล่ะเหนื่อยใจกับเธอจริงๆเลย ต่อให้ฉันจะห้ามยังไงเธอก็คงไม่ฟังสินะ"
"..."
"ก็ได้ๆ แต่ฉันจะฝากให้ ตานั่น มาคอยดูเป็นระยะๆแล้วกัน"
"อื้ม ขอบคุณที่เข้าใจฉันนะ"
"ฉันต้องกลับไปทำงานต่อแล้วล่ะขอเขาออกมาดูเธอแค่แป็บเดียว แล้วเขาก็ฝากให้ฉันมาบอกเธอด้วยว่าถ้าเกิดพรุ่งนี้ยังป่วยอยู่ก็ไม่ต้องไปทำ"
"ฝากขอบคุณเขาด้วยนะ เขาดีกับฉันมากจริงๆ"
"ใครๆเขาก็รู้กันทั้งนั้นแหละน่า ก็บยอนแบคฮยอนน่ะมันชอบ.."
"พอเถอะน่ายุน"
"โอเคๆ เธอก็ไปนอนพักผ่อนซะนะ หน้าเธอยังซีดๆอยู่เลย แล้วก็ล็อคประตูเอาไว้ให้ดีๆด้วยนะ ตอนดึกๆก็อย่าออกมาจากห้อง เวลาเธออาบน้ำก็เตรียมเสื้อผ้าเข้าไปในห้องน้ำเลยเข้าใจไหม"
"เข้าใจจ้า"
"ส่วนนาย"
"ครับ!!!"เสี่ยวลู่เด้งตัวนั่งหลังตรงทันทีที่เสียงมีอำนาจของยุนอามาทางเขา
"ถ้าฉันรู้ว่านายทำอะไรเพื่อนฉันล่ะก็"ยุนอาพูดหน้าโหดพร้อมกับยกมือขึ้นมาทำท่าเชือดคอตัวเอง "ตายสถานเดียว เข้าใจ๊"
"-o-;;;"
"ยุน พอแล้ววววววววววววววว"ซอฮยอนลากเสียงยาวลุกขึ้นยืนแล้วดันยุนอาออกไป "เสี่ยวลู่เขาไม่ทำอะไรหรอก หรือถ้าหากว่าเขาจะทำ ฉันจะจัดการเขาเอง โอเคนะ"
"แต่ซอ เฮ้"
ปัง
"ซอจูฮยอน ให้ตายเถอะ นายเสี่ยวลู่ ได้ยินไหม ถ้านายทำอะไรเพื่อนฉันแม้แต่นิดเดียว ไม่สิ ถ้าหากนายโดนตัวเอนฉันแม้แต่ปลายเล็บล่ะก็ ฉันเอานายตายแน่โว๊ย!!!!"
ซอฮยอนถอนหายใจเบาๆ ยืนพิงประตูที่ปิดเอาไว้ เสียงของยุนอาค่อยๆหายไปนั่นหมายความว่าเธอคงไปแล้ว เสี่ยวลู่ลุกจากโซฟาเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าของเธอ
"ไปแล้วเหรอครับ"
"อื้ม คุณอย่าถือสายุนอาเลยนะ เธอก็เป็นแบบนี้แหละ"
"แล้ว.. คุณซอฮยอนกับคุณยุนอาเป็นอะไรกันเหรอครับ"
"-/////- อะ เอาหน้าคุณออกไปห่างๆก็ได้"ซอฮยอนพูดเบาๆ หลบสายตาของเขาที่จู่ๆก็ก้มลงมาจนลมหายใจรินรดใส่กัน
เสี่ยวลู่เกาหัวของตัวเองอย่างงงๆ แต่ก็ยอมถอยห่างตามที่เธอบอก เอียงคอเพื่อรอฟังคำตอบ
"ฉันกับยุนอาก็เป็นเพื่อนกันน่ะสิ"
"ผมนึกว่าคุณยุนอาเป็นนัมจาชินกู(แฟนหนุ่ม)ของคุณซะอีก"
"นี่คุณ ยุนอาเป็นผู้หญิงนะ ผู้หญิงเขาใช้คำว่ายอจาต่างหาก แล้วก็ เราเป็นแค่เพื่อนกันเท่านั้นค่ะ เพื่อนที่รักกันมากๆ"
"แล้วตกลง คุณจะให้ผมอยู่ที่นี่กับคุณจริงๆใช่ไหมครับ"
ซอฮยอนยิ้มบางๆ มองไปรอบๆ "คุณอยู่บ้านฉันได้ไหมล่ะ หลังเล็กๆเก่าๆแบบนี้"
"ได้ๆ ผมอยู่ได้ แค่อยู่กับคุณก็พอ"
"-/////- พูดอะไรของคุณ"ซอฮยอนพูด รู้สึกหน้าร้อนผ่าวขึ้นมาดื้อๆ "ฉันให้คุณอยู่แค่ชั่วคราวเท่านั้นแหละ"
"ชั่วคราวหมายถึงนานแค่ไหนครับ"
"ก็.. จนกว่าคุณจะจำอะไรได้ล่ะมั้ง จนกว่าความทรงจำของคุณจะกลับมา"
เสี่ยวลู่พยักหน้า อมลมเข้าปากจนแก้มพอง "คุณพูดแบบนี้ผมชักไม่อยากจะจำอะไรได้แล้วสิ"
"..."
"ช่วยสร้างความทรงจำใหม่ให้ผมได้ไหมครับ"
"-///////- พูดอะไรของคุณนะ"ซอฮยอนแหวเสียงดัง เดินไปที่ห้องนอน "ฉันขอนอนพักอีกสักหน่อยนะ แล้วเดี๋ยวจะไปซื้อของใช้กัน"
"ครับผม"
"ด้วยเงินของคุณนะคะ"
"ยินดีครับผม"
ซอฮยอนหัวเราะเบาๆ เมื่อชายหนุ่มทำมือตะเบ๊ะอย่างแข็งขัน ..เขาน่ารักดี แต่ตัวตนก่อนหน้านี้ของเขาเป็นแบบนี้ไหมนะ
ก็คงไม่ต่างจากนี้สักเท่าไหร่หรอกมั้ง
บางทีจะเป็นลูกชายเศรษฐีจากประเทศจีนที่มาท่องเที่ยว หรือบางทีก็อาจจะเป็นนักธุรกิจที่รวยแสนรวย จะอะไรก็ช่างเถอะ
แค่ตอนนี้เขาเป็นเสี่ยวลู่ของเธอก็พอ
"อ๊ะ เสี่ยวลู่ของฉันงั้นเหรอ"
...
"บ้าไปแล้วน่าซอฮยอน >/////<"
หลังจากได้นอนหลับเอาแรงไปพักใหญ่แล้ว ซอฮยอนก็ออกมาจากบ้านพร้อมกับเสี่ยวลู่ที่สวมเสื้อยืดสีดำเก่าๆของพี่ชายที่เธอไม่อยากจะเอ่ยถึงในตอนนี้เอาไว้ ชายหนุ่มดูหวาดระแวง สายตาของเขาวอกแวกไปทั่ว บางทีเขาคงจะกลัวล่ะมั้ง หน้าเขายังเยินซะขนาดนี้นี่นะ แต่ว่าบางที ..เขาจะกลัวเกินไปไหม
"เสี่ยวลู่ คุณดึงเสื้อฉันจนยืดไปหมดแล้วนะ"
ซอฮอยนว่า มองหน้าแล้วลากสายตามามองมือหนาที่กำเสื้อด้านหลังของเธอซะแน่น เขาทำเหมือนเขาเป็นเด็กที่ไม่เคยออกมาดูโลกภายนอกอย่างงั้นแหละ
"ผมขอโทษ"ชายหนุ่มเอ่ยพร้อมกับรีบปล่อยมือ "เราจะไปที่ไหนกันเหรอ"
"ฉันไม่รู้หรอก ตามปกติฉันก็ไม่ค่อยซื้อเสื้อผ้าเท่าไหร่น่ะ เลยโทรให้คนมาช่วย"
"ใครเหรอครับ คุณยุนอาหรือเปล่า"
"คุณคิดว่ายุนอาจะช่วยคุณหรือไง"ซอฮยอนพูดกลั้วหัวเราะ มองซ้ายทีขวาทีอย่างใจจดใจจ่อ "เมื่อไหร่จะมาสักทีนะ"
ปี๊นๆๆๆ
ทั้ง 2 คนสะดุ้งเฮือกเมื่อเสียงบีบแตรดังมากจากด้านข้าง ซอฮยอนหันไปมองก่อนจะฉีกยิ้มเมื่อเห็นคนที่กำลังคร่อมมอเตอร์ไซค์คันใหญ่อยู่
"มินโฮ!!!"
"ขอโทษทีนะที่มาช้า พอดีว่าฉันเพิ่งเลิกเรียนน่ะ"
"ไม่เป็นไรๆ"ซอฮยอนส่ายหน้า หันไปมองเสี่ยวลู่ที่ยืนนิ่งอยู่ที่เดิม "เสี่ยวลู่ มานี่สิ"
แต่ชายหนุ่มกลับยืนนิ่งอยู่ที่เดิมจนเธอต้องเดินย้อนกลับมาดึงมือเขา
"อ้าว ฉันนึกว่าเราจะไปกัน 2 คนซะอีก"
"ฉันจะไปกับนายได้ไง เสื้อผ้าผู้ชายก็ต้องให้ผู้ชายเลือกสิ"ซอฮยอนตอบยิ้มๆ "มินโฮ นี่เสี่ยวลู่นะ ยุนเล่าให้ฟังแล้วใช่ไหม"
"อ่าฮะ"
"เสี่ยวลู่ นี่ชเวมินโฮ เพื่อนฉันค่ะ"
"สวัสดีครับ"มินโฮยื่นมืออกไปข้างหน้าอย่างเป็นมิตร
กลับกันกับเสี่ยวลู่ที่มองมือของมินโฮด้วยสายตาที่บ่งบอกได้หมดว่าเจ้าตัวกำลังอารมณ์เสียแค่ไหน ซอฮยอนใช้ศอกกระทุ้งสีข้างของเขาเบาๆ จนชายหนุ่มร้องโอดโอยขึ้นมาแต่ก็ยอมยื่นมือไปจับมือกับมินโฮ
"ผมเสี่ยวลู่"
ซอฮยอนยิ้มอย่างพอใจ แม้จะไม่ค่อยเข้าใจการกระทำของเสี่ยวลู่ก็ตาม "งั้นก็ปะ.. เอ๋"
แต่ทว่ามือของทั้ง 2 คนกลับไม่ยอมปล่อยจากกันเสียทีแถมสีหน้าของทั้งคู่ก็ดูแปลกไปด้วย ซอฮยอนมองมือของเสี่ยวลู่ที่มีเส้นเลือดปูดออกมาไม่ต่างจากมินโฮเท่าไหร่นักเธอเลยรีบดึงมือของทั้งคู่ออกจากกันทันที
"พะ พอแล้ว จะจับอะไรกันนักหนาเนี่ยแอบปิ๊งกันเหรอ"
"..."
"..."
"-o-"
ซอฮยอนอ้าปากค้างเมื่อเห็นว่าไม่มีปฏิกิริยาตอบรับจากทั้ง 2 คน เธอเลยได้แต่ยืนเกาหัวตัวเองแก้เก้อ "มะ มินโฮ ทำไมเอารถมอเตอร์ไซค์มาล่ะ แล้วเราจะไปกันยังไง"
"ก็บอกแล้วไงว่านึกว่าจะไปกันแค่ 2 คน ไม่มีคนอื่น"
"- -* ผมก็ไม่ได้เป็นคนอื่นอะไรนี่ครับ ใช่ไหมซอฮยอน"
"อ่า เรื่องนั้นช่างเถอะ แบบนี้เราไปกันไม่ได้แน่เลย"ซอฮยอนพูด เกาคางตัวเองอย่างใช้ความคิด "ถ้างั้น มินโฮ นายพาคุณเสี่ยวลู่ไปได้ไหม เดี๋ยวฉันรออยู่ที่บ้าน"
"ไม่/ไม่เอา!!"
ทั้ง 2 หนุ่มตอบอย่างพร้อมเพรียงกันเล่นเอาหญิงสาวเพียงคนเดียวถึงกับสะดุ้งโหยง "ก็ไม่รู้จะทำไงนี่นา"
"ซอฮยอน รถฉันไม่ได้มีไว้ให้ผู้ชายซ้อนนะ อีกอย่างรถฉันน่ะมีไว้เพื่อเธอคนเดียวเท่านั้น"
"เห๊อะ พูดแบบนี้กับผู้หญิงมากี่คนแล้วล่ะครับ"เสี่ยวลู่พูดหน้าตาเฉย หันไปมองซอฮยอน "ผู้ชายน่ะไว้ใจไม่ค่อยได้นะครับซอฮยอน"
"นี่ แล้วคุณไม่ใช่ผู้ชายหรือไงคะ"
"ยกเว้นผมไง"
ซอฮยอนส่ายหน้าอย่างระอา มองมินโฮที่ยักคิ้วให้อย่างกวนๆ "ฉันนึกออกแล้ว"
"เฮ้คุณ ตรงนั้นที่ผม"
"คุณติดป้ายจองเอาไว้หรือไง"
"ผมจองเอาไว้ในใจ"
ซอฮยอนมอง 2 หนุ่มที่ยังคงเถียงกันไม่เลิก แม้แต่ตอนที่ขึ้นมาบนรถเมล์เรียบร้อยแล้ว เธอเข้าไปนั่งเบาะที่ยังว่างอยู่ และเสี่ยวลู่กำลังจะก้าวเข้ามาแต่มินโฮก็มาขวางทางแล้วทำท่าจะนั่งลงข้างๆเธอ นั่นคือที่มาที่ทั้งคู่เถียงกันจนถึงตอนนี้
"นี่ เลิกเถียงกันได้แล้วนะ"ซอฮยอนพูดดุๆ ดึงแขนมินโฮให้นั่งลง "นายน่ะมานั่ง"
"^-^"
"-*-"
ซอฮยอนยิ้มบางๆก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วดันตัวมินโฮไปชิดริมหน้าต่าง สุดท้ายก็กดเสี่ยวลู่ลงไปนั่งข้างๆกัยมินโฮ "ส่วนคุณน่ะนั่งตรงนี้"
"แล้วคุณล่ะ"
"ฉันก็ตรงนี้ไง"ซอฮยอนยิ้ม นั่งลงอีกแถวที่เป็นที่นั่งเดี่ยว "แค่นี้ก็หมดเรื่อง มัวแต่เถียงกันอยู่ได้"
"-o-/-o-"
"ได้ของครบหรือยังล่ะ"
"คงครบแล้วล่ะครับ"เสี่ยวลู่ตอบมินโฮ มองถุงที่ถือมาเต็มสองมือ "เราจะกลับไปหาซอฮยอนกันได้หรือยัง"
"ห่างกันนานไม่ได้หรือไง"
หนุ่มหน้าหวานยักไหล่เบาๆ มองคนตัวสูงกว่าตรงหน้าด้วยแววตานิ่งเรียบ เล่นเอามินโฮเผลอขนลุกซู่ ไม่รู้ว่าทำไมในแววตาคู่นั้นถึงได้มีพลังอะไรบางอย่าง
เพราะมันเป็นการซื้อเสื้อผ้าของผู้ชาย บวกกับการที่ซอฮยอนไม่สบายอยู่แล้ว มินโฮจึงให้ซอฮยอนไปนั่งรออยู่ที่ห้องสมุดที่ประจำของเธอ ส่วนเขาก็พาเสี่ยวลู่มาซื้อของจนตอนนี้เวลาก็ล่วงเลยไปมากจนฟ้ามืดแล้ว
เสี่ยวลู่เร่งฝีเท้าเพื่อเดินย้อนไปที่ห้องสมุดส่วนมินโฮขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อน เขาเลยเดินเข้าไปภายในห้องสมุดเพียงคนเดียว กวาดสายตามองหาร่างบางที่น่าจะนั่งอ่านหนังสืออยู่มุมใดมุมหนึ่ง
"นั่นไง"
เสียงพึมพำเบาๆพร้อมกับการย่างเท้าตรงไปยังโต๊ะด้านในสุดเพื่อไปหาซอฮยอนที่นอนฟุบหน้าลงไปกับหนังสือ เขาลากเก้าอี้อย่างเบามือเพื่อไม่ให้เกิดเสียงดัง นั่งลงและมองหน้าเธออยู่อย่างนั้นเนิ่นนาน เมื่อไหร่ที่อยู่ใกล้กับเธอก็เหมือนเขาสูญเสียการควบคุมตัวเองตลอด มือของเขาเกลี่ยเบาๆที่พวงแก้มอมชมพู ทอดสายตามองเธออย่างอ่อนโยน แม้จะได้อยู่กับเธอยังไม่เต็มวันดีแต่เขากลับรู้สึกเหมือนว่าอยู่กับเธอมานานแสนนาน เธอทำให้เขาไม่อยากจะจำได้ด้วยซ้ำว่าเขาเป็นใคร มาจากไหน
อยากจะเป็นเสี่ยวลู่ของเธอแบบนี้ไปนานๆ ไม่สิ
..อยากจะเป็นตลอดไปเลย
"ไปกันหรือยัง"
เสี่ยวลู่ผละออกห่างจากซอฮยอนเมื่อได้ยินเสียงของมินโฮ เขาพยักหน้าแล้วหันไปปลุกซอฮยอน
"คุณซอฮยอน ..ตื่นได้แล้วครับ"
"อืม.."หญิงสาวครางเสียงแผ่ว เงยหน้าขึ้นมาช้าๆ "เสร็จแล้วเหรอ"
"ครับ"
ก็เธอน่ารักซะขนาดนี้นี่เน๊อะ
"ขอบคุณมากนะมินโฮ ถ้าวันนี้ไม่ได้นายฉันคงแย่"
"ไม่เป็นไร มีอะไรก็โทรหาได้ตลอด ฉันอยู่ไกลแค่ไหนก็จะมาหาเธอ"
"จ้ะ"
เสี่ยวลู่มองคน2 คนตรงหน้าที่คุยกันอย่างสนิทสนม เก็บซ่อนความรู้สึกไม่พอใจเอาไว้เงียบๆ จนกระทั่งซอฮยอนเอาข้อศอกกระทุ้งสีข้างเขาอีกครั้ง "อะ อะไรครับ"
"คุณไม่เห็นจะขอบคุณมินโฮเลยล่ะคะ"
").("
"เสี่ยวลู่คะ"
"ขอบคุณ ..ครับที่ช่วยผม"
"หึๆ ไม่เป็นไรครับ ถ้าซอฮยอนไม่ขอ ผมก็คงไม่ทำ"
"-*- ผมเหนื่อยแล้วล่ะครับซอฮยอน คุณไม่เหนื่อยเหรอ เรากลับบ้านกันเถอะครับ"
"อ่า มินโฮ ไว้เจอกันนะ"
"อื้ม ..ไว้เจอกันใหม่นะครับคุณเสี่ยวลู่ เราคงมีโอกาสได้เจอกันบ่อยๆ"
"ครับ ผมจะรอ"
ซอฮยอนส่ายหน้าเบาๆให้กับ 2 หนุ่มที่จนวินาทีสุดท้ายก็ยังคงแดกดันกันไม่เลิกรา เธอเดินนำเสี่ยวลู่ไปทางซอยเข้าบ้าน โดยมีเขาวิ่งตามมา 2 มือเต็มไปด้วยถุงเสื้อผ้าและของใช้
"คุณซื้อมาเยอะเกินไปหรือเปล่า"
"ก็ผมต้องอยู่นานนี่ครับ"
"รู้ได้ไงคะว่านาน ฉันอาจจะไล่คุณออกจากบ้านฉันพรุ่งนี้เลยก็ได้"
"ผมรู้ครับ"
"..."
"ซอฮยอนไม่ใจร้ายขนาดนั้นหรอก"
ซอฮยอนอมยิ้ม มองเขาด้วยความรู้สึกแปลกๆ ตามปกติเธอมักจะเดินคนเดียวในซอยที่มืดและเปลี่ยวแบบนี้ แม้จะรู้ว่ามันไม่มีอันตรายแต่ในตอนนี้หัวใจกลับรู้สึกอบอุ่นเมื่อรู้ว่ามีใครอีกคนเดินอยู่เคียงข้าง เขาว่ากันว่าเวลามักจะผ่านไปเร็วเมื่อคนเรารู้สึกมีความสุข เห็นทีจะจริงเพราะในเวลาไม่นานก็มาถึงที่บ้านแล้ว แต่เพราะบ้านมีอะไรที่ผิดปกติไป ทำให้ซอฮยอนต้องก้าวให้เร็วขึ้นเข้าไปในบ้านที่ถูกพังประตูจนเละเทะ
ภายในบ้านมีผู้ชายท่าทางน่ากลัว 3 คนกำลังพังข้าวของในบ้านของเธอจนไม่เหลือชิ้นดี
"หยุดนะ!!!!!"
ถามจริง จะมีใครคิดว่าฟิคเรื่องนี้ดราม่าบ้างไหม มันมุ้งมิ้งซะขนาดนี้
แต่บอกไว้เลยนะ จะเตือนเอาไว้ทุกตอนเลย ยิ่งมุ้งมิ้งมากเท่าไหร่ เมื่อยามมาม่าเดือดล่ะก็รับรอง
ตับไตไส้พุงพังกระจุยกระจายหมดแน่ #โหดไป๊
บยอนแบคฮยอน โผล่มาแค่ชื่อ และในนามของเจ้าของร้านอาหารที่ชอบ.. อะไรไม่รู้
เร็วๆนี้ปริศนาจะเปิดเผย
He's Xiao Lu Not Luhan
ความคิดเห็น