คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Don't Relations : : CHAPTERS 2
"พี่ลู่ๆ พี่ลู่ดูนี่สิ หนูสอบได้ที่หนึ่งด้วยล่ะ"
"..."
"ดูสิๆๆๆๆ"
พลั่ก
"พี่ลู่ T^T"
ฉันมองพี่ชายที่ลุกขึ้นยืนมองฉันด้วยหางตา เขาไม่สนใจสมุดพกในมือของฉัน ไม่สนว่าผลการเรียนของฉันจะเป็นยังไง แต่เขาทำเพียงแค่เดินจากไป พร้อมกับคำพูดสั้นๆหากแต่ช่างทำร้ายจิตใจของฉันเหลือเกิน
"เบื่อ!!!"
ฉันมานั่งร้องไห้อยู่คนเดียวที่สวนเล็กๆหลังบ้าน มันเป็นแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ ที่ฉันกับพี่ลูฮานเหมือนเป็นคนที่ไม่รู้จักกัน มันตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่พี่ชายที่แสนดีของฉันได้หายไป
"ฮือ หนูทำอะไรผิดเหรอ ทำไมพี่ลู่ต้องเกลียดหนูด้วย"
...
"คุณหนู"
"ซึงฮุน หนูทำอะไรผิดเหรอคะ พี่ลู่โกรธอะไรหนูเหรอ"
"ไม่หรอกครับ"
"ไม่จริง พี่ลู่เกลียดหนูแล้ว"
"คุณหนูครับ คุณชายไม่เกลียดคุณหนูหรอกครับ พี่ชายจะเกลียดน้องสาวของตัวเองได้ยังไง บางทีคุณชายอาจจะมีเรื่องอะไรที่ไม่สบายใจอยู่ก็ได้"
ฉันมองหน้าซึงฮุนที่ยิ้มเพิ่มความมั่นใจให้กับฉัน พยักหน้าให้เขา "หนูเชื่อซึงฮุนนะคะ พี่ลู่ไม่ได้เกลียดหนู เราเป็นพี่น้องที่รักกันมากที่สุดใช่ไหมคะ"
"ครับ"
ไม่ว่ายังไง พี่ลู่ก็คือพี่ชายที่ดีที่สุดในโลกอยู่ดี
C h a p t e r s 2
(Seohyun)
ฉันนั่งฟุบอยู่กับโต๊ะในเวลาที่อาจารย์สอน ซึ่งมันเป็นเรื่องไม่ดีและไม่น่าเอาเป็นแบบอย่างเลยสักนิด แต่เพราะอาการปวดท้องที่เริ่มมีตั้งแต่ตอนเช้าทำให้ฉันต้องเป็นแบบนั้น จนกระทั่งถึงเวลาเลิกคลาส เพื่อนร่วมคลาสที่นั่งอยู่ข้างๆสะกิดปลุกฉันนั่นแหละ ฉันถึงตื่นขึ้นมา
"ไหวไหมเนี่ยซอฮยอน ไปห้องพยาบาลไหม"
"ไม่เป็นไรหรอก เลิกเรียนแล้วนี่นา"ฉันตอบเสียงแผ่ว ปั้นยิ้มสดใสเพื่อไม่ให้เพื่อนเป็นห่วง "ขอบคุณมากนะซองจง"
"ไม่ไหวก็บอกนะ ให้ฉันไปส่งที่บ้านดีไหม"
"อย่าเลย"ฉันส่ายหน้าปฏิเสธ "วันนี้พี่ชายฉันมารับ"
"งั้นเหรอ ^^"ซองจงย้อนถาม เขาพยักหน้าลงช้าๆพร้อมกับยื่นสมุดมาให้ฉัน "อันนี้เอาของฉันไปก่อนก็ได้ พรุ่งนี้ค่อยเอามาคืน"
"มันคือ?"
"ที่เรียนวันนี้น่ะ"
"ขอบคุณมากนะ"
ผ่านมาอาทิตย์นึงแล้วที่ฉันเข้ามาเรียนที่มหาลัยเอ็มแห่งนี้ ฉันได้เพื่อนสนิทคนใหม่มาหนึ่งคนซึ่งก็คือ 'อี ซองจง' ชายหนุ่มหน้าหวานจนเหมือนกับว่าเขาเป็นผู้หญิง แต่เขาแมนจริงๆนะ เห็นได้จากการกระทำหลายๆอย่าง ฉันรู้มาว่าเขาเป็นสมาชิกของกลุ่ม INFINITE กลุ่มที่สาวๆคลั่งไคล้และหลงใหลกันสุดๆไปเลยล่ะ
ฉันโบกมือลากับซองจง เดินแยกออกไปอีกทางด้วยความรีบร้อน เพราะกลัวว่าพี่ลู่จะรอนาน วันนี้ฉันมีความสุขทั้งวันแม้ว่าจะปวดท้องมากก็ตามที นั่นเป็นเพราะเมื่อเช้า..
"วันนี้เลิกเรียน ..เดี๋ยวจะไปรับ"
"คะ? พี่ลู่พูดกับหนูเหรอ"
"-_- อือ"
"จะไปรับหนูจริงๆเหรอ"
"..อืม"
นั่นแหละ มันเลยทำให้ฉันยังยิ้มได้อยู่แบบนี้ไง แต่ว่า ..ทำไมมันยิ่งปวดท้องมากขึ้นแบบนี้ล่ะ ฉันเดินประคองตัวเองไปเรื่อยๆ ตามทางเดินที่แสนยาว ก่อนจะรู้สึกว่าไม่ไหวจนทรุดลงไปนั่งกับพื้น
"เป็นอะไรหรือเปล่า"
ฉันเงยหน้ามองเมื่อได้ยินเสียงทุ้มดังขึ้นข้างหน้า เห็นผู้ชายคนหนึ่งที่ดูแล้วก็รู้เลยว่าเขาต้องเป็นหนึ่งในกลุ่ม INFINITE แหงๆ เพราะหน้าตาที่หล่อเหลาแบบนี้ยังไงล่ะ
"มะ ไม่เป็นไรค่ะ"
"ดูเหมือนจะไม่ใช่เลยนะ"เขาพูด ยื่นมือมาช่วยประคองฉันขึ้นมา "ขอโทษนะ"
".//////. ค่ะ"
รู้สึกหน้าร้อนๆขึ้นมาอย่างฉับพลันเมื่อฝ่ามือของคนที่ไม่รู้จักคนนี้มาแตะรอบเอวของฉัน พร้อมกับกลิ่นหอมอ่อนๆในแบบผู้ชายที่ลอยแตะจมูก
นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันใกล้ชิดกับผู้ชายคนอื่น ที่ไม่ใช่พี่ลู่ หรือซึงฮุน
"นั่งก่อน"เขาพูด ดันฉันให้นั่งลงม้านั่งแถวๆนั้น
".///////. ขอบคุณมากนะคะ"
"ไม่เป็นไรหรอก เธอนั่งเกะกะขวางทางคนอื่นเขาน่ะ"
"-o-"
"ฉันล้อเล่น"เขาหัวเราะเบาๆ ท่าทางฉันคงจะน่าตลกมากสินะ อายจัง
...
"ฉันคิดว่าฉันดีขึ้นแล้วล่ะค่ะ ขอบคุณอีกครั้งนะคะ"
ฉันก้มหัวให้เขาอย่างรู้สึกขอบคุณจริงๆ ลุกขึ้นยืนเพราะนี่เลยเวลาที่นัดกับพี่ลู่มาเกือบครึ่งชั่วโมงแล้ว ฉันไม่อยากให้พี่ลู่ต้องโกรธฉัน
"เดี๋ยวสิ"
"คะ?"
"เอ่อ ..เธอชื่ออะไร"
ฉันมองเขาอย่างงงๆ ก่อนจะระบายรอยยิ้มออกมาบางๆ "ฉันซอฮยอนค่ะ"
...
"ฉันแอล จำชื่อฉันไว้ล่ะ ซอฮยอน ^////^"
ฉันวิ่งมาที่หน้ามหาลัย สอดส่องสายตามองหารถของพี่ลูฮาน จนกระทั่งได้ยินเสียงบีบแตรดังๆ ฉันถึงได้เห็นว่ารถเขาจอดอยู่ที่ฝั่งตรงข้าม ฉันเลยรีบวิ่งไป มือกุมท้องเอาไว้เพราะอย่างน้อยมันก็คลายความปวดได้บ้าง แม้จะเพียงนิดหน่อยเท่านั้น
เมื่อเข้ามานั่งในรถแล้วฉันก็มองพี่ชายอย่างรู้สึกขอโทษจริงๆ
"ขอทะ.."
"คราวหลังฉันจะไม่มารับอีกถ้ารู้ว่าจะเป็นแบบนี้"
"พี่ลู่ คือว่าหนู"
"น่าเบื่อชะมัด"
เพียงแค่คำๆนี้ ก็ทำให้ฉันได้แต่มองพี่ลู่ด้วยความเสียใจ น้ำตาคลอแต่ก็ไม่ได้ร้องออกมา ทำไมไม่ฟังเหตุผลของฉันบ้าง ฉันปวดท้องจะแย่อยู่แล้ว
พี่ลู่ใจร้าย หนูไม่อยากรักพี่ลู่แล้ว
(Luhan)
บรรยากาศบนรถอึมครึม เงียบสนิท ได้ยินเพียงเสียงเพลงจากวิทยุและเสียงของแอร์เท่านั้น เป็นอย่างนี้มาตลอดทางจนถึงบ้าน ผมอยากจะตบปากตัวเองเหลือเกิน ที่พูดจาแบบนั้นออกไป แต่มันก็คงไม่ทันแล้วล่ะ ในเมื่อคำพูด เมื่อพูดออกไป มันไม่สามารถเรียกกลับคืนมาได้
พี่ขอโทษนะซอฮยอน
ผมจอดรถพร้อมกับถอนหายใจออกมาเพื่อระบายความอึดอัด เหลือบมองซอฮยอนที่หลับไม่ยอมตื่น
"ถึงแล้ว"
"..."
ยังคงเงียบ และไม่มีเสียงตอบรับกลับมา
"เธอจะนอนในรถหรือไงซอฮยอน ฉันบอกว่าถึงบ้านแล้ว"
...
"ซอฮยอน"
ผมเอื้อมมือไปเพื่อจะสะกิดปลุกให้เธอตื่น แต่เมื่อมือของผมแตะโดนตัวเธอเท่านั้น ผมก็ต้องรีบพลิกตัวที่นอนตะแคงของซอฮยอนให้หันกลับมา
"ซอฮยอน!!!"
"..ปวดทะ ท้อง"
"ซอฮยอน เป็นอะไร"
"หนูปวด ..ท้อง พี่ลู่"
ผมมองหน้าที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อของซอฮยอนอย่างตกใจ ให้เธอนอนลงเหมือนเดิมแล้วรีบออกรถด้วยความเร็ว "ทนหน่อยนะ เดี๋ยวพี่จะพาไปหาหมอ"
"ไอ้ลู่ กูตกใจหมดนึกว่ามึงจะตายห่าแล้วซะอีก"
"ไอ้ไค เบาเสียงมึงหน่อยได้ปะวะ น้องไอ้ลู่นอนอยู่นะ"
ผมมองเพื่อนทั้ง 3 คนที่เดินเข้ามาในห้องพักฟื้น มองซูโฮย่างขอบใจที่ช่วยตบหัวไอ้ไคให้ ก่อนที่สุดท้ายแล้วสายตาของผมจะหันมาจ้องน้องสาวที่นอนอยู่บนเตียงคนไข้
หมอบอกว่าซอฮยอนเป็นโรคกระเพราะอักเสบ เลยปวดท้องมากจนเป็นถึงขนาดนี้ บางทีผมน่าจะเอะใจ เมื่อเห็นใบหน้าเหยเกของซอฮยอนตอนที่เธอขึ้นมาบนรถ แต่เพราะผมเลือกที่จะไม่สนใจ น้องของผมถึงได้มานอนทรมานแบบนี้
"ซอฮยอนโตขึ้นเยอะเลยนี่หว่า"เฉินพูด มายืนอยู่อีกฝั่งของเตียง "เคยเห็นตั้งแต่ตอนกอดตุ๊กตาหมี เรียกพี่ลู่ พี่ลู่อยู่เลย"
"มึงพูดเหมือนว่ามึงเป็นตาแก่เลยว่ะเฉิน"ไอ้ไคแซว มานั่งคุกเข่าข้างๆผม "เน๊อะพี่เขย"
"อะไรของมึง"ผมหันไปมองมันอย่างงงๆ "พี่เขยอะไร"
"ก็กูชอบซอฮยอนอ่ะ ยิ่งโตยิ่งสวย กูขอ"
พลั่ก
โครม!!
"เชี่ยลู่ มึงถีบกูอีกแล้วนะ T^T"
"พูดหมาๆ อย่างมึงน่ะ กูไม่รับเป็นน้องเขยหรอก"
ไม่ว่าใครก็ไม่รับทั้งนั้น..
"เฮ้อ กูว่าพวกกูกลับกันดีกว่าว่ะ ดูเหมือนว่ายิ่งอยู่ ไอ้เวรไคแม่งยิ่งกวนตีน เดี๋ยวน้องมึงไม่ได้พักผ่อนกันพอดี"
"เออ รีบลากมันกลับไปเลย"
ผมพูดอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์ เพราะถ้าขืนปล่อยให้ไอ้ไคมันอยู่นานกว่านี้ มีหวังผมคงได้ต่อยเพื่อนก็วันนี้แหละนะ
เพราะว่ากลุ่มของผมมีกันอยู่ 4 คนพวกเราเรียนด้วยกันมานาน แต่มีช่วงหนึ่งที่พวกเราต่างก็แยกย้ายกันไป แล้วก็กลับมารวมกันอีกครั้งในตอนเรียนมหาลัย ซึ่งแน่นอน ว่าผมไม่เคยพาซอฮยอนไปเจอกับพวกมันเลยสักครั้ง เพราะรู้ว่าถ้าเจอก็จะเป็นแบบนี้ไง
ใช่! น้องสาวของผมยิ่งโตก็ยิ่งสวย ยิ่งโตก็ยิ่งน่ารัก ยิ่งโตก็ยิ่งมีคนมองเธอ ผมหวง ผมไม่อยากให้ใครก็ตามมองน้องผมแบบนั้น มันคงจะดี ถ้าอารมณ์หวงของผมคือแบบพี่ชายที่หวงน้องสาว
แต่เปล่าเลย..
ผมหวง ผมไม่ชอบ ผมอยากจะมองซอฮยอนแค่คนเดียว อยากจะให้เธอเป็นของผมแค่คนเดียว
...
ผมแม่งเลวจริงๆ
"หนูคิดถึงพ่อกับแม่"
ผมหันไปมองที่เตียง ซอฮยอนเริ่มเพ้อหาพ่อกับแม่ เป็นแบบนี้ทุกครั้งเวลาที่ป่วย ผมเอื้อมมือไปจับมือเธอมากุมเอาไว้
"พี่ลู่โกรธอะไรหนู.. หนูทำอะไรผิดเหรอ"
"..."
"ทำไมพี่ลู่ต้องเกลียดหนูด้วย"
รู้สึกเหมือนว่าหัวใจกำลังจะแตกสลายเมื่อเห็นน้ำตาที่ไหลซึมออกมาจากดวงตาทั้ง 2 ข้างของซอฮยอน ผมบีบมือเธอเบาๆ ซบหน้าลงกับมือของเธอ
"พี่ไม่ได้เกลียดหนูนะ"
...
"แต่พี่รักหนูมากต่างหาก ซอฮยอน"
ความคิดเห็น