[EXO&SNSD]WE'RE ONE

ลำดับตอนที่ #4 : WE'RE ONE : : CHAPTERS 2

PORCELAIN  THEMEs

Chapters 2

            กริ๊ง

          ซอฮยอนละสายตาออกจากหนังสือที่กำลังอ่านทบทวนอยู่ ลุกขึ้นยืนเดินไปเปิดประตูเมื่อได้ยินเสียงกริ่ง และเมื่อเปิดประตู ร่างบางของเพื่อนสาวอย่าง 'จอง นิโคล' ก็โถมเข้ามาอย่างรวดเร็ว

            "อะไรของแกเนี่ยนิโคล"

            "แกเห็นหรือยัง รู้เรื่องหรือเปล่า"

            "หือ? เรื่องอะไร ใจเย็นๆก่อน ค่อยๆพูดก็ได้"เธอพยายามปลอบให้เพื่อนสาวตั้งสติเอาไว้ให้ดี เพราะดูเหมือนมีเรื่องอยากจะพูดจนลิ้นพันกันมั่วไปหมดแล้ว

            นิโคลบีบมือซอฮยอน ทอดสายตามองเพื่อนสนิทอย่างสงสาร พร้อมกับจูงมือให้ไปนั่งบนเก้าอี้ที่ซอฮยอนนั่งอ่านหนังสือ

            "ฉันก็ไม่ได้อยากบอกแกหรอกนะ แต่ว่าฉันคงทนไม่ได้แน่ๆ ถึงได้ออกมาจากบ้านตอนห้ามทุ่มแบบนี้ ขืนพี่สิก้ารู้ล่ะก็ ฉันโดนเชือดแน่ๆ"

            "แล้วตกลงมันมีเรื่องอะไร คอขาดบาดตายขนาดนั้น?"

            "แกเอาไปดูเองแล้วกัน"

            นิโคลส่งโทรศัพท์มือถือให้ซอฮยอน แล้วหันหน้าไปอีกทางเพราะไม่อยากจะเห็นภาพเดิมซ้ำอีก เธอและซอฮยอนเรียนอยู่คณะเดียวกัน คลาสเดียวกัน เป็นเพื่อนสนิทกัน ทั้ง 2 พักอยู่ในหมู่บ้านเดียวกัน แต่คนละซอย โดยนิโคลอาศัยอยู่กับญาติสนิทอย่าง 'จอง เจสสิก้า' ส่วนซอฮยอนอยู่ที่บ้านหลังเล็กนี่เพียงลำพังเพราะพ่อกับแม่ของเธอเสียไปแล้ว เหลือทิ้งไว้ให้เพียงทรัพย์สมบัติ ซึ่งเธอก็ไม่ต้องการเท่าไหร่จึงได้ละทิ้งทุกอย่างแล้วมาตั้งต้นชีวิตใหม่เพียงลำพัง

            "อะไรของแกกันนะ"

            ซอฮยอนบ่นพึมพำ กดปลดล็อกหน้าจอโทรศัพท์ เมื่อไฟหน้าจอสว่างขึ้น รอยยิ้มก็เริ่มจางหายไปจากใบหน้าหวาน เป็นรูปถ่ายของหญิงชายคู่หนึ่ง ที่กำลังจูบกันและคงดูดดื่มมากทีเดียว เธอจำผู้ชายในรูปได้ดีแม้จะเห็นใบหน้าแค่เพียงเซี้ยวเดียว

            แฟนของเธอ

            "แก ..โอเคปะวะ"

            ซอฮยอนส่งโทรศัพท์คืนให้นิโคล ปั้นหน้ายิ้มสดใสราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น "ก็ต้องโอเคดิ รูปสวยดีนะ หวานเชียว"

            "นี่! แกไม่รู้จริงๆน่ะเหรอว่าผู้ชายในรูปคือใคร"

            "..."

            "ไม่รู้จริงๆเหรอว่าแฟนแกมันนอกใจแกไปหาผู้หญิงคนอื่น"

            "รู้สิ.."ซอฮยอนพูดขัดขึ้นมา ใบหน้าหวานเริ่มหม่นลงอย่างเห็นได้ชัด "ฉันรู้มาตลอดนั่นแหละ"

            "แล้วทำไมแกถึงต้องทน แกทนไปทำไมยัยซอ"

            "เพราะฉันรักเขาไง"

            "เฮ้อ.."นิโคลถอนหายใจออกมาแรงๆ วางมือลงบนไหล่ของเพื่อนสาว "แกอย่าทำเหมือนว่าตัวเองไม่มีค่าได้ปะวะ แกน่ะทั้งสวย เรียนก็เก่ง ฐานะก็ดี มีผู้ชายเป็นร้อยต่อแถวรอให้แกพิจาราณา แกไม่จำเป็นต้องทนผู้ชายอย่างนายไคเลยสักนิดนะเว้ย"

            "ต่อให้มีผู้ชายที่ดีกว่าไคเป็นร้อยๆคน ฉันก็ไม่สนใจหรอก"

            "..."

            ซอฮยอนเงยหน้ามองนิโคล ระบายรอยยิ้มออกมาบางๆ "ถึงมันจะดูโง่ แต่ฉันก็ไม่เป็นไร"

            "ซอ"

            "ต่อไปนี้ ไม่ว่าแกจะไปรู้ ไปเห็น หรือไปได้ยินอะไรที่มันเกี่ยวกับเรื่องพวกนี้ ฉันขอร้องล่ะนะ"

            "..."

            "อย่ามาบอกฉันเลย ฉันไม่อยากรู้"

            หลังจากที่นิโคลกลับบ้านไปแล้ว ซอฮยอนก็ปิดไฟในบ้านจนมืด แล้วชันเข่าขึ้นมา ร้องไห้อยู่คนเดียวเงียบๆ แต่แล้วโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะก็สั่นครืดจนเธอต้องรีบโผไปดูอย่างรวดเร็ว หวังเอาไว้ว่าให้ไคเป็นคนโทรมา แต่กลับไม่ใช่

            "สวัสดีค่ะ"เธอกรอกเสียงลงไปอย่างเนือยๆ

            (ไม่อยากให้ไอ้ไคมันตาย ก็มาที่ท่าเรือทางใต้ใกล้บ้านเธอเดี๋ยวนี้)

            เกิดอะไรขึ้น?!

            เสียงดังของเครื่องยนต์ทำให้ซอฮยอนต้องยกมือขึ้นมาอุดหู สายตาหวานสอดส่องมองหาร่างของแฟนหนุ่ม แต่เพราะมีคนมุงเป็นวงกว้างทำให้เธอมองไม่เห็นเขา

            หมับ

          "มาซะทีนะจ๊ะสาวน้อย"

            "ปล่อย!!!"

            ซอฮยอนสะบัดมือออกจากการเกาะกุมของชายหนุ่มตรงหน้า เธอจำได้ว่าเขาคือ 'ฮัน แจวอน' ศัตรูเก่าของไคตั้งแต่เรียนม.ปลาย และคงเป็นคนที่โทรหาเธอแน่ๆ

            "ไคอยู่ไหน"

            "แหม รักกันดีไม่มีเปลี่ยนแปลงเลยนะ"

            "เลิกพูดมากกับฉันแล้วก็บอกฉันมาได้แล้วแจวอน ไคอยู่ที่ไหน"

            "มาดูสิ ดูให้เห็นกับตา"

            พูดจบมือหยาบก็คว้าต้นแขนของเธอ ออกแรงกระชากให้เดินตามไป

            "แฟนสุดที่รักของเธอน่ะมันสารเลว ยุ่งกับผู้หญิงของคนอื่น ฉันถึงได้ตามให้เธอมาเก็บมันไปไง ก่อนที่ฉันจะทนไม่ไหวฆ่ามันทิ้งซะ"

            "ไม่จริง ปล่อยฉันได้แล้ว"

            เมื่อได้ยินอย่างนั้นซอฮยอนก็พยายามขืนตัวเอาไว้สุดฤทธิ์ ถ้าเป็นเรื่องแบบนี้ ขอทีเถอะ เธอไม่อยากรับรู้อะไรทั้งนั้น

            "ดูให้เต็มตาเลยนะ ดูซะ"

            "ไม่"

            หมับ

          ดวงตากลมโตถูกปิดด้วยมือหนาคู่หนึ่ง พร้อมกับออกแรงดึงให้ร่างบางเข้าหลุดออกจาการเกาะกุมของแจวอน "มึงนี่ลูกหมาเน๊อะ จัดการผู้หญิงของตัวเองไม่ได้ ก็คิดจะมาใส่ร้ายเพื่อนกู"

            "ไอ้ฮุน กูไม่ได้ใส่ร้าย แต่ไอ้เวรนั่นมัน"

            "หุบปากแล้วก็ไสหัวออกไปจากที่นี่ซะ แล้วอย่าหาว่ากูไม่เตือนมึง"

            พูดจบก็ลากแขนซอฮยอนออกมาจากบริเวณนี้ทันที เขาดันร่างของเธอไปจนชิดกำแพง แล้วถอนหายใจออกมาแรงๆ

            "เรียนก็เก่ง แต่ทำไมเรื่องแบบนี้เธอถึงได้โง่ขนาดนี้วะ มาทำอะไรที่นี่ ไม่รู้เหรอว่ามันอันตรายแค่ไหน"

            "..."ซอฮยอนกัดริมฝีปากของตัวเอง มองเซฮุนด้วยใบหน้าเรียบเฉย

            "เงียบอีก ฉันถามว่ามาทำอะไรที่นี่"

            "ฉันมาหาไค"

            "คิดถึงกันมากถึงกับต่อออกมาหามืดค่ำดึกดื่นในที่แบบนี้เนี่ยนะ"

            "แจวอนโทรบอกฉันว่าไคจะตาย ถ้าฉันไม่มา"

            "แล้วเธอก็โง่เชื่อมันเนี่ยนะ"

            "..."

            เซฮุนมองใบหน้านิ่งของหญิงสาวตรงหน้าด้วยความหงุดหงิด "เธอจำเอาไว้เลยนะ คนอย่างไอ้ไคน่ะ มันไม่ปล่อยให้ใครมาฆ่ามันง่ายๆหรอก"

            "..."

            "นี่ถ้าไอ้ลู่มันไม่เห็นเธอ มีหวังเธอคงโดนงาบไปแหงๆ"

            "...ฉันจะกลับบ้านแล้ว"

            "เออ ก็ควรจะกลับได้ตั้งนานแล้วล่ะ"

            เซฮุนพูดอย่างหงุดหงิด ปล่อยให้ซอฮยอนเดินไปขึ้นรถของเธอที่จอดอยู่ไม่ไกลแล้วมองตามจนรถของเธอลับสายตา

            วันนี้ที่ท่าเรือมีการจัดปาร์ตี้นิดหน่อย และแน่นอนว่ามันไม่ใช่ปาร์ตี้ที่ดีเท่าไหร่นัก เขาที่กำลังเพลิดเพลินกับเครื่องดื่มมึนเมากลับต้องหมดอารมณ์ เมื่อลูฮานที่กำลังติดพันกับการเจรจาต่อรองขอสงบศึกกับศัตรูคู่อาฆาตของไคส่งข้อความมาบอกว่าให้พาซอฮยอนออกไปจากที่นี่

            ไม่รู้ว่าทำไม ผู้หญิงคนนี้ถึงได้ทำให้เขาหงุดหงิดได้ทุกทีที่เจอหน้าก็ไม่รู้

            น่ารำคาญเป็นบ้า

            ลูฮานที่นั่งอ่านหนังสืออยู่หันไปมองที่ประตู ก่อนจะยิ้มทักไคที่เดินเข้ามาด้วยสภาพงัวเงีย

            "ไงมึง กลับซะสายเลยนะ"

            "เออดิ ง่วงชิบหาย"ไคตอบกลับพร้อมกับหาวปากกว้าง หยิบหมอนที่อยู่บนโซฟามาโยนลงพื้นก่อนจะทิ้งตัวลงนอน แต่แล้วจู่ๆก็ผงกหัวขึ้นมา "ไอ้ลู่"

            "อะไร"

            "กูว่าเมื่อคืนนี้ กูเจอคนที่ใช่ว่ะ"

            "มึงหมายความว่าไง"

            คำพูดแปล่งๆของไคทำให้ลูฮานวางหนังสือลง มองหน้าเพื่อนด้วยความรู้สึกแปลกๆ "คนที่ใช่? อะไร?"

            "ก็คนที่ใช่ไง แม่ง ไม่เหมือนผู้หญิงคนที่ผ่านๆมาว่ะ เจอครั้งเดียว แล้วกูก็อยากเจอต่อไปเรื่อยๆ คนนี้กูเจอเธอเมื่อ 3 เดือนที่แล้วนะเว้ย แล้วอยู่ๆเธอก็หายไป คราวนี้กูก็ได้กลับมาเจอเธออีก ดูเหมือนเธอจะมีใจให้กูด้วยว่ะ"

            "..."

            "ไอ้ลู่ ไมมึงทำหน้างั้นอ่ะ ไม่ดีใจกับกูเหรอวะ"

            ลูฮานมองหน้าไค พ่นลมหายใจออกมาแรงๆ "ไอ้ไค"

            "ว่า? เสียงจริงจังเชียวนะมึง"

            "กูขอเถอะว่ะ"

            "..."

            "กูไม่ว่ามึงหรอกนะเว้ย มึงจะมีผู้หญิงอีกกี่คนก็ได้ มันเรื่องของมึง แต่กูขอเถอะว่ะ มึงอย่าคิดจริงจังกับใครได้ไหม"

            "ทำไมวะ"

            "มึงลืมไปแล้วเหรอ ว่ามึงมีซอฮยอนอยู่"

            "..."ไคเงียบไป ความจริงข้อนี้เขาไม่เคยลืม เขารักซอฮยอน รักมาก ยกให้เธอเป็นที่หนึ่งเสมอ ในใจของเขาไม่เคยลืมเธอเลยสักครั้ง แต่จะให้ทำยังไง ในเมื่อมันเกิดความรู้สึกนี้กับผู้หญิงอีกคนด้วย รู้หรอกนะว่าเลว แต่ในเมื่อตอนนี้เขายังไม่ได้แต่งงาน เขาก็มีสิทธิเลือกไม่ใช่เหรอ

            เลือกที่จะเก็บผู้หญิงทั้ง 2 คนเอาไว้

            "เฮ้ย คุยไรกันวะ หน้าเครียดเชียว"เซฮุนที่เพิ่งตื่นออกมาจากห้องถามเพื่อนทั้ง 2 คนที่มีสีหน้าเครียดๆไม่ต่างกัน "..กูคงไม่เกี่ยวสินะ"

            พูดจบก็ปลีกตัวเดินไปในห้องครัว หยิบน้ำขึ้นมาดื่ม สายตาก็คอยมองไปที่ห้องนั่งเล่นเป็นระยะๆ

            เกิดอะไรขึ้น??














 

 

ยังไม่ได้ตรวจคำผิด อาจจะมีเยอะอยู่พอสมควร ขออภัยล่วงหน้า

แหม ตอนที่สองมาแล้ว คงมีคนหมั่นไส้ไคเยอะ ฮ่าๆ ไม่รู้จะให้ใครเป็นคนบุคลิกนี้

เหมาะสมที่สุดคือไคอ่ะ ลองคิดดูถ้าลูฮานเป็นมันก็คงไม่เหมาะ ส่วนอิเน่ มันก็ไม่ใช่อ่ะ

เพราะฉะนั้น หล่อและเลว ยกให้ไปเลย นายไค


อ่านให้สนุก อย่าดราม่าถึงตัวศิลปิน มันเป็นเรื่องที่แต่งขึ้นเท่านั้น!!