คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : My Pretty Boy : : CHAPTERS 2
C H A P T E R S 2
หลังจากที่เลิกเรียนฉันก็เดินกลับมาที่ห้องพักก่อนจะจัดการรื้อของในกระเป๋าทั้งหมดออกมาแล้วกองไว้บนเตียง อายน้ำก่อนแล้วค่อยจัดแล้วกัน ไม่รู้ว่ารูมเมทของฉันจะเป็นใครนะ แต่ดูจากสภาพห้องแล้ว เธอน่าจะเป็นคนสะอาดพอตัวทีเดียว
ฉันเดินเข้าไปในห้องน้ำก่อนจะอาบน้ำและฮัมเพลงไปด้วยอย่างสบายใจ
-Luhan Part-
ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะเปิดประตูห้องเข้าไป อยากจะถอดไอ้วิกบ้าๆนี่จะแย่อยู่แล้ว อึดอัดชะมัด
เมื่อเดินเข้าไปในห้องผมขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงน้ำจากในห้องน้ำ และเมื่อเดินเข้ามาภายในห้องผมก็มองเตียงข้างๆที่เคยว่างก่อนจะคิด
‘ยัยนี่เป็นผู้หญิงแบบไหนเนี่ย ..สกปรกชะมัด’
หลังจากนี้อยู่ในห้องผมก็ยังต้องใส่ไอ้วิคบ้านี่เหรอเนี่ย “เฮ้อ น่าเบื่อชะ.. แค่กๆๆๆๆ”
-Seohyun Part-
ฉันมองคนตรงหน้าอย่างแปลกใจ ไม่ได้แปลกใจที่เธอคือลินดาหรอกนะ แต่เมื่อกี๊ฉันได้ยิน
“ขอโทษนะลินดา”ฉันดันตัวเธอออกก่อนจะวิ่งไปที่หน้าต่าง แล้วชะโงกหน้ามองหาคนแต่กลับไม่พบใคร ฉันหันกลับมามองลินดา “เมื่อกี๊ฉันได้ยินเสียงผู้ชาย ..เธอพาใครเข้ามาเหรอ”
“...”
เธอไม่ตอบฉันแต่เดินหนีออกไปจากห้อง ฉันมองตามไปอย่างงงๆก่อนจะนั่งลงเก็บของ
เมื่อกี๊เสียงผู้ชายจริงๆนะ ฉันได้ยินไม่ผิดแน่ๆ
....เสียงลินดาเหรอ
....
บ้าน่า เสียงแมนซะขนาดนั้น
“หูแว่วไปมั้ง”
-Luhan Part-
ผมมองตัวเองในกระจกก่อนจะเริ่มเต้นเมื่อได้ยินเสียงดนตรี ในใจก็คิดไปด้วย ยัยเด็กใหม่คนนั้นได้ยินเสียงของผมแล้ว แต่ดูซื่อๆแบบนั้นคงมไม่เอะใจอะไรหรอกมั้ง ผมเริ่มซ้อมเต้นไปเรื่อยๆจนกระทั่ง..
“แกจะหักโหมอะไรขนาดนั้นเนี่ย”
“ฮยอง”
“เลิกเรียนแล้วทำไมไม่ไปพัก ออกมาซ้อมเต้นทำไม”
ผมนั่งลงก่อนจะมองซูโฮฮยอง พี่ชายที่ทำหน้าที่เป็นผู้จัดการส่วนตัวให้ลินดา ซึ่งก็คือผมอีกคนนึง “เมื่อไหร่ผมจะเลิกทำอะไรบ้าๆแบบนี้ได้สักที”
“อดทนหน่อยน่า ตอนนี้ลินดากำลังไปได้สวยมากในวงการ อีกไม่นานเราก็ไถ่บริษัทคืนมาได้แล้ว ถึงเวลานั้นแกก็อาจจะได้เดบิ้วท์ในฐานะ เสี่ยวลูฮานก็ได้”
“เฮ้อ ทำไมต้องมาคอยทำอะไรบ้าๆแบบนี้ด้วยก็ไม่รู้”
“เอาน่า”ซูโฮฮยองตบบ่าผมก่อนจะยิ้มให้กำลังใจ “อย่างน้อยตอนที่อยู่ในคราบของลินดา ก็ได้เรียนที่โรงเรียนนั้น ..ลองคิดดูว่าถ้าเกิดแกเป็นลูฮานน่ะ โอกาสจะได้เข้าเรียนที่นั่น มันน้อยมากเลยนะ”
ผมถอนหายใจก่อนจะพยักหน้าอย่างยอมรับ ..เหนื่อยใจชะมัด
-Seohyun Part-
ฉันเดินถือถาดอาหารไปที่โรงอาหารพร้อมกับนิโคลก่อนจะนั่งตรงโต๊ะที่มีที่ว่าง ตื่นมาตอนเช้าฉันไม่เห็นลินดา ไม่รู้เพราะว่าเธอตื่นเช้าหรือว่าไม่ได้กลับเข้าห้อง
“นี่นิโคล”
“หืม?”
“ที่หอพักของพวกเราน่ะ ..มีผีรึเปล่า”
“บ้าเหรอ”นิโคลพูดเสียงดังก่อนจะบีบแก้มฉัน “ถ้ามีคนอื่นเขาก็เจอกันไปนานแล้ว ถามทำไมเนี่ย”
ฉันมองไปรอบๆก่อนจะกระซิบข้างหูนิโคล “เมื่อวานฉันได้ยินเสียงผู้ชายในห้องน่ะสิ แต่ในห้องไม่มีใครนะ มีแค่ฉันกับลินดา”
“บ้าเหรอ”นิโคลส่ายหน้าก่อนจะตักข้าวกินต่ออย่างไม่ใส่ใจ “เธอหูแว่วแล้ว ไม่มีหรอกน่า”
“แต่ฉันได้ยินจริงๆนะ”
“งั้นคงเป็นเสียงลินดามั้ง ฮ่าๆๆๆๆ”
มันไม่ตลกเลยนะนิโคล ถ้าเกิดในห้องที่ฉันอยู่มีผีจะทำยังไง ฉันยิ่งเป็นคนกลัวผีอยู่ด้วยอ่ะ
“นี่ยัยเด็กใหม่”
ฉันหันไปมองก็เห็นว่า 3 สาว ฮยอนอา โชยู นานะยืนเรียงกันอยู่ที่มุมโต๊ะ “อะไรเหรอ”
“กล้าดียังไงพกสมุดหน้าคริสเนี่ยฮะ”ฮยอนอาพูดก่อนจะชูสมุด ..นั่นมัน
“นี่พวกเธอค้นกระเป๋าฉันเหรอ”
“เธอไม่มีสิทธิ์พกของแบบนี้นะยะ”นานะพูดแล้วจิ้มหน้าผากฉัน “คิดว่าตัวเองเป็นใครน่ะฮะ”
“นี่ มันสิทธิส่วนบุคคลนะ พวกเธอมีสิทธิ์อะไรมายุ่ง มาห้าม”ฉันพูดก่อนจะพยายามแย่งสมุดนั้นคืนมา สมุดเล่มนั้นฉันได้เมื่อตอนปีที่แล้ว เป็นตอนที่คริสไปงานแจกลายเซ็น แต่เพราะคนเยอะมากทำให้ฉันไม่ได้ลายเซ็นเขา ฉันเลยไปนั่งเศร้าอยู่ แต่แล้วจู่ๆคริสก็เดินเอาสมุดเล่มนี้ที่มีลายเซ็นของเขามายื่นให้ฉัน
“เอามานะ”
“ไม่ให้ โชยู ทำลายมันเลย”
“อย่านะ!!”
นิโคลตะโกนห้ามก่อนจะพยายามช่วยฉันแย่ง แต่แล้วมันก็ไม่ทันเพราะดชยูจัดการฉีกสมุดจนมันขาดครึ่ง ก่อนที่ทั้ง 3 คนจะเดินกลับไปนั่งที่โต๊ะ
ฉันก้มลงเก็บซากสมุดก่อนจะมองไปที่พวกนั้นอย่างเจ็บใจ ให้ตายเถอะ
“ใครกล้าทำลายหน้าหล่อๆของฉันเนี่ย”
ฉันเงยหน้ามองก่อนจะตาโตอย่างตกใจ “คะ คริส”
“หืม เด็กใหม่ ใครเป้นคนฉีกหน้าฉันแยกเป็น 2 ส่วนแบบนี้เหรอ”
“ยัยพวกนั้นไงคริส”นิโคลพูดก่อนจะชี้ไปที่ 3 สาวที่เริ่มหน้าเสีย
ฉันมองหน้าเขาอย่างตกใจก่อนจะตกใจยิ่งกว่าเมื่อจู่ๆเขาก็เอามือมาวางบนหัวของฉัน “>////<”
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันเซ็นให้ใหม่”เขาพูดกับฉันก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปที่ 3 สาว “พวกเธอทำให้ฉันผิดหวังอีกแล้วนะ”
“เอ่อ คะ คริส”
“น่าผิดหวังจริงๆที่มีแฟนคลับเป็นพวกเธอเนี่ย อย่าให้รู้นะว่าทำอะไรแบบนี้อีก เดี๋ยวปั๊ด”
เขาพูดกับพวกนั้นก่อนจะเดินกลับมา “ถ้าพวกนั้นทำอะไรเธออีก ก็บอกฉันได้นะ”
“คริส”
เขาเอานิ้วมาแตะปากฉันก่อนจะส่ายหน้า “เรียกโอป้าสิ”
“!!!”
“ฉันจะช่วยเธอเอง เพราะว่าเธอน่ะ ..มีประโยชน์กับฉันมากมาย”เขาพูดก่อนจะทำหน้าตาเพ้อฝัน “เธออยู่ห้องเดียวกับลินดา ต้องช่วยฉันได้แน่ๆ”
พูดจบเขาก็เดินจากไป นิโคลเขย่าตัวฉันที่ยังคงนิ่งอึ้งอยู่ “คริสไม่ให้ใครเรียกเขาว่าโอป้ามาก่อนนะ ซอฮยอน เธอโชคดีชะมัดเลยอ่า ><”
อย่างน้อย ..ฉันก้ใกล้เขามานิดนึงแล้วล่ะนะ
...
ถึงจะเพื่อลินดาก็เถอะ ชิ!!
ความคิดเห็น