คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Last Tomorrow : : CHAPTER 1
Chapter 1
ร่างบางนอนพลิกตัวไปมาด้วยความเคยชิน ทุกๆเช้าเวลาจะตื่นนอนซอฮยอนมักจะเป็นแบบนี้ เธอต้องกลิ้งตัวไปมาซะก่อนเพื่อคลายความเมื่อยถึงจะลุกไปอาบน้ำแต่งตัวไปทำงานได้ เปลือกตาของเธอรู้สึกหนักอึ้งแปลกๆ รู้สึกราวกับว่าตัวเองกำลังจะไม่สบาย
อย่าเป็นแบบนั้นเลยเถอะ ถ้าขาดงานวันนึงล่ะก็ วันพรุ่งนี้แย่แน่ๆ แค่นี้เงินก็จะไม่มีอยู่แล้วนะ
ซอฮยอนลุกขึ้นนั่งสะบัดหัวของตัวเองไปมาแรงๆ ตัดสินใจลืมตาขึ้นมาเร็วๆเพื่อลืมความเจ็บปวดที่หัว แต่แล้ว..
"O_O"
"กรี๊ดดดด..เหวอ"
ทันทีที่เสียงกรี๊ดจบก็กลายเป็นเสียงร้องแทนเมื่อร่างบางกลิ้งตกลงไป ก้นกระแทกกับพื้นเต็มแรง "เจ็บอ่ะ T^T"
"#%$#$qt%r&bi^*^(*$#@#@"
"คุณเป็นใครเนี่ย!!!!"
ซอฮยอนตะโกนเสียงดังลั่น เมื่อได้ฟังการรัวภาษาต่างชาติที่ออกมาจากชายหนุ่มนิรนามที่บังอาจมานั่งจ้องตอนที่เธอกำลังหลับ แถมตอนที่ตื่นขึ้นมาใบหน้าของเขาก็แทบจะติดกับหน้าของเธออยู่แล้ว ..หัวสมองเริ่มทำการประมวลผล ลำดับเหตุการณ์ที่ผ่านมาก่อนจะนึกขึ้นมาได้ว่าชายหนุ่มหน้าหวานคนนี้เป็นใคร
เขาคือคนที่ฉันช่วยเมื่อวาน
แล้วทำไม ..ถึงมาอยู่ในห้องนอนของเธอ หรือว่า!!
"ไอ้บ้า ไอ้คนลามก ฉวยโอกาสที่สุด ฉันอุตส่าห์ช่วยคุณ แต่ทำไมคุณถึงทำแบบนี้"
"@$^#Q%*&(^@#!!$@"เขาร้องโวยวายเป็นภาษาต่างประเทศอีกครั้ง โดยที่มือก็ปัดป้องสิ่งของที่หญิงสาวโยนใส่มาไม่ยั้ง ซอฮยอนหยุดขว้างข้าวของใส่เขา(เพราะมันไม่เหลือของให้ขว้างแล้ว) หอบหายใจด้วยความเหนื่อย และตั้งสตินึกขึ้นมาได้ว่าบางทีเขาอาจจะไม่ใช่คนเกาหลี ดูจากสร้อยคอตัวอักษรจีนที่เขาใส่ เขาน่าจะเป็นคนจีน เธอเลยพยายามตั้งใจฟังในสิ่งที่เขาพูด
"ผมไม่ได้ทำอะไรคุณนะ"
"คุณ.."ซอฮยอนพูดช้าๆ นิ่งคิดภาษาจีนที่ได้เรียนมาอันน้อยนิด ถามเขาออกไป "คุณพูดเกาหลีได้ไหม"
"ผมพูดได้ ..นิดหน่อย"
ฟู่ว โล่งอกไปที ค่อยคุยกันรู้เรื่องหน่อย
เธอมองหน้าเขานิ่งๆอย่างพิจารณา บางทีอาจจะตื่นตูมไปเอง เขาคงไม่ได้ทำอะไรฉัน เพราะงั้นฉันควรจะถามที่มาของเขาสินะ
"คุณเป็นใคร"
"ผมเป็นใคร"
...
ผะ ผมเป็นใคร ..งั้นเหรอ
...
OMG เขาไม่รู้ว่าตัวเองเป็นใคร แล้วฉันจะไปรู้ได้ยังไง T^T
"นี่คุณ คุณจำไม่ได้เลยเหรอว่าตัวเองเป็นใคร"
"..."
ความเงียบเท่านั้นที่เป็นคำตอบของชายหนุ่มตรงหน้า ซอฮยอนที่เพิ่งไล่ให้ลู่หานออกมาจากห้องเพื่ออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าถึงกับต้องกุมขมับ
"แล้วฉันจะทำยังไงกับคุณดี"
"..คุณ ไปเจอผมที่ไหนเหรอ ทำไมผมถึงมาอยู่กับคุณ แล้วทำไม ผมถึงมีแต่แผล"
ซอฮยอนถอนหายใจเบาๆ รู้สึกว่าอาการปวดหัวที่มีมาก่อนหน้านี้เพิ่มมากขึ้นกว่าเดิม ได้โปรดเถอะ ถ้าจะไม่สบาย ช่วยไปไม่สบายเวลาอื่นได้ไหม
"คุณ.."
"ฉันเจอคุณกำลังถูกทำร้ายที่ทางเข้าซอยนี่เอง คนพวกนั้นใส่ชุดดำ แล้วก็มีปืนด้วย"ซอฮยอนตอบ เสียงเริ่มแผ่วลง เช่นเดียวกันกับดวงตาที่เริ่มพร่ามัว
ชายหนุ่มทำหน้าเหมือนคิดอะไรอยู่พักใหญ่ สุดท้ายก็ส่ายหน้าเบาๆ "ผมจำไม่ได้"
"คุณไม่มีอะไรที่แสดงตัวตนของคุณติดตัวมาบ้างเลยเหรอ โทรศัพท์ กระเป๋า หรืออะไรก็ได้"
"..."
"หรือว่าจะเป็นการปล้นนะ"ซอฮยอนพึมพำเบาๆ สันนิษฐานเอาไว้ตามภาพการณ์ที่เห็น การที่เขาไม่มีอะไรติดตัวเลย มันอาจจะเป็นการปล้นชิงทรัพย์ก็ได้
"ปล้น?"ชายหนุ่มทวนคำอย่างครุ่นคิด ก่อนจะล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงด้านหลัง "ผมว่าไม่น่าใช่"
"ทำไม.."
"ผมมีเงิน"
"OoO"
ซอฮยอนมองเงินในมือของชายหนุ่มที่ชูขึ้นมาฟ่อนใหญ่อย่างตกใจ ทำไมเขาถึงมีเงินเยอะขนาดนี้ล่ะเนี่ย มันกี่วอนล่ะนั่น งั้นก็ดีเลย ในเมื่อเขาก็ไม่ได้สิ้นเนื้อประดาตัวเหมือนอย่างเธอนี่นา
"ดีแล้วล่ะที่คุณมีเงิน คุณจะไปไหนก็ไปเถอะ จะไปโรงพยาบาล ไปสถานีตำรวจ หรือไปหาใครก็ได้มาช่วยคุณ ฉันคงช่วยอะไรคุณไม่ได้หรอก ช่วยได้แค่นี้แหละ"
"แต่.."
"ฉันต้องรีบไปทำงานแล้วล่ะ คุณเสี่ยวลู่"
"เสี่ยวลู่? ชื่อผมเหรอ"
"ฉันก็ไม่รู้แต่คิดว่าน่าจะใช่เพราะสร้อยคอของคุณน่ะ"ซอฮยอนพูด ลุกขึ้นยืน แต่อาการหน้ามืดก็เล่นงานจนเกือบจะทรุดดีที่จับพนักเก้าอี้ไว้ได้ทัน "คุณรีบๆสิ รีบออกไปจากบ้านฉันได้แล้ว ไปหาคนมาช่วยคุณ"
"..."
"ฉันขอตัวไปทำงานก่อน รบกวนล็อคบ้านให้ฉันด้วยนะคะ"
หมับ
ยังไม่ทันที่ซอฮยอนจะได้เดินไปไหน ข้อมือของเธอก็ถูกคว้าเอาไว้ด้วยมือของชายหนุ่มเสียก่อน ผู้ชายที่ปักใจเชื่อว่าตัวเองชื่อเสี่ยวลู่เอียงคอมองหญิงสาวอย่างขอร้อง
"ขอผมอยู่ที่นี่ได้ไหม"
"อะไร!!! ทำไมคุณต้องมาอยู่ที่นี่"
"มันไม่ใช่การปล้น มันอาจจะเป็นการทำร้ายก็ได้ ถ้าหากว่าผมออกไปทั้งๆที่ยังจำอะไรไม่ได้แบบนี้ ผมคง.."
ซอฮยอนเม้มปากแน่น มองหนุ่มหน้าหวานอย่างอับจนหนทาง ..มันก็จริง เขาจำไม่ได้แม้แต่ตัวเอง ถ้าหากคนที่
ทำร้ายเขายังวนเวียนอยู่แถวๆนี้เขาคงไม่ปลอดภัยแน่ๆ แต่เธอจะทำอะไรได้ล่ะ ทำอะไรไม่ได้หรอก นอกเสียจาก.. ให้ที่อยู่เขา
แต่มันจะเป็นการสร้างภาระให้ตัวเองหรือเปล่านะซอฮยอน ..
"..."
ดวงตากลมหันไปสบตากับดวงตากวางที่ส่งมาอย่างอ้อนวอน สุดท้ายก็ได้แต่ถอนหายใจ จริงอย่างที่ยุนอาว่า เธอมันคนใจอ่อนเกินไป
"โอเค คุณอยู่ที่นี่ไปก่อนก็ได้"
"xie xie(ขอบคุณ)"
เขาพูดกลับมาเป็นภาษาจีน ซอฮยอนเลยทำแค่พยักหน้ารับว่าเธอเข้าใจเท่านั้น แต่เขากลับไม่ยอมปล่อยมือออกจากเธอเสียทีจนต้องส่งสายตาดุๆไปให้ จนเขาต้องรีบปล่อยมือ แต่ก็ยังมองเธอไม่วางตา
"คุณชื่ออะไรเหรอครับ"
"อ้อ จริงสิ"ซอฮยอนพูดอย่างนึกขึ้นได้ จะอยู่ด้วยกัน เธอก็จำเป็นต้องให้เขารู้จักเธอด้วยสินะ "ฉันชื่อซอจูฮยอน คุณเรียกฉันว่าซอฮยอนก็ได้"
"ซอฮยอน.."
"คุณอยู่ที่นี่ไปก่อน ถ้าหิวก็ต้มรามยอนกิน แล้วเดี๋ยวค่ำๆฉันจะกลับมา ฉัน..ต้องไป..ทำงาน"
"คุณ!! ซอฮยอน คุณ"
เสี่ยวลู่ประคองร่างบางที่จู่ๆก็หมดสติล้มพับเกือบลงไปกับพื้นดีที่เขาคว้าเธอเอาไว้ได้ทัน ก็ว่าอยู่ตอนที่แตะแขนเธอมันร้อนๆ คิดว่าเป็นปกติของเธอ แต่ที่ไหนได้ เธอดันไม่สบายงั้นเหรอเนี่ย
"คุณ คุณ ซอฮยอนครับ"
"..."
เมื่อเห็นว่าเรียกยังไงเธอก็คงไม่ตื่นขึ้นมาแน่ เสี่ยวลู่ช้อนตัวหญิงสาวเอาไว้ อุ้มเธอเข้าไปในห้องนอนหลังจากนั้นก็วางร่างของเธอลงบนเตียง มองหาผ้าเพื่อเอามาเช็ดตัวให้เธอ และเมื่อได้ผ้ามาแล้วเขาก็นั่งลงกับพื้น เริ่มเช็ดตัวให้เธออย่างเบามือ
ใบหน้าขาวเนียนขึ้นสีแดงเล็กน้อยซึ่งอาจเป็นเพราะพิษไข้ บางทีการที่เธอป่วยมันอาจจะเป็นการที่เธอดูแลเขาเมื่อคืนนี้
ซอฮยอน ..คุณเป็นคนยังไงกันแน่นะ ทำไมถึงยอมช่วยผมทั้งๆที่เราไม่รู้จักกัน ทำไมถึงยอมให้คนแปลกหน้าอยู่ที่บ้านหลังเดียวกันกับคุณ ทำไมไว้ใจใครง่ายๆแบบนี้กัน
"ขอบคุณนะครับ"เสี่ยวลู่พึมพำเบาๆ มองใบหน้าหวานอย่างรู้สึกชื่นชมพร้อมกับหัวใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะ
เราเป็นใครกันแน่นะ ..ทำไมนึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก
Truuuuu Truuuuuu
ร่างสูงสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อห้องที่เงียบมีเสียงแทรกขึ้นมาทำลายความเงียบ เสี่ยวลู่มองกระเป๋าใบเล็กที่วางอยู่ข้างเตียง ก่อนจะถือวิสาสะหยิบโทรศัพท์ที่กำลังส่งเสียงอยู่ในตอนนี้ขึ้นมากดรับ
"สวัสดีครับ"
(เอ๋? ขอโทษนะคะ สงสัยว่าฉันจะโทรผิด)
ยังไม่ทันที่เขาจะได้แย้งอะไร ปลายสายก็วางไปเสียก่อน แต่ไม่ทันไรก็โทรกลับมาอีกครั้ง
"สวัสดีครับ"
(ย๊า คุณเป็นใคร ทำไมมารับโทรศัพท์ซอฮยอนได้ฮะ!!!!)
เสี่ยวลู่ดึงโทรศัพท์ออกห่างจากหูเมื่อเสียงหวีดแหลมดังจนแสบแก้วหู เมื่อเสียงเริ่มสงบลงเขาก็เอามาแนบหูพร้อมกับกรอกเสียงลงไปอีกครั้ง
"ผมเสี่ยวลู่ครับ"
(เสี่ยวลู่? ตัวอะไร นั่นชื่อคนเหรอน่ะ)
"เอ่อ.."
(ซอฮยอนอยู่ที่ไหน ขอสายซอฮยอนหน่อย)
"คือ ..คุณซอฮยอนไม่สบาย ตอนนี้กำลังนอนอยู่ครับ"
(ซอฮยอนไม่สบาย นอนอยู่ แล้วคุณอยู่กับยัยนั่นได้ยังไงฮะ!!! คุณทำอะไรเพื่อนฉัน)
"ผมเปล่านะครับ"เสี่ยวลู่รีบปฏิเสธ แต่ดูเหมือนตอนนี้ปลายสายจะไม่รับฟังอะไรอีกแล้ว
(รออยู่ที่นั่นนะ ห้ามไปไหน ฉันจะไปที่นั่นเดี๋ยวนี้)
"เอ่อ.."
(อ้อ! แล้วก็ห้ามแตะต้องซอฮยอนด้วย ถ้าคุณทำอะไรเพื่อนฉันล่ะก็ ..ตาย!!!!!!!!)
เอาตอนแรกมาเสิร์ฟแบบมึนๆงงๆ ยังไม่มีสาระมากเท่าไหร่ สั้นหน่อย แต่นี่มันแค่ตอนแรกเอง
อย่าคิดว่าฟิคเรื่องนี้ใส อย่าตัดสินอะไรจากการอ่านไปเพียงแค่อินโทรและตอนแรก #นี่คือคำเตือน
อย่าลืมไปฟอลบอทกันนะ *o*
#ficlastt @SEOHYUN_ficlast @YOONA_ficlastt
ความคิดเห็น