คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : จนกว่าเธอจะรัก : : C H A P T E R 1 =100=
"ในเมื่อฉันลงทุนกับเธอไปเยอะแล้ว เพราะงั้น ก็ช่วยจ่ายคืนมาให้สาสมด้วยแล้วกันนะ"
Chapter 1
รถออดี้สีเงินพุ่งทะยานออกจากคฤหาสน์หลังใหญ่ไปตามถนนสายหลัก จากเดิมภายในรถมักจะมีเพียงคนขับแค่คนเดียวเท่านั้น หากแต่ตอนนี้มันต่างอกไป
ก็ในเมื่อตอนนี้อู๋ อี้ฟานมีน้องสาวคนใหม่ให้ดูแลแล้วนี่
ริมฝีปากกระจับยกยิ้มมุมปากอย่างพอใจเมื่อเหลือบมองร่างบางที่นั่งหลังตรงอยู่ข้างๆ รู้สึกดีชะมัดที่พ่อไว้ใจให้เขาดูแลลูกรักคนใหม่แบบนี้ เพราะนั่นหมายความว่า
เขาจะทำอะไรกับเธอก็ได้ยังไงล่ะ
"ไม่ต้องนั่งเกร็งขนาดนั้นก็ได้นะ"
"เอ่อ ขอโทษค่ะ"
"ฮ่าๆๆๆ จะขอโทษทำไมล่ะครับ"
ซอฮยอนเพิ่งหยุดชะงักไปกับรอยยิ้มใจดีของอี้ฟาน เขายิ้มให้เธออย่างจริงใจ เขาไม่โรธ ไม่เกลียดเธอหรอกเหรอ ก็แม่ของเธอ เป็นเมียน้อยพ่อเขานี่นา
คริสเบือนหน้ากลับมาสนใจที่ถนนตรงหน้า ลอบยิ้มมุมปากอย่างพึงพอใจกับท่าทางที่ได้เห็นจากซอฮยอน ดี ค่อยๆก้าวลงเหวมาช้าๆ ฉันจะได้ไม่ต้องเหนื่อยออกแรงให้มากมาย
"ขะ ขอบคุณนะคะ คุณอี้ฟาน"
"คุณอี้ฟาน? มันไม่ตลกไปหน่อยเหรอ"
"คะ?"
"เรียกว่าพี่คริสก็ได้"
"ดะ ได้เหรอคะ"
"ทำไมจะไม่ได้ล่ะครับ ซอจูฮยอน"คริสพูด ก้มหน้าลงไปใกล้ใบหน้าหวานตรงหน้าอย่างจงใจ หัวเราะเล็กน้อยเมื่อใบหน้าของเธอแดงระเรื่อ
เสแสร้งเก่งเหลือเกิน ทำเป็นเขิน ทำเป็นอายงั้นเหรอ สันดานเธอมันก็คงไม่ต่างจากแม่เท่าไหร่หรอก
รถออดี้ขับมาเรื่อยๆจนกระทั่งมาหยุดอยู่ที่หน้าประตูเหล็กของโรงเรียนมัธยมปลายแทโซ ซึ่งอยู่ในรั้วเดียวกันกับมหาวิทยาลัยแทโซที่เขาเรียนอยู่ คริสเอามือวางลงบนหัวของซอฮยอนเบาๆ ทำเอาร่างบางถึงกับนั่งแข็งทื่อจนทำอะไรไม่ถูก หัวใจดวงน้อยสั่นรัวขึ้นมา ..เธอเพิ่งเคยใกล้ชิดกับผู้ชายเป็นครั้งแรก เพราะตลอดชีวิตที่ผ่านมาเธอเรียนโรงเรียนหญิงล้วนและเป็นโรงเรียนประจำอยู่ที่ต่างจังหวัด
บ้าจริงซอฮยอน ทำไมนิสัยแบบนี้เนี่ย
"ถือกระดาษอะไรอยู่น่ะ"
ซอฮยอนเงยหน้ามองคริสอย่างประหม่า ชูกระดาษในมือไปตรงหน้าของเขา "บะ เบอร์พี่ซูโฮค่ะ"
"เบอร์พี่ซูโฮ? เอามาทำไม"
"คือ พี่ซูโฮให้มาบอกว่าถ้าหากมีเรื่องอะไร ให้โทรหา"
"เธอไม่จำเป็นต้องใช้มันหรอก"คริสพูดแล้วแย่งกระดาษมาขยำโยนออกไปข้างนอกอย่างไม่ไยดี
ซอฮยอนเบิกตากว้างอย่างตกใจ แต่ยังไม่ทันไรเขาก็วางโทรศัพท์เครื่องหรูลงบนมือของเธอ "คะ?"
"อย่าเสียเวลาใช้โทรศัพท์ของหอพักโทรเลย ไม่รู้เหรอว่าพวกอาจารย์น่ะชอบดักฟัง เสียมารยาทกันจะตาย"
"แล้วนี่..พะ พี่คริสให้ฉันทำไมเหรอคะ"
"ในนั้นน่ะมีทั้งเบอร์ที่บ้าน เบอร์พี่ซูโฮ แล้วก็เบอร์พี่ ถ้ามีเรื่องอะไรก็โทรหาได้หมดทุกคน"คริสพูดยิ้มๆ ก้มหน้าลงไปใกล้ซอฮยอนอีกครั้ง จนลมหายใจอุ่นๆของเขารินรดที่ข้างแก้มของเธอ "เบอร์พี่อยู่เบอร์ฉุกเฉิน เพราะงั้นถ้ามีเรื่องอะไร โทรหาพี่ดีกว่า พี่อยู่ใกล้ และพี่จะมาช่วยเธอทันทีเลย"
"-///////-"
"เข้าใจไหม โทรหาพี่นะ"
"คะ ค่ะ"
ใบหน้าหล่อฉีกยิ้มอย่างพอใจ ผละออกมาแล้วโยกหัวเล็กๆนี่อีกครั้ง "เข้าไปจัดการเรื่องหอพักให้เรียบร้อยเถอะ ของๆเธอคุณพ่อคงให้คนส่งมาหมดแล้ว พี่เรียนอยู่ที่มหาลัยข้างๆกันนี่ อย่าลืมล่ะ โทรมาหาพี่ได้ทุกเวลานะ พี่จะรีบมาหา"
"ค่ะ ขอบคุณมากนะคะพี่คริส"
"ครับ"
ซอฮยอนเดินลงจากรถ มองรถของเขาที่ขับหายเข้าไปในมหาลัย ถอนหายใจออกมาเบาๆพร้อมกับมองโรงเรียนใหญ่ตรงหน้าอย่างเป็นกังวล เธอเป็นคนไม่ชอบสภาพแวดล้อมใหม่ๆ เกลียดการเปลี่ยนแปลงและไม่อยากต้องปรับตัว นั่นทำให้เธอไม่ค่อยเห็นด้วยเท่าไหร่นัก กับการที่แม่ย้ายให้เธอมาเรียนที่นี่ตามคำสั่งของคุณหยางเซิง พ่อเลี้ยงของเธอ
มือบางกดไล่ดูเบอร์ที่คริสบอกว่าเมมเอาไว้ ก่อนจะหยุดอยู่ที่เบอร์บ้านแล้วกดโทรออกทันที ผ่านไปค่อนข้างนานกว่าที่ปลายสายจะรับ ซอฮยอนกัดริมฝีปากของตัวเองเบาๆแล้วกรอกเสียงลงไป
"ขอสายคุณจูยอนค่ะ"
(รอสักครู่นะคะ ดิฉันจะไปตามคุณนายเล็กมาให้)
คุณนายเล็ก ..งั้นเหรอ
ซอฮยอนเดินเข้าไปด้านในขณะที่มือก็ถือโทรศัพท์แนบหูเอาไว้จนกระทั่งได้ยินเสียงแม่ของเธอ "แม่คะ"
(ซอฮยอน เป็นยังไงบ้างลูก)
"ตอนนี้หนูมาถึงที่โรงเรียนแล้วค่ะ กำลังจะไปรายงานตัว คิดว่าคงไม่มีอะไร แค่โทรมาบอกเฉยๆว่าไม่ต้องห่วงหนู"
(แล้วคุณอี้ฟานทำอะไรลูกหรือเปล่า บอกแม่ได้นะ)
"..เขาไม่ได้ทำอะไรค่ะ แถมเขายังใจดีกับหนูมากด้วย"
(ใจดีงั้นเหรอ? ซอฮยอน ลูกอย่าเพิ่งไปเชื่ออะไรเขามากนะ เขาอาจจะคิดทำอะไรอยู่ก็ได้ เขาไม่มีทางรู้สึกดีกับลูกได้หรอก)
"..."ซอฮยอนเงียบกำโทรศัพท์แน่น "ตอนนี้แม่มีความสุขไหมคะ"
(แม่มีความสุขดีลูก)
"งั้นมันก็ไม่แปลกหรอกค่ะ ถ้าหากว่าพี่คริสเขาจะเกลียดหนู"
ในเมื่อแม่ของหนู เป็นคนที่กำลังทำลายความสุขของครอบครัวเขา
"แต่หนูมั่นใจค่ะว่าพี่คริสเขาไม่ได้เป็นคนแบบนั้น แค่นี้ก่อนนะคะแม่ ขอให้แม่มีความสุข"
กับการเป็นเมียน้อยชาวบ้านเขา..
ซอฮยอนเดินไปตามทางเดินทอดยาว ถือกระดาษแผ่นนึงเอาไว้ในมือแน่น สายตาก็มองที่ป้ายหินในแต่ละหน้าห้องอย่างประหม่า เลยเวลาเข้าเรียนมาป่านนี้แล้ว เธอยังหาห้องเรียนไม่เจอเลยด้วยซ้ำ โรงเรียนนี้กว้างมากเกินไปจริงๆ ดวงตากลมโตมองโทรศัพท์เครื่องแพงที่กำเอาไว้ด้วยมืออีกข้าง ชั่งใจว่าควรจะโทรหาเขาดีไหม
แล้วถ้าโทรไป เขารำคาญล่ะ
งั้นก็อย่าเลยดีกว่า เธอไม่อยากโดนคริสเกลียดทั้งๆที่เพิ่งไปเผลอใจเต้นแรงกับเขา
"แล้วฉันจะทำไงดีเนี่ย"
พลั่ก
ร่างของซอฮยอนเซไปด้านหน้า หัวเข่ากระแทกกับพื้นอย่างแรงจนเป็นแผลถลอก โทรศัพท์ในมือกระเด็นไปไกล ร่างบางเลยรีบถลาเข้าไปหยิบโทรศัพท์มาถือเอาไว้อย่างหวงแหน
สร้างความแปลกใจให้กับอีกคนเป็นอย่างมาก
ห่วงโทรศัพท์มากกว่าตัวเองอีกเหรอเนี่ย
ตาหวานหรี่ลงอย่างฉงน ก่อนจะส่ายหน้าไปมาเมื่อนึกถึงสิ่งที่ควรจะทำ มือบางยื่นไปตรงหน้ากระดิกนิ้วไปมาอย่างทะเล้น
"ลุกไหวไหม"
"อ่า หวะ ไหวค่ะ"ซอฮยอนตอบเบาๆ ยันตัวเองให้ลุกขึ้น แต่ความเจ็บแปลบที่หัวเข่าเข้าเล่นงานจนร่างบางแทบจะทรุดลงไปอีกครั้ง ดีที่ได้มือบางช่วยดึงเอาไว้
"ไหนบอกไหวไง -_- ไม่ต้องเกรงใจ จับเถอะ มือฉันสะอาดนะ"
ซอฮยอนพยักหน้าช้าๆ ใช้มือคู่นั้นดันให้ตัวเองลุกขึ้นยืนได้เต็มตัว หันมาก้มหัวให้เขาหญิงสาวตรงหน้าอย่างขอบคุณ "ขอบคุณค่ะ"
"ขอบคุณทำไม ฉันวิ่งชนเธอนะ"
ซอฮยอนพยักหน้าช้าๆ มองป้ายชื่อที่ติดอยู่ตรงหน้าอกของหญิงสาว 'อิม ยุนอา'
"เธอ เด็กใหม่ใช่ไหม ไม่เคยเห็นหน้าเลยแฮะ"ยุนอามองใบหน้าใสซื่อของคนตรงหน้าอย่างแปลกใจ ฉวยเอากระดาษที่มือบางถือเอาไว้มาอ่านอย่างถือวิสาสะ "ซอจูฮยอน ม.ปลายปี 2 ห้อง A อ่า เธอเป็นรุ่นน้องฉันเหรอเนี่ย"
"คะ?"
"ฉันยุนอา อิมยุนอา ม.ปลายปี 3 ห้อง B เป็นประธานนักเรียน"ยุนอาพูดอย่างร่าเริงตามนิสัย ก่อนที่หัวคิ้วจะย่นเข้ามาจนชนกัน "เอ๋? เธออยู่หอ S ห้อง 1323 งั้นเหรอ"
"นะ น่าจะใช่น่ะค่ะ"
"พระเจ้า"
ซอฮยอนสะดุ้งอย่างตกใจ เมื่อจู่ๆยุนอาก็ตะโกนเสียงดังลั่นแถมยังคว้าเอาตัวเธอเข้าไปกอดซะแน่น "อะ เอ่อ รุ่นพี่ คะ ฉะ ฉันหายใจ ไม่ออก"
"ฉันเจอแล้ว มายรูมเมทของฉัน >,,<"
ร่างสูงยืนพิงกำแพงอิฐขนาดใหญ่อยู่สักพักก่อนที่คนที่เขาโทรให้ออกมาหาเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้า รอยยิ้มอ่อนโยนฉายชัดบนใบหน้าหล่อ มือหนาวางลงบนหัวเล็กพร้อมกับโยกไปมาเบาๆ
"ขอโทษนะคะที่ให้รอ"ใบหน้าหวานสลดลงอย่างสำนึกผิด "คือวันนี้พวกรุ่นพี่ให้ทำกิจกรรมรับน้องก็เลย.."
"ไม่ต้องพูดแล้ว"
ซอฮยอนหยุดนิ่งราวกับถูกแช่แข็ง เมื่อปลายนิ้วเย็นเยียบของคริสแตะลงที่ริมฝีปากของเธอ หัวใจเต้นรัวเร็วพร้อมกับความรู้สึกมวนในท้องแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
"ไปกันหรือยัง"
"ไปไหนคะ"
"อ้าว พี่ไม่ได้บอกเหรอว่าจะพาไปเดินเล่นแถวๆนี้"
ซอฮยอนมองใบหน้าหล่อที่กำลังบ่นพึมพำเป็นการต่อว่าตัวเองอยู่เนิ่นนาน ราวกับว่าเวลาได้หยุดหมุนไปยามที่ได้สบตากับเขา
"ซอฮยอนครับ"
...
"มองแบบนั้น ..พี่ไม่ทนแล้วนะ"
กว่าจะรู้ตัว ริมฝีปากบางก็ถูกครอบครองด้วยริมฝีปากของคริสเสียแล้ว ซอฮยอนยืนตัวแข็งทื่อก่อนจะเริ่มเป็นอ่อนปวกเปียกเมื่อมือของเขาแตะที่ท้ายทอยของเธอ ลิ้นร้อนแทรกผ่านเข้าไปช่วงชิงความหอมหวานด้วยความชำนาญ ใช้เวลาพักใหญ่กว่าที่คริสจะผละออกห่าง เมื่อเห็นว่าร่างบางกำลังสั่น กลัวว่าจะขาดอากาศหายใจตายไปซะก่อน
ซอฮยอนก้มหน้านิ่ง ใบหน้าร้อนฉ่า และเหมือนว่าเธอกำลังจะเป็นลม จูบแรกของเธอ เป็นของรักแรกของเธอ
ผ่านมา 2 อาทิตย์แล้วตั้งแต่ที่ย้ายมาที่โรงเรียนนี้ ซอฮยอนใช้ชีวิตเหมือนเด็กคนอื่นทั่วไป พักที่หอพักโดยมีรุ่นพี่ใจดีอย่างยุนอาเป็นรูมเมท และในทุกๆวัน คริสมักจะโทรมาหาเธอ และชอบแอบชวนเธอไปเที่ยวอยู่เสมอ ซอฮยอนที่เคยอยู่แต่ในโลกเล็กๆ มีโลกที่กว้างมากขึ้น ได้รู้จักและเห็นอะไรที่ไม่เคยเห็นก็จากคริส
เธอคิดผิดไป คิดว่าคนอย่างคริสคงจะเกลียดเธอที่เป็นลูกของเมียน้อย แต่เปล่าเลย ..เขาอ่อนโยนมาก
...จนกลายเป็นรักแรกของเธอโดยไม่รู้ตัว
"พี่ขอโทษนะ"คริสพูดเบาๆ ก้มหน้ารู้สึกผิด "คือพี่.."
"มะ ไม่เป็นไรค่ะพี่คริส .//////. ไม่เป็นไร"
ระหว่างที่ทั้ง 2 คนต่างก็ก้มหน้ามองพื้นอยู่นั้น กระเป๋าที่ซอฮยอนสะพายอยู่ด้านหลังก็ถูกใครบางคนกระชากอย่างแรงจนร่างบางเซถลาไปด้านหน้าดีที่ได้มือของคริสที่โอบกอดร่างของเธอเอาไว้ แต่ว่า กระเป่าของเธอ..
"ไม่นะ กระเป๋า"
"รออยู่นี่ก่อนนะ"
คริสพูดสั้นๆ วิ่งตามชายชุดดำที่วิ่งไปไม่ไกลนัก ก่อนจะกระโดดถีบจนร่างนั้นเสียหลักล้มไปกับพื้น และโดยไม่ทันได้ตั้งตัว คริสก็ถูกคมมีดเฉือนเข้าไปที่ต้นแขนจนได้เลือด แถมด้วยหมัดหนักๆที่ปล่อยใส่หน้าของเขาจนเซ
"พี่คริส!!"ซอฮยอนตะโกนเรียกอย่างเป็นห่วง
คริสถอนหายใจแรงๆ ยกมือขึ้นปาดเลือดที่มุมปาก วาดขาเตะชายชุดดำจนเสียหลักล้มลงไปกับพื้น หลักจากนั้นมือหนาก็รัวหมัดใส่ใบหน้าสากไม่ยั้งจนถึงกับสลบเหมือดไป เมื่อเห็นแบบนั้น คริสคว้ากระเป๋าเป้ของซอฮยอนที่ตกอยู่ขึ้นมาถือเอาไว้ เดินโซเซไปทางร่างบางที่ทำหน้าเป็นกังวล
"กระเป๋า"
"พะ พี่คริสคะ เลือด"
"ไม่เป็นไร"ใบหน้าหล่อส่ายไปมา "ขอโทษนะ วันนี้คงไปเที่ยวไม่ได้แล้ว"
"แผลพี่.."
"ไม่เป็นไรครับ"คริสพูดย้ำอีกครั้ง ก้มลงไปฝังจมูกลงที่พวงแก้มเนียนแรงๆ "ได้ยาดีแล้วล่ะ"
".//////."
"เข้าไปที่หอได้แล้ว เดี๋ยวพี่โทรหานะครับ"
หลังจากพูดย้ำอีกหลายต่อหลายครั้งให้ซอฮยอนสบายใจแล้ว เขาก็มองเธอที่หายเข้าไปด้านใน แววตาอ่อนโยนหายไปแปรเปลี่ยนเป็นดวงตาของปีศาจ คริสเดินย้อนกลับไปที่เดิม มองร่างชายชุดดำที่ยังคงไม่ได้สติ
"ใครที่มันทำให้กูเจ็บ"
ปั่ก
"อั้ก"
"มันต้องเจ็บกว่ากูเป็นพันๆเท่า"
"เหี้ย มึงเป็นอะไรวะเนี่ย"ชายหนุ่มร่างสูงผิวเข้มตามแบบฉบับผู้ชายเอเชียมองร่างของคริสที่เซเข้ามาในห้องภายในคอนโดสุดหรูอย่างตกใจ "สภาพมึง แย่มากเหอะ"
"เออ กูรู้ ไม่ต้องย้ำกับกูได้ไหม กูรำคาญ"
"เห๊อะ ใครแม่งกล้าทำท่านลูซิเฟอร์ผู้ยิ่งใหญ่ได้วะ"
'ฮวางจื่อเทา' ผู้ชายที่ได้รับตำแหน่งซาตานของมหาวิทยาลัยแทโซไปครองพูดอย่างขำๆ "นี่ถ้าไอ้ไคมันรู้นะ มีหวังกระโจนเข้าร่วมวงกับมึงด้วยแหง"
"กูไม่รอให้ถึงมือมันหรอก"คริสพูดเสียงแข็ง กุมแขนตัวเองที่ยังคงมีเลือดไหลออกมาไม่หยุด "คนที่มันทำอะไรกู มันไม่มีความสุขแน่ๆ"
"แล้วตกลงมึงทำเหี้ยอะไรอยู่เนี่ย อาทิตย์ที่ผ่านๆมาแม่งหายหัวไปเลยนะ"
คริสมองสบตากับดวงตาคมเข้มของจื่อเทา หัวเราะในลำคอเมื่อนึกถึงสิ่งที่ทำ
"ถึงแม่งจะดูปัญญาอ่อนไปหน่อย แต่ผลลัพธ์ที่ออกมาคงถูกใจกูแน่"
"ยัยลูกเมียน้อยนั่นอ่ะนะ?"
"เออ"
...
"ในเมื่อฉันลงทุนกับเธอไปเยอะแล้ว เพราะงั้นก็ช่วยจ่ายคืนมาอย่างสาสมด้วยแล้วกันนะ"
ช่วยไม่ได้นะซอจูฮยอน ..เธออยากเกิดเป็นลูกของนังผู้หญิงแพศยานั่นทำไม
ความคิดเห็น