คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Don't Relations : : CHAPTER 1
มีคนเคยถามผมว่าในชีวิตของผมเคยทำเรื่องที่ผิดพลาดจนไม่น่าให้อภัยบ้างไหม ผมได้แต่ยิ้มให้กับเขาแทนการตอบแล้วเดินเลี่ยงออกมานั่งอยู่คนเดียวเพื่อทบทวนกับความผิดที่ผมได้กระทำ มันรุนแรง และแน่นอนว่าไม่มีใครรับมันได้หรอก
คำว่า 'คนดี' และ 'เป็นสุภาพบุรุษ' ของผมมันหายไปตั้งแต่เมื่อผมอายุ 18 ผมจำได้ว่าวันนั้นซอฮยอนไม่สบาย เธอเพ้อหาพ่อกับแม่ไม่ยอมหยุด และผมคือคนเดียวที่ยืนอยู่เคียงข้างกับเธอ น้องสาวที่ผมรักสุดหัวใจ
ผมดูแลเธอที่นอนซมอยู่กับเตียงไม่ได้ลุกไปไหน ป้อนข้าว ป้อนยา เช็ดตัว จนกระทั่งมานั่งกุมมือเธออยู่ที่ข้างเตียงไม่ยอมห่าง เมื่อได้มองใบหน้าที่แดงระเรื่อเพราะพิษไข้ของซอฮยอนแล้ว ผมก็รู้สึกหน้าร้อนผ่าวเหมือนกับว่าตัวผมเองก็กำลังจะเป็นไข้ มองริมฝีปากแดงจัดของเธอพร้อมกับหัวใจที่พองโต
นี่ผมเป็นบ้าอะไร?!
"พี่ลู่ ..พี่ลู่"
"พี่อยู่นี่"ผมตอบเมื่อได้ยินซอฮยอนเรียกหาผม ลูบผมเธอเบาๆ "พี่อยู่นี่นะ"
"หนูปวดหัว ไม่มีแรงเลย"
"เดี๋ยวก็หายแล้วคนเก่ง"ผมปลอบ ก่อนจะร้องเพลงกล่อมเหมือนอย่างที่ทำตอนที่เราเป็นเด็ก จนซอฮยอนเคลิ้มหลับไป ผมก้มลงไปหอมแก้มน้องเบาๆด้วยความรัก แต่มากไปกว่านั้น
ผมรู้สึกได้ว่าร่างกายของซอฮยอนได้เปลี่ยนไปแล้ว เธอโตขึ้นเยอะ
...
ความรู้สึกข้างในของผมตีรวนกันมั่วไปหมด ผมมองหน้าของน้องอยู่แบบนั้นเนิ่นนาน ไม่รู้ตัวเลยว่ากำลังทำอะไรอยู่ จนกระทั่งที่
ริมฝีปากของผมประทับลงไปเบาๆที่ปากแดงระเรื่อของซอฮยอน กดจูบอยู่เนิ่นนาน มากไปกว่านั้นยังลึกซึ้งมากเสียด้วย เวลาผ่านไปค่อนข้างนาน ผมละริมฝีปากออก มองเห็นรูปครอบครัวของเราที่กรอบรูปติดผนัง มือไม้สั่นก่อนจะรู้สึกตัว
เมื่อกี้ผมทำอะไร
...
ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ผมก็เริ่มมอบความรู้สึกพิเศษให้กับเธอ แม้จะเตือนตัวเองอยู่บ่อยครั้งว่าซอฮยอนคือน้องสาว น้องสาวแท้ๆที่มีสายเลือดของพ่อกับแม่วนเวียนอยู่ในตัวเหมือนๆกัน แต่หัวใจของผมมันกลับไม่เคยฟัง
มันยังต้องการเธอ มากขึ้น และมากขึ้นเรื่อยๆ
...
สิ่งนั้นเป็นเหมือนตราบาปที่จะอยู่ในใจของผมตลอดกาล
C h a p t e r 1
(Seohyun)
"ถึงแล้วครับคุณหนู"
ฉันสะดุ้งตื่นหลังจากมีแรงสะกิดพร้อมกับเสียงเรียกที่คุ้นเคยดังขึ้น "หนูขอโทษค่ะซึงฮุน เมื่อคืนหนูนอนไม่ค่อยหลับ"
"ตื่นเต้นเหรอครับ"
"ค่ะ"
ฉันยิ้มตอบซึงฮุนซึ่งถือว่าเป็นเหมือนผู้ปกครองอย่างเป็นทางการของฉัน เพราะถ้าหากว่าไม่ได้เขาเราสองพี่น้องก็ไม่รู้จะเป็นยังไงบ้าง ..ซึงฮุนคือคนสนิทของคุณพ่อ ฉันรู้จักกับเขามาตั้งแต่ตอนเป็นเด็กตัวเล็กๆ นอกจากพี่ลู่แล้ว เขาก็คืออีกคนที่ฉันมองว่าเป็นคนในครอบครัว
"วันนี้ผมคงมารับคุณหนูไม่ได้นะครับ ผมต้องไปทำธุระที่มาเก๊า 5 วันครับ"
"หนูอยากไปมาเก๊าจังเลยค่ะ"
"เอาไว้ชวนคุณชายไปสิครับ"
"..."
เมื่อเห็นว่าหน้าสดใสของฉันเริ่มสลดลง ซึงฮุนก็เอื้อมมือมาลูบหัวฉันเบาๆ "คุณชายไม่ได้เกลียดคุณหนูหรอกครับ"
"อื้อ หนูเชื่อที่ซึงฮุนพูดค่ะ"ฉันพูด ยิ้มเพื่อเป็นการบอกกับคนตรงหน้าว่าฉันโอเค "หนูไปก่อนนะคะ"
"ครับ"
ฉันยิ้ม เดินลงจากรถพร้อมกับโบกมือบอกลาซึงฮุน เขาคือคนที่รู้เรื่องราวทุกอย่างของเราดี ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เราสองคนพี่น้องเป็นเหมือนคนไม่รู้จักกัน แต่พอมารู้อีกทีก็ตอนที่พี่ลู่มักจะปั้นปึ่ง และอารมณ์เสียอยู่บ่อยครั้งไม่ว่าฉันจะทำอะไร
ไม่รู้ว่าพี่ชายที่อบอุ่น ใจดี และอ่อนโยนคนนั้นของฉันหายไปไหนแล้ว
...
ฉันคิดถึงเขาจัง
(Myungsoo)
ผมเดินไปตามทางเดินเข้ามหาลัยอย่างคุ้นเคย ต่อให้ต้องหลับตาเดินก็ยังได้เพราะว่าผมอยู่ที่นี่มา 3 ปีเข้าปีที่ 4 แล้วยังไงล่ะ วันนี้เป็นวันเปิดเรียนวันแรก ซึ่งผมก็ไม่ได้อะไรเท่าไหร่อยู่แล้ว สำหรับผมในทุกๆวันคือวันปิดเทอม มาเรียนก็หลับ วันไหนไม่มีอารมณ์จะมาก็ไม่มา นี่แหละคือแอลตัวจริงเสียงจริง
"แล้วเธอพูดว่าอะไรไปล่ะ"
"ฉันก็บอกไปน่ะสิ ว่าฉันน่ะไม่ได้ชอบผู้ชาย ฉันมีแฟนเป็นผู้หญิง นายนั่นนะ หงายเงิบไปเลย"
"ฮ่ะๆๆๆๆๆ จริงเหรอ เจ๋ง"
ผมบิดคอตัวเองเพื่อคลายความเมื่อยล้า ปล่อยให้เสียงของผู้หญิง 2 คนลอยเข้าหูซ้ายทะลุออกหูขวาออกไป ขนาดพวกเธออยู่อีกฝั่งของทางเดิน เสียงยังดังมาถึงผมเลยให้ตายเถอะ ผมเงยหน้าขึ้นมองเพื่อจะดูว่าเสียงดังๆแบบนี้ หน้าตาจะเป็นยังไงคงจะแย่เหมือนนิสัยนั่นแหละนะ รบกวนคนอื่นจริงๆ แม้คิดแบบนั้น แต่เมื่อเงยหน้าไปเห็นเธอตรงๆแล้วกลับต้องตะลึงงันเมื่อเห็นชัดๆกับตา
"โอ๊ะ เธอต้องไปแล้วเหรอ"
"อื้ม"
"งั้นไว้เจอกันใหม่นะ"
ผมมองเธอที่บอกลาเพื่อน มองเธอที่กำลังเดินตรงมาทางผม มันเหมือนภาพในความฝันของผมเลย ผมมักจะฝันว่ามีนางฟ้าโบยบินมาตรงหน้าของผม ต่างกันนิดหน่อยก็คือในชีวิตจริง นางฟ้ากำลังเดินมาทางผม
ตึกๆ ตึกๆ
กลิ่นหอมอ่อนๆจากตัวของเธอลอยเตะจมูกผมเข้าอย่างจัง ผมยาวพริ้วไหวไปกับสายลมที่พัดมาเบาๆ ก่อนที่เธอจะเดินผ่านผมไป
คุณรู้จักอาการรักแรกพบไหมครับ? ผมคิดว่าผมกำลังเป็นอยู่ล่ะ
(Luhan)
ตุ้บ
"เชี่ยตกใจหมดมึง"
"เอาผู้หญิงของมึงออกไปให้หมดเลยไป ที่นี่ไม่ใช่ม่านรูดที่มึงจะพาผู้หญิงมานอนกกน่ะ"
"-o- มาโหดขนาดนี้กูจะไปกล้าขัดมึงได้ไงวะ"
ไอ้ไคอ้าปากค้างมองผมอย่างเกรงใจก่อนจะจัดการไล่ให้บรรดาผู้หญิงที่มานอนยั้วเยี้ยกันอยู่ในห้องชมรมออกไป ผมทิ้งตัวลงนั่งที่ประจำ มองลอดผ้าม่านออกไปข้างนอก ฝั่งตรงข้ามก็คือมหาลัยเอ็ม ซึ่งเป็นที่ที่ซอฮยอนเรียนอยู่
"เป็นไรของมึงวะ หงุดหงิดแต่เช้าเลย วันนั้นของเดือนมาเหรอ"
"วันอยากจะฆ่ามึงเนี่ยแหละ"ผมมองไอ้ไคอย่างไม่สบอารมณ์ "เสร่อมาทำอะไรแต่เช้าล่ะมึงอ่ะ"
"โห่มึง วันนี้เปิดเรียนวันแรกนะ เฟรชชี่สาวๆสวยๆเต็มไปหมด ขืนกูมาช้าก็อดได้ของดีดิวะ"
ผมมองไอ้ไคอย่างเอือมระอา ผลักหัวมันเบาๆ "เพลาๆหน่อยเหอะมึงเรื่องผู้หญิงน่ะ ระวังเถอะ เอดส์จะเรียกหามึง"
"กูไม่กลัวหรอกเว้ย ป้องกันซะอย่าง"
ผมยักไหล่เพื่อเป็นการบอกว่าไม่สนใจในสิ่งที่มันพูด
"เฮ้ยไอ้ลู่ วันนี้น้องมึงก็เปิดเรียนวันแรกนี่หว่า"
"อืม"
"กูไม่ได้เจอซอฮยอนมานานแล้วว่ะ โตขึ้นคงสวยน่าดูเลยสิ"
"..คงงั้น"
ผมตอบส่งๆ ไอ้ไคกอดไหล่ผมแล้วเขย่าแรงๆ "วันที่เราจะไปทะเลกันมึงพาน้องมึงไปด้วยดิวะ"
"ทำไม มีแต่ผู้ชายมึงจะให้น้องกูไปทำไม"
"กูอยากเห็นน้องมึงใส่ชุดว่ายน้ำว่ะ ขาวมากแน่ๆ >,,<"
พลั่ก
"เชี่ยลู่ ถีบกูทำไม"
"หุบปากไปเลย นั่นน้องกู"ผมชี้หน้าไอ้เพื่อนเวรนี่อย่างคาดโทษ คิดลามก คิดอกุศลได้แม้กระทั่งกับน้องเพื่อน
...
ใช่! น้องสาวแท้ๆของผม คิดลามก คิดอกุศลไม่ได้
"กูไปก่อนนะ เดี๋ยวไม่ทันเช็คชื่อ"
"เฮ้ย ไปด้วยกันดิ กูก็เรียนห้องเดียวกับมึงอ่ะ"
"งั้นก็เร็วๆ"
ผมพูด เดินออกมาจากห้องโดยมีไอ้ไคที่บ่นโวยวายวิ่งตามมา
พลั่ก
"โอ๊ย"
"เชี่ย เจ็บ"
ผมมองไอ้ไคที่ล้มลงไปกับพื้น ข้างหน้าก็คือผู้หญิงคนหนึ่งที่ล้มเหมือนกัน ผมดึงไอ้ไคให้ลุกขึ้นก่อนจะเดินไปดึงให้เธอคนนี้ลุกขึ้นมา "ขอโทษนะครับ ไอ้เวรนี่มันรีบไปหน่อย"
"มะ ไม่เป็นไร"เธอก้มหน้าก้มตาพูด ดูเหมือนว่าจะไม่พอใจนิดๆซะด้วยสิ
"ไอ้ไค"
"อะไร"
"ขอโทษดิมึง ยืนมึนอยู่ได้"
"เออๆ"มันพยักหน้า เดินไปตรงหน้าเธอ "ขอโทษครับ พอดีว่าผมรีบ -o- นางฟ้าชัดๆ"
ผมส่ายหน้าอย่างระอา เตะขาไอ้ไคแรงๆ ให้ขอโทษ ดันไปทำสายตาแพรวพราวใส่เขาอีก ไอ้เวรนี่ - -*
"ผมไคครับ เรียนอยู่ปี 4 คณะ.. เอ่อ อ้าว"
ผมมองมือเล็กๆตรงหน้าอย่างแปลกใจเมื่อเธอเดินผ่านไอ้ไคแล้วมายืนอยู่ตรงหน้าของผมแทน "ครับ?"
"ฉันปาร์ค โชรงค่ะ ปีหนึ่งคณะการแสดง"
"อ่า ..ผมลูฮานครับ ปีสี่คณะวิศวกรรมครับ"
"ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ รุ่นพี่ลูฮาน"
"ครับ"
ตอนแรกมาเสิร์ฟอย่างสวยงาม มันสั้นใช่ไหม(ใช่!!!)
เพราะมันคือตอนแรกที่เอาตัวหลัก 3 คนมาก่อนไงมันก็เลยดูสั้นๆ
แต่ตอนต่อๆไปรับรองว่าจะทำให้จุใจแน่นอน เห็นตอนแรกเป็นแบบนี้ อย่าคิดว่าไม่ดราม่านะ จะบอกว่าหนักหน่วงเลยเหอะ
มีคำผิด(แน่ๆ)ช่วยดูให้หน่อยเน้อ ขอบคุณค่ะ :-)
******แก้จากฮายองเป็นโชรงนะ :-)
ความคิดเห็น