คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : MY FIRST LOVE :: CHAPTER 1
Chapter 1
สวัสดีครับ! ผมโอ เซฮุน นักเรียนใหม่ของโรงเรียนที่ทั้งกว้างใหญ่และสวยงามแห่งนี้ ผมเพิ่งมาเรียนที่นี่แค่อาทิตย์เดียว เนื่องจากเพิ่งย้ายกลับมาที่โซลหลังจากที่ไปอยู่ญี่ปุ่นมาตั้งแต่ช่วงม.ต้น
"เซฮุน ฉันรอนายตั้งนานแน่ะ"
"ขอโทษที พอดีว่าเมื่อเช้าฉันตื่นสายน่ะ"ผมก้มหัวขอโทษขอโพยแบคฮยอนที่ยืนตีหน้ายักษ์รอผมอยู่ที่หน้าโรงเรียน
"เมื่อวานน่ะ ที่เราไปเที่ยวกับสาวๆโรงเรียนหญิงล้วน ขนาดนายไม่ได้ไปด้วย ผู้หญิงพวกนั้นกลับถามหาแต่นาย มันน่าหมั่นไส้จริงๆ"
"ฮ่ะๆ ขอโทษด้วยแล้วกันนะ"ผมเกาหัวตัวเองอย่างเขินๆ แลบลิ้นให้แบคฮยอนแต่เขากลับเข้าใจว่าผมเยาะเย้ย ดังนั้นเขาเลยเงื้อหมัดจะชกผม แต่ว่าร่างของเขากลับถูกเตะไปข้างหน้าซะก่อน
"ย๊าๆๆ หยุดเลยนะแบคฮยอน นายจะทำอะไรเซฮุนน่ะ"
"อะไรอ่ะแทยอน เค้าเจ็บนะ -^-"
ผมหัวเราะแล้วหันไปโยกหัวผู้หญิงร่างเล็กข้างๆ "มาเรียนสายจังเลยนะแทยอน"
"ก็แหม บ้านฉันอยู่ไกลนี่นา"
"ฉันบอกว่าจะไปรับก็ไม่ยอมนี่"
"หุบปากไปเลยนะแบคฮยอน ไม่ต้องพูดมากเลย"
"เช๊อะ ทีกับไอ้ฮุนล่ะพูดดีจัง ดูกับฉันสิ ทำอย่างกับจะฆ่ากันงั้นแหละ"
"ก็เซฮุนเขาไม่ได้กะล่อนเหมือนนายนี่นา"
ผมยืนหัวเราะกับบทสนทนาเดิมๆเกือบจะทุกวันที่ 2 คนนี้เถียงกันโดยมีผมยืนคั่นกลาง หน้าที่ของผมก็คือยืนฟัง และคอยห้ามทัพทั้งคู่ และครั้งนี้ก็เหมือนกัน เมื่อเห็นว่าแบคฮยอนเตรียมจะพุ่งเข้ามาแกล้งแทยอน ผมเลยจัดการผลักเขาออกจนล้ม แต่แบคฮยอนกลับไม่ได้ล้มคนเดียว ผู้หญิงที่บังเอิญเดินมาทางนี้ล้มลงไปด้วย
สมุดการบ้านตกกระจายไปทั่ว ผมมองอย่างตกใจแล้วรีบก้มลงไปช่วยเธอ เมื่อรวบรวมสมุดกองโตทั้งหมดขึ้นมาได้แล้วเธอก็ลุกขึ้น ตวัดสายตาคมขึ้นมามองหน้าผมอย่างโกรธๆ
วินาทีที่สบตากับดวงตากลมโตคู่นี้ หัวใจของผมพลันเต้นแรงขึ้นมาซะดื้อๆ รู้สึกมือเย็น เหมือนกำลังจะล้มลงไปทั้งยืน ราวกับว่าเวลาได้หยุดเดิน ผู้คนรอบข้างได้หายไปหมดแล้วเหลือเพียงแค่เธอกับผม
"อ้าว หัวหน้าห้องเองเหรอ ขอโทษทีนะ"
เสียงของแบคฮยอนทำให้ผมได้สติ ผมหันกลับไปมองเขาก่อนจะลากสายตากลับมามองเธออีกครั้ง
"คราวหลังก็ระวังหน่อยสิ ตรงนี้ทางเดินไม่ใช่สนามเด็กเล่น"
พูดจบเธอก็เดินจากไปทิ้งกลิ่นหอมอ่อนๆชวนหลงใหลเอาไว้
"เห๊อะ ประหลาดชะมัด"
ผมหันไปมองแบคฮยอน "ใครเหรอ"
"นายไม่รู้จักเธอเหรอ"
"นี่แบคฮยอน เซฮุนจะไปรู้จักได้ไง เขาเพ่งย้ายมานะ"แทยอนพูด "เธอคือซอจูฮยอนน่ะ เป็นหัวหน้าห้องของฉันเอง"
"..ซอจูฮยอนงั้นเหรอ?"
"เธอเป็นประเภทที่ฉันไม่ค่อยชอบเท่าไหร่"
"ทำไมล่ะ"ผมถามแบคฮยอนอย่างสงสัย
"เธอเก็บตัวเกินไป ตีตัวออกห่างจากเพื่อนๆในห้องและไม่คุยกับใครเลย ฉันเลยไม่ค่อยชอบเธอเท่าไหร่น่ะ"
"...น่าสนใจดีออก"
"ว่าไงนะ"
"ฉันว่า ..เธอน่ารักดี"
-Seohyun-
ฉันเอาสมุดการบ้านวางไว้บนโต๊ะอาจารย์แล้วเดินลากขากลับมาที่ห้อง ฟุบลงกับโต๊ะในตอนที่อาจารย์ยังไม่เข้าสอน หยิบหูฟังมาเสียบฟังเพลงเงียบๆเพราะรำคาญที่จะได้ยินเสียงคนในห้องคุยกัน
พวกเขาทุกคนต่างก็จับตัวกันเป็นกลุ่ม ผู้หญิงคุยเรื่องแฟชั่น ในขณะที่ผู้ชายคุยเรื่องผู้หญิง บางกลุ่มก็เตรียมนัดกันไปเที่ยว ในขณะที่ฉัน ..ไม่เคยไปเที่ยวที่ไหน และไม่เคยจับกลุ่มนั่งคุยกับใครมาตั้งแต่ขึ้นม.ปลาย
เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อตอนม.ต้นยังคงชัดเจนอยู่ในหัว ภาพที่เยริมคนที่เคยขึ้นชื่อว่าเป็นเพื่อนทรยศหักหลังมันยังติดตรึงใจไม่เคยลืม การที่เราไว้ใจใครไป แต่กลับถูกหักหลัง มันช่างน่าสมเพชเหลือเกิน มนุษย์ทุกคนก็มีแต่การหักหลังทั้งนั้น พวกเขามักเอาแต่ผลประโยชน์และความสุขของตัวเอง ดังนั้นตั้งแต่ที่ฉันขึ้นม.ปลายมาเรียนที่นี่ ฉันเลยเลือกที่จะอยู่คนเดียว
เพราะฉันไม่กล้าจะไว้ใจใครอีกแล้ว..
เวลาในแต่ละวันของฉันหมดไปกับการเรียน กินข้าวคนเดียวและกลับบ้านคนเดียวอยู่จนชิน ฉันเปิดล็อคเกอร์ หยิบเอารองเท้าผ้าใบมาเพื่อเปลี่ยน เมื่อฉันถอดรองเท้าคู่เก่าเก็บใส่ล็อคเกอร์เรียบร้อยแล้ว ยังไม่ทันที่จะก้มลงไปผูกเชือกรองเท้ากลับมีใครบางคนก้มลงแล้วจัดการผูกมันให้ฉันจนเสร็จแถมยังเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้ฉันอีกต่างหาก
ฉันชักขาพร้อมกับถอยหลังหนี มองเขาด้วยความไม่พอใจ
"ถ้าเธอไม่ผูกเชือกรองเท้าให้มันดีๆ เดี๋ยวเธอก็สะดุดเอาหรอก"
"..."ฉันมองใบหน้าหล่อเหลาตรงหน้าอย่างรำคาญ ถ้าจำไม่ผิด นายคนนี้คือคนเมื่อตอนเช้าที่อยู่กับแบคฮยอน แทยอนเพื่อนร่วมห้องของฉัน "นายต้องการอะไร"
"ไม่ได้ต้องการอะไรนี่"
ฉันหันหลังหนีทันทีเมื่อได้ยินอย่างนั้น แต่ยังไม่ทันที่จะได้เดิน ร่างสูงนี่ก็วิ่งมาขวางทางเอาไว้
"อันที่จริงมีสิ่งที่ผมต้องการนะ"เขาพูด ยกมือขึ้นเกาหัวตัวเอง
ฉันมองใบหน้าของเขาแล้วรู้สึกหน้าร้อนผ่าวขึ้นมาแปลกๆจึงก้มหน้ามองพื้น
"ต้องการอะไร"
"..ผมอยากรู้จักเธอน่ะ"
"อยากรู้จัก?"ฉันเงยหน้ามองเขาอย่างสงสัย เขาต้องการอะไรกันแน่
"ผมคิดว่าเธอดูน่าสนใจ"
"..."
"ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ จริงๆนะ"
ฉันเงยหน้ามองเขาที่เอาแต่หัวเราะ เม้มปากแน่น "นายกำลังแกล้งฉันอยู่สินะ กำลังจะบอกว่าสนุกที่ได้แกล้งฉันใช่ไหม"
"ไม่ใช่แบบนั้นนะ ผมขอโทษที่หัวเราะ"
"..."
"ผมแค่อยากรู้จักเธอจริงๆ ส่วนที่บอกว่าเธอน่าสนใจนั่นก็เป็นเพราะว่า ..เธอคงเป็นผู้หญิงแบบที่ผมชอบน่ะ"
"ฉะ ฉันไม่เข้าใจ"ฉันมองเขาด้วยความสับสน
ผู้ชายคนนี้ต้องการอะไร เขาเข้ามาคุยกับฉันแบบนี้ ..เขาจะหักหลังฉันอีกหรือเปล่า
"ก็นั่นแหละ ..ผมคิดว่าผมชอบเธอ"
"-/////-!!!!!"
"ผมชอบเธอจริงๆนะ"
ฉันมองคนตรงหน้าอย่างสับสน ขาก้าวเดินถอยหลังด้วยความกลัว
"อย่ามาใกล้ฉัน"
พูดจบฉันก็หันหลังวิ่งหนีออกมาจากตรงนั้นทันที
ไม่เอาแล้ว ..ฉันไม่อยากไว้ใจใครอีกแล้ว
"สวัสดีค่ะ"
"อ้าวซอฮยอน ทำไมวันนี้มาเร็วล่ะ"
"...ไม่เป็นไรใช่ไหมคะ"
"ไม่เป็นไรหรอก ไปเปลี่ยนชุดเถอะ มาช่วยกันทำงาน"
ฉันพยักหน้าให้กับคุณป้าเจ้าของร้านเบเกอรี่ที่มาทำงานด้วย เดินไปด้านหลังแล้วหยิบผ้ากันเปื้อนกับหมวกมาใส่ ทุกเย็นวันจันทร์ พุธ และศุกร์หลังเลิกเรียนฉันจะมาทำงานที่ร้านแห่งนี้ เลิกงานก็ประมาณสามทุ่ม กลับไปบ้านทำการบ้านและนอน ชีวิตประจำวันในแต่ละวันมันก็มีแต่เดิมๆซ้ำกันไปทุกวัน
แต่จะให้ทำไงล่ะ ในเมื่อฉันยังไม่พร้อมที่จะเปิดใจ และไม่พร้อมที่จะไว้ใจใครเลยสักคน
"ทั้งหมดสามพันสี่ร้อยห้าสิบวอนค่ะ"ฉันบอกกับลูกค้า รับเงินมาพร้อมกับส่งของให้กับเขา "ขอบคุณมากนะคะ"
...
"ผมชอบเธอจริงๆนะ"
..
เฮือก
ฉันสะดุ้งเฮือก หันไปมองรอบข้างด้วยความตกใจเมื่อได้ยินคำพูดประโยคนี้อีกครั้งอย่างชัดเจน คุณป้าเจ้าของร้านมองอย่างงงๆลูกค้าอีก 2 คนพากันหัวเราะ ฉันเลยก้มหน้างุดมองเครื่องคิดเงิน
"ผมคิดว่าเธอเป็นผู้หญิงแบบที่ผมชอบ"
...
"ผมชอบเธอจริงๆนะ"
"ไม่!!!!!"
"ซอฮยอนเป็นอะไรของเราน่ะ"
"ขะ ขอโทษค่ะ หนูขอไปเข้าห้องน้ำนะคะ"
ฉันบอกคุณป้าพร้อมกับวิ่งเข้ามาหลังร้านด้วยความอาย นี่มันอะไรกัน ทำไมคำพูดของนายคนนั้นดังก้องอยู่ในหัวแบบนี้ล่ะ รอยยิ้มของเขา น้ำเสียงของเขามันช่างแสนอบอุ่น
"-//////-"
ฉันยกมือขึ้นมาจับแก้มตัวเองก่อนจะตีเบาๆ "บ้าไปแล้วซอฮยอน"
ฉันยังไม่พร้อมจะเจ็บหรอกนะ.. อย่าเพิ่งเข้ามาในชีวิตของฉันเลย
ฮัลโหล พาตอนแรกมาเสิร์ฟดับเครียดอย่างรวดเร็ว
คือไม่ต้องแปลกใจกับคาแล็คเตอร์ของฮุนนะ ถ้าคนที่ติดตามเค้ามาจะรู้ว่านี่เป็นเรื่องแรก
ที่ฮุนมันนิสัยแบบนี้ คือแบบ น่ารักอ่ะ ><
ไม่รู้สิ รู้สึกชอบผู้ชายที่แทนตัวเองว่า 'ผม' เรียกผู้หญิงว่า 'เธอ'
มันดูน่ารัก มุ้งมิ้งแปลกๆ คิดเหมือนกันไหม?
ความคิดเห็น