[EXO&SNSD]WE'RE ONE

ลำดับตอนที่ #3 : WE'RE ONE : : CHAPTER 1

PORCELAIN  THEMEs

Chapter 1

            กริ๊ง

          ...

            กริ๊ง กริ๊ง กริ๊ง

          "โว๊ย ใครมาแต่เช้าวะเนี่ย"

            โอ เซฮุนลุกขึ้นมาจากเตียงด้วยความหงุดหงิด หลังจากที่เสียงกริ่งรบกวนการนอนของเขา ทั้งๆที่เพิ่งจะได้นอนเมื่อไม่กี่ชั่วโมง แต่กลับต้องถูกรบกวน ฮึ่ย อารมณ์เสียที่สุด

            กริ๊ง กริ๊ง กริ๊งงงงงงงงงงง

          "กดให้มันพังไปเลยไป!!!!!!!!"

            เขาขยี้หัวตัวเอง ไม่ได้สนใจเสียงกริ่งที่ดังรัวต่อเนื่อง แต่เดินไปที่ห้องครัว เปิดตู้เย็นหยิบน้ำมาดื่มรวดเดียวหมดขวด

            "ฮุน ไปเปิดประตูดิ"

            "อ้าว นี่มึงตื่นอยู่เหรอไอ้ลู่"

            "ก็ตื่นมาทำกับข้าวให้พวกมึงไง"

            เสี่ยว ลูฮานพูดพร้อมกับถอดผ้ากันเปื้อนที่ใส่อยู่ "มึงไปเปิดประตูได้แล้ว"

            "เออๆๆๆๆ"

            จำใจต้องรับคำอย่างเสียไม่ได้ เขาเดินกระแทกเท้าตรงไปที่ประตูห้องด้วยอารมณ์หงุดหงิดขั้นสูง แล้วยิ่งเมื่อเปิดประตูเห็นผู้มาเยือนแล้วก็แทบจะระเบิดออกมา

            "เชี่ยเอ๊ย อะไรของเธอวะเนี่ย"

            "หวัดดีเซฮุน เปิดประตูช้าชะมัดเลยนะนายน่ะ"

            เซฮุนเกาหัวตัวเองแรงๆแล้วหันกลับเข้าไปในห้อง "ไอ้เชี่ยไค แม่มึงมา!!!!!!!!!"

            มือเล็กทุบไปที่หน้าท้องของชายหนุ่มตรงหน้าอย่างหมั่นไส้ ก่อนจะถือวิสาสะเดินเบี่ยงตัวเข้ามาภายในห้อง

            "อ้าว หวัดดี"

            ลูฮานที่ได้ยินเสียงเอะอะของเซฮุนเดินออกมาจากห้องครัว ทักทายหญิงสาวเจ้าประจำที่มักจะมาที่ห้องของพวกเขาแทบทุกวันอย่างคุ้นเคย

            "หวัดดีลู่"หญิงสาวขานรับแล้วมองเข้าไปในห้องครัว"ทำกับข้าวเหรอ"

            "มันล้างรถอยู่มั้ง"

            "ไม่กวนประสาทฉันสักวันนายจะลงแดงตายไหมเซฮุน"

            "ก็เธอ มันน่ากวนประสาท"พูดพร้อมกับจิ้มนิ้วหนักๆไปที่หน้าผากของคนตรงหน้า

            "ชิ"หญิงสาวจิ๊ปากอย่างขัดใจ "ไคไปไหน"

            "อยู่นี่"

            เจ้าของชื่อเดินยิ้มร่าออกมา เมื่อเห็นสภาพของเขา หญิงสาวเพียงหนึ่งเดียวก็ต้องเบือนหน้าหนีไปอีกทางพร้อมกับใบหน้าที่แดงระเรื่อ

            "ไค บอกกี่ครั้งแล้วเนี่ย ว่าจะออกมาให้แต่งตัวก่อน"

            "แหม ยังไม่ชินอีกเหรอ"ไม่พูดเปล่า ข้อมือหนาคว้าร่างบางเข้ามาแนบชิดที่หน้าอกแกร่งของตัวเอง ไม่แคร์สายตาของเซฮุนและลูฮานที่มองอย่างหมั่นไส้

            "เชี่ยจะสวีทกันก็ช่วยเกรงใจกูกับไอ้ลู่ที่ยืนหัวโด่อยู่ตรงนี้ทีได้ไหม"

            "ทำกับข้าวต่อดีกว่าว่ะ เบื่อ"

            สองร่างของชายหนุ่มเดินแยกไปคนละทาง ลูฮานกลับไปที่ห้องครัวเพื่อทำกับข้าว เซฮุนเดินไปที่ห้องนอนเพื่ออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า เหลือทิ้งไว้เพียงหนุ่มสาวที่ยืนกอดกันแน่น จะเรียกแบบนั้นก็ไม่ได้ ในเมื่อคนที่กอดอยู่คนเดียว เห็นทีจะเป็นไค

            "ไปแต่งตัวก่อนไป ตัวยังเปียกอยู่เลย เดี๋ยวก็ไม่สบายหรอก"

            "ช่างดิ คิดถึงจะตายอยู่แล้วเนี่ย"ไม่พูดเปล่า จมูกโด่งกดลงไปที่แก้มเนียนใสของหญิงสาว

            "-/////- คิดถึงแล้วทำไมเมื่อวานไม่รับโทรศัพท์ล่ะ"

            "ก็ ..แหมขอโทษทีนะ"เขาพูดเสียงหวานพร้อมกับเอาใบหน้าหล่อคมไปถูที่แขนของหญิงสาวอย่างออดอ้อน

            "ไม่ต้องมาอ้อนซะให้ยากเลยนะ ไปแต่งตัวได้แล้ว เดี๋ยวจะไปช่วยลู่ทำกับข้าว"

            "ก็ได้ๆ แต่ว่าก่อนไป"

            "หืม?"

            จุ๊บ

          "ชื่นใจที่สุด"

            หญิงสาวยกมือขึ้นมาแตะริมฝีปากของตัวเองที่เพิ่งจะโดนขโมยจุ๊บอย่างเขินๆ มองร่างของชายหนุ่มที่วิ่งหายเข้าไปในห้องด้านในสุด "คนบ้า"

            ร่างบางหมุนตัวกลับมาทางห้องครัวกลับต้องชะงักไป เมื่อเห็นว่ามีสายตาหวานๆของลูฮานมองดูอยู่

            "เอ่อ.."

            "หวานน่าดูเลยนะ"

            "หะ เห็นด้วยเหรอ"

            "ถ้าไม่เห็นก็คงตาบอดแล้ว"ลูฮานพูดยิ้มๆ "มาเถอะ ฉันต้องการผู้ช่วยนะ"

            "โอเค ^-^"

            "ดีมาก ..ซอฮยอน"

            ลูฮานมองร่างของหญิงสาวตรงหน้าอย่างพึงพอใจ เรื่องราวของพวกเขาทั้ง 3 คนมันก็ผ่านมานานมากแล้ว หากจะให้นับว่าเป็นเพื่อนกันมากี่ปี ปีนี้ก็ย่างเข้าปีที่ 10 แต่พวกเขาก็ยังคงอยู่ด้วยกันที่นี่ ที่ที่อยู่มาตั้งแต่ตอนเรียนม.ปลาย ซึ่งก็คือคอนโดของไค พวกเขาเรียนมหาวิทยาลัยคังวอน มหาลัยชื่อดังในเกาหลี ด้วยอายุที่เข้าเลขสองแล้วทำให้ลูฮานคิดจะปรับปรุงตัวให้ดีขึ้น จากที่เคยยกพวกไปชกต่อยกัน เที่ยวเล่น โดดเรียนเป็นประจำในช่วงมัธยมปลาย เขาก็เลิกทำเรื่องพวกนั้น หันมาตั้งใจเรียนกฎหมายตามที่ทางบ้านได้คาดหวังเอาไว้ ซึ่งเขาก็เห็นว่าไม่ใช่การบังคับฝืนใจ เขาเองก็ชอบอยู่แล้ว จึงตั้งใจเรียนอย่างหนัก

            แต่อีก 2 คนที่ยังคงทำตัวราวกับว่ายังเป็นวัยรุ่นไม่ยอมโตอย่างไคกับเซฮุนทั้ง 2 คนไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปเลยสักนิด

            เซฮุนเรียนคณะสถาปัตย์คณะเดียวกันกับไค แต่ดีกว่าไคนิดหน่อยตรงที่เวลามีเรียนก็ไปเรียน ถึงแม้จะไปหลับซะส่วนใหญ่ แต่ก็ยังจัดว่าโอเค ด้วยความที่เป็นคนหัวดีอยู่แล้ว จึงไม่ใช่ปัญหาอะไรมากนัก

            ส่วนไค ยังไม่รู้ว่าปีนี้เขาจะจบปี 3 ไปพร้อมกันหรือเปล่า เนื่องจากไม่ค่อยเข้าเรียน จนถึงบางทีขาดสอบไปก็มี ไม่ว่าเพื่อนทั้ง2 คนจะดึงให้เข้ามาในเรื่องเรียนอย่างไร เจ้าตัวก็ส่ายหน้าปฏิเสธท่าเดียว ยังดีที่มีซอฮยอนที่พอจะช่วยได้บ้าง อย่างน้อยเขาก็ไม่ติดเอฟในแต่ละรายวิชา ช่วงปีที่ผ่านมาล่ะนะ

            พวกเขา 3 คนยังเป็นเพื่อนกัน และไม่คิดจะรับใครเข้ามา เว้นเสียแต่ 'ซอฮยอน' สาวน้อยแก้มป่องคนนี้

            ในช่วงที่เรียนม.ปลาย ซอฮยอนซึ่งเป็นหัวหน้าห้องที่พวกเขาเรียนเริ่มเข้ามาในชีวิตของพวกเขา เซฮุนซึ่งตั้งตัวเป็นปฏิปักษ์กับเธอมาตลอด ก็เริ่มอ่อนลงเมื่อซอฮยอนไม่ได้เข้ามาแบบธรรมดาๆ เธอเข้ามาในฐานะแฟนสาวของไค ซึ่งลูฮานกับเซฮุนก็ไม่รู้ว่าไปแอบชอบกันตอนไหน ทั้งคู่คบกันตั้งแต่ม.ปลายจนกระทั่งเรียนมหาลัย

            ซอฮยอนเรียนมหาลัยเดียวกัน คณะเดียวกับลูฮาน เธอถือเป็นผู้หญิงคนเดียวที่พวกเขาทั้ง 3 คนไว้ใจ ด้วยความที่ซอฮยอนเป็นคนไม่เรื่องมาก จู้จี้จุกจิกเหมือนผู้หญิงทั่วๆไป ทำให้ไปกันได้ดีกับเซฮุน เธอทำกับข้าวเก่งนั่นทำให้เธอเข้ากันได้กับลูฮาน และเธอคือผู้หญิงที่มีความอดทนสูง เข้าใจ ทำให้เธอรักกับไคมาจนถึงทุกวันนี้

            และขอให้เป็นอย่างนี้ ตลอดไป..

          "อิ่มโคตร"

            เซฮุนวางช้อนลงกับจาน แหกปากออกมาดังลั่นหลังจากกวาดเม็ดข้าวในจานไปเรียบเกลี้ยง เล่นเอาพ่อครัวและแม่ครัวต้องยิ้มกริ่มอย่างภูมิใจ

            "ไอ้ลู่ กูอยากกินชานมว่ะ"

            "มึงก็ไปซื้อดิ่"

            "ไปกับกูหน่อย กูไม่อยากไปคนเดียว กูเหงา"

            "เชี่ย ขนลุก เอาหน้ามึงออกไปไกลๆ"

            ซอฮยอนหลุดหัวเราะออกมาเมื่อเห็นว่าลูฮานพยายามจะดันหน้าของเซฮุนที่มาซบที่ไหล่ของตัวเองออก ก่อนที่ทั้ง 2 หนุ่มจะลุกออกไปเพื่อไปซื้อชานมของโปรด เหลือทิ้งไว้เพียงคู่รักคู่หวานอีกครั้ง

            "อะไร"

            ซอฮยอนหันไปถามไคที่เอาแต่นั่งจิ้มแก้มของเธอ

            "แก้มนิ่มดี"

            "หือ?

            "น่าหอม"

            ฟอด

          ไม่พูดเปล่า เขาก้มลงไปสูดดมความหอมจากแก้มใสอีกครั้ง

            "ไอ้บ้า -/////- ลวนลามอยู่ได้"

            "อย่างนี้ไม่ได้เรียกลวนลามนะครับที่รัก ถ้าลวนลาม มันต้อง.."

            ซอฮยอนผงะไปด้านหลังเมื่อมองเห็นสายตาของคนตรงหน้าประกายความหื่นที่พุ่งเข้ามาจนทำให้ร่างบางของเธอต้องลุกวิ่งหนีออกไป แต่สุดท้ายก็ไม่พ้นอยู่ดีเมื่อเขาวิ่งตามมารวบเธอเข้าไปกอดแนบอกอีกครั้ง

            "ไครักซอนะ"

            "อื้อ รู้แล้ว"เสียงหวานตอบอู้อี้ รอยยิ้มหวานไม่สามารถปิดให้มิดได้ "ซอก็รักไคเหมือนกันค่ะ"

            "มันต้องอย่างนี้สิคนสวย"ไคยิ้มมุมปากอย่างพึงพอใจกับคำบอกรักของแฟนสาว เขาดันตัวเธอให้นั่งลงบนโซฟา ก่อนจะกระโดดไปนั่งข้างๆ เอนตัวลงนอนบนตักของเธอ พร้อมกับดึงมือเธอมาวางที่แก้มของเขา "ง่วงนอนจังเลย"

            "แล้วทำไมไม่ไปนอนในห้องดีๆ"

            "นอนแบบนี้สบายกว่ากันเยอะ หรือว่าซออยากจะไปนอนในห้องกับฉันล่ะ"

            "ฝันไปเถอะย่ะ"มือบางเขกที่หน้าผากของเขาอย่างหมั่นไส้ "จะนอนก็นอนไปเลย"

            "ฮ่าๆๆๆๆ"

            เสียงหัวเราะร่าเริ่มหายไปพร้อมกับดวงตาที่ปิดพริ้ม ซอฮยอนก้มลงมองใบหน้าของชายหนุ่มตรงหน้าด้วยความรัก มันก็ผ่านมา 4 ปีแล้วที่เธอกับเขาคบกันมา แรกๆมีแต่คนบอกว่าเธอกับเขาไม่น่าจะไปกันรอด เพราะความแตกต่างอย่างเห็นได้ชัด แต่ตอนนี้ทั้งคู่ก็แสดงให้เห็นแล้วว่าความรักยังดีอยู่จนถึงวันนี้

            มือบางเกลี่ยที่ข้างแก้มของเขาเบาๆ ก่อนจะลากขึ้นมาลูบกลุ่มผมนุ่มอย่างเบามือ คาดว่าเขาคงจะหลับไปแล้ว เพราะลมหายใจสม่ำเสมอแบบนี้ ดวงตาหวานยิ้มตามริมฝีปากแต่ทุกอย่างกลับต้องหยุดชะงัก เมื่อมองเห็นอะไรบางอย่าง

            ..ต้นคอของเขามีรอยแดงเป็นจ้ำๆ ซึ่งเธอรู้ดีว่ามันมาจากอะไร ดวงตากลมโตสั่นระริกอย่างห้ามไม่ได้ ใช้ความพยายามในการสกัดกั้นไม่ให้น้ำตาไหลลงมา

            นี่คงเป็นสาเหตุที่เขาไม่รับโทรศัพท์เธอเลยทั้งคืน..

          มันไม่ใช่ครั้งแรก หากแต่มันเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วไม่รู้ เธอไม่สามารถจำได้ รู้มาตลอดแต่ก็ต้องแกล้งทำเป็นไม่รู้ต่อไปเพื่อรักษาความสัมพันธ์นี้ไว้ ตราบใดที่เขายังมอบคำว่าแฟนให้กับเธอเพียงแค่คนเดียว ..เธอก็จะทนต่อไป

            แม้ใครจะมองว่ามันโง่มากก็ตามที

            ลูฮานยืนมองภาพของซอฮยอนด้วยใบหน้าหม่นๆ เขาได้เห็นภาพแบบนี้มาหลายต่อหลายครั้ง รู้สึกสงสารซอฮยอนทุกครั้งเมื่อรู้ว่าไคจะออกไปหาคนอื่น แต่เขาก็ไม่สามารถทำอะไรได้ ทำได้เพียงคอยดูอยู่ห่างๆเท่านั้น

          "เจ็บมากไหม ..ซอฮยอน"