คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : Don't Relations : : CHAPTERS 20 -END-
Chapters 20
"แบบนี้มันอเมซิ่งแบบโคตรอเมซิ่งจริงๆ เป็นอะไรที่ไม่มีใครคาดคิดมาก่อนเลยว่ะ"
"ให้มันน้อยๆหน่อย โวยวายชิบหายเลยมึงน่ะ"ซองกยูปรามซองยอลที่ตะโกนเสียงดังลั่นหลังจากที่ได้รู้ความจริงทุกๆอย่าง "แต่มันก็สุดยอดเหนือความคาดหมายจริงๆนะเว้ย พี่น้องที่อยู่ด้วยกันมา 19 ปี รักกันทั้งๆที่เข้าใจว่าตัวเองเป็นพี่น้องสายเลือดเดียวกัน แต่สุดท้ายแล้ว ก็ไม่ใช่พี่น้องกันขึ้นมา"
"แล้วที่อเมซิ่งกว่านั้นก็คือ น้องสาวตัวจริง ดันเคยแอบชอบพี่ชายของตัวเองด้วย"
"พอเลยพวกมึงทั้งคู่น่ะ"อูฮยอนส่ายหน้าอย่างเอือมระอา "พูดมากกันจังวะ"
"ก็มันแปลกนี่หว่า"ซองยอลบ่นอุบ ก่อนจะลุกขึ้นโบกมืออย่างร่าเริง "มาแล้วๆๆๆ ทางนี้ซอฮยอน!! แม่ลำยอง"
"ลำยองอะไรของมึงวะ มันคือ"ซองกยูถามอย่างงงๆ
"แม่บ้านที่บ้านกูอ่ะเขาติดละครไทยอยู่มึง ลำยองอะไรสักอย่างเนี่ยแหละ"
"แล้วลำยองมันคือ?"ซองจงถามอย่างสงสัย
"ก็แบบ ผู้หญิงที่เอ่อ กูจะอธิบายยังไงดีวะ คือเวลาเมาแล้วเป็นเหมือนที่ซอฮยอนของพวกเราเป็นเนี่ยแหละ"
"ตอนนี้ช่างลำยองอะไรนั่นก่อนเถอะนะคะ"โบมีพูด อ้าแขนรับซอฮยอนที่มานั่งข้างๆ "เมื่อไหร่จะเลิกเข้าโรงพยาบาลสักที หืม?"
"ก็ช่วยไม่ได้นี่คะ"ซอฮยอนตอบเจื่อนๆ มองทุกคนยิ้มๆ "ขอโทษนะคะที่ชอบทำให้เป็นห่วง แล้วก็หายไปนานเลย"
"เอาเถอะ ก็ช่วงนี้มีเรื่องเข้ามาตั้งเยอะแยะนี่"อูฮยอนพูดอย่างใจดี "ตอนนี้เคลียร์ลงตัวแล้วก็ดีไป"
"ว่าแต่พี่แอลไปไหนล่ะคะ"ซออยอนถาม เพราะทุกคนอยู่กันครบ เว้นก็แต่เขา ..
"คือ.."
"อยู่นี่"
ซอฮยอนยิ้มกว้างเมื่อมองเห็นแอลที่เดินเข้ามาทีหลัง แอลยิ้มนั่งลงข้างๆซอฮยอน ยกมือขึ้นโยกหัวของเธอเบาๆ "ไง"
"ไอ้แอล มึงมาได้ไงวะ แล้วพ่อ.."
"กูก็แค่มาลา"
"ลา? พี่แอลจะไปไหนคะ"ซอฮยอนถามอย่างตกใจ
แอลบิ้มบางๆ ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ..หลังจากวันนั้นเขาก็สัญญาว่าจะทำตามในสิ่งที่พ่อของเขาต้องการ พ่ออยากให้เขาไปเรียนต่อด้านบริหารที่ประเทศอังกฤษ เจาต่อรองยืดเยื้อให้ตัวเองได้อยู่ที่นี่ได้นานที่สุด แต่ในวันนี้ก็ถึงวันที่ต้องออกเดินทางแล้ว เขาจะไปเรียนต่อ
แลกกับอิสรภาพที่จะได้รับหลังจากนั้น
"ขอโทษนะที่เพิ่งมาบอกเอาตอนนี้ แต่พี่เห็นว่าเรากำลังยุ่งๆอยู่ ก็เลยไม่อยากจะรบกวน"
"พี่แอล ..ไม่ไปไม่ได้เหรอคะ"
"ไม่ได้หรอกซอฮยอน"
"..."
"พี่ต้องรักษาสัญญา"
ซอฮยอนมองชายหนุ่มตรงหน้าด้วยความรู้สึกใจหาย น้ำตาแห่งความเสียใจไหลรินลงมาช้าๆ สุดท้ายก็ได้มือคู่เดิมที่เช็ดน้ำตาให้เธออย่างอ่อนโยน "อย่าร้องไห้สิ ไปไม่นาน เดี๋ยวก็กลับมา"
"นั่นสิ จะร้องไห้ทำไมซอฮยอน"
"แล้วมึงร้องทำเชี่ยอะไรไอ้ยอล"
"คิมซองกยู เอาตรงๆนะ คือกูเศร้ามากไง ฮือ ไอ้แอล มึงไปแล้วกูจะอยู่ได้ยังไง แง้"
"ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ"
โชรงยืนมองทุกคนอย่างใจหาย กลอกตาขึ้นด้านบนเพื่อกลั้นไม่ให้น้ำตาไหลลงมาแต่สุดท้ายมันก็ไหลลงมาอยู่ดีเมื่อสัมผัสที่อบอุ่นของกาอินโอบรอบตัวของเธอเอาไว้
"ไปถึงนู่นแล้วโทรมาหาแม่นะลูก ดูแลตัวเองให้ดีด้วย"
"ค่ะคุณแม่"โชรงพยักหน้ารับ เดินไปด้านหน้าที่มีลูฮาน ซอฮยอน กลุ่ม EXO รวมไปถึงยุนอาอยู่ "ขอบคุณทุกคนมากนะคะที่มาส่ง"
"ความจริงไม่อยากมาด้วยซ้ำ ทำไมถึงทิ้งพี่ให้อยู่คนเดียวล่ะโชรง"ลูฮานพูด ย่นจมูกอย่างน้อยใจ ทั้งๆที่ความจริงก็เปิดเผยแล้วว่าโชรงคือน้องสาวของเขา แต่น้องสาวของเขากลับจะทิ้งเขาไปซะอย่างงั้น
"พี่ลู่ก็มีซอฮยอนอยู่นี่นา"
"อยู่ที่ไหน ซอฮยอนก็ไม่ได้อยู่ที่บ้านแล้ว"
"ขอโทษนะคะพี่ลู่ แต่โชรงขอเวลา" .. "แล้วโชรงจะกลับมา"
"รีบๆกลับมานะโชรง"ซอฮยอนพูดอย่างเศร้า เพราะในวันนึง เธอต้องบอกลาคนถึงสองคน
แอลไม่ยอมบอกเที่ยวบิน เธอไม่รู้ว่าเขาจะไปตอนไหน เขาไม่ยอมให้ใครไปส่งทั้งนั้นเพราะไม่ชอบการจากลาที่สนามบิน เธอเลยมาส่งโชรงที่จัดสินใจไปเรียนต่อที่ต่างประเทศเช่นกัน
"โชรง ถ้าเจอฝรั่งสวยๆก็อย่าลืมแนะนำให้พี่รู้จักบ้างนะ"
ป๊าบ
"กล้าพูดแบบนี้ต่อหน้าฉันเหรอ"
"ง่า ยุนอ่ะ ก็แค่พูดเล่นเอง"ไคพูดอย่างอ้อนๆเมื่อเห็นว่ายุนอาเริ่มงอนจริง
"อย่าไปเชื่อมันนะยุน มันหวังจริงเลยแหละ"
"ไอ้เฉิน ไอ้เพื่อนเวร"
"ฮ่าๆๆๆๆๆๆ"
โชรงหัวเราะกับบรรยากาศตรงหน้า ก่อนจะตัดสินใจโผเข้ากอดลูฮานแน่น
"ต้องไปแล้วล่ะค่ะ"
"อื้ม"
"ดูแลตัวเองด้วยนะคะพี่ลู่"
"ดูแลตัวเองด้วยเหมือนกันนะโชรง"
"โชรงรักพี่ลู่นะคะ"
"..."
"พี่ชาย"
พูดจบร่างบางก็รีบหันหลังแล้ววิ่งเข้าไปด้านในทันที ไม่อยากจะร้องไห้ให้ใครเห็น ไม่อยากให้ใครมองว่าอ่อนแอ สักวันโชรงจะต้องเข้มแข็ง
..แล้วเจอกันนะคะ พี่ลู่ ..ทุกคน
"แบบนี้ไปไหนกันดีล่ะ"
"ไอ้ซูโฮ กูขอโทษนะ กูคงไปไหนกับพวกมึงไม่ได้แล้วว่ะ"ไคออกตัว คว้ามือยุนอามาจับ "กูต้องรีบพายุนไปที่บ้าน"
"ไปทำไมวะ"
"มึงยังไม่รู้เหรอ ไอ้ไคน่ะมันต้องพายุนไปเรียนมารยาทกับแม่มันทุกเย็นๆไง"เฉินตอบกลั้วหัวเราะ "ไปเถอะ เดี๋ยวคุณหญิงแม่ท่านจะทรงโกรธพวกมึงเอานะ"
"อย่ามาแซวกู"ไคชี้หน้าคาดโทษ หันไปบอกลากาอินและซึงฮุน "ไปยุน เร็ว"
"อ่า ขอตัวก่อนนะคะ สวัสดีค่ะทุกคน"
"แล้วเราล่ะลูก จะไปไหนจ๊ะ กลับบ้านกันดีไหม หรือว่าจะออกไปหาอะไรทานกันดี"
ซอฮยอนหันไปยิ้มแห้งๆให้กาอิน เหลือบมองลูฮานที่ยืนอยู่ข้างๆ "เอ่อ ออมม่าคะ หนู ขอไปเที่ยวกับพี่ลู่ได้ไหมคะ"
"จะไปที่ไหน ไปกับใครบ้าง แล้วจะกลับกี่โมง"
ทุกสายตาต่างก็หันไปมองคนที่พูด เล่นเอาซึงฮุนต้องกระแอมแก้เก้อ "ถะ ถามไม่ได้เหรอ"
"ถามได้ค่าอัปป้า"ซอฮยอนยิ้มแซวๆ "เมื่อก่อนไม่เห็นถามหนูแบบนี้เลย ความจริงแล้วอยากถามมาตลอดเลยใช่ไหมล่ะ หวงลูกสาวล่ะสิ"
"./////. อะ อัปป้าไม่มีสิทธิ์หวงหรือไงล่ะ"
"หวงน่ะหวงได้ แต่ปล่อยให้เด็กๆเขาไปเที่ยวกันเถอะ แก่แล้วก็อยู่ส่วนแก่สิคุณ"
"ผมยังไม่แก่นะคุณกาอิน"
"คุณน่ะแก่ชัดๆ ดูซิเนี่ย หน้ามันฟ้องขนาดนี้"
ซอฮยอนหัวเราะเบาๆกับบทสนทนาน่ารักๆของพ่อและแม่ของเธอ มันเป็นเพราะพวกท่านต่างก็รักกันอยู่แล้ว มันจึงไม่เชื่อเรื่องยากอะไรนัก หากเราจะให้อภัยคนที่เรารัก แล้วมาเริ่มต้นกันใหม่ ตอนนี้กาอินก็ประกาศออกสื่ออย่างชัดเจนว่าซอฮยอนเป็นลูก และโชรงก็คือลูกอีกคนเช่นกัน สื่อให้ความสนใจอยู่พักนึง แต่เมื่อมีข่าวใหม่ๆมา พวกเขาก็เลิกสนใจ ทำให้ตอนนี้เรียกได้ว่าชีวิตของเธออยู่ในสภาวะที่สมบูรณ์แบบมาก
"ไปเถอะลูก แล้วอย่ากลับดึกนะ"
"ค่ะออมม่า"
"ไม่ต้องห่วงนะครับ ผมจะพาซอฮยอนไปส่งที่บ้านอย่างปลอดภัยแน่นอน คุณแม่ ..คุณพ่อ ..ตา"
"-o- คุณชาย"
"เลิกเรียกผมแบบนั้นเถอะครับ เรียกผมว่าลูกเขยดีกว่า"
"-o- ทำไมถึงกล้า"ซึงฮุนอ้าปากค้าง กับสรรพนามใหม่ที่ถูกป้อนเข้ามาโดยหนุ่มหน้าหวาน
"เราดราม่ากันมาเยอะแล้วนะครับ ผมเหนื่อยแล้วจริงๆ ..ไปเถอะซอฮยอน"
"ไปๆๆ รีบไปเถอะเด็กๆ ตาแก่นี่เนี่ย เดี๋ยวแม่จะจัดการเอง"
ลูฮานพยักหน้าดึงมือซอฮยอนให้วิ่งออกมาโดยมีเฉินและซูโฮวิ่งตามออกมาด้วย ทั้ง 4 คนมายืนอยู่บริเววณลานจอดรถ เฉินถอนหายใจเบาๆ "แฮปปี้เอนดิ้งซะทีนะมึง"
"เออ"ลูฮานพยักหน้า บีบมือซอฮยอนแน่น
"ซอ"
"คะ พี่ซูโฮ"
"อย่าแปลกใจนะ ถ้าหากว่าปีนี้จะมีน้องน่ะ"
"คะ"
"มีชัวร์ๆว่ะ"
"มึงก็ไปยุ่งอะไรกับเขาวะ"เฉินเอ็ดซูโฮ หันมามองลูฮาน "แล้วนี่มึงจะไปไหน"
"อากาศดีๆแบบนี้ว่าจะพาซอไปเดินเล่นสักหน่อยว่ะ"ลูฮานตอบ "แต่ก็แค่แบบส่วนตัวนะ"
"พูดงี้คือจะไม่ให้พวกกูไปด้วยว่างั้น"
ลูฮานยักคิ้วให้ซูโฮอย่างรู้กันก่อนจะดันซอฮยอนเข้าไปในรถ "ไว้เจอกันนะพวกมึง"
ซูโฮกับเฉินยืนมองรถของลูฮานที่แล่นออกไปจนลับสายตา ก่อนจะหันมามองหน้ากันเอง
"ไอ้พวกมีแฟนแม่งก็งี้แหละ ทิ้งเพื่อนหมด"
"ไม่เป็นไรนะไอ้เฉิน มึงยังมีกู"
"นี่มึงคิดอะไรกับกูปะเนี่ย"เฉินมองซูโฮ เขยิบหนีเมื่อเห็นสายตาหวานเยิ้มของเพื่อน "มึงอย่านะ กูชอบผู้หญิงนะเว้ย"
"งั้นเดี๋ยวกูจะเคะให้มึงก็ได้นะ"
"=[ ]= ไอ้ซะ ซูโฮ"
"มามะ มาให้จุ๊บที"
"กูไม่เล่นนะมึง"
"ใครบอกเค้าเล่นล่ะตัวเอง มามะ มาเถอะ"
"ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย"
โชรงมองออกไปด้านนอก ปล่อยตัวและใจให้สบาย อยากลืมความกังวลทุกอย่างออกไปให้หมด ต้องกลับมาเข้มแข็งเร็วๆนะโชรง ..พี่ลูฮานรออยู่ ..พี่ชายรออยู่
"ขอโทษนะครับ เอ่อ ตรงนั้นคือที่นั่งของผม"
"คะ? เอ่อ ขะ ขอโทษค่ะ คือฉัน ..พี่แอล!!!!"
แอลถอดแว่นที่ใส่อยู่ออก มองหญิงสาวตรงหน้าอย่างแปลกใจ "โชรง"
"พี่แอลมาทำอะไรที่นี่คะ เอ่อ คือ มาที่นี่ก็ต้องไปต่างประเทศสิเน๊อะ คือ พะ พี่แอลจะไปที่ไหนเหรอคะ"
แอลหัวเราะเบาๆกับท่าทางรนๆของโชรง "จุดหมายปลายทางของเครื่องบินลำนี้มันก็ที่เดียวกันหมดนั่นแหละครับโชรง"
".//. จะ จริงด้วยสิเน๊อะ"
แอลยักไหล่ขึ้นเล็กน้อย เอียงคอมองโชรง "อยากนั่งริมหน้าต่างเหรอครับ"
"ดะ ได้ไหมคะ"
"เอาสิ"
เขาพยักหน้าก่อนจะเก็บกระเป๋าของตัวเองให้เข้าที่แล้วนั่งลงข้างๆโชรง
"ไปเที่ยวเหรอครับ"
"เปล่าค่ะ"
"..."
"โชรงไปเรียน"
แอลมองใบหน้าสวยที่หม่นลงไปเล็กน้อย และเขาเข้าใจมันเป็นอย่างดี มือหนาวางลงบนไหล่ของเธอเบาๆ "โอเคนะ"
"บอกว่าโอเคตอนนี้ พี่แอลจะเชื่อไหมล่ะคะ"
"..สักวันจะโอเคครับ เชื่อพี่นะ"
โชรงพยักหน้า มองเขาอย่างขอบคุณ "แล้วพี่แอลล่ะคะ ไปทำอะไร เที่ยวเหรอ?"
"พี่ก็ไปเรียนเหมือนกันครับ แล้วนี่โชรงเรียนที่ไหนครับ"
"อ๊อกซ.."
"..ฟอร์ด"
ทั้งสองคนมองหน้ากันอย่างแปลกใจ ก่อนที่รอยยิ้มจะปรากฏบนใบหน้าของทั้งคู่ พร้อมกับเสียงหัวเราะที่ประสานกัน
"บังเอิญจังเลยนะคะ"
"พี่ไม่คิดแบบนั้นนะครับ"
"เอ๋.."
แอลยิ้มหวาน สบตากับคนตรงหน้าด้วยความรู้สึกแปลกใหม่
"มันอาจจะเป็นพรหมลิขิต"
บางที ..การเดินทางไปต่างประเทศครั้งนี้ ..มันก็ไม่ได้เลวร้ายอย่างที่คิดนะ
ไควิ่งเข้าไปภายในบ้านพร้อมกับยุนอาก่อนจะพากันมาหยุดอยู่ที่ห้องโถงขนาดใหญ่ที่มีแม่ของเขานั่งรออยู่ก่อนแล้ว ยุนอาถอนหายใจเบาๆ รู้ดีว่าอาจต้องเจอกับอะไรบางอย่างซึ่งไม่สามารถคาดการณ์ได้ว่ามันจะเป็นเรื่องร้ายหรือเรื่องดี แต่ยังไงก็ต้องทำใจยอมรับมันล่ะนะ
หลังจากวันที่แม่ของไคชวนเธอมาทานข้าวที่บ้าน ตอนแรกคิดว่าท่านอาจมีแผนอะไรเล่นงานเธออีกแต่กลับเปล่าเลย ท่านชวนมาทานอย่างจริงใจ แต่ก็ตั้งเงื่อนไขมาให้เธอต้องปฏิบัติตามเช่นกัน
"มาเรียนมารยาท มาฝึกการมีสมบัติผู้ดีกับฉันทุกเย็น เย็นละสองชั่วโมง เพราะถ้าหากเธอจะคบกับจงอิน เธอจะต้องทำตัวให้เหมาะสมกับเขา"
นั่นแหละ เธอถึงต้องมาทุกวัน วันนี้ก็เข้าวันที่ห้าแล้ว ตอนนี้ขาของเธอเริ่มจะล้าไปหมด เพราะถูกฝึกอย่างโหดมาก แต่ก็ได้กำลังใจจากไคในทุกๆวัน แค่นี้ก็พร้อมจะสู้ต่อไปแล้ว
"ฉันจำได้ว่านัดเธอตอนห้าโมงเย็น นี่เลยเวลานัดมาสี่สิบห้านาทีแล้ว"
"แม่ครับ ความผิดของผมเอง"
"เงียบไปจงอิน ไม่ต้องออกรับแทน"
"ไม่ได้หรอกครับ มันเป็นความผิดของผมจริงๆ"
"คิมจงอิน"
"แต่แม่ครับ ผม.."
"พอแล้วจงอิน"ยุนอาพูด ปิดปากจงอินเอาไว้เพื่อไม่ให้เขาพูดต่อ หันไปมองหน้าคุณนายคิมอย่างกลัวๆ "หนูขอโทษค่ะ ที่ไม่ตรงต่อเวลา ทำให้ท่านต้องรอ"
"..รู้ก็ดีแล้ว"คุณนายคิมพูดเชิดๆ มองจิกไปยังคนหน้าสวยตรงหน้า "ต่อไปนี้ไม่ต้องมาฝึกมารยาทกับฉันอีกต่อไปแล้ว"
"!!!!"
"คุณแม่!!!!"
ยุนอานั่งคุกเข่าลงกับพื้น ก้มหัวเป็นการขอโทษ "หนูขอโทษนะคะ ที่มาสาย แต่ว่าอย่าเพิ่งไล่หนูเลยนะคะ ได้โปรดให้โอกาสหนูก่อน หนูจะพยายามทำให้ดีกว่าเดิม อย่าเพิ่งห้ามไม่ให้หนูเจอกับจงอินเลยนะคะคุณท่าน หนูขอโทษจริงๆ"
"พอได้แล้ว"
"คุณแม่ครับ ผมบอกแล้วไง ว่าผมผิดเอง ยุนรีบที่สุดแล้ว แต่ผมเองที่มัวแต่แวะทานข้าวเลยมาถึงช้า ผม.."
"หยุดพูดได้แล้วคิมจงอิน"คุณนายคิมตะโกนเสียงดัง ลุกขึ้นไปยืนตรงหน้าลูกชาย "ผมลูกเอาแต่ปกป้องแม่คนนี้ไงล่ะ"
"..."
"แม่ถึงได้อิจฉา"
"ครับ?"
คุณนายคิมระบายรอยยิ้มออกมาอ่อนๆ ประคองยุนอาให้ลุกขึ้นยืน และการกระทำนี้สร้างความตื่นตะลึงให้กับทั้งไคและยุนอาเป็นอย่างมาก
"ไม่ต้องฝึกมารยาทอีกต่อไปแล้ว ต่อไปถ้าจะคบกับจงอิน ก็แค่เป็นตัวของตัวเองก็พอ"
"คะ คุณท่าน"
"คุณแม่สิ"
"คะ?"
"เรียกฉันว่าคุณแม่ได้แล้วนะ ..หนูยุนอา"
ในขณะที่ยุนอามัวแต่ยืนอึ้ง ไคที่ตั้งสติได้ก่อนก็โผเข้าไปกอดผู้เป็นแม่เอาไว้แน่น "ไม่ ไม่ยอมให้ผมกับยุนรักกันได้แล้วใช่ไหม"
"คิดๆดูก็คงไม่มีใครเอาลูกอยู่นอกจากหนูยุนแล้วล่ะมั้ง"
"ขะ ขอบคุณค่ะคุณท่าน"
"คุณท่านอะไรอีกล่ะยุน ยัยบ๊อง คุณแม่ต่างหาก"ไครีบแก้ให้ พร้อมกับเขกหัวคนรักอย่างหมั่นเขี้ยว "เดี๋ยวคุณแม่ก็เปลี่ยนใจกันพอดี"
"คุณแม่ค่ะ คุณแม่ ขอบคุณมากนะคะ"ได้ยินแบบนั้นยุนอารีบแก้สรรพนามแทบจะทันที
คุณนายคิมยิ้มอย่างใจดี ลูบหัวยุนอาเบาๆ "มาคิดๆดูแล้วแม่คงจะเป็นห่วงจงอินมากเกินไป จนทำร้ายลูกทางอ้อม ขอโทษนะหนูยุนกับทุกๆอย่าง แม่จะคืนทุกอย่างให้กับหนู แต่หนูสัญญากับแม่ได้ไหม"
"อะไรเหรอคะ"
"ช่วยทำให้จงอินกลายเป้นมนุษย์ขึ้นมาเสียที"
"คุณแม่!!! ผมเป็นอยู่แล้วนะครับ"
"ได้เลยค่ะ หนูจะจัดการให้เอง ไม่ต้องห่วงนะคะ คุณแม่ ^o^"
"จ้ะ"
นี่แหละ ลูกสะใภ้ที่เธอต้องการ
"โอป้า ให้เอาวางไว้ไหน"
"เอาเข้าไปเก็บในห้องให้หน่อย"
"อ่า ได้ๆๆๆ"
โบมีพยักหน้า ถือกระเป๋าของอูฮยอนเดินขึ้นไปที่ชั้นบนของบ้านเขา อูฮยอนอยู่ที่บ้านหลังนี้คนเดียวเพราะครอบครัวของเขาทำงานอยู่ที่ญี่ปุ่นกันหมด และเธอเองก็เคยมาที่นี่ค่อนข้างบ่อยเมื่อปีก่อนๆ ปีนี้นี่คือวันแรกที่มาเหยียบที่บ้านหลังนี้อีกครั้ง มันไม่เปลี่ยนไปเลย เหมือนกับเจ้าของบ้าน
แสนดียังไงก็แสนดีอยู่อย่างนั้น
มือบางดันประตูห้องด้านในสุดซึ่งจำได้ดีว่าคือห้องของอูฮยอนเข้าไป กดเปิดสวิตซ์ไฟ แต่เมื่อไฟในห้องสว่างขึ้น มือที่ถือกระเป๋าอยู่ก็เผลอปล่อยให้กระเป๋าหล่นลงพื้นเมื่อมองเห็นรอบๆห้องที่เปลี่ยนไปมากเหลือเกิน
ผนังที่ว่างเปล่าเมื่อนานมาแล้ว ถูกเติมเต็มด้วยรูปถ่ายมากมาย และรูปเหล่านั้นก็คือ ..รูปของเธอในอิริยาบถต่างๆ มือบางยกขึ้นมาปิดปากตัวเอง น้ำตาเอ่อคลอด้วยความตื้นตันใจ เหลือบมองเห็นโหลแก้วขนาดใหญ่ประมาณ 10 โหลที่มีนกกระดาษอยู่ในนั้นจนเต็ม มีเพียงอันสุดท้ายที่ได้ประมาณค่อนนึงเท่านั้น
"สงสัยไหมล่ะว่ามันคืออะไร"
"อะ โอป้า"
"ในโหลพวกนั้นน่ะมีนกกระดาษอยู่ทั้งหมด 1393 ตัว"อูฮยอนพูดยิ้มๆ หยิบนกกระดาษตัวเล็กที่อยู่ในกระเป๋าเสื้อขึ้นมา เดินไปหย่อยมันลงในโหลใบสุดท้าย "และตัวนี้คือตัวที่ 1394"
"มะ มันคืออะไร"
"มันคือจำนวนวันที่เรารู้จักกัน"
"โอป้า"
"ขอโทษนะที่ไม่เคยบอกให้รู้เลย ว่ารู้สึกยังไง โอป้าตกหลุมรักโบมีตั้งแต่วินาทีแรกที่เราสบตากัน และเป็นอย่างนั้นเรื่อยมาจนถึงตอนนี้ความรู้สึกมันมีแต่เพิ่มขึ้นไม่เคยลดลงเลย"
"..."
"จะโกรธกันก็ได้ แต่อยากห่างและอย่าหายไปก็พอ โอป้าคงทนไม่ได้ ถ้าหากวะ.."
คำพูดของอูฮยอนยังไม่ทันที่จะจบลงอย่างสมบูรณ์แบบ ก็ถูกกลืนหายไปเมื่อคนตัวเล็กจู่โจมเข้ามามอบจุมพิตให้กับเขาโดยที่ไม่ทันตั้งตัว มันเป็นเพียงแค่การแตะริมฝีปากธรรมดา แต่หัวใจของเขากลับพองโตจนแทบจะแตกกระจาย
โบมีปาดน้ำตาที่แก้มของตัวเองออก โผเข้ากอดเขาอีกครั้ง
"อูฮยอนคนบ้า โอป้านี่บ้าจริงๆเลย"
"โบมี.."
"รัก ก็บอกว่ารักสิ ถ้ารู้อย่างนั้นนะ"
"..."
"ได้คบกันไปตั้งนานแล้วคนบ้า"
มัวทำเก็บเงียบ มัวอมพะนำไว้อยู่ทำไมก็ไม่รู้ นัมอูฮยอน ..คนบ้าเอ๊ย >//<
ท่ามกลางอากาศที่หนาวเย็น แต่ความอบอุ่นกลับกำลังแผ่ไปรอบตัวของคนทั้งสอง ยามที่มือสองคู่เกาะกุมกันแน่น แบ่งปันความอบอุ่นให้แก่กันและกัน ความรู้สึกที่เรียกว่าความสุขที่แท้จริงบังเกิดขึ้นอย่างชัดเจนและเปิดเผย เป็นความรู้สึกที่เคยได้แต่หวัง แต่ในวันนี้ก็ได้รับมันมาเสียที
แสงไฟสีสวย บวกกับน้ำพุที่เปิดทำให้บรรยากาศของแม่น้ำฮันในตอนนี้ดูโรแมนติกมากกว่าช่วงเวลาไหนๆ ลูฮานถอดเสื้อตัวนอกที่ตัวเองใส่อยู่คลุมบนไหล่บางเบาๆ
"แล้วพี่ลู่ไม่หนาวเหรอคะ"
"พี่ขี้ร้อนนะ"
"นั่นสินะ"ซอฮยอนพยักหน้าเบาๆ มองหน้าของเขาที่แม้ตอนนี้อากาศจะเริ่มเย็น แต่กลับมีเหงื่อผุดออกมาเต็มหน้าผากมากเป็นพิเศษ "ร้อนมากขนาดนั้นเลยเหรอคะ"
"ก็ ..อืม"ลูฮานตอบ ยกแขนเสื้อขึ้นมาเช็ดเหงื่อของตัวเองออก
เปล่าหรอก ความจริงมันไม่ได้ร้อนมากขนาดนั้น แต่เหงื่อพวกนี้ มันเป็นเพราะกำลังตื่นเต้นต่างหาก
"นั่งก่อนไหม เดินนานๆชักเริ่มเมื่อยแล้วล่ะ"
"ก็ได้ค่ะ"
ลูฮานดันซอฮยอนให้นั่งลงกับม้านั่งที่เขาเตรียมเอาไว้แล้วอย่างดิบดี "รอนี่ก่อนนะ เดี๋ยวมา"
ซอฮยอนมองลูฮานที่วิ่งหายไปอย่างงงๆ แต่ก็ไม่ได้เอะใจสงสัยอะไร มองบรรยากาศเบื้องหน้าอย่างหลงใหล ก่อนจะสะดุ้งเมื่อโทรศัพท์ในกระเป๋าส่งเสียงออกมาเสียก่อน
"ค่ะอัปป้า"
(เมื่อไหร่จะกลับบ้านครับ ลูกสาว)
"เอ่อ คงอีกสักพักน่ะค่ะ ตอนนี้อยู่ที่แม่น้ำฮัน พี่ลู่ไม่ได้บอกเลยว่าจะไปส่งหนูตอนไหน"
(แต่นี่มัน..)
(ซึงฮุน คุณนี่เผลอไม่ได้เลยนะ ให้ลูกได้ใช้ชีวิตส่วนตัวบ้าง ยุ่งจริงเชียว)
(คุณกาอิน ก็นั่นลูกผมนะ)
(ลูกฉันเหมือนกันค่ะ ..ซอฮยอนจ๊ะ ตามสบายเลยนะ คนแก่ที่บ้านเนี่ย เดี๋ยวแม่จะจัดการให้เอง)
"ค่าออมม่า ขอบคุณมากนะคะ"
ซอฮยอนกดวางโทรศัพท์ ยิ้มออกมาบางๆเมื่อนึกถึงหน้าอัปป้าของเธอที่ตอนนี้คงกำลังโวยวาย แต่สุดท้ายก็ต้องยอมให้ออมม่าอยู่ดี
ว่าแต่ทำไมพี่ลู่หายไปนานจังนะ
มือบางยกขึ้นมากอดตัวเองเอาไว้เมื่อลมเย็นๆพัดเข้ามา แต่แล้วท่ามกลางความเงียบกลับมีเสียงเพลงดังแว่วขึ้นมา ก่อนที่น้ำพุและไฟรอบๆจะดับไป จนเมื่อเพลงเริ่มดังขึ้น ทุกอย่างก็ชัดเจนอีกครั้ง แต่มันไม่ใช่ความว่างเปล่าเหมือนอย่างเคย
"พี่ลู่.."
ซอฮยอนพึมพำเบาๆ ลุกขึ้นยืนมองภาพตรงหน้าอย่างประหลาดใจ ก่อนจะยิ้มออกมาเมื่อเห็นว่าลูฮานกำลังถือสมุดสเก็ตขนาดกลางที่มีข้อความเขียนเอาไว้
'สวัสดีซอจูฮยอน ผมเสี่ยวลูฮาน ยินดีที่ได้รู้จัก'
เธอยิ้ม พยักหน้าเบาๆ เขาจึงเริ่มเปิดหน้าถัดไป
'นี่มันก็นานมากแล้วนะที่เรารู้จักกัน อันที่จริงตั้งแต่ที่เธอเกิด พี่ก็รู้จักเธอแล้ว เราเป็นพี่น้องกันมาตั้ง 19 ปีแน่ะ'
'แต่ตอนนี้มันต่างออกไปแล้วนะ ต่างตรงที่เราไม่ได้เป็นพี่น้องกันอีกแล้ว เรากลายมาเป็นคนรักกัน'
'ถึงเวลามันจะไม่นานมากนักสำหรับการเป็นคนรัก แต่พี่ก็มั่นใจว่าเธอคือคนที่พี่รัก'
'จำได้ไหมว่าเธอเคยบอกกับพี่ว่า ถ้าพี่มีแฟน พี่จะต้องรักแฟนของพี่ให้น้อยกว่าที่พี่รักเธอ'
'แล้วจะทำไงดีล่ะ ในเมื่อตอนนี้ แฟนของพี่คือเธอ'
น้ำตาเอ่อคลอที่รอบดวงตาพร้อมกับรอยยิ้มที่ตื้นตัน ซอฮยอนมองหน้าเขาอย่างซึ้งใจ ส่ายหน้าเบาๆเพราะไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไร
'เอาเป็นว่าพี่จะรักเธอให้มากๆเลยแล้วกันนะ ..พี่เคยพูดเอาไว้ว่า ถ้าหากเราไม่ใช่พี่น้องกัน เธอสงสัยไหมว่าพี่จะทำไม'
'พี่ก็จะรักเธอ จะกอดเธอแน่นๆ จะหอมแก้มเธอทุกๆวัน จะจูบเธอ และจะให้เธอเป็นของพี่แค่คนเดียว เมื่อก่อนพี่ทำได้แค่คิด'
'แต่ตอนนี้พี่สามารถทำได้จริงแล้วใช่ไหม'
"อื้ม"ซอฮยอนพยักหน้าเบา เดินไปหาเขาช้าๆ ก่อนจะหยุดอยู่ห่างกับเขาประมาณสามก้าว
"อ่านหน้าต่อไปให้ดีนะ มันคือสิ่งที่พี่อยากจะบอก"
"อื้อ"
'เพื่อเธอ เพื่อเธอเท่านั้น ฉันอาจไม่สามารถหาทุกสิ่งทุกอย่างบนโลกนี้ให้กับเธอได้ แต่ตอนนี้ฉันจะขอสัญญากับเธอ ฉันจะเป็นคนที่ทำทุกๆอย่างเพื่อเธอเท่านั้น แค่เธอเท่านั้น ทุกๆอย่าง เธอแค่ยืนเคียงข้างฉันเหมือนตอนนี้เท่านั้น'
"แม้ว่าฉันจะได้เกิดใหม่อีกสักกี่ครั้ง ฉันก็จะมองเพียงแค่เธอคนเดียวเท่านั้น"
"พี่ลู่.."
"ไม่เคยคิดเลยนะว่าจะมีโอกาสได้ทำแบบนี้ ไม่คิดเลยด้วยซ้ำว่าพี่จะสามารถรักเธอได้ พี่ดีใจนะ ดีใจมากๆด้วย"
"หนูก็ดีใจค่ะ"
"รักพี่ไหม ..ซอฮยอน ไม่สิ ซอจูฮยอน"
"ไม่เห็นต้องถาม"
"..."
"รักมากที่สุดค่ะ"
ทันทีที่คำบอกรักสิ้นสุดลง ใบหน้าหล่อก็โน้มลงมาใกล้ ฝังจมูกลงที่แก้มเนียนเบาๆอย่างรักใคร่ ก่อนที่จะลากริมฝีปากมาหยุดอยู่ที่กลีบปากบางที่เขาแสนจะหลงใหล
มอบจูบที่อ่อนหวานราวกับขนมสายไหมที่เธอโปรดปราน อ่อนโยนจนทำให้เธอดำดิ่งลงไปในห้วงแห่งรัก และร้อนแรงจนทำให้เธอแทบจะหยุดหายใจ พลุถูกจุดขึ้นหลังจากที่ลูฮานยกมือขึ้นเป็นสัญญาณ แต่ก็ยังคงไม่ยอมละริมฝีปากออกห่างจากกันแม้เพียงสักนิด
ผ่านไปเนิ่นนานจนเสียงพลุเบาไป ลูฮานก็ผละริมฝีปากออกอย่างละเลียด เกลี่ยผมที่ตกลงมาที่ข้างแก้มของเธอ ก่อนจะจูบที่หน้าผากมนอย่างเชื่องช้า
"Wish you're my love"
ซอฮยอนมองสบตากับเขา ยิ้มหวานพร้อมกับพยักหน้าเบาๆ
"Yes, I'll love you my brother"
"No, I'm not your brother"
...
"พี่เป็นคนรักของเธอต่างหาก ..ที่รัก"
-END-
จบลงแบบแฮปปี้เอนดิ้ง สวยงามกันไปทุกคู่
ชอบตอนจบของคู่ไหนมากที่สุดเอ่ย เอาแบบไม่ลำเอียงเมนตัวเองนะ
อยากรู้อ่ะว่าฉากไหนที่น่าประทับใจมากที่สุด
ขอบคุณจริงๆที่ติดตามกันจนถึงตอนนี้ อาจมีบางช่วงที่หายไป แต่รีดเดอร์ก็ไม่หายไปไหน
รู้สึกปริ่มมากจริงๆ ตอนแต่งบางทีก็รู้สึกอินไปกับตัวละคร บอกเลยว่าไม่ว่าจะเรื่องไหน
พอมันถึงตอนจบก็อดใจหายไม่ได้เหมือนกัน แต่ก็นะ จะให้เรื่องมันยืดยาวไปก็ไม่ใช่เรื่อง
เมื่อมันมาถึงตอนจบ มันก็ต้องจบ เอาเป็นว่ารอติดตามเรื่องต่อๆไปนะ
ส่วนคนที่สั่งหนังสือ คุณจะได้รับสเปเชี่ยลไปสองตอน ชื่อตอนไม่รู้สิ ยังไม่คิด
แต่บอกไว้ก่อนว่าอาจไม่ได้เน้นหนักไปที่คู่หลักอย่างฮานซอเท่าไหร่
ฮานซออาจจะมีประมาณ 40% ส่วนที่เหลือ เดาเอาเองว่าจะไปทางไหน ยังไงก็ ไว้เจอกันใหม่จ้า >,,<
Don't Relations เปิดจองแล้ว คลิ๊ก
ความคิดเห็น