คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : Love's Twin : : Chapters 20 [Luhan Part]
Chapters 20
“นา รึล ซา รัง เฮท ตอน ซา รัม มา อี เจน กยอต เต ออพ จี มัน
(คุณ คนที่เคยรักผม แต่ตอนนี้ไม่ได้อยู่ข้างผมแล้ว)
อา จิค คิซ จี มช ทา โก นอ รึล ริช จี มท ทา โก
(ผมยังคงไม่สามารถลืมคุณได้ มันยังลืมคุณไม่ได้จริงๆ)
กือ จยอ ฮัน บยอน นี รา โด ดา ชี บล ซู อิช ดา มยอน
(ถ้าผมสามารถที่จะเจอคุณได้อีกครั้งนึง ถ้าผมสามารถที่จะเจอคุณได้อีกสักครั้งนึง)
บล ซู มัน อิช ดา มยอน ดา ชี นอล บล ซู อิช ดา มยอน
(ถ้าผมได้เห็นคุณ ถ้าหากว่าได้เห็นหน้าคุณอีกครั้ง)”
แปะๆๆๆๆๆๆๆ
ผมละจากเปียโนก่อนจะส่งยิ้มให้ทุกคน
“อาลู่ ทำไมวันนี้ร้องเพลงเศร้าจัง แถมยังอินมากอีกต่างหาก”แทยอนถามผมตอนที่ผมลงไปนั่งข้างๆเธอ
“ไม่รู้สิ อยู่ๆก็อยากร้องเพลงนี้น่ะ”ผมพูดก่อนจะถอนหายใจ
วันนี้เป็นวันที่ต้องเข้าชมรม เวลาแห่งการพักผ่อนผ่านไปไวเกิน เราเพิ่งกลับมาถึงโซลเมื่อ 2 วันก่อน พี่เจสสิก้าหัวแตก และบังเอิญว่าแพคฮยองต้องกลับมาทำธุระพวกเราทุกคนก็เลยกลับมากันหมด
ตลอดเวลาที่อยู่ที่บ้าน ทุกคนดูแปลกไปสำหรับผม ..แม้แต่ซอฮยอน เธอก็แปลกไปเช่นกัน
ไม่มีการมานั่งพูดคุยกันที่ระเบียงสำหรับพวกเขา ไม่มีการเดินมาเรียนพร้อมกันกับเซฮุนและยุนอาสำหรับซอฮยอน และไม่มีการทะเลาะกันระหว่างผมกับยุนอา
ผมไม่รู้จริงๆว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับพวกเรา
“แท เดี๋ยวฉันไปก่อนแล้วกันนะ ว่าจะไปดูซอซ้อมสักหน่อย”
“โอเค งั้นเดี๋ยวฉันตามไปนะ ต้องไปร้องเพลงก่อน”
“อื้ม”ผมพยักหน้าก่อนจะเดินออกมาจากห้องชมรมแล้วไปที่ห้องชมรมการแสดง ..ละครเวทีจะมีในอีกไม่กี่วันข้างหน้า ซอฮยอนกับเซฮุนก็เลยต้องซ้อมด้วยกันทุกวัน และกลับบ้านมืดๆเสมอ แต่น่าแปลก ทุกวันเซฮุนจะโทรมาบอกผมว่าให้มารับซอฮยอน ทั้งๆที่ทางกลับบ้านพวกเขาก็เป็นทางเดียวกัน
และซอฮยอน ..ก็มักจะเหม่อลอย และดูเงียบๆไป
“โอ๊ย มันเรื่องบ้าอะไรกันนะเนี่ย”
ผมขยี้หัวตัวเองอย่างหงุดหงิดก่อนจะเปิดประตูห้องชมรมเข้าไปแล้วนั่งอยู่ด้านหลัง เฝ้ามองการซ้อมของพวกเขาเงียบๆ ซอฮยอนกำลังเข้าฉาก อาจจะเป็นฉากก่อนไปงานเลี้ยงเต้นรำ ผมมองดูเธออยู่อย่างนั้น
ไม่มีใครรู้จักเธอดีเท่าผม เธอเคยพูดแบบนั้นและมันก็คงจริง ..ผมรู้จักเธอดีมากกว่าที่เธอรู้จักตัวเองซะอีก
ผมมองออกว่ามันมีอะไรเกิดขึ้นระหว่างเธอและเซฮุน
มองออกด้วยว่าเซฮุนก็มีอะไรแปลกไป ..และผมเอง ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากเฝ้าดูพวกเขา
“เฮ้ย”
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”
ผมลุกขึ้นอย่างตกใจก่อนจะวิ่งไปข้างล่างด้วยความเร็ว เหตุการณ์ตรงหน้ามันเกิดขึ้นเร็วมาก ในขณะที่ซอฮยอนกำลังร้องเพลงอยู่กลางเวที อุปกรณ์ที่ใช้ในการตกแต่งฉากก็หล่นลงมา ผมกระโดดขึ้นไปบนเวทีก่อนจะถอนหายใจอย่างโล่งอก
เศษแก้วจากโคมไฟแตกกระจาย แต่โชคดีที่ไม่มีใครเป็นอะไร
“เป็นอะไรไหมซอ”
“...”
ผมมองเซฮุนที่เป็นคนดึงซอฮยอน มองดูเขาถามเธออย่างเป็นห่วงเป็นใย และมองดูเธอที่กำลังร้องไห้
“ฮุน..”
“เธอเป็นอะไร ร้องไห้ทำไม เธอเจ็บใช่ไหม”
“..นายพูด นายพูดกับฉันแล้วเหรอ”
“...”
ผมยิ้มบางๆก่อนจะเบือนหน้าหนีไปทางอื่น รู้ดีกับการกระทำของเธอ ..เธอเปลี่ยนไปแล้วเช่นกัน
“นี่มันเกิดอะไรขึ้น โคมไฟหล่นลงมาได้ยังไง”รุ่นพี่นานะพูดก่อนจะชี้โคมไฟที่แตกละเอียดอยู่กลางเวที ตำแหน่งเดียวกับที่ซอฮยอนยืนอยู่
“ไม่รู้ค่ะ ตอนผูกมันแน่นมากแล้วนะคะรุ่นพี่”
ผมมองพวกคนในชมรมที่ดูจะตกใจกับเหตุการณ์นี้มาก ผมเดินเข้าไปใกล้เชือกที่ผูกโคมไฟเอาไว้ก่อนจะหยิบปลายเชือกขึ้นมา “นี่มัน..”
เชือกหลุ่ยราวกับว่า ..มีคนตัด
ผมเงยหน้ามองขึ้นไปข้างบน เห็นเงาคนที่วิ่งผ่านไป ผมหันกลับไปมองซอฮยอนอย่างเป็นห่วง
มีคนกำลังคิดจะทำร้ายเธอแน่ๆ
“อาลู่ มานั่งทำอะไรตรงนี้เหรอ”
ผมมองข้างหน้าก่อนจะถอนหายใจ “มารอซอน่ะ”
“เหรอ”ฮโยมินพูดก่อนจะนั่งลงข้างผม “เห็นวันนี้มีอุบติเหตุนี่นา”
“เธอรู้ได้ไง”
“ก็ฉันก็อยู่ชมรมนั้นนี่นา”ฮโยมินพูดก่อนจะหันมายิ้มให้ผม “แล้วตอนนี้เขาก็เปลี่ยนตัวนางเอกแล้วด้วย”
“เปลี่ยน?”
“ใช่ เปลี่ยนเอายัยยุนอามาเล่นแทนน่ะ”ฮโยมินพูดก่อนจะหัวเราะ “เห้นว่าซอฮยอนโดนเศษแก้วบาดที่เท้าก็เลยเล่นไม่ได้ รุ่นพี่เขาก็เลยเปลี่ยนเอายัยยุนอามาเล่นแทน”
“...”
“ฉันกับจียอนก็แอบสงสัยอยู่เหมือนกันนะความจริงแล้ว ..อุบัติเหตุที่เกิดขึ้นน่ะดูยังไงก้ไม่ใช่อุบัติเหตุ มันน่าจะเป็นคนจงใจมากกว่า”
“...”
“ยัยยุนอาน่ะชอบเซฮุนใครๆก็ดูออก แล้วยัยนั่นก็อยากเล่นบทของซอฮยอนมาก”
“เลิกพูดเถอะ ยุนอากับซอเป็นเพื่อนกันนะ”
“ก็เพื่อนไงล่ะ”ฮโยมินพูดแล้วยิ้มมุมปาก “ฉันเจอไอ้นี่ด้วย ตรงข้างบน พอจะจำได้ไหมว่ามันเป็นของใคร”
ผมรับกำไลข้อมือมาดูก่อนจะขมวดคิ้ว
“ฉันเคยเห็นยัยยุนอาใส่มัน อ้อ! แล้วลู่ลองคิดดูดีๆนะ คนที่จะได้ประโยชน์จากอุบัติเหตุครั้งนี้น่ะ ..มีแต่ยัยยุนอาคนเดียวเท่านั้นแหละ”
ผมมองฮโยมินก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าไม่เห็นยุนอาอยู่ในชมรม หัวสมองคิดย้อนกลับไปวันที่เกิดอุบัติเหตุกับพี่เจสสิก้า ยุนอาบอกว่าโทรศัพท์พี่คริสแบทหมด แต่ไม่นานพี่คริสกลับโทรมาหาผม
เหตุการณ์ที่เธอปั้นปึ่งใส่ซอฮยอน ..และกำไลข้อมือของเธอบวกกับเหตุการณ์ในวันนี้
“เป็นเธอจริงๆเหรอยุนอา”
50%
ผมนั่งอยู่ที่เดิมคนเดียวปลดปล่อยอารมณ์และความคิด ..กำไลข้อมือันนี้เป็นของยุนอาจริงๆไม่ผิดแน่ แต่ว่า ..เธอเป็นคนทำจริงๆงั้นเหรอ
“เดินไหวไหมเนี่ย”
ผมลุกขึ้นก่อนจะวิ่งไปหลบหลังเสาเมื่อได้ยินเสียงเซฮุน ผมมองออกไปก็เห็นว่าเซฮุนกำลังประคองซอฮยอนที่เท้าของเธอมีผ้าพันแผล ..กระจกบาดจริงๆเหรอ
“ก็ไหวอยู่”
“ไม่จริงอ่ะ”เซฮุนพูดก่อนจะย่อตัวลง
ผมเผลอกำมือแน่นเมื่อได้เห็นภาพนั้น ซอฮยอนโน้มตัวลงไปก่อนที่เซฮุนจะแบกเธอขึ้นหลัง ..ผมเคยเป็นคนนั้น คนที่อยู่ตรงที่นั้น แต่ตอนนี้กลับไม่ใช่
..ดูสายตาของเธอผมก็พอจะเดาได้แล้วว่าเธอ ..เปลี่ยนไปแล้วจริงๆ
ผมไม่โกรธเธอหรอกนะ เพราะผมเองก็เข้าใจดี ว่าความรู้สึกของคนเรามันห้ามกันไม่ได้ ความใกล้ชิดคือสิ่งสำคัญ ต่อให้มั่นคงแค่ไหนก็สามารถเปลี่ยนกันได้ แม้แต่ผม..
ผมเกลียดยุนอาในตอนแรกเรียกว่าเกลียดเลยล่ะ ผู้หญิงอะไรก็ไม่รู้ไม่มีความเป็นผู้หญิงเลยสักนิด แต่ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่สายตาของผมมักมองไปที่เธอ
และตอนนี้ผมก็เห็นเธอ..
“จะไปไหน”
“นะ นี่”ยุนอาดูตกใจเมื่อเห็นผม “หลบไปไอ้ตุ๊ด”
“ฉันไม่หลบ”ผมพูดกับเธอก่อนจะลากเธอมาอีกทาง เพราะกลัวว่าถ้าเธอเดินไปทางนั้นอาจจะเห็นเซฮุนกับซอฮยอนก็ได้
“ไอ้ตุ๊ด ปล่อยฉันนะ ฉันจะไปหาแท”
“แทกลับไปแล้ว”ผมพูดก่อนจะเหวี่ยงเธอเข้าไปในห้องห้องนึงก่อนจะกดล็อคประตู
“เธอคิดว่าเธอกำลังทำอะไรอยู่”
“ฉันทำอะไร ปล่อยฉันนะ นายเป็นบ้ารึไง ฉันจะกลับบ้าน”
“...”
“นี่ ปล่อยฉันนะ”
“สมใจแล้วสินะ ได้เล่นละครเวทีแทนซอน่ะ”
“...อ๋อ เรื่องนี้สินะที่ทำให้นายโกรธน่ะ”ยุนอาพูดก่อนจะผลักผม “ทำไม ฉันได้เล่นละครเวทีแทนแฟนนายแล้วยังไง นายน่าจะดีใจนะ อย่างน้อยฉันก็ทำให้ซอฮยอนแยกกับเซฮุนได้น่ะ”
“นี่เธอ..”
“ตั้งแต่มียัยนั่นเข้ามา ฉันก็เริ่มถูกลืมเรื่อยๆ แม้แต่เซฮุนที่อยุ่กับฉันตลอด ชอบฉันมาตลอดก็ยังต้องเปลี่ยนไปเพราะยัยซอ”
ผมมองเธอที่ถึงแม้จะพูดว่าร้ายซอฮยอนแค่ไหน แต่สายตาของเธอกลับเจ็บปวด และเธอ.. กำลังร้องไห้
“เธอเป็นคนทำร้ายซองั้นเหรอ”
“...”
“เธอเป็นคนตัดเชือกงั้นเหรอยุนอา”
“ตะ ตัดเชือก ตัดเชือกอะไร”
“หึ ฉันไม่คิดว่าจะเป็นเธอนะยุนอา เพื่อนที่ซอรัก เพื่อนที่ซอไว้ใจคือเธอในตอนนี้ แต่เธอกลับทำร้ายซอ เธอทำแบบนี้ได้ยังไง”
“ฉันไม่รู้เรื่อง นายกำลังพูดเรื่องอะไร”
ผมล้วงกำไลในกระเป๋าก่อนจะชูตรงหน้าเธอ “งั้นเธอบอกทีว่านี่ใช่ของเธอรึเปล่า”
ยุนอามองกำไลข้อมือก่อนจะพยักหน้า “ใช่ ของแน นาย จะ เจอที่ไหน”
“เจอที่ไหนเหรอ”ผมพูดก่อนจะบีบข้อมือของเธอ “วันนี้ตอนซ้อมละครเวทีเธอไปอยู่ที่ไหน โคมไฟที่ใช้ประดับฉากถูกตัดลงมา และโชคดีที่เซฮุนดึงซอหลบทัน ถ้าไม่งั้นฉันก็ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับซอ”
“!!!”
“ทุกคนคิดว่าเป็นอุบัติเหตุ แต่ฉันไม่คิดอย่างนั้น เชือกที่แขวนเอาไว้ถูกตัด แล้วกำไลข้อมือของเธอก็ตกอยู่ข้างบน”
“..ฉะ ฉันไม่ได้ทำนะ ฉันไม่รู้เรื่องด้วยซ้ำ”
“หลังจากโคมไฟหล่นลงมา ซอฮยอนถูกเศษกระจกบาดที่เท้าเป็นแฟลทำให้เล่นละครเวทีไม่ได้ แล้วก็กลายเป็นเธอ ..ที่ได้เล่น เธอแย่ แย่มากกว่าที่ฉันคิดจริงๆอิมยุนอา”
“ฉันไม่รู้จริงๆนะ ฉันหากำไลข้อมืออันนี้ไม่เจอ พอเข้าไปในห้องชมรมรุ่นพี่ก็บอกว่าให้ฉันเล่นแทนซอฮยอน ฉันไม่รู้จริงๆ ฉันไม่ได้ทำ”ยุนอาพูดก่อนจะร้องไห้ออกมา เธอผลักผมก่อนจะวิ่งออกไป
ผมมองตามเธอก่อนจะถอนหายใจ ..ที่ฉันว่าเธอ ฉันก็แค่อยากให้เธอพ้นข้อกล่าวหานะยุนอา
“เยส ในที่สุดก็สำเร็จ”
“ใช่ เก่งมาฮโยมินไปยุลูฮานจนแผนของพวกเราสำเร็จ”
“แหม อะไรที่ทำแล้วได้ลูฮานมาฉันก็ต้องทำให้ได้นะ ต้องขอบคุณเธอด้วยแหละที่ไปขโมยกำไลข้อมือของยัยยุนอามาได้น่ะ”
“เพื่อเซฮุนต่อให้เลวแค่ไหนฉันก็จะทำ”
“หึๆ ตอนนี้ลูฮานก็เข้าใจว่ายัยยุนอาเป็นคนทำ และยัยยุนอาก็เกลียดยัยซอฮยอน นี่ถ้าลูฮานไปบอกเซฮุนว่ายัยยุนอาเป็นคนทำเรื่องแบบนี้ล่ะก็นะ..”
“เซอุนจะต้องเกลียดยัยนั่นแน่ๆ แล้วก็ถึงเวลาของฉัน”
“ใช่! แล้วหลังจากนั้นฉันก็จะต้องแย่งลูฮานมาจากยัยซอฮยอนให้ได้”
แปะๆๆๆๆๆ
ผมปรบมือก่อนจะเดินเข้าไป ฮโยมินและจียอนดูจะตกใจมากที่เห็นผม “ไง”
“ละ ลูฮาน”ฮโยมินเรียกผมด้วยเสียงสั่นๆ
ผมยิ้มให้เธอทั้ง 2 คนก่อนจะมองหน้าพวกเธอ
“ไม่ว่าพวกเธอจะพยายามแค่ไหน ..ทั้งฉัน ทั้งเซฮุนก็ไม่สนใจหรอกนะ”
“ละ ลูฮาน”
“ถ้าหลังจากนี้เธอคิดจะทำร้ายผู้หญิง 2 คนนั้นอีกล่ะก็ สาบานได้เลยว่าฉันกับเซฮุนจะไม่อยู่เฉยแน่ๆ”
ผมพูดกับพวกเธอก่อนจะเดินไปที่ประตู”อ้อ! ฮโยมิน”
“...”
“ฉันไม่ใช่คนโง่ที่เชื่อคำยุแยงของเธอหรอกนะ เลิกทำร้ายตัวเองเถอะ ก่อนที่จะหมดคุณค่าในตัวเองมากไปกว่านี้”
ที่ผมว่ายุนอา เพราะผมรู้ว่าฮโยมินกับจียอนแอบฟังอยู่.. ยุนอาเธอไม่ทำร้ายเพื่อนของเธอแน่ๆ ผมมั่นใจ
ผมกลับมาที่บ้านแต่ไม่ได้เข้าบ้าน ผมตัดสินใจเดินเลี้ยวกลับไปที่บ้านของซอฮยอน เมื่อเปิดประตูเข้าไปก็เห็นว่าเธออยู่ตรงนั้น
“ซอ”
“อ้าวลู่”ซอฮยอนมองผมอย่างตกใจก่อนจะเดินกระเผลกๆมาหาผม “ทำไมเพิ่งกลับ แล้วทำไมฉันโทรไปไม่รับเลย”
“ไปทำธุระมานิดหน่อย”ผมพูดก่อนจะมองที่เท้าของเธอ “เป็นไงบ้าง เจ็บไหม”
“ไม่เจ็บแล้วล่ะ”ซอฮยอนพูดแล้วนั่งลง ผมนั่งลงข้างๆเธอแล้วเงียบ “เออนี่ ฉันไม่ต้องไปซ้อมละครเวทีแล้ว เราไปเที่ยวกันดีไหมพรุ่งนี้”
“...อยากไปเที่ยวเหรอ”
“อื้ม”
ผมยิ้มก่อนจะเอามือวางบนหัวของเธอ “ตอนนี้อยากเที่ยวที่จีนอยู่รึเปล่า”
“หืม?”
“ยังอยากเที่ยวที่จีน หรือว่าอยากเที่ยวที่เกาหลีแล้ว..”
“..ลู่พูดอะไรเนี่ย งงนะ”ซอฮยอนพูดก่อนจะยิ้มกว้าง “ตอนนี้เราอยู่เกาหลีเราก็ต้องเที่ยวเกาหลีสิจ๊ะ J”
“...”ผมมองเธอก่อนจะยิ้ม “นั่นสินะ ตอนนี้เราอยู่ที่เกาหลีนี่”
ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ก็คงจะดี
“ซอ”
“หืม?”
“ฝาแฝดน่ะ หน้าตาเหมือนกันนะ”
“..ก็ใช่สิ อย่างลู่กับฮุนไง หน้าตาเหมือนกัน”
ผมจับมือเธอขึ้นมาก่อนจะจูบที่หลังมือของเธอ “ฝาแฝดน่ะ ต่อให้หน้าตาเหมือนกันมากแค่ไหน แต่พวกเขาก็คือคนละคนกัน ..เข้าใจใช่ไหม”
“...”
การเปลี่ยนแปลง มักมาตอนที่เราไม่ทันตั้งตัวจริงๆ กว่าที่เราจะรู้ตัว ..ใจของเราทุกคน ก็เปลี่ยนไปกันหมดแล้ว
100%
ความคิดเห็น