คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : Last Tomorrow : : CHAPTERS 19
Chapters 19
ภายในห้องทำงานของลู่หานมีสมาชิกภายในบ้านนั่งอยู่อย่างพร้อมหน้าพร้อมตา รวมไปถึงซอฮยอนที่นั่งอยู่ด้วยความสงสัยที่จู่ๆลู่หานก็เรียกทุกคนมารวมตัวกัน
"ที่ฉันเรียกทุกคนมาในวันนี้ เพราะฉันมีเรื่องอยากจะบอกให้รู้เพื่อจะได้เตรียมตัวกันต่อไปในอนาคต"
"..."
ทุกคนต่างก็เงียบเพื่อฟังประมุขใหญ่ของบ้าน ที่มีสีหน้าจริงจังกว่าทุกครั้ง
"อย่างที่ทุกคนรู้ คุณพ่อท่านเลื่อนวันมอบตำแหน่งไปอีกอาทิตย์นึง เพื่อให้ฉันตัดสินใจ ถ้าฉันรับตำแหน่งประมุข นั่นหมายความว่าฉันจะต้องแต่งงานกับเจสสิก้า"ลู่หานพูด เหลือบมองซอฮยอนที่ก้มหน้าอยู่ข้างๆ เขาเอื้อมมือไปวางบนมือของเธออย่างแผ่วเบาเพื่อไม่ให้เธอตกใจกลัว "แต่ฉันจะไม่แต่ง"
"..ลู่หาน"
"นั่นหมายความว่าฉันจะไม่รับตำแหน่งประมุขแก๊ง"
"นายน้อยครับ ..แต่ยังไง นายใหญ่ก็ต้องให้นายน้อยสืบทอดตำแหน่งอยู่ดีนะครับ"
"เฮนรี่ ..ตำแหน่งนั้นฉันไม่อยากได้มัน ปล่อยให้พวกเฮียๆเขาแย่งชิงกันไปดีกว่า"ลู่หานตอบมือขวาก่อนจะมองหน้าทุกคน "เรื่องสำคัญที่ฉันจะบอกในวันนี้ก็คือ"
"..."
"ฉันจะแต่งงานกับซอฮยอน"
"นายน้อย!!"
"คุณลู่หาน!!!"ซอฮยอนที่นั่งอยู่ข้างๆเรียกชายหนุ่มอย่างตกใจ เขาบีบมือเธอเบาๆ ยิ้มให้อย่างอ่อนโยน "คุณ.."
"เมื่อฉันแต่งงาน นั่นหมายความว่าฉันหมดสิทธิ์รับตำแหน่งประมุขโดยปริยาย"
"ถ้างั้น คุณหนูเจสสิก้าอาจถูกบังคับให้แต่งงานกับคนอื่นได้นะคะนายน้อย"เจียแย้งขึ้นมา
"เรื่องนี้ฉันคุยกับเจสสิก้าแล้วล่ะ ..คุณอาไม่มีทางบังคับเจสสิก้าได้หรอก"ลู่หานตอบเพื่อคลายความกังวลเพราะรู้ดีว่าทุกคนต่างก็เป็นห่วงเจสสิก้ากันทั้งนั้น รวมทั้งเขา แต่เจสสิก้าเองที่เป็นคนแนะนำให้เขาทำแบบนี้ และเขา ..ก็เห็นว่ามันเป็นวิธีที่ดีเหมือนกัน "และนี่คือเรื่องสำคัญที่สุดที่อยากจะบอกให้ทุกคนรู้ .. คุณพ่ออาจจะโกรธฉันมาก และทางเดินข้างหน้าของฉันมันไม่มีวันที่จะราบรื่นได้อีก ถ้าทุกคนอยากจะไปจากฉัน ..ฉันจะไม่โกรธอะไรเลย"
"ผมไม่มีทางทิ้งนายน้อยหรอกครับ"เฮนรี่ตอบทันทีที่ลู่หานพูดจบ "ไม่ว่าจะอันตรายแค่ไหน ผมก็ไม่มีทางทิ้งนายน้อย นายน้อยวางปืนแล้ว แต่ผมยังไม่วาง ..ดังนั้น ผมจะไม่มีทางให้ใครทำอะไรนายน้อยได้ทั้งนั้น"
"..ขอบใจมากนะเฮนรี่"
"พวกเราก็ไม่ไปไหนทั้งนั้นค่ะ"เฟยและเจียพูดพร้อมกันก่อนที่เจียจะเป็นคนพูดต่อ "นายน้อยคือผู้มีพระคุณ คือคนที่ช่วยเราทั้ง 2 คนเอาไว้ ถ้าไม่ได้นายน้อย พวกเราคงถูกขายไปที่ไหนสักที่ เพราะงั้นพวกเราสัญญาไว้แล้วล่ะค่ะ ไม่ว่ายังไง เราก็จะไม่ไปไหน"
"คราวนี้ก็เหลือแต่คุณแล้วนะซอฮยอน"ลู่หานหันไปถามซอฮยอนที่นั่งอยู่ข้างๆ "คุณจะอยู่ข้างๆผมหรือเปล่า"
"..."
ซอฮยอนสบตากับคนตรงหน้าที่แน่วแน่และจริงจังกว่าครั้งไหนๆ น้ำตาเอ่อคลอด้วยความซาบซึ้งใจกับความรักที่ทุกคนมีให้กัน รวมไปถึงความรักที่เขามีให้เธอ..
เขาจะไม่รับตำแหน่งประมุขนั่นเพราะเขาไม่อยากแต่งงานกับคนอื่นที่ไม่ใช่เธอ
เขาจะไม่รับตำแหน่งประมุขนั่นเพราะเขาสัญญากับเธอว่าจะไม่จับปืนอีก
เขาละทิ้งสิ่งสำคัญที่มาเฟียทุกคนพึงมี ทั้งหมดที่เขาทำ ..ก็เพื่อเธอทั้งนั้น
แล้วแบบนี้ ..เธอจะทิ้งเขาได้งั้นเหรอ
"ฉันตกลงค่ะ"ซอฮยอนพยักหน้าเบาๆ "ฉันจะ ..แต่งงานกับคุณ"
ลู่หานยิ้มกว้าง ไม่พูดอะไรแต่ดึงร่างบางมากอดเอาไว้แน่นอย่างแสนรัก ..เฮนรี่ เจีย และเฟนต่างก็มองภาพตรงหน้าอย่างมีความสุข
"แบบนี้เราก็เรียกคุณซอฮยอนว่านายหญิงได้แล้วใช่ไหมเนี่ย"เฟยถามเบาๆ
"ก็คงงั้นแหละ"เจียตอบก่อนจะหันไปมองเฮนรี่ "เจ้านายสละโสดแล้ว เมื่อไหร่มือขวาจะสละโสดบ้างน้า"
"หึๆ ก็คงรอมือซ้ายแบบพวกเธอขายออกก่อนนั่นแหละ"
"ชิ"
ยุนอานั่งเหม่อ ในมือถือรีโมททีวีที่เปิดช่องสารคดีสัตว์โลกเอาไว้ แต่สายตาของเธอไม่ได้สนใจมันเลยสักนิด เธอถูกทิ้งให้อยู่ที่นี่คนเดียวมา 3 วันแล้ว คริสไม่กลับมาที่ห้องเลยหลังจากวันที่เธอเห็นเขาและวิคตอเรีย วันเวลาผ่านไปเรื่อยๆแบบน่าเบื่อ หายใจทิ้งไปวันๆ
อยากกลับบ้าน ..คิดถึงพ่อกับแม่
..คิดถึงซอฮยอน คิดถึงมินโฮ คิดถึงแบคฮยอน คิดถึงครอบครัว..
...
เมื่อไหร่จะได้กลับไป เมื่อไหร่จะได้ไปจากชีวิตของคนใจร้ายได้สักที
ติ๊ด
เพียงแค่เสียงเบาๆจากหน้าห้องกลับสามารถเรียกความสนใจของเธอได้มากกว่าเสียงบรรยายของรายการสารคดีที่เปิดอยู่ตอนนี้ ร่างบางลุกขึ้นยืนตรง หัวใจพองโตด้วยความตื่นเต้นที่กำลังจะได้เห็นหน้าของคนที่ไม่ได้เห็นมาหลายวัน แต่แล้วความตื่นเต้นที่มีก็หายไปเมื่อพบว่าคนที่เดินเข้ามาไม่ใช่คริส แต่เป็น..
"คุณวิคตอเรีย"
"ไงคะ ..ช่วงนี้คุณคงเบื่อแย่เลยใช่ไหม"วิคตอเรียเอ่ยทักหญิงสาว ชูของในมือขึ้น "ฉันซื้อขนมมาฝากคุณเยอะแยะเลย"
"..ขอบคุณค่ะ"ยุนอาพูดเบาๆ รับถุงจากวิคตอเรียแล้วเดินเข้าไปในครัวเงียบๆ
วิคตอเรียเดินตามยุนอาเข้าไปในห้องครัว ช่วยจัดแจงขนมใส่จาน "ช่วงนี้น่าเบื่อหน่อยนะคะ คุณถูกทิ้งให้อยู่คนเดียวมาหลายวันแล้ว"
"..."
"ฉันบอกให้อู๋ฟานกลับมาแล้วนะคะ แต่เขายังยืนยันที่จะอยู่กับฉันเพราะกลัวว่าฉันจะได้รับอันตราย ยังไงก็ขอโทษแล้วก็ขอให้เข้าใจด้วยนะคะคุณจูฮยอน"
"..ฉันเข้าใจค่ะ ก็พวกคุณเป็นแฟนกันนี่คะ"
"แฟนเก่าค่ะ"วิคตอเรียพูดยิ้มๆ "ฉันเลิกกับเขาไปได้ปีกว่าแล้วค่ะ เพราะช่วงนั้นฉันต้องไปประจำการที่ต่างประเทศและไม่อยากอยู่เป็นตัวถ่วงให้เขาด้วย"
"..ค่ะ"
"ฉันยังรู้สึกผิดกับอู๋ฟานอยู่เลยนะคะ เพราะเขารักฉันมาก พอได้กลับมาเจอ ได้ใกล้ชิดกันอีกฉันก็อดคิดไม่ได้ค่ะว่าเรื่องของเราอาจจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม"
เพล้ง
"คุณจูฮยอน เป็นอะไรหรือเปล่าคะ"
"ปะ เปล่าค่ะ พอดีมือฉันลื่น"ยุนอาพูดเสียงสั่น ก้มลงไปเก็บเศษจานที่แตกกระจายอยู่ที่พื้น
ไม่ควรเลย ..จะกลับไปรักกันแล้วมาบอกให้เธอรู้ทำไม
..รู้อยู่แล้วว่ายังไงวิคตอเรียก็คือคนที่คริสจะเลือกเสมอไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น
คีย์การ์ดห้องของเขา วิคตอเรียก็มีอยู่ใบนึง สามารถเข้าออกห้องของเขาได้ทุกเมื่อ แค่นั้นมันก็บอกได้แล้วว่าความสัมพันธ์ของทั้ง 2 คนเป็นยังไง ไหนจะหลายต่อหลายครั้งที่วิคตอเรียมาแล้วพูดกรอกหูอยู่เสมอว่าคริสเป็นห่วงมาก และเห็นว่าวิคตอเรียสำคัญอยู่เสมอ ไหนจะหลายครั้งที่เขามักทิ้งเธอแล้วไปกับวิคตอเรีย แล้วไหนจะการที่วิคตอเรียมาพูดตอกย้ำซ้ำๆว่าจะกลับไปรักกันอีกครั้ง
จะไม่ให้น้อยใจได้ยังไง
..ในเมื่อกำลังจะกลับไปคืนดีกับแฟนเก่า แล้วมาทำเหมือนว่าฉันสำคัญไปทำไม
คนใจร้าย
"เดี๋ยววันนี้อู๋ฟานก็คงกลับมา ยังไงก็ปรับความเข้าใจกันซะนะคะ ฉันไม่อยากเห็นเขาเครียดน่ะค่ะ"
"..ค่ะ"
"ฉันซื้อยาบำรุงมาด้วย มันเป็นยาบำรุงที่เขาต้องดื่มเป็นประจำน่ะค่ะ แต่ฉันเห็นว่ามันหมด รบกวนคุณช่วยชงให้เขาดื่มหน่อยนะคะ เขาทำงานหนักมาก ไหนจะต้องมาคอยดูแลฉันอีก สุขภาพจะแย่เอา"
"ทำไมคุณไม่ย้ายมาดูแลเขาซะที่นี่เลยล่ะคะ"
"ไม่หรอกค่ะ ฉันอยากอยู่ที่เดิมมากกว่าเพราะมันใกล้ที่ทำงาน พูดถึงงาน ฉันคงต้องไปแล้วล่ะค่ะ ..ไว้วันหลังจะมาใหม่นะคะ"
ยุนอาพยักหน้าเบาๆก่อนจะเดินไปส่งวิคตอเรียที่หน้าประตู เมื่อประตูปิดลง น้ำตาก็ร่วงเผาะอีกครั้ง ..เจ็บจัง ..ทำไมกันนะ
คริสถอดเสื้อโค้ทตัวยาววางพาดบนโซฟา มองรอบห้องที่ไม่มีใครอยู่เลย ถ้าให้เดา ไม่สิ มันต้องแน่นอนอยู่แล้ว ยุนอาคงอยู่ในห้องเหมือนเช่นเคย
"เฮ้อ.."
ร่างสูงทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟา ยืดแขนอย่างคลายความเมื่อยล้า วันนี้เขาไปตามสืบแผนส่งอาวุธเถื่อนของโจวมี่ ศัตรูตัวร้ายที่ท่าเรือแห่งหนึ่ง ได้ข้อมูลมาค่อนข้างเยอะ แต่ก็ยังรู้สึกแปลกเพราะดูเหมือนว่าข้อมูลทั้งหมดจะเป็นเรื่องเท็จ มันง่ายเกินไป ระดับโจวมี่ไม่น่าปล่อยให้ข่าวรั่วไหลได้ง่ายขนาดนี้
ยิ่งช่วงใกล้วันมอบตำแหน่งของประมุขตระกูลมาเฟียที่ใหญ่ที่สุด โจวมี่ก็ยิ่งขยันทำเรื่องเลวมากขึ้นให้ต้องตามเก็บ ยังไม่ทันที่จะปิดเปลือกตาเพื่อพักผ่อน โทรศัพท์ในกระเป๋าก็ดังขึ้นทำให้คริสต้องหยิบขึ้นมากดรับ
"ว่า.."
(แกรู้ได้ไงวะว่าเป็นฉัน)
"ตั้งเสียงไว้ ..มีไร โทรมาทำไม"
(วันมะรืนฉันจะแต่งงาน)
"ว่าไงนะ!!!!!!!!!"คริสเด้งตัวขึ้นยืนอย่างตกใจกับคำบอกเล่าสายฟ้าแลบของเพื่อน "แกจะแต่งงาน อะไร ยังไง กับใคร เจสสิก้า?"
(เปล่า ..ฉันจะแต่งงานกับซอฮยอน)
"ทำไมมันเร็วงี้วะ"
(ไม่เร็วนะเว้ย ฉันแค่อยากจะจัดการอะไรให้มันเด็ดขาด แค่โทรมาบอกแกเฉยๆ)
"แล้วพ่อแก.."
(เรื่องนี้แกไม่ต้องเก็บไปเครียดหรอก มันเป็นเรื่องที่ฉันจะจัดการเอง แกเอาเวลาไปจัดการเรื่องคดีต่างๆของแกเถอะ)
"ไอ้ลู่ ..ฉันว่าบางทีมันก็ไม่ใช่เรื่องดีนะเว้ย ถ้าให้โจวมี่เป็นประมุขแก๊ง แบบนี้.."
(เฮียโจวมี่มีความรับผิดชอบมากพอน่า แกเลิกอคติกับเขาได้แล้ว)
คริสเม้มปากแน่น ..ตลอดเวลาที่ผ่านมา ลู่หานเข้าใจว่าคดีความต่างๆที่เขาทำ เรื่องยาเสพติด เรื่องค้าอาวุธ ค้ามนุษย์ เป็นฝีมือของเลโอ แต่เขาสืบรู้มาว่าเลโอก็เป็นแค่เครื่องมือเท่านั้น เพราะคนที่ทำจริงๆคือโจวมี่ แต่ยังไม่อยากบอกเรื่องนี้กับลู่หาน เพราะไม่อยากดึงใครมาเกี่ยวข้อง
ลู่หานค่อนข้างเคารพโจวมี่ในระดับหนึ่ง โดยที่ไม่รู้เลย ว่าคนที่ตัวเองเคารพนั้น จ้องจะแว้งกัดตัวเองอยู่ตลอดเวลา ดังนั้นเขาจึงต้องรีบจัดการโจวมี่ให้ได้ ถ้าจับได้คาหนังคาเขาเมื่อไหร่ ทุกอย่างก็เป็นอันจบ
(ไอ้ผู้กอง ยังมีอีกเรื่องนึงนะที่ฉันจะบอก)
"อะไร"
(แกควรบอกความจริงกับคุณยุนอา แล้วปล่อยให้เพื่อนเขามาเจอกันได้แล้ว)
"..."
(หวังว่าในวันแต่งงานของฉัน จะเห็นคุณยุนอามาด้วยนะ)
พูดจบลู่หานก็วางสายไป คริสถอนหายใจยาว มองโทรศัพท์อย่างชั่งใจ ..บอกความจริงกับยุนอา นั่นหมายความว่าเขาจะไม่สามารถอยู่กับเธอได้อีกแล้วใช่ไหม
...
แค่ทุกวันนี้ยังไม่ได้ปรับความเข้าใจกัน ..ก็มากพอแล้ว
นี่ยังจะต้องมาจาก ..ทั้งๆที่ยังไม่เข้าใจกันอีกงั้นเหรอ
"กลับมาแล้วเหรอ"
คริสหันไปมองข้างหลังอย่างตกใจอีกครั้ง เมื่อเห็นว่ายุนอายืนถือถ้วยกาแกที่มีควันลอยออกมาบ่งบอกว่าเธอเพิ่งชงมันเสร็จ "คุณ.."
"ฉันต้มยาบำรุงไว้ให้ พอดีได้ยินนายคุยโทรศัพท์น่ะ เลยรู้ว่ากลับมาแล้ว"
คริสมองยุนอาที่วางถ้วยกาแฟตรงหน้าเขา เธอทำเหมือนว่ามันไม่มีอะไรเกิดขึ้นในช่วงเวลาที่ผ่านมา เหมือนเธอจะกลับมาเป็นปกติ แต่ก็ไม่ปกติซะทีเดียวเพราะสายตาของเธอที่มองเขามันดูตัดพ้อแปลกๆ
"ดื่มสิคะ จะได้ไปนอนพัก"
"...มีอะไรหรือเปล่า"
"ฉันจะไปมีอะไรล่ะ"ยุนอาพูดนิ่งๆ หันไปยิ้มให้เขา "ก็แค่อยากให้นายพัก ..พอร่างกายนายแข็งแรง นายจะได้ตามจับนายเสี่ยวลู่หานได้ แล้วก็.."
"..."
"ปล่อยให้ฉันเป็นอิสระสักทีไง"
เพราะฉันไม่อยากอยู่ใกล้คนใจร้ายแบบนายอีกแล้ว ..มันจะถลำลึกเกินไปไม่ได้อีกแล้ว
ความรู้สึกของฉัน
ความคิดเห็น