คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : Don't Relations : : CHAPTERS 19
Chapters 19
"ซอฮยอน ซอฮยอน อย่าเป็นอะไรนะ ซอฮยอน"
"เข้าไม่ได้นะคะ รอด้านนอกก่อนค่ะ"
ทันทีที่ประตูบานใหญ่ของห้องฉุกเฉินปิดลง ร่างสูงของลูฮานก็ค่อยๆทรุดลงนั่งกับพื้น ร้องไห้ออกมาอย่างไม่แคร์สายตาของคนที่มองมา
ไม่ชอบโรงพยาบาลไม่ใช่เหรอซอฮยอน ..กลับมาอีกทำไม
หลังจากที่เขาช่วยซอฮยอนขึ้นมา หัวใจของเขาก็แทบหยุดเต้นเมื่อพบว่าซอฮยอนไม่ได้หายใจ ใช้เวลาปฐมพยาบาลอยู่นานกว่าซอฮยอนจะลืมตาขึ้นมามองเขาอีกครั้ง แต่ไม่นานเจ้าตัวก็หมดสติลงไปอีก ดังนั้นเขาจึงไม่รีรอที่จะพาเธอส่งโรงพยาบาล แต่เนื่องจากเป็นเวลาที่ดึกมากแล้วทำให้ไม่มีรถผ่าน ลูฮานอุ้มร่างไร้สติของซอฮยอนมาสองกิโลเมตรเพื่อส่งโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด
ทั้งหมดเป็นเพราะเขาเองถ้าเขาไม่ขี้ขลาดคิดหนีไปคนเดียว ซอฮยอนก็จะไม่เป็นแบบนี้
"พี่ลู่!!"
โชรงตะโกนเรียกชายหนุ่มที่นั่งร้องไห้อยู่หน้าห้องฉุกเฉินด้วยความเป็นห่วง เธอรู้เหตุการณ์จากคนที่บังเอิญอยู่แถวๆนั้นว่ามีผู้ชายช่วยผู้หญิงขึ้นมาจากทะเลสาบและพามาส่งโรงพยาบาล เธอจึงตามมาและเป็นไปตามคาด ผู้ชายคนนั้นคือลูฮาน
"หนะ หนูซอฮยอนเป็นยังไงบ้าง"ฮันกาอินถามชายหนุ่มหน้าหวานที่อยู่ในอารมณ์ที่ไม่สามารถจะตอบคำถามให้กับใครได้ ดังนั้นเธอจึงเดินไปเกาะกระจก มองร่างบางที่กำลังเข้ารับการรักษาอยู่ด้านในอย่างเป็นห่วง "อย่าเป็นอะไรนะ หนูซอฮยอน"
โชรงเงยหน้าผู้เป็นแม่ที่ดูจะเป็นห่วงซอฮยอนเสียมากมายอย่างแปลกใจแต่ก็ไม่ได้ถามอะไรออกมา เธอนั่งลงจนสายตาอยู่ระดับเดียวกับลูฮาน ส่งผ้าเช็ดหน้าในมือให้เขา
"เช็ดผมสักหน่อยไหมคะพี่ลู่"
"..ฮึก"
เมื่อเห็นว่าลูฮานไม่รับมันไป เธอจึงลงมือเช็ดผมให้กับเขาเอง "ซอฮยอนต้องปลอดภัยค่ะพี่ลู่ ..ก็ซอรักพี่ลู่มากนี่ จะทิ้งพี่ลู่ไปได้ยังไง"
เหมือนอย่างโชรง ที่รักพี่มากเหลือเกิน ..จะทิ้งพี่ไปได้ยังไง
ซอฮยอนถูกย้ายมาอยู่ในห้องผู้ป่วยโดยมีลูฮานที่ตามเฝ้าอยู่ไม่ห่าง โบมี อูฮยอนที่เพิ่งรู้ข่าวก็มาที่โรงพยาบาลเพื่อส่งข่าวให้กับแอลที่ยังถูกขังอยู่ในโกดัง ขณะที่โชรงยังคงนั่งมองลูฮานที่ไม่ยอมขยับไปไหนเลยด้วยความเป็นห่วง
หลังจากคุยกับหมอเสร็จแล้วกาอินเดินมาที่ห้องพักของซอฮยอนแต่ระหว่างทางกลับเจอชายหนุ่มที่ตอนนี้หน้าหมองคล้ำ ดวงตาแดงก่ำอย่างซึงฮุนที่ยืนอยู่หน้าห้อง ไม่เข้าไป
"ซึงฮุน.."
"ทุกอย่างมันเป็นเพราะผม"
"...อะไรนะ"
"ถ้าผม ถ้าผมบอกความจริง คุณหนูก็จะไม่เป็นแบบนี้"
"ความจริงอะไรซึงฮุน"
"ฮึก"
"ซะ ซอซึงฮุน บอกฉันมานะ ความจริงอะไร"
"คุณหนูซอฮยอน .."
"..."
"คือลูกของเรา"
"..."
"คุณหนูกับคุณชายรักกันในแบบที่ไม่ใช่พี่น้อง ทั้งคู่ต่างก็มีความรู้สึกที่ลึกซึ้งให้กันจนไปตรวจดีเอ็นเอเพื่อพิสูจน์ว่าทั้งคู่อาจไม่ใช่พี่น้องกัน แต่ผมเอง ..ผมเองที่ทำให้ทุกอย่างมันผิดเพี้ยนไปหมดเพราะความเห็นแก่ตัวของผม ..คุณหนูถึงได้เป็นแบบนั้น"
เพี๊ยะ
"คะ คุณมันเห็นแก่ตัว"กาอินมองชายตรงหน้าอย่างผิดหวัง ใบหน้าสวยเริ่มซีดเมื่อได้รับรู้ความจริงทุกๆอย่าง "คุณมันเห็นแก่ตัว คุณทำร้ายลูกได้ยังไง คุณทำแบบนี้ได้ยังไงซึงฮุน คุณทำร้ายลูกทำไม!!!!"
"หมะ หมายความว่ายังไงคะคุณแม่"
ทั้งสองคนนิ่งอึ้งอย่างตกใจเมื่อบุคคลที่สามก้าวมายืนอยู่ข้างหน้า โชรงมองผู้เป็นแม่อย่างไม่เข้าใจ
"ลูก? อะไรคะ"
"ชะ โชรง"
"ผมจะไปบอกความจริงกับทุกคนเอง"ซึงฮุนพูดเสียงหนักแน่น ยกมือขึ้นปาดน้ำตาที่ข้างแก้มออก ก้มหัวให้กับโชรง "ไปฟังด้วยกันนะครับ คุณหนูโชรง"
"มะ มันเรื่องอะไรกันคะ"
กาอินจับมือของโชรงแล้วพาเดินตามซึงฮุนเข้าไปในห้อง โอบกอดลูกสาวของตัวเองเอาไว้ "แม่รักหนูนะโชรง"
"คะ คุณแม่"
ซึงฮุนเดินเข้าไปในห้อง มองซอฮยอนที่นอนหลับอยู่บนเตียงโดยมีลูฮานที่นั่งกุมมือเอาไว้ไม่ห่าง "คุณชายครับ"
"อย่าห้ามเราเลยนะซึงฮุน"
"..."
"เรารักซอฮยอนจริงๆ"
"ครับ"
"แล้วจะไม่ทิ้งไปไหนอีกแล้วด้วย"
โบมีมองหน้าอูฮยอนอย่างไม่ค่อยเข้าใจ และในที่สุดทั้งสองคนก็ขอตัวกลับเพราะดูเหมือนตอนนี้จะเป็นเวลาของทั้งสองครอบครัวที่ต้องการคุยกันเสียมากกว่า
"ผมขอโทษครับ"
ลูฮานมองซึงฮุนที่จู่ๆก็มานั่งคุกเข่าอยู่ตรงหน้าเขาอย่างตกใจ "ทะ ทำอะไรน่ะซึงฮุน"
"เป็นความผิดของผมเอง"
"..."
"อันที่จริงแล้วคุณชายกับคุณหนู ..ไม่ได้เป็นพี่น้องกัน"
"ว่าไงนะ"ลูอานตะโกนเสียงดัง เช่นเดียวกันกับโชรงที่มองอย่างตกใจ "พะ พูดอะไรน่ะซึงฮุน"
"..."
"ระ รู้เรื่องจริงมาตลอดงั้นเหรอ"
"..."
"แล้วผลตรวจนั่น ฝะ ฝีมือนายใช่ไหม"ลูฮานมองอย่างไม่อยากจะเชื่อ มือขยุ้มคอเสื้อของซึงฮุนเอาไว้แน่น "รู้ไหมซึงฮุนว่าผลตรวจนั่นมันสร้างความเจ็บปวดให้เรากับซอฮยอนมากแค่ไหน ฮึก ทะ ทั้งๆที่เราคาดหวัง แต่แล้วซึงฮุนที่พวกเราไว้ใจกลับทำลายมัน ทะ ทำไม ทำแบบนี้ได้ยังไง เอาผลตรวจปลอมมาทำไม!!!!!"
"นั่นไม่ใช่ผลตรวจปลอมครับคุณชาย"ซึงฮุนพูด กลั้นน้ำตาของตัวเองเอาไว้ "ผลตรวจนั้นคือของจริง แต่ไม่ใช่ของคุณหนูกับคุณชาย"
"..."
"มันเป็นของคุณชาย กับคุณหนู ..โชรง"
มือของลูฮานปล่อยออกจากคอเสื้อของซึงฮุนอย่างหมดเรี่ยวแรง เช่นเดียวกับโชรงที่ทิ้งตัวลงนั่งกับพื้นอย่างช็อกกับสิ่งที่เพิ่งได้รู้ ดวงตาหวานช่ำไปด้วยน้ำตา เช่นเดียวกันกับลูฮาน
"มันมีเรื่องอะไร ..ที่เรายังไม่รู้อีกซึงฮุน"
"..."
"บอกมาให้หมด"
"ชะ ช่วยบอกความจริงมาทีค่ะ ซะ ซึงฮุน"
"คุณหนู"
"ซอฮยอน"
ทุกคนมองไปที่เตียงอย่างดีใจที่เห็นซอฮยอนลืมตาขึ้นมา ลูฮานเดินเข้าไปกุมมือบางเอาไว้แน่น ซอฮยอนส่งยิ้มบางๆให้กับชายหนุ่ม มองหน้าซึงฮุนอย่างต้องการคำตอบ "บอกหนูมาให้หมดนะคะซึงฮุน ถ้าหนูไม่ใช่พี่น้องกับพี่ลู่ ถ้าโชรงเป็นน้องสาวของพี่ลู่ แล้วหนู ..เป็นใคร"
กาอินเดินเข้าไปใกล้เตียง มองใบหน้าที่แสนโหยหาก่อนจะก้มลงไปกอดร่างบางเอาไว้แน่น
"หนูคือลูกของแม่ ฮึก ซอฮยอน หนูคือลูกสาวของแม่"
"คุณแม่.."
โชรงมองภาพตรงหน้าด้วยความสับสน แสงสว่างที่เคยมีพลันมืดมิดลงไปอีกครั้ง นี่มันเรื่องอะไร มันเกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้น
"คุณหนูโชรง ..ผมขอโทษครับ เป็นความผิดของผมเอง เป็นความเห็นแก่ตัวของผมเอง"
"นี่มันเรื่องบ้าอะไร!! ฮึก ทำไมซอถึงกลายเป็นลูกคุณแม่ แล้วทำไมโชรง ทะ ทำไม ฮึก ทำไมโชรงถึงกลายเป็นคนที่เป็นน้องสาวของพี่ลู่ ฮึก มันเรื่องอะไร ฮือ"
ร่างบางนั่งคุดคู้อยู่ในมุมมืดๆของโรงพยาบาล ในเวลานี้ก็แค่ต้องการร้องไห้ ก็แค่อยากร้องไห้ระบายความอัดอั้นทั้งหมดที่ได้รับมาหลังจากรู้ความจริงในทุกๆเรื่อง
คนที่ไม่สมควรจะรักผู้ชายที่ชื่อเสี่ยวลูฮานในแบบนั้น คนที่ไม่สมควรอยากจะครอบครองเขาเอาไว้คนเดียว คนๆนั้นไม่ใช่ซอฮยอน แต่เป็นเธอเองต่างหาก
ปาร์คโชรง
"เมื่อยี่สิบปีที่แล้วผมกำลังจะแต่งงาน และคนๆนั้นก็คือคุณฮันกาอิน"
"แต่เพราะว่าผมเป็นคนไม่ได้มีหน้ามีตาทางสังคม ฐานะทางบ้านก็ธรรมดา คุณแม่ของคุณกาอินก็เลยกีดกันเรา และบังคับให้คุณกาอินแต่งงานกับคุณปาร์ควอลยง แม้ว่าคุณกาอินจะตั้งท้องลูกของผมอยู่ก็ตาม"
"ผมทำงานให้กับนายท่านมานาน ผมไม่อยากต้องห่างจากลูกของผม บวกกับความโกรธที่ผมมีให้กับคุณกาอินผมโกรธที่เธอยอมทิ้งผมไปง่ายๆเพราะแม่ของเธอขอร้อง เธอไม่สนใจความรักที่ผมมีให้กับเธอเลยสักนิด หนำซ้ำ เธอยังคิดจะเอาลูกของผมไปอยู่ต่างประเทศอีกด้วย ผมเลยมีความคิดแบบนี้ขึ้นมา"
"มันเป็นช่วงเวลาที่แสนทรมาน แต่มันก็ประจวบเหมาะกับที่นายหญิงเจ็บท้องจะคลอดคุณหนูเล็กออกมา และบังเอิญเหลือเกินที่มันเป็นโรงพยาบาลเดียวกันกับที่คุณกาอินไปคลอดลูก โชคดีเป็นของผมเมื่อทั้ง 2 คนต่างก็คลอดลูกออกมาเป็นผู้หญิงเหมือนกัน"
"ผมสลับเด็กทั้งสองคน เพราะหวังให้ผมได้อยู่ใกล้ๆกับลูกของผม และเด็กคนนั้นก็คือคุณหนูซอฮยอน"
"หลังจากที่คุณปาร์ครู้ว่าแม่มีลูกแต่ไม่ใช่กับเขา เขาก็บอกเลิกแม่ไป แต่แม่ก็ไม่ได้คิดจะบอกเรื่องนี้กับซึงฮุน เพราะตั้งใจจะตัดเขาออกไปจากชีวิตอยู่แล้ว จนเมื่อโชรงอายุได้ 6 ขวบ แม่ก็รู้ความจริง ว่าหนูไม่ใช่ลูกของแม่"
"แม่ตามหาลูกของแม่แทบจะพลิกแผ่นดินหา แต่หายังไงก็หาไม่เจอจนในที่สุดแม่ก็เจอแล้ว ซอฮยอนลูกแม่"
"คุณหนูโชรงกับคุณชายลูฮานเป็นพี่น้องสายเลือดเดียวกันครับ ผมขอโทษ ขอโทษจริงๆ ความผิดครั้งนี้ให้ทำยังไงมันก็ไม่สามารถลบล้างได้ ผมทำผิดต่อคุณท่านทั้งสอง ผมทำผิดต่อคุณชาย คุณหนูโชรง และผม ได้ทำผิดต่อลูกของผมด้วย"
"ฮึก ..บ้าที่สุด"
"แต่พี่ลู่คะ ..ผู้หญิงคนนั้น เสี่ยวซอฮยอน คือน้องสาวของพี่นะคะ น้องสาวแท้ๆ"
"ถ้ารักซอฮยอนเหมือนกัน ..ช่วยทำให้ซอฮยอนออกห่างจากพี่ชายของเธอได้ไหมคะ พี่แอลก็น่าจะรู้ว่าหากพี่น้องรักกันแบบนี้ มันช่างน่ารังเกียจ"
"พี่ลู่!!! ฮึก ทำไม ซอฮยอน ทำไมต้องเป็นซอฮยอน ฮือ ใครก็ได้ แต่ได้โปรดอย่าเป็นซอฮยอนได้ไหม มันไม่ถูก พี่ลู่ก็รู้ มันไม่ถูกต้องเลย ซอฮยอนคือน้องนะคะพี่ลู่ น้องสาวแท้ๆของพี่ ทำไมถึงรักแบบนั้น ฮือ"
"โชรงไม่อยากให้ใครมองพี่ลู่ไม่ดีจริงๆ ได้โปรด อย่าแปดเปื้อนเพราะน้องสาวของตัวเองจะได้ไหม"
คำพูดที่เธอเคยพูดในวันที่ผ่านๆมา ท้ายสุดแล้วมันก็ย้อนกลับมาทำร้ายตัวเธอเอง มันเจ็บ มันจุกจนแทบกระอัก ไม่เลย ซอฮยอนไม่ได้ผิดอะไรเลย คนที่ผิดมันคือเธอเองต่างหาก ผิดเอง
ที่หลงรักพี่ชายของตัวเองแบบนั้น
"โชรง.."
ใบหน้าสวยแหงนมองเจ้าของเท้าที่มาหยุดอยู่ตรงหน้า เห็นหน้าของเขาความรู้สึกรังเกียจตัวเองก็พุ่งขึ้นมาอีกครั้ง
"อย่าค่ะพี่ลู่"
"..."
"อย่าเข้ามาใกล้โชรง"
"..."
"ฮึก อย่า ..เข้ามา"
คำพูดสุดท้ายถูกกลืนหายไปเมื่อใบหน้าฝังอยู่กับอ้อมอกของเขา ครอบครัวเพียงคนเดียวที่เหลืออยู่ของเธอ ..พี่ชายแท้ๆของเธอ ..ที่เธอหลงรักเขาเต็มเปา
"อย่าร้องไห้ไปเลยนะ ..น้องพี่"
"ฮึก ทำไมกลายเป็นแบบนี้ ทำไม ฮือ"
แล้วโชรงจะมองหน้าพี่ลูฮานอย่างสบายใจได้ยังไง โชรงจะมองว่าเขาเป็นพี่ชายของโชรงได้ยังไง
ห้องพักเต็มไปด้วยบรรยากาศที่น่าอึดอัดหลังจากที่ลูฮานตามโชรงออกไป ซอฮยอนยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาของตัวเอง มองหน้าผู้ชายที่เธอรักไปไม่น้อยไปกว่าพ่อของตัวเอง ไม่สิ ก็ในเมื่อตอนนี้
เขาคือพ่อของเธอ
"ซอฮยอน"
"...คะ คุณ..กาอิน"
"เรียกแม่ว่าแม่ได้ไหมลูก แม่คิดถึงหนูมากนะ แม่รอหนูมาตลอด"
"...หนูขอเวลา"
"ได้ๆๆๆ แม่ให้เวลาหนูได้ตลอด"กาอินพูดอย่างดีใจ ดึงมือบางมากุมเอาไว้แน่น "ออกจากโรงพยาบาล แล้วไปกับแม่นะลูก"
"ปะ ไปไหนคะ"
"ไปอยู่ที่ฝรั่งเศส เราไปอยู่ด้วยกันนะลูก"
"ฝะ ฝรั่งเศสเหรอคะ"
"ใช่ แม่จะจัดการเรื่องทุกอย่างให้หนูเอง ไปอยู่ด้วยกัน"
"แล้วโชรงล่ะคะ คุณกาอิน โชรงจะรู้สึกยังไง คะ แค่นี้เธอก็เสียใจมากพอแล้ว"
"..."
"หนูทำแบบนั้นไม่ได้ หนูทิ้งพี่ลู่ไปไม่ได้หรอกค่ะ และหนูจะเห็นแก่ตัวทิ้งโชรงไปไม่ได้ด้วย"
ซึงฮุนลอบยิ้มอย่างภูมิใจกับความคิดของซอฮยอน ลูกช่างแตกต่างจากพ่อ ..พ่อควรจะปล่อยลูก
ให้มีความสุขกับชีวิตใหม่
"ซึงฮุนคะ จะไปไหน"ซอฮยอนเรียกชายหนุ่มที่ทำท่าว่าจะเดินออกไปจากห้อง
"ผม ..ผมจะไปเองครับ"
"หนูไม่ให้ไปค่ะ"
"คุณหนู"
"หนูน่ะ"ดวงตากลมโตเอ่อคลอไปด้วยหยาดน้ำตา เอื้อมมือไปวางลงบนหลังมือของซึงฮุน "หนูดีใจนะคะ ที่หนูเป็นลูกของซึงฮุน ไม่เสียใจเลยสักนิดที่หนูรู้ว่าหนูเป็นลูกของใคร"
"คุณหนู"
"เพราะงั้นอย่าทิ้งหนูไปนะคะ อย่าหนีหนูไป ..อัปป้า"
"คุณหนู ..ลูกพ่อ"
กาอินมองภาพตรงหน้าอย่างสะท้อนใจ น้ำตาไหลรินอาบข้างแก้ม หรือว่าคนที่ควรจะไปคือเธอ ใช่ เธอมาทีหลัง เธอไม่สามารถเข้าไปแทรกกลางระหว่างซึงฮุนกับซอฮยอนได้เลย
เมื่อคิดได้แบบนั้นก็หันหลังเพื่อจะจากไปอย่างเงียบๆ แต่ซอฮยอนกลับโผเข้ามาดึงที่มือของกาอินเอาไว้ ดึงมาวางลงบนมือของซึงฮุน
"อย่าไปนะคะ เราอยู่ด้วยกันไม่ได้เหรอ เริ่มต้นชีวิตใหม่ ไม่ได้เหรอคะ"
"ซอฮยอน แต่ว่ามะ.."
"อย่าทิ้งหนูกับอัปป้าไปอีกเลยนะคะ"
...
"ออมม่า"
หน้าหลุมศพเดิมที่ลูฮานเพิ่งมาเมื่อไม่กี่วัน บัดนี้เขากลับมาอีกครั้ง พร้อมกับผู้หญิงอีกคนที่ไม่ใช่ซอฮยอน
ลูฮานมองโชรงที่นั่งร้องไห้อยู่หน้าหลุมศพ ก่อนจะนั่งลง ดึงร่างบางเข้ามากอดปลอบ "อย่าร้องไห้สิโชรง พ่อกับแม่จะไม่สบายใจเอานะ"
"ฮึก มันแน่นไปหมดแล้วพี่ลู่ ไม่รู้ว่าจะทำยังไง ฮือ"
"ไม่ต้องทำยังไงทั้งนั้น หลังจากนี้ก็มาเป็นลูกของพ่อกับแม่ มาเป็นน้องสาวของพี่"
"มันไม่ง่ายแบบนั้นนะคะพี่ลู่ ฮึก โชรงจะทำให้มันเป็นเรื่องง่ายแบบนั้นได้ยังไง ในเมื่อความรู้สึกของโชรง มันไม่ใช่เลย"
"สักวัน เวลาจะช่วยเยียวยาให้ทุกอย่างมันดีขึ้นนะโชรง พี่จะอยู่ข้างๆโชรง เป็นกำลังใจ เป็นแสงสว่าง เป็นพี่ชาย และเป็นครอบครัวของโชรง"
"ฮือ.."
"ซอก็ด้วยนะโชรง"
ทั้งลูฮานและโชรงต่างก็หันไปมองด้านข้าง ซอฮยอน ซึงฮุน รวมไปถึงกาอินต่างก็ยืนอยู่ไม่ไกล ซอฮยอนยิ้มบางๆ นั่งคุกเข่าลงข้างๆกับโชรงพร้อมกับทำความเคารพแท่นหินแกะสลักทั้ง 2
"สวัสดีค่ะพ่อกับแม่"
...
"ถึงแม้ในวันนี้ความจริงทุกอย่างจะเปิดเผยแล้ว ถึงตอนนี้หนูจะไม่ใช่ลูกของพ่อกับแม่อีกแล้วแต่หนูขอรักพ่อกับแม่เหมือนเดิมได้ไหมคะ"
...
ซอฮยอนยิ้ม เอื้อมมือไปจับมือโชรงเอาไว้ "ดูสิคะ ลูกของพ่อกับแม่น่ะน่ารักไหม"
"ซะ ซอฮยอน"
"น่ารักกว่าหนูอีกใช่ไหมล่ะ พ่อกับแม่ต้องรักโชรงมากแน่ๆเลย หนูน้อยใจแย่เลยนะแบบนี้"
...
"แต่มันก็ถูกแล้วล่ะค่ะ ต้องรักโชรงมากๆนะคะ ช่วยเป็นกำลังใจให้พวกเราทุกคนด้วยนะคะ"
ลูฮานลอบมองซอฮยอนด้วยรอยยิ้ม อิ่มเอมใจกับทุกๆอย่างในตอนนี้ กาอินถอนหายใจเบาๆ เดินไปใกล้พร้อมกับดึงโชรงเข้ามากอด
"โชรง"
"..ฮึก"
"แม่บอกลูกแล้วใช่ไหม"
...
"ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ลูกก็จะเป็นลูกของแม่ ไม่ว่ายังไง แม่ก็รักลูกนะ"
"คุณแม่ ฮือ.."
ลูฮานลุกขึ้นยืน ยิ้มอย่างดีใจกับภาพที่เห็น ก่อนจะถอนหายใจเบาๆ มองหญิงสาวตรงหน้าด้วยรอยยิ้ม ซอฮยอนยิ้มตอบ เดินเข้าไปใกล้ๆเขา
"สวัสดีค่ะ พี่เสี่ยวลูฮาน"
"..."
"ฉัน ซอจูฮยอน"เพราะซอฮยอนมาใช้นามสกุลของซึงฮุน ดังนั้นเลยเปลี่ยนชื่อจริงให้กลายเป็นจูฮยอนเพื่อไม่ให้มันดูแปลกเกินไป "ลูกสาวของซอซึงฮุนและฮันกาอิน ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ"
ลูฮานยิ้มกว้าง ดึงร่างบางเข้ามากอดแน่น "ยินดีที่สุดเลยครับ"
ในที่สุด ความสุขที่แท้จริงก็มาถึงเสียที
วันที่ทั้งคู่ จะรักกันได้โดยไม่ต้องคำนึงถึงคำว่า ..'ศีลธรรม'
ไม่อยากทำร้ายให้เกิดอาการค้าง เพราะงั้นเลยเอามาลงเลย วันนี้ได้อ่านตอนจบแน่นอนจ้า
Don't Relations เปิดจองแล้ว คลิ๊ก
ความคิดเห็น