[EXO SNSD]Last Tomorrow

ลำดับตอนที่ #20 : Last Tomorrow : : CHAPTERS 18

CRY .q

 

Chapters 18

            "ไอศครีม"

            แบคฮยอนมองหญิงสาวที่เหมือนลดอายุตัวเองลงไปเหลือสัก 10 ขวบอย่างเจสสิก้าที่วิ่งร่าเริงไปยังตู้ไอศครีมภายในสวนสาธารณะแห่งหนึ่ง

            "อายุกี่ขวบแล้วแม่คุณ"

            "ชิ ก็ฉันอยากกินนี่ อากาศร้อนจะตาย"เจสสิก้าหันไปแลบลิ้นใส่แบคฮยอนก่อนจะรับโคนไอศครีมมาถือเอาไว้อย่างตื่นเต้น

            "เสร็จยังอ่ะ ไปกันเถอะ"

            "คุณสุภาพบุรุษบยอนคะ"

            "-_- เฮ้อ จริงๆเลยว่ะ"แบคฮยอนถอนหายใจเบาๆแต่ก็หยิบเงินออกมาจ่ายให้อย่างรู้งานเพราะมันก็เป็นแบบนี้ทุกครั้งไป "ถามจริง บ้านรวยจริงปะเนี่ย"

            "รวยจริง ..แต่อยากให้คนรวยกว่าเลี้ยงมีปัญหาไรปะ"

            "ต้องให้เลี้ยงไปอีกนานแค่ไหนไม่ทราบ"

            "ตลอดชีวิตเลยได้ไหม"

            "..."

            "O///////O อะ เอ่อ ฉัน ..ฉะ ฉันไม่ได้หมายความว่า ..แบบนั้นนะ"เจสสิก้าอึกอัก รู้สึกหน้าร้อนขึ้นมาเมื่อเผลอหลุดพูดกำกวมออกไปแบบนั้น แบคฮยอนไม่ได้พูดอะไร และแม้ว่าสายตาของเขาจะมองตรงไปข้างหน้า แต่แก้มของเขาก็ขึ้นสีเล็กน้อยเช่นกัน

            "กะ ก็ไม่ได้ว่าอะไร ./////."

            ไม่รู้ว่ามันเป็นแบบนี้มานานแค่ไหนแล้ว เวลาที่ทั้ง 2 คนออกไปไหนมาไหนด้วยกันในทุกๆวัน แบคฮยอนเองก็ไม่เคยรู้ตัวเลยว่าการออกมาตามหาซอฮยอนและยุนอาถูกแทนที่ด้วยการพาเจสสิก้าเที่ยวตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่มันเป็นแบบนี้มาสักพักใหญ่ๆแล้ว

            แม้จะหลอกตัวเองว่ากำลังตามหาซอฮยอนและยุนอาอยู่ แต่ก็รู้อยู่ในใจว่ามันไม่ใช่ทั้งหมด

            ก็แค่รู้สึกดี ..เวลาได้อยู่กับใครที่มีความรู้สึกคล้ายๆกัน

            แต่นิสัยและความต้องการกลับสวนทางกันอย่างสิ้นเชิง

            "ฉันว่าจะไปที่สนามบินอีกครั้งน่ะ เผื่อมีเบาะแสอะไร"

            เจสสิก้ามองแบคฮยอนที่จู่ๆก็เปลี่ยนมาพูดเรื่องอื่น เธอส่ายหน้าเบาๆ "ไปก็เสียเวลาเปล่า ไม่เจอหรอกน่า"

            "ทำไม พูดเหมือนรู้เลยว่าซอฮยอนกับยุนอาอยู่ที่ไหน"

            "ยุนอาน่ะฉันไม่รู้หรอก"

            "งั้นเธอ.."

            "..ซอฮยอนฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน"

            ป๊อก

            "โอ๊ย"เจสสิก้ายกมือขึ้นมากุมหัวตัวเอง ทำหน้าเหยเก "นายเขกหัวฉันทำไมอ่ะ"

            "อย่ามาพูดให้ตื่นเต้น ฉันก็นึกว่าเธอรู้อะไรซะอีก"

            "...ฉันจะไปรู้อะไรเล่า"

            "หึ ..เด็กน้อยเอ๊ย"

            "อะ O////////O"

            "กินเลอะเป็นเด็กๆไปได้"

            เจสสิก้าตาเบิกกว้างค้างอยู่อย่างนั้น เมื่อปลายนิ้วของเขาสัมผัสเบาๆที่ปลายจมูกของเธอ ใบหน้าของเขาเข้ามาใกล้จนลมหายใจทั้ง 2 รินรดกัน ใบหน้าที่แดงจัดอยู่แล้วแดงมากขึ้นไปอีกจนเหมือนกับคนเป็นไข้แดด

            "ไปกันเถอะ ขับรถไปเรื่อยๆ อาจจะเจออะไรบ้างก็ได้"

            "..."

            "สิก้า! ได้ยินปะเนี่ย"

            "..อะ อื้อ ได้ยินแล้ว"

            เจสสิก้าพยักหน้าตอบช้าๆ เดินตามเขาไปเงียบๆ แบคฮยอนที่เดินนำหน้ารู้สึกถึงความผิดปกติของคนที่ปกติจะพูดเจื้อยแจ้วเสียงแหลมจนเขาแสบแก้วหู จึงหันกลับไปมองก่อนจะกระโจนเข้าไปหาเธอ ดึงร่างบางเข้ามาโอบเอาไว้

            "ระวัง!!!"

            เจสสิก้าหลับตาอย่างตกใจ รับรู้ถึงแรงกระแทกแต่ไม่มีความรู้สึกเจ็บอะไร เมื่อลืมตาขึ้นมาก็พบว่านอนทับอยู่บนตัวของแบคฮยอนที่กระโดดมาดึงเธอหลบรถที่ขับพุ่งเข้ามาแล้วขับหนีไปทันที

            "เป็นอะไรหรือเปล่าสิก้า"

            "O///////O"

            "เฮ้ เธอเจ็บเหรอ เป็นอะไร เจ็บตรงไหน"

            "..อะ เอ่อ"เจสสิก้าดันตัวเองให้ลุกขึ้นยืน ส่ายหน้าเบาๆ "ปะ เปล่า ฉันไม่เจ็บ"

            "ดีแล้ว"แบคฮยอนพยักหน้าตอบ ใช้มือยันกับพื้นเพื่อกันตัวเองให้ลุกขึ้นยืนบ้าง แต่ใบหน้าหล่อกลับเหยเกด้วยความเจ็บบริเวณข้อมือ

            "นาย นายเจ็บเหรอ เป็นอะไรหรือเปล่า"เจสสิก้าถามอย่างตกใจ มองมือของเขา เลยขึ้นไปยังข้อศอกที่มีเลือดไหลลงมาตามแขนขาว "เลือดนี่"

            "ไม่เป็นไรๆ"แบคฮยอนตอบ ยิ้มกว้าง "ไม่เจ็บหรอก"

            "แต่ว่าเลือดออกเต็มเลยนะ"เจสสิก้าพูดกลับ ควานหาผ้าเช็ดหน้าจากในกระเป๋าขึ้นมาซับเลือดที่แขนของเขาออก "นายเป็นแผลเลย"

            "..."

            "มันต้องแสบมากแน่ๆเลย เจ็บมากมะ.."

            "..."

            "..."

            ดวงตาของทั้ง 2 คนประสานกัน ปลายจมูกของทั้งคู่แตะกันเบาๆก่อนที่จะเบือนหน้าหนีไปคนละข้าง เจสสิก้าดันผ้าเช็ดหน้าให้เขา "เช็ดเองละกัน"

            "..อืม ขอบใจ"

            หะ ให้ตายเถอะ ..ทำไมเป็นแบบนี้

            เจสสิก้ากลับมาที่บ้านด้วยอาการคล้ายๆกับคนที่ดึงสติของตัวเองกลับมาไม่ครบ ร่างบางพาตัวเองเดินไปเรื่อยๆอย่างเหม่อลอย จนกระทั่งชนกับร่างสูงของหัวหน้าครอบครัว สติที่หลุดลอยก็กลับเข้าร่างอีกครั้ง

            "คุณพ่อ.."

            "เข้าไปคุยกับพ่อหน่อย พ่อมีเรื่องอไรจะบอกหนู"

            "คะ?"

            เจสสิก้าเอียงคออย่างสงสัย แต่ก็ยอมเดินตามผู้เป็นพ่อเข้าไปในห้องทำงาน "คุณพ่อมีอะไรเหรอคะ"

            คุณจองนั่งลงบนเก้าอี้ตัวใหญ่ ช้อนตามองลูกสาวคนโตอย่างฝากความหวัง "หนูรู้ใช่ไหม ว่าพ่ออยากให้หนูแต่งงานกับอาลู่มากแค่ไหน"

            "อีกแล้วนะคะ ..อาลู่เขาไม่อยากแต่งกับหนู คุณพ่อทำไมถึง.."

            "แล้วหนูอยากแต่งงานกับเขาไหม ตอบพ่อมาสิก้า"

            เจสสิก้ามองหน้าผู้เป็นพ่อ ไม่สามารถตอบได้ทันทีว่าอยาก ..ทำไมกันนะ ทำไมไม่รู้สึกอยากจะแต่งงานกับลู่หานเหมือนเดิมแล้ว

            คงเป็นเพราะรู้ตัวล่ะมั้ง ..ต่อให้ทำดีแค่ไหน ก็ไม่มีวันนั้นอยู่แล้ว

            ...

            หรือบางทีอาจจะเป็นเพราะ..

            "พ่อกับพี่ใหญ่ตั้งใจจะรวม 2 ครอบครัวอยู่แล้ว และเพราะเห็นว่าหนูกับอาลู่สนิทสนมกันมาตั้งแต่เด็กเราเลยคิดว่าไม่มีปัญหาอะไรที่จะให้ทั้ง 2 คนแต่งงานกัน ตอนนี้พี่ใหญ่เลื่อนวันมอบตำแหน่งประมุขออกไปอาทิตย์นึงเพื่อให้อาลู่คิดทบทวน"

            "..แล้วยังไงคะ"

            "พ่ออยากให้หนูได้เจอกับคนที่ดีและเหมาะสมกับหนู ถ้าไม่ใช่อาลู่ ..อาจจะเป็นโจวมี่"

            "คุณพ่อ! อย่าบังคับหนูนะคะ"

            "พ่อไม่ได้บังคับสิก้า แต่ชีวิตหนูถูกกำหนดไว้แล้ว ว่าหนูจะต้องแต่งงานกับ 1 ในตระกูลเสี่ยว และเท่าที่พ่อเห็น หากอาลู่ไม่แต่งงานกับหนู เขาก็จะไม่ได้รับตำแหน่งประมุข และคนๆนั้นก็อาจจะเป็นโจวมี่"

            "หนูไม่แต่งค่ะ ไม่ว่าจะกับพี่โจวมี่ หรือกับลู่หาน"

            เจสสิก้าพูดเสียงแข็ง วิ่งออกมาจากห้องทำงานตรงไปยังห้องนอนของตัวเอง หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเล่น แต่กลับมีสายเรียกเขาเสียก่อน

            สุภาพบุรุษบยอน

            มือบางสั่นขึ้นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุเพียงแค่เห็นชื่อของคนที่โทรเข้ามา ปลายนิ้วเรียวกดปุ่มรับ ก่อนจะเอามาแนบหู "วะ ว่าไง"

            (เป็นไงบ้าง ตอนนี้ฉันกลับมาถึงบ้านละนะ ปวดมือชะมัด)

            "ก็ไหนตอนแรกบอกไม่เป็นไรไง ..สมน้ำหน้า!"

            (ฉันช่วยเธอไว้นะ ถึงได้เจ็บตัวเนี่ย)

            "ก็.."

            (จะบอกว่าไม่ได้ขอให้ช่วยใช่ปะ เห๊อะ ยัยนิสัยเสียเอ๊ย)

            "เปล่าซะหน่อย ฉันจะบอกว่า ..ก็ขอบคุณนะ ที่ยอมเจ็บตัว ..เพราะช่วยฉัน"

            (...หึๆๆ ไม่เป็นไร เธอเป็นไงบ้าง ถึงบ้านคงเตรียมนอนเลยสินะ)

            "นอนตอนนี้ไม่หลับหรอก"

            (เพราะ?)

            "ทำไมคุณพ่อต้องบังคับให้ฉันแต่งงานกับคนที่ฉันไม่ได้รักด้วยนะ ฉันไม่เข้าใจจริงๆ"

            หลังจากนั้นก็มีเสียงของเจสสิก้าที่พูดออกมาไม่หยุด และมีเสียงของแบคฮยอนที่หัวเราะบ้าง พูดกวนประสาทบ้างสลับกันไป ในขณะที่อีกคนกำลังอารมณ์เสีย อีกคนกำลังอารมณ์ดีที่ได้แหย่คนอารมณ์เสีย แต่สิ่งที่ทั้ง 2 คนเหมือนกันก็คือ

            ริมฝีปากที่ฉีกยิ้มมีความสุขแบบไม่รู้ตัว






 

            เจสสิก้าถอดแว่นกันแดดสีชาอันโปรดใส่กระเป๋า ก่อนจะก้าวเข้าไปภายในบ้านที่ไม่ได้มาสักพักใหญ่ ทุกคนภายในบ้านต่างก็ก้มหัวให้เธออย่างคุ้นเคย เจสสิก้าเชิดหน้าขึ้นเหมือนเช่นเคย มองไปรอบๆบ้านที่เงียบสงัดอย่างแปลกใจ

            "คุณหนูเจสสิก้า"

            "อ้าว เฟย มาพอดีเลย"เจสสิก้าเอ่ยทักสาวจีนอย่างคุ้นเคย "ทำไมบ้านเงียบแบบนี้ล่ะ"

            "ขอโทษนะคะ วันนี้นายน้อยเข้าบริษัทค่ะ"

            "ฉันไม่ได้มาหาลู่หานหรอก"เจสสิก้าตอบนิ่งๆ "ฉันมาหาซอฮยอน"

            "เอ๋? มาหาใครนะคะ"

            "ที่บ้านหลังนี้ มีคนชื่อซอจูฮยอนอยู่ไหม"เจสสิก้าถาม มองเฟยที่เหมือนจะอึ้งๆไป "ว่าไง มีไหม"

            "คือว่า.."

            "เฟยจ๊ะ ทำไมนานจัง ซอรออยู่นะ ..คุณเจสสิก้า!!!!"

            "หึๆ คิดไม่ผิดจริงๆด้วย"เจสสิก้าพูดนิ่งๆ มองหญิงสาวในชุดผ้ากันเปื้อนตรงหน้า "ฉันมีเรื่องจะคุยกับเธอ มาคุยกันหน่อยสิ"

            ซอฮยอนเดินถือถาดใส่แก้วน้ำส้มเข้ามาในห้องนั่งเล่นซึ่งมีเจสสิก้านั่งรออยู่ก่อนแล้ว มือบางหยิบแก้มขึ้น วางบนโต๊ะเบาๆอย่างเกรงใจ

            "คราวนี้ไม่ทำหกแล้วหรือไง"

            "เอ่อ .."

            "ช่างเถอะ นั่งก่อนสิ เพราะเราคงต้องใช้เวลาในการคุยกันสักพัก"เจสสิก้าพูดนิ่งๆ มองซอฮยอนที่นั่งลงบนโซฟาตัวข้างกัน "ฉันไม่รู้และจะไม่ถามนะว่าเธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง"

            "..."

            "ฉันค่อนข้างจะตกใจนะ ที่เห็นเธออยู่กับลู่หาน นึกว่าจะเจอกันที่เกาหลีแล้วก็จบไป แต่ที่ไหนได้ เธอดันมาอยู่กับเขาที่นี่ด้วย"

            "คุณอย่าเข้าใจผิดนะคะ ฉันไม่ได้ตามเขามา คือ.. ฉันมาตามหาเพื่อน แต่เกิดอุบัติเหตุ คุณลู่หานก็เลยช่วยฉันเอาไว้ และเขารับปากว่าจะช่วยฉันตามหาเพื่อนให้ ก็เลยให้ฉันมาอยู่ที่นี่ด้วย"

            "ในฐานะอะไรล่ะ"

            "..."

            "ว่าไง ในฐานะอะไร"เจสสิก้าถาม มองหน้าซอฮยอนอย่างรอคำตอบ แต่เมื่อเห็นเธอนิ่ง เลยพูดขึ้นมาแทน "ระหว่างรอก็เลยอยู่ในฐานะคนรักไปด้วยพลางๆใช่หรือเปล่า"

            "คือ.."   

            "ตอนแรกฉันไม่รู้นะ ว่าผู้หญิงคนไหนที่เป็นสาเหตุให้ลู่หานหักหน้าฉันต่อหน้าผู้ใหญ่ แต่พอมารู้ว่าเป็นเธอ.."

            "..ฉันขอโทษค่ะ แต่ฉัน"

            "ฉันก็ค่อยโล่งใจ"

            "คะ?"ซอฮยอนมองเจสสิก้าอย่างแปลกใจ โล่งใจ ..เธอโล่งใจเหรอ ทำไมล่ะ ก็ในเมื่อเธอเป็นคู่หมั้นเขานี่

            "อย่างน้อยฉันก็รู้ว่าเธอรักลู่หาน และลู่หานก็รักเธอมาก"เจสสิก้าพูด เมื่อเห็นหน้าสงสัยของซอฮยอน "เธอจะอยู่ที่นี่ต่อไปเรื่อยๆ ฉันก็ไม่ว่าอะไรหรอกนะ แต่ว่า"

            "..."

            "บอกคนที่เกาหลีบ้างหรือเปล่า เขาคงจะเป็นห่วงเธอมากนะ"

            แน่สิ ..ไม่มีวันไหนที่แบคฮยอนหยุดตามหาซอฮยอน เป็นห่วงแค่ไหนก็น่าจะรู้คำตอบอยู่

            "ฉันพยายามติดต่อแล้วค่ะ แต่ฉันทำเบอร์โทรศัพท์ของพี่แบคฮยอนหายไป ลองโทรไปที่เกาหลีก็ติดต่อใครไม่ได้เลย"

            เจสสิก้าพยักหน้าเข้าใจ หยิบกระดาษที่มีเบอร์โทรของแบคฮยอนอยู่ยื่นให้ซอฮยอน "งั้นก็เอานี่ไป"

            "คะ คุณเจสสิก้ารู้จักกับ.."

            "มันไม่สำคัญหรอก เธอไม่จำเป็นต้องมารู้เรื่องของฉัน"เจสสิก้าพูดขัด เพราะไม่อยากเอาเรื่องของตัวเองมาเล่า "ถ้าจะอยู่ที่นี่ อย่างน้อยก็โทรไปบอกเขาว่าเธอปลอดภัยและสบายดี เขาจะได้ไม่ต้องเป็นห่วงเธอแทบบ้าแบบที่เป็นอยู่"

            "..."

            "แล้วก็ช่วยรักเพื่อนฉันให้มากๆด้วย คนแบบลู่หานมีศัตรูรอบด้าน เธอต้องอยู่เคียงข้างเขาด้วยความเข้าใจด้วย ..ถึงแม้ว่าเขาจะเลือดเย็นและโหดร้ายไปสักหน่อย แต่คนอย่างลู่หาน ไม่ทำร้ายใครก่อน"

            "..."

            "รับปากฉันนะ ว่าเธอจะอยู่เคียงข้างเขา ..แล้วก็อย่าลืมโทรหาแบคฮยอนด้วย"

            "..ค่ะ ฉันรับปาก"

            "ฉันมีเรื่องจะคุยกับเธอแค่นี้แหละ ..ขอตัว"

            เจสสิก้าบอกลาก่อนจะลุกขึ้นยืนเพื่อจะเดินออกไปจากบ้าน แต่ก้าวขาได้เพียงสามก้าวเท่านั้นกลับต้องหยุดชะงักเมื่อเห็นร่างคุ้นตายืนอยู่ตรงหน้า เช่นเดียวกันกับซอฮยอนที่ลุกขึ้นยืนอย่างตกใจ

            "พะ พี่แบคฮยอน"

            "..ซอฮยอน"

            "แบคฮยอน"เจสสิก้าเอ่ยเรียกชายหนุ่มเสียงแผ่วเบา แต่เขาไม่ได้ตอบอะไรกลับเดินผ่านตัวเธอไป และเมื่อหันไปมองก็เห็นว่าเขาคว้าร่างของซอฮยอนเข้ามากอดแน่น

            "พี่เจอเราแล้ว"

            จากเดิมที่ตั้งใจจะกลับ เจสสิก้าต้องมานั่งอยู่ที่เดิม ฟังเรื่องราวของซอฮยอนที่เล่าให้แบคฮยอนฟัง เธอลอบมองเขาที่แววตาดูมีแววความสุขฉายออกมาอย่างชัดเจน

            ก็ถูกแล้วนี่ ..ในเมื่อแบคฮยอนเจอคนที่เขาตั้งใจมาตามหาแล้ว

            ..ก็ถูกแล้วไงเจสสิก้า

            "พี่เป็นห่วงเรามากนะรู้ไหม นี่ถ้าพี่ไม่แอบตามเจสสิก้ามา พี่คงไม่รู้เลย ว่าเราปลอดภัย"แบคฮยอนพูดกับซอฮยอนก่อนจะหันไปมองเจสสิก้า "เธอก็อีกคน รู้เรื่องแต่ปิดเงียบเลยนะ"

            "ก็ฉัน.."เจสสิก้าอ้าปากจะเถียง แต่เขากลับหันไปหาซอฮยอนอีกครั้ง ทำให้เธอได้แต่อ้าปากค้างอยู่อย่างนั้น

            คนบ้า สนใจฉันบ้างก็ได้หรอกย่ะ

            "ว่าแต่ที่นี่บ้านใคร ซอมาอยู่กับใคร"

            "เอ่อ พี่แบคคะ.."ซอฮยอนมองแบคฮยอน อ้ำอึ้งไม่กล้าตอบ แต่เมื่อเจอสายตาของเจสสิก้าที่มองมาเหมือนว่าให้พูดออกไป เธอก็เลยพูดเสียงเบาๆ "บะ บ้านลู่หานค่ะ คุณลู่หาน"

            "ลู่หาน.. มะ มาอยู่กับเขาเหรอ"แบคฮยอนถามอย่างตกใจ รู้สึกมึนๆในหัว

            "ตอนที่เกิดเรื่อง ฉันได้เขามาช่วยเอาไว้ เขารับปากว่าจะช่วยตามหายุนอา ฉันก็เลยมาอยู่กับเขาที่นี่"

            "..เขาคงดูกับซอมากใช่ไหม"

            "...ค่ะ เขาดีมาก"

            "กะ ก็ดีแล้วล่ะ คงกลับไปเป็นเหมือนเดิมแล้วสินะ"แบคฮยอนถาม และเมื่อเห็นซอฮยอนพยักหน้าเขาก็ยิ้มบางๆ "งั้น ..พี่กลับก่อนดีกว่า อะ เอาไว้เดี๋ยวพี่จะมาหาใหม่นะ"

            "พี่แบคฮยอนคะ.."

            "ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวฉันจัดการเอง"

            เจสสิก้าหันไปพูดกับซอฮยอนที่เตรียมจะตามแบคฮยอนที่จู่ๆก็เดินออกไป ..เธอคว้ากระเป๋ามาสะพายแล้วก้าวเร็วๆตามแบคฮยอนที่เดินไปถึงที่รถแล้ว

            "แบคฮยอน"

            "..."

            "ย๊า ทำไมจู่ๆก็ออก.."

            "..ฮึก"

            "...แบคฮยอน"

            เจสสิก้ามองชายหนุ่มที่น้ำตาไหลอาบแก้มอย่างตกใจ มือบางวางบนไหล่ของเขาแล้วบีบเบาๆ ก่อนจะดึงเขาเข้ามากอดเหมือนตอนที่เขาทำกับเธอ

            "..โดนค้อนทุบซะให้หัวแตกไปเลยนะ"

            "..."

            "แล้วฉัน ..จะช่วยรักษานายเอง"

            "..ไม่คิดเลยนะ ..ว่ามันจะเสียใจขนาดนี้"

            "อย่าเสียใจเลยน่า ..ไหนนายบอกว่าความรักน่ะ"

            "..."

            "แค่ได้รักก็พอแล้วไม่ใช่เหรอ"