คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : Don't Relations : : CHAPTERS 18
Chapters 18
"เป็นยังไงบ้าง"
"กูฝากไปส่งซอฮยอนด้วย"
แม้คำตอบจะไม่ได้ตรงกับคำถามที่ถามออกไป แต่เฉินก็สามารถเข้าใจได้ในทันทีเมื่อเห็นหน้าที่ซีดจัดของซอฮยอน แต่ยังไม่ทันที่เขาจะได้เดินเข้าไปหาเธอ แอลที่นั่งเงียบอยู่ก็ลุกขึ้นมาแตะที่ไหล่ของเขาเสียก่อน
"นายไปตามอาลู่เถอะ ซอฮยอน เดี๋ยวฉันจัดการเอง"
"อ่า งั้นฝากนายด้วยแล้วกัน"
แอลพยักหน้าปล่อยให้เฉินวิ่งตามลูฮานออกไป เพราะในตอนนี้คนที่รู้เรื่องสถานะความสัมพันธ์ของลูฮานและซอฮยอนมีเพียงแค่เขาและเฉิน ไม่นับรวมโชรงที่ไม่ได้ยุ่งเกี่ยวอะไรตั้งแต่แรก พวกเขาสองคนจึงมานั่งรออย่างเป็นกำลังใจ จนกระทั่งสุดท้ายก็ได้รับคำตอบ
ทุกอย่างมันผิดเพี้ยนไปหมด
"พี่แอล.."
"..."
"สุดท้าย ก็พี่น้องกัน ..รักกันยังไงก็ผิด ใช่ไหม"
ไร้ซึ่งคำพูดปลอบโยนใดๆ แต่ทันทีที่ร่างของเธอถูกอ้อมแขนที่แสนอบอุ่นโอบรอบตัวเอาไว้อีกครั้ง น้ำตาที่กลั้นมานานก็ไหลลงมา สะอื้นอย่างหนักกับความจริงที่หลีกเลี่ยงยังไง ก็หนีมันไม่พ้น
แอลได้แต่กอดร่างบางอยู่อย่างนั้น หากมันจะสามารถบรรเทาความเจ็บปวดจากเธอมาได้บ้างจะให้เขาทำอะไรเขาจะทำทุกอย่าง ขอเพียงแค่ให้เธอมีความสุข
"ฉันเกลียด.."
...
"ฮึก เกลียดที่ฉันเป็นเสี่ยวซอฮยอน"
เป็นน้องสาวของผู้ชายคนนั้น
"ไอ้ลู่"
เฉินตะโกนเรียกลูฮานที่กำลังจะขึ้นไปนั่งบนรถ ลูฮานยืนนิ่งอยู่กับที่ไม่ได้หันไปมองเพื่อน "..."
"มึงโอเค"
"กูไม่โอเคเลยไอ้เฉิน ไม่โอเคเลยสักนิด"
มือของเฉินวางลงบนไหล่หนาที่กำลังสั่นเทา บีบเบาๆอย่างให้กำลังใจ "แล้วมึงจะทำไงต่อ"
"กูไม่รู้"
ทั้งๆที่คิดเอาไว้ว่าถึงผลออกมาว่าเป็นพี่น้องกันก็ไม่เป็นไร ถึงจะเคยคิดว่ายังไงก็จะยังรัก ถึงเคยคิดว่าจะหนีไปด้วยกัน แต่มันก็เป็นเพียงแค่ความคิด เพราะในความเป็นจริงไม่สามารถทำอะไรอย่างที่ใจคิดได้เลย มันยากเกินจะยอมรับ มันยากเกินไป..
เป็นพี่น้องกันก็ควรจะรักกันในแบบที่พี่น้องควรจะรักกัน หรือถ้าทำไม่ได้ อีกทางก็คือ
หนีไปซะ..
ซึงฮุนเดินขึ้นไปชั้นบนของบ้านหลังเล็ก หยุดอยู่ที่ประตูบานสีขาวก่อนจะหมุนลูกบิดเข้าไปภายในห้องมองดูร่างบางที่ยังนอนคุดคู้อยู่บนเตียง มือสากลูบหัวของหญิงสาวเบาๆ เปลี่ยนเป็นสะกิดร่างบางเพื่อหวังจะให้ตื่น
"คุณหนูครับ"
"..."ซอฮยอนลืมตาขึ้นช้าๆเพราะเธอไม่ได้หลับตั้งแต่แรก "ซึงฮุน"
"ไปเรียนเถอะครับ สายแล้วนะ"
"..ค่ะ"
หวังเอาไว้ว่าให้สิ่งที่เกิดขึ้นมันเป็นเพียงแค่ความฝัน หวังเอาไว้ว่าเมื่อลืมตาขึ้นมาทุกๆอย่างจะเปลี่ยน แต่ก็เปล่าเลย ..ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม เธอก็คือเธอ
เสี่ยวซอฮยอน น้องสาวแท้ๆของเสี่ยวลูฮาน
"ซึงฮุนคะ"
"..."
"ทำไม ..หนูถึงไม่เป็นลูกของซึงฮุนนะ"
พูดจบก็โผเข้ากอดร่างสูงที่ใช้เป็นที่ยึดเหนี่ยวมานานแสนนานแน่น ร้องไห้ราวกับเด็ก "หนูกอดซึงฮุนแล้วรู้สึกอุ่น หนูรักซึงฮุนมาก ทำไม หนูไม่เป็นลูกของซึงฮุนไปเลย ฮึก"
"คุณหนู.."หยาดน้ำตาที่แห้งเหือดกลับมาอีกครั้ง มือใหญ่โอบกอดรอบคนที่เป็นเสมือนดวงใจเอาไว้อย่างแสนรัก รู้ดีว่าสิ่งที่ทำคือการทำร้ายหัวใจของลูก แต่ก็ยังเลือกที่จะทำ รู้ดีว่านี่ไม่ใช่ทางเลือกที่ดีที่สุด แต่หากมันเป็นทางเดียวที่จะไม่ทำให้ลูกต้องห่างจากเขา ..ต่อให้กลายเป็นคนเห็นแก่ตัว ก็เลือกที่จะทำ
พ่อรักหนูนะซอฮยอน รักหนูจริงๆ
ผ่านไปนานกว่าที่ซอฮยอนจะแต่งตัวเสร็จ เธอเดินลงมาข้างล่างด้วยสภาพที่เกือบจะเหมือนร่างเปล่าที่ไร้ซึ่งวิญญาณ มองชายหนุ่มที่ยืนอยู่ข้างกับโต๊ะอาหาร ..ซอซึงฮุน ถ้าหนูกลายเป็นลูกคุณก็คงดี
ดวงตากลมโตมองออกไปข้างนอก รถของลูฮานยังคงจอดอยู่ที่หน้าบ้านนั่นหมายความว่าเขายังอยู่ที่บ้านทั้งที่เวลานี้เขาน่าจะออกไปเรียนได้แล้ว ตั้งแต่เมื่อคืนหลังจากแยกจากกัน แอลมาส่งเธอที่บ้านเธอก็ไม่เจอกับลูฮานอีกเลย ซอฮยอนเดินกลับขึ้นไปข้างบน หยุดอยู่ที่หน้าห้องของลูฮาน ยืนลังเลอยู่ครู่ใหญ่และสุดท้ายก็ตัดสินใจเปิดประตูเข้าไป
ทันทีที่ประตูห้องเปิด กลับพบเพียงความว่างเปล่า ไม่มีร่างของเจ้าของห้องอย่างที่ควรจะเป็น ซอฮยอนพาร่างไร้เรี่ยวแรงของตัวเองเข้าไปในห้องนอนแสนสะอาดของเขา กวาดตามองรอบๆจนสะดุดตาเข้ากับกระดาษขนาดเล็กที่วางอยู่บนโต๊ะ เธอเดินไปใกล้แล้วหยิบขึ้นมาอ่าน
...
..เพล้ง
ซึงฮุนได้ยินเสียงดังจากด้านบนรีบวิ่งขึ้นไปทันที หัวใจของเขาราวกับถูกบีบจนแหลกสลายเมื่อเห็นร่างบางของซอฮยอนกำลังร้องไห้อยู่กับพื้น ในมือกำกระดาษแผ่นหนึ่งเอาไว้แน่น
"ซะ ซึงฮุน"
"..."
"..เขาไปแล้ว ..เขาหนีไปแล้วจริงๆ"
...
'ขอโทษที่ผิดสัญญาที่บอกว่าจะหนีไปด้วยกัน เรื่องจริงมันไม่ง่ายอย่างที่ใจคิดเลยซอฮยอน พี่รักเธอ อยากเป็นหนึ่งเดียวกับเธอ แต่พี่ทำแบบนั้นไม่ได้ในเมื่อเราเป็นพี่น้องกัน อย่าตามหาพี่อีกเลยนะ เริ่มต้นชีวิตใหม่ของเธอโดยที่ไม่มีพี่ เพราะพี่เอง ..ก็จะเริ่มต้นใหม่โดยที่ไม่มีเธอเหมือนกัน'
..คนใจร้าย
ใจร้ายที่สุด
"ไอ้ลู่มันหายหัวไปไหนของมันวะ นี่มันยังเห็นพวกเราเป็นเพื่อนมันอยู่ไหมเนี่ย"
ทันทีที่รู้เรื่องการหายไปของลูฮาน ไคก็โวยวายอย่างหัวเสีย ซูโฮที่นั่งอยู่ในห้องชมรมก่อนแล้วมองไคด้วยแววตารำคาญ "ทำเป็นโวยวายนะมึงไอ้ไค ตอนมึงเครียดเรื่องยุนอามึงก็หายหัวไปเหมือนกันนั่นแหละ"
"มันไม่เหมือนกันเว้ยไอ้ซูโฮ กรณีของกูพวกมึงก็รู้นี่ว่ากูเครียดเรื่องยุน แต่ของไอ้ลู่ เมื่อวันก่อนแม่งก็ยังดีๆอยู่ แล้วจู่ๆก็หายไปแบบนี้ มันไม่ใช่ละนะโว้ย"
"มึงเลิกโวยวายเหอะ"เฉินปราม มองหน้าเพื่อนทั้งสองคน "ไอ้ลู่มันก็ต้องมีเรื่องเครียดของมันเหมือนกัน แล้วเรื่องเครยีดของมัน ก็มากกว่าเรื่องของมึงด้วยไอ้ไค"
"มึงพูดเหมือนมึงรู้เลยว่ามันเป็นอะไร"ซูโฮหรี่ตามองเฉินอย่างจับผิด
"เออ มึงรู้แน่ๆเลยไอ้เฉิน"ไคเสริม
"เออ กูรู้"เฉินพยักหน้าอย่างตัดความรำคาญ "แต่พวกมึงไม่ต้องถามอะไรกูหรอกนะ เพราะกูไม่ได้อยู่ในสถานะที่จะตอบคำถามนั้นได้ ไว้ไอ้ลู่มันสบายใจเมื่อไหร่ พวกมึงก็คงรู้เอง"
"เฮ้ยๆๆๆ ไอ้เฉิน อย่าหนีดิวะ บอกกูก่อน"ไคตะโกนลั่นเมื่อเฉินลุกเดินหนี แต่ยังไม่ทันที่จะออกจากห้อง ประตูก็ถูกเปิดสวนเข้ามาโดยยุนอาซะก่อน "อ้าวยุน"
"หวัดดี"ยุนอาทักไคที่ยืนอยู่ ก่อนจะมองเฉินกับซูโฮ "สวัสดีค่ะ"
"มาพอดีเลย ว่าจะไปบอกพอดีว่าวันนี้เลิกเรียนแล้วไปทานข้าวที่บ้านนะ"
"หะ เห๋"ยุนอาร้องเสียงสูง "จะ จะดีเหรอ ฉัน ..ไม่ไป"
"ไม่รู้สิว่าดีไหม แต่คุณแม่เป็นคนชวนเองเลยนะ"ไคพูดยิ้มๆ จนซูโฮที่เห็นอดหมั่นไส้ไม่ได้
"จะมีความสุขน่ะมีได้นะ แต่ให้มันน้อยๆหน่อย เกรงใจไอ้ลู่ที่มันหายหัวไปบ้าง"
"หาย?"ยุนอามองซูโฮอย่างแปลกใจ "พี่ลูฮานเหรอคะที่หาย"
"อ่าฮะ"
"มะ เมื่อกี้ฉันก็เพิ่งเห็นเขานะ"
"เฮ้ย เห็นที่ไหน"ไคถาม ลุกขึ้นยืนเพื่อเตรียมจะออกไปตาม
"อ่า ถ้าออกไปหาตอนนี้ก็คงไม่ทันแล้วล่ะ เพราะพี่ลูฮานขึ้นรถไปแล้ว"
"แล้วมันมาทำอะไรที่มหาลัยวะ"
เฉินหรี่ตามองซูโฮและไค ก่อนจะนึกขึ้นมาได้ "นี่มันคงไม่ได้.."
.."มาทำเรื่องลาออกหรอกนะ"
"พี่ เอาไงดีอ่ะ ผมทนไม่ไหวแล้วนะกับการที่ซอเป็นแบบนี้น่ะ"
"เป็นยังไงวะ"
"พี่ซองยอล พี่รู้ไหมว่าสามสี่วันที่ผ่านมา ซอมาเรียนก็จริง แต่เหมือนมาแต่ร่างไม่ได้มีวิญญาณมาด้วยน่ะ ผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเพราะถามซอก็ไม่ยอมพูดอะไรเลย"
ซองยอลพยักหน้าเข้าใจในสิ่งที่ซองจงพูด หันไปมองแอลที่นั่งเงียบๆอยู่อีกมุม "หรือว่าจะทะเลาะกับไอ้มยองซูมัน"
"เป็นไปได้นะ"ซองกยูที่นั่งฟังอยู่นานพยักหน้ารัวๆ "เพราะมยองซูมันก็นั่งซึมแบบนี้มาหลายวันแล้วเหมือนกัน
"เอาไงดีวะ"อูฮยอนเกาคางตัวเองอย่างใช้ความคิด "มีไอเดียไหมโบมี"
"โนอ่ะ ไม่มีเลย คิดไม่ออกหรอกโอป้า"โบมีพูด หันไปมองแอลกับซอฮยอนสลับกันไปมา "ถ้าชวนไปด้วยกันคงไม่ไปแน่เลย เอางี้ได้ไหม เดี๋ยวโบมีกับซองจงจะไปคุยกับซอเอง แล้วโอป้า พี่ซองยอล พี่ซองกยูก็ไปคุยกับพี่แอล"
"แบบนั้นก็ดีเหมือนกัน"ซองกยูพูดอย่างเห็นด้วย "ฝากด้วยแล้วกันนะโบมี บรรยากาศมันอึมครึมอึดอัดจนจะทนไม่ไหวละเนี่ย"
โบมียิ้มรับ เดินไปหาซอฮยอนพร้อมกับซองจง "ซอจ๊ะ"
"..."
"ซอ"เมื่อเห็นว่าโบมีเรียกแล้วไม่ตอบ ซองจงเลยสะกิดที่แขนของเพื่อนเบาๆ "ซอ"
"อะ อ้าวซองจง พี่โบมี"
"เป็นอะไรหรือเปล่า"
...
ซอฮยอนเงยหน้ามองซองจง ส่ายหน้าไปมาเบาๆ "เปล่า.."
"ซอ มีเรื่องอะไรไม่สบายใจบอกพี่กับซองจงได้นะ ..ซอทะเลาะกับพี่แอลเหรอ"
"..เปล่าค่ะ ไม่ได้ทะเลาะ"
"งั้นมีเรื่องอะไรหรือเปล่า บอกได้นะ แต่อย่าซึมแบบนี้เลย"
"ขอโทษนะซองจง ..แต่ว่าไม่เป็นอะไรจริงๆ"
"ถ้างั้นไปกับพี่หน่อยได้ไหม"
"ไปไหนคะ"
"มันมีที่ที่นึงที่พี่ชอบไปเวลาที่พี่ไม่สบายใจ เราไปด้วยกันนะจ๊ะ"
"ที่ไหนเหรอคะ"
"..ทะเลสาปแห่งความหวัง"
ดวงอาทิตย์ตกดินไปแล้ว ราตรีที่มืดมิดมาเยือนได้ราวๆ 4 ชั่วโมง ตอนนี้เป็นเวลาที่สมควรได้นอนพักผ่อนร่างกายที่เหนื่อยล้ามาทั้งวัน แต่ชายวัยกลางยังคงเดินวนไปวนมาอยู่ในบ้านด้วยความเคร่งเครียด ทำไมซอฮยอนยังไม่กลับมา คุณหนูของเขาหายไปไหน
ความอดทนที่มีเริ่มถูกความตึงเครียดกัดกินไปเรื่อยๆจนท้ายที่สุดมันก็ได้พังทลายไป มือสากเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นมากดหาเบอร์ของคนที่น่าจะรู้ว่าซอฮยอนไปอยู่ที่ไหน
(สวัสดีครับ แอลพะ..)
"ผมซึงฮุนนะครับคุณแอล"
(อ่า ครับ)
"ตอนนี้คุณหนูอยู่ที่ไหนครับ อยู่กับคุณหรือเปล่า"
(ซอฮยอนยังกลับไม่ถึงบ้านเหรอครับ)
"ครับ ตอนนี้คุณหนูอยู่ที่หนะ.."
ยังไม่ทันที่เขาจะพูดจบประโยค สายก็ถูกตัดไป ซึงฮุนกำมือของตัวเองแน่นด้วยความร้อนใจ ในที่สุดก็ตัดสินใจหยิบกุญแจรถเพื่อจะออกไปตามหาซอฮยอนเอง
หนูอยู่ไหนซอฮยอน
..พ่อเป็นห่วงหนูจะแย่แล้วนะ
แอลเดินลงมาข้างล่างอย่างร้อนใจหลังจากที่คุยกับซึงฮุนเรียบร้อยแล้วเขาก็โทรไปหาโบมี
'พอดีว่าตอนนั้นซอเจอกับโชรงน่ะค่ะ ก็เลยออกไปคุยกัน พี่แอลลองโทรไปหาโชรงสิคะ โบมีกับซองจงแยกกับซอตั้งนานแล้วล่ะค่ะ'
แต่พอโทรไปหาโชรงกลับไม่ติด นั่นอาจเป็นไปได้ว่าซอฮยอนกับโชรงอยู่ด้วยกัน ดังนั้นเขาก็ควรจะไปที่บ้านของโชรง เพราะบางทีซอฮยอนอาจจะอยู่ที่นั่น
ในขณะที่ขับรถ มือก็กดโทรหาลูฮาน แต่เสียงสัญญาณก็ดังอยู่เนิ่นนานจนสุดท้ายก็เงียบหายไป โทรศัพท์ถูกโยนไปที่เบาะข้างๆอย่างร้อนใจ
"โธ่เว้ย!!!"
ใช้เวลาเพียงไม่นานรถของแอลก็มาจอดอยู่หน้าคฤหาสน์หลังโต โชรงมองชายหนุ่มที่มาเยือนยามวิกาลอย่างแปลกใจเช่นเดียวกับกาอินที่มองอย่างสงสัย
"พะ พี่แอล มาทำอะไรที่นะ.."
"ซอฮยอนอยู่ที่ไหน"
"คะ?"
"พี่ถามว่าซอฮยอนอยู่ที่ไหนโชรง"
"หนูซอฮยอนหายไปเหรอ"
โชรงหันไปมองผู้เป็นแม่ที่จู่ๆก็โพล่งขึ้นมาอย่างแปลกใจ แอลพยักหน้าช้าๆ หันกลับมามองโชรงอีกครั้ง "โชรง ซอฮยอนอยู่ที่ไหน"
"ชะ โชรงไม่รู้ค่ะ ก็ไปส่งซอที่บ้านแล้ว หลังจากนั้นก็ไม่ได้เจอกันอีก"
"แต่ตอนนี้ซอฮยอนไม่ได้อยู่ที่บ้าน คุณซึงฮุนก็บอกว่าซอยังไม่ได้กลับเข้าบ้านเลย โทรติดต่อก็ไม่ได้"
"โชรงไม่รู้จริงๆค่ะ"
"โชรง แล้วลูกไปคุยอะไรกับหนูซอฮยอน"
"..โชรงก็แค่ ..เรื่องของพี่ลู่"
แอลกำมือของตัวเองแน่น บีบไหล่บางของคนตรงหน้า "เจอกันที่ไหนโชรง"
"ทะ ที่ทะเลสาปใกล้ๆกับสวนสาธารณะนันจาค่ะพี่แอล"
เมื่อได้ยินแบบนั้น แอลก็วิ่งกลับไปที่รถของเขาอย่างรีบร้อน กดโทรหากลุ่ม INFINITE ทุกๆคนให้ช่วยกันตามหาซอฮยอน เช่นเดียวกับกาอินที่สั่งให้คนของเธอออกตามหาซอฮยอน หัวใจกระตุกและเหมือนกับว่ากำลังมีมีดปลายแหลมมากรีดลงที่กลางหัวใจที่เต็มไปด้วยความรู้สึกเป็นห่วง
"คุณแม่คะ โชรงจะออกไปตามหาซอด้วย"
"ไปด้วยกัน แม่ก็จะไป"
ทางด้านแอลที่อยู่บนรถ หลังจากโทรบอกเพื่อนๆทุกคนเรียบร้อยแล้วเขาก็เหยียบคันเร่งพุ่งตรงไปยังทะเลสาปใกล้กับสวนนันจาตามที่โชรงบอก แต่แล้วกลับมีรถจากัวร์สีดำมาจอดขวางหน้าเอาไว้ มือหนาบีบแตรดังลั่นก่อนจะลงไปจากรถเมื่อเห็นว่ารถคันนั้นไม่ยอมหลบ เมื่อประตูรถจากัวร์เปิดออกชายชุดดำ 2 คนก็พุ่งเข้ามาจับตัวเขาเอาไว้
"อะไรน่ะ!!! ปล่อย!!!!"
"ขอโทษครับคุณชาย เป็นคำสั่งของคุณท่าน"
"พะ พ่องั้นเหรอ"
ประตูด้านหลังถูกเปิดออกพร้อมกับร่างของชายคุ้นตาที่มองมาอย่างผู้ชนะ
"พ่อ.."
"แกจะพยศกับฉันได้อีกนานแค่ไหนกันล่ะมยองซู"
"ปะ ปล่อยผม ผมมีเรื่องต้องไปทำ"
"ฉันจะไม่ปล่อยแกให้ทำอะไรตามใจชอบอีกแล้ว จับมันไปไว้ที่โกดัง ขังมันเอาไว้ในนั้นแล้วเฝ้ามันเอาไว้ดีๆ"
"พ่อ!!!!! ปล่อยผม ผมต้องไปช่วยซอฮยอน"
"หึ! นังเด็กนั่นไม่มีความเกี่ยวข้องอะไรกับแกมยองซู ไปสงบจิตสงบใจของแกที่นั่น แล้ววันพรุ่งนี้ไปเรียนที่อังกฤษ"
"ผมไม่ไป พ่อจะมาบังคับผมแบบนี้ไม่ได้ ปล่อยผม!!!!!"
"จัดการมันซะ"
"พ่อ!!!!!!"
อั่ก
ร่างสูงค่อยๆทรุดลงนั่งกับพื้น ดวงตาคมปิดลงช้าๆก่อนที่สติทั้งหมดจะดับไป
ปล่อยผม ..ปล่อยผมนะครับพ่อ ผมยอมแล้ว
..ให้ผมไปช่วยซอฮยอนก่อน..
ภายในโกดังเก็บสินค้าขนาดใหญ่ แอลถูกจับมัดอยู่บนเก้าอี้โดยมีชายชุดดำยืนคุมอยู่ที่ด้านหลัง เขาสะบัดตัวเองหวังให้หลุดจากปมเชือกที่มัดร่างของเขาเอาไว้ แต่ก็ไม่เป็นผล
"นี่"
"ครับคุณชาย"
"จะไม่ปล่อยฉันใช่ไหม"
"คุณท่านสั่งเอาไว้"
แอลพยักหน้าช้าๆอย่างอ่อนใจ "งั้นช่วยโทรหาเพื่อนให้ฉันหน่อยได้ไหม ฉันแค่อยากจะคุยอะไรนิดหน่อย"
"..."
"ไม่งั้นนายคงรู้นะว่าฉันจะไม่ยอมอยู่เฉยๆ ฉันจะทำทุกอย่างเพื่อหนีออกไป ..ขอแค่ได้คุยกับเพื่อน แล้วฉันจะไม่หนีอีกแล้ว"
"..งั้นก็ได้ครับ"
เสียงสัญญาณยังคงดังอย่างต่อเนื่อง เขาได้แต่หวังเอาไว้ว่าคนปลายสายจะรับโทรศัพท์
รับเถอะนะอาลู่ ..รับสิ
(ฮัลโหล)
"อาลู่!!!"
(แกเหรอมยองซู)
"ตอนนี้ซอฮยอนหายไป"
(ว่าไงนะ!!!)
"ทะเลสาปใกล้กับสวนนันจา รีบไปนะอาลู่ ซอฮยอนต้องอยู่ที่นั่นแน่ๆ"
'ทะเลสาปแห่งความหวังคือที่ที่มีความเชื่อว่าหากได้ไปที่นั่นจะเหมือนได้กลับไปแก้ไขในสิ่งที่ผิดพลาดและเหมือนกับได้เริ่มต้นชีวิตใหม่ มีหลายคนเลยนะคะที่มอบชีวิตของตัวเองให้กับทะเลสาปแห่งนั้น เพราะหวังจะให้แม่น้ำ ได้ล้างความผิดพลาดทั้งหมดในชีวิตให้หายไป'
เขามั่นใจว่าเธอต้องอยู่ที่นั่น แต่ขอแค่อย่างเดียว..
อย่าล้างความผิด ด้วยการมอบชีวิตให้ทะเลสาปแห่งนั้นเลยนะซอฮยอน
ลูฮานกำมือของตัวเองแน่น เมื่อรถแท็กซี่มาจอดที่หน้าทะเลสาบกว้างใหญ่มืดมิดและไร้ผู้คนเขาก็กวาดตามองไปรอบๆ โชคดีที่ห้องพักที่เขาอยู่ ไม่ไกลจากที่นี่มากนัก และมันเป็นโชคดีมากจริงๆ เมื่อเขามองเห็นร่างของคนที่มองหากำลังเดินดิ่งไปที่ใจกลางทะเลสาบ
"ซอฮยอน!!!!!!!!!!!!!!!!"
เสียงตะโกนของเขาเป็นเวลาเดียวกันกับที่ร่างของซอฮยอนค่อยๆดิ่งลงใต้ทะเลลึก ลูฮานกระโดดลงไป ว่ายน้ำให้เร็วที่สุดเพื่อให้ถึงตัวของหญิงสาว มือหนาพยายามยื่นออกไปคว้ามือบางเอาไว้ แต่ร่างของเธอกลับจมลงไปเรื่อยๆ นั่นทำให้เขาต้องดำลงไปเพื่อช่วยเธอขึ้นมา
ซอฮยอนที่สติเริ่มจางหายไปแล้วมองใบหน้าของคนที่ดำลงมาหาเธอ ดวงตากลมโตฉายแววดีใจออกมา
รู้ไหม ..ไม่เคยมีวันไหนที่ไม่รักเลยนะ
รู้ไหม ..ว่าหนูรักพี่มากจริงๆ
รู้ไหม ..การที่ได้เห็นหน้าของพี่อีกครั้งก่อนที่หนูจะตาย มันดีมากแค่ไหน
ถ้าหากชาติหน้าสำหรับหนูมีจริงๆ หนูขอเถอะนะ อย่าให้หนูได้เกิดมาเป็นน้องสาวของผู้ชายคนนี้เลย
..ขอให้เรา ..ได้รักกันตลอดไป
ความคิดเห็น