คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : Last Tomorrow : : CHAPTERS 17
Chapters 17
"มันเป็นภาวะความกลัวที่ฝังอยู่ในจิตสำนึกครับนายน้อย คุณหนูซอฮยอนอาจเคยเจอเหตุการณ์ในแบบเดียวกัน และเป็นเหตุการณ์ที่สะเทือนใจมาก เมื่อมาเห็นภาพแบบเดิมหรือคล้ายๆแบบเดิมอีกจิตใจเธอเลยอ่อนแอ และถูกครอบงำด้วยอดีต ทำให้เกิดอาการคลั่ง และกลัวไปโดยปริยาย"
"..เธอจะเกลียดผมด้วยหรือเปล่า เธอดูเกลียดและกลัวผมมาก"ลู่หานถาม มองไปที่ซอฮยอนอย่างเป็นกังวล
สิ่งที่เขากลัวและกังวลมากที่สุดก็คือการถูกเธอไล่ และถูกเธอมองด้วยสายตารังเกียจ
..คงทนไม่ได้แน่ๆ ถ้าต้องเห็นต้องเจออะไรแบบนั้น
"เมื่อเธอตื่นขึ้นมาทุกอย่างจะเป็นปกติครับ มันเป็นเพียงอาการคลั่งในระยะสั้นๆเท่านั้น อาจมีบางช่วงเวลาที่คุณหนูอาจจะรู้สึกกลัวนายน้อยบ้าง แต่ก็คงไม่เหมือนกับครั้งนี้"
"แล้วเราต้องรักษายังไง"
"การรักษาของคนไข้เคสนี้ ไม่มียาที่ใช้รักษาได้หรอกครับนายน้อย"คุณหมอพูด ยิ้มบางๆก่อนจะยกมือขึ้นชี้ไปที่ตำแหน่งหัวใจของลู่หาน "แต่เราจะใช้ไอ้นี่รักษา"
"..."
"ใช่ใจรักษา สักวันเธอจะมองนายน้อยได้อย่างสนิทใจครับ"
ลู่หานพยักหน้ารับ กุมมือซอฮยอนเอาไว้แน่นไม่ยอมห่าง เฮนรี่เดินเข้ามาในห้องหลังจากเห็นว่าการรักษาเสร็จเรียบร้อยแล้ว หลังจากประตูห้องถูกปิดลง ทั้งห้องก็เหลือเพียงแค่ลู่หานและซอฮยอนเท่านั้น
เขาจูบที่หลังมือของเธอเบาๆ ยกมือของเธอขึ้นมาแนบที่แก้มของตัวเอง "ผมขอโทษ"
"..พ่อ..แม่"
เธอเพ้ออีกแล้ว ..เพ้อหาพ่อกับแม่อีกแล้ว
ลู่หานบีบกระชับมือของตัวเองให้แน่นมากขึ้น เป็นสัญญาณให้เธอรับรู้ว่าเธอไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวในตอนนี้ แต่ดูท่าทางคนป่วยเหมือนจะไม่รับรู้อะไร ใบหน้าของเธอชุ่มไปด้วยเหงื่อ ปากก็เพ้อไม่ยอมหยุด
"..พะ..พี่คะ"
พี่ ..เธอมีพี่ชายงั้นเหรอ? หรือจะเป็นพี่แบคฮยอนอะไรนั่น
"ทำไมทิ้งหนูไป..พี่..เราเหลือกัน 2 คนนะ"
"ซอฮยอนครับ.."
"พี่..อินกุ๊ก"
อินกุ๊ก.. ชื่อเดียวกับพี่ชายของเขาเลยสินะ
..อินกุ๊ก
ลู่หานปล่อยมือซอฮยอนขึ้นมากุมหัวของตัวเองเมื่อจู่ๆก็รู้สึกปวดราวกับกำลังมีคนบีบมันเอาไว้ ภาพเหตุการณ์บางอย่างเข้ามาในหัว ภาพที่เขาอยู่ในบ้านหลังหนึ่ง ..รูปถ่าย และใบหน้าของอินกุ๊ก
พลันภาพเหล่านั้นก็หายไป ลู่หานขบกรามแน่นเพื่อข่มความเจ็บปวด ผ่านไปสักพักอาการถึงกลับมาเป็นปกติ เขาส่ายหน้าเบาๆเพื่อเรียกสติของตัวเองกลับมา หันไปหยิบรีโมทมากดปิดไฟ แล้วฟุบหน้าลงข้างเตียงอย่างเหนื่อยล้า
ลู่หานรู้สึกตัวขึ้นอีกทีในตอนเช้าของอีกวัน ไม่ใช่เพราะเสียงนาฬิกาปลุก เสียงเรียก หรืออะไรก็แล้วแต่ที่ทำให้เขาตื่นขึ้นมาในแต่ละวัน แต่มันเป็นเสียงร้องไห้ของเธอต่างหากที่ทำให้เขาตื่นขึ้นมา
"ฮึก.."
ซอฮยอนสบตากับเขาด้วยดวงตาที่เอ่อคลอไปด้วยน้ำตา และนั่นทำให้เขาโผไปหาเธออย่างตกใจ
"เกิดอะไรขึ้นซอฮยอน คุณเจ็บตรงไหน มีอะไรหรือเปล่า ผม.."
"ฉัน ..ฮึก ขอโทษ"
"...ขอโทษผมทำไมครับ"ลู่หานถามเสียงนุ่ม มองคนตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจ
เธอยกแขนของเขาขึ้นมา มองร่องรอยต่างๆที่มั่นใจว่ามันต้องมาจากฝีมือของเธอ ..แขนของเขามีแต่แผลถลอกเต็มไปหมด ลู่หานมองอย่างเข้าใจ ส่ายหน้าเบาๆ
"ผมไม่เจ็บ"
"ฮึก ฉัน ..ฉันขอโทษ"
"ไม่ต้องขอโทษ แค่คุณ ..ไม่เป็นแบบเมื่อวานก็พอแล้ว"ลู่หานพูด กลั้นน้ำตาของตัวเองเอาไว้ ก่อนจะยกมือขึ้นแตะแก้มของเธอที่ยังเหลือรอยจางๆที่เขาเป็นผู้กระทำไว้ "ผมต้องทำยังไง คุณถึงจะรู้ว่าผมไม่ได้ตั้งใจ"
"..ฉะ ฉันรู้"ซอฮยอนพูดเสียงสั่น มองเขาด้วยแววตาสับสน "คุณเป็นใครกันแน่"
"..ผมคือเสี่ยวลู่หาน"
"..."
"ที่มีทั้งด้านที่คุณเคยเห็น และอีกมากมายที่คุณ ..ไม่เคยเห็น"
"..ฉันกลัว เมื่อวานคุณฆ่า.."
"ผมไม่ได้ฆ่าเขา ไอ้สารเลวนั่นยังไม่ตาย"
"จะ จริงเหรอ"
"ครับ มันยังไม่ตาย"ลู่หานพูด มองเธออย่างลังเล "ผมเข้าไปใกล้คุณมากกว่านี้ได้ไหมซอฮยอน คุณจะไล่ผม จะผลักผมหรือเปล่า"
"..."แทนการตอบคือการส่ายหัวของเธอนั่นทำให้ลู่หานขยับเข้าไปใกล้มากขึ้น จับแก้มของเธอเบาๆ
"ถ้าคุณกลัว ต่อไปผมจะไม่จับปืนอีก"
"แต่.."
"ผมสัญญา"
มือหนารั้งร่างบางเข้ามาใกล้ โอบกอดเธอด้วยความรักทั้งหมดที่เขามี ไม่ว่าอะไรที่ทำแล้วเธอไม่เกลียดเขา ไม่ไล่เขา ต่อให้ต้องละทิ้งในสิ่งที่มาเฟียพึงมีเขาจะทำ
แต่คนด้านนอกกลับไม่คิดแบบนั้น ..เฮนรี่ปิดประตูเสียงเบา ยืนพิงผนังพร้อมกับถอนหายใจออกมา
หากมาเฟียไร้ปืน ..จะเป็นอย่างไร
คริสแตะคีย์การ์ดเมื่อประตูเปิดก็เดินเข้ามาภายในห้อง ริมฝีปากคลี่ยิ้มเมื่อมองเห็นว่ายุนอานั่งอยู่บนโซฟา เขาเดินเข้าไปใกล้ นั่งลงบนโซฟาตัวข้างๆกัน แต่เมื่อเขานั่งเธอกลับลุกขึ้นทำท่าจะเดินหนีเขาเข้าไปในห้องอีกครั้ง
และครั้งนี้เขาจะไม่ยอมให้เป็นแบบนี้แน่
3 วันแล้วนะที่เธอเป็นแบบนี้
"คุณจะไปไหนน่ะซอฮยอน"
"..ปล่อยฉัน"ยุนอาพูดเสียงแข็ง สะบัดแขนของตัวเองที่คริสจับเอาไว้ "ปล่อยสิ"
"ผมไม่ปล่อย"
"นายจะมาจับฉันทำไม ปล่อย!!!!"
"ผมไม่ปล่อยจนกว่าจะได้รู้ว่าคุณเป็นอะไรกันแน่"
ยุนอาเม้มปากแน่น ออกแรงดันเขาออกไป "ไม่ได้เป็นอะไร"
"คุณโกหก"แต่คริสก็ตามมาจับแขนของเธออีกครั้ง "3 วันที่ผ่านมาคุณเอาแต่หนีหน้าผม ถามอะไรก็ไม่ตอบ เอาแต่เข้าไปอยู่ในห้อง นี่อ่ะนะที่บอกว่าไม่ได้เป็นอะไร บอกมาว่าคุณเป็นอะไร"
"ก็บอกว่าเปล่าไง ปล่อยฉัน ฉันจะเข้าห้อง"
"ยุน.. ซอฮยอน ผมบอกคุณแล้วไงว่าถ้าเป็นเรื่องนั้น ผมขอโทษที่ทิ้งคุณเอาไว้ จะต้องให้ผมทำยังไงอีก คุณช่วยคุยกับผมดีๆ ช่วยมีเหตุผลหน่อยได้ไหม"
"ฉันมันไม่มีเหตุผล"ยุนอาแหวเสียงดัง "ฉันมันงี่เง่า แล้วมันผิดไหมล่ะที่ฉันจะรู้สึกแบบนี้ในเมื่อนายทิ้งฉันไปหาคุณวิคตอเรียซ้ำแล้วซ้ำอีก"
"ผมบอกไปแล้วไงว่าผมไปทำงาน คุณอย่าพาลสิ"
"เออ ฉันมันพาล ฉันไม่ใช่คนที่เข้าใจคุณแบบคุณวิคตอเรียนี่ ถ้าต้องการคนมีเหตุผลและรับฟังก็เชิญคุณไปหาคุณวิคตอเรียเถอะ ฉันเป็นให้คุณไม่ได้"
คริสถอนหายใจ เผลอบีบแขนยุนอาแน่นมากขึ้น "ผมไม่ใช่คนมีความอดทนสูงนักหรอกนะ แต่ผมก็อดทนมาตลอด คุณเลิกเป็นแบบนี้เถอะ เรื่องนี้มันไม่เกี่ยวกับวิคตอเรียเลยนะ จะดึงเธอเข้ามาด้วยทำไม"
"อ๋อ ฉันแตะต้องไม่ได้เลยใช่ไหม"
"นี่มันคนละเรื่องแล้วนะ คุณแยกแยะหน่อยได้ไหม!!!!"
ยุนอาสะดุ้งเมื่อเขาตะคอกใส่เธอเสียงดัง น้ำตาที่คลออยู่ไหลรินลงมาที่ข้างแก้ม
"ฉันเกลียดนาย เกลียดนาย เมื่อไหร่จะปล่อยฉันกลับบ้านสักที ฉันไม่อยากเจอหน้านายแล้ว ฉันเกลียดนาย!!!!!!!!!!!!!"
มือบางผลักร่างของเขาออก ก่อนจะวิ่งหนีเข้าไปในห้อง คริสยืนมองประตูห้องที่ถูกปิดใส่หน้าอีกครั้ง ถอนหายใจอย่างหงุดหงิด
"โธ่เว้ย!!!!!!!!!!!!"
คริสเดินลงมาข้างล่างด้วยความหงุดหงิด เขาเตะลมเตะอากาศเพื่อระบายอารมณ์คุกรุ่นจากข้างใน ถึงแม้จะพยายามทำความเข้าใจแต่ก็ไม่เข้าใจเลย เขาไม่รู้ว่าควรจะต้องง้อเธอยังไง ไม่รู้ว่าควรจะต้องทำตัวยังไงแล้ว มันผิดมากนักหรือไง
คิดว่ายุนอาจะไม่เหมือนผู้หญิงคนอื่น แต่สุดท้าย ..เธอก็ไม่แตกต่าง
ไม่เลยสักนิด
มือหนาดึงทึ้งผมตัวเองด้วยความหงุดหงิดที่ไม่ลดหายไป ก่อนจะสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ดี อยากจะงอน อยากจะโกรธ อยากจะเป็นอะไรก็เป็นไป ไม่สนใจแล้วโว๊ย
"..."
คริสยืนอยู่หน้าประตูล็อบบี้ของคอนโด มองความผิดปกติที่เห็นข้างหน้า ..รับรู้ได้โดยสัญชาตญาณว่ามันไม่ใช่เหตุการณ์ที่ดีนัก แต่ถึงจะรู้ตัวแต่ก็ไหวตัวไม่ทัน เมื่อกระสุนถูกยิงด้วยปืนเก็บเสียงพุ่งเข้ามาหาเขาอย่างแม่นยำ และอาจจะเจาะหน้าผากไปแล้วก็ได้ หากไม่มีคนมาผลักเขาออกจากวิถีกระสุน
"อู๋ฟาน เป็นอะไรไหม"
"ซ่งเฉียน"
วิคตอเรียลุกขึ้นจากการทับคริสเอาไว้ก่อนจะดึงให้ชายหนุ่มลุกขึ้นแล้วส่งสายตาตำหนิไปให้ "เกือบตายแล้วนะ ทำไมถึงได้ใจลอยแบบนี้ล่ะ"
"คือ.."
"ไหนนายกำชับฉันนักหนาไงว่าเป็นตำรวจจะใจลอยไม่ได้ แล้วทำไมนายถึงเป็นเอง"
"ฉัน ..ขอโทษ พอดีมีเรื่องให้คิดนิดหน่อย"
วิคตอเรียมองอย่างดุๆ แต่ก็ส่ายหน้าเบาๆ "ช่างมันเถอะ ถ้าฉันไม่เห็น นายคงแย่แน่"
"ขอบใจมาก"คริสพูด มองแขนของวิคตอเรียที่มีเลือดไหลซึมมา "ซ่งเฉียน เธอถูกยิงเหรอ"
"ไม่หรอก มันแค่ถาก"
"มีอะไรเกิดขึ้นหรือเปล่าครับ"
วิคตอเรียหันไปหาผู้จัดการคอนโดที่วิ่งหน้าตาตื่นเข้ามาหลังจากกระสุนที่ผ่านเธอไป เจาะกับกระถางต้นไม้พอดิบพอดี
"เดี๋ยวเราจะให้ตำรวจมาสืบสวนนะคะ ยังไงตอนนี้ช่วยกันคนอย่าเพิ่งให้ลงมาเพ่นพ่านด้วย"
"เอ่อ คุณ.."
"ฉันร้อยตำรวจเอกวิคตอเรียค่ะ"วิคตอเรียพูดฉะฉาน พร้อมชูบัตรตำรวจให้กับผู้จัดการซึ่งพยักหน้าอย่างเข้าใจ "เฮ้อ.. พวกไหนกันนะ นี่ตั้งใจมาลอบฆ่านายโดยตรงเลยนะอู๋ฟาน"
"เรื่องฉันช่างมันก่อนเถอะ เธอน่ะ มานี่"
พูดจบก็คว้าแขนวิคตอเรียเข้าไปในลิฟต์ ก่อนจะพาเธอไปที่ห้องอย่างรวดเร็ว "นั่งรออยู่นี่ จะไปเอากล่องยามา"
"ความจริงไม่ตะ.."
"เงียบปากไปเลย"คริสพูดเสียงเข้ม เอานิ้วชี้แตะที่ริมฝีปากบางของวิคตอเรียเป็นเชิงให้เธอห้ามพูด แต่เมื่อหันไปเพื่อจะเข้าไปหยิบเอากล่องยา ดวงตาคมก็เบิกกว้างขึ้นแต่แค่เพียงเสี้ยววินาทีก็แปรเปลี่ยนเป็นเรียบเฉยแบบเดิม
ยุนอาเม้มปาก กลอกตาขึ้นด้านบนก่อนจะกลับเข้ามาในห้องเหมือนเดิม ..ไม่น่าเดินออกไปเลย ไม่น่าออกไปเห็นภาพแบบนั้นเลย
มือบางยกขึ้นกุมบริเวณหัวใจ น้ำตาล่วงเผาะลงบนหลังมือ
"เจ็บที่หัวใจจัง ..ทำไมฉันเป็นแบบนี้นะ"
ผัวะ ผัวะ
เสียงหมัดกระแทกกับเนื้อดังรัวต่อเนื่องไม่หยุดมาเกือบสิบนาทีแล้ว มือหนาสะบัดแรงๆเพื่อไล่อาการชาที่หลังมือ มีรอยถลอกและเลือดไหลซิบออกมาแต่เขาก็ไม่ได้สนใจมันแต่อย่างใด
"อ่อนหัด พวกแกมันอ่อนหัด"
"นะ นายครับ พวกเรา"
"ฉันไม่ต้องการคำแก้ตัวอะไรทั้งนั้น"โจวมี่ตะโกนเสียงแข็ง มองลูกน้องทั้ง 3 คนที่ตอนนี้สภาพสะบักสะบอมดูไม่ได้ มือหนาเอื้อมไปกำชายเสื้อของหนึ่งในสามขึ้นมา ตะเบ็งเสียงดัง "แค่ให้ไปจัดการผู้หญิงคนเดียวก็ยังทำไม่ได้ แกจะให้ฉันทำยังไงกับแกดี ห๊า!!!!!!!"
"ผะ ผมขอโทษครับนาย พะ พวกมันดันมาเจอซะก่อน"
"หึ! นี่ดีนะที่แกยังทำในสิ่งที่ฉันต้องการไปได้นิดหน่อย ..ดี ให้ไอ้น้องเวรนั่นมันเข้าใจว่าเป็นฝีมือของไอ้เลโอไป"
"คะ ครับ พวกมันไม่รู้ว่าเป็นฝีมือของใคร"
"ส่วนพวกแก!!!! แค่ให้ไปฆ่ามัน ก็ทำพลาด"
"มีคนมาช่วยมันไว้กะ ก่อนครับนาย พวกเรากลัวว่าจะมีคนหะ เห็นเลยรีบ..หนีมา"
โจวมี่มองลูกน้องทั้ง 3 คนด้วยสายตาเรียบเฉย ไร้ความรู้สึกใดๆ "ดวงมันแข็งกันทั้งคู่เลยสินะ ..ไอ้อู๋ฟาน ฉันจะไม่ยอมให้แกมาเป็นก้างคอยทำลายแผนการของฉันแน่ ต่อไปฉันคงต้องใช้แผนการขั้นเด็ดขาดแล้วสินะ"
"เอาไงกับพวกมันดีครับนาย"
โจวมี่ปรายตามองมือขวาคนสนิทก่อนจะลากสายตามองลูกน้องปลายแถวทั้ง 3 คนที่มองอย่างวอนขอชีวิต มือหนาจับที่บ่าของคนที่ส่งให้ไปทำลายซอฮยอน ยิ้มบางๆ
"แกมันโชคดีที่ไอ้ลู่หานมันไม่ใจแข็งพอที่จะฆ่าแกได้"
"คะ ครับ"
"ส่วนพวกแก โชคดี ที่หนีมาได้ทัน"
"ครับนาย ครั้งต่อไปพวกเราจะไม่ทำพลาดอีกแน่ๆ"
"จุ๊ๆๆๆๆๆ มันไม่มีครั้งต่อไปสำหรับพวกแกหรอก"โจวมี่พูดด้วยรอยยิ้ม แต่รอยยิ้มนั้นกลับแฝงไปด้วยความโหดร้ายที่ไม่มีใครคาดคิด "จัดการให้หมด"
"ครับนาย"
"นาย ดะ ได้โปรด ไว้ชีวิตพวกระ.."
ปัง ปัง ปัง
...
ไม่มีที่ยืน ..สำหรับไอ้พวกขี้แพ้หรอก
ความคิดเห็น