คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : Don't Relations : : CHAPTERS 17
Chapters 17
ซึงฮุนเดินกลับมาที่ห้องพักของซอฮยอนหลังจากที่แยกจากฮันกาอิน หญิงสาวที่อดีตเคยเป็นภรรยาของเขา และใช่ เธอคิดถูกแล้ว ซออยอนคือลูกสาวของเขาที่เกิดจากเธอ ประตูบานใหญ่ของโรงพยาบาลถูกแง้มออกให้พอมองเห็นข้างในห้องพักของผู้ป่วย เสียงหัวเราะและแววตาที่เปี่ยมไปด้วยความสุขของเด็กทั้ง 2 คนที่เขารักเปรียบเสมือนเชือกเส้นใหญ่ที่ผูกรัดหัวใจของเขาจนแทบจะแหลกสลาย
เขาอยากจะให้ทั้งสองคนได้รักกันอย่างมีความสุขเพราะเท่าที่เห็น ลูฮานรักซอฮยอนมาก และเช่นกันซอฮยอนลูกของเขาก็รักลูฮาน แต่จะให้เขาทำยังไง หากความจริงเปิดเผย ลูกสาวของเขาจะยังยอมรับเขาในฐานะพ่อได้ไหม ไหนจะเรื่องกาอิน
หากเขาต้องแยกจากซอฮยอนไป เขาจะทำอย่างไร
"พ่อขอโทษนะลูก ..ผมขอโทษนะครับคุณชาย"
แต่ความลับจำเป็นต้องเป็นความลับตลอดไป..
"คุณชายครับ"
ร่างของหนุ่มสาวแยกออกห่างจากกันโดยอัตโนมัติเมื่ออีกคนก้าวเข้ามา ซึงฮุนพยายามฝืนสายตาให้ราบเรียบมองไปที่ซอฮยอน "ผมขอคุยกับคุณชายแป็บนึงได้ไหมครับคุณหนู"
"ได้สิ จะขอซอฮยอนทำไม"ลูฮานพูด หันไปขยี้หัวซอฮยอนอีกครั้ง "นอนได้แล้วไอ้ตัวแสบ"
"พี่ลู่อ่ะ หัวหนูยุ่งหมดนะคะ"
"ฮ่าๆๆๆ ดี จะได้ไม่สวย ไม่มีใครมามอง หวง!!!"
หัวใจของซึงฮุนกระตุกวูบไปกับคำพูดของลูฮาน แต่เจ้าตัวกลับยักไหล่ "ไปสิซึงฮุน ซอจะได้นอนพัก"
"ครับ"
เมื่อออกมานอกห้องแล้วลูฮานก็เลิกคิ้วขึ้นอย่างสงสัยกับท่าทางแปลกๆของซึงฮุน "มีอะไรเหรอ ทำไมถึงคุยในห้องไม่ได้"
"ผม.. คุณชายครับ"
"หือ?"
"คุณหนูซอฮยอนคือน้องสาวนะครับ น้องสาวแท้ๆ.."
ลูอานถอนหายใจเฮือกใหญ่เมื่อได้ยินประโยคเดิมๆที่ใครต่อใครก็พูดกรอกหูเขา "รู้แล้ว เราไม่เคยลืมเลยซึงฮุน นี่เราคงแสดงออกชัดเจนมากเกินไปจนซึงฮุนก็รู้อีกคนสินะ"
"..."
"แต่ถ้าจะมาห้ามน่ะ ไม่มีทางได้หรอกนะ เรารักซอฮยอนมาก และจนกว่าจะพิสูจน์ได้ เราก็จะไม่เลิกรักด้วย"
"พิสูจน์อะไรครับ"
"บางที เรากับซอฮยอนอาจจะไม่ใช่พี่น้องกัน"
ใช่.. พวกคุณไม่ใช่พี่น้องกัน
"เราจะตรวจ DNA"
"..."
"เรื่องในอดีตมันมีอะไรที่เราไม่รู้หรือเปล่าซึงฮุน พ่อกับแม่ปิดบังอะไรเราหรือเปล่า ถ้ารู้ก็บอกเรามาเถอะ จะได้ไม่ต้องเสียเวลาตรวจ"
"..ไม่มีครับ"
"..."
"ผมยืนยันได้ว่าคุณสองคนเป็นพี่น้องกันจริงๆ"ผมขอโทษครับคุณชาย "อย่าเสียเวลาตรวจเลยครับ"
"ไม่หรอก มันไม่เสียเวลาเลยสักนิด ผลการตรวจจะออกมาในวันที่ซอฮยอนออกจากโรงพยาบาลพอดี"
"..."
"จะได้รู้กันไปเลย ว่าเราไม่ใช่พี่ชายของซอฮยอน บางทีพ่อกับแม่อาจจะเก็บเรามาเลี้ยงก็ได้นะ"
"แล้วถ้าผลการตรวจออกมาว่าพวกคุณเป็นพี่น้องกันล่ะครับ"
"...ถึงมันจะยาก แต่เราก็จะทำใจยอมรับมันให้ได้"
กาอินเดินเข้าไปภายในคฤหาสน์หลังใหญ่ หลังจากที่พบกับคนที่ไม่เคยคิดว่าจะเจอ หัวใจของเธอก็เต้นไม่เป็นจังหวะ หัวสมองมืดทึบ และจู่ๆก็ไร้เรี่ยวแรงทรุดตัวลงนั่งกับพื้น
"คุณแม่"โชรงที่เดินตามเข้ามาทีหลังโผเข้าไปประคองร่างของผู้เป็นแม่เอาไว้ "คุณแม่บ้าน ช่วยโชรงหน่อยค่ะ"
เมื่อพาร่างของกาอินขึ้นมาที่ห้องได้แล้ว โชรงก็สั่งให้แม่บ้านโทรตามหมอมาที่บ้านก่อนที่เธอจะเข้าไปในห้องแล้วมองแม่อย่างเป็นห่วง "รออีกหน่อยนะคะคุณแม่ เดี๋ยวคุณหมอก็มาแล้ว"
"โชรง.."เสียงแหบพร่าของกาอินร้องเรียกชื่อของคนตรงหน้า พร้อมกับหยาดน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม
"คุณแม่ เป็นอะไรคะ เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า"
มือเหี่ยวย่นยื่นออกไปดึงร่างบางลงมาใกล้ก่อนจะกอดเอาไว้แน่น
"คะ คุณแม่"โชรงที่อยู่ในอ้อมแขนของกาอินพูดเบาๆอย่างตกใจ พลันน้ำตาก็ไหลลงมาด้วย ความอบอุ่นของแม่ อ้อมกอดของแม่ที่โหยหามาตลอด
"ขอโทษ"
"..."
"แม่ขอโทษนะลูก"
เพราะจัง ..แม่..ลูก มันเพราะกว่าฉันกับเธอเป็นไหนๆ
"คุณแม่ ขอโทษโชรงทำไมคะ"
"ตลอดเวลาที่ผ่านมา แม่ แม่ไม่เคยทำหน้าที่แม่ที่ดีกับลูกเลย แม่ขอโทษ"
"ฮึก โชรงไม่เคยโกรธคุณแม่เลยนะคะ"ในเวลานี้เหมือนได้กลับไปเป็นเด็กอีกครั้ง เด็กที่ร้องไห้ในอ้อมแขนของแม่ "คุณแม่เป็นผู้หญิงที่โชรงรักมากที่สุด"
"แม่ก็รักลูกนะโชรง"กาอินพูด ดึงร่างเล็กออก บีบไหล่บางเบาๆ "ไม่ว่ายังไง ปาร์คโชรง หนูก็คือลูกสาวของแม่ ลูกที่แม่รักนะ"
"ค่ะ"
แค่นี้ก็เพียงพอ อบอุ่นหัวใจที่สุดแล้ว
"โชรง"
"คะ"
"หนูกับพี่ชายของซอฮยอน.."
"พี่ลู่เหรอคะ.."
"อยู่ในสถานะไหนกัน"
"..โชรงไม่รู้หรอกค่ะคุณแม่"
"..."
"โชรงก็แค่รัก รักพี่ลูฮานมากเหลือเกิน"
แอลดันประตูห้องพักเข้าไปก่อนมองใบหน้าของคนป่วยบนเตียงที่มีรอยยิ้มเจืออยู่บนใบหน้าไม่ขาด ตราบใดที่มีลูฮานอยู่ข้างๆ ซอฮยอนก็ยิ้มมีความสุขแบบนี้ทุกที
"อ๊ะ พี่แอล"
ซอฮยอนร้องทักคนมาใหม่อย่างดีใจ เอื้อมมือไปคว้าดอกไม้ในมือของเขามารับไว้ "ขอบคุณมากค่ะ"
"ไม่เห็นต้องเอามานะความจริง ดอกไม้เดี๋ยวมันก็เหี่ยวแล้วก็เน่า"
"พี่ลู่"ซอฮยอนตีแขนของลูฮานเบาๆ มองดุๆ "ดอกไม้เหี่ยวก็เอาไปทำดอกไม้แห้งได้น่า"
"-*- แล้วเพราะอะไรต้องปกป้องมันออกนอกหน้าขนาดนี้ด้วยฮะ ยัยตัวแสบ"ลูฮานทำหน้าดุกลับ หยิกแก้มป่องๆของซอฮยอนอย่างหมั่นเขี้ยว เหลือบมองคนหน้าหล่อที่หัวเราะอยู่ฝั่งตรงข้าม "หัวเราะอะไรวะมยองซู"
"หึ หัวเราะคนขี้อิจฉาอ่ะดิ"แอลตอบกลั้วหัวเราะ "แกจะมาอิจฉาอะไรฉันวะอาลู่ ฉันต่างหากที่ควรอิจฉาแก"
ซอฮยอนมองหน้าแอลด้วยความรู้สึกผิดที่เกาะกุมในจิตใจหลังจากฟังเขาพูดประโยคนั้นจบ ลูฮานเล่าให้เธอฟังแล้วว่าแอลคืออีกคนที่รู้ในความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเขา และนั่นยิ่งทวีความรู้สึกผิดให้กับเธอมากขึ้นไปอีก
เพราะเธอ ลากแอลเข้ามาเล่นกับความรู้สึกด้วย ทั้งที่ตั้งแต่แรก เขาก็จะถอนตัวออกไปอยู่แล้ว
"พี่แอล ขอโทษนะคะ"
"หือ"แอลมองซอฮยอนอย่างแปลกใจ แต่เมื่อสบตาก็พอจะเข้าใจในความหมาย "ไม่ต้องขอโทษหรอก ความรักมันบังคับกันไม่ได้"
"...แต่มันก็ผิดอยู่ดี ไม่ว่าจะบังคับได้หรือไม่ได้"
แอลยิ้มบางๆ วางมือลงบนหัวของซอฮยอนพร้อมกับโยกเบาๆ "อย่าเพิ่งท้อใจสิ ตราบใดที่ผลยังไม่ออกมา เชื่อพี่เถอะนะ ทุกอย่างจะดีเอง"
"อย่าๆๆๆ อย่ามาดราม่าอะไรกันตอนนี้"ลูอานรีบปรามเมื่อเห็นบรรยากาศภายในห้อง "ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าได้แล้วซอ จะได้ไปซะที"
"พี่ลู่คะ ..แล้วผลตรวจ"
"ตอนค่ำๆค่อยกลับมาใหม่"ลูฮานบอก "ตอนนี้ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าได้แล้ว"
ซอฮยอนพยักหน้า ก้าวลงจากเตียงเพื่อจะไปเปลี่ยนเสื้อผ้าตามที่ลูฮานบอกเพราะวันนี้คือวันที่เธอจะได้ออกจากโรงพยาบาลเสียที แต่แล้วเมื่อปลายเท้าสัมผัสกับพื้นเย็นๆของโรงพยาบาล ร่างของเธอกลับถูกดึงเข้าไปกอดเอาไว้แน่น
"พะ พี่แอล"
ลูฮานมองภาพตรงหน้าก่อนจะเบือนหน้าไปอีกทาง ถอนหายใจออกมาเบาๆ ย้ำเตือนกับตัวเองว่าให้อดทนเอาไว้
"แค่อยากกอดอีกครั้งน่ะ"แอลพึมพำเบาๆ ไม่นานนักก็ปล่อยซอฮยอนออก "พี่ปล่อยเราแล้วนะ"
"คะ?"
"ปล่อยแล้วทั้งตัว และหัวใจ"
ซอฮยอนมองคนตรงหน้าอย่างซาบซึ้งใจ สุดท้ายแล้วเธอก็โผเข้ากอดเข้าอีกครั้ง "ขอบคุณนะคะพี่แอล ขอบคุณสำหรับทุกๆเรื่อง ขอบคุณมากจริงๆ"
"อื้ม อย่างน้อยตอนนี้ในร่างกายของเรา ก็มีเลือดของพี่วนเวียนอยู่ด้วยแล้วล่ะนะ"
"พอละๆๆๆๆ จะมาเพ้อเจ้ออะไรกันนักหนา เสี่ยวซอฮยอน ..ไป เปลี่ยน เสื้อ ผ้า ได้ แล้ว!!"
"ค่าๆๆๆๆ"
ซอฮยอนพยักหน้ารัวๆอีกครั้ง เดินหายเข้าไปในห้องน้ำ ลูฮานกอดอกหรี่ตามองแอลอย่างหมั่นไส้ "บางทีก็มากเกินไปนะเพื่อน"
"แหม ไม่ดึงเข้ามาจู.."
"ขืนแกทำแบบนั้นฉันเตะแกแน่"
"เห๊อะ ถามจริง ที่เป็นนี่คือหวงน้อง หรือว่าหึงน้องวะ"
"ทั้งหวง ทั้งหึง ทั้งห่วงและโว๊ยยยยยยยยยยย"
"ไปไหนกันดี"
"หนูมีที่นึงอยากไป พี่ลู่พาหนูไปได้ไหมคะ"
ซอฮยอนมองหน้าลูฮานที่ประจำที่อยู่ตำแหน่งคนขับ ลูฮานเลิกคิ้วอย่างงงๆ แต่ก็ยอมขับรถไปตามที่เธอบอก จนกระทั่งรถมาจอดอยู่ ณ ที่แห่งหนึ่ง ที่ตัวเขาเอง ก็ไม่ได้มานานแล้วเหมือนกัน
"หนูคิดถึงพ่อกับแม่ อยากมาหาพวกท่าน"
"..อืม"
ตั้งแต่ที่เขาเริ่มรู้สึกรักซอฮยอนในสถานะที่ไม่ใช่พี่น้อง เขาก็เริ่มรู้สึกว่าการมาหาพ่อกับแม่เป็นเรื่องที่ทำได้ยากเหลือเกิน มันละอายใจเกินกว่าที่จะมาพบพวกท่าน แม้กระทั่งตอนนี้ก็ยังรู้สึกละอาย แต่มือบางที่กุมมือของเขาเอาไว้ ได้สร้างความมั่นใจให้กับเขาอีกครั้ง ลูฮานมองหน้าซอฮยอนอีกครั้งก่อนที่ทั้งคู่จะพากันเดินเข้าไปภายในสุสาน ตรงไปยังที่ที่พ่อกับแม่ของพวกเขานอนอย่างสงบอยู่ตรงนั้น
ซอฮยอนทรุดตัวลงนั่งกับพื้นหญ้าอ่อนนุ่ม ทำความเคารพกับแท่นหินแกะสลักทั้งสองเช่นเดียวกันกับลูฮาน ทั้งคู่นั่งอยู่เงียบๆ ต่างคนก็ต่างอยู่ในภวังค์ความคิดของตัวเอง จนกระทั่งซอฮยอนที่เป็นฝ่ายทำลายความเงียบเสียก่อน
"ถ้าหากว่าพี่ลู่ไม่ใช่ลูกของพ่อกับแม่จะทำยังไงคะ"
ลูฮานมองรอยยิ้มของคนในรูปทั้งสอง ตอบคำถามโดยที่ไม่ได้มองหน้าซอฮยอน "พี่ก็คงจะตามหาพ่อกับแม่ที่แท้จริงให้เจอ แล้วก็ถามทุกๆอย่างกับพวกเขา ..แล้วเธอล่ะซอฮยอน ถ้าไม่ใช่ลูกของพ่อกับแม่ เธอจะ.."
"หนูก็จะทำเหมือนพี่ ..อยากจะถามพวกเขาว่าทำไมถึงได้ทิ้งหนู แต่ก็คงจะดีใจด้วย เพราะหนูสามารถรักกับพี่ลู่ได้โดยที่ไม่ผิดอะไรทั้งนั้น"
ลูฮานหันไปมองซอฮยอน กุมมือบางเอาไว้หลวมๆ "ถ้าเราไม่ใช่พี่น้องกัน ..ก็คงดี"
"แต่ถ้าหากว่าเราเป็นพี่น้องกันล่ะพี่ลู่"
"..."
"เราหนีไปด้วยกันนะ"
"...หนี"
"หนีไปในที่ที่มีแค่เรา ไปในที่ที่ไม่มีใครรู้ว่าเราเป็นพี่น้องกัน ไปในที่ที่เราสามารถรักกันได้"
ลูฮานพยักหน้าช้าๆ "เราจะหนีไปด้วยกัน"
หลังจากใช้เวลาอยู่ด้วยกันมาทั้งวันแล้ว ลูฮานก็ขับรถกลับมาที่โรงพยาบาลอีกครั้ง โดยมีซอฮยอนที่นั่งกำมือแน่นมาตลอดทาง แววตากลมโตที่เคยเป็นประกายฉายแววความเป็นกังวลออกมาอย่างเห็นได้ชัด จนลูฮานต้องเอื้อมมือไปวางลงบนมือบาง บีบเบาๆอย่างให้กำลังใจแม้ว่าตัวของเขาเองก็รู้สึกไม่ต่างกันเลย
แต่ละย่างก้าวช่างยากลำบาก สุดท้ายแล้วในตอนนี้ลูฮานและซอฮยอนก็มาอยู่ในห้องของคุณหมอที่ทำหน้าที่ตรวจดีเอ็นเอของทั้งสองคน ซองสีขาวถูกยื่นมาตรงหน้า
ลูฮานเป็นคนเอื้อมมือไปหยิบซองนั้นขึ้นมาเปิด โดยที่มืออีกข้างก็กุมมือของซอฮยอนเอาไว้แน่น ซอฮยอนหลับตาลงช้าๆยากเหลือเกินที่จะลืมตาขึ้นมาดู แต่ยังไงความจริงก็คือความจริง เปลือกตาบางเปิดออกช้าๆเพื่อดูข้อความในกระดาษใบสำคัญ
ราวกับมีคนได้กระชากวิญญาณของคนทั้งคู่ออกไปจากร่าง มือที่กุมกันเอาไว้ถูกปล่อยออกจากกันช้าๆเมื่อได้เห็นข้อความอย่างชัดเจน ผลการตรวจที่ระบุว่า
เสี่ยวลูฮาน และ เสี่ยวซอฮยอน ..คือพี่น้องร่วมสายเลือด
..ผลการตรวจที่ระบุว่าคนทั้งคู่ ไม่สามารถรักกันได้ในฐานะคนรัก
ความคิดเห็น