คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : Last Tomorrow : : CHAPTERS 16
Chapters 16
"งั้นเรากลับกันเลยไหมคะ"
ซอฮยอนถามชายหนุ่ม หลังจากที่เขาได้รับสายจากเจสสิก้าว่าเธอไม่มาแล้วเพราะติดธุระด่วน ลู่หานมองหน้าซอฮยอน ส่ายหน้าเบาๆ
"รีบกลับทำไมครับ ทานอะไรก่อน แล้วก็เดินเล่นกันสักหน่อย"
"แต่ฉัน.."
"ครับ?"
"คุณไม่รีบตามหายุนอาให้ฉันล่ะคะ อีกอย่าง ฉันยังต้องติดต่อพี่ชายด้วย ป่านนี้คงเป็นห่วงฉันแย่เลย"
ซอฮยอนพูดอย่างเป็นกังวล ..ตั้งแต่มาอยู่กับลู่หานเธอพยายามติดต่อไปหาแบคฮยอนอยู่หลายครั้ง แต่เพราะตั้งแต่ตอนที่ถูกเลโอจับตัวเอาไว้ กระเป๋าและข้าวของสำคัญของเธอก็หายไปด้วย นั่นทำให้ไม่รู้ว่าจะติดต่อแบคฮยอนได้จากที่ไหรอีก เขาคงเป็นห่วงเธอแย่แล้ว..
"เรื่องพี่ชายที่ติดต่อไม่ได้ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกครับ เฮนรี่กำลังหาทางให้คุณอยู่ อีกไม่นานคุณก็คงติดต่อเขาได้ ..ส่วนเรื่องเพื่อนคุณ ไม่ต้องเป็นห่วงครับ เธอปลอดภัย"
"คุณพูดเหมือนคุณรู้ว่าเพื่อนฉันอยู่ที่ไหน"
ลู่หานกระแอมกลบเกลื่อน ส่ายหน้าแรงๆ "ผมไม่รู้หรอกครับ แต่คิดว่าเพื่อนคุณคงปลอดภัย เอ.. จะว่าไปแล้ว พี่ชายคุณนี่คนไหนครับ คุณมีพี่ชายด้วยเหรอ"
"เขาก็ไม่เชิงพี่ชายหรอกค่ะ"
ลู่หานลอบถอนหายใจเมื่อเปลี่ยนเรื่องได้สำเร็จ ..เอาไว้เสร็จเรื่องก่อน เขาค่อยพาซอฮยอนไปเจอกับยุนอาแล้วกัน
"คุณเองก็รู้จักเขานะคะ ..พี่แบคฮยอน"
"แบคฮยอน? ..ผู้ชายที่ผมเจอที่โรงพยาบาลน่ะเหรอ"
"ค่ะ"
"เขาดูเหมือนชอบคุณนะ"
"คุณดูผิดแล้วล่ะค่ะ เราเป็นพี่น้องกัน พี่แบคฮยอนช่วยเหลือฉันทุกอย่างเลย"ซอฮยอนตอบเสียงเรียบ "ฉันไม่เคยชอบใครหรอกค่ะ คนที่ฉันชอบ ..เขาก็ไม่อยู่ให้ชอบแล้ว"
ลู่หานเงยหน้าสบตาเธอ ..เข้าใจในสิ่งที่เธอพูด แต่กลับทำอะไรไม่ได้
ในเมื่อเสี่ยวลู่ที่เธอนึกถึงอยู่ตลอด ..ไม่ใช่เขา หมอนั่นคือด้านเดียวที่เขามี
"ขอโทษด้วยนะ ที่ผมคงเป็นนายคนนั้นให้คุณไม่ได้"
"..ช่างเถอะค่ะ ฉันไม่ได้รู้สึกอะไรแล้ว"
ลู่หานเม้มปาก ก่อนจะเอื้อมมือไปวางบนหลังมือของเธอ "แต่ผมเป็นผมให้กับคุณได้นะ"
"..."
"ผมไม่รู้ว่าผมจะต้องทำยังไง ผมไม่รู้ว่าผมจะจำเรื่องราวที่เกิดขึ้นได้ไหม แต่คุณมองผมใหม่ไม่ได้เหรอ"
"..."
"มองผมที่เป็นเสี่ยวลู่หาน ..รักผมในแบบที่ผมเป็นเสี่ยวลู่หาน"
"..."
"ไม่ได้เหรอ"
"..คุณลู่หาน"
"ถึงผมจะจำไม่ได้ แต่ผมก็ยังรักคุณ ผมเป็นห่วงคุณแทบบ้าเวลามีเรื่องอะไรเกิดขึ้น ผมแทบอยากจะฆ่าพี่ชายของตัวเองเมื่อรู้ว่าเขาคือคนที่ทำร้ายคุณ ผมอยากจะปกป้องคุณ อยากจะอยู่กับคุณ ..แบบนี้ไปตลอด"
"ฉัน.."
"ผมขอโอกาสให้นายเสี่ยวลู่หานคนนี้ ..เข้าไปแทนที่นายเสี่ยวลู่ในใจของคุณไม่ได้เหรอครับ"
"ฉัน ..จะลองดู ./////."
"^-^"
"เอ่อ ขะ ขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะคะ"
พูดจบหญิงสาวก็ดึงมือตัวเองออก เดินไปห้องน้ำด้วยความเร็วแสงก่อนจะยกมือขึ้นมากุมหน้าอกข้างซ้ายของตัวเอง ใบหน้าร้อนฉ่า และหัวใจเต้นรัวแบบที่ไม่ได้เป็นมาค่อนข้างนาน ..เขา รักเธอเหรอ
เขารักเธอ ทั้งที่เขาคือเสี่ยวลู่หานไม่ใช่เสี่ยวลู่น่ะเหรอ..
ซอฮยอนเดินไปบริเวณอ่างล้างหน้า เปิดน้ำแล้วลูบหน้าตัวเอง มองภาพของตัวเองที่สะท้อนออกมาจากกระจกเงา ..ผู้หญิงคนนี้เป็นอะไร ทำไมเธอยิ้มกว้างแบบนั้น ทำไมแก้มของเธอแดงแบบนั้น แล้วทำไม
ดวงตาของเธอดูมีความสุขมากขนาดนั้น
"ตั้งสติหน่อยซอฮยอน ..เธอเป็นผู้หญิงนะ ./////."
ด้านลู่หาน อมยิ้มเมื่อซอฮยอนรีบร้อนลุกไปเข้าห้องน้ำ เขาถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งใจ ..ดีใจที่เธอให้โอกาสเขา บางทีเขาก็คงจะเก๊กมากไปเหมือนที่มือขวาและมือซ้ายบอก ถ้าหากเลิกเก๊ก ..มันคงจะดีกว่าใช่ไหมนะ
"อาลู่!"
ลู่หานหันไปด้านหลังเมื่อได้ยินเสียงคนเรียก ลุกขึ้นยืนอย่างแปลกใจ เมื่อเห็นชายหนุ่มที่มีสถานะเป็นพี่ชายคนที่ 3 "อินกุ๊กฮยอง"
อินกุ๊กส่งยิ้มให้น้องชายคนเล็ก ตบบ่าลู่หานเบาๆ "ได้ข่าวว่าเกือบตาย"
"หึๆ ผมไม่ตายง่ายๆหรอก คนของเฮียเลโอน่ะ กระจอก"
"ก็ดี ..อยู่ไปนานๆแล้วกันนะ ไอ้น้องชาย"อินกุ๊กพูดกลั้วหัวเราะ
"ฮยองทำไมไม่ไปเมื่อวาน พ่อถามหาฮยองด้วยนะ"
"ฉันไปจะไปมีประโยชน์อะไร สุดท้ายมื้อนั้นมันก็ล่มไม่ใช่เหรอ เพราะว่าที่ประมุขแก๊ง ..หักหน้าว่าที่เจ้าสาวตัวเองต่อหน้าทุกคน"
ลู่หานยิ้มบางๆ รู้ดีว่าต่อให้อินกุ๊กไม่ได้ไปเมื่อวาน แต่เขาก็ต้องรู้เรื่องนี้อยู่แล้ว "ผมไม่ได้หักหน้า แต่ผมแค่อยากทำอะไรให้ชัดเจน ผมกับสิก้าเป็นเพื่อน เราเป็นแค่เพื่อนกันจริงๆ แต่งงานกันไป สิก้านั่นแหละจะไม่มีความสุข ให้เธอไปเจอคนที่เธอรักดีกว่า"
"ฉันว่านายเข้าใจอะไรผิดไปนะอาลู่ แต่ก็ช่างเถอะ มันไม่ใช่เรื่องของฉันนี่นะ"อินกุ๊กพูด มองไปรอบๆ "แล้วนี่มากับใคร"
"ผมมากับ.."
"นายครับ เราต้องไปกันแล้ว"
"โอเค.."อินกุ๊กหันไปตอบลูกน้องที่เดินเข้ามาเร่งก่อนจะหันมายิ้มให้ลู่หาน "ฉันคงต้องไปก่อน แต่จะกลับมาในวันมอบตำแหน่ง"
"ครับฮยอง"ลู่หานพยักหน้าตอบ "เรา ..ไม่ได้เจอกันนานเลยนะครับ"
"อืม ..ก็ตั้งแต่ตอนที่นายยิงฉันนั่นแหละ"
"..."
"แต่ฉันยังไม่ล้มเลิกความตั้งใจหรอกนะอาลู่ ..ทุกคนมีสิ่งที่ต้องทำกันทั้งนั้น นายเองก็ทำหน้าที่ของนายให้ดีที่สุดแล้วกัน เมื่อถึงเวลานั้น ไม่ต้องมองว่าฉันเป็นพี่ชายนายก็ได้ ถ้านายยังยืนยันที่จะทำสิ่งเดิม"
"..ฮยอง"
"นายควรยิงฉันที่หัว ..ไม่ใช่ที่ไหล่ เข้าใจนะ"
ซอฮยอนลงมาชั้นล่างของบ้านที่เงียบสงัดเนื่องจากวันนี้ทุกคนพร้อมใจกันออกไปทำงานข้างนอก ลู่หานเข้าบริษัทเพราะมีประชุมใหญ่ เฮนรี่ไปทำธุระให้กับลู่หานซึ่งเธอเดาเอาว่าคงเป็นการตามหายุนอา ส่วนเจียและเฟยก็ไปที่บริษัทกับลู่หานด้วย
ที่บ้านจึงเหลือเพียงลูกน้องของลู่หาน 3 คนที่ยืนเฝ้าหน้าประตูอยู่คนละจุด ซอฮยอนจัดการเก็บกวาดห้องครัวที่เธอเพิ่งมาทำอาหารให้กับทุกคนในบ้านเมื่อเช้า แต่กลับมีใครบางคนเดินเข้ามา
"มีอะไรเหรอคะ"
ซอฮยอนเอ่ยถามหนึ่งในลูกน้องของลู่หานที่เดินเข้ามาใกล้ แต่ยังไม่ทันได้รับคำตอบอะไร เธอก็ถูกกระชากเข้าไปใกล้ ก่อนที่มือหยาบจะปิดปากของเธอแน่น
"อุ๊บ"
ซอฮยอนเบิกตาโพลงอย่างตกใจ พยายามดิ้นรนออกจากอ้อมแขนที่รัดตัวเธอเอาไว้แน่น แต่หมัดหนักๆที่ถูกกระแทกมาที่ท้องทำเอาร่างบางหมดแรงไปในทันที นั่นทำให้ถูกพาตัวขึ้นมาบนห้องได้อย่างง่ายดาย
"จะ จะทำอะไรน่ะ"
ไม่มีคำตอบของคำถามที่ถูกถามออกไป มีแต่ร่างใหญ่ที่โถมตัวมาขึ้นคร่อมร่างกายของเธอเอาไว้ "ปล่อยนะ ช่วยด้วย ช่วยด้วย!!"
"เงียบ!!"
ซอฮยอนสะดุ้งอย่างตกใจเมื่อได้ยินเสียงตะคอก รู้ดีว่าภัยร้ายกำลังคืบคลานเข้ามา มองหาช่องทางเอาตัวรอดแต่ภายในห้องกลับไม่มีอะไรที่พอจะทำให้เธอรอดได้เลย
"ช่วยด้วย ช่วยด้วย!!!"ซอฮยอนตะโกนสุดเสียงอีกครั้ง
ใบหน้าหยาบกร้านก้มลงมาซุกไซร้ที่ซอกคอขาวเนียน ในขณะที่มือหนาพยายามจะดึงเสื้อของร่างบางออก "ปล่อย ช่วยด้วย!!!!!!"
พลั่ก
"เจีย เฟย"
ซอฮยอนเรียกหญิงสาวทั้ง 2 คนที่เข้ามาช่วยชีวิตเธอได้ทันเวลาอย่างดีใจ ก่อนที่จะโผไปกอดเฟยที่ดึงเธอออกจากที่นอน ในขณะที่เจียสับมือลงบนต้นคอของชายหนุ่มจนสลบเหมือดไป
"ปลอดภัยแล้วนะคะคุณซอฮยอน"
"ฮือ.."
ลู่หานเดินเข้าไปภายในโกดังขนส่งสินค้าเก่าซึ่งไม่ได้เปิดใช้งานด้วยใบหน้านิ่งเรียบ แต่ดวงตากลับน่ากลัว บรรดาลูกน้องที่อยู่รอบตัวต่างรู้ดีถึงความน่ากลัวของเจ้านายจึงไม่มีคนกล้าพูดอะไรทั้งสิ้นรวมไปถึงเฮนรี่ที่ลอบถอนหายใจเบาๆ
หลังจากรู้เรื่องที่เกิดขึ้นกับซอฮยอน ลู่หานก็ออกมาจากห้องประชุมทั้งที่ยังประชุมไม่เสร็จ สั่งให้เฟยและเจียพาคนทรยศมาไว้ที่โกดัง และเขาที่เพิ่งรู้เรื่องตามมาสมทบทีหลัง หลังจากเค้นความจริงจนรู้ว่าคนที่กล้าบุกขึ้นไปทำเรื่องแบบนั้นกับซอฮยอนซึ่งตอนนี้ทุกคนรู้ดีว่าคือผู้หญิงของลู่หาน ก็คือคนที่เลโอส่งมาหวังจะทำลายซอฮยอนเพื่อให้ลู่หานเจ็บเล่น
แต่โชคดีเหลือเกินที่ลู่หานสั่งให้เจียกับเฟยกลับมาดูแลซอฮยอน และมาทันเวลาช่วยเธอพอดี
"ตอนนี้คุณซอฮยอนอยู่ที่ไหน"
"อยู่กับเจียที่บ้าน"เฟยตอบเฮนรี่ ขณะมองชายหนุ่มที่ถูกซ้อมสะบักสะบอมอย่างสมเพช "คิดยังไงนะถึงกล้าหักหลังนายน้อย"
"จะอะไรถ้าไม่ใช่เงิน"เฮนรี่พูดเบาๆ มองอย่างรู้สึกสมเพช
เดาได้ไม่ยากเลยว่าทำไม คนๆนี้ถึงแปกรพักต์ไปหาเลโอ คงเป็นยาเสพติด ..ไม่ก็การพนัน
"นะ นายน้อยครับ ผมขอร้อง อย่าทำอะไรผม ฮึก ผมขอโทษ ผมขอโทษ"
"..."ลู่หานมองคนที่คลานเข้ามาเกาะขาอย่างเย็นชา สะบัดขาออกแรงๆ "ซอฮยอนได้ขอร้องแกหรือเปล่าว่าอย่าทำอะไรเธอ"
"..."
"ตอบ!!!!!!!!"
"ขะ ขอครับ ขอ"
"แต่แกก็ยังทำ"ลู่หานกดเสียงต่ำ กระทืบลงไปแรงๆที่ท้องของอดีตลูกน้อง "ไอ้สารเลว!!!"
"อุก.. ผะ ผมขอโทษ ฮือ อย่าทำอะไรผมเลย"
ลู่หานถอนหายใจ หันไปมองเฮนรี่ ซึ่งพยักหน้ารับอย่างรู้กัน "นี่ครับ"
"นายน้อย ฮือ ผมขอร้อง วะ ไว้ชีวิตผมด้วย ไว้ชีวิตผมด้วย"
"..."
ลู่หานไม่ตอบ ไม่พูดอะไร แต่ทำเพียงขึ้นนกปืน ขณะที่ใช้เท้ายันร่างสะบักสะบอมให้นอนราบไปกับพื้น แต่ก่อนจะได้เหนี่ยวไกปืน เสียงตะโกนห้ามพร้อมกับร่างหญิงสาวที่วิ่งเข้ามาอย่างรีบร้อน
"อย่าทำอะไรเขา"
"เจีย ทำไมพาคุณซอฮยอนมา"
"ฉันขอโทษ แต่รั้งเธอเอาไว้ไม่ได้เลย"เจียพูดกับเฟยก่อนจะมองซอฮยอนที่สิ่งเข้าไปดึงแขนของลู่หานเอาไว้
"ปล่อย.."ลู่หานพูดเสียงต่ำ
"ไม่ คุณอย่าทำอะไรเขาเลยนะ แค่นี้ก็พอแล้ว ฉันไม่ได้เป็นอะไรแล้ว"
"ปล่อย.."
"แต่.."
"ผมบอกให้ปล่อยไง!!!!!!!!!!!!!"
"คุณซอฮยอน"
เฮนรี่ที่ยืนอยู่ข้างๆโผเข้ามารับร่างของซอฮยอนที่ถูกลู่หานผลักออกมาจนล้ม มือของเขาสะบัดโดนใบหน้าของเธออย่างแรงจนขึ้นเป็นรอยแดงจัด ซอฮยอนเบิกตากว้างอย่างตกใจ แต่ลู่หานในตอนนี้กลับไม่รับรู้อะไรอีกแล้ว
ปัง
"กรี๊ดดดดดดดดดด"
เลือดที่สาดกระเซ็นโดนแขนของซอฮยอน จนร้องกรี๊ดออกมาด้วยความหวาดกลัว ซอฮยอนลุกขึ้นยืน มองภาพตรงหน้าอย่างคนที่กำลังจะเสียสติ
ภาพนี้เธอเคยเห็นมันมาก่อน ..ภาพที่พ่อของเธอถูกฆ่า ภาพที่พ่อของเธอถูกเหยียบให้นอนลงกับพื้น และเสียงกระสุนที่ปลิดชีพพ่อของเธอ
"ฮึก.."
ซอฮยอนกำมือแน่นด้วยความหวาดกลัว ถอยหลังก่อนจะวิ่งออกไปโยมีเจียและเฟยวิ่งตาม ลู่หานยืนมองอดีตลูกน้องที่บัดนี้นอนหายใจรวยรินนั่นเพราะเขาไม่ได้ยิงที่หัว แต่ยิงบริเวณท้อง
"ถ้าแกรอด ก็ถือว่าเป็นโชคของแก ..อย่ามาให้ฉันเห็นหน้าอีก เพราะมันจะไม่มีโอกาสรอดครั้งที่ 2 แน่"
"นายน้อย.."เฮนรี่เรียกลู่หานเบาๆ
ในขณะที่สติของลู่หานค่อยๆกลับเข้ามา นั่นทำให้เขารู้ตัวว่าได้ทำอะไรซอฮยอน
"ซอฮยอน.."
เฮนรี่ถอนหายใจเบาๆอีกครั้ง มองลู่หานที่วิ่งตามซอฮยอนออกไป ..ทั้งๆที่ซอฮยอนเพิ่งจะเปิดใจยอมรับด้านที่ลู่หานเป็นลู่หานแล้วแท้ๆ แต่เธอคงไม่รู้ ว่าเจ้านายของเขายังมีอีกด้านที่น่ากลัวแบบนี้
เมื่อไหร่ที่อารมณ์ดิบในตัวของลู่หานถูกปลุกให้ตื่น เขาจะไม่รู้ตัวเลยว่ากำลังทำอะไร เมื่อไหร่ที่เจ้านายของเขาจับปืน เขาจะกลายเป็นอีกคนไปในทันที
ตอนนี้ก็คงได้แต่ภาวนา ..ว่าซอฮยอนจะรับได้ ในสิ่งที่ลู่หานเป็น
ปังๆๆๆๆๆๆ
"ซอฮยอน เปิดประตูให้ผมหน่อย"
ปังๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
"เปิดประตูเถอะนะซอฮยอน ให้ผมเข้าไปหน่อย"
"ออกไป อย่าเข้ามา!!!!!!"
"ซอฮยอน"
ใจจะขาดแล้วนะ ..อย่าไล่ผมได้ไหม
"นายน้อยคะ กุญแจค่ะ"
เจียวิ่งมายื่นกุญแจห้องให้กับลู่หาน มองเจ้านายอย่างเป็นห่วง ..หลังจากเห็นเหตุการณ์ซอฮยอนก็วิ่งสติแตกออกมานอกโกดัง ดีที่เธอกับเฟยตามมาทันเลยพากลับมาที่บ้าน แต่พอถึงบ้าน ซอฮยอนก็วิ่งเข้าไปแล้วขังตัวเองไว้ในห้อง ไม่ว่าใครจะเรียกเธอก็ไม่ออกมา
"เดี๋ยวฉันไขให้ดีกว่าค่ะ"เฟยพูดเมื่อเห็นมือของลู่หานที่กำลังสั่นเทา ดูท่าทางคงไขไม่ได้แน่ๆวันนี้
"ซอฮยอน.."ลู่หานพึมพำเบาๆ เมื่อประตูเปิดก็รีบก้าวเข้าไปด้านใน
หัวใจแทบจะหยุดเต้นเมื่อมองเห็นร่างบางนั่งคุดคู้อยู่ที่มุมห้อง กำลังร้องไห้ ตัวสั่นเทาอย่างน่าสงสาร ..เขาเดินเข้าไปใกล้เธอ ย่อตัวลงนั่งตรงหน้า "ซอฮยอน"
"ฮือ ออกไป อย่าเข้ามา อย่าเข้ามาใกล้ฉัน!!!!!"
"ซอฮยอน.."
"ออกไป ฮึก ฉันบอกให้ออกไป!!!!!!"
ลู่หานส่ายหน้าทั้งน้ำตาที่ไหลลงมาข้างแก้มหลังจากต้องฟังคนรักไล่ให้ออกห่าง มือหนารวบร่างบางเข้ามากอดไว้แน่น แต่มือบางของเธอกลับผลักไสเขาออกอย่างรังเกียจ
"ออกไป ยะ อย่ามาแตะต้องตัวฉัน ฮือ ปล่อยฉัน"
"ซอฮยอน ..ผม"
"ออกไป ฮือ ออกไป"
"ไม่ อย่าไล่ผม ซอฮยอน ได้โปรด"ลู่หานพูดเสียงเครือ โอบกอดซอฮยอนแน่นขึ้น
"ออกไป ฮึก ฉันกลัวแล้ว ..อย่าทำอะไรฉัน ยะ อย่าตีฉันนะ ฉันกลัว"
"ซอฮยอน.."
หัวใจของเขามันบอบช้ำไปหมดกับคำพูดของเธอ ..เธอกำลังกลัวเขางั้นเหรอ เธอกำลังไล่ให้เขาไปไกลๆงั้นเหรอ ทำไมกลายเป็นแบบนี้
"ออกไป.."
ลู่หานส่ายหน้าทั้งน้ำตา กอดเธอแน่นแม้ว่าเธอจะทั้งจิก ทั้งข่วนเขา เขาก็ไม่ปล่อยแขนออก "อย่าไล่ผม ..อย่ากลัวผมซอฮยอน ผม ฮึก ผมไม่ทำร้ายคุณ"
"ฮือ ..ปล่อยฉัน"
เสียงร้องไห้และเสียงพูดของเธอเริ่มแผ่วลง ในขณะที่คนกอดอย่างลู่หานก็น้ำตาอาบแก้มอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ..เจียและเฟยยืนมองภาพตรงหน้าด้วยน้ำตาที่เอ่อคลอ ในขณะที่เฮนรี่กำมือแน่นอย่างสะเทือนใจ
เจ้านายของเขาไม่เคยร้องไห้ขนาดนี้เลยจริงๆ
"ปล่อย ..ฉั..น"
"นะ นายน้อยคะ คุณซอฮยอนหมดสติไปแล้วค่ะ"
"ซอฮยอน!!!!!!!"
ความคิดเห็น