คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : จนกว่าเธอจะรัก : : C H A P T E R S 15 =100=
Chapters 15
Kris Part
ผมวิ่งลงจากรถ ไปตรงกลุ่มคนที่ยืนมุงกันอยู่บริเวณหน้ารั้วบ้านของผม มองไฟที่โหมกระหน่ำอย่างรุนแรงมีทีท่าว่าจะลดด้วยหัวใจที่เกือบจะแตกสลาย
"ผะ ผู้หญิงที่อยู่ในบ้าน พาออกมาหรือยังครับ"
"เรายังไม่สามารถเข้าไปได้เลยครับ ไฟโหมมาแรงมาก คงต้องใช้เวลาอีกสักนิด"
"ใช้บ้าใช้บออะไรอีก!!!!"ผมตะโกนอย่างไม่พอใจ มองไปรอบๆเพื่อหาตัวช่วย
แม้ว่าตอนนี้ตาของผมกำลังจะพร่า มือของผมกำลังจะสั่น และร่างกายของผมกำลังจะไร้เรี่ยวแรง แต่ผมต้องเข้าไปช่วยซอฮยอนให้ได้
รอก่อนนะซอฮยอน ..รอก่อน
"เฮ้คุณ! เข้าไปไม่ได้นะครับ"
"อย่านะครับ มันอันตราย"
เสียงห้ามปรามของเจ้าหน้าที่ไม่ได้ทำให้ผมหยุดตัวเองที่กำลังวิ่งฝ่ากองไฟเข้าไปภายในบ้านได้ ผมมองภาพตรงหน้าอย่างตกตะลึง นี่มันเรื่องบ้าอะไร ทำไมไฟถึงไหม้นักขนาดนี้ มันเรื่องบ้าอะไร
"แค่กๆ"
ผมยกมือขึ้นมาปิดจมูก ก่อนจะมุ่งหน้าไปยังชั้น 2 แต่เพราะไฟทำให้ไม่สามารถเข้าไปได้ง่ายๆ
"ซะ ซอฮยอน!!!!!!"
เมื่อผมออกวิ่ง ผมก็ร้องตะโกนเรียกหาเธอไปด้วย แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับกลับมา นั่นทำให้ผมแทบอยากจะตายอยู่ตรงนี้ ..ไอ้ความรู้สึกแบบนี้มันชัดเจนจริงๆแล้วใช่ไหม มันชัดแน่แล้วใช่ไหมว่าคนที่ผมรักคือใคร
ถึงฉันจะไม่อยากยอมรับ แต่มันก็คงทำอะไรไม่ได้แล้วสินะซอฮยอน
ฉันเป็นห่วงเธอแทบบ้า ทั้งๆที่ฉันน่าจะปล่อยให้เธอตายๆไปซะ
ฉันกำลังเสี่ยงชีวิตเข้ามาในกองเพลิงเพื่อช่วยเธอ ..ช่วยลูก
..ฉันไม่ได้เกลียดเธอเลย มันคือความรักต่างหาก
"ซอฮยอน!!!!!"
ผมขึ้นมาถึงชั้นสองได้สำเร็จ แต่ควันสีดำก็ยังคงลอยปกคลุมไปทั่วจนทำให้มองอะไรไม่ค่อยเห็นนัก ผมล้วงลงไปในกางเกงเพื่อหยิบกุญแจมาไขแม่กุญแจที่ล็อคเอาไว้ออก แต่มันกลับว่างเปล่า
"ปัดโธ่เว้ย"
ผมขยี้หัวตัวเองอย่างหัวเสีย บางทีกุญแจคงอยู่ในรถเพราะผมรีบร้อนวิ่งลงมา "ซอฮยอน ซอฮยอน ได้ยินฉันไหม เธอได้ยินฉันไหม"
"พะ พี่คริส"
"ซอฮยอน!!"ผมเรียกเธออย่างดีใจเมื่อได้ยินเสียงหวานตอบกลับมาจากอีกฝั่งของประตู "ซอฮยอน เธอระ รอ เธอรอก่อนนะ"
"พี่คริส ชะ ช่วยด้วย ช่วยด้วย แค่กๆ"
"รอก่อน เธอรอก่อน.."
ผมพูดคำเดิมซ้ำไปซ้ำมา ก่อนจะหันไปคว้าก้อนอิฐที่เป็นของตกแต่งบ้านขึ้นมาทุบลงไปที่แม่กุญแจแรงๆ
ปั่ก ปั่ก
"ซอฮยอน เธอยังอยู่ไหม ตอบฉันมา"
"..ช่วย ..ด้วย"
ผมเริ่มทุบให้เร็วมากขึ้นเมื่อเสียงของคนข้างในเริ่มแผ่วลง
"อ๊า"
ผมร้องเสียงดังเมื่อมือไปถูกกับส่วนของโลหะที่ร้อนจัดอย่างแรงทำให้เป็นแผลถลอกและมีเลือดไหลออกมาเป็นทางยาว ..ความเจ็บทำให้ผมหยุดการกระทำทุกสิ่งทุกอย่าง มันเจ็บลึกไปถึงข้างใน
"พี่ ..คริส"
แต่เมื่อได้ยินเสียงของซอฮยอนทำให้ผมกลั้นใจหยิบเอาอิฐก้อนเดิมขึ้นมาทุบไปที่แม่กุญแจอีกครั้ง แม้ว่าเลือดจะไหลลงมาเป็นทาง แม้ว่าความแสบจะเข้ามาเล่นงานมากแค่ไหน แต่ผมก็จะไม่หยุด จนกว่าแม่กุญแจจะหลุด จนกว่าผมจะได้เห็นว่าซอฮยอนปลอดภัย..
"ปะ แป็บนึงนะซอฮยอน แข็งใจก่อน มันจะหลุดแล้ว"
"..."
"ซอฮยอน!! เธอ ..เธออย่าเงียบสิ"
จู่ๆน้ำตาของผมก็ไหลลงมาและผมมั่นใจว่ามันไม่ได้มาจากความเจ็บแผล แต่มันมาจากข้างในเมื่อเสียงของเธอเงียบไปมันทำให้ผมเริ่มใจไม่ดี ผมรวบรวมแรงเฮือกสุดท้ายจัดการทุบลงไปที่แม่กุญแจ และสำเร็จ เมื่อมันหลุดออกจากที่ล็อค แต่ยังไม่หลุดออกจากประตู
ผมกัดฟันแน่น จับไปที่แม่กุญแจเพื่อดึงออก แต่เพราะความร้อนทำให้ใช้เวลานานกว่าปกติ จนเมื่อประตูเปิดออก ผมก็โผไปหาร่างบางที่นอนฟุบอยู่หน้าประตู
"ซอฮยอน!!"
"..พี่ ..คริส"เธอเรียกผมเสียงแผ่ว แต่ยังคงมีรอยยิ้มบางๆส่งมาให้ผม
"ฉัน ..ฉันจะพาเธอออกไป"
ผมวางร่างเธอไว้ที่เดิม จัดการถอดเสื้อตัวนอกที่สวมอยู่ออกมาคลุมร่างของเธอเอาไว้พร้อมกับรวบร่างบางเข้ามาไว้ในอ้อมแขน "ซอฮยอน อย่าหลับตานะ ลืมตาขึ้นมาก่อน"
"..พี่มา..ช่วยฉัน"
"ใช่ ฉันมาช่วยเธอ ฉัน ..ฉันมาช่วยเธอแล้วนะ"
"พี่คริส.."
โครม
"อ๊ากกกก"
ผมร้องออกมาเสียงดังอีกครั้งเมื่อตู้โชว์หน้าประตูหล่นลงมา และมันทับที่ขาของผมทำให้ผมเสียการทรงตัวล้มลงกับพื้น ผมกอดซอฮยอนเอาไว้แน่น พยายามดึงขาของตัวเองออกมา
"ซอฮยอน ฉันบอกว่าอย่าหลับไง ลืมตาขึ้นมา ฮึก ได้โปรด ตื่นขึ้นมาก่อน"
"..พี่..คะ..ซอ ซอขอบ ..คุณ"
"เอาไว้ไปขอบคุณข้างนอก อย่าหลับตานะซอฮยอน"ผมพูดกับเธอในขณะที่พยายามดึงขาของตัวเองออกไปด้วย "อย่าหลับ"
"พี่อย่า..ร้องไห้"
"พี่ ฮึก ..พี่ไม่ได้ร้อง พี่ไม่ได้ร้องไห้ครับซอฮยอน เพราะงั้นซอฮยอนอย่าหลับตานะ"
เธอไม่ได้ตอบอะไรผม แต่ยิ้มออกมามากกว่าเก่า
"ซอฮยอน เราต้องออกไปด้วยกันนะ แข็งใจไว้ ฮึก แข็งใจไว้ก่อน"
"..พี่..พี่ไม่ได้เกลียด.."
"พี่รักเธอ ..พี่รักซอได้ยินหรือเปล่า อย่าหลับตานะซอฮยอน เราต้องไปด้วยกัน"
"แค่นี้..ก็พอแล้ว.."
ที่สุดผมก็กลั้นสะอื้นเอาไว้ไม่ไหว น้ำตามากมายไหลรินลงมาเมื่อเห็นดวงตาหวานปิดลงช้าๆพร้อมกับรอยยิ้มของเธอ ขาของผมยังคงติดอยู่ในนั้น
"ช่วยด้วย!!! ใครก็ได้ช่วยด้วย!!!!!"
"คุณ.."
ผมมองอย่างดีใจเมื่อเห็นเงาของคนเข้ามา เจ้าหน้าที่ 3 คนวิ่งเข้ามา ผมมองหน้าพวกเขาอย่างขอความช่วยเหลือ
"ช่วย ..ช่วยด้วย"
"ช่วยกันยกตู้ก่อน"
"ไม่ๆๆๆ"ผมตะโกนขัดเมื่อเห็นพวกเขาทำท่าจะเข้ามายกตู้ "ผมยังไหวอยู่ ชะ ช่วย"
..
"ช่วยลูกเมียผมด้วย ได้โปรด"
ซอฮยอน ..ลืมตาขึ้นมา เธอปลอดภัยแล้วนะ
..พี่ขอโทษ พี่ขอโทษ อย่าเพิ่งเป็นอะไรไป ให้พี่ ..ได้ชดใช้ในสิ่งที่ผ่านมาก่อน ได้โปรด
หากท่านอยากได้ชีวิตของใครไป ..เอาคนสารเลวอย่างผมไปได้เลย พระเจ้า
"คุณคะ ไปทำแผลก่อนเถอะค่ะ"
"..."
"คุณคะ.."
"มีอะไรเหรอ"
"ดูสิ คนไข้ไม่ยอมไปทำแผล ตั้งแต่มาที่โรงพยาบาลเขานั่งอยู่หน้าห้องฉุกเฉินไม่ลุกไปไหนเลย เลือดไหลไม่หยุดแล้วเนี่ย"
เสียงพยาบาล 2 คนที่คุยกันเข้ามาในหัวของผม แต่ผมก็แค่ปล่อยให้มันผ่านไปเท่านั้น ผมจะไม่ไปไหนทั้งนั้น จนกว่าจะได้รู้ว่าซอฮยอนปลอดภัย
"อี้ฟาน"
"แม่"
ผมลุกขึ้นยืนเมื่อมองเห็นแม่เดินเข้ามา ..แม่เป็นคนเดียวที่รู้ว่าผมพาซอฮยอนมาไว้ที่ไหน แน่นอน ผมไม่มีวันบอกใครแน่ ถ้าหากพวกเขารู้ พวกเขาต้องมาพาซอฮยอนไปจากผม
"เป็นยังไงบ้าง ยัยเด็กนั่นเป็นยังไงบ้าง"
"แม่รู้เรื่องได้ไงครับ"
"ก็เพื่อนบ้านน่ะสิโทรบอกแม่ แม่เป็นห่วงเลยมาดู ทำไมตัวลูกมีแต่แผลแบบนี้ ทำไมไม่ไปทำแผล"
"ผมไม่ไปไหนทั้งนั้นจนกว่าซอฮยอนจะออกมา"
"ทำไม"
"แม่ครับ"
"..."
"ผมรักซอฮยอน และผมคงอยู่ไม่ได้แน่ๆ ถ้าหากเธอต้องเป็นอะไรไป"
"อี้ฟาน!!!!"
ยังไม่ทันที่เราจะได้พูดอะไรกันต่อ ประตูห้องฉุกเฉินก็เปิดออก ผมปรี่เข้าไปหาคุณหมอทันที "ปะ เป็นยังไงบ้างครับคุณหมอ"
"ใจเย็นๆก่อนนะครับ ตอนนี้คนไข้ปลอดภัยแล้วครับ"
ผมยิ้มเมื่อได้ยินแบบนั้น แต่รอยยิ้มของผมกลับเลือนหายไปในทันทีที่ประโยคถัดไปหลุดออกมา
"แต่เรารักษาชีวิตของเด็กในท้องไว้ไม่ได้ ทำให้ตอนนี้.."
"อี้ฟาน!!!"
แม่เรียกผมเสียงดัง เมื่อจู่ๆขาของผมก็หมดแรง อาจเป็นเพราะมันเจ็บจากการถูกตู้ทับอยู่แล้ว แต่ที่แน่ๆคือผมยืนไม่อยู่ในทันทีเมื่อรับรู้ว่าลูกของผม..
เขาไม่อยู่แล้ว..
"ฮือ.."
"อี้ฟาน ใจเย็นๆลูก"
"พ่อขอโทษ ..ฮือ"
ผมตื่นขึ้นมาเมื่อรู้สึกว่ามือที่ผมกำลังกุมอยู่ขยับ และเมื่อลืมตาขึ้นเต็มตาผมก็โผเข้าไปหาเจ้าของมือคู่นี้เอาไว้อย่างดีใจ
"ซอฮยอน!"
"..พี่..คริส"เธอเรียกผมเสียงแผ่ว รอยยิ้มจางๆยังคงปรากฏให้เห็นบนใบหน้า
"ใช่ พี่ พี่เอง"ผมพูดอย่างตื่นเต้น จับมือของเธอขึ้นมาแนบที่แก้มของตัวเอง "พี่เองนะซอ"
"..ทำไมฝัน ครั้งนี้..มันเหมือนจริงขนาดนี้"ซอฮยอนพึมพำเบาๆ
ผมได้แต่มองเธออย่างเอ็นดู เธอคิดว่ามันเป็นความฝันใช่ไหม หึๆ ก็คงใช่ เพราะในความจริงเธอคงคิดว่าผมไม่มีทางทำกับเธอแบบนี้อีกครั้ง ที่ผ่านมาผมทำร้ายเธอมาตลอด มันก็สมควรแล้ว..
"แต่นี่มันคือความจริงนะซอฮยอน"
"..หือ"ซอฮยอนมองหน้าผมช้าๆ ตามปกติของคนไม่มีแรง "คะ ความจริง"
ผมยิ้ม เอื้อมมือไปหยิกแก้มเธอเบาๆ "รู้สึกไหม.."
"..."
ไม่มีคำพูดใดๆออกมาจากปากของเธอ มีเพียงน้ำตาที่เอ่อคลอรอบดวงตา และมันทำให้ผมตกใจแทบบ้า ที่เห็นว่าเธอร้องไห้อีกแล้ว
"เจ็บตรงไหนเหรอ เป็นอะไรหรือเปล่า"
"..พี่คริส"
"ครับ"
"..ตะ ตลอดเวลาที่ผ่านมา ซอคิดถึงพี่มาตลอด พี่คนเดิมในตอนที่เราเจอกันครั้งแรก.. มะ ..ไม่คิดเลยว่าจะมีโอกาสได้เจออีก.."
ผมมองเธอนิ่งๆ กุมมือเธอเอาไว้ด้วยมือข้างเดียวเพราะอีกข้างมีผ้าพันแผลพันเอาไว้
"พี่ไม่ใช่คนเดิมกับตอนแรกที่เราเจอกันหรอกนะซอ"
"..."
ผมยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาที่แก้มของเธออย่างแผ่วเบา "พี่คนนั้นคือคนที่คิดแต่จะแก้แค้น ..แต่พี่ในตอนนี้คือคนที่รักซอจริงๆ รักอย่างจริงใจ"
"ฮึก พี่คริส"ซอฮยอนพยักหน้าเบาๆ แววตาของเธอแสดงออกมาอย่างชัดเจนว่าดีใจมากแค่ไหน
ผมเองก็ดีใจเช่นกันที่เธออภัยในสิ่งเลวๆที่ผมเคยทำเอาไว้ ไม่สิ.. ผู้หญิงอย่างซอฮยอน
ไม่เคยโกรธผมเลยสักครั้งต่างหาก
"พี่คริส! ละ ลูกล่ะคะ แล้วลูก"
เมื่อได้ยินคำถามที่เตรียมใจเอาไว้แล้วว่าจะต้องเจอ ผมก็ดึงซอฮยอนมากอดเอาไว้ ลูบหลังเธอเบาๆ เพียงเท่านี้ ผมคิดว่าซอฮยอนคงรู้ว่าคำตอบของผมคืออะไร เธอถึงได้ร้องไห้ออกมาอย่างหนัก
"ไม่เป็นไร ..ไม่เป็นไรนะ"
"ฮือ"
"ไม่เป็นไร"ผมจูบที่ขมับของเธอเบาๆ หลับตาพร้อมกับน้ำตาที่ไหลลงมาไม่ต่างกัน
เจ็บปวดแม้จะไม่เคยเห็นหน้ากัน ..ถ้าหากเลือกได้จริง เอาผมไปแทนไม่ได้จริงๆเหรอ
เปิดจองแล้ว #ฟิคจนกว่าเธอจะรัก คลิ๊ก
ความคิดเห็น