[EXO SNSD ETC.]Don't Relations ถ้าเรา ..ไม่ใช่พี่น้อง

ลำดับตอนที่ #18 : Don't Relations : : CHAPTERS 16

CRY .q

Chapters 16

            ยุนอาออกมาจากบ้านในตอนเย็นเพื่อจะไปทำงานพิเศษ หลังจากปิดล็อกประตูบ้านเสร็จเรียบร้อยแล้ว เธอก็หันมาอย่างตกใจเมื่อพบว่าหญิงวัยกลางคนที่คุ้นหน้าคุ้นตากำลังยืนจ้องอยู่

            "คุณ.."

            "จำฉันได้ด้วยเหรอ"

            "..."

            "แต่ทำไมถึงจำไม่ได้นะว่าฉันเคยบอกให้เธอไปให้พ้นชีวิตลูกชายฉัน"

            "..มีธุระอะไรกับหนูหรือเปล่าคะ ถ้าไม่ หนูจะได้รีบปะ.."

            "จำไม่ได้จริงๆหรือแกล้งทำเป็นจำในสิ่งที่ฉันพูดไม่ได้กันแน่ ถึงได้เสนอหน้ามายุ่งวุ่นวายในชีวิตจงอินอีก"

            "..."

            "หรือว่าต้องให้ฉัน ตามไปเล่นงานพ่อแม่ของเธอที่อุตส่าห์หนีไปอยู่ที่อื่น"

            "กรุณาอย่ามายุ่งกับครอบครัวของหนูค่ะ"ยุนอาพูด พยายามควบคุมเสียงไม่ให้สั่น เหตุการณ์ในวันนี้ไม่ต่างจากเมื่อ 4 ปีที่แล้วเลยสักนิด

            คิมจงอินกำลังจะทำลายชีวิตของฉันอีกแล้ว

            "งั้นเธอก็อย่าเสนอหน้ามายุ่งวุ่นวายกับลูกชายฉันสิ ต้องให้ฉันย้ำอีกกี่ครั้งว่าถ้าเทียบกันแล้ว เธอก็เป็นเพียงแค่เศษดินที่ไร้ค่าสำหรับลูกชายฉันเท่านั้นแหละ"

            "..หนูไม่เคยไปยุ่งวุ่นวายกับจงอินค่ะ"

            "เธอจะบอกว่าตัวเองมีค่า และลูกชายของฉันก็เป็นฝ่ายเข้าไปยุ่งกับเธองั้นสิ"

            "ใช่ค่ะ หนูใช้ชีวิตของหนูตามปกติ ไม่ได้เข้าไปยุ่งวุ่นวายกับจงอิน แต่เขาต่างหากที่เข้ามายุ่งกับหนู ถ้าจะโทษ ทำไมไม่โทษตัวเองล่ะคะ ที่ดูแลลูกชายไม่ดีพอ จนเขาต้องออกมาหาคนที่เขาอยู่ด้วยแล้วสบายใจ"

            "นี่เธอ.."

            มือเหี่ยวเงื้อขึ้นหมายจะฟาดฝ่ามือลงไปที่ใบหน้าของยุนอา แต่กลับถูกมือหนาดึงเอาไว้เสียก่อน คุณนายคิมมองเจ้าของมือที่ดึงอย่างตกใจ

            "จะ จงอิน"

            "ผมจะไม่ยอมให้แม่ทำร้ายยุนอาอีกแล้ว"ไคพูดเสียงแข็ง ดันมือของผู้เป็นแม่ออก "ตลอดเวลาที่ผ่านมา ผมเฝ้าถามตัวเองอยู่เสมอว่าผมทำอะไรผิด ผู้หญิงที่ผมรักถึงได้ทิ้งผมไป"

            "จงอิน แม่"

            "ผมเกลียดเธอที่ทิ้งผมไปทั้งๆที่ผมรักเธอจนแทบบ้า ผมเกลียดเธอที่ทำร้ายผมอย่างเลือดเย็น แต่เปล่าเลย ..คนที่ผมควรจะเกลียด น่าจะเป็นแม่!!!!"

            "จงอิน นายอย่าพูดแบบนั้นนะ"ยุนอาปราม จับที่ท่อนแขนของเขาแน่น "นั่นแม่ของนายนะ"

            "ใช่ นี่แม่ฉัน"ไคพยักหน้า จ้องมองแม่ด้วยแววตาแห่งความผิดหวัง "แม่ที่ไม่เคยรักฉันเลย"

            "ไม่จริงนะจงอิน แม่รักลูกนะ แม่รักลูก แม่พยายามเลือกสิ่งดีให้กับลูก ถ้าลูกคบกับหนูโบมี ลูกจะมีอนาคตที่ดีนะ"

            "ผมขอเป็นคนกำหนดอนาคตของตัวเองได้ไหมครับแม่"

            "จงอิน.."คุณนายคิมเรียกลูกชายเสียงสั่น น้ำตาหยดเมื่อมือของลูกชายกุมที่มือของเด็กผู้หญิงที่เธอเคยไล่ออกไปแน่น "เชื่อแม่แล้วเลือกไปกับแม่นะลูก"

            "แม่เชื่อในสิ่งที่ผมเลือกได้ไหมครับ"

            "..."

            "ถึงยุนอาจะไม่ใช่คนรวย เธอไม่ได้เพียบพร้อมเหมือนผู้หญิงที่แม่หามาให้ผม แต่เธอคือคนที่เข้าใจ และทำให้ผมมีความสุขที่สุด"

            "..."

            "ถ้ารักผมจริงๆ ได้โปรด มอบการตัดสินใจทุกๆอย่างให้กับผมได้ไหมครับ"

            "จงอิน.."

            "ไม่ว่ายังไง คนที่ผมเลือก ก็จะเป็นอิมยุนอา ..ไม่มีวันเปลี่ยนแน่ๆครับ"

            ผมจะไม่ยอม ให้ใครมาพรากเธอไปจากผมอีกแล้ว




























 

            เปลือกตาบางสะท้อนต้องกับแสงอาทิตย์จากด้านนอกที่สาดส่องเข้ามา ร่างกายขยับอย่างแผ่วเบาด้วยความเจ็บปวดจนต้องเผลอส่งเสียงครางออกมา

            ลูฮานที่เพิ่งออกมาจากห้องน้ำมองอย่างดีใจ ปรี่เข้าไปเกาะที่ขอบเตียง ยิ้มกว้างเมื่อได้สบตากับดวงตากลมโตของคนตรงหน้า "ตื่นแล้วเหรอซอฮยอน"

            "พะ พี่ลู่"ซอฮยอนส่งเสียงเรียกพี่ชายอ่อยๆ ค่อยๆยันตัวให้ลุกขึ้นนั่ง "หนู อยู่ไหนคะ"

            "ที่นี่โรงพยาบาล"ลูอานตอบ เอื้อมมือไปประสานกับมือบางที่ยื่นออกมา "จำไม่ได้เหรอ"

            "จำได้ค่ะ"ซอฮยอนพยักหน้าช้าๆ มองมือที่ถูกประสานด้วยมือหนา น้ำตาร่วงเผาะด้วยความตื้นตัน "พี่ลู่มาหาหนูเหรอ"

            "พี่จะไม่ไปไหนอีกแล้ว"

            "...ฮึก"

            "อย่าร้องไห้สิ"มือหนาดึงเกี่ยวร่างบางเข้ามากอด ลูบกลุ่มผมนุ่มเบาๆ "เลิกร้องไห้นะ จะร้องไห้ทำไม หืม?"

            "พี่ลู่ ..จะทิ้งหนูไปอีกไหม"

            ...

            "หลังจากนี้ ต่อให้ใครจะมองยังไงก็ตาม ..พี่จะไม่ทิ้งเราไปไหนอีกแล้ว ไม่สนอีกต่อไปแล้ว"

            ..ขอโทษครับ พ่อแม่

            "ไม่มีอาการน่าเป็นห่วงแล้วนะครับ คนไข้อยู่ในสภาวะพ้นขีดอันตรายแล้ว พักฟื้นสักสามสี่วันก็สามารถกลับบ้านได้แล้วล่ะครับ"

            "ขอบคุณมากนะครับ"

            ลูฮานบอกขอบคุณหมอที่มาตรวจอาการของซอฮยอน ก่อนที่ตัวเขาจะเดินเข้าไปในห้อง แต่ก็ต้องตกใจเมื่อเห็นว่าซอฮยอนกำลังร้องไห้อยู่

            "เกิดอะไรขึ้น เจ็บตรงไหนหรือเปล่า"

            "..อยู่ๆ ฮึก หนูก็คิดถึงพ่อกับแม่"ซอฮยอนพูด สะอื้นฮัก "พ่อกับแม่จะโกรธเราหรือเปล่าพี่ลู่ หนูกลัว"

            "..."

            "หนูกลัวไปหมด หนูไม่อยากเป็นแบบนี้ แต่หนู ฮึก หนูก็เสียพี่ลู่ไปไม่ได้ หนูรัก รักพี่ลู่จริงๆ"

            "พี่รู้แล้ว"ลูฮานพูด ประคองใบหน้าหวานด้วยมือทั้งสองข้าง "เราก็รู้สึกไม่ต่างกันหรอกนะซอฮยอน"

            "..."

            "พี่ทรมานทุกครั้งที่เห็นหน้าเธอ แล้วรู้ว่าเราเป็นพี่น้องกัน แต่พี่ก็เลือกที่จะอยู่แบบนี้ ถึงทรมานแต่ได้รักเธอ พี่ยอม"

            "หนูรักพี่ลู่นะ"

            "อื้ม พี่ก็รักเธอที่สุด"

            ดวงตาทั้ง 2 ประสานกันอย่างลึกซึ้งก่อนที่ใบหน้าหล่อจะโน้มลงไปใกล้ ฝังจมูกที่แก้มเนียนก่อนจะเลื่อนมาหยุดอยู่ที่กลีบปากบาง บรรจงจูบลงไปอย่างแผ่วเบา ก่อนจะเปลี่ยนเป็นลึกซึ้งและอ่อนโยน บอกในทุกๆความรู้สึกที่เขามีให้กับเธอ และเธอ ก็เลือกที่จะรับมันมาอย่างเต็มใจ แม้จะต้องเจ็บ หากมีเขาอยู่เคียงข้าง เธอก็พร้อมที่จะเดินไปด้วยกัน แม้ว่าคนทั้งโลกจะเกลียด แต่ถ้ามีเขาที่รักเธอ

            แค่นั้นก็พอแล้ว

            ยุนอามองไคที่นั่งซึมอยู่บนโซฟาภายในบ้านของเธอ ผ่านไปเกือบชั่วโมงแล้วที่เขานั่งนิ่งอยู่แบบนั้น หลังจากสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เธอก็ตัดสินใจเดินไปนั่งข้างๆเขา วางมือลงบนหลังมือของเขาแผ่วเบา

            วินาทีที่ความอบอุ่นจากปลายนิ้วของเธอแล่นเข้าสู่ร่างกาย มือหนากลับเกี่ยวเอาตัวร่างบางเข้ามากอดแนบอกแน่น หลับตาลงช้าๆ ด้วยความรู้สึกอบอุ่นในหัวใจเมื่อมีเธออยู่ใกล้ๆ

            "ฉันขอโทษ"

            เป็นคำพูดที่หาฟังได้ไม่บ่อยนักจากปากของคนอย่าง คิมจงอิน แต่จะให้เขาพูดให้เธอฟังอีกสักกี่ครั้งเขาก็พร้อม หากมันทำให้เธอไม่เกลียดกับสิ่งที่เขาไม่ได้เป็นคนก่อ แต่ทุกสิ่งทุกอย่างมันล้วนเกิดมาจากเขาทั้งสิ้น

            "ขอโทษจริงๆ.."

            "พอแล้วน่า"ยุนอาพูดอู้อี้อยู่กับหน้าอกแกร่งของเขา "คนที่ควรขอโทษน่ะ จริงๆมันควรเป็นฉัน"

            "ถ้าฉันรู้เรื่องที่แม่ทำกับเธอสักนิด ฉันจะไม่มีวันหยุดตามหาเธอยุนอา ฉันจะไม่นึกเกลียดเธอที่ทิ้งฉันไป จะทำทุกอย่าง เพื่อให้เธอไม่ต้องเจอกับเหตุการณ์แบบนี้ ฉันขอโทษ ขอโทษจริงๆ"

            เพราะเขาเคยตามหาเธอหลังจากที่เธอมาบอกเลิกและลาจากเขาไปโดยที่เขาไม่ทันตั้งตัว เขาตามหาเธออยู่ราวหนึ่งเดือนจนท้อใจและเลิกตามหาเธอไป เกลียดเธอที่ทิ้งเขาทั้งๆที่เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองทำอะไรผิด

            "..ฉันเองก็ขอโทษ ทั้งๆที่นายเองก็ไม่ได้รู้อะไรด้วยเลย ฉันน่าจะอดทน ฉันน่าจะมั่นคงมากกว่านี้ ถ้ามันเป็นแบบนั้น เราก็คง"

            "ไม่ต้องพูดแล้วล่ะยุนอา"

            "..."

            "หลังจากนี้แค่สัญญากับฉันได้ไหม ..อย่าให้แม่ของฉันมาทำให้ความรักของเราต้องพัง"

            "..อื้ม"

            "อยู่กับฉันนะ อย่าทิ้งฉันไปอีก"

            "ฉันสัญญา"

            "แค่นี้ก็พอ ..หลังจากนี้ฉันจะสู้ไปกับเธอ แม่ของฉัน ต่อให้ท่านจะไม่เห็นด้วย ฉันก็ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น ฉันจะพิสูจน์ให้ท่านเห็นเอง ว่าเธอ ..คือคนที่คู่ควรกับฉันมากที่สุด"



























































 

            ลูฮานเดินเข้าไปในห้องพักของซอฮยอนหลังจากที่คุณหมอมาตรวจอาการและบอกทุกๆอย่างกับเขาแล้ว เธอสามารถออกจากโรงพยาบาลได้ในอีก 3 วัน ซึ่งมันก็ถือเป็นเรื่องดี เพราะซอฮยอนไม่ชอบการนอนโรงพยาบาลนัก แต่เท่าที่จำได้เธอกลับได้มานอนในโรงพยาบาลนับครั้งไม่ถ้วน คิดไปยิ้มไปสุดท้ายก็เข้ามาเห็นใบหน้าสวยกำลังยิ้มหวาน

            "ไง"

            "พี่ลู่"

            ซอฮยอนเรียกพี่ชายอย่างดีใจ ยิ้มกว้างเมื่อมือของเขาแตะที่แก้มของเธออย่างแผ่วเบา "ดีนะที่รอบนี้หนูไม่ต้องนอนโรงพยาบาลนานๆอีกน่ะ"

            "อื้ม ดีแล้ว เพราะพี่ก็ขี้เกียจมาเฝ้า"

            "-*- ขี้เกียจมาเฝ้าเหรอ งั้นก็ไม่ต้องมาเลย"

            ลูฮานอมยิ้ม ก้มลงไปกดริมฝีปากลงที่แก้มเนียนแรงๆ "ขี้เกียจก็จะมา ก็รักมากกว่า"

            ">////<"

            ในตอนนี้หากว่าใครที่มองเข้ามา ก็อาจจะคิดว่าทั้งคู่เป็นคู่รักกัน ด้วยคำพูด การกระทำรวมไปถึงสายตาที่ทั้งคู่มองกัน ถึงแม้ต่างคนต่างก็รู้ว่าเป็นเรื่องผิด แต่ก็พร้อมที่จะก้าวไปด้วยกัน ถึงรู้ว่ามันเป็นเรื่องผิดศีลธรรม แต่ก็เลือกที่จะเดินเคียงข้างกันไปแบบนี้ ลูฮานมั่นใจแม้ยังไม่เต็มร้อยแต่ก็รู้สึกได้บ้างจากคำพูดของคนที่รู้เรื่องราวอย่างเฉินและแอล

            บางทีอาจมีเรื่องอะไรที่เด็กอย่างพวกเขาไม่เคยรู้มาก่อนก็ได้

            ..

            แม้จะมั่นใจแบบนั้น แต่ก็ไม่เคยหยุดกังวลใจเลยสักนิด เพราะถ้าหากว่าเรื่องที่ทั้งคู่เป็นพี่น้องกันคือความจริง ..เขาจะรักเธอแบบนี้ได้จริงๆน่ะหรือ

            "ขอโทษนะคะที่เข้ามาขัดจังหวะ"

            "โชรง"ร่างสูงผละออกทันทีเมื่อเห็นว่าภายในห้องไม่ได้มีแค่เพียงเขากับซอฮยอน "มา มาตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ"

            "..."โชรงกลอกตาขึ้นด้านบนเพื่อกลั้นไม่ให้น้ำตาไหลออกมา "เมื่อกี้ค่ะ"

            เปล่าเลย ..เข้ามาเห็นตั้งแต่แรกแล้วต่างหาก

            "สวัสดีโชรง"ซอฮยอนทักทายโชรงอย่างสดใส ความรู้สึกเกลียดชังที่เคยมีให้มันจางหายไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ อาจจะเป็นตั้งแต่ที่ลูฮานพูดย้ำให้เธอมั่นใจล่ะมั้ง ว่าไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น..

            เขาก็จะรักเธอแค่คนเดียว

            "ปะ เป็นยังไงบ้าง"โชรงถามหญิงสาวบนเตียงคนป่วย ที่ดูเหมือนตอนนี้เธอจะไม่เป็นอะไร ดูสบายดีซะด้วยซ้ำ

            "ก็ดีแล้วล่ะ ขอบคุณมากนะที่มาเยี่ยม"

            "เปล่า.."

            "หือ?"ซอฮยอนเอียงคออย่างสงสัย "ก็โชรงมายะ.."

            "มีคนอยากมาหาซอน่ะ ก็เลยพามา"โชรงพูดแทรก เดินออกไปนอกห้องและกลับมาพร้อมกับใครอีกคน "คุณแม่อยากจะมาขอโทษ"

            ใช่ เพราะแม่ขอร้องให้พามา ถ้าแม่ไม่ขอร้อง เธอก็ไม่อยากแม้จะมาเห็นหน้าสองพี่น้องนี่เลยสักนิด

            "สวัสดีค่ะ/สวัสดีครับ"

            กาอินก้าวเข้าไปในห้องอย่างไม่ค่อยมั่นคงเท่าไหร่นัก มองสบตากับคนที่นอนอยู่บนเตียงด้วยความรู้สึกผิดเต็มอก โชรงถอนหายใจเบาๆก่อนจะมองไปที่ลูฮาน

            "พี่ลู่คะ ออกไปคุยกันข้างนอกได้ไหมคะ"

            "อ่า ครับ"ลูฮานพยักหน้า มองซอฮยอนที่พยักหน้าให้ช้าๆ เขายิ้มให้เธอแล้วเดินตามโชรงออกไปจากห้อง เมื่ออยู่หน้าห้อง โชรงกลับหยุดเดินแล้วหันกลับมากอดเขาแน่น จนร่างสูงตั้งตัวไม่ทัน "ชะ โชรง"

            "อย่าเปิดเผยขนาดนั้นได้ไหมคะพี่ลู่"

            "..."

            "โชรงไม่อยากให้ใครมองพี่ลู่ไม่ดีจริงๆ ได้โปรด อย่าแปดเปื้อนเพราะน้องสาวของตัวเองจะได้ไหม"

            ซอฮยอนมองกาอินด้วยสายตาเก้อๆ สุดท้ายก็ก้มหัวให้กับหญิงวัยกลางเล็กน้อย "นะ นั่งก่อนไหมคะ คุณ.."

            "ขอบใจมากจ้ะ"กาอินยิ้มตอบอย่างใจดี นั่งลงตามที่ซอฮยอนเชิญ และสุดท้ายก็ได้แต่ส่งสายตารู้สึกผิดให้กับหญิงสาว "ฉันขอโทษจริงๆ กับอุบัติเหตุในครั้งนี้"

            "เอ่อ ไม่เป็นไรหรอกค่ะ หนูรู้ ว่าไม่มีใครอยากให้มันเกิดขึ้น"ซอฮยอนตอบกลับด้วยรอยยิ้ม เธอรู้ดีว่ากาอินไม่ได้ตั้งใจ และเพราะตอนนั้นที่ตรงนั้นมืดมาก เธอเองก็ผิดที่ทะเล่อทะล่าไปยืนกลางถนน

            "หนู.. อยู่กับพี่ชายแค่สองคนเหรอจ๊ะ"

            "ค่ะ"

            "เรื่องค่าใช้จ่าย ไม่ต้องเป็นห่วงนะ ฉันจะจัดการทุกอย่างให้เอง"

            "มะ ไม่เป็นไรหรอกค่ะ หนูคิดว่าซึงฮุน อ่า คุณอาของหนูท่านน่าจะจัดการให้เรียบร้อยแล้ว"

            "ซึง ..ฮุน"

            "คะ?"

            "ปะ เปล่าจ้ะ"กาอินยิ้มเจื่อนๆ ส่ายหน้าไปมาเบาๆ มองรอยยิ้มของซอฮยอนราวกับโดนสะกด

            เธอไม่เคยรู้จักอะไรกับเด็กคนนี้ แต่น่าแปลกที่เพียงแค่ได้สบตา หัวใจของเธอกลับเต้นแรงขึ้นมาหลังจากที่มันไม่ได้เป็นแบบนี้มานานแสนนาน จนกระทั่ง..

            "อ๊ะ ซึงฮุน เข้ามาสิคะ"

            ใบหน้าโทรมคล้ำที่เกิดจากการทำงานอย่างหนักแต่ยังคงดูสวยหันไปด้านหลังเพื่อมองบุคคลเข้ามาใหม่ ก่อนที่ดวงตากลมจะเบิกกว้างอย่างตกใจเมื่อได้เห็นหน้าซึงฮุนของซอฮยอนชัดๆ

            "คะ คุณ.."มือเหี่ยวย่นสั่นเทาอย่างไม่อาจบังคับได้ ดวงตาหันกลับมามองที่ซอฮยอนอีกครั้ง พร้อมกับน้ำตาที่เอ่อคลอ

            "คุณหนูครับ คุณหมอบอกว่าเพิ่งทานยาเข้าไปควรจะนอนพักผ่อน นอนเถอะครับ"ซึงฮุนพูดกับคุณหนูของเขาอย่างอ่อนโยน ลากสายตาคมมามองหญิงวัยกลางที่นั่งอยู่ข้างเตียงด้วยแววตาเรียบเฉย "คุณฮัน ออกไปคุยกับผมข้างนอกเถอะครับ ตอนนี้คุณหนูต้องการพักผ่อน"

            "ซึงฮุน หนูยังไม่อยากนอนเลยค่ะ คุยกับคุณแม่ของโชรงก่อนก็ได้"

            "อย่าเลยครับ คุณหนูอยากออกไปจากโรงพยาบาลเร็วๆก็ต้องเชื่อคุณหมอนะครับ อีกเดี๋ยวคุณชายก็คงกลับมา"ซึงฮุนพูดกำชับกับซอฮยอน "เชิญครับ คุณฮัน"

            กาอินมองใบหน้านิ่งของชายหนุ่มที่เธอไม่ได้เจอมานานแสนนานด้วยความรู้สึกหลากหลายที่ประดังเข้ามาในอกพร้อมๆกันจนแทบจะกระอักออกมา มือเรียวยกขึ้นปาดน้ำตาที่ไหลออกมาจากดวงตาคู่สวยออกลวกๆและไม่รอช้าที่จะเปิดบทสนทนาด้วยคำถามที่ต้องการคำตอบอย่างที่สุด

            "คุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง"

            "...ผมอยู่มานานแล้ว"

            "ทำไมถึงได้มาอยู่กับสองพี่น้องได้คะ คุณซอซึงฮุน"

            "ผมทำงานให้กับพ่อของพวกคุณหนูครับ"ซึงฮุนตอบสั้นๆ มองหญิงสาวตรงหน้าด้วยแววตาเรียบเฉย "ถ้าไม่มีความจำเป็นอะไร คุณไม่ต้องมาพบกับคุณหนูของผมก็ได้"

            "ฉันต้องรับผิดชอบ"

            "ไม่จำเป็น คุณไม่ต้องรับผิดชอบอะไรทั้งนั้น"ซึงฮุนพูดกลับด้วยน้ำเสียงที่กระด้างมากกว่าเดิม "คุณหนูของผมเธอไม่ต้องการให้คุณมารับผิดชอบอะไรด้วยเลย"

            "ซอซึงฮุน"

            "..."

            "เด็กคนนั้น ..คือลูกของฉันใช่ไหมคะ"

            "..."

            "ซอฮยอน หนูซอฮยอนเป็นลูกของฉันใช่ไหม"

            ลำคอแห้งผาก ดวงตาคมสั่นเล็กน้อยแต่ก็ควบคุมทุกอย่างได้ด้วยความยากลำบาก "คุณหนูซอฮยอนคือลูกสาวคนเล็กของท่านสส.เสี่ยว ลูกสาวของเจ้านายผมจะเป็นลูกของคุณได้ยังไง"

            "คุณโกหก!!!!!"

            "ผมพูดเรื่องจริง"

            กาอินกำมือแน่น มองชายหนุ่มตรงหน้าด้วยความเสียใจ "ฉันไม่มีทางเชื่อคุณ และฉันจะต้องหาทางพิสูจน์ให้ได้ว่าหนูซอฮยอนเป็นลูกของฉัน"

            "..."

            "และถ้าหากว่าหนูซอฮยอนคือลูกสาวของฉันจริงๆ ซอซึงฮุน คุณจำเอาไว้ได้เลย"

            "..."

            "ฉันจะพาแกไปจากคุณ และอย่าหวังว่าจะได้เจอกับลูกอีก ฉันไม่ยอมเด็ดขาด!!!!"

อ้าว ไปๆมาๆดันมีอะไรในกอไผ่มากกว่านั้นแฮะ อ๊ากกกก มันจะลงเอยกันยังไงล่ะนี่ เฮ้อ..

ขออภัยสำหรับการหายไปเมื่อวาน เกิดป่วยกะทันหันด้วยสภาพอากาศที่เปลี่ยนแปลง

ตอนนี้หายแล้วจ้า >o< แล้วก็ตอนนี้ตอนที่ 16 เน๊อะ เหลืออีกแค่ 4 ตอนแค่นั้นเองก็จบแล้ว

มีใครเดาถูกตั้งแต่แรกบ้าง ถ้าไม่มีเลยนี่ถือว่าเค้าประสบความสำเร็จนะเนี่ย แต่ถ้ามีก็ไม่เป็นไร

จะพัฒนาต่อไปเรื่อยๆๆๆๆๆๆ สำหรับคนที่สั่งฟิค ไม่เกินเดือนนี้แน่ๆ ขออภัยสำหรับความล่าช้าจริงๆ

เกิดปัญหาหลายๆอย่างที่มารุมเร้า ทำให้ขัดข้องกับการส่งต้นฉบับให้โรงพิมพ์ แต่อีกไม่นาน รอด้วยน้า ><


Don't Relations เปิดจองแล้ว คลิ๊ก